Links, Links, LINKS!!!!

Goodevening! Oftewel; Feasgar math!

Zo, aan het einde van de dag concluderen we; 'het is toch wel echt serieus ff wennen, dat links rijden...'.

Na gisterenavond heerlijk tot rust te zijn gekomen in m'n uppie aan de achterkant van het grote schip, zochten we vrij op tijd ons schommelbedje op in de onderste buik van datzelfde grote ding. Met een heerlijke zachte brom en gratis schommel, duurde het niet lang eer we vertrokken waren. Helaas werd het geen echt goede nachtrust, want de grote jongen viel tot twee keer toe uit z'n grote mensenbed. Niet omdat het zo tekeer ging hoor (code geel op de Noordzee viel reuze mee), maar omdat meneer zelf zo'n woelewaal is. Een derde keer werd minder opgemerkt, want toen lag er een deken en kussen naast hem, en sliep ie daar gewoon verder in. Op tijd werden we weer wakker (daar heeft Noah ook geen zonlicht voor nodig) en gingen zachtjes de weg naar boven. Daar aangekomen om 7uur, waren er tot onze verbazing al heul veul mensen op de been. We zochten een plaatsje in hetzelfde restaurant voor een (wederom belachelijk uitgebreid) ontbijt. Daarna vulden we onze tijd bij het raam waar we de Engelse kust langzaam zagen opdoemen en ik met het goeie boek '47 redenen om niet in therapie te gaan, en 1 om dat wel te doen', geschonken door mijn fijne lieve collega's. Tegen 9 uur maakten we ons gereed voor de laatste afdaling, pakten we de spullen en vertrokken we richting autodek. Gefascineerd door de hele gang van zaken en hoe dat onwijs soepel verliep op zo'n gigantisch ding, wachten we geduldig op onze beurt. Toen het onderste dek leeg was, werden wij omlaag gelaten (wat een kracht zit daar achter!!), ging het hek open en, waren we op Engelse bodem. En uiteraard was het schitterend Engels weer. Allemachtig, wat zeek het van de regen! Bij de douanepost verbaasden we erover dat de beste man in het hokje een soort van dienblad voor het raampje zette, om enigszins droog te blijven. Alsof het een unieke dag was met zulk weer. Maar goed, ze waren wel onwijs vriendelijk. Na de benodigde controles mochten we door en was het vooral 'links, links, links, LINKS!' zeggen. We hadden het plan gehad achter één van de vele Duitsers van de boot aan te rijden om ff aan het verkeer te kunnen wennen, maar het was alsof die ineens in het niets oploste en we als enige buitenlandse wagen op de weg reden. En wat een succes, we misten al direct de goeie afslag op een rotonde (want dat is echt ff opletten, zeker met de grootte van de rotondes zoals ze hier zijn!!) en jawel, natuurlijk kon het niet meer mis gaan, reden we zo een tolweg op. We waren nog zo bezig met 'kunnen we keren?!', dat we ook de 'change hokjes' voorbij reden en binnen no time voor een dichte slagboom stonden. 'Oh ja, hier kun je niet met de euro betalen, het moeten Engelse ponden zijn'. Euh ja, die hadden we dus nog niet. Kak. En nu? Achteruit dan maar. Jawel, wij waren dus van die sukkels die achteruit moeten omdat ze niet tijdig hadden nagedacht. Gauw naar de kant zien te komen en op zoek naar de jas (die ook natuurlijk ergens achterin verstopt lag). Op dat moment komt er een alleraardige Engelse kerel naar ons toe, één of andere bewaker van de tolweg ofzo) die ons sukkels wel ff uit de brand wilde helpen; we kunnen bij hem pinnen en hij doet de slagboom omhoog. Hij vertelde ons ook nog bloedserieus dat dit 'net een slechte dag wat het weer betreft is'..... Ha. Ha. Grapjas. Al was hij naar het leek bloedserieus. Goed, gauw op zoek naar een manier om te keren, want we reden ook echt heel erg de verkeerde kant op.. Vrij snel voor elkaar gekregen en opnieuw bij de tol aangekomen. Nu braaf op tijd gestopt bij de 'change hokjes', maar helaas... natuurlijk kon je niet pinnen of euro's wisselen.. het was puur om het grote pondengeld te wisselen voor kleiner. Weer kak. En nu? Hier was verder niets te bekennen... Nou ja, wel een ruige Engelsman voor ons. De beste man moet gezien hebben dat wij niet heel snugger bezig waren, want hij stapte uit, liep naar Renéetje toe en gaf hem 2 pond. Hij wilde er niets voor terug en stapte weer in om zijn weg te vervolgen. Huh? Nou dat zie je bij ons toch niet snel gebeuren hoor... Super tof!! Zo, nu konden we weer bij praktisch het startpunt beginnen, al waren we inmiddels wel een half uur verder. Oké, terug bij die rotonde, kijken kijken, en hop de goeie kant op. Zo, achter een Engelsman blijven rijden, dat scheelt. Na de nodige extra rondjes op rotondes en zeer goed opletten, kregen we het uiteindelijk voor elkaar de drukte van New Castle achter ons te laten en vertrokken we over de 'grote weg' richting Noord-Engeland; op naar Schotland!

Na een klein uurtje rijden, maakten we nog een stop bij het meer dan schitterende Alnwick Castle; beter bekend als Zwijnstein of Hogwarts. Renéetje en ik hebben inmiddels heul veul kastelen gezien, maar niets was zoals deze (die in Slovenië kent nu een gedeelde eerste plaats, daar het een heel ander type kasteel betrof). Maar wauw, echt zó gaaf! Gigantisch groot (écht heul groot) en nog onwijs goed onderhouden (in het overgrote gedeelte woonde ook nog gewoon een familie overigens...). En wat was er veel te doen!! We hadden echter maar een kleine 1,5 uur de tijd, maar eigenlijk moet je er een volle dag aan wijden. Het kasteel zelf was nog geheel in tact en meerdere verdiepingen met bovenop een corridor en schitterende stenen beelden. Een deel (echt een minideel als je ziet hoe groot!) van het kasteel (de 'State Rooms' genoemd) is toegankelijk voor publiek en bestaat uit schitterende kamers, helemaal ingericht in oudere tijden. Je waant je er per direct terug in de tijd. En wat een hoop deftigheid zeg! Het kasteel zelf staat middenin het hele terrein en is verbonden met de buitenmuren middels één punt. Alle buitenmuren zijn ook nog in tact en over een deel kon je heenlopen. Aan de achterkant was er een lager gelegen terras wat vol stond met diverse kanonnen. Op de verschillende binnenplaatsen was vooral heel veel te beleven. We kwamen precies op het goeie moment om een middeleeuws kanon afgestoken te zien (én horen!!!) worden, net als twee geweren uit hele oude tijden. Wat een knallen!! En wat een gedoe eer zo'n ding geladen is..! Noah deed braaf de handjes over z'n oren, zoals de gids uitlegde, en deed dat vrijwel de rest van ons verblijf op het kasteel als er iets in het Engels gezegd werd, de scheet. We liepen via het terras met de kanonnen om het kasteel heen en kwamen zo aan de andere kant, op de grootste binnenplaats uit (overigens alle binnenplaatsen vrijwel bestonden volledig uit gras). En jawel, voor de kenners direct duidelijk; dit is hét grasveld waar de 'Boy who lived' zijn allereerste vliegles op z'n bezemsteel kreeg. Ik haalde mijn Griffonder-sjaal tevoorschijn en hop daar ging ook ik! Niet op een bezemsteel natuurlijk, die heb ik niet standaard bij... Of nou ja... kort na ons volgden twee Spaanse dames die ook foto's maakten en één daarvan... ja, die had wél een bezemsteel..... Er kwam nog een jong Nederlands gezin naast ons staan die zo brutaal waren om aan de Spaanse dames te vragen of hun zoon ook even met hun bezemsteel op de foto mocht op deze befaamde plek... En toen was ik ook maar zo brutaal me bij hen te voegen. Met Noah uiteraard voorop, maar ja, wat weet die nu al van Harry Potter..... Nohhhhhhhh, echt hè. De Harry Potter-geek in mij werd even gek haha, niet te houden. Dus jawel, daar 'vloog' ook ik, op de bezemsteel. Mijn dag kon niet meer stuk zal ik u zeggen.
We vervolgden de tocht door het kasteel nog langs 2 bestraatte binnenplaatsen, waar onder andere een spannende dragonquest gevolgd kon worden en waar je je ook op bepaalde tijden op kon geven voor een uur... jawel, echt, waar, 'broomstick training' van de, volgens de verkoper van de kaartjes, 'real wizzards'. Natuuuuuuuuurlijk bleven we heel even kijken hoe en wat, maar beiden activiteiten konden we niet doen door gebrek aan tijd. Dus. Sjon. Wanneer plannen we een weekendje? Met de huidige kaartjes mogen we nog een keer gratis terug binnen 12 maanden... ;-). We sloten ons minibezoekje aan Hogwarts af door een wandeling langs de artisans courtyard en Alnwick Garden. De laatste wat met een mooie, zonnige dag ook zeer de moeite waard moet zijn.

Zo, terug de auto in, en nu serieus, op naar Schotland! Een ritje van 2,5 uur naar de hoofdstad Edinburgh stond op de planning. Halverwege hadden we nog willen stoppen bij Berwick-upon-Teed, met vooral een fantastische mooie en hele lange stenen treinbrug, maar omdat Renéetje vanavond op tijd door moest naar Glasgow, sloegen we deze stop toch maar over. Jammer, want de brug zagen we van een afstand liggen en wauw, wat zag dat er imposant uit! We vervolgden in plaats daarvan onze weg naar de hoofdstad en onze eindbestemming van vandaag en uiteindelijk bleek het een wijze keuze te zijn geweest. Noah gaf tegen 2 uur lokale tijd dan eindelijk toe aan z'n niet te vergissen vermoeidheid (al vond ie dat zelf natuurlijk niet en deed ie alleen heel even z'n oogjes dicht) en wij kregen het links rijden steeds beter door. Al blijven de rotondes hier gigantisch en niet altijd even duidelijk en concludeerden we al heel snel dat de Belgen zich vast en zeker op hun eigen wegen wanen...... Euh ja, de uitritstroken zijn hier net zo kort en net zo belachelijk kort van te voren aangegeven als bij onze zuiderburen. Hier dus nog wel met extra hindernis, het links rijden. Ook zien we hier regelmatig borden op de grote weg van 'pedastrians crossing' en 'farm traffic'. En oh ja, Renéetje ergerde zich groen en geel aan het bijna volledige gebrek aan snelheidsborden. Zo erg, dat ie op een gegeven moment blij uit riep dat er een tweebaansstuk kwam, zodat ie gas in kon houden zodat anderen hem zouden inhalen. Op die manier konden we 'afkijken' hoe hard je hier nou werkelijk mocht. En ja, dan heb je ook nog de extra hindernis dat alles hier in miles en yards (nog leuker, vaak ook halve of zelfs 3/4 mile) aangegeven staat, dus dat we ook nog alert moeten blijven rekenen wat dat dan in kilometers in houdt. Op den duur concludeerden we, dat we op de 'grote' weg (met regelmatig overstekende voetgangers) 112 km/ph mochten. Oké. Zo lang je het maar weet. Het leste stukje van de tocht van vandaag, tussen Dunbar en Edinburgh, was een snelweg (de eerste en één van de weinige in Schotland) wat ff lekker op schoot en plots reden we midden in Edinburgh.

Even serieus jongens. Wat is dit een onwijs MOOIE stad! Wat een hoop oude gebouwen en straatjes! En wat hebben ze alles goed onderhouden!! Echt GENIETEN gewoon om hier doorheen te rijden. Nou ja. Voor mij dan, want ik kan lekker loeren, zo lang ik maar regelmatig LINKS! riep. Renéetje had vooral een nieuwe uitdaging (ook wel eens goed voor hem) om zonder schrammen de stad door te komen. En ineens, in het midden van de stad, een gigantische berg. Nou ja, 'ineens', die hadden we natuurlijk al wel even gezien, maar het is er wel ineens als je door de drukke straatjes rijdt. En gewoon middenin de stad! Bizar toch wel. We zijn toch al in wel behoorlijk wat (hoofd)steden geweest. Maar toch nergens hebben ze in het midden van het centrum een berg waar alles omheen is gebouwd. Nou, hier wel. En nog mooier, bovenop die berg, staat een kasteel. En echt joh, wat een schitterend zicht geeft dat! Hoe dichterbij de berg we kwamen, hoe beter, want ons hotel zit er pal naast. Das tuurlijk fantastisch enzo, alleen ja, hebben ze daar natuurlijk geen parkeergelegenheid. Ha. Dus zo dicht mogelijk erbij en dan parkeren in een parkeergarage. Noah had inmiddels z'n ogen weer open gedaan (maar had niet geslapen hoor) en was wel klaar voor weer even een wandelingetje. We verzamelde de nodige spullen en vertrokken als een halve pakezel (jup, aanpassen in mee te zeulen spullen met zo'n grote jongen krijgt ook een vinkje) richting uitgang. We staken de weg over, zo een eeuwenoude begraafplaats op. Euh, klopt dit wel lief? 'Ja, is de kortste route, kan gewoon!'. Beetje vreemd was het wel, maar er liepen genoeg mensen, dus dat zal dan wel. En ach, er lag ook een slaapzak met nog wat privéspullen van een zwerver in één van de .. - hoe noem je dat eigenlijk? - dus eroverheen lopen was vast niet het vreemdste... We liepen de laatste poort van het kerkhof onderdoor en stonden aan de voet van de berg met een fantastisch uitzicht! Hier onderaan was een groot park met veel levendigheid. En euh, vol met toeristen. Wij als übertoerist met onze tassen vol, vervolgden onze weg en testen de kuitjes even flink door het uit het dal te klimmen langs de stijlste mogelijke twee paadjes die we konden vinden. Maar, wel het kortste, wat het was een weg oversteken (dank voor de geverfde stoepen met 'look right, look left') en we stonden voor de deur van ons eerste hotel!
Nettekes op tijd, want over een kleine 3 kwartier, moest Renéetje de trein alweer hebben naar Glasgow, voor een interland wedstrijdje van het Schotse elftal tegen Cyprus. Gauw inchecken en neerploffen op het bed. Prima kamer (helaas net geen uitzicht op het kasteel maar vooruit) en een heel eigen grote mensenbed voor de grote jongen. Renéetje ging gauw verfrissen om weer op pad te kunnen met de trein en Noah en ik deden lekker relaxed nog wat puzzeltjes en spelletjes voordat we een maaltijd nuttigde in het compacte hotelrestaurant. Ik bestelde iets van de Schotse kaart, geen idee wat precies, maar het verraste me wel qua pikantheid. We zijn toch niet in Azië?! Mm, morgen toch nog even goed inlezen hoe dat precies zit met de eetgewoonten hier. Maar nu eerst, bedje in, want het was toch wel een erg lange heenreis zo over deze twee dagen verdeeld...

Goodnight! Of op z'n Schots gezegd: Oidhche mhath!