Een schitterende etappe!

Guten Abend,

Halleluja! Vanmorgen gingen de kleinste luikjes van ons gezelschap pas om 07.50u open! Wat een feest! Iedereen eens even lekker wat uurtjes kunnen pakken. We stonden heerlijk relaxed op, genoten van een goed ontbijtje en verbaasden ons toen over de drukte van de politie die continue langs onze camper liep… Euh… was ist los? We konden uit ons raampje op de entree van de camping kijken en zagen daar dat de politie iedere auto aan leek te houden. Met name witte viel ons op. Vervolgens liep steeds één van de agenten met de bestuurder – mits deze man was, zo leek ons – naar achteren, naar het water de Main waar ook een klein groenstrookje was. Enkele minuten later kwamen ze dan weer terug gewandeld en dan herhaalde het hele riedeltje zich. Na een aantal mannen zo vergezeld te hebben, namen ze er één mee en toen die mee terug ging, leken ze het prima met elkaar te kunnen vinden. Bij zijn auto echter, pakte hij – lachend en grinnekend zo leek het – wat spullen uit z’n auto en stapte zonder problemen achter in de politieauto in. Één van de agenten nam zijn auto en zo vertrok het hele stel. Klaar was het avontuur. Wie o wie verlost ons met het antwoord wat zich hier afspeelde? (Leef je uit; maak er wat spannends van, enige eis is uiteraard dat Commissaris Rex erin voorkomt, we zijn hier immers wel in Duitsland).

Na alles opgeruimd en opgeborgen te hebben, pakten we de Deuter en de camera en wandelden we nog eventjes naar het eeuwenoude historische centrum van Karlstad am Main. Wauw! Een piepklein oude stadscentrum, maar echt super mooi. De enkele straatjes en het hoofdplein staat vol van eeuwenoude pandjes en twee kerken. Het Rathaus stamt uit 1422, de kleine, maar schitterende Spitalkirche uit enkele jaren daarna. De huizen hier zijn vrijwel allemaal in dezelfde fantastische stijl gemaakt, ook de huizen die vele jaren jonger zijn als de oudste. En velen in zachte pastelkleuren wat het een heel rustige aanblik geeft. We kwamen het oud centrum binnen door een eveneens zo mooie toegangspoort. Tegenover het Rathaus was een torentje waar je ook naar de Main kon wandelen. Toen we ons omdraaiden waren we verbaasd door de graveringen aan de andere kant van de boog; allerlei waterstanden stonden er in gegraveerd. De hoogste uit ergens 1700, en die reikte tot bijna de top van de stadsmuur! Als in drie meter vanaf de bestrating waarop we stonden. Maar dan was de rivierbank nog zeker 20 meter ver….. ik had – en heb nog steeds – de grootste moeite omme voor te stellen over wat voor hoeveelheden water we het dan hebben, als het zo hoog kon staan….. Dan kunnen ze hier wel boven NAP leven, met zo’n rivier naast je deur is het toch zeker ook niet zo super relaxed…. Echt bizar. Gelukkig voor hier gebeurt het niet heel vaak dat het nog zó bizar hoog komt, de meest recente gravering was uit 1948; en toen was het ‘slechts’ een metertje tegen de stadsmuur.. We liepen nog een klein rondje door de mooie oude straatjes en vergaapten ons aan de overduidelijk oudste huisjes van het centrum. Daarna liepen we langs een winkeltje terug om wat brood en afwasmiddel (zo’n ding wat je tig keer bedenkt niet te moeten vergeten en tóch vergeet….) te halen en mochten de kinderen een klein iets voor zichzelf uitzoeken. Noah ging voor een doosje met goocheltrucs, Fely wilde heel graag nog een popje (want die heeft ze nog niet…).

Op de camping een laatste check of alles echt goed dicht en vast zat en alles goed afgesloten was en we konden weer vertrekken! De navigatie ging aan, het geluid uit (anders vraagt Fely iedere keer als de stem wat zegt; ‘wie is dat?’ hebben we geleerd,) de knop ‘snelwegen vermijden’ ging aan en off we went. En dít zijn de etappes die je wilt in zo’n schitterend land als Duitsland! We kwamen door de meest pittoreske dorpjes, langs de meest fabelachtige vergezichten, de meest puzzelwaardige uitzichten op dorpjes te midden van een schitterende natuur met bossen en kabbelende beekjes of snel stromende rivieren. Wat. Is. Het. Hier. Mooi! Meermaals wilden we de camper gewoon stilzetten en de schoonheid nog meer in ons opnemen, en daarna een poging wagen om het op beeld vast te leggen, maar het was op de meeste wegen toch nog steeds net te druk. Vrijwel altijd reed er wel een auto achter ons, dus het was toch steeds de veilige plekjes in de berm opzoeken. Dus dat deden we dan zeker ook. Je zult misschien denken; een hele dag over die wegen en door die dorpjes, dan heb je het toch wel gezien? Nou nee hoor, het is echt elke keer een feest. En wij worden ook gewoon echt heel blij van die smalle straatjes ne karakteristieke huizen in een gehucht of klein dorpje wat ineens aanwezig is als je een berg af komt snellen. Één dorpje stond met stip op één vandaag, al weet ik echt niet meer welke het was. We moesten hier ook gewoon echt dwars door het centrum en dat was oud! Echt genieten.

Na zo’n 1,5 à 2 uur rijden begonnen de buikjes wat te knorren en toen we naar ons gevoel niet meer hoger konden klimmen (soms met 35km per uur de berg op, het is hier wat stijl met 22% hellingspercentage), parkeerden we ons hotelletje-op-wielen in een zandweg aan de rand van een bosje, met uitzicht op weilanden en een boer die hard aan het werk was met z’n trekker. En dit is dan het camperleven hoor; netjes aan de kant parkeren, stoelen en tafel eruit (en de reserveband kwam vandaag meegerold, die wilde ook heel graag even een luchtje scheppen), eten op tafel en heeeeeeerlijk in het zonnetje, in een stukje schitterend stukje moeder natuur je bammetje en je bekertje melk nuttigen. De kindjes speelden even wat op een bospaadje en nadat Renéetje ook even ging kijken, bleek er een kleine wandeling te zijn door dit bosje. Oh, wellicht wel ff fijn om de beentjes goed te strekken, voor we verder rijden. Alles netjes ingeladen, goed opgelet dat er geen afval op de grond bleef liggen, en hop hop, de benenwagen aangeslingerd. Het stelde niet heel veel voor, maar de kindjes vonden het een spannend stukje tocht. Noah bleef de gehele 2km ons vragen stellen over wolven en of die ons nou toch niet op zouden komen eten. Daar hoefde hij niet bang voor te zijn, want met het kabaal wat z’n zusje maakte, weet ik zeker dat er in de verste omtrek geen wolf meer op ons af durfde te komen.

Na een half uurtje gewandeld te hebben, stapte het stel weer in, maar pakte ik nog even de camera mee en liep een stuk vooruit, de berghelling af, voor een fraai fotootje van ons hotelletje-op-wielen-in-het-wild. Ik moest mezelf ff goed afremmen, want 22% omlaag is echt wel heel stijl kan ik je vertellen. Maar alles voor een stoere foto! En hier reed niet heel veel verkeer, dus kon het ook ff op het gemakje! Gelukkig stopte Renéetje niet heel veel verder en mocht ik de rest van de berghelling weer mee afdalen met een viertal wielen onder me.

De natuur bleef de gehele dag wonderschoon, maar op dit stuk was het wel écht mooi. We gingen heuvel op, heuvel af, reden recht op dik begroeide bossen af met het idee; het magische betoverde bos gaat zo als een gordijn voor ons open, maar dan op het laatste was er een flink scherpe bocht en keken we ineens uit op een glooiend landschap vol gele bloemen, of er doemde ineens een dorpje op. Het was ook op dit stuk dat we een steeds dichter bos in reden en de weg steeds smaller werd. Er konden op behoorlijke lange stukken écht geen twee campers passeren… Ahaaaa en dán leeft Renéetje pas echt. Dát is genieten met een grote G. Ik heb een stukkie gefilmd en we hebben weer een schitterend moment vastgelegd met een wijze les; zorg dat er echt geen spullen kunnen schuiven want dat wil je niet in een camper… Want op dit stukje, doemde er toch ineens wél een tegenligger op. Gelukkig geen camper, maar een kleine luxe wagen, maar we moesten wel ff flink remmen om elkaar goed te passeren. Nou rijden we nooit hard op dit soort stukken, maar als je ineens hard remt, vliegt alles wat los ligt/zit je ook met 30km per uur al om de oren. In ons geval was het de doos Mastermind. Ja leuk, met al die kleine pinnetjes. Jep. Door de hele voorkant. ‘Oh oooooo’, was een goede samenvatting van Noah. Later die dag hebben we – denk ik – alle pinnetjes weer gevonden, maar who knows waar we ze met het schoonmaken nog aan gaan treffen.

Toen we nog twee uurtjes te gaan hadden, was ons dotje er wel weer klaar mee en wilde ze er echt heel graag uit. Na een poosje gejammer en gekrijs, probeerden we even iets nieuws. Samen even op het achterste bed liggen. Ah, mevrouw was toch wél een beetje moe. Korte tijd later lag kleine tante Pollewops in dromenland (das logisch, op zo’n zacht bed wat heeeeeeerlijk wiegt en wiebelt.. wie kan dan nog wakker blijven..). Het laatste half uurtje voor aankomst werd ze wakker; dat schoot lekker op.

Renéetje had vooraf een camping opgezocht waar we ons heen navigeerden. Het is hier ook niet heel drukbevolkt met campings, dus heel veel keus hadden we ook niet in deze regio. De camping is groot en niet heel keurig onderhouden, maar prima. We zetten ons hotelletje-op-wielen weer op een mooi plekkie; een veldje vol boterbloemetjes omdat ik dat er zo prachtig uit vond zien en installeerden vlot alles wat nodig was. Het is hier schitterend weer en Renéetje wilde nu eindelijk eens de luifel gebruiken, dus ook die werd uitgedraaid. Raampjes allemaal lekker open voor heerlijk frisse lucht en weer aan de kook voor een gezond maaltje. Terwijl Renéetje daarmee bezig was, ging ik met de kinderen voetballen en bloemetjes plukken. Ook kwamen de overburen aan gewandeld en bleken een hele mooie tijger bij te hebben. Hij miste ene oog wat Noah fascinerend vond, en liep aan een lijntje. Zo te zien was ie hier nog niet veel geweest; elk geluidje was schrikken en onderzoeken. Kinderen was ie zeker weten wel gewend; met luid gesnor mocht er geaaid worden. Heerlijk.

Na een heerlijk maaltje van mijn lief, ploften we nog even neer terwijl Fely druk in de weer was om voor ons alle drie een mooie collectie steentjes van het grindpad samen te stellen. En toen ging het mis. In haar volle enthousiasme struikelde ze over de deken die we ook weg hadden gelegd en bam, vol met haar mondje met kostbare tandjes op de harde stoel van Renéetje…. Bloeden bloeden bloeden. Huilen huilen huilen. Ach mijn dotje. Washandje nat gemaakt en proberen te koelen, maar die werd hardhandig weggesmeten door het pittig ding. Dan maar mama’s kleding gebruiken. Met der handjes smeerde ze ondertussen al dat heerlijke bloed over der gezichtje uit waardoor het een waar schouwspel werd. Na een paar minuten troosten en wiegen kwam de overbuurtijger weer in zicht en bedaarde het huilen gelukkig. Nu konden we voorzichtig even kijken naar de schade en die leek gelukkig mee te vallen. Tandje door de lip is het ergste denken we (en hopen we). Mevrouwtje had al vrij snel weer praatjes en wilde weer even voetballen. Het bloed op der gezichtje droog fijn op, maar maakte het er niet aantrekkelijker op. Wij dachten op dat moment alleen maar; even niet meer op letten, even afleiden, kijken wat ze zelf aangeeft. En dat ging prima. Tot ze natuurlijk ook nog met voetballen viel en wéér op der gezichtje landde. Zucht. Tijd om naar bed te gaan….. Inmiddels konden we der gezichtje wel een beetje poetsen en wilde ze graag zelf der tandjes poetsen, dus dat zit wel snor met die tandjes. Check. Fijn. Slapen vóór 10 uur is echter nog steeds voor baby’s.. Aldus kleine dame Fely. Noah was heel erg geschrokken van de val van z’n kleine zusje en moest ook nog even getroost worden. Gelukkig wist hij zich vanavond nog goed te vermaken met zijn nieuwe goochelset en heeft hij een showtje bedacht. Morgenvroeg ben ik de eerste gast die dit mag gaan aanschouwen!

Voor nu; allen een goede nacht en bis morgen!