Afsluiten met die gekke jongens (die Romeinen ;-))

Feasgar math!

Voor een laatste keer deze reis; goedendag! Aan alles komt een eind, helaas ook aan deze, bovenal schitterende, rondreis door het prachtige Schotland. Vandaag stond er enkel nog een reisdag naar Newcastle, Engeland op de planning, om daar weer aan boord te gaan van de ferry van DFDS voor de terugtocht naar Ijmuiden en ons (dit keer juist wárme) kleine kikkerlandje. Maar wat hebben we genoten zeg! Later nog een mooie afsluiting van deze mooie reis, maar vandaag stond er nog één laatste toeristische stop op de planning; Hadrian’s Wall!

Voor degenen die geen idee hebben wat dit is (no worries, ik wist het eerlijk gezegd ook niet echt); het is een muur die werd gebouwd door de oude Romeinen (specifieker toen Hadrianus [aha ;-)] keizer was) van het Rome van 117 tot 138 na Christus. De muur is gebouwd tussen 122 en 128 en is maar liefst 117km (!!!) lang; hij loopt van Carlisle tot New Castle, net ten zuiden van de huidige grens met Schotland. De oudste delen waren 3 meter breed, later versmalden dit wel iets. De hoogte was naar schatting tussen de 4 en 5 meter en over de gehele lengte waren er tal van forten (14 grote en 80 kleinere). Naast de muur zou er een glooiing met een diepe gracht geweest zijn, vol met puntige staken, ter extra verdedigingsgebied. De muur was een onderdeel van de ‘limes’; oftewel; een versterkte grenslinie van het rijk en deed dient tot eind 4e eeuw (dat was dus wel ff!). De keizer die Hadrianus opvolgde, Antonius Pius (wie kent hem niet) zag het nut kennelijk wel in van zo’n muur en verlengde het project met een eigen muur; de Muur van Antonius veel noorderlijker gelegen (ze waren niet erg verrassend met namen). De muur was gebouwd van steen en turf en had als versterkte grenslinie het doel de Romeinse noordgrens te beschermen tegen binnenvallende stammen vanuit het Noorden (wat we nu dus kennen als Schotland). In Romeinse woorden; om de beschaafde Romeinen (sure, echt beschaafd dat brood en spelen) te scheiden van de barbaren. Wat dan wel weer bijzonder te noemen is, als ze zich wilde afscheiden van de barbaren, waren de diverse poorten in de muur welke toch sterk doen vermoeden dat deze dienst deden als soort van douaneposten om zo handel te kunnen drijven. Ach, hypocriet is de mens altijd al geweest zullen we maar denken.

Onze reisroute vandaag volgde in feite de gehele muur, daar we van Carlisle naar Newcastle reden. Renéetje koos Chesters Roman Fort uit om de muur en tevens één van de eeuwenoude forten ervan, nader te bekijken. De laatste kilometers kozen we voor een B-weg die letterlijk naast de muur slingerde, maar toen werd al duidelijk dat de muur niet erg duidelijk meer te zien was. Wat ons wel heel erg opviel waren de tientallen backpackers die we tegenkwamen; ah natuurlijk, dit is het beroemde wandelpad van Hadrian’s Wall. Op veschillende plekken hadden ze trappetjes over de hekken en muurtjes van de weilanden geplaatst, en vrijwel non-stop zag je wel een hiker; duidelijk dat dit een geliefde wandelroute is.

Wij parkeerden onze auto bij Chesters Roman Fort (onterecht gratis merkten we toen we later weer wegreden) en kochten een toegangskaartje. Chesters Roman Fort is gebouwd in 123 na Christus en diende vooral als doel om de grote Chesters Brug over de rivier de Noord Tyne, te beschermen en te beheren, wat een belangrijke brug was inzake het militair transport en aanlevering. Van de brug is weinig meer te zien, maar verder krijg je een goed idee van hoe groot het fort was en wat er zoal was (paardenstallen, barakken en een groot badhuis). Jaaaaaren geleden is alles volgegooid met zand (ik snapte niet precies waarom), maar dat heeft er wel voor gezorgd dat alles zo ontzettend goed bewaard is gebleven. Je krijgt ontzettend goed in beeld waar wat stond enn hoe de ruimtes ingedeeld waren. We liepen er een hele poos rond en Noah ging op avontuur door alle tunneltjes en kleine ruimtes. Er was ook een museum vol met oorspronkelijke….. stenen…… Voor archeologen waarschijnlijk fantastisch, maar voor ons waren het vooral stenen. En die liggen buiten ook, dus ja… (sorry, zijn we nu heel barbaars…). Nadat we alles op het gemakje bekeken hadden, namen we nog even plaats in de kleine tearoom op het terrein (die Engelsen ook met hun thee) en namen we een kleine lunch met uiteraard, een bakje thee. En daarna, was het op naar de laatste rit naar New Castle om daar de boot weer op te gaan...

Dit keer ging het ons veel soepeler af en reden we niet verkeerd of de tolweg op. Wel herkenden we de betrefende rotonde direct en konden we er nu gelukkig hard om lachen. We reden de douane door en moesten aansluiten in een rij, waarvan wij al direct het idee hadden dat we niet juist stonden, gezien de dakkoffer en de juist enkel lage auto’s buiten ons. En natuurlijk moesten we van baan wisselen na een poos, en helaas voor ons, moesten we toen een hele poos wachten eer we aan de beurt waren om de boot op te gaan. Ach, we vermaakten ons wel met wat we zoal voorbij zagen komen (zoals een oude oldtimer cabrio die geen dak had, maar aangezien het weer zeek van de regen had de bijrijder een hele grote paraplu vast en helemaal omlaag getrokken over de auto om zo toch droog te blijven zitten. Wel volledig in stijl met de auto hoor, die paraplu, dat dan weer wel :P).

Na ruim een uur wachten was het dan de buurt aan ons en zochten we onze kleine mini kajuit weer op. Dit keer aan de andere kant en nu ontdekten we ook de lift (nota bene vlakbij de hut op de heenweg) waar we fijn gebruik van maakten en waar Renéetje nog even een Hodortje deed met zijn spiksplinternieuwe GOT-shirt. De terugtocht was weer prima met helaas geen winst in het casino voor Renéetje, maar verder goed eten en weer voldoende speelplezier voor Noahtje. Ik ontdekte zelf de befaamde cocktail de Ice Bear (toch wel Sjon!). Ja, het was een prima laatste reisdag en al wiegend vielen we alle drie in een prima slaap (en Noah nu niet meer uit bed), de laatste nacht van een heerlijke rondreis.... !