Schoolreisje van Puno naar Cusco

Allereerst: Gefeliciteerd Margrietje!!!!!! :D

Vanmorgen al vroeg vertrokken uit Puno. Om 7.30uur stond de transfer voor (echt een vakantiegevoel, elke ochtend maximaal om 7uur eruit... ;)), die ons naar het busstation bracht. Een aardige gids, die alles van de twee dagen ervoor checkte en om verbeteringen vroeg. Die hadden we niet echt, want het was gewoon een geweldige excursie waar we zeker nog lang en vaak aan terug zullen denken en van kunnen genieten!

Bij het busstation aangekomen bleek dat we dit keer toch echt een veel mindere kwaliteit busmaatschappij
hadden. We hadden super weinig plek en zelfs ik zat met mijn knietjes tegen de stoel voor mij aan... Kun je nagaan hoe papa en Renéetje zaten... Ook was het bagagevak boven de stoelen veel te krap, en konden onze tassen er niet eens in! En dat terwijl onze handbagage gewoon normaal formaat is.. Dus met veel te weinig plek, handbagage op schoot begon onze lange reis naar Cusco...

De binnenstad van Puno verlatend, genoten we nog even van de typische taferelen van deze stad en streek; de stoepranden die tot mijn knieën kwamen (we vermoeden dat het hier wel eens flink kan regenen.. ;)), de auto's die nog in allerlei kleuren en met allerlei linten en andere dingen versierd waren vanwege het grote feest vorige week en uiteraard de vrouwen met de typische bolhoedjes, verschillende lagen rokken en de kids achterop de rug in draagzak. Bij onze homestay waren we er ook getuige van hoe die kleine hummels achterop de rug werden verkregen: eerst wordt de kleine wawa (naar het geluid wat baby's maken ;)) op de deken op de grond gelegd, dan worden de punten om de voetjes en beentjes naar boven gevouwen en dan wordt met één soepele beweging het hele hummeltje op de rug gedraaid. Ziet er zo simpel als wat uit! En zo nemen ze dan de kleintjes overal mee naartoe! Handig en efficiënt, zeker als je de niet-zo-handige-en-kinderwagenvriendelijke-stoepen en -straten hier ziet.... ;)

Puno steeds meer verlatend - en steeds meer de hoogte in rijdend - kwamen we ook steeds meer armoedige huisjes tegen.. Ik heb er de hele weg een paar van op de foto proberen te krijgen, maar ik weet niet zeker of het goed gelukt is. Heel ideaal was het niet om dat te doen uit een rijdende bus met te weinig draairuimte.. ;). Maar de meeste huisjes zijn toch niet heel erg veel.. de meeste die we - de hele rit overigens - tegenkwamen, waren gemaakt van leem (soort steen, maar absoluut niet sterk), hadden er veel geen echte deur (vaak meer een stuk hout te noemen) en/of ramen.. Wat je ook vaak ziet is dat de raamopeningen en deuropeningen volgetast zijn met stenen.. Voor ons lijkt het dan verlaten, maar er schijnen dan nog steeds mensen te wonen... En ook zie je vaak huisjes die bij lange na nog niet af zijn, maar waar er simpelweg geen geld meer is om verder te bouwen... En dus moeten ze er maar ff het beste van maken, en eerst weer flink sparen om weer een stukje verder te kunnen werken...
Net buiten Puno zagen we ook weer zo'n aftands huisje op een berg.. Het bizarre was nog dat je de deur niet anders kon bereiken dan via een houten laddertje..
Je waant je toch echt in een heel andere wereld hier...

Al gauw kwamen we door een dorpje wat nog onder de gemeente van Puno valt; Jualaca. Dit is nog een behoorlijk stadje, en zéér bedrijvig! Overal stonden zandwagens, wagens met stenen, met cement of staal en overal lagen gigantische houten palen, of soms nog hele bomen die nog verder verwerkt moesten worden. Ook waren ze er veel met de weg bezig. Op een gegeven moment zagen we dan ook een wals dwars door het dorpje rijden... En nee, daar waren ze niet met de weg bezig.. We denken dat ie gewoon ff iets moest halen ofzo.. :P Het stuk waar ze mee bezig waren, was namelijk afgezet met steentjes, zodat je er niet overheen 'kon' lopen of rijden... ;)

Wat trouwens ook nog heel typisch is aan deze streek, zijn de vele fietstaxi's; eigenlijk net betjaks zoals in Indonesië! Een fiets met voorop een bankje waar dan de passagier(s) op kon(den) zitten. Die rijden er hier echt genoeg rond! En ook in de hele omgeving rondom Puno nog!

Goed, dan nu echt even iets over ons schoolreisje van vandaag. Waarom wij het als schoolreisje ervaren hebben, komt zo, maar ik zal eerst kort de route beschrijven(A). Vandaag zou een hele dag in de bus worden, maar gelukkig met enkele stops onderweg, ter onderbreking van de lange rit. Één stop bij een museum, één bij een uitkijkpunt, één voor de lunch', één bij een oude Incaruïne en de laatste bij een oud, maar heel mooi kerkje. Toch eigenlijk een prima dagbesteding, en zo overbrug je de lange afstand per bus toch net iets makkelijker.. ;) Nou ja, met een andere gids als dat we vandaag hadden, was het wellicht ook nog wat fijner geweest.. Want let op...

We stapten in, en werden al meteen bekroond tot prins en prinses en koning en koningin. Nou ja, wij niet alleen, dat zei onze fijne reisleidster tegen iedereen. En iedereen was zo onwijs mooi en lief en leuk... De eerste kotsneigingen kwamen al meteen opzetten.. Maar goed, na zo'n eerste kennismaking houdt je hoop... Dat veranderde al heel snel toen we een hele lange introductie kregen voor onze eerste stop. Met plaatjes en al... Ze deed net alsof we een kleuterklas waren! (ze liet een plaatje zien van Zuid-Amerika) 'mis amores, what continent is this?'...... Ten eerste; ik ben je schatje niet! En ten tweede: ik ben niet achterlijk! Wat later: 'welke dieren leven er in het water?' OH MY GOD!!!! En dat ging dus de godganselijke reis zo.... Ze bleef ook gewoon echt wachten tot iemand een antwoord gaf he.......... Ik voelde me echt net 5 jaar oud.
Nou, wij bij de eerste stop eruit; Pukara, een museum met archeologische vondsten van 1600 jaar vóór Christus. Dat had heel interessant kunnen zijn, maar niet met deze gids... Ten eerste moest je al precies staan waar zij zei dat je moest staan. En ze ZEI het ook gewoon he. 'Stand there en listen to me'. Euh sorry? Zo niet, krijg ik dan geen stempel of sticker of zo????
En even later, met hetgeen ze vertelde, verknalde ze het meteen voor de rest van de dag; homo's en lesbiennes zijn abnormaal. Oké, daar ging je kans op fooi.
Renéetje en ik zijn daarna ook niet meer mee naar binnen gegaan in één van de kamertjes, maar lekker buiten blijven staan in het zonnetje. Dan kleur je ten minste misschien nog wat.. ;)Godzijdank bleef ze tot de volgende stop redelijk stil. En wij waren overigens niet de enige die ons dood irriteerden aan haar; we zagen meer mensen uit de bus zuchten en met de ogen draaien.. Dus ik overdrijf echt niet. :P

De volgende stop was maar heel kort, en was op het hoogste punt van deze route; La Raya op 4335 meter boven zeeniveau. Voor ons lang niet het hoogste punt van deze reis, aangezien dat op de weg naar Chivay was, op bijna 5km hoogte! Ik had alleen wel behoorlijk hoofdpijn gekregen, en durfde toch de bus maar niet uit (dan heb je meer kans op het krijgen van hoogteziekte), maar later bedacht ik me dat het waarschijnlijk meer te danken was aan onze fijne reisleidster... :P Renéetje heeft wat foto's gemaakt, en volgens mij was het nou ook weer niet zó mooi en bijzonder, dus denk niet dat ik veel gemist heb.

De derde stop was in Sicuani, waar we buffetlunch kregen. Dat was ergens midden in de Andes, ergens op de route van de hoogste pas. Vraag me overigens niet waarom het de hoogste pas is, want zoals ik al zei, op de weg naar Chivay kwamen we over een veel hogere weg... Maar dat doet er verder niet heel veel toe; het restaurantje bevond zich echt op een schitterende plek, op een dalletje tussen de berg, en aan het begin van één van de grootste rivieren van Peru (vraag me alleen niet welke, dat weet ik niet meer, al heeft ze het wel gezegd..).
Na een prima lunch hebben we hier een paar (naar wat wij denken maar vooral hopen :P) mooie foto's gemaakt! OOK de treinrails kwam hier langs, en uiteraard zijn we daar naar toe geklauterd, al moest je er wel wat over het water en de waterval springen en doen... (A) Alles voor een paar mooie picca's he ;). Deze treinrails is trouwens de treinverbinding tussen Puno en Cusco, en daar gaat een antiek treintje over. De rit per trein duurt minimaal 11 tot 12 uur, en schijnt ontzettend duur te zijn (minimaal 180 USD..:|). Maar het schijnt dan ook wel weer een schitterende en zeer unieke ervaring te zijn! Bijna de gehele weg zagen we de treinrails ook liggen, en één keer zijn we de trein tegengekomen. Hij zag er niet zo heel erg antiek uit, maar wie weet hoe de binnenkant is :). Het Luxemburgse/Franse stel wat bij ons bij de homestay was op het eilandje Amantani, ging vandaag deze reis ook daadwerkelijk maken. Ben benieuwd hoe ze het gehad hebben!

Terug naar onze eigen (school)reis. Na de lunch stopten we 1,5 uur later bij Raqchi, een archeologisch complex van een tempel en verschillende huizen en gebouwen, gemaakt door de Inca's. Dit was wel heel machtig om te zien, maar wat onze lerares er vervolgens allemaal weer over vertelde, en vooral de manier waarop, maakte het dan toch weer een beetje minder.. Echt vervelend eigenlijk, want met een goede en fijne gids, was deze dag 10 keer leuker geweest.. Maar anywayz; er stonden nog een paar muren overeind van de oorspronkelijke tempel. Er waren recentelijk dakjes opgezet, tegen het verval ervan. De bovenste lagen waren namelijk van leem, en wanneer het dus regende en/of waaide, vielen de bovenste gedeelten van de muur af. Dit was ook al het geval geweest, waardoor de muren veel lager waren dan dat ze ooit geweest waren. Verder stonden er nog een paar muren van huizen overeind en waren er een paar hele gekke ronde gebouwtjes te zien van grote rotsen en stenen gemaakt. Onze reisleidster/strenge lerares (draai je om, ga zitten, dan vertel ik verder... - ik bedoel maar) zei dat dit gebouwtjes waren voor ziekenhuizen, voor opslag van groenten of medicijnen, voor meditatie of iets dergelijks. Want ja, - ze zei het alsof het een feit was - onze voorvaderen wisten toen al dat ronde gebouwen veel beter was voor de doorstroming van goede energie. Zieken genezen beter in ronde gebouwen, medicijnen en groenten en fruit blijft langer goed in ronde opslagplaatsen etc etc. Tuurlijk, daarom zijn alle ziekenhuizen, huizen en koelkasten ook zo rond....... *zucht*
Het was wel mooi om te zien :). Tis toch wel heel bijzonder, iets wat zo ontzettend oud is, en wat toch nog redelijk in staat is!

Onze 5e en laatste stop van vandaag (YES YES YES!) was in Andahuayillas, bij een oud kapelletje. Ze had niet gelogen; want het was ook echt onwijs mooi van binnen. Ze waren het nu al voor het 10e jaar aan het opknappen, want het was volledig in vervalen geraakt. Nu waren ze al een heel eind gekomen, en was al het (24 karaats! :|) goud en de schilderijen weer voor 90% als nieuw. Ik heb al iets teveel kerken en kapelletjes in mijn leven gezien, om er nog met heel veel interesse van te genieten, maar het was zeker wel de moeite waard om even binnen te kijken.

En toen was het eindelijk op naar Cusco! De eindbestemming! :D We waren nog geen 10 minuten vertrokken, en plats een doffe, maar harde klap (weet niet hoe ik het anders moet beschrijven). Wij voor ons kijken op de weg, zagen we de voor ons rijdende bus met toeristen flink slingerend over de weg schieten. Een klapband! De hele zijkant van de bus waar de klapband was, was opengereten. Dat was flink schrikken geweest voor die mensen denk! En wat een geluk dat ze niet naast een afgrond reden of een tegenligger hadden net op dat moment! De bus ging al snel aan de kant en wij moesten - van de juffrouw - braaf en rustig blijven zitten. 'Alles kwam goed'..... *....*.

Tegen half 6 kwamen we dan eindelijk aan in Cusco, de hoofdstad van de Inca's! Ik vind - wat ik tot nu toe heb gezien - de hele stad niet heel erg mooi. Er zijn bepaalde regels verbonden aan het bouwen van huizen (moet met de oude stenen, zodat de stad redelijk blijft zoals ie blijft), wat het eigenlijk een hele grauwe, saaie stad maakt (naar mijn mening) met bijna allemaal dezelfde kleuren en tinten. Wat wel heel gaaf is, is het grote hoofdplein, waar wij vlakbij zitten in een hotelletje. Dat is groot, veel groen, heel netjes (er ligt echt GEEN vuil, niet eens één klein papiertje), een grote lichtgevende fontein, een grote kathedraal, een kerkje, en allemaal prachtige restaurantjes, met balkonnetjes die uitkijken op het plein.
Op één van deze schitterende balkonnetjes hebben we vanavond dan ook gegeten. Dat was wel heel grappig; met zijn vieren op een rijtje, achter het glas (één van de weinige restaurantjes met glas op het balkon, zodat je niet weg vroor, want het was inmiddels hard afgekoeld - ik ga de temperatuur niet geven, want dan vinden jullie ons vast al watjes, compleet gewend geraakt aan de Zuid-Amerikaanse winters... ;)). We voelden ons net aapjes haha. Maar ach, het had wel wat. Hier heerlijk gegeten - al was het wel superrr duur .. Maar ach, voor een keertje kan dat ook wel. En het was echt goed dus vooruit.

En nu zitten we te relaxen op ons hotelkamertje. Vanavond, bij aankomst in Cusco, kregen we ook al wel uitleg voor de komende dagen en een briefing voor de Incatrail van de jongen die ons ophaalde bij het busstation. Het beloofd toch wel weer een paar pittige, maar hopelijk ook echt hele mooie, dagen te gaan worden. Met dit in ons achterhoofd - en vooral het idee dat we er voor de Incatrail om 3uur 's nachts al uit moeten en dan de volle dag mogen gaan lopen - doen we vandaag juist nog even extra rustig aan ;) :P.

Morgen eerst te paard! Ben benieuwd :D

Voor nu; weltrusten (bijna goedemorgen daar :P) en hasta mañana!