De Regenboog om de Zon

Hola Amigo´s!

Vandaag, 21 augustus, was alweer de laatste echte dag in Peru, welke we doorbrachten in de Inca hoofdstad Cuzco en omstreken.

Eerder zei ik al dat ik Cusco nou niet bepaald een mooie stad vond. Hier ben ik wel enigszins op teruggekomen, nu we er meer van gezien hebben. En het feit dat we er een aantal keer van bovenaf op hebben gekeken, met de kennis dat deze stad ooit gebouwd is door de Inca´s, in de vorm van een Puma! Een Puma! Een stad gebouwd in de exacte vorm van een dier! Honderden jaren geleden, toen ze nog helemaal geen meetinstrumenten hebben die wij nu hebben om zoiets te maken. Nee, ´gewoon´, een stad maken, liggend in een dal, maar ook deels op en tussen de bergen, en dan ook nog volledig in de vorm van een Puma! Hoe doe je dat! Opnieuw verbaasden de Inca´s ons ten zeerste.
Tegenwoordig is de stad uitgebreid, en is de Puma moeilijk te herkennen, maar als je oude kaarten bekijkt, en je legt er de nieuwe naast, dan herken je hem wel degelijk! Echt niet normaal!
Niet alleen legden ze al hun steden op één exacte lijn (echt exact he! Op de graad af!!!), ook maakten ze ´gewoon´ een volledige stad in de vorm van een dier, welke zij eerden. Die Inca´s waren echt een stel slimme jongens!
(Op het offeren van kinderen na dan.. bovenop een berg... )

Goed, vandaag was onze allerlaatste dag in Cusco, maar ook in Peru. We hadden vooraf niets gepland, maar bij aankomst in Cusco vier dagen geleden hadden we toch een planning gemaakt: vandaag zouden we een ochtendexcursie doen, en drie mooie stops maken.

We werden netjes op tijd opgehaald en na een stuk lopen konden we plaatsnemen in een busje. Het hoofdplein - Plaza del Armas - was afgezet voor auto´s (een mooi gezicht), dus moesten we een paar blokken verder lopen om op te kunnen stappen. Na het nodige wachten op de andere toeristen, vertrokken we met een vol busje na een half uurtje.

Onze eerste stop was bij het dorpje Chinchero op 3780 meter (we raakten er inmiddels aan gewend om zo hoog te zitten, en hadden er - op de longen na - weinig tot geen last meer van :D): de geboorteplaats van de Regenboog. Hier gingen we kijken bij een soort textielwerkplaatsje, waar de lokale bevolking ons liet zien hoe de kleding en kleden hier gemaakt werden. Interessant en verbazend voor ons om te zien!
Ze gebruiken het wol van schapen en alpaca´s en lama´s. Dat wassen ze in een sopje van een soort knol. Welke knol het precies was weten we niet, maar het was zeker weten een grote, witachtige knol. Dit schuurden ze dan langs wat scherps, en lieten de resten in een bakje water staan. Na wat schudden kwam er een mooi, natuurlijk sopje te voorschijn. Hierin werd de nog vieze wol gewassen en kwam er echt keurig schoon uit! Niets te chemicaliën of andere troep, gewoon puur natuur he! Briljant!

Daarna werden kleuren gemaakt. De kleur rood werd verkregen door een luis van een cactus te pakken en fijn te knijpen tussen de vingers.. Ieuwww! Dat vond ik ook hoor :p Maar er kwam wel een schitterend rode kleur vandaan! En die is eveneens puur natuur, en wordt blijkbaar overal ter wereld - jawel ook bij ons - gebruikt in make-up producten, en onwijs vaak in lippenstiften! Dus ladies.. dan weet je weer wat je op je lippen smeert... ;)
Wanneer er wat citroenvocht bij werd gedaan, kon er van één luis heel veel kleur verkregen worden. Blijkbaar verdunde dat heel goed, maar blijft de dieprode kleur ook goed behouden. Interessant toch!
Andere kleuren werden verkregen uit allerlei andere producten van moeder natuur; uit bloemen, planten, boombladeren en zelfs maïs.

In een grote stenen pot werd water gedaan, en daar werd de gewenste kleurbron ingedaan. Daar ging vervolgens de wol bij, welke na een half uur koken mooi gekleurd was. Wanneer er verschillende tinten verkregen moesten worden, werd er iets wits bij gedaan (ik weet alleen niet wat het was..). Het resultaat was schitterend!

Ten slotte werd de gekleurde wol bij elkaar gevoegd voor de juiste dikte en sterkte, waarna het met de hand geweven werd tot een mooi kledingstuk of kleed. Briljant gewoon!
Alles met de hand, uit de natuur. Niets te extra toegevoegde kleurstoffen of troep, allemaal van moeder natuur. En zo mooi! Daar kunnen wij nog veel van leren! Want wat kunnen wij nou nog met de hand....... Dat bedoel ik maar.. !

Chinchero dankt zijn naam trouwens deels aan een legende. Men zegt dat er ooit een dorpje vlakbij was. Daar was een groot feest en iedereen was uitgenodigd, behalve één vrouw. Op de avond van het feest kwam er uit de bergen een vreemdeling. Uitgehongerd en met heel veel dorst klopte hij aan bij de poort van het feest. Hij vroeg alleen om wat eten en drinken, wat er in overvloed was. Maar nee, de dorpelingen waren hard en stuurden hem weer weg. Ze wilden niets delen met een vreemde, ook al hadden zij ruim voldoende en was duidelijk te zien dat de man uitgehongerd was. De vrouw die niet uitgenodigd was zag het gaande en riep de man naar haar huis. Zij had zelf ook maar net genoeg te eten, omdat zij ook niet mee mocht doen aan het feestmaal binnen de stadsmuren, maar toch deelde zij haar eten en drinken met de vreemdeling. Deze was haar zeer dankbaar en zei haar na het eten de bergen in te wandelen. ´Volg de weg en kijk niet om.´ De vrouw deed wat haar gezegd werd, en zocht haar heil ergens anders. De vreemdeling was in feite een God, en was ontdaan door de hardheid van de andere dorpelingen. Hij strafte hen door een stortvloed te laten komen, waar het hele dorp door overstroomde en verdween op de bodem van het huidige meer....
Een overduidelijk moraal lijkt me :)

Onze tweede stop was een stuk lager als de vorige: rond de 3500 meter. Hier lagen de terrassen van Moray. Dit is wederom een uniek archeologisch complex van de Inca´s wat komt uit het Quechua: ´Aymoray´ wat staat voor de oogst van maïs of voor de maand Mei. Dit bouwwerk is een groot aantal ronde agrarische terrassen met een paar lichte ovale vormen, waarvan de diepste 150 meter diep is. Wegens de gecontroleerde klimaatomstandigheden, wordt gedacht dat dit een soort experimenteel agrarisch centrum was waar de Inca´s experimenteerden met verschillende gewassen op verschillende hoogten en dus ook met verschillende klimaten.
Elke terrassencirkel had ingebouwde stenen trapjes waarmee we naar de diepste kom konden afdalen. Elk terras had zijn eigen microklimaat, en alhoewel het voor ons zelf niet heel duidelijk merkbaar was, schijnt elk terrasniveau een ander microklimaat te hebben, wanneer gemeten wordt met nauwkeurige meetinstrumenten... Weer zoiets briljants van de Inca´s! En hoe kregen zij dat voor elkaar dan?! Das toch niet te bevatten!

Mama, Renéetje en ik daalden helemaal af, om het zelf te ervaren, en klommen vervolgens het hele eind weer terug omhoog (ook daar raakten we aan gewend, we hadden niet eens spierpijn van de Incatrail...!! Das toch ook wel briljant te noemen he :D). Papa daarentegen maakte wel foto´s van bovenaf. Dat moet toch ook iemand doen he... ;)

Onderweg naar onze laatste stop, kreeg ik iets fantastisch te zien toen ik uit het raam keek: de ZON HAD EEN REGENBOOG! Nee, het was geen regenboog zoals hier, wel met dezelfde kleuren enzo hoor, maar niet als in een boogje wanneer de zon schijnt en het regent.. Nee, hier had de ZON een REGENBOOG ER OM HEEN! Er om heen! Om de zon! Een hele ronde regenboog! Uiteraard heb ik mijn camera flink wat foto´s laten knallen, want dat was echt een BRILJANT zicht! Wauw! Dat had ik echt nog nooit gezien, en aan de reactie van de andere toeristen te horen, zij ook niet! De mensen die hier woonden wel, dat schijnt normaal te zijn, al waren ze er alles behalve blij mee.. Blijkbaar voorspelt dat een zeer droog seizoen.. Ja balen voor hun, maar wauw, echt een schitterend zicht!

Onze laatste stop van vandaag (het was inmiddels alweer 12 uur, dus echt een ochtendprogramma werd het niet meer), was bij de zoutwinputten van de Inca´s: Urubamba de Salinas, wat aan de rand van de Heilige Vallei ligt. Vanuit een bron loopt zoutwater over honderden terrassen, waar het water vervolgens in de zon verdampt. Uiteindelijk blijven er prachtige in de zon schitterende zoutkristallen over.
Dit was ook wel heel gaaf om te zien, maar deed ons eigenlijk niet heel erg veel. Het is wel interessant, maar wij hebben ooit in Polen al eens een zoutmijn bezocht, en dat deed toch wel veel meer. Maar, dat doet niets af aan opnieuw de slimheid en kennis van de Inca´s!

Hier wilden we rond half 2 weer vertrekken, terug naar Cusco (wat nog 1,5 uur rijden was), zodat we nog iets als vrije middag konden beschouwen, maar helaas bleek bij het busje dat de linkervoorband eraf moest. Alles voor de veiligheid hoor, want we waren op de weg hier naartoe langs een baar erg hoge afgronden gegaan... over een weggetje die niet erg breed te noemen was.... Even schoot ons het beeld door het hoofd van de bus die op de weg van Puno naar Cusco een klapband kreeg en de hele weg over schoot.. Even bedachten wij ons het verschrikkelijke beeld dat dat nu ook bij ons zou gebeuren en we dus gewoon de afgrond in zouden zijn gereden.... GELUKKIG was ie niet onderweg geklapt!!!! En waren wij gewoon nog helemaal heel (A). Dus het gaf niet dat we toen wat langer moesten wachten en het wederom een dagprogramma werd.. :P Liever dat dan helemaal geen dagprogramma meer..

Rond 4uur kwamen we uiteindelijk weer in het centrum van Cusco aan. We zijn eerst ons bekende restaurantje ingedoken (waar we al een aantal keer hadden geluncht en avond gegeten). Het altijd aanwezige meisje ontving ons weer met een hele brede glimlach en wist al meteen wat we wilde drinken :P Na een late lunch terug naar het hotel gelopen waar ik de laatste verhalen ben gaan typen.
´s Avonds opnieuw in ons zelfde restaurantje gegeten, voor de laatste keer, en hebben het vriendelijke meisje nog een mooie extra fooi gegeven.

En toen was het tijd voor het definitieve pakken .. Na alles weer in de backpacks getast te hebben (hier zijn we inmiddels ook meesters in geworden :D), zijn we moei, maar tevreden en met de nodige spanningen voor ons volgende avontuur, in slaap gevallen...