Ritje aan boord van de Hogwarts Express!
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
19 Juni 2019 | Verenigd Koninkrijk, Fort William
Feasgar math!
Vandaag een heerlijke Harry Potter-dag op de planning! Vanmorgen op tijd opgestaan en ontbeten met een goed Schots ontbijt in het super knusse en leuke keukentje van onze B&B met nog een andere gast en een Frans koppel. Blijkbaar is er ergens nóg een kamer haha. Vermoedelijk beneden. We werden op onze wenken bediend door zowel de heer als vrouw des huizes, een ouder echtpaar en vooral de beste man had een vlotte babbel. Noah kreeg een terrible two-aanval, maar dat deerde de beste man niet en hij liet hem lekker tekeer gaan op de grond. Voor ons wel wat plaatsvervangde schaamte, maar de alleen reizende meneer was al weer vertrokken en het Frans koppel gaf aan er alles van te weten met nu alweer 2 puberende kinders. Ze snapten het volledig en namen ons niets kwalijk. Nou gelukkig... Uiteindelijk bedaarde de kleine heer Lokers wel weer en at ie braaf z'n mandarijn op.
Hierna vertrokken we per auto naar het beroemde Harry Potter-viaduct; of hoe het eigenlijk heet; Glenfinnan Viaduct. Een betonnen spoorbrug uit 1898 van maar liefst 380 meter lang en 5,5 meter breed met 21 bogen waarvan de hoogste 30 meter hoog is. Voor de meeste is het vooral bekend uit de Harry Potterfilms want hier rijdt de Hogwarts Express overheen. Het is genieten! We rijden er eerst met de auto naar toe, om het vanaf de grond te kunnen aanschouwen. We achterhalen hoe laat de stoomtrein eroverheen komt (dat is toch het magische beeld wat je wil) en zorgen dat we er op tijd zijn. Met ons nog tientallen anderen, zij het niet nog veel meer. Het rotsje stond helemaal vol. Geeft niet, het is het waard. De trein was wel wat verlaat, maar hij floot voor hij tevoorschijn kwam tussen de bergen uit, dus iedereen stond klaar. Maar het was toch wel véél verder weg dan ik het gedacht; het leek wel een speelgoedtreintje! Hoe dan ook zag het er magisch uit en was het zeker weten net als de Hogwarts Express! Op tal van hoge plekken om de brug heen zag je groepjes mensen staan; het is toch wel iets heel bijzonders; echt iedereen lijkt z'n telefoon of camera tevoorschijn te toveren zodra ze hem zien of horen aankomen. Overigens was het viaduct wat we eerder zagen naar ons idee wel mooier, daar die van steen was en dat een warmer beeld gaf dan al dat beton. Maar de omgeving van deze brug won het wel op het andere front; dit is precies waar zo'n brug thuishoort; tussen de bergen, dalen en machtige rivieren!
Als je de andere kant op keek vanaf het uitzichtpunt op het viaduct was het meer Schiel, met het Glenfinnan Monument; een toren met het standbeeld van 'de onbekende Highlander in kilt'. Het is opgericht in 1815 en zou de plaats markeren waar Prins Charles Edward Stuart, ja die ene van de 2e Jacobiteinse opstand, zijn koninklijke vaandel hees waarmee de 2e opstand een feit werd. Dat ze 8 maanden later een bloedbad te wachten stond bij Culloden had toen niemand kunnen voorzien..
Hierna reden we terug naar het stadje en besloten we nog even naar de voet van de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk te rijden; de Ben Nevis, van 1345 meter hoog. Niet bijster hoog hoor ik je zeggen, en dat klopt ook wel. Echter zijn het de zeer veraderlijke weersomstandigheden die op de top heersen die de beklimming veel risicovoller maakt dan men zou verwachten van een berg van deze hoogte. De top bevindt zich gemiddeld 355 dagen per jaar in de wolken en gemiddeld per jaar valt er 4350 mm neerslag. En iedere dag van het jaar is er kans op sneeuw. Deze weersomstandigheden kostten tussen 1990 en 1995 zeker 13 mensenlevens waarvan er acht ervaren rotsklimmers waren. De beklimming blijft echter wel populair; zo'n 100.000 mensen per jaar gaan de uitdaging aan. Veruit de meeste van hen gaan via het Old Bridle Path; een relatief eenvoudig, maar lang en rotsig pad aan de westzijde van de berg. Met een goede gids en een goede voorbereiding in de juiste kleding en schoeisel is het dan ook wel prima te doen. Zoals jullie wel weten hadden wij deze uitdaging zeker aangewild, maar bewaren we het voor een andere keer, als we met z'n 2 zijn of als Noah groot genoeg is om mee te kunnen. Weer een mooie reden om terug te komen :-).
Op onze wegenkaart stond er een 'weg' naar het startpunt van vele wandelroutes, dus we besloten gewoon te kijken hoe ver we kunnen komen. Nou, een behoorlijk eind, maar het pad werd wel erg smal op den duur. Niet langs griezelige dieptes of greppels, maar wel gewoon erg smal met overal rotsen en bomen om je heen, dus het was soms best spannend of er geen tegenligger kwam, want dan móest er echt één van de twee simpelweg een stuk achteruit, tot er een passerplaats zich aandiende. Die waren er overigens veelvuldig, dus het was nooit ver, maar toch, prettig is anders haha. We hadden geluk en konden zonder achteruit te moeten aan het einde van het pad komen. We klommen stiekem al een heel eind met de auto, wat je vooral op de terugweg goed merkte. De omgeving was ook nu weer genieten. Die vele rotsen en rauwe bergketens, met toch ook overal gras, mos en lage begroeiing. Een typisch Schots beeld. Helaas was er aan het einde weinig meer dan een parkeerplaats (die afgeladen stond) en kwamen we al tig hikers en een groepje grondonderzoekers tegen. Bij de start van vele wandelroutes werd je nog eens nadrukkelijk gewezen op de gevaren van deze berg; je kan het toch echt niet onderschatten met al die waarschuwingen hoor. Of nou ja, je kan denken dat het allemaal wat overdreven is... maar ik zou het wel weten haha. Overigens hebben wij wel geconcludeerd dat ze hier in Schotland, maar in het gehele Verenigd Koningrijk net zo gek zijn van veiligheidsregels e.d. en dat ze die ook net als ons gekkies, keurig en precies naleven. Ted (die we in Pitlochry leerde kennen) zat zelf ook in de Engelse beveiliging en had vaak hetzelfde als wij wanneer hij in het buitenland, hij had het voorbeeld Frankrijk, was; wij als stel gekken alle regeltjes maar keurig naleven en in een ander land (nota bene in de EU) lappen ze de regels behoorlijk aan hun laars. Achja, voor ons een troost; zijn wij toch niet de enige. Hier in Schotland valt het ook erg op, met name inzake brandveiligheid. Overal keurige brandmelders en op zo ongeveer élke deur hangen stickers hieromtrent en wat branddeuren zijn. Misschien is het wat dat betreft hier nog wel erger als bij ons bedenk ik me nu....
Goed, terug naar de reis van vandaag; we hadden geen mogelijkheid om een kleine wandeling te doen bij de voet van de Ben Nevis; én niet vanwege de tijd, maar ook omdat ze je direct al tig keer wezen op de gevaren en dat zagen we met de kleine grote jongen toch niet zitten. We reden terug naar het stadje en lunchten in een kleine eettentje op het station waarna we in de rij aansloten voor het volgende avontuur; een ritje op de Hogwarts Express (oftewel; de Jacobite Steamtrain)!
Jawel jawel, het was zo ver! Een half uur voor vertrek kwam deze oude stoomknaller langzaam het perron (helaas geen 9 3/4, daar we niet in Londen zijn) opgereden en konden we al snel plaatsnemen. Het was even zoeken wat nou de bedoeling was, daar er gelijk een rij gevormd werd. Wij dachten voor de kaartjes, maar neen, dit was door wagon D; waar een miniwinkeltje voor Harry Potter-fans ingericht was en je o.a. de bekende snoep en chocolade van de magische wereld kon kopen. De rij was mij voor nu te lang en we besloten eerst maar eens onze zitplaatsen op te zoeken. Wagon F, vrijwel aan het eind. Helemaal niet erg, want zo konden we de trein in bijna zijn hele lengte zien in bochten én, wat vooral bijzonder was, over het Glenfinnan Viaduct waar we dan nu zelf over heen zouden gaan! We installeerden ons goed en lieten het avontuur beginnen. Toen iedereen eenmaal z'n plekje gevonden had, ging de gigantische fluit en kwam het gevaarte langzaam maar zeker in beweging. Wij hadden ons raampje open gezet en wauw, wat een gaaf geluid geeft dat hee! Langzaam maar zeker maakt ie vaart wat je duidelijk herkent aan het oh zo typerende treingeluid. Dat fascinerende geluid wat die hedendaagse gevaartes al heel lang niet meer maken. Alleen daarmee al waan je je terug in de tijd óf in de magische wereld. Weg van de Dreuzels! Het duurde even voor we écht vaart maakte, want we moesten eerst het stadje nog uit en daarna volgde al snel dat dorpje met die gekke naam (Banavie), maar daarna kwamen we echt in de natuur en ging de vaart er lekker in. De natuur werd ook steeds rauwer en de bergen en rotsen om ons heen, net als de mooie uitzichten namen eveneens toe. We reden steeds meer tunnels door en dan daarna was de wagon even volledig vergeven van rook (blijft zo lekker hangen in zo'n tunnel en dan met al die open raampjes.... juist, dat wil wel haha). En toen, na zo'n half uur, kwam het omroepsignaal voor met name de Harry Potter-fans; we zouden spoedig het bekende viaduct overgaan. Om goed te kunnen kijken en iedereen een fotomoment te geven, minderde hij wat vaart, en was het genieten. Nu vanaf de trein gezien, moest je nog behoorlijk goed zoeken naar de mensen op de rots waar we dezelfde ochtend nog stonden. Jup, het is echt deze giga trein die we zagen, en het is echt die verrekte afstand die het zo klein maakt haha. Maar tof zeg, om daar dan zélf in te zitten! Kort hierna kwamen we aan bij het dorpje en station Glenfinnan waar we een stop van een kwartiertje maakte. Ik de trein uit, ff beentjes strekken en verrek; de rij is praktisch weg bij het winkeltje! Yes, ff chocoladekikkers scoren. Belachelijk duur natuurlijk, maar ja wat wil je, met zo'n wegspringende kikker én een magisch plaatje! Gelukkig was ik niet zo dom als Ron en at ik mijn kikker op vóórdat ie uit het raampje sprong.Vanaf deze stop werd het helemáál genieten. Het uitzicht! Alle dreuzels nog aan toe, wat was dat GAAF! Bergen, rotsen en gigantische meren wisselden elkaar af. En groen dat het was! Echt genieten! Na ruim 2 uur kwamen we dan aan bij het eindpunt van de trein; het havenstadje Mallaig, waar je eventueel ook de boot kon nemen naar het bekende Isle of Skye. Voor ons hield het een pauze in van 2 uur waarin we even wat rondwandelde, het Harry Potter-winkeltje in Hagrids Alley bezochten (niet voor dreuzels en vol met magische voorwerpen en relekwien) en een leuk tentje uitzochten voor een avondmaaltijd. Aan laatst genoemde denken we niet graag terug, niet omwille van het eten, dat was prima, maar om de Indiaase familie naast ons... ten eerste was het jongetje van een jaar of 8 continue aan het tuffen zonder schaamte en ten tweede was hij de gehele maaltijd op z'n telefoon een spelletje aan het spelen en werd ie ondertussen door z'n moeder letterlijk gevoerd en viel er nog van alles uit z'n mond.. Wij werden er behoorlijk onpasselijk van en besloten dan ook vlot zelf te eten (in hoeverre het smaakte) en weer naar buiten te gaan. Ondertussen had het grauwe weer plaatsgemaakt voor een heerlijk zomers zonnetje en bleven de heren vol studie naar een aantal stratenmakers kijken en dook ik nog even terug het winkeltje in Hagrids Alley in om te kijken welke toverstaf mij uit zou kiezen... Nu was het helemaal leeg, alle gekte was weer voorbij en kon ik ook nog even op m'n uiterste gemakje rondneuzen. Wat een meer dan fantastisch zaakje! Zo, dan was het nu tijd om terug te gaan; de heren waren inmiddels al naar de trein doorgelopen en zaten alweer op ons plek. Ik schoof ook aan en met z'n 3tjes op een rij lieten we ons na nog even wachten lekker weghobbelen. Noahtje was niet moe, maar viel toch in slaap (wat wil je dan met zo'n heerlijke kadans) en ik besloot om nog even met de camera op pad te gaan door de trein. Of nou ja, vooral om een goed plek bij een deur te zoeken waar het raam flink omlaag kon en je dus mooie foto's kon schieten (overigens waren ze in de gehele trein ook weer belachelijk aanwezig met veiligheidsvoorschriften en sterke afschrikkers; níet uit het raam hangen want je zou niet de eerste zijn die daardoor dood gaat wegens rakelijks langsscherende rotswanden). Ik gebruikte m'n volle verstand vooral en hing enkel op héél veilige momenten (wees maar niet bang moeders) een klein stukje uit het raam. Wat geeft dat je toch ook een heerlijk gevoel. Haren in de wind, frisse neus.. en als je ff pech hebt, een hap as en rook haha). Door de heerlijke zon waarmee we verwend werden tot zeker aan Glinfannan, was de belichting ook echt een feestje. Oh wat was dit puur genieten zeg! Voor het viaduct ging ik verder naar achteren in de trein, op zoek naar een goeie spot, maar achteraf was ik 1 wagon te ver gelopen... op al mijn foto's staat een Aziatische hand in een witte jas met een blauwe telefoon, volledig uitgestoken, het gehéle viaduct lang.... Dus helaas voor mij...... Ach, er zit vast en zeker genoeg moois tussen van de rest van de rit, want dat was echt magisch. Echt lieve mensen die dit lezen; als ik je íets moet aanraden als je van natuurschoon houdt (en wellicht een beetje magie wens); neem deze treinrit. Echt fan-tas-tisch! Oh, wellicht nog wat praktische info; de totale route van Fort William naar Mallaig met de Jacobite is 66 kilometer waar je dus ruim 2 uur overdoet. De terugweg duurt iets korter omdat je dan een stop minder hebt en er ook niet uitgestapt wordt op plekken waar dat op de heenweg wel kan. De gemiddelde snelheid is ongeveer 30km per uur wat ideaal is; op deze manier kun je dus echt optimaal genieten van het moois wat je onderweg ziet!
Goed, tegen half 9 waren we weer terug en droegen we de kleine jongen zachtjes te trein uit. Helaas, meneer was alweer wakker. En direct klaarwakker; 'hee een blauwe' toen hij op het perron een blauwe 'normale' trein zag. Uiteraard was hij het er niet mee eens dat we naar de B&B terug gingen, hij wilde nog zoals door ons beloofd, 'heel lang' in de trein zitten. Dat we dat net 4 uur lang hadden gedaan, maar waarvan hij er 2 sliep, dat ging er naturlijk niet in... Ach, het manneke toch met zijn fascinatie voor treinen. We deden de rest van de avond lekker rustig aan, Noahtje mocht wat langer opblijven. Lekker samen nagenieten van deze fantastische tocht door het magische landschap van Schotland!
Oidhche mhath!
Vandaag een heerlijke Harry Potter-dag op de planning! Vanmorgen op tijd opgestaan en ontbeten met een goed Schots ontbijt in het super knusse en leuke keukentje van onze B&B met nog een andere gast en een Frans koppel. Blijkbaar is er ergens nóg een kamer haha. Vermoedelijk beneden. We werden op onze wenken bediend door zowel de heer als vrouw des huizes, een ouder echtpaar en vooral de beste man had een vlotte babbel. Noah kreeg een terrible two-aanval, maar dat deerde de beste man niet en hij liet hem lekker tekeer gaan op de grond. Voor ons wel wat plaatsvervangde schaamte, maar de alleen reizende meneer was al weer vertrokken en het Frans koppel gaf aan er alles van te weten met nu alweer 2 puberende kinders. Ze snapten het volledig en namen ons niets kwalijk. Nou gelukkig... Uiteindelijk bedaarde de kleine heer Lokers wel weer en at ie braaf z'n mandarijn op.
Hierna vertrokken we per auto naar het beroemde Harry Potter-viaduct; of hoe het eigenlijk heet; Glenfinnan Viaduct. Een betonnen spoorbrug uit 1898 van maar liefst 380 meter lang en 5,5 meter breed met 21 bogen waarvan de hoogste 30 meter hoog is. Voor de meeste is het vooral bekend uit de Harry Potterfilms want hier rijdt de Hogwarts Express overheen. Het is genieten! We rijden er eerst met de auto naar toe, om het vanaf de grond te kunnen aanschouwen. We achterhalen hoe laat de stoomtrein eroverheen komt (dat is toch het magische beeld wat je wil) en zorgen dat we er op tijd zijn. Met ons nog tientallen anderen, zij het niet nog veel meer. Het rotsje stond helemaal vol. Geeft niet, het is het waard. De trein was wel wat verlaat, maar hij floot voor hij tevoorschijn kwam tussen de bergen uit, dus iedereen stond klaar. Maar het was toch wel véél verder weg dan ik het gedacht; het leek wel een speelgoedtreintje! Hoe dan ook zag het er magisch uit en was het zeker weten net als de Hogwarts Express! Op tal van hoge plekken om de brug heen zag je groepjes mensen staan; het is toch wel iets heel bijzonders; echt iedereen lijkt z'n telefoon of camera tevoorschijn te toveren zodra ze hem zien of horen aankomen. Overigens was het viaduct wat we eerder zagen naar ons idee wel mooier, daar die van steen was en dat een warmer beeld gaf dan al dat beton. Maar de omgeving van deze brug won het wel op het andere front; dit is precies waar zo'n brug thuishoort; tussen de bergen, dalen en machtige rivieren!
Als je de andere kant op keek vanaf het uitzichtpunt op het viaduct was het meer Schiel, met het Glenfinnan Monument; een toren met het standbeeld van 'de onbekende Highlander in kilt'. Het is opgericht in 1815 en zou de plaats markeren waar Prins Charles Edward Stuart, ja die ene van de 2e Jacobiteinse opstand, zijn koninklijke vaandel hees waarmee de 2e opstand een feit werd. Dat ze 8 maanden later een bloedbad te wachten stond bij Culloden had toen niemand kunnen voorzien..
Hierna reden we terug naar het stadje en besloten we nog even naar de voet van de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk te rijden; de Ben Nevis, van 1345 meter hoog. Niet bijster hoog hoor ik je zeggen, en dat klopt ook wel. Echter zijn het de zeer veraderlijke weersomstandigheden die op de top heersen die de beklimming veel risicovoller maakt dan men zou verwachten van een berg van deze hoogte. De top bevindt zich gemiddeld 355 dagen per jaar in de wolken en gemiddeld per jaar valt er 4350 mm neerslag. En iedere dag van het jaar is er kans op sneeuw. Deze weersomstandigheden kostten tussen 1990 en 1995 zeker 13 mensenlevens waarvan er acht ervaren rotsklimmers waren. De beklimming blijft echter wel populair; zo'n 100.000 mensen per jaar gaan de uitdaging aan. Veruit de meeste van hen gaan via het Old Bridle Path; een relatief eenvoudig, maar lang en rotsig pad aan de westzijde van de berg. Met een goede gids en een goede voorbereiding in de juiste kleding en schoeisel is het dan ook wel prima te doen. Zoals jullie wel weten hadden wij deze uitdaging zeker aangewild, maar bewaren we het voor een andere keer, als we met z'n 2 zijn of als Noah groot genoeg is om mee te kunnen. Weer een mooie reden om terug te komen :-).
Op onze wegenkaart stond er een 'weg' naar het startpunt van vele wandelroutes, dus we besloten gewoon te kijken hoe ver we kunnen komen. Nou, een behoorlijk eind, maar het pad werd wel erg smal op den duur. Niet langs griezelige dieptes of greppels, maar wel gewoon erg smal met overal rotsen en bomen om je heen, dus het was soms best spannend of er geen tegenligger kwam, want dan móest er echt één van de twee simpelweg een stuk achteruit, tot er een passerplaats zich aandiende. Die waren er overigens veelvuldig, dus het was nooit ver, maar toch, prettig is anders haha. We hadden geluk en konden zonder achteruit te moeten aan het einde van het pad komen. We klommen stiekem al een heel eind met de auto, wat je vooral op de terugweg goed merkte. De omgeving was ook nu weer genieten. Die vele rotsen en rauwe bergketens, met toch ook overal gras, mos en lage begroeiing. Een typisch Schots beeld. Helaas was er aan het einde weinig meer dan een parkeerplaats (die afgeladen stond) en kwamen we al tig hikers en een groepje grondonderzoekers tegen. Bij de start van vele wandelroutes werd je nog eens nadrukkelijk gewezen op de gevaren van deze berg; je kan het toch echt niet onderschatten met al die waarschuwingen hoor. Of nou ja, je kan denken dat het allemaal wat overdreven is... maar ik zou het wel weten haha. Overigens hebben wij wel geconcludeerd dat ze hier in Schotland, maar in het gehele Verenigd Koningrijk net zo gek zijn van veiligheidsregels e.d. en dat ze die ook net als ons gekkies, keurig en precies naleven. Ted (die we in Pitlochry leerde kennen) zat zelf ook in de Engelse beveiliging en had vaak hetzelfde als wij wanneer hij in het buitenland, hij had het voorbeeld Frankrijk, was; wij als stel gekken alle regeltjes maar keurig naleven en in een ander land (nota bene in de EU) lappen ze de regels behoorlijk aan hun laars. Achja, voor ons een troost; zijn wij toch niet de enige. Hier in Schotland valt het ook erg op, met name inzake brandveiligheid. Overal keurige brandmelders en op zo ongeveer élke deur hangen stickers hieromtrent en wat branddeuren zijn. Misschien is het wat dat betreft hier nog wel erger als bij ons bedenk ik me nu....
Goed, terug naar de reis van vandaag; we hadden geen mogelijkheid om een kleine wandeling te doen bij de voet van de Ben Nevis; én niet vanwege de tijd, maar ook omdat ze je direct al tig keer wezen op de gevaren en dat zagen we met de kleine grote jongen toch niet zitten. We reden terug naar het stadje en lunchten in een kleine eettentje op het station waarna we in de rij aansloten voor het volgende avontuur; een ritje op de Hogwarts Express (oftewel; de Jacobite Steamtrain)!
Jawel jawel, het was zo ver! Een half uur voor vertrek kwam deze oude stoomknaller langzaam het perron (helaas geen 9 3/4, daar we niet in Londen zijn) opgereden en konden we al snel plaatsnemen. Het was even zoeken wat nou de bedoeling was, daar er gelijk een rij gevormd werd. Wij dachten voor de kaartjes, maar neen, dit was door wagon D; waar een miniwinkeltje voor Harry Potter-fans ingericht was en je o.a. de bekende snoep en chocolade van de magische wereld kon kopen. De rij was mij voor nu te lang en we besloten eerst maar eens onze zitplaatsen op te zoeken. Wagon F, vrijwel aan het eind. Helemaal niet erg, want zo konden we de trein in bijna zijn hele lengte zien in bochten én, wat vooral bijzonder was, over het Glenfinnan Viaduct waar we dan nu zelf over heen zouden gaan! We installeerden ons goed en lieten het avontuur beginnen. Toen iedereen eenmaal z'n plekje gevonden had, ging de gigantische fluit en kwam het gevaarte langzaam maar zeker in beweging. Wij hadden ons raampje open gezet en wauw, wat een gaaf geluid geeft dat hee! Langzaam maar zeker maakt ie vaart wat je duidelijk herkent aan het oh zo typerende treingeluid. Dat fascinerende geluid wat die hedendaagse gevaartes al heel lang niet meer maken. Alleen daarmee al waan je je terug in de tijd óf in de magische wereld. Weg van de Dreuzels! Het duurde even voor we écht vaart maakte, want we moesten eerst het stadje nog uit en daarna volgde al snel dat dorpje met die gekke naam (Banavie), maar daarna kwamen we echt in de natuur en ging de vaart er lekker in. De natuur werd ook steeds rauwer en de bergen en rotsen om ons heen, net als de mooie uitzichten namen eveneens toe. We reden steeds meer tunnels door en dan daarna was de wagon even volledig vergeven van rook (blijft zo lekker hangen in zo'n tunnel en dan met al die open raampjes.... juist, dat wil wel haha). En toen, na zo'n half uur, kwam het omroepsignaal voor met name de Harry Potter-fans; we zouden spoedig het bekende viaduct overgaan. Om goed te kunnen kijken en iedereen een fotomoment te geven, minderde hij wat vaart, en was het genieten. Nu vanaf de trein gezien, moest je nog behoorlijk goed zoeken naar de mensen op de rots waar we dezelfde ochtend nog stonden. Jup, het is echt deze giga trein die we zagen, en het is echt die verrekte afstand die het zo klein maakt haha. Maar tof zeg, om daar dan zélf in te zitten! Kort hierna kwamen we aan bij het dorpje en station Glenfinnan waar we een stop van een kwartiertje maakte. Ik de trein uit, ff beentjes strekken en verrek; de rij is praktisch weg bij het winkeltje! Yes, ff chocoladekikkers scoren. Belachelijk duur natuurlijk, maar ja wat wil je, met zo'n wegspringende kikker én een magisch plaatje! Gelukkig was ik niet zo dom als Ron en at ik mijn kikker op vóórdat ie uit het raampje sprong.Vanaf deze stop werd het helemáál genieten. Het uitzicht! Alle dreuzels nog aan toe, wat was dat GAAF! Bergen, rotsen en gigantische meren wisselden elkaar af. En groen dat het was! Echt genieten! Na ruim 2 uur kwamen we dan aan bij het eindpunt van de trein; het havenstadje Mallaig, waar je eventueel ook de boot kon nemen naar het bekende Isle of Skye. Voor ons hield het een pauze in van 2 uur waarin we even wat rondwandelde, het Harry Potter-winkeltje in Hagrids Alley bezochten (niet voor dreuzels en vol met magische voorwerpen en relekwien) en een leuk tentje uitzochten voor een avondmaaltijd. Aan laatst genoemde denken we niet graag terug, niet omwille van het eten, dat was prima, maar om de Indiaase familie naast ons... ten eerste was het jongetje van een jaar of 8 continue aan het tuffen zonder schaamte en ten tweede was hij de gehele maaltijd op z'n telefoon een spelletje aan het spelen en werd ie ondertussen door z'n moeder letterlijk gevoerd en viel er nog van alles uit z'n mond.. Wij werden er behoorlijk onpasselijk van en besloten dan ook vlot zelf te eten (in hoeverre het smaakte) en weer naar buiten te gaan. Ondertussen had het grauwe weer plaatsgemaakt voor een heerlijk zomers zonnetje en bleven de heren vol studie naar een aantal stratenmakers kijken en dook ik nog even terug het winkeltje in Hagrids Alley in om te kijken welke toverstaf mij uit zou kiezen... Nu was het helemaal leeg, alle gekte was weer voorbij en kon ik ook nog even op m'n uiterste gemakje rondneuzen. Wat een meer dan fantastisch zaakje! Zo, dan was het nu tijd om terug te gaan; de heren waren inmiddels al naar de trein doorgelopen en zaten alweer op ons plek. Ik schoof ook aan en met z'n 3tjes op een rij lieten we ons na nog even wachten lekker weghobbelen. Noahtje was niet moe, maar viel toch in slaap (wat wil je dan met zo'n heerlijke kadans) en ik besloot om nog even met de camera op pad te gaan door de trein. Of nou ja, vooral om een goed plek bij een deur te zoeken waar het raam flink omlaag kon en je dus mooie foto's kon schieten (overigens waren ze in de gehele trein ook weer belachelijk aanwezig met veiligheidsvoorschriften en sterke afschrikkers; níet uit het raam hangen want je zou niet de eerste zijn die daardoor dood gaat wegens rakelijks langsscherende rotswanden). Ik gebruikte m'n volle verstand vooral en hing enkel op héél veilige momenten (wees maar niet bang moeders) een klein stukje uit het raam. Wat geeft dat je toch ook een heerlijk gevoel. Haren in de wind, frisse neus.. en als je ff pech hebt, een hap as en rook haha). Door de heerlijke zon waarmee we verwend werden tot zeker aan Glinfannan, was de belichting ook echt een feestje. Oh wat was dit puur genieten zeg! Voor het viaduct ging ik verder naar achteren in de trein, op zoek naar een goeie spot, maar achteraf was ik 1 wagon te ver gelopen... op al mijn foto's staat een Aziatische hand in een witte jas met een blauwe telefoon, volledig uitgestoken, het gehéle viaduct lang.... Dus helaas voor mij...... Ach, er zit vast en zeker genoeg moois tussen van de rest van de rit, want dat was echt magisch. Echt lieve mensen die dit lezen; als ik je íets moet aanraden als je van natuurschoon houdt (en wellicht een beetje magie wens); neem deze treinrit. Echt fan-tas-tisch! Oh, wellicht nog wat praktische info; de totale route van Fort William naar Mallaig met de Jacobite is 66 kilometer waar je dus ruim 2 uur overdoet. De terugweg duurt iets korter omdat je dan een stop minder hebt en er ook niet uitgestapt wordt op plekken waar dat op de heenweg wel kan. De gemiddelde snelheid is ongeveer 30km per uur wat ideaal is; op deze manier kun je dus echt optimaal genieten van het moois wat je onderweg ziet!
Goed, tegen half 9 waren we weer terug en droegen we de kleine jongen zachtjes te trein uit. Helaas, meneer was alweer wakker. En direct klaarwakker; 'hee een blauwe' toen hij op het perron een blauwe 'normale' trein zag. Uiteraard was hij het er niet mee eens dat we naar de B&B terug gingen, hij wilde nog zoals door ons beloofd, 'heel lang' in de trein zitten. Dat we dat net 4 uur lang hadden gedaan, maar waarvan hij er 2 sliep, dat ging er naturlijk niet in... Ach, het manneke toch met zijn fascinatie voor treinen. We deden de rest van de avond lekker rustig aan, Noahtje mocht wat langer opblijven. Lekker samen nagenieten van deze fantastische tocht door het magische landschap van Schotland!
Oidhche mhath!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
