Diversiteit rondom Loch Ness
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
18 Juni 2019 | Verenigd Koninkrijk, Fort William
Feasgar math!
Vandaag op tijd opgestaan, want zoals aangekondigd; een lange reisdag voor de boeg. Eerst reden we over de grote weg richting Inverness, nabij de Battlefield van Culloden waar we 2 dagen geleden waren. Meer Noorderlijk als dit komen we deze reis niet, iets waar we toch wel van balen. We hadden nog overwogen om gisteren vanuit Aviemore de tocht naar het hoge Noorden te maken (als in; het meest Noordelijke van het vaste land), maar dan waren we 3 uur heen en 3 uur terug onderweg... Dat zagen we toch niet zo zitten... Maar ja, nu hebben we dus het échte noorden, met zijn woeste kliffen, niet gezien.... Dus ja, Schotland blijft nog wel op het to-do-lijstje staan voor... (A).
Voor nu gingen we weer zakken, de hele weg naar het zuiden langs het beroemde meer Loch Ness. Loch Ness is 37km lang en op z'n breedste punt 1,6km breed. Qua oppervlakte is het het op één na grootste meer, maar qua volume is het zonder twijfel het grootste; het is op z'n diepste punt maar liefst 226 meter! En ja, daar zit dat monster natuurlijk ergens verstopt, zodat ze het steeds niet kunnen vinden... Bij het begin van het meer zochten we direct een plaatsje op om te stoppen, om er een mooie foto van te kunnen maken, zoveel mogelijk uitkijkend over de lengte (en stiekem zodat we de meeste kans hadden op het zien van het monster, uiteraard.. ;-)). We dachten gezien te hebben op de weegnkaart dat er een uitzichtpunt was aan het begin, dus hielden een plaatsje aan. Het feit dat het totaal niet aangegeven stond en Renéetje last minute z'n stuur omgooide (wel voorzichtig en gecheckd of het kon inzake het andere verkeer uiteraard – maar aangezien het hier niet zo druk is op de weg..) en we over een hobbelige zandpad vol gaten naar beneden hobbelden, zei eigenlijk al genoeg.. Wellicht des te beter dachten we, dan zijn we lekker de enige. En daar was geen woord aan gelogen. We reden al snel tegen een gesloten hek aan, maar er omheen waren wandelpaadjes zichtbaar, dus hop, auto in het gras (net niet op een akker) en even aan de wandel. Bij het uitstappen waaiden we al bijna omver, maar dat was nog niets vergeleken bij de wind die nog komen ging... Met Noahtje tussen ons in, liepen we langs het hek, een begroeide pad op naar achteren, waarvan we dachten dat er een uitzichtpunt vanaf een vuurtoren zou zijn. Aan onze rechterhand lag het meer achter een klein soort duin, volledig begroeid. Dat hield dus de wind lekker tegen (concludeerden we later). Tussendoor was erop meerdere plekken een klein paadje zichtbaar en na de nodige meters, besloten we dat ook even te bekijken. We liepen het paadje door en BAM, daar lagen we bijna door de wind. Zo hooo, alsof je midden op zee stond! Niet normaal. Het water van het meer ging ook behoorlijk te keer, en de golven spoelden ver aan op de rode grote kiezelstenen (hele bijzondere stenen lagen hier). We overwogen héél even om langs dit stenen strand naar achteren te lopen, maar besloten al heel snel toch maar de begroeide weg achter het duinheuveltje te nemen. Zo, daar konden we weer normaal met elkaar praten en rechtop lopen. Voor je gevoel was daar even helemaal geen wind meer, al was dat zeker ook niet waar wisten we door de mate van wind die we voelden toen we uit de auto stapten. We vervolgden onze weg naar achteren, maar daar was voor ons verder niets; wel een mooi huis, maar dat werd gewoon bewoond en had geen toren o.i.d. waar je in kon om over het meer te kijken. Ach, zo was het ook prima. We liepen weer terug om nog zo'n 20 minuutjes te rijden tot de volgende stop, bij de ruïnes van het Urquhart Kasteel.
Dit zijn de ruïnes van een 13-eeuws kasteel, gelegen aan Loch Ness nabij (het onuitspreekbare) Drumnadrochit. Het kasteel is voornamelijk gebouwd door de familie Durward, voor wie dit echter een extra kasteel was (soort van zomerhuisje). In 1275 overleed de laatste sir van de familie en werd het kasteel door de koning doorgeschonken (kun je iets geven wat niet echt van jou is vraag ik me af...?) aan John Comyn. Toen de Engelsen in maart 1296 Schotland binnen vielen, maakten zij handig gebruik van de verdeeldheid onder de Schotse edelen over de opvolging van de Schotse troon. In juli veroverden ze Urquhart Castle. In 1297 deed Andrew de Moray een mislukte poging om het kasteel via een nachtelijke aanval terug te veroveren. Later voegde deze Andrew zich bij William Wallace met wie hij eerst de Engelsen wist te verslaan in de Slag bij Stirling Bridge waarna het Engelse garnizoen in Urquhart Castle zich kort daarna moeiteloos over gaf. Echter, in 1303 veroverden de Engelsen het kasteel weer terug en maakten ze Alexander de Comyn er beheerder. De Engelsen wisten het te behouden tot 1308, toen Robert the Bruce de Comyns versloeg en al hun kastelen innam. Zodoende werd het kasteel koninklijk bezit. Bijna 100 jaar later, in 1395 heerste er opnieuw strijd om het kasteel en werd het overwonnen door de clan MacDonald. In 1411 slaagde de kroon erin het kasteel terug te veroveren, maar verloor het wederom aan de MacDonalds in 1452. Toen werden de vijandelijkheden tussen de partijen gestaakt door een compromis en mochten de MacDonalds er voorlopig in bljiven. In 1462 sloot MacDonald echter een compromis met de Engelsen; hij zou hen te hulp komen in ruil voor het noorden van Schotland. De Schotse koning (Jacobus III) liet dit niet zo maar toe en gaf het kasteel weg aan de clan Grant. Deze liet het kasteel versterken en ommuren, voor de veiligheid van de inwoners. Toen de koning in 1513 om het leven kwam bij een grote slag, kwam clan MacDonald wederom terug en plunderde na een verblijf van 3 jaar het gebied én het kasteel, waarna nogmaals in 1545 tijdens The Great Raid. De Grants bouwde het kasteel wederom op die er vervolgens beheerder van bleven. In 1689 verbleef er een garnizoen van de kroon, welke de Grants steunden. Een belegering door de troepen van de Jacobieten werd doorstaan totdat deze in 1690 definitief verslagen werden en het garnizoen het kasteel eveneens verliet. Bij het weggaan bliezen ze het poorthuis op om te voorkomen dat het kasteel ooit nog door een vijand kon worden gebruikt. Die schade is nooit hersteld en het kasteel verviel langzaam tot een ruïne. In 1913 heeft de familie Grant het kasteel aan de staat gegeven voor staatsbeheer. Zonde dat het zo vervallen is geraakt, want het was duidelijk een groot kasteel (voor ons ergens wel bijzonder, eens een ruïne in plaats van al die prachtige in tact zijnde kastelen). Naar het schijnt 1 van de grootste van Schotland. Het kasteel had onder andere een grote toren, van 5 verdiepingen en het kasteel had maar liefst 3 binnenplaatsen. We hebben er een uurtje rondgestruimd en genoten van de kleine wenteltrappen naar boven en beneden in het restant van de grote toren. Het weer veranderde weer om de haverklap, maar daar raken we inmiddels wel aan gewend. De jas gaat niet meer continue aan-uit, en als het even gaat regenen, schuilen we hooguit onder een in de buurt zijnd afdak en zo niet; lopen we er gewoon even doorheen. Het duurt toch niet lang.
De volgende stop is na ruim een uur, als we de aan Loch Ness parallel lopende weg achter ons laten bij Fort Augustus (waar trouwens het bekende Caledonian Canal te vinden is; een 107km lang kanaal wat tevens door 4 meren gaat [Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en Loch Dochfour]. Met de aanleg ervan werd in 1803 begonnen, maar pas na 19 jaar [en 840.000 pond] was het in 1822 klaar. En toen kwam het; het bleek toen niet diep genoeg te zijn voor de Britse marine waardoor het al snel zijn belang verloor en men overstapte op de spoorweg. In 2005 was het kanaal gereedgemaakt voor pleziervaarten, waardoor het nu vooral gebruikt wordt... [een fantastische demonstratie over hoe je efficiënt geld weggooid]). In Fort Augustus en later in het minder bekende Banavie (wij hadden vooral plezier met raden hoe je deze plaatsnaam correct uitspreekt) zijn er een aantal grote schutschuizen (voor ons beter bekend als verlaten) te bewonderen die kort achter elkaar liggen en het idee van een trap geven. Omdat Noah toen net in slaap begon te vallen (wat ie hard nodig had gezien zijn humeur) besloten we er niet te stoppen maar er slechts langzaam langs te rijden.
Zoals gezegd was onze volgende stop pas na ruim een uur, bij een kleine gedenkplaats langs de weg; Commando Memorial nabij het plaatsje Spean Brdige. Een groot standbeeld trekt vooral de aandacht; een standbeeld met 3 Schotse commando's met de tekst 'United we Conquer' specifiek voor de commando's die gestorven zijn in de Tweede Wereldoorlog. Een krachtig en mooi standbeeld, uitkijkend op een dal; dit gebied was hun trainingsgrond. Maar hetgeen vooral indruk maakt, is een bescheiden memorial stuk, genaamd 'Garden for Tributes'. Dit is een stenen cirkel met een kleine opening. In de cirkel liggen velen gedenkplaten, zeer variërend in grootte, vorm en uitvoering. Allen gedenkplaten voor overleden commando's, jong en oud, vanaf de Tweede Wereldoorlog tot nu. De platen die het meeste opvallen en de platen die het meeste indruk maken, zijn de platen met foto's, van zowel jonge als oude gesneuvelden. Ik zie foto's van oude mannen (dat raakt me altijd al zeer), geheel in hun uniform, vol trots de lens in kijkend. Staande naast hun oude strijdkameraden die de verschrikkingen ook mochten overleven. Verscheidene malen zie ik deze 'recente' kleurenfoto's geplaatst naast de oude dienstfoto's, foto's van jonge broekies. Die ze toen waren en met maten die er toen gebleven zijn. Met mooie letters staat er dan een mooie tekst geschreven, vaak in de trant van; weer samen de strijd aan, weer zij aan zij. Het raakt mij zeer. Het is zoiets kleins en zoiets simpels, maar zoiets zoveel zeggends. Als je een stukje terug loopt, kom je langs een uistrooiveldje. Speciaal voor overleden commando's sinds de Tweede Wereldoorlog. Zodat ze weer samen zijn, op de plek waar zij hun training begonnen. Dit soort plaatsen maakt voor mij toch altijd weer zo ingrijpend duidelijk, hoe belangrijk zo'n 'beroep' is. Hoe het iemands leven kan tekenen. Ook al zijn het maar enkele jaren van iemands leven. Het blijft de rest van zijn of haar leven de kern van het bestaan. Stil. Dat wordt ik er altijd weer van.
Terug de auto in, op naar het laatste traject met de auto voor vandaag. Na zo'n 30minuten kwamen we aan in Fort William; een stadje met zo'n 9000 inwoners, gelegen in de schaduw van de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk; de Ben Nevis. Het stadje heeft zich ontwikkeld rond een reeks grote en kleine forten, vandaar dat het tevens de naam Fort kreeg, waar het dat niet is. Het is vooral een belangrijk knooppunt voor vaar-, we- en spoorwegverbindingen hier in de HighLands. We zoeken even naar onze B&B, en rijden wat smalle straatjes in en uit, de één nog steiler dan de ander (duidelijk dat je hier tegen een grote bergwand aan zit), maar vinden dan uiteindelijk onze bestemming; een piekkleine B&B (met volgens mij slechts 2 kamertjes), maar heel lieflijk en waar we direct heel fijn geholpen worden door de oudere eigenaresse. Ze is wel erg proper wat vooral gelijk zichtbaar is omdat ze met een nat doekje onze voetstappen op het tapijtje bij binnenkomst opboent. Hihi geen probleem, ik vind het wel snoezig.
Het is rond 4 uur, maar we vinden het wel best. De mannen ploffen op het kamertje neer met wat speelgoed van Noah en ik loop even naar wat winkeltjes omdat we door Noah's schone kleertjes heen zijn. Ik bof, er zit een grote en leuke kledingzaak waar ik super vriendelijk geholpen wordt en gewezen wordt op de flink afgeprijsde artikelen. Zo, nog goedkoop uit ook! Vanavond zijn we echt heerlijk én goedkoop gaan dineren bij een klein plaatselijk restaurantje (The Crofter) haast om de hoek, waar Renéetje het er ook van nam met een heerlijk lokaal biertje. We zaten er vlakbij de bar, waar een fascinerende typische oudere Schotse man luid verhaal zat te houden. Bij afrekenen bleek de beste man zijn eigen barplaats te hebben, met foto en al. Mooi. Genieten is dat.
Ook vanavond niet meer op touw. Morgen staat er weer een grandioos avontuur op de planning; dé treinrit; met de Hogwarts Express!!!
Oidhche mhath!
Vandaag op tijd opgestaan, want zoals aangekondigd; een lange reisdag voor de boeg. Eerst reden we over de grote weg richting Inverness, nabij de Battlefield van Culloden waar we 2 dagen geleden waren. Meer Noorderlijk als dit komen we deze reis niet, iets waar we toch wel van balen. We hadden nog overwogen om gisteren vanuit Aviemore de tocht naar het hoge Noorden te maken (als in; het meest Noordelijke van het vaste land), maar dan waren we 3 uur heen en 3 uur terug onderweg... Dat zagen we toch niet zo zitten... Maar ja, nu hebben we dus het échte noorden, met zijn woeste kliffen, niet gezien.... Dus ja, Schotland blijft nog wel op het to-do-lijstje staan voor... (A).
Voor nu gingen we weer zakken, de hele weg naar het zuiden langs het beroemde meer Loch Ness. Loch Ness is 37km lang en op z'n breedste punt 1,6km breed. Qua oppervlakte is het het op één na grootste meer, maar qua volume is het zonder twijfel het grootste; het is op z'n diepste punt maar liefst 226 meter! En ja, daar zit dat monster natuurlijk ergens verstopt, zodat ze het steeds niet kunnen vinden... Bij het begin van het meer zochten we direct een plaatsje op om te stoppen, om er een mooie foto van te kunnen maken, zoveel mogelijk uitkijkend over de lengte (en stiekem zodat we de meeste kans hadden op het zien van het monster, uiteraard.. ;-)). We dachten gezien te hebben op de weegnkaart dat er een uitzichtpunt was aan het begin, dus hielden een plaatsje aan. Het feit dat het totaal niet aangegeven stond en Renéetje last minute z'n stuur omgooide (wel voorzichtig en gecheckd of het kon inzake het andere verkeer uiteraard – maar aangezien het hier niet zo druk is op de weg..) en we over een hobbelige zandpad vol gaten naar beneden hobbelden, zei eigenlijk al genoeg.. Wellicht des te beter dachten we, dan zijn we lekker de enige. En daar was geen woord aan gelogen. We reden al snel tegen een gesloten hek aan, maar er omheen waren wandelpaadjes zichtbaar, dus hop, auto in het gras (net niet op een akker) en even aan de wandel. Bij het uitstappen waaiden we al bijna omver, maar dat was nog niets vergeleken bij de wind die nog komen ging... Met Noahtje tussen ons in, liepen we langs het hek, een begroeide pad op naar achteren, waarvan we dachten dat er een uitzichtpunt vanaf een vuurtoren zou zijn. Aan onze rechterhand lag het meer achter een klein soort duin, volledig begroeid. Dat hield dus de wind lekker tegen (concludeerden we later). Tussendoor was erop meerdere plekken een klein paadje zichtbaar en na de nodige meters, besloten we dat ook even te bekijken. We liepen het paadje door en BAM, daar lagen we bijna door de wind. Zo hooo, alsof je midden op zee stond! Niet normaal. Het water van het meer ging ook behoorlijk te keer, en de golven spoelden ver aan op de rode grote kiezelstenen (hele bijzondere stenen lagen hier). We overwogen héél even om langs dit stenen strand naar achteren te lopen, maar besloten al heel snel toch maar de begroeide weg achter het duinheuveltje te nemen. Zo, daar konden we weer normaal met elkaar praten en rechtop lopen. Voor je gevoel was daar even helemaal geen wind meer, al was dat zeker ook niet waar wisten we door de mate van wind die we voelden toen we uit de auto stapten. We vervolgden onze weg naar achteren, maar daar was voor ons verder niets; wel een mooi huis, maar dat werd gewoon bewoond en had geen toren o.i.d. waar je in kon om over het meer te kijken. Ach, zo was het ook prima. We liepen weer terug om nog zo'n 20 minuutjes te rijden tot de volgende stop, bij de ruïnes van het Urquhart Kasteel.
Dit zijn de ruïnes van een 13-eeuws kasteel, gelegen aan Loch Ness nabij (het onuitspreekbare) Drumnadrochit. Het kasteel is voornamelijk gebouwd door de familie Durward, voor wie dit echter een extra kasteel was (soort van zomerhuisje). In 1275 overleed de laatste sir van de familie en werd het kasteel door de koning doorgeschonken (kun je iets geven wat niet echt van jou is vraag ik me af...?) aan John Comyn. Toen de Engelsen in maart 1296 Schotland binnen vielen, maakten zij handig gebruik van de verdeeldheid onder de Schotse edelen over de opvolging van de Schotse troon. In juli veroverden ze Urquhart Castle. In 1297 deed Andrew de Moray een mislukte poging om het kasteel via een nachtelijke aanval terug te veroveren. Later voegde deze Andrew zich bij William Wallace met wie hij eerst de Engelsen wist te verslaan in de Slag bij Stirling Bridge waarna het Engelse garnizoen in Urquhart Castle zich kort daarna moeiteloos over gaf. Echter, in 1303 veroverden de Engelsen het kasteel weer terug en maakten ze Alexander de Comyn er beheerder. De Engelsen wisten het te behouden tot 1308, toen Robert the Bruce de Comyns versloeg en al hun kastelen innam. Zodoende werd het kasteel koninklijk bezit. Bijna 100 jaar later, in 1395 heerste er opnieuw strijd om het kasteel en werd het overwonnen door de clan MacDonald. In 1411 slaagde de kroon erin het kasteel terug te veroveren, maar verloor het wederom aan de MacDonalds in 1452. Toen werden de vijandelijkheden tussen de partijen gestaakt door een compromis en mochten de MacDonalds er voorlopig in bljiven. In 1462 sloot MacDonald echter een compromis met de Engelsen; hij zou hen te hulp komen in ruil voor het noorden van Schotland. De Schotse koning (Jacobus III) liet dit niet zo maar toe en gaf het kasteel weg aan de clan Grant. Deze liet het kasteel versterken en ommuren, voor de veiligheid van de inwoners. Toen de koning in 1513 om het leven kwam bij een grote slag, kwam clan MacDonald wederom terug en plunderde na een verblijf van 3 jaar het gebied én het kasteel, waarna nogmaals in 1545 tijdens The Great Raid. De Grants bouwde het kasteel wederom op die er vervolgens beheerder van bleven. In 1689 verbleef er een garnizoen van de kroon, welke de Grants steunden. Een belegering door de troepen van de Jacobieten werd doorstaan totdat deze in 1690 definitief verslagen werden en het garnizoen het kasteel eveneens verliet. Bij het weggaan bliezen ze het poorthuis op om te voorkomen dat het kasteel ooit nog door een vijand kon worden gebruikt. Die schade is nooit hersteld en het kasteel verviel langzaam tot een ruïne. In 1913 heeft de familie Grant het kasteel aan de staat gegeven voor staatsbeheer. Zonde dat het zo vervallen is geraakt, want het was duidelijk een groot kasteel (voor ons ergens wel bijzonder, eens een ruïne in plaats van al die prachtige in tact zijnde kastelen). Naar het schijnt 1 van de grootste van Schotland. Het kasteel had onder andere een grote toren, van 5 verdiepingen en het kasteel had maar liefst 3 binnenplaatsen. We hebben er een uurtje rondgestruimd en genoten van de kleine wenteltrappen naar boven en beneden in het restant van de grote toren. Het weer veranderde weer om de haverklap, maar daar raken we inmiddels wel aan gewend. De jas gaat niet meer continue aan-uit, en als het even gaat regenen, schuilen we hooguit onder een in de buurt zijnd afdak en zo niet; lopen we er gewoon even doorheen. Het duurt toch niet lang.
De volgende stop is na ruim een uur, als we de aan Loch Ness parallel lopende weg achter ons laten bij Fort Augustus (waar trouwens het bekende Caledonian Canal te vinden is; een 107km lang kanaal wat tevens door 4 meren gaat [Loch Lochy, Loch Oich, Loch Ness en Loch Dochfour]. Met de aanleg ervan werd in 1803 begonnen, maar pas na 19 jaar [en 840.000 pond] was het in 1822 klaar. En toen kwam het; het bleek toen niet diep genoeg te zijn voor de Britse marine waardoor het al snel zijn belang verloor en men overstapte op de spoorweg. In 2005 was het kanaal gereedgemaakt voor pleziervaarten, waardoor het nu vooral gebruikt wordt... [een fantastische demonstratie over hoe je efficiënt geld weggooid]). In Fort Augustus en later in het minder bekende Banavie (wij hadden vooral plezier met raden hoe je deze plaatsnaam correct uitspreekt) zijn er een aantal grote schutschuizen (voor ons beter bekend als verlaten) te bewonderen die kort achter elkaar liggen en het idee van een trap geven. Omdat Noah toen net in slaap begon te vallen (wat ie hard nodig had gezien zijn humeur) besloten we er niet te stoppen maar er slechts langzaam langs te rijden.
Zoals gezegd was onze volgende stop pas na ruim een uur, bij een kleine gedenkplaats langs de weg; Commando Memorial nabij het plaatsje Spean Brdige. Een groot standbeeld trekt vooral de aandacht; een standbeeld met 3 Schotse commando's met de tekst 'United we Conquer' specifiek voor de commando's die gestorven zijn in de Tweede Wereldoorlog. Een krachtig en mooi standbeeld, uitkijkend op een dal; dit gebied was hun trainingsgrond. Maar hetgeen vooral indruk maakt, is een bescheiden memorial stuk, genaamd 'Garden for Tributes'. Dit is een stenen cirkel met een kleine opening. In de cirkel liggen velen gedenkplaten, zeer variërend in grootte, vorm en uitvoering. Allen gedenkplaten voor overleden commando's, jong en oud, vanaf de Tweede Wereldoorlog tot nu. De platen die het meeste opvallen en de platen die het meeste indruk maken, zijn de platen met foto's, van zowel jonge als oude gesneuvelden. Ik zie foto's van oude mannen (dat raakt me altijd al zeer), geheel in hun uniform, vol trots de lens in kijkend. Staande naast hun oude strijdkameraden die de verschrikkingen ook mochten overleven. Verscheidene malen zie ik deze 'recente' kleurenfoto's geplaatst naast de oude dienstfoto's, foto's van jonge broekies. Die ze toen waren en met maten die er toen gebleven zijn. Met mooie letters staat er dan een mooie tekst geschreven, vaak in de trant van; weer samen de strijd aan, weer zij aan zij. Het raakt mij zeer. Het is zoiets kleins en zoiets simpels, maar zoiets zoveel zeggends. Als je een stukje terug loopt, kom je langs een uistrooiveldje. Speciaal voor overleden commando's sinds de Tweede Wereldoorlog. Zodat ze weer samen zijn, op de plek waar zij hun training begonnen. Dit soort plaatsen maakt voor mij toch altijd weer zo ingrijpend duidelijk, hoe belangrijk zo'n 'beroep' is. Hoe het iemands leven kan tekenen. Ook al zijn het maar enkele jaren van iemands leven. Het blijft de rest van zijn of haar leven de kern van het bestaan. Stil. Dat wordt ik er altijd weer van.
Terug de auto in, op naar het laatste traject met de auto voor vandaag. Na zo'n 30minuten kwamen we aan in Fort William; een stadje met zo'n 9000 inwoners, gelegen in de schaduw van de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk; de Ben Nevis. Het stadje heeft zich ontwikkeld rond een reeks grote en kleine forten, vandaar dat het tevens de naam Fort kreeg, waar het dat niet is. Het is vooral een belangrijk knooppunt voor vaar-, we- en spoorwegverbindingen hier in de HighLands. We zoeken even naar onze B&B, en rijden wat smalle straatjes in en uit, de één nog steiler dan de ander (duidelijk dat je hier tegen een grote bergwand aan zit), maar vinden dan uiteindelijk onze bestemming; een piekkleine B&B (met volgens mij slechts 2 kamertjes), maar heel lieflijk en waar we direct heel fijn geholpen worden door de oudere eigenaresse. Ze is wel erg proper wat vooral gelijk zichtbaar is omdat ze met een nat doekje onze voetstappen op het tapijtje bij binnenkomst opboent. Hihi geen probleem, ik vind het wel snoezig.
Het is rond 4 uur, maar we vinden het wel best. De mannen ploffen op het kamertje neer met wat speelgoed van Noah en ik loop even naar wat winkeltjes omdat we door Noah's schone kleertjes heen zijn. Ik bof, er zit een grote en leuke kledingzaak waar ik super vriendelijk geholpen wordt en gewezen wordt op de flink afgeprijsde artikelen. Zo, nog goedkoop uit ook! Vanavond zijn we echt heerlijk én goedkoop gaan dineren bij een klein plaatselijk restaurantje (The Crofter) haast om de hoek, waar Renéetje het er ook van nam met een heerlijk lokaal biertje. We zaten er vlakbij de bar, waar een fascinerende typische oudere Schotse man luid verhaal zat te houden. Bij afrekenen bleek de beste man zijn eigen barplaats te hebben, met foto en al. Mooi. Genieten is dat.
Ook vanavond niet meer op touw. Morgen staat er weer een grandioos avontuur op de planning; dé treinrit; met de Hogwarts Express!!!
Oidhche mhath!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
