Nog even grensverleggend

Guten abend!

Vandaag alweer het laatste reisverslag van onze minivakantie Duitsland! Wat is het snel gegaan en wat hebben we weer veel gezien en gedaan. Maar vóór we afsluiten, eerst nog onze laatste reisdag!

Helaas was het wederom een slechte nacht met ons dotje, en helaas vooral voor Renéetje die er wederom bij lag. Maar, het begin is wel gemaakt; ze ging de laatste avond veel makkelijker en zelfstandiger slapen dan alle eerdere nachten. Nog even en het is zoals thuis… We stonden vanmorgen op het gemakje op en deden nog wel eventjes de kachel aan. Het was wel erg aan de frisse kant. We boften wel deze week, we hebben buiten deze ochtend het kacheltje alleen de eerste ochtend even aangehad om onze Bambi een beetje op te warmen in de vroege uurtjes. De andere dagen was het allemaal prima toeven en hebben we juist de ramen veel open gehad om lekker door te waaien. Ik ging voor de laatste keer een douche uitproberen, ditmaal met muntje en niet zo’n fijne straal als op de andere camping, maar niet te klagen verder. Ook hier was alles netjes en schoon en ruim. Ik deed nog even een laatste afwasje, waarna we alles weer keurig opbergden en ons rijklaar maakten. En YES! Het is op de laatste dag gelukt om álle kastjes goed dicht te hebben zitten zodat er niet bij de eerste bocht weer iets openschoot. Helaas waren we nog niet helemaal helder want er lag nog een leesboek los en die vloog bij de eerste bocht nog wel even door de Bambi… Bíjna gelukt dus.

We hadden het idee om een uurtje te rijden tot de oudste stad van het land; Trier, maar bij nader inzien toch niet omdat we daar niet echt in het centrum konden parkeren met de Bambi. Er waren wel plekken voor campers, maar dan moesten we nog een uur lopen en dat zagen we niet zitten met de kids. Alternatief door Renéetje bedacht; drielandenpunt in Vaals! Ja, ook leuk! En ligt prima op de route! We zetten dus koers naar het noorden en hadden weer een schitterende laatste etappe door dit mooie land. Eerste stukje langs de Moezel (jammer van het naargeestige weer, want met een klein beetje zon is dit al zo sprookjesachtig) en daarna een heerlijke bergtocht met de tofste haarspeldbochtjes verschillende bergen over. Het was een tochtje van zo’n 3 uur, maar na 20 minuten begon ons dotje al dat ze er klaar mee was en uit wilde… We wisten het te rekken tot 1,5 uur, toen moest er écht gestopt gaan worden. Ffies langs de kant van de weg in de bergen gestopt en wat rondgestapt en vooral veel gekroeld. Daar had ze nog het meeste behoefte aan. Een nieuw filmpje erin en beloofd dat het echt nog maar een uurtje was en dat was net te doen. Met Madagaskar voor de 6^e keer op repeat en de Nijnenboekjes paraat, lukte het om het vol te houden tot Vaals. Als BA Baracus schuurde Renéetje de bergen door (als in; je stuur gewoon recht houden zit er in de Bambi niet bij; je zit continue te sturen), dwars door Aken (waarbij we ons verbaasden over de hoeveelheid groen en het doen lijken op kleine dorpjes met weilanden ertussen) en stopten we op de hoogste berg van allen; de Vaalserberg! Het was nog eventjes zoeken naar de juiste parkeerplaats, want de enige parkeerplaats voor campers en bussen was ‘gesloten’…. We zagen er wel diverse campers staan, dus hoezo kunnen wij er nou niet meer bij? Dan maar een beetje aso toch de parking op voor auto’s en daar zagen we een bord dat je ook ‘binnen door’ naar de parkeerplaats voor campers kon…. Heeeeel goed aangegeven jongens…. Geparkeerd, de Deuter op de rug bij Renéetje en de tas met kleinigheden bij mij. Dotje wilde persé zelf lopen dus op de heenweg de Deuter niet nodig. We hadden inmiddels aardige trek, dus gingen eerst ff aan tafel bij Taverne de Grenssteen. Op het terras was het druk, maar wij vonden het toch wat aan de frisse kant, dus kozen een leuk tafeltje binnen. Goeie keus, want nog geen 10 minuten later kwam er een flinke bui over en zat de hele Taverne ramvol. We bestelden wat drinken en wilden ook wat te eten bestellen, maar toen werd ons verteld dat dat ff niet kon omdat de keuken het niet meer trok. Mogelijk snel weer wel, maar het was nu ff te druk geweest met bonnen. Oké dan alleen ff drinken en proberen we het zo nog eens. We keken eens om ons heen en vroegen ons af of er wellicht net nieuwe koks aan het werk waren of dat ze te kampen hadden met een enorme onderbezetting, want zó druk was het echt niet… Renéetje en de kindjes gingen eerst maar de speeltuin verkennen, dan zou ik het zo nog eens proberen met het eten bestellen. Zo gezegd, zo gedaan en een half uurtje later lukte het gelukkig wel. Renéetje ingeseind en we konden korte tijd later toch genieten van een lekkere lunch. Uitgegeten gauw de jas aan want het zou zo weer los barsten en dan zou het pas over 1,5 uur droog zijn… En we wilden echt heel graag het precieze drielandenpunt aandoen. Nou driemaal raden… we liepen naar de befaamde plek toe en daar kwam het; bakken en bakken regen. Hoe krijg je het ook verzonnen… Ach, dan maar even in de regen; ‘jullie zijn toch geen mietjes?’, aldus Noah die het vertikte om ook maar héél even droog te gaan staan tot onze voorgangers klaar waren met een leuke foto schieten… Gauw met de kindjes op hét punt en een rondje om de befaamde steen gestapt. ‘Zo, ik ben weer terug in Duitsland, en nu in België en nu in Nederland!’. Noah leek het allemaal niet heel spectaculair te vinden. Zo anders is mijn eigen herinnering, toen ik hier voor het eerst als klein meisje stond; hoe fascinerend had ik het destijds gevonden; met enkele stappen in drie verschillende landen staan. Of nóg gekker, in twee landen tegelijk kunnen staan! Maar blijkbaar is het toch niet zo spectaculair meer voor de huidige jeugd; Noah vond het vele malen boeiender dat ie net in de hoogste speeltuin van Nederland had gespeeld…. Zo heeft ieder z’n eigen sensationele ervaringen zullen we maar denken.. Fely vond het overigens allemaal prima, maar die snapt ook nog niet helemaal hoe het zat met deze plek gok ik..

We renden terug naar de Bambi, Fely ditmaal wel in de Deuter, want dat ging een stuk sneller met de grote stappen van Renéetje. Weer plaatsgenomen en voor de laatste keer alles in gereedheid gebracht. De draai van de parkeerplaats af was nog een spannende, maar er waren ons al meerdere campers voorgeweest aan de berm aan de overkant te zien; die was vandaag meer nodig geweest voor de draai. Verder alles prima en op naar de laatste etappe. Ditmaal had Fely geen puf of zin meer om het weer op een protest te zetten en wonder boven wonder gaf ze na zo’n 10 minuten mij haar boekjes, pakte haar Dikkie Dik eens lekker vast, legde deze tegen haar hoofde en draaide zich lekker om in haar stoeltje om vervolgens – alsof ze nog niet anders had gedaan – der ogen dicht te doen en een tuk van 1,5 uur te doen……. Ik zat der met verbazing aan te kijken…. Had ze dat niet op dag 2 al zo kunnen bedenken…? Ook bij wakker worden, was het niet meteen drama, maar wilde ze gewoon even der boekjes en iets lekkers en was het prima…. Wauw. Er zit een leercurve in dat prinsesje. De grote jongen was even relaxed als al de hele week en heeft totaal niet geklaagd; hij vermaakte zich prima met buiten kijken, de route in de gaten houden, een filmpje, een dutje of z’n Switch. Zo fijn.

Voor de terugweg deden we ook onze zuiderburen nog ff aan; dat is voor ons toch een heel stuk gerichter dan via ons eigen land. Enige nadeel is dan wel het wegdek; zelfs Noah viel het op; ‘oh we zijn weer in Nederland zeker, het rijd hier zo rustig’. Ach ja. De laatste kilometers van België moest Renéetje nog wel even spannend maken want de tank was leeg. Het bereik stond op ‘------‘. Waar hebben we dit al eens eerder meegemaakt……. ‘Ah dat kan ie nog wel ff halen hoor’. Euh ja, alleen tussen Antwerpen en Bergen op Zoom is geen tankstation aan de snelweg… kwamen we nu dus achter…. Ik vond het toch best spannend worden, al wist manlief me nou ook weer niet zo op de kast te krijgen door te doen alsof de tank leeg was, net voorbij Bergen… Ik ken hem na 15 jaar ook al wel weer een beetje beter als dat. Dankbaar bij Wouw weer een volle bak getankt (beetje jammer dat we het niet in Bels hebben gedaan, was toch weer stuk goedkoper geweest gok ik maar vooruit) en op naar het allerlaatste stukkie.

Bij thuiskomst hebben we eerst onze lieve buurvrouw bedankt voor de goede zorgen voor ons huisje en de twee wilde tijgers, waarna we de Bambi rustig aan uit begonnen te laden. De kindjes kwamen binnen en gingen verder met waar ze een week geleden gestopt waren en vermaakten zich prima met het speelgoed van thuis. Hoe fascinerend vind ik dat toch altijd weer.

En nu, in de late avonduurtjes, zit ik samen met Noah weer terug in de Bambi. Op het troonbed. De grote jongen wou héél graag nog één laatste nachtje in de Bambi slapen. Natuurlijk doen we dat dan. De kleine dot ligt sinds 9uur heerlijk in dromenland op der eigen vertrouwde bedje en we zijn heel benieuwd hoe de komende nacht gaan zijn. Maar dat zien we vanzelf.

We kunnen terugkijken op een heerlijke lange week met de Bambi bij onze Oosterburen. We hebben flink wat kilometers gemaakt en zo goed kunnen testen wat het doet. Wel blij dat we nu nog niet de grote camperreis van volgend jaar hadden, want dan waren we wel echt bang geweest hoe het slapen – of beter gezegd, niet-slapen – van Fely zich verder had ontwikkeld. Alleen Noah leek de gehele week goed uitgerust te zijn, wij voelden ons toch vaak wat zombi-achtig door wederom de weinige uurtjes slaap en toch wel intense reismomenten met een mopperend dotje. Ze is dan wellicht toch nog net te klein voor zo’n lange reis met veel verschillende indrukken. De grote jongen kunnen we het allemaal goed uitleggen en die kan zichzelf daar wat beter in sturen, maar dat is allemaal nog veel te veel gevraagd voor dat kleine meisje denk ik. Nog eens even goed denken voor volgend jaar en wellicht wat meer verdiepen in hoe we dat het beste kunnen doen met haar. Ze is dan weer een jaartje ouder, wat zeker zal schelen, maar toch. Bijna 6 weken met dit slaapritme en dergelijke reisdagen (want er staan enkele zeer lange op de planning), ik weet niet of ik dat overleef…. En of manlief mij dan overleeft…

Het reizen met een camper an sich is zeker wel goed bevallen. Heel veel ruimte voor je spullen (daar ben ik echt heel erg verbaasd over) en tuurlk is het binnenin allemaal wel wat krap met 4 man, maar met een beetje beter weer heb je daar dan ook weer weinig mee van doen. Je hebt alles altijd bij, kunt stoppen waar je wilt, en hebt altijd alles bij de hand. Ja, het was echt prima. Enige ‘nadeel’ wat ik me ook niet bedacht had, was toch wel de herrie voorin. Zoveel dat ik vaak echt moeite had om dotje goed te verstaan in wat ze wilde. Ook daarover nog eens googlen. Toch wel handig dat we eerst deze reis hebben kunnen maken. Goed voor de ervaringen! Tevens was het gewoon een hele mooie rondrit door Duitsland en een fijne uitstap zo in de meivakantie. Wellicht dat we dat zo nog eens vaker gaan doen!

We gaan het hierbij laten. Leuk dat jullie weer – als vanouds – hebben meegelezen! Naast Waarbenjij.nu gebruiken we nu ook Polarsteps, voor de leuke tracker die daarbij zit. Bedankt voor de reacties op beide kanalen en tot het volgende avontuur!