'Titanic? Ik heet Tatjana!'

Goodevening!

Eindelijk, na een veel te lange tijd (voor mijn gevoel), was het vrijdag de 7e dan eindelijk toch weer zo ver; tijd voor een nieuwe ontdekkingsreis in een nog geheel nieuw te verkennen land; Schotland! Al lange tijd hoog op het wensenlijstje, maar bewaard voor na gezinsuitbreiding, omdat het relatief dichtbij is, en prima te doen met eigen vervoer. En ja, ook het oude gebruik om weer te schrijven en jullie als lezer mee op avontuur te nemen, kon eindelijk weer opgepakt worden. Heerlijk! M'n vingers jeukten al de gehele dag (en gisteren eerlijk gezegd ook al hihi). So, let's go!

Het moge na 2 dagen al duidelijk zijn; reizen als gezin zijnde met onze grote jongen erbij, is toch wel heel anders als just the two of us. We moeten onze draai er nog wat in vinden en wat aanpassingen maken in onze eigen gewenste planningen. Zo laten we de wandeltocht van 13km heuvel op, heuvel af, toch maar schieten, zij het met de nodige moeite.. Maarrr, dat komt goed. Het is gewoon ff zoeken. En wie weet wat we juist nu wel gaan ervaren, wat we anders dan weer zouden missen.

Nadat we (iets langer .. ha) over het inpakken hadden gedaan, vertrokken we vrijdagmiddag met een autootje vol richting IJmuiden; de ferry van DFDS. Ruim op tijd kwamen we aan en na een heel kort moment gewacht te hebben, mochten we de boot op rijden. Wat is dat toch een bizar idee en een bizarre gewaarwording; als auto (wat toch eigenlijk al best groot is), als mini-vervoersmiddeltje in de grote buik van zo'n gigantisch vaartuig. Op wat aanwijzingen van een erg chagrijnige Engelse medewerker (aan het weer kan het niet gelegen hebben, die plenzende regen is ie toch wel gewend...?) reden we er via de achterkant in, over een zwaar geribbeld dek, hoppa, helemaal voorin tegen het hek aan, naast nog een jong Nederlands gezin. Nadat een aantal auto's ons achterop gekomen waren, zakte er een grote soort van interne verdieping waar nog een dubbel rijtje auto's op kon. En later merkten we, dat wij niet eens op de onderste rij stonden, maar al op het tweede dek vol auto's (en motors, fietsen en vrachtwagens om volledig te zijn). Alle voertuigen werden keurig achter elkaar geparkeerd, zo nauw mogelijk. Wat gingen er een hoop op! We pakten het hoognodige bij elkaar en vertrokken met Noah voorop richting de trap. Een veel vriendelijkere Engelse medewerker hielp ons richting de kamer; van het autodek (dek 4) moesten we een grote, zware schuifdeur door en dan... jawel... 2 dekken omlaag; onze binnenhut bevond zich op dek 2. Lager kon niet; daar zat alleen nog een gesloten deur voor 'crew only'. Bij het omlaag gaan van de trappetjes, met zeil bekleed, kreeg ik alweer de nodige flitsen naar de film Titanic; precies die trappetjes waar dan op een bepaald moment het water naar beneden gutst. Nee, niet aan denken, er gaat niets mis. Dit is immers niet de eerste overtocht, we hebben geen bijzondere prestatie weg te zetten en, belangrijkste van al; er zijn echt el genoeg reddingsboten. Oké, we liepen dus de met zeil bedekte trappetjes af (niet bepaald de goeie klasse) tot we niet verder konden. Een smal gangetje door en jawel, daar was onze binnenhut; 2031. Na het nodige gedoe met de kaartjes om de kamer open te krijgen (het leek er lange tijd op dat we alle drie de kaartjes achter elkaar moesten laten scannen..), konden we erin. Het was zo'n heerlijk kamertje wat perfect is voor een fijne exposurebehandeling voor claustrofobie, om een idee te geven. De hut die ik jarenlang geleden met Sjon deelde, was in diverse opzichten beter; niet alleen was er zonlicht te zien door het raampje, ook was het dus boven waterpeil, in plaats van diverse meters eronder. Maar ach, wel lekker rustig. Oh nee, de motoren zaten om de hoek (zo leek het). Ach, lekker zacht gebrom, slaap je prima op.

Even wat spullen lozen en op, op verkenning. Na 6 trappen geklommen te hebben, mochten we de laatste trap met vloerbedekking betreden (nu begon het pas serieus te worden) en kwamen we op dek 6 uit. Hier konden we naar buiten en middels diverse buitentrappen naar het hoogste bereikbare dek voor ons als gewone passagiers komen; dek 10 met de Skybar. Daar eerst maar eens een lekker drankje genuttigd. Nog prima weer, de regen was inmiddels opgehouden. Kort erna de 3 bovenste binnendekken verkend, met het casino, loungebar (helaas Sjon, ze hadden geen Ice Bear meer..), shop en verschillende restaurants. Ook werd de kinderhoek ontdekt, met een piratenhoek (logisch) en paddenstoelen (die dan iets minder logisch). Daar kon Noah z'n lol prima op, dus ploften we daar voor ruim een uur neer (juist, iets met aanpassen reisgewoontes.. ;-)). Zelf liet ik de mannen even alleen en ging toch nog even op verkenning wat betreft de reddingsboten e.d. Oh jawel, het is toch wel goed gekeurd. Daar moeten we toch wel eventjes op uitredden. En het is de Noordzee natuurlijk maar, niet één of andere veel te grote oceaan met ijsblokken enzo.
Om 6 uur schoven we aan in de Explorers Kitchen voor een belachelijk uitgebreid en gevarieerd diner, waar Noah het keurig deed en zich vooral vermaakte met welgeteld 3 servetjes (waarvoor hadden we ook al weer zo'n tablet gekocht..??). We vermaakten ons daarna nog heel eventjes voor het raam (toch wel veel water), waarna we ons terugtrokken in ons minihutje om Noah op bed te leggen. Renéetje bleef er bij (kwam de tablet toch nog van pas) en ik ging nog eens kijken op de hoger gelegen dekken, uiteraard gewapend met camera. Ik ben geen fan van varen (dat was vast nog niet duidelijk), maar eerlijk is eerlijk; wat een rust heb je op zee. Achter op het schip heb ik me nog het langste vermaakt. Turend over de 'weg' die we gekomen zijn, met het kolkende water van de schroeven achter ons. Haren in de wind, frisse bries over je gezicht en turend naar de horizon die steeds mooier belicht werd door de ondergaande zon. Ja, toch wel heel fijn. Fijn om te beseffen; het is weer genieten. Het is weer reistijd!