De vogels hebben de broodkruimels opgegeten..

Guten Abend,

we zijn vanavond aangekomen in Karlstad am Main, in het noorden van de provincie Beieren. Poe wat een rit! Dat was niet persé door de behoorlijke afstand, maar wellicht meer door het kleine dotje van ons wat wakker zijn tot een nieuwe kunst heeft verheven. En geloof ons, eigenlijk moet ze écht even wat uurtjes slaap inhalen…. Maar dotje zelf vind dat ze dat stadium wel voorbij is, en aangezien ze beste en sterke eigen wil heeft.. nou ja, vandaar dus… ‘poe wat een rit!’. [e-1f605]

Eerst even terug naar reisdag 1. Het reisavontuur was nog niet klaar nadat ik m’n laptop dicht had geklapt. Klein dotje was nog wakker, maar wij gingen ons uiteindelijk ook klaar maken voor de nacht en dus nog even langs het toiletgebouwtje met 1 douche, 1 wc, 1 wastafel. Nee begrijp ons niet verkeerd; dat is absoluut geen kritiek; het was he-le-maal prima. Het zegt denk alles over de rust op de eerste camping! Samen met Noahtje tandjes gepoetst en nadat Noahtje had geplast, ging die alvast terug naar de warme camper. Ik ging ook nog even naar het toilet maar dat toilet besloot nog iets langer van mijn aanwezigheid te willen genieten dan ik in de planning had. De sleutel viel uit het slot en ik kreeg hem er wel terug in, maar kon hem vervolgens niet meer opengedraaid krijgen. Euh, oké. Nee jammer, geen telefoon bij. Hoe lang zal het duren eer Renéetje bedenkt; ‘goh nu blijft ze wel errug lang weg…?’ Ik zag de bui al hangen en dacht; ik zoek zelf alvast een andere oplossing. Fijn, er zit een raampje. Wel wat hoog. Oh en er staat een deur voor vastgeklemd. Ah niet voor het héle raam. Daar kan ik wel langs komen, Áls ik op dat kozijn weet te komen dan.. het is best hoog… en ik ben best klein.. Mm. Spulletjes er alvast op gezet en eens kijken. Ja, het is wel écht hoog. Maar, als het nodig is, dan lukt mijn dit. Laten we nog wel één keertje de deur proberen. Sleutel er nog eens terug uit, misschien zit daar de truc. En jawel; na opnieuw een poging gewaagd te hebben, ging ie zonder problemen open. Truc was; gewoon niet zo ver erin steken, maar nettekes op het randje. Nou, scheelt weer een hoop geklauter en geacrobaat. Wel weer een mooi verhaal. Manlief vroeg zich toch al wel af waar ik toch bleef.

Ik kroop lekker bij Noah in de troon van ons hotelletje en Renéetje bij de kleine dame op het gigabed achterin. Het leek ons een geweldige planning, maar dotje klaarblijkelijk niet. Het gehele dorp wist het enkele seconden later ook. En na enkele minuten verbaasden wij ons erover dat er nog geen mensen aan de deur stonden om te checken waarom wij zo laat nog een speenvarken aan het slachten waren… Man o man. Een nieuw rondje troosten en warempel, ze viel tegen een uur of half 11 toch eindelijk eens in slaap – halleluja. Ik lekker in het grote tronenbed bij Noah en gauw, luikjes toe.

Het nachtje was vrij kort met diverse malen wakker zijn (waar in vredesnaam bèn ik? – au, wat is het hier laag! – oh ja, campertocht.. trustee – dotje had eenzelfde ervaring om half 3 ’s nachts en wáárom komt er nog iemand midden in de nacht aan met een zwaar ronkende uitlaat?!), maar aan het bedje lag het niet. Aan de camping ook niet. De dagen beginnen met onze kanjers altijd vroeg, maar dan heb je ook wel wat aan je dag uiteraard. Dus om 6uur was het weer goeeeeeedemorgen! Vanwege de kou op zo’n vroege ochtend nog 45 minuutjes in bed kunnen rekken onder de heerlijke warme dekens, alvorens we ontdekten hoe fijn een ontbijtje in ons hotelletje-op-wielen is.

Na een rustig verder opstarten weer het advies aan Jack opgevolgd. We hadden heel graag de sprookjesroute willen gaan volgen, maar het was zondag en dus was het VVV-kantoor niet open waar we de routekaart konden halen. Renéetje had het gisterenmiddag willen doen, maar daarvoor waren we te laat op de camping gearriveerd; toen was alles ook reeds gesloten. Via internet was het niet echt goed te vinden, dus dan maar zelf op pad. Renéetje had wel verschillende stops van te voren bedacht, dus daar reden we zelf maar naar toe. Het was helaas denken we niet over de mooie scenic drive die de sprookjesroute zou zijn. We probeerden wel wat B-wegen in de route op te nemen, maar het was ook veel echt grote wegen en slechts kleine stukjes waren van die heel idyllische etappes te noemen. Desalniettemin vinden wij het Duitse landschap sowieso schitterend, het is alleen de grote wegen en het vele verkeer wat de pret een klein beetje drukte. Oh en wellicht de eerste keer tanken…. Of was dat meer een rib dieik eruit gehaald voelde worden….? Niet dat het tanken hier nou zo duur is in vergelijking met Nederland, maar de camper heeft natuurlijk wel iets meer nodig dan er in onze Ford thuis gaat….

Eerste stop van onze route van vandaag (en onderdeel van de sprookjesroute) was Rotenburg an der Fulda. Een meer dan idyllisch typisch Duits plaatsje in dezelfde deelstaat als waar we hadden overnacht; Hessen. Het staat vooral bekend om het prachtig oude stadscentrum met heel veel vakwerkhuizen. We zochten een wohnmobilstellplatz (speciale camperparkeerplaats) en vonden deze pal aan het water, net buiten het centrum. Ideaal. We parkeerden en liepen een schitterende wandeling langs de Fulda waar we binnen een half uurtje hartje centrum waren. We kozen ervoor om het water over te steken en aan die kant even door het centrum te struinen met een heerlijk ijsje in de hand. Het weer was hier schitterend voor. Het was alsof we een schilderijtje in stapten toen we zo door de straatjes banjerden. Alle huizen even mooi en even typisch. En allemaal even scheef. Het schilderijtje werd helemaal compleet gemaakt toen er nog een man in typische lederhose voorbij kwam gewandeld alsof het echt de normaalste gang van zaken was.

Na een uurtje hier vertoefd te hebben, liepen we weer terug naar ons hotelletje-op-wielen en zetten we koers naar de tweede stop van vandaag; het meer westelijker gelegen Homberg; een eveneens schitterend oud plaatsje bomvol authentieke vakwerkhuizen. Bijzondere hieraan was dat het boven op een berg ligt met een grote, eeuwenoude stadsmuur eromheen. En nog iets fantastisch aan dit plaatsje was de enorme en zeer indrukwekkende Kerk St. Marien, midden in het plaatsje. We parkeerden opnieuw op een wohnmobilstelllpatz, onderaan de klim. We nuttigden daar eerst een lunch in ons eigen privérestaurantje alvorens we vol op kracht aan de stoere klim begonnen. Dotje in de Deuter bij papa achterop, grote stoere Noah zelf en na de nodige honderd meters omhoog, op sleeptouw aan een stevige tak bij mama. Na een klein half uurtje (we stappen dan wel ff lekker door uiteraard), bereikten we de stadsmuur en riep Noah bij elk huis wat we zagen; ‘dát is mijn nieuwe mooiste huis van m’n leven!’. Het was ook écht indrukwekkend. We proberen er uiteraard foto’s van te maken, maar met dit soort dorpjes is het toch echt; ga het met eigen ogen bekijken. Het is zó mooi.

We hebben ook in dit centumpje even lekker rondgestapt en de indrukwekkende kerk bekeken. Noah wilde ook even de Deuter op z’n rug (en dus Fely ook); ze vielen beiden om, maar het was ‘absoluut niet zwaar’. De terugweg werd door elk benenpaar geheel zelf bewandeld. Ook van het kleinste benenpaartje. Dat ging natuurlijk soms iets te enthousiast qua tempo ('meisje pas nou op, sebiet val je als je zo hard gaat'), maar meestal ook heul erg enthousiast bij elk bloemetje, elk muurtje, elk trapje, elk bijzonder hekje, wat we passeerden. Dus de terugweg duurde ietsje langer dan de heenweg, maar het geeft niet; blij dat ze zo graag zelf de wereld wil ontdekken en niet persé gedragen wil worden. We hebben twee kanjers!

Het was inmiddels goed in de middag, dus we zetten koers naar de laatste stop van vandaag; onze volgende camping in Karlstad am Main; een heul stuk zuidelijker. Balen dat we naar ons idee echt niets van de scenic drive van de sprookjesroute zelf hebben kunnen zien (al waren het wel de 2 schitterende dorpjes én zagen we aan de kant van de weg echt een heel mooi en leuk standbeeld van Roodkapje en de Wolf), maar das dan nog een reden voor nóg een campertripje naar de oosterburen denken wij dan maar.

We hadden wel gedacht dat na zo’n intensief dagje de kindjes wel in slaap zouden vallen (ik had juist moeite om wakker te blijven), maar we hebben het wel vaker mis… Ondanks de korte nacht ervoor en de intensieve dag vandaag, vonden ze het geen van beiden nodig een dutje te doen op de toch lange rit van nog bijna 3 uur naar onze eindbestemming van vandaag. Ik zal jullie besparen hoe vaak ‘mama mamaaaaaaa’ en ‘ik wil erui-ui-ui-ui-uit’ gezegd is. We verwachten dat jullie zelf wel een passende inschatting kunnen geven. Vrij gaar bereikten we tegen 6 uur deze mooie nieuwe bestemming en vonden we direct een perfecte camping op nog geen 500 meter van het centrum. We zitten hier aan het water Main en tegenover ons, als uitzicht bij het wakker worden, zien we een oude ruïne op de bergtop aan de andere kant van het water. Hoe mooier wil je het nog hebben.

De kindjes nog even lekker laten razen, een gezond maaltje gekookt en nu ligt het grut beiden te slapen. Nog altijd was men ‘niet moeeee’ en vond men dat er geen enkele reden was om enigszins op tijd het bed in te gaan. Ik verbaas me vooral over de intensiteit van bepaalde willetjes…

Wij wensen jullie allen een fijne avond en alvast guten nacht. Morgen starten we met een verkenning van dit eveneens hele oude mooie stadje en verder gaan we zien waar de weg ons brengen zal!