Wandelen op hoogte!

Guten abend!

We hebben weer een enerverende dag achter de rug! Laat ik jullie mee terugnemen. Vanmorgen werden de grote jongen en ik tegen 8 uur wakker. Fijn!! Ditmaal hadden we een grote beddenwissel gedaan; ditmaal had ik met Noahtje achterin op het grote bed geslapen en was Renéetje met de kleine dame boven in de troon gaan slapen. Dat wilde ze heel graag en wij hoopten dat dát wellicht de gouden tip was. Helaas bleek dat niet het geval en had Renéetje nu een vrij wakkere nacht gehad met een onrustig klein meisje die om iets voor 7 al vol aan ging. Maar met wat Buurman[e-38]Buurman-filmpjes toch een uurtje zoet kunnen houden. De schuifdeur tussen de vertrekken was dicht, en dat hielp ook wel mee met het geluid dus voor Noah en mij was het eindelijk weer een oké nacht.

We stonden rustig op en ruimden alles weer netjes op en in en maakten ons klaar voor een volgende reisdag. De meeste Nederlanders op de camping maakten zich klaar voor de terugreis, die de meeste in twee keer zullen afleggen verwachten wij, zeker degenen met caravan. Het is toch best een eind. Gelukje voor ons dat wij de Bambi hebben en we nog prima een tussenstop kunnen doen. Wij namen plaats, gooiden er een dvd’tje voor de kinderen in, legden het nodige snoep- en koekgoed en drinken klaar en stelden de navigatie in op het dorpje Mörsdorf, voor een wandeling over één van de spectaculairste hangbruggen van Duitsland; de Geierlay. Die stop zouden we pas tegen half 5 vanmiddag halen; eerst moesten de nodige kilometers overbrugd worden. We vertrokken rond 10 uur en reden wederom een route met adembenemende stukken. Omdat de navigatie nog altijd staat op ‘snelwegen vermijden’, deden we de kleinste dorpjes aan en kwamen we op afgelegen industrieterreintjes die minder fraai waren. Maar, het gros van de route was wederom schitterend. Heerlijke routes slingerend door het dichte bos en met vele haarspelbochten bergjes op en bergjes weer af. Godzijdank is er niemand van ons gezelschapje gauw wagenziek (AFKLOPPEN!), want anders was zo’n mooie rit vast een heel stuk minder aangenaam. Ook kwamen we weer door de meest pittoreske dorpjes en over mooie plateaus vol gele bloemenvelden tussen de bergen. We passeerden vandaag ook tweemaal de grens met Frankrijk, maar het was puur en alleen aan de Franse nummerborden en Franse straatnamen te zien dat we in Frankrijk waren; de dorpjes waren nog in en in Duits en ook de plaatsnamen gaven je geen idee dat je in Frankrijk was. Wij vragen ons wel heel erg af hoe de Fransen plaatsjes als Herrlisheim en Geitershof uitspreken, maar goed. Je zou overigens denken dat we inmiddels ervaren Bambi-bestuurders waren, maar tot nu toe gaat er iedere start van de rit wel weer wat mis met een lade die we vergeten dicht te doen, of een spelletjesdoos die te hoog is blijven liggen en dus dwars door de Bambi vliegt bij een bocht…. Wellicht gaat het morgen écht nog eens in één keer goed….

Tegen 1 uur was Fely er wel weer erg klaar mee en wilde ze er alleen nog maar ‘uit, ik wil uit, mama Fely uit, ik wil uit’. Dat we toen nog niet eens op de helft waren, ging er bij dotje niet in Als bij een wonder vielen toen toch ineens de oogjes dicht en hebben we nog een kleine drie kwartier door kunnen rijden Onze grote vent vind het rijden allemaal prima en doet af en toe gewoon zonder mokken een dutje. Daar hebben we echt geen omkijken naar. Maar dat kleine zusje… Ditmaal ging het dus goed en wisten we tot een uur of twee te rekken. We stopten toen ze weer goed wakker was (en meteen weer ‘uit, ik wil uit’ oppakten alsof ze niet gestopt was), bij een soort ‘wegkiosk’ waar we een ouderwetse bel konden rinkelen en er een klein oud mannetje uit z’n huisje aan kwam om een stel lekkere bradwursten voor ons klaar te maken. Het was hier niet al te warm, dus we smikkelden de worsten met broodjes lekker binnen in de Bambi op. De kindjes konden er nu weer tegen, dus op naar die brug. Het laatste uur was de koek wederom wel echt op, maar konden we de kleine dot steeds wat afleiden met liedjes, het foldertje van Rulantica (zoek Snorrie! Hoeveel Snorrie’s staan er in?) en de film Madagaskar. En zo bereikten we tegen half 5 dan toch eindelijk en in relatief goede staat, het dorpje Mörsdorf. Het was duidelijk dat hier iets te beleven was, want er waren meerdere grote parkeerplaatsen en zelfs op dit tijdsstip liepen er nog vele toeristen. Vanmorgen had het hier nog gegoten van de regen en ik had dan ook de hele dag af en aan het weerbericht in de gaten gehouden, want met heul veul regen hadden we deze stop toch wel overgeslagen. Maar de laatste twee uur was het hier schitterend weer geworden dus we konden gaan.

We parkeerden op de speciale Camperplatz (en moesten er later gewoon dikke centen voor betalen maar vooruit), deden de jassen aan (de temperatuur was nog altijd niet heel hoog) en laadden de dagrugzak in met wat water en koekjes voor de stop. Deuter op, Fely erin en gaan! Via een wandeling van zo’n 2,5km wandelden we naar de schitterende hangbrug Geierlay. Eerste stukje was door het dorpje en al heel gauw daalden we de nodige meters. We volgden de routebordjes met nadrukkelijk het plaatje niet geschikt voor hakken of buggy’s en dus kwamen we al snel op een heerlijk bossig en drassig wandelpad wat flink daalde. Ai, Renéetje was z’n bergschoenen vergeten aan te doen. En nu had ie echt dé verkeerde schoenen aan. Zonder enig fatsoenlijk profiel. En het was hier héél drassig en zo stijl omlaag zorgde dat voor heel veel geglij. Niet fijn met die kleine dot op de rug. We deden dus heel rustig aan, hielden ons aan de nodige bomen vast, maar genoten toch stiekem wel van deze uitdaging op dit toffe pad. Ik had mijn bergschoenen ook niet bij, maar helemaal niet bij als in; die staan nog thuis, omdat ik weinig van onze trip afwist; Renéetje had deze minirondreis uitgestippeld en ik heb me – jawel echt waar, dat kan ik best – er (bijna) volledig aan overgegeven. Na zo’n 2km geglibberd te hebben, klom het pad weer een beetje omhoog en leidde het ons naar een fan-tas-tisch uitzicht; we waren er; de Geierlay Hangbrug! Het is met z’n 360 meter bijna de langste hangbrug van Duitsland en met recht spectaculair te noemen. Hij hangt op z’n laagste punt 100 meter boven het Mörsdorfer Bachtal en heeft een gewicht van 57 ton. Hij is gebouwd in 2015 en is gemaakt naar het voorbeeld van Nepalese hangbruggen. Bij aankomst stond er een grote lijst waar je in kon gaan staan voor een mooi en tof plaatje. Dat deden we uiteraard, waarna we de tijd namen om de brug van deze kant te aanschouwen. Wat een lengte! Hij zit overigens wel goed vast met staalkabels, zodat hij amper wiebelt. Verder is ie gewoon van enorm goede Duitse degelijkheid gemaakt, dus met de veiligheid zit het wel snor. Wij hop hop, eroverheen. Het was er best druk en we moesten diverse malen passeren, maar dat was allemaal prima. Ook Noah had nergens last van en wandelde eroverheen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Fely zat heen nog in de Deuter (die vind dat helemaal prima), maar aan de andere kant wilde ze er wel even uit. Daar genoten we van wat drinken en wat koekjes en nog eens van het uitzicht aan deze kant. We kozen ervoor dezelfde weg terug te wandelen, en niet de ronde van 10km te lopen, omdat het én al best wel laat was, én – en vooral – vanwege het niet ideale schoeisel. Maar je kunt dus een rondje van 10km lopen, een schitterende ronde door het bos en over de brug dus. Wij liepen weer gewoon terug over de brug en ditmaal de kleine dot ook zelf. Die deed ook alsof ze elke dag niet anders deed en had geen enkel idee van de hoogte naar ons idee. Ze vond vooral de schroeven interessant; die knoepers waar ze overheen moest springen haast. Ze wilde ook wel een stukje alleen lopen, maar toen er een beetje wind kwam, was dat tóch een beetje te spannend en moest mama gauw haar handje weer vasthouden. Ze kreeg een hoop complimentjes van andere Nederlanders, en daar straalde ze natuurlijk van. De grote jongen was al lang en breed terug aan de overkant en was daar nog lekker aan het klauteren. Één groot avontuur hier!

Renéetje liep met de kleine dot in de Deuter terug over de geasfalteerde (saaaaaaaaaaaaie) weg en ik ging met Noah dezelfde drassige weg door het bos terug; op verzoek van de stoere vent. ‘Dat is veel leuker’. Vind ik nou ook. Glibberend en glijend vonden we onze weg terug en werd er non-stop door de grote knul gepraat en ingewikkelde vragen gesteld. Maar totaal niet geklaagd, ook niet toen ie omver gleed en ook niet toen ie het laatste stuk toch best pittig stijl omhoog moest klauteren. Tis echt een grote stoere vent! Bij de kerk kwamen we Reneéetje en Fely weer tegen en liepen we samen het laatste stukje terug naar de Bambi. Daar het adres van de eerste beste camping ingetikt en hop, op naar het laatste stukje van vandaag. We moesten in principe alleen even zigzaggend een bergtop over en toen reden we als vanzelf het plaatsje Cochem, gelegen aan de Moezel binnen. Hmmm… waar ken ik dit plaatsje nou toch van…? Ohhhh ja! Zo’n 12 jaar geleden waren Jean-Paul en Manon hier een keer op vakantie; Meike was toen nog piepklein en wij kwamen een nachtje over. Jahaa! Wat een toeval. We reden de eerste beste camping op en yes; er is nog plek en een kleine 100 meter verder zit een restaurantje wat nog open is. Top! Gauw de Bambi geparkeerd en hop, naar het restaurantje gewandeld. Daar smikkelden we om 8uur nog een lekkere pasta en schnitzel met frietjes op (die twee kids gingen als een jekko) waarna we moe, maar zeker voldaan terug naar onze Bambi zijn gewandeld. Nu lekker relaxen en jongens, een applausje is op z’n plaats; ons dotje heeft zich na een kleine 30 minuten in het troonbed aan haar slaap overgegeven en slaapt dus alweer een uurtje! JIHAA! Na een week komt het dan tóch nog goed….. En nu duimen dat de gehele nacht een succes mag zijn.

Allemaal een goede nacht en tot morgen!