Weekje Buenos Aires

Hola!!

Zo, daar zijn we weer, met alweer het laatste reisverslag van deze geweldige reis. Ik heb het de laatste week maar even rustig aan gedaan met typen, omdat we én niet zo heel veel bijzonders meemaakten (nou ja, wel veel bijzonders, maar niet zozeer dat mijn mond open viel van verbazing en ik het gewoon meteen móest vertellen ;) - het was meteen weer 'gewoon' toen ik voet aan de grond zette in het mooie BsAs zeg maar ;)) en daarnaast wilden we zoveel mogelijk tijd besteden met ons kleine nichtje Nuria en haar papa en mama!!

Zoals gezegd in ons vorige verslag kwamen we maandagavond aan, en vond er een bijzondere eerste ontmoeting plaats. Eén om nooit meer te vergeten. (L)

Dinsdags hebben we eerst beetje uitgeslapen, en zijn toen langs Rob zijn werk gegaan. Zijn kantoor zit nu in San Telmo, en dus maar een paar straten lopen vanaf het hotelletje waar Renéetje en ik sliepen. Rob moest nog paar mailtjes doen en zou dan met ons meegaan naar het appartementje van zijn zwager, waar papa en mama en hij en Doris met hun kleine meid sliepen. Renéetje en ik dus maar op pad voor wat wisselgeld en een lunch. De bank waar we geld probeerde te krijgen accepteerde onze pas echter niet, dus moesten we er voor naar Plaza de Mayo lopen. Op zich niet erg ver, en het was lekker weer (wel 15 graden, maar met een lekker zonnetje - en dan heb je al tig redenen om met sjaal, muts en wanten over straat te gaan, zoals de typische Argentijn... *zucht*), maar we hadden eigenlijk maar een klein uurtje.. Maar goed, ik had al bedacht dat Rob wellicht toch wat meer tijd nodig zou hebben dan dat ie gezegd had, dus we hebben ons niet echt gehaast. Na geld gehaald te hebben, terug naar de eerste bank en daar muntjes gehaald voor de bus (daar stond zo'n apparaat, dus wel ideaal :D). Toen naar Balacre gelopen voor een plaatsje op een terrasje (weliswaar afgezet met plastic schermen, anders hebben ze het - jawel - weer koud..) voor een lunch. Een half uur te laat kwamen we terug bij Rob zijn kantoor, en jawel hoor, hij was nu BIJNA klaar.. Haha, toch mooi bedacht :D.
Wij met zijn drietjes spullen gepakt en richting de bus gelopen; de 8. Op naar Flores; calle Lafuente!
Zo, en toen viel mijn mond wel ff open van verbazing! Ze hadden gewoon een CHIP in de bus! Net als in Nederland; die gekke chipknipautomaten waar je eenzelfde pasje met geld erop voor nodig heb! Waaaaaaaaaaat?! Hoe kunnen ze dat nu hier ineens ook hebben?! Nou ja, het is wel een stuk makkelijker, want dat gedoe met die muntjes altijd... Dat was toch wat.. :P En nu gaat het sneller en makkelijker. Voor die buschauffeurs alleen maar ideaal natuurlijk; want hoe relaxed ze verder ook zijn; op de weg hebben ze absoluut 0,0 geduld! En ook nu was het weer snel in- en uitstappen, meestal in en uit een nog of alweer rijdende bus... Dat blijft toch een waar avontuur hoor :D.
Onderweg viel mij nog iets zeer bijzonders op!! Ze hebben JAWEL; FIETSPADEN!!!????!! Oké, ze worden doorgaans vooral gebruikt als parkeerplek voor de auto's, maar goed, er liggen er wel een paar, dwars de stad door kruisend.. WAUW.. ik wist niet wat ik zag! Wat een mirakel! :P

Na een busritje van een 40 minuten (waarin ik mij de hele rit heb lopen verbazen over het chipknipgebeuren en het fietspad :P) aangekomen in Flores. Uitgestapt bij het park, een paar straten voorbij Rob zijn oude huis. Nog 5 blokken lopen en toen waren we er. Zo, dat was goed te doen en te onthouden :D.
Daar de parents opgehaald en Dorita met kleine lieve Nuri, en naar hun nieuwe appartementje gelopen (dit appartement is van Sergio, de broer van Doris, waar mijn ouders deze week mochten logeren). Weer langs het park, en de andere kant van de wijk ingedoken. Daar wat wasjes gedraaid en met die kleine druktemaker gespeeld en gekroeld. Oh oh oh wat een nieuwsgierig aapje! En wat kan die niet stilzitten zeg! Toch wat van Opa Pijpers meegekomen... :D Klein ADHD'ertje :P:D

's Avonds met zijn allen uit eten geweest; jammmm het begin van een week Argentijnse biefstukken!!!!! WAUW!!! Wat smaken die goed zeg! De kilo's die we er in Peru afgelopen hebben, zaten er binnen een week weer volle bak aan... :$

Woensdag hebben Renéetje en ik weer lekker uitgeslapen en zijn we via een wandeling langs Plaza de Mayo met de bus weer naar Flores gegaan. Tis toch niet te geloven die chipknip...?! :P Daar een dagje met mijn kleine dot doorgebracht. 's Middags lekker weesten wandelen en empanada's voor de lunch gehaald. Jammmmmmmmmmmmm! Die hadden we ook wel gemist :D. 's Avonds op tijd gegeten want... woensdagavond betekent.. MUSEUM!!! Na het eten met de taxi terug naar het hotel gegaan, daar omgekleed en haartjes mooi gedaan en jawel; op naar de beste plaats om te zijn op woensdagavond!! :D Met Luis afgesproken; die had ook wel een optie die avond. Klikte meteen prima tussen de boys, dus dat was mooi :D We hadden wel geluk met Museum, want dat was een hele tijd gesloten geweest wegens verbouwing. Het zag er nu weer spik en span uit! De grote discoballen waren helaas wel weg, maar ach, de rest was nog hetzelfde. Al was de muziek ook meer up to date. En ja, dat waren we ff vergeten; bij binnenkomst krijg je een gratis Vodka con Speed. Waaaaaa VODKA VODKA! Dat smaakte weer als nooit tevoren, en dat hebben we geweten :D De avond vloog voorbij! Was erg geslaagd!! :D UITERAARD IN MUSEUM ! :P
We hebben ons overigens ook prima vermaakt met het kijken naar de typische Argentijnse chicks die der borsten 5 maten hebben laten vergroten (wat hier een zeer geregeld gegeven verjaardagscadeau is....) en zich volledig strak hebben laten trekken. En uiteraard ontbreken de blonde haren niet, al vergeten ze toch keer op keer nog altijd de wenkbrauwen.... Beeldig hoor ladies.. :P Wij hebben ons in ieder geval prima vermaakt :D

Donderdag eerst echt lekker goed uitgeslapen! Nu echt een stuk langer als normaal! Met de bus naar Flores gegaan en mijn ouders en Nuria opgehaald. Doris was naar cursus en Rob gewoon op zijn werk. Mijn ouders wilden graag bij zijn nieuwe kantoor kijken, maar durfden niet alleen met de bus (en dat had ook nooit goed gekomen denk :P) dus ben ik ze gaan halen. Renéetje bleef in het appartementje omdat ie niet helemaal lekker was. Dus zo gingen papa, mama, ik en Nuri op weg naar Rob. Met de bus :D Nuri kreeg volle bak de aandacht hoor! Kan ook niet anders want het is zo'n dotje! Zo'n mooi kind! En ZO nieuwsgierig! God, ik heb nog nooit zo'n nieuwsgierig ding gezien (op mezelf na dan natuurlijk ;)). Constant te draaien en naar anderen te kijken en alles willen pakken. Ach, het dotje mag dat allemaal ;).

's Middags bij Rob op zijn kantoor doorgebracht totdat ie klaar was en toen weer fijn terug met de bus. Nuri bij mij op schoot! Toch ook ideaal zo'n minimensje, want je hebt gegarandeerd een zitplek (A). Nuri was nu toch wel moe, en viel al snel lekker dicht tegen tante Coby aan in slaap. Lekker schommelen ook in de drukke bus :D.

Vrijdag opnieuw hetzelfde verhaaltje (we kennen de bus wel dromen ;)). 's Middags Nuria in bad gedaan! Maar dat ging niet helemaal volgens plan hoor... Want dat was toch wel een vreemde badkamer.. een groot vreemd bad... nee, Nuria was het er niet bepaald mee eens en dat hebben we geweten... :P Maar goed, schoon moest ze toch, dus we hebben het maar even snel gedaan. Oma en tante Coby ^^. Daarna maar lekker lang met der gekroeld, zo fris dat ze weer was. Ome René vindt ze trouwens ook he-le-maal het einde. Zodra hij in beeld was, was het sjansen! En maar giebelen en lachen naar die ome René! Madam pollewop! Maar Ome René vond dat ook helemaal niet erg hoor. Die deed ook lekker gek met die kleine Nuri. En die maar gieberen! :D Heerlijk om te zien! Dat komt wel goed later hihi.

In de namiddag zijn Renéetje en ik nog even naar de kapper gelopen. Één van de betere zaken, en dan moest je ook wel ff een eindje lopen. Gaf niet, want dat waren we gewend geraakt na 3 weken Peru. En ach, hier ligt het bijna gelijk met zeeniveau, dus zuurstof te over! :D Na een fijne wandeling van een half uurtje aangekomen en een afspraak gemaakt voor de volgende dag; ik heb weer extentions!! Weer even mooi, vol haar! :D Jeeee! :D

Dusja, zaterdag zijn we weer met de bus naar Calle Lafuente gegaan, en van daar met de benenwagen naar de kapper :D. Het zou maar een uurtje duren hadden ze gezegd, maar dat is een Argentijns uurtje en werd uiteindelijk een Nederlands 3-uurtje... Gelukkig hadden ze een grote tv, en kwam er net een film op (ook al was ie slecht), zodat we wat tijdverdrijf hadden.

's Avonds met zijn allen aan de parilla! Met zijn allen betekent wij en de peter en meter van Nuria, met de ouders en zusje van de meter. Was gezellig! Dat is ook een Nederlands - Argentijns stel, zodat - mocht het nodig zijn, wat we absoluut niet hopen - dat Nuria toch opgevangen wordt in de twee gelijke culturen met ook een tweetalige opvoeding.

Zondag: voetbaldag! Via via hadden we kaartjes weten te regelen voor de wedstrijd Boca - San Lorenzo. Hier moesten we absoluut heen natuurlijk, dat snap je wel ;). Vorige keer was Renéetje veel te ziek om naar een wedstrijd te gaan (toen nog de derby Boca - River), dus dat moest nu ff ingehaald worden. Via een wat rare snuiter toch de juiste kaartjes weten te bemachtigen en na wat stressen of het wel goed zou komen, toch het stadion weten binnen te komen; het bonbondoosje :D. Voor mij al de derde keer en dus niet heel erg bijzonder meer, maar voor Renéetje een wereldervaring! Wat genoot ie :D. En dan geniet ik ook ^^.

Moe, maar voldaan weer naar San Telmo teruggelopen en direct doorgegaan naar het restaurantje waar de rest ook zou zijn. Hetzelfde restaurantje waar we 3 jaar geleden ook hadden gegeten met Downtown :D. Papa, mama, Doris en Nuria waren er al, alleen Rob moest nog komen. Die kwam ook van de wedstrijd af, maar moest eerst zijn toeristen in Palermo afzetten en daarna dus weer terug naar San Telmo komen. Kwam allemaal goed, en nog redelijk op tijd ook! :P Daar weer uitermate heerlijke biefstukken op en met een zeer vol buikje de laatste nacht ingegaan.

Maandag was dan wel de laatste dag, maar niet minder druk! Renéetje en ik vroeg ons bed uit, om met volle bepakking naar het huis van Rob en Doris te gaan. Rob ging met papa en mama wat doen en Doris was werken. Wij pasten dus op Nuria :D. In het begin ging dat allemaal goed, maar op een gegeven moment begon ze te huilen en kregen we der niet meer stil. En we konden maar niet ontdekken wat er aan de hand was. Het meiske heeft ook totaal geen ritme (daar krijgen de moeders en vaders totaal geen tips en adviezen, zoals regelmatige slaap- en eettijden.....) en dus is het elke keer maar weer uitvogelen hoe en wat er aan de hand is.. Ze had bijna nog niets gegeten, dus we dachten eerst dat dat het was. Maar van alles geprobeerd en niets wilde ze hebben.. Dan misschien moe? In slaap proberen te wiegen maar ook dat hielp niet. Krampjes? Tandjes die doorkomen? Een schone luier dan maar. En ah.. daar zat hem de clou.. ze had een flinke dunne poepluier en dat zat waarschijnlijk flink dwars. Gauw verschoond, en nieuwe, schone kleertjes aangedaan, uitgezocht door Ome René. Zo, dat was een stuk beter! Toen lekker in de wagen in het zonnetje gelegen en zeker 1,5 uur geslapen. Zo, dat was een opluchting! Tis toch ff stressen als je er ineens 'alleen (met zijn twee)' voor staat met zo'n klein minimensje en niet goed weet wat er aan de hand is! Maar het is goed gekomen en gelukkig kon ze daarna weer heerlijk lachen en giebelen...;) :D

En ja.. toen was het maandagavond.. en weer tijd voor afscheid.. Wat was de week voorbij gevlogen zeg.. :( We wilden helemaal nog geen afscheid nemen ! Nuria moest mee! Stiekem in mijn handbagage, dat past makkelijk.. Maar nee, natuurlijk doe je dat niet, al wilden we het allemaal.. :$ Nog heel veel geknuffeld met die kleine dot. Lekker nog bij mij geslapen, heel dicht tegen mij aan onderweg naar het vliegveld. Oh wat een klein dotje toch. Zo'n mooi kind, zo'n lief ding. Zo vrolijk en zo'n sjanserd! *zucht* Het was moeilijk om afscheid te nemen, niet alleen moeilijk van Rob en Doris, maar nu ook van die kleine Dot.. Ja.. wanneer gaan we je nu weer zien kleintje? :( Dat blijft de grote vraag.. Hopelijk volgend jaar weer, in de zomer, als het je papa en mama lukt om genoeg te sparen om weer eventjes naar Nederland te komen... We zouden het zo leuk vinden.. Ons spaarpotje is nu weer even leeg, en dus hopen we maar van harte dat het spaarpotje bij jullie sneller gevuld is, zodat we je volgend jaar weer kunnen zien en kunnen knuffelen. Pff.. wat doet dat pijn om te zeggen.. 'volgend jaar'... een heel jaar wachten.. op zijn minst.. :( Om dat kleine lieve dotje weer in mijn armen te kunnen voelen... En dan zal het weer spannend zijn.. bang om niet herkend te worden, bang dat ze alleen maar zal gaan huilen omdat je 'vreemd' zult zijn voor der... Hopelijk onthoudt je de stem, hopelijk onthoud je de geur.. en zul je het dan op de één of andere manier kunnen herkennen en weer net zo giebelen en lachen als deze week... We zullen op je wachten lieve Nuri, ome René en tante Coby zijn dol op je! En we gaan je volgen, stapje voor stapje, ook al ben je aan de andere kant van de wereld.. Wij houden van je lieve dot! Tot volgend jaar mopke!



En ja, zo eindigde onze geweldige reis, onze geweldige 3 weken Peru en mooie week Buenos Aires. Moe, maar voldaan, genoten van elke minuut van deze geweldige maand! Voor nu is het weer even op, maar we gaan door voor het volgende avontuur! Volgen jullie ons dan ook weer? Tot dan! :D