Inca Trail!!!!!!

Hola Amigos!!!

Allereerst Silvana & Jeroen: van harte gefeliciteerd met jullie huwelijk! We vinden het heel jammer dat we er niet bij hebben kunnen zijn, want hoorden dat jullie - uiteraard - schitterden!!! Heel veel geluk samen en een hele leuke huwelijksreis gewenst!

Maar 19 augustus 2O11 was voor ons zelf ook een wonderbaarlijk mooie dag! Wellicht één van de meest schitterende van deze vakantie! Al is dat toch heel moeilijk te bepalen, omdat we echt zo onwijs veel moois mee maken en zien! Maar dit was absoluut één van de meest prachtigste dagen ever!!! Want vandaag liepen wij een stuk van de Incatrail (12km), dwars door de bergen en een stuk door de jungle (waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa was zo gaaf!!!!), hetzelfde pad als dat honderden jaren geleden dag in dag uit bewandeld en g(b)erend (want de boodschappers renden eroverheen) door de echte Inca's! En met als schitterende beloning aan het eind van het pad en de dag: MACHU PICCHU! De heilige citadel van de Inca's welke nooit door de Spanjaarden is gevonden en dus nog steeds volledig in tact is! Het is wellicht wel de beroemdste bezienswaardigheid in heel Zuid-Amerika, wat ook wel wat zegt :D. Maar WAUW, WAT SCHITTEREND!!!!!! Een ware trofee na een dag lopen op één van de mooiste paden ter wereld!!!!

Maar even terug naar het begin (A). Het was 19 augustus. Of beter gezegd; de nacht van 18 op 19 augustus. Om 3.30uur ging het wekkertje... tijd om op te staan... Oef, dat deed zeer.. We hadden gelukkig de backpacks de dag ervoor al in de bagageclaim gedaan, en de rugzakjes klaar gezet, zodat we alleen ff hoefde aan te kleden, tas op de rug en gaan. Dat was toch wel fijn zo midden in de nacht :). Onze transfer stond al klaar, net als onze ontbijtjes en lunchpakketjes. Met een zwaar duf hoofd de transferbus ingestapt en vervolgens 1,5 uur gehobbeld naar het treinstation in Ollantaytambo. Daar konden mama, Renéetje en ik meteen door lopen naar onze trein van Peru Rail, die ons verder zou brengen. Papa had een andere trein (van Inca Rail, want de onze zat al vol), en zou een half uurtje na ons vertrekken. Hij kon ook de Incatrail niet meer meelopen, omdat die al helemaal volgeboekt was, maanden van te voren.. En ja, wij hadden gelukkig op tijd geboekt, maar papa kwam pas later bij de reis.. Dus helaas. Hij is met zijn treintje helemaal naar Aquas Calientes gegaan, 1,5 uur touren. Dit dorpje is het eindpunt van de trein, en kan verder alleen per voet bereikt worden. Er gaan geen wegen heen. Het is Spaans voor 'warme bronnen', vanwege de hot springs die er zijn. Ook wordt het wel Machu Picchu Town genoemd, omdat het de laatste stop is voor alle toeristen die Machu Picchu bezoeken. Zij het via de trein en dan met de bus omhoog (er is een weg aangelegd speciaal voor de bussen van en naar Machu Picchu, die dus de hele dag alleen maar op en neer de berg op rijden...), zij het via het Incapad waarna ze Aquas Calientes bereiken ná hun bezoek aan Machu Picchu, zoals voor ons het geval was. Papa heeft er de hele dag een beetje rondgelopen, op het terras gezeten, en treintjes gekeken.. :D
Voor ons kreeg deze dag een heel andere invulling..... !!!! :D :D :D

Onze trein stopte bij kilometerpaaltje 104. Dit was in de middel of nowhere. We moesten de trein uitspringen, wat neerkomt op 1 à 1,5 meter naar beneden springen (zo hoog zijn treinen daadwerkelijk zonder perron ernaast ! ;)). Achter ons vertrok de trein al snel weer, en daar stonden we dan, met nog 9 mensen uit de hele trein (ik dacht dat er wel meer zouden lopen, maar goed). Bij ieder klein groepje was er een gids bij.. alleen - je raadt het al - bij ons niet.. Maar niet in paniek geraakt en eerst maar eens alles gecheckt en de tas goed opgedaan. Nog mooie foto gemaakt bij het bord van Chachabamba en km-paaltje 104, ter bewijs dat we er echt waren, aan het begin van de Incatrail van 2 dagen (eigenlijk maar 1 dag lopen, en nog 1 dag speciaal voor Machu Picchu, maar goed).
Toen zijn we grote, wiebelende hangbrug maar overgestoken, waar inmiddels alle andere groepjes al overheen waren gegaan. Wellicht dat onze gids aan de andere kant stond. Het was inmiddels 7uur ('S OCHTENDS - en we hadden er al een halve dag op zitten voor ons gevoel.. :P). En jawel, gelukkig! Daar, aan de andere kant van de brug stond onze geweldige gids klaar; Bruno! We werden verwelkomd op de Incatrail en naar een klein rustplaatsje geleid waar je nog wat drinken kon kopen en naar de wc kon. De volgende echte wc zou pas na 3 uur weer zijn, dus we zijn toch allemaal nog ff gegaan voor de zekerheid. En toen begon het echte avontuur!!! :D

Met een groepje van slechts 4 (wij drie en Bruno) gingen we op pad. Na een 10 minuutjes lopen kwamen we bij een eerste ruïne, waar Bruno ons meer informatie gaf over de verdere dag en wat over de Inca's zelf. Zo vertelde hij eerst wat over de taal van de Inca's; Qechua. Eigenlijk een heel logische taal, aangezien ze heel veel dingen benoemden naar hoe het eruit zag of hoe het klonk. Zoals de Chachabamba ruïne waar we ons nu bevonden; de tempel van de rivier, van het water. Want het water daar klonk als chaaaaachaaabam. En bijvoorbeeld baby is in het Qechua 'wawa', omdat het dat geluid maakt als het huilt. En 'pacha' is waterval, omdat het klinkt als 'pachhhhhaaaaaah'. En zo komt Cuy ook af van het geluid dat het huisdiertje maakt...

De rivier die hier trouwens in alle hevigheid stroomt, is nog altijd dezelfde als die wij met de bus vanuit Puno hebben gevolgd; de Urubamba rivier. In La Raya (de ruïne die we bezocht hebben met onze kleuterleidster) ontsprong ie, en nu was ie al uitgegroeid tot een stevig stromende, brede rivier. Één van de Goden voor de Inca's, net zoals de bergen Goden waren, en de Zon. Deze Urubamba rivier stroomt verder door de heilige vallei, langs Machu Picchu, en dan via de Amazone naar de Atlantische Oceaan. In de ruïne van Chachabamba was - zoals overal - een offerblok. Hier zijn botten van lama's en soortgenoten gevonden, wat er op wijst dat ze deze offerden, als eer aan de God van de rivier.

Na deze korte stop begon het klimmen de berg op. Vooral de eerste drie uur zouden zwaar zijn, had Bruno ons verteld, en dat klopte ook wel, want dat was voornamelijk klimmen. Al was het bij lange na niet zo erg als de klim uit de Colca Canyon, en vooral Renéetje merkte duidelijk verschil. Ik was nog steeds snel buiten adem, maar kon toch nog zo nu en dan wat zinnigs zeggen. Dus er was wel iets verschil ;) En ja, het pad was wel overduidelijk gemakkelijker, omdat het bij lange na niet continue zo achterlijk stijl omhoog liep (als in een hoek van 70graden). Maar het was wel continue klimmen, en dat voel je ook echt wel hoor. En het fijne was dat we volle bak in de zon liepen, dus dan heb je het al gauw erg heet. En het grote verschil met de Colca Canyon was nu ook het landschap. Hier zitten we op de grens van de bergen met de jungle, en is de lucht een heel stuk vochtiger, en dus ook een stuk benauwder. Dat merkten we allemaal heel erg goed. Het duurde ook niet lang eer de trui en de lange broek uit ging! Al was het nog altijd erg vroeg, en als je stil had gezeten, had je het denk ik alles behalve warm gehad. Maar goed; wij zaten niet bepaald stil :P.

Na een uurtje berg op was er een mooi rustplekje. Een soort huisje met rieten dakje, met heerlijke koude stenen en schaduw om even bij te komen. Na een korte pauze, totdat de volgende groep naderde, zijn we weer verder gegaan. We liepen trouwens de hele dag als tweede groep, terwijl we als laatste waren begonnen. We hadden de tweede groep al snel ingehaald, en zagen ook steeds de eerste groep voor ons lopen. Dat was wel ff anders dan de Colca Canyon, toen wij steeds de laatsten waren... :P

De tweede stop was na een flinke klim, die ook echt wel ff flink stijl was met veel trapjes. Mama moest wel een paar keer goed op adem komen, en dat vond ik ook echt niet erg, dat zal ik eerlijk toegeven :P Renéetje kon makkelijk nog een heel stuk door, maar ik moest ook zo nu en dan wel ff ademen. Bij de tweede stop zag Bruno al wel dat mama het er toch wel het zwaarst mee had, en nam ie vanaf daar haar zware rugzak over. In ruil moest ze wel zijn lunchpakketje in de kleine rugzak dragen. Nou vooruit dan maar ;) Dit was voor mama wel een heel verschil, en dat merkten wij ook wel goed; ze liep gelijk een stuk makkelijker met minder puffen. Kon ze ook wat meer van de schitterende natuur genieten. :)

Zo, toen liepen we alweer bijna 2,5 uur. We waren al een hele bergkam gepasseerd inmiddels, en kwamen steeds meer in de jungle terecht. Zo onwijs gaaf - en zo onwijs welkom die bomen met hun schaduw!!! ;). We kwamen nu met het pad tussen twee bergen en zagen de ruïne Wiñay Wayna steeds beter liggen. Dit zou onze lunchplek worden, en dus een mooi punt om aan vast te houden. Deze ruïne zagen we wel al van haast begin af aan, maar goed, hij werd nu echt steeds groter en kwam echt steeds dichterbij, dus we kwamen ook steeds dichterbij een lekkere, en welkome lunchpauze. Maar om daar te komen, moesten we eerst nog een andere stroom oversteken die uit de berg kwam. En dat deden we op de meest schitterende plek die je je maar kan bedenken; bij de waterval, precies tussen de twee bergen in, op het punt waar ze elkaar raakten! We liepen er langs een schitterend paadje naar toe, met schitterende bloemen, planten en overhangende bomen. Je liep echt midden in de jungle! Overal hoorde je geritsel en verschillende vogels fluiten. Totdat je dan te dichtbij kwam, dan werd het ineens muisstil. Dat was echt zo'n geweldige ervaring! En die natuur! Zo onwijs schitterend! Alleen maar jungle en alle bijbehorende geluiden. WAUW! Ik heb er gewoon geen goede woorden voor, woorden die het ten volste rechte beschrijven kunnen. Zo schitterend. We gingen steeds meer wankelende houten, rottende, bruggetjes over, en het werd steeds vochtiger. De waterval hoorden we ook steeds harder met al het water naar beneden kletteren. En toen ineens, toen we onder een overhangende boom vandaan kwamen, zagen we het; een tientallen meters hoge, regenboogmakende waterval! WAUW! Zo prachtig! En dat geluid! Echt zo hard! We konden er heel dichtbij komen, zo dichtbij dat je de spetters op je gezicht voelde komen! Uiteraard hebben we er een paar schitterende (hopen we dan ;)) picca's van gemaakt!!! Bruno vulde hier ook maar meteen zijn flesje water bij, maar dat durfden wij toch niet helemaal. En ach, we hadden nog wel 3 liter, dus dat kwam wel goed.

Na deze kleine, maar schitterende stop, vervolgden we onze weg naar onze lunchplek. Het was nog wel ff een flinke klim, maar dat deerde niet, we teerden nog wel ff op deze geweldig mooie, sprookjesachtige plek! ^^
Na bijna geheel buiten adem te zijn, bereikten we na 10-15 minuutjes het begin van de ruïne Wiñay Wayna op 2700m hoogte. Wiñay Wayna betekent; 'eeuwig jong' en is tevens de naam van een orchidee die het hele jaar door bloeit (één van de honderden soorten die hier in deze regio van nature groeien!). De ligging en de prachtige architectuur suggereren dat Wiñay Wayna een belangrijke stad was voor de Inca's. De stad is verdeeld in vier gebieden; een landbouwgebied met terrassen, een religeus/ritueel gedeelte, het deel waar de torens staan en met de mooiste architectuur en het woongedeelte ten slotte. Dit woongedeelte bestaat uit rechthoekige gebouwen van één of twee verdiepingen, met ramen, deuren en nissen, trappen en fonteinen.
De agrarische terrassen zijn gemaakt van steen, welke van nature niet uit deze regio komt. Hoe de Inca's deze terrassen dan zo hebben kunnen maken, blijft nog altijd een raadsel.

We stonden dus aan het begin, aan de voet van dit geweldig mooie complex... En ja, dan moet je de trap op die zich voor - of beter gezegd boven - je uitstrekt... Renéetje schatte deze trap die in een graad of 60 naar boven ging, toch zeker wel 70 meter besloeg.. Om jullie maar een idee te kunnen geven.. Uiteraard hebben we er ook foto's van ;), maar die volgen later pas. Nou ja, we begonnen er maar aan. Stapje voor stapje. En uiteraard kwamen we er wel, al duurde het wel eventjes :P We liepen een stukje rechtsaf door deze oude stad, waarna we weer een steile trap van zo'n 60 graden naar boven gingen. De afstand was dit keer wel iets korter, maar de steilte bemoedigde ons niet heel erg. Maar ook dit deden we gewoon stapje voor stapje, en dan kom je er ook :D Boven namen we plaats in een huis naast het rituele gedeelte; een grote rondte met een paar grote ramen die uitkeken op de Urubambarivier beneden in het dal.
Hier legden we ons heerlijk neer in het gras en aten we onze lunch op, die we van Peru Planet hadden meegekregen (het ontbijtje was trouwens van het hotel uit, en bestond uit een pak droge koekjes, een pakje sinaasappelsap en een passievrucht. De koekjes en het sap hadden we in de trein al op, de passievruchten hebben we aan een oud vrouwtje vlakbij de ruïne van Chachabamba gegeven:))
De lunch bestond uit een groenteempanada (jammmmmmmie!!!!!!!!!!) en een heel zoet broodje, wat iets minder jammie was :P. Er zaten ook nog twee mueslirepen en wat snoepjes bij.
Na de lunch bleven we nog even heerlijk in het gras te midden van een paradijs waarin we ons waanden, liggen, en vertelde Bruno nog wat meer over de Inca's en het gebied in Peru waarin we ons nu bevonden. Zo vertelde hij dat Peru opgedeeld kan worden in drie gebieden; de kust, de bergen en de jungle. Wij bevonden ons nu op de scheiding van de bergen en de jungle. Een schitterende combinatie!!!!!
Hij vertelde ook over de regenboogvlag van Cusco, die hier niet staat voor homobarren (:P) maar voor de Inca's. Hier zou hij later nog op terugkomen.

Na een rustpauze van ongeveer 45 minuten pakten we alles weer bij elkaar, en vertrokken we voor de tweede helft van deze schitterende tocht door de jungle van Peru!

Dit tweede deel zou een stuk makkelijker zijn, en daar had Bruno gelijk in. Het werd een makkelijke tocht, met weinig trappen meer, en veel 'vlak' lopen. Het was ook echt een schitterende tocht! Volledig door de jungle, en pas tegen het einde een paar trapjes. Dat er ééntje de 'Oh My God' trap wordt genoemd, ja ach, dat moet je dan maar even door de vingers zien... ;) En daar zijn we ook nog niet :P Eerst liepen we nog langs een checkpoint, waar Bruno ons moest inchecken met de paspoortnummers etc. Wij konden wel doorlopen. Oké; op een lekker vlot tempo liepen wij met volle teugen genietend langs steile afgronden - maar volledig begroeid dus het was niet zo eng :D - over wankelende bruggetjes van hout waar je zo door naar beneden kon kijken, en met continue de heerlijke geluiden van de jungle. Zo nu en dan schoot er iets weg in de bosjes, en bleven we even staan zoeken en raden naar wat het voor beestje was geweest. Ook hielden we onze ogen open voor slangen en grote spinnen, omdat die hier wel eens voorkwamen. Hoe gaaf zou het zijn om zo maar ff een slang in het wild te zien!! Helaas voor ons konden we er geen ontdekken. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet zaten! We houden onszelf gewoon graag de moed vol ;)
Bruno haalde ons pas na zeker 20 minuten in en zei dat we er goed de pas in hadden gehad! Haha ach ja, het was goed te doen, zo beetje op en neer, maar vooral vlak lopen! En hij droeg nog altijd mama's rugzak, dus we hoefden ook minder wicht mee te sjouwen :D

Net nadat hij zich weer bij ons had gevoegd, kwamen we langs een hele steile helling. Het was overduidelijk dat dit in het regenseizoen een onwijs gevaarlijk stuk was. Je kon gewoon zien dat hier het water met bakken tegelijk naar beneden kwam zetten, en dan kun je je ook wel indenken dat er dan van allerlei grote rotsen en gesteenten mee naar beneden gesleurd wordt. In het begin van de trail hadden we het ook over de seizoenen gehad. Bruno had ons toen verteld dat er maar twee seizoenen waren in Cusco en omstreken; het droge- en het regenseizoen. In het regenseizoen is de trail erg gevaarlijk, en in de maand februari is het verboden om de trail te lopen. De andere maanden kan het wel en zijn er ook daadwerkelijk een paar gekken die het willen. Maar met alle gevolgen van dien... In het vorige regenseizoen, nog geen jaar geleden, liep er een gids - een vriend van Bruno - met een groepje de trail. Op dit stuk, waar wij nu passeerden, gebeurde er echter iets verschrikkelijks :( De gids had al zijn toeristen veilig voorbij het punt weten te krijgen, maar op het moment dat hij zelf ging, kwam er een rotsblok mee naar beneden zetten. Dit rotsblok onthoofde hem.... Bruno werd er ook even stil van en toen we dit stuk passeerden, pauzeerde hij enige tijd. Iets verder stond er een kruisje met een flesje bier, ter nagedachtenis aan dit verschrikkelijke gebeuren. :( Het maakte ons ook wel ff stil. Je loopt precies op datzelfde punt wel voorbij... :(
We snappen niet dat ze überhaupt de trail lopen met gids, in het regenseizoen. Het was niet alleen dit stuk wat voor gevaarlijke momenten zorgde..
Vorig jaar was er ook een Argentijns meisje verongelukt, op een campsite ergens op de trail, door een soort modderstroom waarin ze meegesleurd werd...

Gelukkig is het nu het droge seizoen, en zijn wij de trail allemaal goed doorgekomen, met schitterende ervaringen. Laten we er maar weer even iets moois en positiefs van maken! :)

Na een uurtje lopen, kwamen we bij weer een stijgend stuk. Bruno zei dat dit nog wel meeviel (ook al was het best een pittig stuk!), want dat om de hoek ons de 'Oh My God' trappen wachten.... Mmmm.. ik durfde bijna niet de hoek om te gaan.. :P Maar allemensen, het waren meer de 'OH MY F*CKING GOD' trappen!!!! :| Kaasrecht gingen ze omhoog, zo'n 30 meter! En nu kun je misschien zeggen; 30 meter, das toch niet zo ver? Nee dat klopt, maar wel als ze KAASRECHT omhoog gaan! :P Jantje nog aan toe! Ja ja, we hebben er foto's van! :P Maar het was echt ZO erg; we moesten gewoon met handen en voeten dat ding beklimmen! En nee, das echt GEEN grapje of enige vorm van overdrijving! Bruno nam zelfs de stokken van mijn moeder over, zodat ze haar handen kon gebruiken, want anders was het gewoon geen doen! Niet normaal! Maar wel onwijs gaaf! :P En we hebben het uiteraard gewoon gehaald :P Bovenaan was een mooi uitzichtpunt, waar we even hebben staan uitpuffen, en nog na staan te verbazen van die achterlijke trap! :P Dat de Inca's die al die jaren geleden gewoon hebben kunnen maken! :| Niet normaal!

Na deze overwinning voor onszelf, kwam ons eindpunt wel heel dichtbij! Nog maar een klein stukje, en we zouden bij de Zonnepoort aankomen; de hoofdingang van de Inca's tot Machu Picchu!!!!! En met dat in het vooruitzicht, versnelden wij onze pas en jawel, na ongeveer 10 minuutjes kwam de zonnetempel in zicht.. We beklommen de laatste paar trapjes, liepen onder de boog door en...... waren volledig SPRAKELOOS! Allejezus wat mooi!!!!!! Daar lag het; Machu Picchu in al zijn glorie, in al zijn volledigheid van honderden jaren geleden; in al zijn pracht! WAUW! Er bestaan geen woorden, in welke taal dan ook, die zoveel moois, zoveel prachtigs in de juiste termen kunnen omschrijven. Zo onbeschrijfelijk mooi. Dat moet je gewoon met je eigen ogen gezien hebben, om het in je hart toe te laten, en er nooit meer uit te laten. WAUW!

Nadat we hier ons hart hadden gevuld met al het moois - en HOPELIJK schitterende foto's gemaakt te hebben - moesten we onze tocht helaas voortzetten richting de ingang van Machu Picchu zelf. Nog een uur was het naar beneden lopen, totdat we bij HET beeld van Machu Picchu aankwamen; de foto die IEDEREEN heeft die er geweest is. En uiteraard wij nu dus ook :D :P Dat laatste uur lopen, wat was dat SCHITTEREND zeg! Dat vergeet je nooit meer, in heel je lange leven niet! Al wordt je zo dement als ikkweetnietwat. Dat KUN je gewoon nooit meer van je netvlies halen. Onmogelijk! Zoiets moois! Een volledige stad, honderden jaren oud, nog niet eens af gebouwd, maar toch al zo schitterend. Met tientallen huizen, honderden agrarische terrassen, tempels, werkplaatsen, stallen voor alle dieren en zelfs een astronomisch centrum, waar ze door de stand van de maan, de zon en de sterren wisten welke dag het was, van welke maand, in welke seizoen, van welk jaar, van welke eeuw...Wat waren die Inca's hun tijd toch ver vooruit zeg. En wat maakten ze er toch iets schitterends van!

Voor ons zat de dag er zo goed als op. Morgen zouden we terugkomen, om een hele dag in Machu Picchu te kunnen besteden. Nu moesten we terug naar beneden, met de bus die de hele dag op en neer reed, deze geweldige indruk een vereeuwigd plaatsje in ons hart gevend....

De weg naar het busstation, bij de ingang tot Machu Picchu vanaf Aquas Calientes, legden wij in volle trots en ervaring af. Wat waren wij gevuld met geluk zeg! En wat waren we trots op onszelf! Elke stap die we zetten, bij het passeren van elke persoon die hijgend dat kleine stukje trap naar boven aflegde, voelde ik mij 10 keer sterker, en tien keer trotser op mezelf. Ik had maar mooi een deel van de Incatrail gelopen. En ik hijgde niet zo. Ik was de diehard bikkel, de NOAD die om 3.30uur mijn zachte bedje had verlaten, om bijna de hele dag te voet af te leggen, stukje bij beetje dichterbij komend bij de zonnepoort, en beloond te worden met het mooiste geschenk wat je na zo'n dag kon krijgen; een zonovergoten blik op Machu Pichchu, vanaf dezelfde plek als waar de meeste Inca's, honderden jaren geleden, dezelfde ervaring hadden opgedaan. Wauw. Ik voelde me ZO goed! Zo gelukkig! En dat allemaal, samen met mijn lieve mama, op wie ik ook onwijs trots ben dat ze het maar mooi ff heeft gedaan op haar 53 jaar! - en samen met mijn allergrootste liefde, mijn WARE liefde; Renéetje! Wauw! Puur geluk. Verder zijn er geen woorden voor.

Terug naar de realiteit.
Zodra ik mijn zitplekje in de bus had bemachtigd, sloten mijn ogen zich, en openden zij zich 25 minuutjes later, toen we in het dorpje Aquas Calientes aan waren gekomen. Daar liepen we de laatste meters naar ons hotel, waar papa ons al op stond te wachten. We waren weer samen!

Na de eerste, mooiste en geweldigste indrukken te hebben gedeeld, zetten we voet naar de hot springs. We hadden er ons iets heel moois van voorgesteld, net zoals de hot springs in Chivay, maar kwamen bedrogen uit. De zwembaden waren klein, vies, en stonken. Ze zaten bomvol toeristen, het water was bruinig, en de grond was gevuld met kiezelstenen en grond. Bah. Het water was er ook niet erg warm. Dus na 20 minuutjes hielden we het wel weer voor gezien, en hebben we ons lekker opgewarmd en schoongespoeld onder de douche in het hotelletje. Niet dat dat extreem warm water was, maar dat kon de schitterende ervaring van vandaag echt niet omlaag halen. Even lekker douchen en dan uit eten!

Samen met Bruno een heerlijk diner gehad in een restaurantje in het overtoeristische dorpje. We hadden onder andere 'Condor Wings'. Uiteraard niet van echte Condors! Ten eerste zijn ze beschermd, dus dat kan al helemaal niet, en als het al kon, had je denk een tafel per persoon nodig, aangezien ze een spanwijdte hebben van 3 meter... :P Maar het waren kippenvleugeltjes, met een extreem lekker sausje en kruiden! Zo, die smaakten ECHT goed! Dat kon er nog wel bij vandaag! :D

Na het diner al snel afscheid genomen, en een bustijd voor morgenvroeg afgesproken met Bruno. Om 20.15uur lagen we op bed. Moe, maar zeer, zeer voldaan. En met een hele brede glimlach op ons aller gezicht, vielen we die avond zéér gelukkig in slaap..... Wauw.