Weer THUIS en daar was Nuria.....

Hola!!

Jahhhhh, we zijn weer ´THUIS´! :D Klinkt wat vreemd wellicht, maar zo voelde het wel, zodra ik de golf van lichtjes zag vanuit het vliegtuig, zo ver je kijken kon, van mijn tweede thuis: Buenos Aires!!!! (L) Wauw, wat voelde dat bijzonder zeg! Echt als thuiskomen!

Oké, de reis was dan nog wel voorafgaand, sorry, ik loop wat te hard van stapel... ;)

Vanmorgen, 22 augustus (gefeliciteerd trouwens Bram & Elise met jullie jubileum hihi), werden we om 7.35uur opgehaald vanaf ons hotel in Cusco. Na een klein half uurtje door de stad manoeuvreren kwamen we aan bij het nationale vliegveld. Een klein vliegveld, met totaal geen beveiliging voor mijn gevoel! Dat was toch wel ff iets minder... En wat een chaos btw!! Oh wat waren wij toch blij met ons Schiphol! Want hier was het een drama! We werden voor de deur gedropt, de gids mocht niet mee naar binnen (waarom blijft de grote vraag). Er waren drie vliegmaatschappijen (dat scheelde dan wel weer), dus het was niet heel lang zoeken voor de goeie rij voor LAN. Peruvian Airlines is trouwens zeer ZEER af te raden, aangezien die niet echt kunnen schema´en, of hoe zeg je dat.. :$ Die vliegen meer wanneer het hun uitkomt ofzo, want het kwam geregeld voor dat passagiers 2 tot 3 dagen moesten wachten...... EUH, WAT?! Ja dat dachten wij nou ook! :P Die maatschappij was ook tijdje uit de lucht (haha goeie woordspeling he :P), maar hebben nu nog een kans gekregen.. Maar goed, dat is nog steeds niet aan te raden ;)

Wij vlogen gelukkig met LAN! Een hele goeie maatschappij zoals later bleek! Maar het was nog niet zover. Eerst in de rij, moest pa zijn koffer open maken.. Oh jee dachten wij... Een koffer met vuil goed, daar krijgt ie spijt van :P Maar het viel allemaal mee, hij keek ff onder 1 handdoek, en vond het toen wel goed. Mama der koffer geloofde die meteen wel en toen moest de backpack van Renéetje open. Oké.. Alles voor de veiligheid dacht ik toen nog.. Maar hij keek alleen ff bovenin, bewoog niet eens wat, en vond het toen al weer goed en ik kon ook gewoon door.... Eeeuh??? Das makkelijk smokkelen dacht ik meteen! Al neem je een hele bommenvoorraad mee in je tas, der is niemand die het merkt! Geen scan, geen doorlichting, niets...?! Nou, dat gaf je toch een veilig gevoel.... NOT..

Toen inchecken. Dat verliep vrij soepel, al ging het niet bijster snel. Koffers en tassen wogen allemaal een mooi gewicht, die van ons waren wel iets zwaarder, maar zaten nog lang niet aan de 23kg. Meteen aangegeven dat we door gingen naar Buenos Aires vanaf Lima, dus of dat de koffers dan ook meteen doorgestuurd werden.. Ja ja, kwam allemaal goed. Ok.. Dat hopen we dan maar.. :P Als boardingpasses kregen we een bonnetje uit de kassa..... Ook al zo´n fijn gevoel.... :P Hele netjes maar opgevouwen en tussen de paspoorten gedaan. Lijkt me niet handig als ze scheuren of je ze per ongeluk weg gooit ofzo.. :P

Nou, dat was de controle en de boarding..... Das toch niet normaal??? Nee, vonden wij toch ook van niet.. En dat was niet echt te bevatten ook! Zoveel politie je door heel Peru, en met name in Cusco zag, continue paraat, zeker voor de toerist, zo slecht beveiligd en geregeld was het op het vliegveld! Lekker tegenstrijdig! Maar goed.. het was nu eenmaal zo, dus daar moesten we het mee doen..

Na een half uurtje wachten konden we naar de gate. We moesten eigenlijk ook ergens tax betalen, maar niemand wist waar precies en het stond nergens aangegeven. We zijn ook nergens teruggestuurd dus het zal wel goed zijn:P Om 9.20uur gingen we de airbus in en om 9.35uur zijn we prima op tijd vertrokken naar Lima.

In Lima was het even doorlopen. Dat is toch nog een aardig vliegveld (maar ook echt niet te vergelijken met Madrid of Schiphol hoor :P), en gingen we van de aankomsthal weer door naar de vertrekhal. Daar was de controle gelukkig een heel stuk beter. Aantal paspoortchecks en een echte scanner voor je handbagage en jezelf. Daar kwam je GELUKKIG niet zomaar doorheen. Mijn tas werd apart gehouden, dus ik was wel ff bang dat er iets tegen de wet in zat, maar het ging om mijn bidon waar nog een beetje water in zat. Oh, gooi maar weg hoor. Papa moest zich zowat helemaal omkleden, want de scanner ging op elk klein ding af. Maar uiteindelijk kwam ook dat goed.
Toen ik moest wachten op mijn tas, zagen we ook echt een gigantische glazen bak staan, vol met messen, scharen en dolken. Wat sommige mensen wel niet denken mee te mogen nemen.... Maar meteen dacht ik ook: ja dat kon je dus wel allemaal bij je hebben vanaf Cusco he.... WTF?! Gelukkig was het hier beter! :D

Na de goeie gate te hebben gevonden, was het nog een uurtje wachten. Papa en Renéetje gingen wat drinken halen, en mama en ik bleven bij de spullen wachten. En blijkbaar was het weer prijsschieten, en waren we punt van belangstelling voor de vele Argentijnse mannen. Rubia´s he. Een aantal gingen foto´s ´van zichzelf´ maken... Yeah right, toevallig stond ie allemaal steeds op ons gericht als ´achtergrond´ zeker... ? :P Achja, is ook wel goed voor je zelfbeeld hoor ;)

Ff later werd er iets omgeroepen. Adrianus........... PIJPERS (uitgesproken als PICHPERS :P). De man die het omriep moest wel ff goed nadenken over de uitspraak van onze achternaam denken wij, want het was echt lang stil tussen die namen :P Maar goed, papa was nog drinken halen, dus dat werd hem niet. In plaats daarvan ben ik er maar heen gelopen - denk dat als ie er wel was geweest, ik het alsnog had moeten doen :P), een beetje in spanning wat er aan de hand zou zijn... Maar gelukkig heel ideaal voor ons: ze wilden wat plaatsen wisselen, zodat we met zijn vieren bij elkaar zouden zitten op de vlucht! Nu zaten we nog verspreid - vraag me niet waarom, want we hebben toch echt gewoon samen ingecheckt... - dus dat was wel welkom! Uiteindelijk zaten we twee aan twee, dus dat was heel fijn! Dank u Peruaanse señor. :D

Het tweede vliegtuig wat ons naar BsAs bracht was eveneens van LAN (Chileense maatschappij) en echt goed! We zaten twee, drie, twee, en papa en mama aan de ene kant, en Renéetje en ik aan de andere kant. En, beiden bij de nooduitgangen! Dus dat was lekker veel ruimte, maar ook de extra opdracht om ons helemaal in te lezen voor de noodgevalsituaties. Ook wel ff spannend want alhoewel ik vaker bij een nooduitgang heb gezeten, nog nooit is mijn specifiek gezegd extra voor te bereiden... :P En! We hadden allemaal een eigen tv´tje, met de nieuwste films, spelletjes, series en weet ik wat nog meer. Dat had ik niet meer gezien sinds onze reis naar Indonesië, 10 jaar geleden! Iberia heeft dat allemaal niet. Is een stuk goedkoper ook, maar op zo´n lange vlucht is het wellicht toch te overwegen voortaan.. Want nu vloog de tijd voorbij! En dit was ´maar´ 4 uur.. Even van de ene kant van Zuid-Amerika, naar de andere.

Pefect op tijd - zelfs nog eerder! - landen we dan eindelijk in Buenos Aires, Argentina! We waren er als één van de eerste uit, maar moesten dan weer wel wat langer wachten op de koffers. Ook wel iets spannends, want het was maar de vraag of ze wel allemaal goed overgegaan waren in Lima.. :P Maar jawel, na een half uur kwamen ze dan eindelijk! :D

Spullen gepakt en... OP NAAR BUITEN!
Zoek zoek zoek, en jawel, daar stond mijn grote Broer. Dit keer wel op het goeie vliegveld :P:D Ja sorry hoor Rob, dat vergeet ik nooit meer, 3,5 jaar geleden! Kom je aan aan de andere kant van de wereld, helemaal in je uppie, met al je spullen voor een half jaar, en dan staat er niemand om je op te halen. Een uur lang! Dus je zult het nog wel even aan moeten horen :P Maar nu was het perfect en stond je er zelfs een uur TE VROEG! Bravo :D

Gauw in de taxi, op naar het nieuwe appartementje van Sergio! Genietend van mijn tweede thuisstad, liepen de zenuwen steeds hoger op. Want nu was het aftellen naar de allereerste keer mijn nichtje zien...

De taxi stopte.. de koffers werden gepakt.. Aangebeld bij een mooi appartementje in de wijk Flores. Het duurde even, maar toen ging de deur open... en daar stond mijn mini schoonzus Dorita! Na een flinke knuffel voelde ik me nóg meer thuiskomen! :)

Toen op naar boven.. de hoek om, de trap op en aangekomen in het appartementje. Om de hoek het keukentje met Gregorio en Pepita aan de kook. Allereerst hun een hele grote knuffel gegeven! Heerlijk om hun ook weer in het echt te zien!
En daar, op de bank, met de rug naar ons toe.. een oude vrouw met een klein mensje in de armen..
Mijn vader stond er al bij en was al babygeluidjes aan het maken.. Ik zette mijn backpack en rugzak neer.. En liep er met lood in me schoenen naartoe.. Daar zat ze dan, mijn nichtje. Nog in diepe slaap. ´Nuria... Nuri..?´ Twee grote bruine ogen gingen open en keken me eerst chagrijnig, maar wat later vol interesse aan. Mijn vader had de kleine meid al opgepakt en ik ging er naast zitten. Twee tellen later had ik mijn nichtje in de armen. Ze keek mij aan. Ik keek haar aan. Twee grote bruine ogen, vol verrassing en nieuwsgierigheid. Vol liefde. En toen kwamen de tranen... Tranen die mijn hartje uitstorte, tranen die even later over mijn wangen naar beneden biggelden. Dit was ze dan. Mijn kleine nichtje aan de andere kant van de wereld. Nu niet. Nu zat ze op mijn schoot. Mij aan te kijken. Een vreemdeling, maar toch ook niet. Mijn hartje kon het even niet meer aan, en gauw draaide ik haar maar om. Ome Renéetje pakte het cadeautje wat we op het vliegveld nog even snel hadden gekocht; een mobiele telefoon voor de allerkleinsten met verschillende geluidjes. Dat was nog eens leuk he Nuri? De telefoon werd vastgepakt en niet meer losgelaten, als wel als de doos, want die was toch ook wel heel erg interessant.

Het kleine ding was eerst heel rustig, maar was na 10 minuten al volledig wakker. En beweeglijk! Geen seconde zat ze stil. De grijpreflex was perfect en ze wilde alles in de gaten houden. Even later kwam Ome Renéetje ook naast ons zitten. Nog even proberen met omdraaien.. Nu was het niet zo´n succes.. Meteen kwamen de grote krokodillentranen.. Wie zijn toch die vreemde mensen? Mamaaaa, Papaaaa. Gauw draaide we der maar om, en zodra ze Opa en Oma zag was het goed.. Tante Coby en Ome René waren toch niet zo leuk...

Dan breekt je hart wel even.. dat doet pijn.. precies waar we zo bang voor waren.. Ze kent ons niet, we zijn wildvreemd voor der.. :(

Even later werd de tafel gedekt en hebben we gesmuld van de kookkunsten van Opa Gregorio en Oma Pepita. Aardappelen met sla en heerlijke stukken vlees. Jammie! En een heerlijk wijntje! Eindelijk! Na bijna 3 weken op kilometers hoogte te hebben doorgebracht, nu weer op zeeniveau en dus weer gezonde toegang tot alcohol! Op hoogte wordt het zeer afgeraden... Dat smaakte wel! En we merkten ook wel meteen dat we toch wel erg moe waren :P
Maar dat gaf niet! Het was erg gezellig met de hele familie samen! :D

Na het eten nogmaals proberen. Nuria werd weer bij tante Coby op schoot gezet en dit keer ging het beter. We werden al wat bekend denk ik. En we deden leuk met der, misschien dat ze dat oké vond. Of misschien toch een gevoel van hechting.. ergens diep van binnen.. Ik hoop het maar.. Zij en ik.. toch ergens een beetje één..

Samen met Dorita boven de bedden opgemaakt. Twee matrassen op een kamer met een grote spiegel. Nuri vond het wel spannend, zo´n baby in de spiegel die zo op haar leek. En ze vond het leuk bij tante Coby. Vooral die lichte haren zijn interessant. Trek maar hoor kleintje, misschien kun je je daar ook een beetje aan hechten en ons herkennen :) (L).
Nuri op bed gelegd, op de grote matrassen en met Dorita bijgekletst. Gelukkig ging het nog best goed in het Spaans. Op wie lijkt ze? De ogen zijn typisch jouw Dorita, het neusje en de kin van papa Rob. Hihi, dat hoorde ze meer ^^. Nuri kon al heel goed draaien en kroop steeds onder de nieuwe laag dekens. Wat spannend zo´n groot bed!

Weer terug beneden lekker bij Opa in de armen gekropen en in slaap gewiegd. Al die nieuwe mensen, toch ook wel heel vermoeiend.

Rond 23.00uur zijn Renéetje en ik opgestapt. Spullen gepakt, taxigeld gefikst bij ons mam (morgen maar eerst even pinnen en muntjes halen voor de bus, he Sjon ;)) en met Pepita en Gregorio naar de hoek van de straat gelopen.

En toen was het weer als vanouds, taxi aangehouden en op naar plaats van bestemming. Ditmaal in de wijk San Telmo, nabij het centrum en Puerto Madero en La Boca. Ideaal dus!

Moe, maar zeer voldaan van een SCHITTERENDE 3 weken PERU, en voor nu gerustgesteld voor de hechting met mijn nichtje Nuria. Het is toch wel redelijk goed gegaan. Mijn hartje glimlachte met een vreugdetraantje en we zijn met een tevreden glimlach in slaap gevallen...