To the Trains!

Feasgar math!

Na een wat korte nacht (Noah was weer ouderwets om 6 uur klaar wakker) op tijd opgestaan en ons klaar gemaakt voor een korte dagtrip naar het westen; een mooie route dwars door de typische highlands, langs het meer Loch Rannoch (wat het meer van de varens betekent), lans het dorpje Kinloch Rannoch en met als 'eind'bestemming Rannoch Station. Ook nu ging de weg op en neer met meerdere 'blind summits', kronkelde het echt alle kanten op en kwamen we langs grote heides vol met rotsen en keien én uiteraard hordes schapen als evenzo langs een hard stromend riviertje wat de Tummel heet en welke aan de oostzijde ontspringt. Loch Rannoch is meer dan 15 km lang en kent een gemiddelde breedte van 1km. Rannoch Moor ligt aan de westelijke kant van de rivier en het meer; dit is een gebied met een grootte van 130 km2 en ligt zo'n 300m boven het zeeniveau en bestaat voor het grootste gedeelte uit drassig heideland. Het is één van de meest wilde en ongerepte natuurgebieden in Schotland leren we. Rannoch Moor zou zo'n 20.000 jaar geleden gevormd zijn door een enorme gletsjer waardoor een golvend landschap ontstond met daarin een groot aantal kleine en grote meren. Het is een schitterend, en naar ons idee, typisch Schots landschap. Genieten is deze tocht dan ook! Na ruim een uur rijden komen we aan bij Rannoch Station; een klein stationnetje aan het einde van de weg (echt letterlijk, meer is er niet, en het was nog een behoorlijk eind vanaf het laatste dorp). Het verbindt de steden Glasgow en Fort William op de West Highland Line. Het is een klein stationnetje, net zoiets als in Pitlochry met ook zo'n snoezig blauw/wit stalen bruggetje over het spoor. Maar eigenlijk is het enige echt bijzondere aan het station de kleine Tearoom. Helaas was deze dicht (enkel dicht op vrijdag en ja, vandaag is het helaas vrijdag), want anders hadden we er zeker te weten een taartje van guiness (wat er ook zo uit zou zien) hebben geprobeerd. Dit was een absolute aanrader van onze recente vrienden Pete & Ted, maar helaas dus, was de Teamroom dicht. Wat wel open was, en overigens áltijd open is, is een klein bezoekerscentrum op het perron. Super schattig. Er was niemand, maar het werd warm gestookt, er stonden 3 kleine tafeltjes met stoeltjes, schattig gedekt met een groen geruit zeiltje op ieder tafeltje en je kon zelf koffie of thee pakken. Er stonden zelfs koekjes bij. In het kamertje zelf hingen platen op met informatie over het station en vele foto's. Ook over het gebied de Rannoch Moor was allerlei informatie te vinden. Super leuk. We waren nogal te vroeg (de trein kwam pas om 11.09uur en wij waren er al om 10.30uur) dus we vermaakten ons prima in het aangename kamertje. Noah was echter wel bang dat we de trein niet zouden zien, dus wilde bij de deur blijven staan. Ondertussen vermaakten wij ons met een stukje geschiedenis. Zo leerden we dat het stationnetje in 1894 van start ging, maar dat het een grote uitdaging was geweest om dit stuk door de Rannoch Moor aan te leggen. Het was er zo drassig, dat ze steeds met een soort matras onder de sporen moesten werken, om te voorkomen dat de zware stalen sporen in het veen zouden zinken. Zo'n 'matras' bestond uit voornamelijk boomwortels, struikgewas en duizenden tonnen aarde en as. Door dit extra werk, liep de bouw op dit stuk erg vertraging op en kostte het veel meer geld dan eerst gedacht. James Renton was een directeur van de West Highland Railway die een deel van zijn persoonlijk fortuin gaf om de lijn te redden van faillissement door deze vertraging. Helemaal aan het einde van het perron bevindt zich zijn in steen gebeeldhouwd hoofd welke door de werklui is gemaakt, ter herdenking. Ook was er nog een klein seinhuis met maar liefst 17 hefbomen welke tot 1988 werden gebruikt. Gigantische hefbomen van zeker 1,5 meter hoog. Dat was vast en zeker een hele klus om die dingen om te zetten!

Inmiddels waren er wat meer reizigers op het station aangekomen en tegen 11 uur vertrokken we richting het kleine bruggetje over het spoor. Het duurde niet lang voor we in de verte de dieseltrein aan hoorde komen; kedeng kedeng, kedeng kedeng. En ja hoor, korte tijd later kwam ie onder het bruggetje door en was Noah door het dolle heen. De machnist toeterde nog eens extra en onder luid gezwaai werd de trein door Noah ontvangen. Gauw het trappetje af, want we moesten tuurlijk ook nog naast de trein even kijken. Na een korte stop vertrok de trein weer en keken we hem na, totdat ie tussen het glooiende landschap verdwenen was. Noah wilde het liefst nog even blijven tot de volgende trein kwam, maar aangezien er 3 per dag voorbij komen, vonden wij dat het tijd was om te gaan.

Op de terugweg stopten we kort in het kleine dorpje Kinloch Rannoch (wat einde van het meer Rannoch betekent) om in de plaatselijke supermarkt wat drinken en snoepjes te halen. Je keek je ogen uit, want hier waren echt enkel en alleen maar Schotten van deze regio, ondanks dat dit dorpje veel outdoor excursies aanbiedt, zeker ook voor toeristen die dan wel allen in het giga toeristische Pitlochry verblijven. We namen een wat noorderlijkere B-weg terug, waar we vooral steeds weer onder een andere spoorlijn door zigzagde. Alle keren met schitterende stenen bruggen en één keer met een wel heel bijzondere constructie waar je (zeker met hogere wagens en vrachtwagens en bussen) in het midden van de weg moest rijden, omdat het anders simpelweg niet paste. Dit stond overigens ook keurig op borden aangegeven. De infrastructuur is hier in deze regio meer dan prima. Zelfs op weggetjes naar zo'n eindstation als Rannoch Station, waar dus verder helemaal niets nada niento meer is, is het een prima geasfalteerde weg, keurig bijgehouden en met tal van passeerplekken. Ook alles keurig aangegeven. We passeerden nog diverse toeristische trekpleisters zoals Blair Castle en de Blair Athol Distilery (naar het schijnt beroemde whiskeybrouwerij van het merk Bell's) en Falls of Bruar, maar we pasten hier toch even voor; 1. Noah sliep net; 2. Kastelen en brouwerijen komen er nog genoeg, hopelijk iets minder toeristische ook; en 3. we hadden van te voren wat plaatjes opgezocht van de watervallen, en heel eerlijk gezegd, leken ze ons niet erg spectaculair (we zijn wat dat betreft echt al teveel verwend, we know, sorry). Dus we kozen er voor lekker rustig aan terug te gaan naar Pitlochry, even rond te wandelen, te kijken bij zalmtrap bij de Power Station Dam uit de jaren '50 en even wat te neuzen in de kleine giftshops. De dam was een echte dam, zij het al wat verouderd en het bezoekerscentrum sloegen we over. Het gaf een mooi uitzicht en het was een leuke wandelroute. De zalmtrap was leuk om te zien, maar helaas geen zalmen eroverheen zien springen. Dat had ik nou wel fascinerend gevonden. Via een wiebelende loopbrug zijn we weer teruggecirkeld over de rivier waar een hoop Schotten stonden te vliegvissen en hebben we zoals gezegd een beetje geslenterd door de vele giftshops. Noah was fan van zo'n typische rode bus zonder dak en mocht tevens een Schots shirtje uitzoeken. Daarna op tijd gegeten, en maar lunch en diner in één gedaan, voordat we weer terug zijn gelopen naar onze guesthouse voor een rustig avondje met een spelletje voor 2 nadat Noahtje als een grote jongen rustig is gaan slapen. Morgen op naar de volgende plaats, nog hoger in de High Lands, we hebben er zin in! Overigens is hier ook nog meer dan genoeg te doen hoor, maar het massatoerisme staat ons altijd al snel tegen plus kunnen we nu toch een wilde excursies doen, dus dan maar liever weer door naar het volgende :).

Oidhche mhath!