Dag vol natuurschoon
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
20 Juni 2019 | Verenigd Koninkrijk, Kinlochard
Feasgar math!
Vanmorgen op tijd opgestaan en weer ingeladen, na wederom een gezellig en goed ontbijt met die lieve mensen van de B&B 6 Caberfeidh (Wilma & Jim McCourt; echt een aanrader mocht je nog eens naar Fort William afreizen) en op naar onze volgende reisdag; van Fort William afzakkend naar het gebied The Trossachs in Midden-Schotland. Het eerste stuk rijden we over de grotere A-weg, eerst parallel langs het Loch Linnhe, en dan meer landinwaarts. Bij het dorpje Glencoe stoppen we even. Dit dorpje staat vooral bekend om zijn wrede historie en werd door Dickens beschreven als een 'begraafplaats van een ras van reuzen'. Dit door twee reusachtige rotsachtige bergpieken die zelfs voor ervaren bergbeklimmers een uitdaging vormen. Hou je meer van 'plat' (met grote aanhalingstekens) wandelen, zijn er vooral in het dal ongekende wandelmogelijkheden. Je kunt er een bescheiden wandelingetje van maken rondom Signal Rock (wat wij hebben gedaan) of een lastig, 10km lang traject langs een plek genaamd 'Devils Staircase' (waarbij wij direct beelden kregen van de Colca Canyon of 'Oh my God stairs' tijdens de Inca trail..) Uiteraard ook hier weer nieuwsgierig naar en graag de uitdaging aangegaan, kozen we ook nu voor het parkeren hiervan en besloten we de eenvoudige wandeling (als je in één keer goed loopt, van zo'n 3 km) te doen naar Signal Rock. Toen we stopten op de parkeerplaats voor de start van deze wandeling, regende het nogal wisselend. Omdat we de rest van de dag veel in de auto zouden zitten, besloten we het er toch op te wagen, daar het weer zich hier toch totaal niet laat voorspellen en het net zo goed over 2 minuten droog en zelfs kraakhelder kon zijn. Nou ja, je raadt het al; dat was net niet nu het geval en uiteindelijk waren we drijfnat, maar ach. Wel even de beentjes gestrekt en een frisse (zeg maar gerust natte) neus gehaald. Neemt niet weg dat het een erg mooie route was, met name het stuk wat we dan verkeerd waren gelopen. Dit paadje was vlak en liep zigzaggend langs en over een snelstromend beekje, wat uitkwam in een krachtig stromende minirivier waar een grotere brug overheen liep. Een oorverdovend kabaal van al dat natuurgeweld, maar erg mooi. Dat paadje er langs was vooral super rustgevend, en het liep eigenlijk heerlijk. Scheelde wellicht dat het toen ook even miezerde en zelfs tussendoor wat droog was. We liepen hetzelfde paadje (nogmaals lekker genieten) terug toen we merkten dat we de verkeerde kant op waren gegaan en klommen bij de brug met de oorverdovende waterval een bergje op. Grote stenen vormden het pad, wat altijd genieten is naar ons idee. We kwamen een speciaal afgezet park in, waardoor we eerst een hek moesten openduwen wat een aantal beesten erin moest houden. Voor Noah reuze spannend. De rest van het pad was zonder kalm stromend beekje en leuke bruggetjes, maar zeker ook mooi. Wel vooral een bospad en door de regen soms behoorlijk drassig (of zompig zoals sommigen het zouden noemen) of je zou kunnen zeggen; we kregen ook daar een 'leuk beekje'. Na zo'n 2km werd het op en neer klimmen en klauteren met ook een paar paden vol grote stenen en keien, en Noah toonde zich een ware bergbeklimmer. Vooral het laatste stuk was een flinke klim en geklauter en ervoor waken dat je niet weg gleed (we hadden geen bergschoenen aan voor die 3km), en zonder kleerscheuren kwamen we bovenop Signal Rock terecht; gezegd wordt dat het een verzamelplaats was voor de clan MacDonald in roerige tijden. Voorheen stonden er lang niet zoveel bomen omheen als nu en was het dus een duidelijk bakenpunt. Ook wordt gezegd dat dit eveneens het punt zou zijn geweest waar het signaal gegeven zou zijn door de Campbells voor de 'Slachting van Glencoe'; in 1692 zou de leider van de clan MacDonald 5 dagen te laat zijn geweest met zijn officiële overgave aan Willem III waardoor de regering een excuus zou hebben gehad om deze clan vol van Jacobitische aanhangers uit te roeien. Tien dagen lang werden er in totaal 130 soldaten van de regering onder aanvoering van Robert Campbell gastvrij onthaald door de nietsvermoedende MacDonalds. In de vroege ochtend van 13 februari misbruikten zij dit gewonnen vertrouwen en begingen schaamteloos een slachting; 38 van de clan (waaronder vrouwen en kinderen) werden vermoord, waar vele anderen stierven in hun ijskoude schuilplaatsen in de bergen. Terug naar Signal Rock; voor de bewering dat ook het teken voor de slachting vanaf hier werd gegeven, is nooit bewijs gevonden.
Terug naar het heden, terug naar ons; behoorlijk nat bereikten we uiteindelijk weer de auto en was vooral ik erg content met de fijne stoelverwarmers. Zo waren we snel weer droog en warm. We vervolgden onze weg naar het zuiden en bleven op de grotere A-weg, daar er weinig andere wegen waren. We staken het bizarre Rannoch Moor door; ja die naam komt wellicht bekend voor; vorige week waren we tevens in dit gebied, bij het 'in the middle of nowhere' spoorstation van Rannoch Moor. We herkenden het gebied vrijwel meteen; met zijn gebrek aan bomen, maar vooral moerasachtige gronden, met lage struiken en grond die totaal nergens voor gebruikt kan worden behalve wellicht wat grazende schapen. Nu we er zo met de auto doorheen reden was het wederom schitterend. Je komt zo uit de bergen vol groen plots uit op dergelijke 'vlaktes'. In de winter moet het hier oogverblindend wit zijn, zo ver je kijken kunt! In de verte zijn er wel tal van glooiende bergen te zien, maar afgezien van dat, lijkt het door de verlatenheid meer het einde van de wereld. We trachten een aantal foto's te maken, maar inmiddels goot het én stond er een gigantische wind, waardoor foto's maken buiten de auto echt haast onmogelijk was en vanuit de auto je het landschap er niet fatsoenlijk op kreeg. We zullen zien wat we er nog van kunnen maken achteraf. Tegen het einde van dit natuurgebied, kwamen de bergen weer dichterbij te voorschijn en zagen we ook de spoorlijn ineens lopen, die ook naar het verlaten stationnetje liep. Ook ontwaarden we ineens tal van uitgeruste wandelaars half op de berg. Behoorlijk wat in een lange rits achter elkaar (niet als bij elkaar horend, maar zo zag je heel duidelijk waar het pad liep). Dat is ook wel een typisch beeld voor hier; wandelaars. Je ziet ze echt overal en als je goed kijkt, ook op iedere berg wel ergens. Schotland hebben we bij deze dan ook omgedoopt als Wandellaarsrijk. Het bijzondere natuurgebied van Rannoch Moor verlieten we na zo'n 30/45 minuten weer waarna we ook weer net zo plotseling vol in het groen terecht kwamen als dat we gekomen waren. Opvallend zijn wel de toename aan meren en watertjes het tweede deel van de rit. Na zo'n uur rijden vanaf onze stop in Glencoe, komen we aan bij het kleine dorpje Killin; aan het begin van het Loch Tay (als je er langs zou rijden en een klein stukje door, kom je in het dorpje Pitlochry uit, waar we dus vorige week zaten). We rijden het dorpje in en zien meteen de Falls of Dochart; mooie brede (maar vlakke) watervallen die uitmonden in het meer aan de start van het dorpje. Er gaat een stenen brug overheen (uit 1760) en aan de andere kant van de brug is er een eilandje te zien; Inchbuie, waar de oude begraafplaats van de clan MacNab zich bevindt. We kijken er even rond en ik klim met Noah op de grote rotsen in de waterval (tal die nu niet onder water staan), wat de grote jongen erg spannend en stoer vindt. Renéetje schiet een paar foto's waarna we besluiten bij het gezellig uitziende restaurantje pal naast de watervallen even te gaan lunchen. Een wijs besluit; wat een gezellig tentje is dit! Er hangt een voortreffelijke lucht en als we even om ons heen kijken, zien we meteen waardoor; een grote brede haard, gemaakt van mooie rotsstenen is lekker een het branden. Het is geen grote tent, maar heeft een 4-tal kleine zitjes met houten bankjes en dan nog zo'n 3 ronde tafeltjes met 3 minikrukjes eromheen. Het hele tentje doet aan als een bruin café en er staat typische Schotse muziek op via Spotify (ik vroeg of het een cd was, was echt leuke muziek, maar het bleek een lijst Schotse muziek op Spotify te zijn). We zijn net op tijd, want na ons loopt het kleine tentje vol. Noah mag een plekje kiezen en wil op het bankje in de hoek. Prima, zo kunnen wij ook het hele tentje rustig aanschouwen. We bestellen een typische Schotse lunch (Renéetje allergaartje van Schotse gerechten en ik een handgemaakte soep want nu al meerdere malen erg goed uit is gepakt) en Noah snabbelt vooral wat mee van het brood.
Na onze buikjes weer gevuld te hebben vertrekken we voor het laatste deel van vandaag, wat nog wel ruim een uur duurt, maar weer fantastische uitzichten biedt. We zakken nog verder zuidwaarts en komen het natuurgebied Trossachs binnen. Hier smelten de HighLands met de Laaglanden samen zoals dat zo leuk omschreven wordt. Het is in ieder geval zeker een prachtige streek vol spitse bergen en glinsterende meren. Het schijnt een grote inspiratiebron te zijn van tal van schrijvers, waaronder Sir Walter Scott uit eerdere tijden. Het weer blijft veranderlijk, maar we krijgen steeds meer zon en opnieuw is de belichting een feestje. Er zijn een paar niet te beschrijven uitzichten, waar we via een slingerende weg door het dal van 2 gigantische bergen doorrijden met ook nog een meer links, dan weer rechts, dan weer recht voor ons. En overal komen stroompjes uit de bergen of zie je 'kleine' watervallen. En wat is het hier weer groen! Dat wil ook wel met dit soort weer, maar echt; het doet ons sterk denken aan dat andere schitterende groene hart in Europa; Slovenië. Al zijn hier meer van dit soort U-vormige dalen tussen bergen. Naar het schijnt ontstaan in de ijstijd door gigantische gletsjers die langs de uitlopers van de bergen schuurden en zo de bestaande rivierdalen ronder en breder maakten. Hoe dan ook, het is hier wederom schit-te-rend. We proberen het een aantal keer op de foto vast te leggen, maar dat blijft lastig. Eigenlijk is het gewoon het beste om dit met je eigen ogen te komen bewonderen en aanschouwen.
Tegen 3 uur komen we aan op onze eindbestemming van vandaag; een resort van MacDonalds (nee niet die gele M, maar naar ik vermoed van die beruchte grote clan uit de Highlands die steeds weer opduikt in de geschiedenis en verhalen hier). Onze vorige ervaring met deze keten was niet zo goed (in Aviemore) waar we de mensen uit de hoogte vonden en totaal niet oprecht vriendelijk of meedenkend. Maar wat een warm bad is het hier! Eigenlijk kunnen we niet geloven dat het dezelfde eigenaar kent, want dit is zo ontzettend fijn. Sowieso is het hier schitterend en oogt het ook vele malen meer als resort als dat in het veel te toeristische Aviemore. Maar daarnaast, de mensen zijn hier zo ontzettend vriendelijk en helpend. Direct al. Ook naar Noah toe zijn ze fantastisch. Wel is het hier onwijs 'kak' en voelen we ons wel wat ongemakkelijk daarbij, maar we doen ons best om niet teveel op te vallen. We nemen het er wel heerlijk van. Zo heb ik direct bij aankomst een massage geboekt daar er een spa bij zit en ben ik helemaal zen verklaard. En we besloten even niet meer op pad te gaan, maar hier te dineren, en dat hebben we geweten in de portomonee haha. Ach, het eten was heerlijk (de eendenborst smaakte net zo goed als toen wij hem maakten met het vader- en moederdagdiner ;-), al kregen we wel een muizenhapje vergeleken met toen :P) en de bediening was fantastisch. De uitdaging die we hier wel duidelijk merken, is het verstaan van de Schotten; ze hebben hier een sterker dialect dan dat we tot nu toe hebben meegemaakt. Geeft niet, maar nog ff wennen haha.
Voor nu nemen we het er heerlijk van, baden we ons onder in luxe en zijn de zorgen voor een andere dag. Noah ligt al prinsheerlijk in zijn eigen (zo goed als kingsize 1-persoons)bedje en wij duiken er strakkies ook in. Nu nog even qualitytime saampjes.
Oidhche mhath!
Vanmorgen op tijd opgestaan en weer ingeladen, na wederom een gezellig en goed ontbijt met die lieve mensen van de B&B 6 Caberfeidh (Wilma & Jim McCourt; echt een aanrader mocht je nog eens naar Fort William afreizen) en op naar onze volgende reisdag; van Fort William afzakkend naar het gebied The Trossachs in Midden-Schotland. Het eerste stuk rijden we over de grotere A-weg, eerst parallel langs het Loch Linnhe, en dan meer landinwaarts. Bij het dorpje Glencoe stoppen we even. Dit dorpje staat vooral bekend om zijn wrede historie en werd door Dickens beschreven als een 'begraafplaats van een ras van reuzen'. Dit door twee reusachtige rotsachtige bergpieken die zelfs voor ervaren bergbeklimmers een uitdaging vormen. Hou je meer van 'plat' (met grote aanhalingstekens) wandelen, zijn er vooral in het dal ongekende wandelmogelijkheden. Je kunt er een bescheiden wandelingetje van maken rondom Signal Rock (wat wij hebben gedaan) of een lastig, 10km lang traject langs een plek genaamd 'Devils Staircase' (waarbij wij direct beelden kregen van de Colca Canyon of 'Oh my God stairs' tijdens de Inca trail..) Uiteraard ook hier weer nieuwsgierig naar en graag de uitdaging aangegaan, kozen we ook nu voor het parkeren hiervan en besloten we de eenvoudige wandeling (als je in één keer goed loopt, van zo'n 3 km) te doen naar Signal Rock. Toen we stopten op de parkeerplaats voor de start van deze wandeling, regende het nogal wisselend. Omdat we de rest van de dag veel in de auto zouden zitten, besloten we het er toch op te wagen, daar het weer zich hier toch totaal niet laat voorspellen en het net zo goed over 2 minuten droog en zelfs kraakhelder kon zijn. Nou ja, je raadt het al; dat was net niet nu het geval en uiteindelijk waren we drijfnat, maar ach. Wel even de beentjes gestrekt en een frisse (zeg maar gerust natte) neus gehaald. Neemt niet weg dat het een erg mooie route was, met name het stuk wat we dan verkeerd waren gelopen. Dit paadje was vlak en liep zigzaggend langs en over een snelstromend beekje, wat uitkwam in een krachtig stromende minirivier waar een grotere brug overheen liep. Een oorverdovend kabaal van al dat natuurgeweld, maar erg mooi. Dat paadje er langs was vooral super rustgevend, en het liep eigenlijk heerlijk. Scheelde wellicht dat het toen ook even miezerde en zelfs tussendoor wat droog was. We liepen hetzelfde paadje (nogmaals lekker genieten) terug toen we merkten dat we de verkeerde kant op waren gegaan en klommen bij de brug met de oorverdovende waterval een bergje op. Grote stenen vormden het pad, wat altijd genieten is naar ons idee. We kwamen een speciaal afgezet park in, waardoor we eerst een hek moesten openduwen wat een aantal beesten erin moest houden. Voor Noah reuze spannend. De rest van het pad was zonder kalm stromend beekje en leuke bruggetjes, maar zeker ook mooi. Wel vooral een bospad en door de regen soms behoorlijk drassig (of zompig zoals sommigen het zouden noemen) of je zou kunnen zeggen; we kregen ook daar een 'leuk beekje'. Na zo'n 2km werd het op en neer klimmen en klauteren met ook een paar paden vol grote stenen en keien, en Noah toonde zich een ware bergbeklimmer. Vooral het laatste stuk was een flinke klim en geklauter en ervoor waken dat je niet weg gleed (we hadden geen bergschoenen aan voor die 3km), en zonder kleerscheuren kwamen we bovenop Signal Rock terecht; gezegd wordt dat het een verzamelplaats was voor de clan MacDonald in roerige tijden. Voorheen stonden er lang niet zoveel bomen omheen als nu en was het dus een duidelijk bakenpunt. Ook wordt gezegd dat dit eveneens het punt zou zijn geweest waar het signaal gegeven zou zijn door de Campbells voor de 'Slachting van Glencoe'; in 1692 zou de leider van de clan MacDonald 5 dagen te laat zijn geweest met zijn officiële overgave aan Willem III waardoor de regering een excuus zou hebben gehad om deze clan vol van Jacobitische aanhangers uit te roeien. Tien dagen lang werden er in totaal 130 soldaten van de regering onder aanvoering van Robert Campbell gastvrij onthaald door de nietsvermoedende MacDonalds. In de vroege ochtend van 13 februari misbruikten zij dit gewonnen vertrouwen en begingen schaamteloos een slachting; 38 van de clan (waaronder vrouwen en kinderen) werden vermoord, waar vele anderen stierven in hun ijskoude schuilplaatsen in de bergen. Terug naar Signal Rock; voor de bewering dat ook het teken voor de slachting vanaf hier werd gegeven, is nooit bewijs gevonden.
Terug naar het heden, terug naar ons; behoorlijk nat bereikten we uiteindelijk weer de auto en was vooral ik erg content met de fijne stoelverwarmers. Zo waren we snel weer droog en warm. We vervolgden onze weg naar het zuiden en bleven op de grotere A-weg, daar er weinig andere wegen waren. We staken het bizarre Rannoch Moor door; ja die naam komt wellicht bekend voor; vorige week waren we tevens in dit gebied, bij het 'in the middle of nowhere' spoorstation van Rannoch Moor. We herkenden het gebied vrijwel meteen; met zijn gebrek aan bomen, maar vooral moerasachtige gronden, met lage struiken en grond die totaal nergens voor gebruikt kan worden behalve wellicht wat grazende schapen. Nu we er zo met de auto doorheen reden was het wederom schitterend. Je komt zo uit de bergen vol groen plots uit op dergelijke 'vlaktes'. In de winter moet het hier oogverblindend wit zijn, zo ver je kijken kunt! In de verte zijn er wel tal van glooiende bergen te zien, maar afgezien van dat, lijkt het door de verlatenheid meer het einde van de wereld. We trachten een aantal foto's te maken, maar inmiddels goot het én stond er een gigantische wind, waardoor foto's maken buiten de auto echt haast onmogelijk was en vanuit de auto je het landschap er niet fatsoenlijk op kreeg. We zullen zien wat we er nog van kunnen maken achteraf. Tegen het einde van dit natuurgebied, kwamen de bergen weer dichterbij te voorschijn en zagen we ook de spoorlijn ineens lopen, die ook naar het verlaten stationnetje liep. Ook ontwaarden we ineens tal van uitgeruste wandelaars half op de berg. Behoorlijk wat in een lange rits achter elkaar (niet als bij elkaar horend, maar zo zag je heel duidelijk waar het pad liep). Dat is ook wel een typisch beeld voor hier; wandelaars. Je ziet ze echt overal en als je goed kijkt, ook op iedere berg wel ergens. Schotland hebben we bij deze dan ook omgedoopt als Wandellaarsrijk. Het bijzondere natuurgebied van Rannoch Moor verlieten we na zo'n 30/45 minuten weer waarna we ook weer net zo plotseling vol in het groen terecht kwamen als dat we gekomen waren. Opvallend zijn wel de toename aan meren en watertjes het tweede deel van de rit. Na zo'n uur rijden vanaf onze stop in Glencoe, komen we aan bij het kleine dorpje Killin; aan het begin van het Loch Tay (als je er langs zou rijden en een klein stukje door, kom je in het dorpje Pitlochry uit, waar we dus vorige week zaten). We rijden het dorpje in en zien meteen de Falls of Dochart; mooie brede (maar vlakke) watervallen die uitmonden in het meer aan de start van het dorpje. Er gaat een stenen brug overheen (uit 1760) en aan de andere kant van de brug is er een eilandje te zien; Inchbuie, waar de oude begraafplaats van de clan MacNab zich bevindt. We kijken er even rond en ik klim met Noah op de grote rotsen in de waterval (tal die nu niet onder water staan), wat de grote jongen erg spannend en stoer vindt. Renéetje schiet een paar foto's waarna we besluiten bij het gezellig uitziende restaurantje pal naast de watervallen even te gaan lunchen. Een wijs besluit; wat een gezellig tentje is dit! Er hangt een voortreffelijke lucht en als we even om ons heen kijken, zien we meteen waardoor; een grote brede haard, gemaakt van mooie rotsstenen is lekker een het branden. Het is geen grote tent, maar heeft een 4-tal kleine zitjes met houten bankjes en dan nog zo'n 3 ronde tafeltjes met 3 minikrukjes eromheen. Het hele tentje doet aan als een bruin café en er staat typische Schotse muziek op via Spotify (ik vroeg of het een cd was, was echt leuke muziek, maar het bleek een lijst Schotse muziek op Spotify te zijn). We zijn net op tijd, want na ons loopt het kleine tentje vol. Noah mag een plekje kiezen en wil op het bankje in de hoek. Prima, zo kunnen wij ook het hele tentje rustig aanschouwen. We bestellen een typische Schotse lunch (Renéetje allergaartje van Schotse gerechten en ik een handgemaakte soep want nu al meerdere malen erg goed uit is gepakt) en Noah snabbelt vooral wat mee van het brood.
Na onze buikjes weer gevuld te hebben vertrekken we voor het laatste deel van vandaag, wat nog wel ruim een uur duurt, maar weer fantastische uitzichten biedt. We zakken nog verder zuidwaarts en komen het natuurgebied Trossachs binnen. Hier smelten de HighLands met de Laaglanden samen zoals dat zo leuk omschreven wordt. Het is in ieder geval zeker een prachtige streek vol spitse bergen en glinsterende meren. Het schijnt een grote inspiratiebron te zijn van tal van schrijvers, waaronder Sir Walter Scott uit eerdere tijden. Het weer blijft veranderlijk, maar we krijgen steeds meer zon en opnieuw is de belichting een feestje. Er zijn een paar niet te beschrijven uitzichten, waar we via een slingerende weg door het dal van 2 gigantische bergen doorrijden met ook nog een meer links, dan weer rechts, dan weer recht voor ons. En overal komen stroompjes uit de bergen of zie je 'kleine' watervallen. En wat is het hier weer groen! Dat wil ook wel met dit soort weer, maar echt; het doet ons sterk denken aan dat andere schitterende groene hart in Europa; Slovenië. Al zijn hier meer van dit soort U-vormige dalen tussen bergen. Naar het schijnt ontstaan in de ijstijd door gigantische gletsjers die langs de uitlopers van de bergen schuurden en zo de bestaande rivierdalen ronder en breder maakten. Hoe dan ook, het is hier wederom schit-te-rend. We proberen het een aantal keer op de foto vast te leggen, maar dat blijft lastig. Eigenlijk is het gewoon het beste om dit met je eigen ogen te komen bewonderen en aanschouwen.
Tegen 3 uur komen we aan op onze eindbestemming van vandaag; een resort van MacDonalds (nee niet die gele M, maar naar ik vermoed van die beruchte grote clan uit de Highlands die steeds weer opduikt in de geschiedenis en verhalen hier). Onze vorige ervaring met deze keten was niet zo goed (in Aviemore) waar we de mensen uit de hoogte vonden en totaal niet oprecht vriendelijk of meedenkend. Maar wat een warm bad is het hier! Eigenlijk kunnen we niet geloven dat het dezelfde eigenaar kent, want dit is zo ontzettend fijn. Sowieso is het hier schitterend en oogt het ook vele malen meer als resort als dat in het veel te toeristische Aviemore. Maar daarnaast, de mensen zijn hier zo ontzettend vriendelijk en helpend. Direct al. Ook naar Noah toe zijn ze fantastisch. Wel is het hier onwijs 'kak' en voelen we ons wel wat ongemakkelijk daarbij, maar we doen ons best om niet teveel op te vallen. We nemen het er wel heerlijk van. Zo heb ik direct bij aankomst een massage geboekt daar er een spa bij zit en ben ik helemaal zen verklaard. En we besloten even niet meer op pad te gaan, maar hier te dineren, en dat hebben we geweten in de portomonee haha. Ach, het eten was heerlijk (de eendenborst smaakte net zo goed als toen wij hem maakten met het vader- en moederdagdiner ;-), al kregen we wel een muizenhapje vergeleken met toen :P) en de bediening was fantastisch. De uitdaging die we hier wel duidelijk merken, is het verstaan van de Schotten; ze hebben hier een sterker dialect dan dat we tot nu toe hebben meegemaakt. Geeft niet, maar nog ff wennen haha.
Voor nu nemen we het er heerlijk van, baden we ons onder in luxe en zijn de zorgen voor een andere dag. Noah ligt al prinsheerlijk in zijn eigen (zo goed als kingsize 1-persoons)bedje en wij duiken er strakkies ook in. Nu nog even qualitytime saampjes.
Oidhche mhath!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
