Onlogisch Glasgow
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
23 Juni 2019 | Verenigd Koninkrijk, Glasgow
Feasgar math!
Vandaag hebben we Glasgow verkend. Achteraf gezien hadden we dit wel over kunnen slaan, het was niet helemaal ons ding. Waarschijnlijk vooral omdat het een behoorlijk grauwe en industriële stad is (naar ons idee) en je er een erg onveilig gevoel krijgt. Met name ’s ochtends waren veel panden nog gesloten, maar dan ook echt op slot; grote hekken ervoor, diverse sloten. Daarbij waren de straten vies en zagen we al binnen enkele honderden meters diverse zwervers. Een beeld wat we in andere plaatsen, noch in de hoofdstad Edinburgh gezien hadden. De stad doet ook vies aan, veel rommel en gewoon in het algeheel erg grauw en somber. We weten echter ook wel dat elke stad ook zeker z’n mooie kanten en gebieden heeft, dus zeker wel gingen we met goede moed op pad. We hadden van te voren een beetje bedacht wat we zoal wilden zien en hadden grofweg een route uitgestippeld (dank Lonneke voor de stadsplattegrond!). Jammer dat bepaalde dingen niet erg duidelijk waren, waardoor we uiteindelijk de nodige kilometers extra hebben gewandeld, maar ach, zo hebben we wel veel van Glasgow gezien.. ;-).
Onze eerste en geslaagde bestemming van vandaag was de gigantische eeuwenoude begraafplaats; Necropolis. Het is een Victoriaanse begraafplaats aangelegd in 1831 van maar liefst 15 hectare! Het staat bomvol (naar het schijnt meer dan 3000!) opvallende tombes en tienduizenden (!!!) graven, waaronder van een aantal prominente Schotten. Voor een bergaafplaats (zeker zo’n grote) is het er echter aller behalve griezelig. Het ligt op een heuvel (al zijn ook de hellingen van de heuvel gebruikt) en het is er zeer groen met bomen, gras en struiken (voordat het de bestemming van begraafplaats kreeg, was er een groot stadspark en ‘arboretum’ [das een duur woord voor bomentuin, dus euh, ja ook gewoon een park zeg maar)]) en keurig onderhouden. Als er grafstenen omgevallen zijn (niet verwonderlijk gezien de leeftijd van sommige stenen), zijn ze keurig weer rechtop gezet, leunend tegen het graf zelf of een muurtje. Het is mogelijk een gratis rondleiding te nemen (over een begraafplaats, alleen dat zegt dan al genoeg toch) waarin je vooral meer te weten komt over de specifieke tombes, historische personen en vele architecten. En tevens kun je een soort van speurtocht doen, waarin je juist ook veel van de diversiteit op de begraafplaats te weten komt, op een leuke, meer spelachtige manier. Beiden sloegen wij over en wandelden met z’n drietjes simpelweg wat rond. We bleven wel aan één kant van de heuvel, maar zoals je kunt verwachten, zou je gerust een aantal uur kunnen ‘vertoeven’ op deze bijzondere plek.
Praktisch naast de hoofdingang van de begraafplaats, was de Kathedraal van Glasgow te bewonderen. Een schitterende, 13e eeuwse Gothische kathedraal, kennenlijk één van de weinig compleet overgebleven middeleeuwse kathedralen in Schotland. Er was net een ochtendmis gaande, dus we slopen zachtjes naar binnen waar we een stukje van de mis meenamen. Toen er een bus vol Aziaten binnen kwam (die overigens wel – tot onze verbazing) vrij stil waren, besloten we toch wel op te stappen.
Onze volgende stop was de Universiteit van Glasgow en via het plattegrondje van Lonneke hadden we opgezocht waar die moest zijn. Het was een klein half uurtje wandelen, dus besloten we alvast in de juiste richting te gaan. Daar het toch ook inmiddels lunchtijd was en je van wandelen honger krijgt, stopten we eerst nog bij een klein uitziend tentje (wat later een groot hotel bleek te zijn..) en genoten we van onze laatste Schotse lunch van deze vakantie. Niet te veel poespas, maar wel lekker Schots. We zetten hierna onze wandeltocht voort en kwamen al snel bij een vrij modern gebouw uit wat de universiteit zou zijn…. Mmm… in ons boekje stond juist dat het een oude universiteit moest zijn, erg mooi van binnen… Iets klopte er niet.. maar wat… We kwamen er niet echter achter, maar we zagen zeker het nut er niet van in om in een moderne universiteit binnen te gaan kijken, dus wandelen we maar door richting de geplande laatste stop van de dag. Wel jammer, want het zou kennelijk echt de moeite waard zijn…
Wat tijdens ons wandelen nu opviel, waren de gigantische muurschilderingen waar Glasgow wel om bekend staat. Eerlijk is eerlijk, dit waren wel écht mooie graffitiewerken, echte kunstwerken. Het werd ook wel een klein pleziertje om ze te ontdekken, want ondanks dat ze gigantisch zijn, moet je wel om je heen blijven kijken. Het kan namelijk zo maar zijn dat je door een weinig zeggende straat wandelt, maar zodra je achterom kijkt, je een aantal gigantische werken ziet. Zo rondkijkend, kwamen we voorbij het belangrijkste plein van de stad; George Square. Een aardig plein, vernoemd naar de King George (III) met mooie Victoriaanse gebouwen rondom en op het plein zelf een aantal standbeelden en monumenten. Helaas voor de Schotten waren wij niet zwaar onder de indruk, daar één van de pleinen in Berlijn en één specifiek plein in Cusco, wat ons betreft écht mooie pleinen zijn. Wil niet zeggen dat dit weinig bijzonders was, dat zeker niet. We liepen er wat rond en toevallig was er net een gigantische damesgroep (en welgeteld 1 heer) liedjes aann het zingen voor de willekeurige omstander. Toen wij aankwamen, waren ze net het laatste nummer aan het afronden, dus helaas, verder geen bijzondere anekdote hierover.
Wij vervolgden onze weg en volgden de bordjes richting het Kelvingrovepark van Glasgow, waar we een stukje doorheen gingen voor de korste route naar waar we naartoe wilden. Het is een groot park (maar liefst 34 hectare) met een aantal monumenten en een rivier er dwars door heen. Wij namen echter maar een klein stukje mee en kwamen toevallig net op het moment dat er ook een soort van buitenlands festival (met allerlei traditionele, buitenlandse dansen en muziek) aan de gang was (soort van Parkies vond ik het, maar dan met vooral buitenlandse muziek). Volle bak drukte, maar voor ons niet het goeie moment. Dus namen we er alleen een hoekje van mee waardoor we het park al weer gauw achter ons lieten. En verrek, we lopen een paar meter een hoek om en wat treffen we daar aan; de oude universiteit van Glasgow! Ja inderdaad, dit is een schitterend oud gebouw en je kon er binnen vrij rondkijken. Helaas was bij ons de behoefte er aan sterk afgenomen… We irriteerden ons inmiddels behoorlijk, vooral aan de niet-logische, weinig gedetailleerde plattegronden waardoor we al een aantal maal op een doodlopend stuk uit waren gekomen (en dat met Renéetje, dat zegt wat..). Daarnaast irriteerde manlief zich helemaal mateloos door de stadsplattegronden die in de stad staan; ze draaien de kaart gerust een slag in plaats van altijd bovenin het Noorden…… Fijn als je daar dus niet op bedacht bent (wat wij zeker niet waren). Plus het feit dat we vanmorgen ook al een héél stuk extra om hadden gelopen doordat er kennelijk meerdere universiteiten in de stad zijn (geef het dan een andere naam!). We wilden nu vooral heel graag een enigszins rustig terrasje of tentje vinden om te zitten, Noah te laten spelen en een drankje te nuttigen. En even geen gezoek meer naar gebouwen en de juiste straat… Dus na een aantal foto’s van de buitenkant (dat dan wel, want het zag er aan de buitenkant ook wel écht mooi uit), liepen we verder. Na nog een nodige puzzel (en nog een klein beetje meer irritatie) van hoe we aan de andere kant van de straat konden komen (omdat het opengebroken was maar er geen logica te achterhalen was hoe je als voetganger achter de afzettingen van de andere kon geraken), kwamen we haast per toeval ineens uit in het straatje waar we graag nog even een kijkje wilden nemen; Ashton Lane. Dit is een pittoresk straatje verborgen in de wijk West End, waar je direct een knus gevoel krijgt (ahhh dat hadden we ff nodig!). Het is een klein straatje, meer een steegje, met aan weerszijden barretjes en restaurantjes en daarnaast in z’n geheel heel leuk aangekleed met veel groen en slingers over de straat. Op zondag is het blijkbaar ook nog een straatmarktje met voornamelijk kleding en biologisch eten. Het geeft je vooral het gevoel even níet in een grote stad (de grootste stad van Schotland) te zijn, maar in een knus dorpje. Helaas voor ons was het inmiddels schitterend weer geworden met een heerlijk zacht zonnetje wat dus resulteerde in volle bak drukte en alles bezet… Bummer.. We liepen er even doorheen, en weer terug, in de hoop toch een plekje te kunnen bemachtingen om zo de rest van de dag überchill door te kunnen brengen. Helaas pindakaas. Aan het einde van het straatje kregen we toch heel even goede hoop, maar op het terrasje waar we toen dachten plaats te nemen werden we vriendelijk verzocht weer te gaan, omdat het niet geschikt was voor kinderen… Hè wat? Dat was dan ook echt de allereerste en enige keer dat we de ervaring opdeden dat kinderen niet welkom waren op een terrasje in Schotland… Grrmm… oké… Moe en geïrriteerd besloten we terug te cirkelen naar ons hotel en daar een frisse duik in het zwembad te nemen en dan maar daar nog even te relaxen. Echter hadden we even geen zin meer om nog te lopen (de ervaring dat het weer veel gezoek en doodlopende straten zou gaan opleveren stemden ons niet erg goed) en dus besloten we de metro te pakken. Die rijden er overigens genoeg en binnen no time stonden we weer terug in de hoofdstraat waar we aan het begin van de dag begonnen waren. Fijn.
‘Oh, laten we nog een aantal specifieke soeveniers meenemen’, was ons lumineuze idee na een dergelijke dag met een niet al te opperbeste stemming meer….. Ik kan je vertellen, de benenwagen heeft nog het nodige werk moeten verrichten en we hebben toch nog de nodige meters afgelegd dat laatste uur… Maar…! Wél met nog een prima humeur, want eigenlijk kregen we hier wel weer lol in. Dankzij een aantal vriendelijke Schotten wisten we na het nodige op en neer geloop en gezoek, tóch de juiste cadeautjes te bemachtigen, 2 wel op de allerlaatste valreep en met het nodige geluk. Maarrr, het is gelukt en daar gaat het dan toch om. Voor onszelf kochten we uiteindelijk nog het beste souvenier wat je kunt nemen in Schotland; een echte doedelzak. Daar ik het ding toch wat aan de dure kant vond, maar Renéetje het héél graag wilde hebben, besloten we het lot te beslechten met steen-papier-schaar. Blijkt dat we toch al wel echt té lang samen zijn, want we hadden iets van 8 of 9 pogingen nodig om niet precies hetzelfde te doen……… Eind goed al goed voor Renéetje en bij thuiskomst zal hij zeker en vast iedereen intens verblijden met zijn muzikale talent……. Prijs jezelf maar gelukkig hoor! ;-)
Met volle handen en een afgeladen wandelwagen (het kan ook nooit normaal als je nog wat souveniers wenst) liepen we uiteindelijk terug naar het hotel waar we de rest van de avond (dat was het inmiddels) weinig bijzonders meer deden op een frisse plons in het zwembad en toch nog avondje roomservice na. Morgen is het een laatste keer alles inpakken en een laatste lange rit terug naar Engeland….. :(
Voor nu; Oidhche mhath!
Vandaag hebben we Glasgow verkend. Achteraf gezien hadden we dit wel over kunnen slaan, het was niet helemaal ons ding. Waarschijnlijk vooral omdat het een behoorlijk grauwe en industriële stad is (naar ons idee) en je er een erg onveilig gevoel krijgt. Met name ’s ochtends waren veel panden nog gesloten, maar dan ook echt op slot; grote hekken ervoor, diverse sloten. Daarbij waren de straten vies en zagen we al binnen enkele honderden meters diverse zwervers. Een beeld wat we in andere plaatsen, noch in de hoofdstad Edinburgh gezien hadden. De stad doet ook vies aan, veel rommel en gewoon in het algeheel erg grauw en somber. We weten echter ook wel dat elke stad ook zeker z’n mooie kanten en gebieden heeft, dus zeker wel gingen we met goede moed op pad. We hadden van te voren een beetje bedacht wat we zoal wilden zien en hadden grofweg een route uitgestippeld (dank Lonneke voor de stadsplattegrond!). Jammer dat bepaalde dingen niet erg duidelijk waren, waardoor we uiteindelijk de nodige kilometers extra hebben gewandeld, maar ach, zo hebben we wel veel van Glasgow gezien.. ;-).
Onze eerste en geslaagde bestemming van vandaag was de gigantische eeuwenoude begraafplaats; Necropolis. Het is een Victoriaanse begraafplaats aangelegd in 1831 van maar liefst 15 hectare! Het staat bomvol (naar het schijnt meer dan 3000!) opvallende tombes en tienduizenden (!!!) graven, waaronder van een aantal prominente Schotten. Voor een bergaafplaats (zeker zo’n grote) is het er echter aller behalve griezelig. Het ligt op een heuvel (al zijn ook de hellingen van de heuvel gebruikt) en het is er zeer groen met bomen, gras en struiken (voordat het de bestemming van begraafplaats kreeg, was er een groot stadspark en ‘arboretum’ [das een duur woord voor bomentuin, dus euh, ja ook gewoon een park zeg maar)]) en keurig onderhouden. Als er grafstenen omgevallen zijn (niet verwonderlijk gezien de leeftijd van sommige stenen), zijn ze keurig weer rechtop gezet, leunend tegen het graf zelf of een muurtje. Het is mogelijk een gratis rondleiding te nemen (over een begraafplaats, alleen dat zegt dan al genoeg toch) waarin je vooral meer te weten komt over de specifieke tombes, historische personen en vele architecten. En tevens kun je een soort van speurtocht doen, waarin je juist ook veel van de diversiteit op de begraafplaats te weten komt, op een leuke, meer spelachtige manier. Beiden sloegen wij over en wandelden met z’n drietjes simpelweg wat rond. We bleven wel aan één kant van de heuvel, maar zoals je kunt verwachten, zou je gerust een aantal uur kunnen ‘vertoeven’ op deze bijzondere plek.
Praktisch naast de hoofdingang van de begraafplaats, was de Kathedraal van Glasgow te bewonderen. Een schitterende, 13e eeuwse Gothische kathedraal, kennenlijk één van de weinig compleet overgebleven middeleeuwse kathedralen in Schotland. Er was net een ochtendmis gaande, dus we slopen zachtjes naar binnen waar we een stukje van de mis meenamen. Toen er een bus vol Aziaten binnen kwam (die overigens wel – tot onze verbazing) vrij stil waren, besloten we toch wel op te stappen.
Onze volgende stop was de Universiteit van Glasgow en via het plattegrondje van Lonneke hadden we opgezocht waar die moest zijn. Het was een klein half uurtje wandelen, dus besloten we alvast in de juiste richting te gaan. Daar het toch ook inmiddels lunchtijd was en je van wandelen honger krijgt, stopten we eerst nog bij een klein uitziend tentje (wat later een groot hotel bleek te zijn..) en genoten we van onze laatste Schotse lunch van deze vakantie. Niet te veel poespas, maar wel lekker Schots. We zetten hierna onze wandeltocht voort en kwamen al snel bij een vrij modern gebouw uit wat de universiteit zou zijn…. Mmm… in ons boekje stond juist dat het een oude universiteit moest zijn, erg mooi van binnen… Iets klopte er niet.. maar wat… We kwamen er niet echter achter, maar we zagen zeker het nut er niet van in om in een moderne universiteit binnen te gaan kijken, dus wandelen we maar door richting de geplande laatste stop van de dag. Wel jammer, want het zou kennelijk echt de moeite waard zijn…
Wat tijdens ons wandelen nu opviel, waren de gigantische muurschilderingen waar Glasgow wel om bekend staat. Eerlijk is eerlijk, dit waren wel écht mooie graffitiewerken, echte kunstwerken. Het werd ook wel een klein pleziertje om ze te ontdekken, want ondanks dat ze gigantisch zijn, moet je wel om je heen blijven kijken. Het kan namelijk zo maar zijn dat je door een weinig zeggende straat wandelt, maar zodra je achterom kijkt, je een aantal gigantische werken ziet. Zo rondkijkend, kwamen we voorbij het belangrijkste plein van de stad; George Square. Een aardig plein, vernoemd naar de King George (III) met mooie Victoriaanse gebouwen rondom en op het plein zelf een aantal standbeelden en monumenten. Helaas voor de Schotten waren wij niet zwaar onder de indruk, daar één van de pleinen in Berlijn en één specifiek plein in Cusco, wat ons betreft écht mooie pleinen zijn. Wil niet zeggen dat dit weinig bijzonders was, dat zeker niet. We liepen er wat rond en toevallig was er net een gigantische damesgroep (en welgeteld 1 heer) liedjes aann het zingen voor de willekeurige omstander. Toen wij aankwamen, waren ze net het laatste nummer aan het afronden, dus helaas, verder geen bijzondere anekdote hierover.
Wij vervolgden onze weg en volgden de bordjes richting het Kelvingrovepark van Glasgow, waar we een stukje doorheen gingen voor de korste route naar waar we naartoe wilden. Het is een groot park (maar liefst 34 hectare) met een aantal monumenten en een rivier er dwars door heen. Wij namen echter maar een klein stukje mee en kwamen toevallig net op het moment dat er ook een soort van buitenlands festival (met allerlei traditionele, buitenlandse dansen en muziek) aan de gang was (soort van Parkies vond ik het, maar dan met vooral buitenlandse muziek). Volle bak drukte, maar voor ons niet het goeie moment. Dus namen we er alleen een hoekje van mee waardoor we het park al weer gauw achter ons lieten. En verrek, we lopen een paar meter een hoek om en wat treffen we daar aan; de oude universiteit van Glasgow! Ja inderdaad, dit is een schitterend oud gebouw en je kon er binnen vrij rondkijken. Helaas was bij ons de behoefte er aan sterk afgenomen… We irriteerden ons inmiddels behoorlijk, vooral aan de niet-logische, weinig gedetailleerde plattegronden waardoor we al een aantal maal op een doodlopend stuk uit waren gekomen (en dat met Renéetje, dat zegt wat..). Daarnaast irriteerde manlief zich helemaal mateloos door de stadsplattegronden die in de stad staan; ze draaien de kaart gerust een slag in plaats van altijd bovenin het Noorden…… Fijn als je daar dus niet op bedacht bent (wat wij zeker niet waren). Plus het feit dat we vanmorgen ook al een héél stuk extra om hadden gelopen doordat er kennelijk meerdere universiteiten in de stad zijn (geef het dan een andere naam!). We wilden nu vooral heel graag een enigszins rustig terrasje of tentje vinden om te zitten, Noah te laten spelen en een drankje te nuttigen. En even geen gezoek meer naar gebouwen en de juiste straat… Dus na een aantal foto’s van de buitenkant (dat dan wel, want het zag er aan de buitenkant ook wel écht mooi uit), liepen we verder. Na nog een nodige puzzel (en nog een klein beetje meer irritatie) van hoe we aan de andere kant van de straat konden komen (omdat het opengebroken was maar er geen logica te achterhalen was hoe je als voetganger achter de afzettingen van de andere kon geraken), kwamen we haast per toeval ineens uit in het straatje waar we graag nog even een kijkje wilden nemen; Ashton Lane. Dit is een pittoresk straatje verborgen in de wijk West End, waar je direct een knus gevoel krijgt (ahhh dat hadden we ff nodig!). Het is een klein straatje, meer een steegje, met aan weerszijden barretjes en restaurantjes en daarnaast in z’n geheel heel leuk aangekleed met veel groen en slingers over de straat. Op zondag is het blijkbaar ook nog een straatmarktje met voornamelijk kleding en biologisch eten. Het geeft je vooral het gevoel even níet in een grote stad (de grootste stad van Schotland) te zijn, maar in een knus dorpje. Helaas voor ons was het inmiddels schitterend weer geworden met een heerlijk zacht zonnetje wat dus resulteerde in volle bak drukte en alles bezet… Bummer.. We liepen er even doorheen, en weer terug, in de hoop toch een plekje te kunnen bemachtingen om zo de rest van de dag überchill door te kunnen brengen. Helaas pindakaas. Aan het einde van het straatje kregen we toch heel even goede hoop, maar op het terrasje waar we toen dachten plaats te nemen werden we vriendelijk verzocht weer te gaan, omdat het niet geschikt was voor kinderen… Hè wat? Dat was dan ook echt de allereerste en enige keer dat we de ervaring opdeden dat kinderen niet welkom waren op een terrasje in Schotland… Grrmm… oké… Moe en geïrriteerd besloten we terug te cirkelen naar ons hotel en daar een frisse duik in het zwembad te nemen en dan maar daar nog even te relaxen. Echter hadden we even geen zin meer om nog te lopen (de ervaring dat het weer veel gezoek en doodlopende straten zou gaan opleveren stemden ons niet erg goed) en dus besloten we de metro te pakken. Die rijden er overigens genoeg en binnen no time stonden we weer terug in de hoofdstraat waar we aan het begin van de dag begonnen waren. Fijn.
‘Oh, laten we nog een aantal specifieke soeveniers meenemen’, was ons lumineuze idee na een dergelijke dag met een niet al te opperbeste stemming meer….. Ik kan je vertellen, de benenwagen heeft nog het nodige werk moeten verrichten en we hebben toch nog de nodige meters afgelegd dat laatste uur… Maar…! Wél met nog een prima humeur, want eigenlijk kregen we hier wel weer lol in. Dankzij een aantal vriendelijke Schotten wisten we na het nodige op en neer geloop en gezoek, tóch de juiste cadeautjes te bemachtigen, 2 wel op de allerlaatste valreep en met het nodige geluk. Maarrr, het is gelukt en daar gaat het dan toch om. Voor onszelf kochten we uiteindelijk nog het beste souvenier wat je kunt nemen in Schotland; een echte doedelzak. Daar ik het ding toch wat aan de dure kant vond, maar Renéetje het héél graag wilde hebben, besloten we het lot te beslechten met steen-papier-schaar. Blijkt dat we toch al wel echt té lang samen zijn, want we hadden iets van 8 of 9 pogingen nodig om niet precies hetzelfde te doen……… Eind goed al goed voor Renéetje en bij thuiskomst zal hij zeker en vast iedereen intens verblijden met zijn muzikale talent……. Prijs jezelf maar gelukkig hoor! ;-)
Met volle handen en een afgeladen wandelwagen (het kan ook nooit normaal als je nog wat souveniers wenst) liepen we uiteindelijk terug naar het hotel waar we de rest van de avond (dat was het inmiddels) weinig bijzonders meer deden op een frisse plons in het zwembad en toch nog avondje roomservice na. Morgen is het een laatste keer alles inpakken en een laatste lange rit terug naar Engeland….. :(
Voor nu; Oidhche mhath!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
