The wild adventures of Ted, Pete, Fred & Sue

Feasgar math!

Ja hoor, aan het einde van de middag reden we via een fantastisch, typisch Schots landweggetje, dan eindelijk de High Lands in! Wat een tocht was het vanmiddag! Maar eerst nog maar even terug naar vanmorgen.

We mochten uitslapen van Noah (joehoe, het is ook voor ons vakantie!); hij werd pas rond 8 uur wakker. Vlot en uitgeslapen opgestaan en aangeschoven voor het ontbijt in ons gezellige B&B. We waren nu de laatste (de laatste zullen eens de eerste zijn), maar dat hinderde natuurlijk niet. We merkten nu wel meer van de air die er hing, daar het dus dé golfhoek van Schotland is. Er waren een hoop mannen (waarom altijd mannen?) op leeftijd (waarom altijd op leeftijd?) die met een behoorlijke air (het weer hoeft hier niet goed te zijn, die namen ze zelf wel mee..) enkel en alleen overkwamen om hele dagen te golfen (en veel te dure wijn te drinken is mijn aanvulling daarop). Ach, iedereen zo zijn ding. Ze waren niet lastig, al hoorde ik el één van de Nederlandse varianten heel erg fijn 'Make that the cat wise'-Engels spreken.... Bijzondere combi.. maar goed het zal wel. Ze zullen van ons ook vast en zeker wel het nodige gedacht hebben denken we dan maar hihi.

Na een goed ontbijt weer alles in geladen en op weg voor een aardig lange autorit vandaag; volgens de gekregen route zo'n 103km, maar dat was veelal over grote wegen (voor Schotse begrippen). Wij besloten echter een uitstap te maken naar een nog oostelijker kustplaatsje (Arbroath) en daarna vooral de binnenwegen te pakken naar onze volgende bestemming. Dit vooral omdat we eigenlijk pas na 19.00uur zouden kunnen inchecken en de weersvoorspelling was koud en nat in dit hele gebied. We zijn inmiddels bijna een week (morgen om precies te zijn) in Schotland, en enkel de allereerste dagtocht hebben we ons braaf aan het reisschema gehouden. Alle andere dagen zijn we er eigenlijk al vanaf geweten, de ene keer meer door niet tijdig de afslag hebben gezien, de andere keer meer bewust. Maar alle keren was de conclusie dat de veel kleinere binnenwegen veel leuker (én spannender) waren dan de grote A wegen. Ook al paste het soms maar heel net met 2 auto's en waren we vandaag blij dat toen een grote vrachtwagen ons weggetje opdraaide en ons tegemoet reed, diezelfde vrachtwagen er ook vrij snel weer af draaide, en we elkaar dus niet hoefde te passeren... Vandaag was het een extra feestje voor ons gevoel, want o o o, wat zagen we veel moois en wat veranderde het landschap overduidelijk naarmate we de streekgrens over staken. Maar opnieuw; daarover later meer (ohhh, ben ook zo enthousiast!).

Terug naar vanmorgen. We vertrokken eerst richting het noorden, richting het havenstadje Dundee. Dit is een stadje van circa 147.300 inwoners en zou tegenwoordig vooral bekend staan om marmelade en fruittaarten, maar voorheen, met name in de 18e en 19e eeuw was de stad een belangrijk centrum voor de scheepsbouw. Het capitoolboekje zei ons dat de Victoria Docks deze tijden echt zou doen herleven, maar dit was een beetje een tegenvaller naar onze mening. Wel maakten we er een korte stop om de HMS Unicorn aan te doen; een in 1824 gebouwd oorlogsschop van Britse makelij wat (volgens het boekje) nog altijd zou varen. Mm, ook deze bewering klopt kennelijk toch niet helemaal, want in het schip zelf leerden we dat het eigenlijk nooit echt dienst had gedaan als oorlogsschip, omdat toen het af was, net een erg vredige periode was; net na de Napolitaanse oorlog. Daar het toch een vredige periode was, haalden ze de masten eraf en maakten ze een dak op de romp, om het goed te bewaren, voor het moment wanneer het weer wel nodig zou zijn. Dit is waarschijnlijk de reden dat het schip zo ontzettend goed bewaard is gebleven. Het werd voor een behoorlijke periode (zo'n eeuw) nog wel gebruikt als trainingsschip en later diende het als het hoofdkwartier voor de senior marineofficier tijdens beide wereldoorlogen. Dus het heeft wel iets van dienst gehad, maar niet waar het oorspronkelijk voor bedoeld was. Dat doet echter niets af aan het erg leuke bezoekje wat we eraan brachten. Want we waren beiden erg onder de indruk en verrast van de vele dekken en de gigantische opslagruimtes in het schip. Jammere was wel dat er net een aantal schooluitstapjes waren, waardoor er een hoop gegil en gekrijs en geren over het dek was, waar Noah het ook niet zo op had en liever dicht bij papa en mama bleef. Je kwam het schip op via de zijkant en stond dan op het dek waar de grote kanonnen staan achter de vele raampjes; Op het voorschipdek van dit dek stonden er 2 van 32 pond (bedoeld voor korte afstand en vooral ter vernietiging van het vijandige schip) en 2 9-ponder lange afstandskanonnen. Op het achterdek had je er nog 2 van 9-pond en maar liefst 12 32-ponders. Op het dek omhoog, het hoofddek (waar je dus eigenlijk 'buiten' stond, waar de zeilen waren en het roer e.d.), stonden er vervolgens nog 28 18-pond kanonnen. Duidelijk een gevechtsschip dus. Met ook tal van verschillende soorten kogels, allemaal met een ander doel. Op het dek waar je binnen kwam, was tevens de kamer van de kapitein, helemaal achterin. Een ruime kamer, met grote tafel, een bed en een eigen 'wc'. Of nou ja, een hokje met een gat boven de zee, in de uiterste hoek. Helemaal vooraan stonden een aantal veedieren, wanneer de reis lang zou zijn althans, zodat er de gehele reis vers vlees aanwezig zou zijn. Een dek lager waren de slaapvertrekken (hele hangmatten) voor de 'gewone' zeelui met op hetzelfde stuk lange tafels waar ze aan konden zitten. Achterin het schip was een aparte ruimte voor de officiers met een degelijke tafel met degelijks stoelen en echte 'bedden' en eigen kamertjes. Nog een dek lager, het werd nu echt krap (zelfs ik moest bukken) was de opslag en lagen tal van diverse soorten touwen, materiaal en gigantische vaten voor voedselopslag wat droog moest blijven. En dan, nóg een dek lager waren het allemaal kleine hokjes waar de rum op werd geslagen (en nog meer zooi denk ik, anders hadden ze wel echt héél veel rum). Hier was ook een houten pad wat helemaal rond liep specifiek bestemd voor de timmermannen van het schip, die tijdens een aanval daar dienden te zijn en direct alle schade dienden te herstellen. We keken onze ogen behoorlijk uit in dit gigantische schip en ondanks dat de Victoria Decks behoorlijk tegenvielen (daar hadden we toch een heel ander idee van gehad) en ondanks dat het nooit echt dienst had gedaan als gevechtsschip, waren we blij dat we hier gestopt waren.

Na een uurtje trokken we weer verder, op naar het oostelijke stadje Arbroath. Zoals gezegd was dit voornamelijk omdat we ruim tijd hadden om in de volgende overnachtingsplaats te kunnen komen, zeker omdat het volledig de andere kant op was dan waar we heen moesten. We kozen dit kustplaatsje omdat volgens het boekje hier een bijzonder plaatselijk gerecht geserveerd werd; Arbroath Smokies; op een beuken- en eikenhout gezouten, gerookte schelvis. Renéetje nam dit, ik hield het bij dat andere typische Schotse gerecht; Haggis. Het regende helaas echt flink, waardoor we ook echt enkel een tentje opzochten om te lunchen en niet echt door het kleine stadje zijn gegaan. Er waren ook wel mooie kliffen te zien, maar dat leek ons nou toch geen plezier, dus na de lunch zijn we maar weer verder gegaan met onze dagtrip; op naar de High Lands, specifiek het toeristische plaatsje Pitlochry. We maakten onderweg geen echte stop meer, maar gingen voor de kleinere wegen en kwamen zo echt op de mooiste plekjes uit. Al snel veranderde het landschap van vooral glooiend en vele akkers en weides, naar meer ruig, kleinere weggetjes, toenemende bergen op de achtergronden, minder akkers, maar meer en meer weiders vol grote stenen met schapen en koeien (hooglanders hebben we nog niet gezien volgens mij) en die zo heerlijk typisch Schots (en Engels denk ik toch ook wel) waren afgezet door stenen muurtjes. De eerste keren dat we dit zagen, moest ik erg aan de film Robin Hood met Kevin Costner denken; daar zitten ook van die heerlijk typische landschappen in. Hoe verder we kwamen, over kleine weggetjes met bijna geen ander verkeer, hoe meer van dit soort landschappen we tegen kwamen. Schitterend, het was echt genieten. Op een gegeven moment kwamen we een heuveltje over (de hele tijd ging dat zo en zag je niet direct waar je heen ging; aangegeven met het bord 'blind summit') en plots stonden er een aantal schapen midden op straat. Kort erna volgde er een bordje die ons waarschuwde voor loslopende schapen en ja hoor, gedurende de volgende kilometer liepen en lagen er herhaaldelijk schapen op de weg. Dat is toch briljant?! Ze liepen je ook aan te kijken met zo'n kop van; 'ja...?'. Dat zie je bij ons toch niet? Fantastisch. Gewoon de sfeer die het uitstraalt, de rust, de kalmte. De sereenheid. Genieten.

En wat hier ook heel normaal is, zijn de gigantische kastelen en landhuizen die je continue passeert. Op een gegeven moment passeerden we weer zo'n gigantisch kasteel, echt schitterend. Wij even stoppen, en in het boekje kijken, want dit zou er toch zeker wel in staan. Nou je raadt het al, dus niet. Het was blijkbaar niet bijzonder genoeg.... Echt bizar hoor. Sowieso zijn de huizen die je hier landelijk tegen komt, echt geweldig. Veelal gebouwd van die super mooie oude, gigantische stenen en echt, zóveel tuin. Ik geloof ook niet dat ze hier van het kadaster erg moeilijk doen als je je muurtje een meter of 2 verder zet dan eigenlijk mag. Het is hier zo gigantisch, zóveel ruimte. We passeerden hier ook nog een heel normaal formaat huis, maar volledig in de stijl van een kasteel; het was echt een minikasteeltje, zo geinig. Ook zoiets typisch zijn de rode telefooncellen, net zoals in Engeland. Op de weggetjes van vandaag kwamen we er een aantal tegen die volledig omgebouwd waren tot kleine bibliotheken. Dat zag er ook echt briljant uit. Zo konden de bewoners van de regio zonder echt stadje in de buurt, toch boeken uitlenen en uitwisselen. Smart! Én leuk!

Tegen 4 uur kwamen we door het dorpje waar onze volgende overnachting zou zijn, maar omdat we dus op papier pas tegen 19.00uur in konden checken, besloten we eerst nog even naar een uitkijkpunt te gaan; Queens View. Dit is een uitzichtpunt over het meer Tummel ten noord-westen van het stadje. Het is genoemd naar Queen Victoria, die dit één van de mooiste vakantieoorden van Europa noemde. Het is een mooi uitzicht (tussen de bergen door op een meer), maar niet spectaculair en verder weinig te doen dus toch maar terug naar het stadje Pitlochry. We stopten bij het hotel om daarna maar het stadje in te lopen voor wat te eten, maar de kamer was al klaar, dus ploften we eerst daar kort neer. Zo'n dag rijden, zeker door dit soort gebieden, is toch wel erg vermoeiend.
We kregen een kaart en toeristenboekje mee en gingen op pad. Om de hoek was het centrum al, maar voor Noah bezochten we eerst kort het station. Een schattig, mooi, stationnetje met een blauwe loopbrug over het spoor. Noah vond het fantastisch en hoopte op een trein, maar die kwam pas over 3 kwartier. Helaas, toch maar eerst een restaurantje opzoeken. We gingen de Old Mill Inn in, op aanbeveling van zowel onze Schotse reisagent als de hoteljongen. Een oude molen met nog een groot waterrat, wat er heel mooi uitzag, met eveneens een mooi interieur, maar amai, hoe toeristisch. We hadden echter geen zin om iets anders en iets kleiners te zoeken, dus lieten we ons naar een tafeltje brengen toen er plek was (15 minuutjes) waar we overigens wel onwijs snel en keurig geholpen werden (de obers liepen weer weg met Noah) en ook echt heerlijk gegeten hebben. Zij het voor een behoorlijke prijs, in vergelijking met eerdere restaurants. Noahtje had vandaag niet geslapen (want hij was niet moe) maar viel nu toch om half 8 wel echt om (maar was zeker nog niet moe volgens hem zelf) dus gingen we op tijd terug naar de guesthouse. Wat overigens een landhuis is met meubels die Hans waarschijnlijk schitterend zou vinden (volgens mij is het van dezelfde lijn) maar weinig warme uitstraling. Het is vooral onpersoonlijk en affectief kil. Het is poepiechique allemaal, maar eerlijk is eerlijk; schoner kun je het niet treffen. Gelukkig ligt er overal vloerbedekking, wat het een ietsje warmer gevoel geeft. De werknemers praten met een wel heel bijzonder accent; duidelijk Oost-Europees. Later vernemen we dat het een Roemeense eigenaar betreft met enkel en alleen maar Roemeense werknemers. Onwijs keurig overigens en erg behulpzaam.

Nadat Noahtje naar bedje ging, en Renéetje even bij hem bleef, ging ik beneden in de lounge zitten schrijven, waar ik al snel 'gestoord' werd door 2 oudere Engelse broers uit Oxford; Pete & Ted naar het bleek, die zeer praatgraag én erg grappig en gezellig waren. Mijn naam kon Ted niet onthouden en René konden ze niet uitspreken, dus werden wij tot Sue & Fred benoemd en bedachten we samen de titel van deze blog; The wild adventures of Ted, Pete, Fred & Sue. Vooral het feit dat ik aan het bloggen was, vonden ze erg boeiend en al snel concludeerden ze dat ze ongetwijfeld erin vernoemd zouden gaan worden, dus kwamen ze met tal van suggesties en mogelijkheden op welke manier dit dan zou zijn. Het werd een gezellige avond, met veel speculaties over René en z'n werk toen die nog niet in beeld was geweest (vast en zeker gigantisch en een martial arts-master); nou ja ver zaten ze er in ieder geval niet naast ;-). Uiteindelijk taaide we na middernacht terug naar onze kamers en waren zeer snel vertrokken.