Avonturen op hetTiticacameer!

Hola!

Vanmorgen ging alweer om 6 uur de wekker. We zouden om 7.40uur opgehaald worden, dus tijd genoeg, maar we hadden nogal veel was die we nog in moesten pakken, dus vandaar dat we er al op tijd uitgegaan zijn. Helaas was nog niet alles droog, dus hebben we nog de natste shirtjes over de backpacks laten hangen. Iets waar het hotel niet erg blij mee was, aangezien ze hier echt alles hebben, en dus ook een laundry service en er denk ik niet erg content mee waren dat wij nu zelf gewassen hadden... Maar goed, zo'n reisje kost al genoeg dus doen we onze was toch maar zelf..

Goed, na alles ingepakt te hebben, een heerlijk ontbijtje genuttigd. Echt het meest uitgebreide ontbijt tot dusver. Er stond zelfs een privé kok klaar om je eitje te bakken, op precies die manier en met die ingrediënten die je zelf wou. Toch ook niet echt verkeerd zo'n 4**** hotel ;)

Om half 8 waren we dan helemaal klaar; bagage in het bagagedepot en nog even wachten op de transfer. Perfect op tijd werden we opgehaald. Nog drie anderen opgehaald (uiteraard weer Fransen - die zijn me er toch veeeel hier!) en toen op naar de haven. We kregen van te voren nog even 10 minuutjes tijd om wat te kopen voor we de boot op zouden gaan. Wij hadden eigenlijk niets nodig, dus stonden braaf te wachten terwijl iedereen van alles ging kopen. Toen we naar de boot liepen bleek dat het de gewoonte was om wat levensmiddelen of andere cadeautjes mee te nemen voor de familie waar we die nacht zouden gaan overnachten... Ja fijn, dat wisten we dus niet, daar had niemand ons iets over verteld. Nu waren wij de enigen die dus niets bij hadden... We voelden ons flink voor lul staan, en dat terwijl we er nog niet eens waren! Even aan de gids gevraagd hoe we dit dan het beste op konden lossen, en die zei dat we dan maar een 4O Sol moesten geven, wanneer we er waren of weg gingen. We voelden ons nog steeds erg lullig..

In Puno zijn we via een klein haventje op een motorbootje gestapt; Flores. Onze gids heette Angel en wij waren de Kuszi groep (wat in het Quechua 'de vrolijke groep' betekend :D). We moesten deze dingen goed onthouden, want het zou zo wemelen van de boten die allemaal op elkaar leken en van de vele toeristen, dus om niet kwijt te raken of op een eiland achter te blijven, moesten we deze dingen goed onthouden. Nou, zoals je merkt, zat dat wel goed ;).

Na een half uurtje varen bereikten we onze eerste stop op het hoogst bevaren meer ter wereld; het Titicacameer: de Uros eilanden. De Uros stam leven van visvangst en handel met het vasteland, en van het toerisme. Er leven ongeveer 300 mensen op deze eilanden; gemaakt van riet en dus drijvend. We stapten bij één van de eilanden aan 'riet'. Meteen voelde je de rietgrond bewegen; precies zoals golven. Heel apart om te zien! En te voelen! :D

Het was een klein eilandje, met 3 tot 4 huisjes. In het midden was er een vijvertje (handig, want daar hoefden ze gewoon simpelweg geen rietlaag te leggen :P) en er was een kookgelegenheid. Ook viel meteen op dat verschillende huisjes een zonnepaneel naast de deuropening hadden staan.
We werden uitgenodigd om op een rieten bank plaats te nemen. Daar gaf Angel ons informatie over deze drijvende eilanden, bijgestaan door de president van dit specifieke eilandje (die dit één jaar bleef). De president (jammer genoeg heb ik zijn naam niet onthouden, noch opgeschreven :() maakte een hele show van het verhaal van Angel, met poppetjes, mini potjes en huisjes en alle andere attributen die hij nodig had. Erg leuk :D
Goed; de eilanden worden gemaakt van de stevige wortels van het riet. Dat zijn een soort bruine donkere blokken. Verschillende van zulke wortels verzamelen ze, daar maken ze houten paaltjes in vast, en die binden ze aan elkaar vast met touw. Daar bovenop leggen ze dan riet, verschillende lagen, om en om zodat het een stevige ondergrond wordt. Dit geheel is dan zo'n 2 meter dik. Dan leggen ze extra lagen riet (opnieuw om en om) op de plaatsen waar ze hun huisjes en andere belangrijke gebouwen willen plaatsen.
Aangezien deze hele ondergrond dus van riet is, wat dus rot, moet het van tijd tot tijd vervangen worden. Bij goed weer, met weinig wind en regen, kan het langer meegaan, en wordt het één à twee keer per jaar vervangen. Bij slecht weer echter, moet dit om de zoveel dagen gebeuren.
Waar een kookgelegenheid kwam, legden ze platte stenen neer, waarop ze dan zelfgemaakte potten en 'pannen' plaatsen om daar alles klaar te kunnen maken.
Voorheen gebruikte ze binnenin de huisjes gas, maar door enkele zeer vervelende gebeurtenissen waarbij er brand ontstond in de huisjes en er verschillende kinderen zijn omgekomen, doen ze het tegenwoordig aan de hand van zonne-energie. Vandaar de zonnepanelen buiten de deur.
In het eiland was ook een zwakke plek met een bonk wortels om het gat te dichten. Dit was kort voor onze zitplaats en ik ben blij dat ik er niet opgestapt heb, anders was het plons! De president van het eiland haalde deze bonk wortels er uit, om zo met en steen en een touw aan te tonen hoe diep het meer op dit punt was. Het touwtje verdween bijna helemaal onder water en met tellen bleek dat het meer op het punt van het eiland wel 16 meter diep was! Maar het diepst gemeten punt van het eiland is maar liefst 300meter diep! Dus hier was het nog 'ondiep' te noemen. Toch diep genoeg om een goed koud nat pak te krijgen. We werden dan ook gewaarschuwd niet teveel aan de kanten van het eiland te komen, omdat de bodem daar vaak minder dik en dus minder stevig was... Nou wees maar niet bang hoor!

Nog wat verdere informatie over het Titicaca meer: de lengte is minimaal 170 km en de breedte 65km! Een erg groot meer dus! Het ligt op bijna 4000 meter hoogte en is daarmee het hoogst BEVAREN meer ter wereld. 60% van het meer is van Peru en 40% van Bolivia. De president van het eilandje waar we ons op bevonden legde toen meteen uit dat ze ook ankers hadden om het drijvende eilandje mee vast te zetten. Hadden ze die niet, dan zouden ze af kunnen drijven en dus wellicht in Bolivia uitkomen. En ja, hij heeft geen paspoort dus dat zou problemen op kunnen leveren.. ;)

Het eilandje waar wij ons op bevonden was één van de kleinere. Er waren ook veel grotere, waar soms wel 10 families of meer op leefden. Het grootste Uros eiland had zelfs een basisschool en een ziekenhuis. In het ziekenhuis werkten overigens alleen verpleegsters. De dokter kwam slechts één of twee keer per jaar.. :P En er was geen middelbare school op één van de eilanden. Daarvoor moesten de kinderen naar het vasteland van Puno. Helaas blijkt dat wanneer ze eenmaal daarheen gaan, ze de luxe leren kennen en dan 9 van de 10 keer niet meer terugkeren naar hun geboorte-eilanden. Op deze wijze dunt de echte bevolking steeds meer uit, en wordt verwacht dat over tientallen jaren er geen originele bewoners meer op de eilanden wonen.. Iets wat wel heel jammer zou zijn, maar wat wel logisch en te begrijpen is..

Oh wat ook erg bijzonder was; er waren aparte eilandjes met een wc. Moest je dus naar het toilet, dan moest je eerst je bootje pakken en ermee naar het wc-eilandje varen... :P Handig als je hoge nood hebt....

En nog iets heel handigs: als er ruzie was op een eilandje, pakten ze de zaag van 2 à 3 meter, en zaagden simpelweg het eilandje doormidden. Zo ruzie opgelost. Ieder heeft zijn eigen eiland. Das toch gewoon briljant?! :D

Alle bewoners op een eilandje hadden ook een eigen rietbootje. Dat waren de gewone 'taxi's' zoals wij ze kennen zeg maar. Maar er waren ook verschillende grotere boten; de mercedes-benzen voor deze mensen; de écht mooie boten. Het waren een soort catamarans voor ons; twee bootjes waar ie op dreef met daarboven een dubbele-verdiepings-zitgedeelte. Uiteraard hebben we daar ook een tochtje op gemaakt, maar voor het zover was, gingen we eerst langs een huisje van één van deze families :D Vrijwel meteen kwam één van de vrouwen al naar ons toe en liet vol trots haar huisje zien. Een simpel huisje met een groot bed van riet (uiteraard), een kapstokje en een kledinghokje, zoals een soort kledingkast. Aan de kapstok hingen verschillende kledingstukken die ze zorgvuldig uitkoos en aan ons gaf; we moesten ook omkleden! Uiteraard was ik daar wel voor te vinden en was binnen no time ook een Uros dame :D Wat ontzettend leuk zeg! Zoveel kleur ! Straalde gewoon zoveel vrolijkheid uit. En ik was niet de enige; de hele familie deed mee :D We hebben er uiteraard een paar geweldige foto's van gemaakt ;) :D
Een bijzonder iets van de klederdracht waren de pompoentjes aan de vlechten van de vrouwen. Waren dit donkere pompoentjes, dan was de vrouw bezet, waren ze erg kleurrijk, dan was de vrouw nog single.

Na het huisje, liet de vrouw ons haar werk zien. Verschillende kleedjes, poppetjes, sieraden en dingetjes om op te hangen. We hebben er vol bewondering naar staan kijken, en een klein ophangdingetje gekocht, met kleine rieten bootjes eraan. Een mooi aandenken aan deze geweldige ervaring!

Nu was het tijd om weer om te kleden en in de Mercedes-Benz te stappen om ermee naar een ander Uros-eiland te varen. Bij vertrek werden we uitgezongen door de president en de vrouwen van het eilandje. Leuk zeg! :D

Het eilandje waar we na 20 minuutjes varen aankwamen was een stuk groter,en had wc'tjes erop en een cafetaria waar je drinken en snoep kon kopen. Ook kon je hier een speciale stempel van de Uros eilanden in je paspoort laten zetten voor 1 sol! Onze paspoorten lagen helaas nog op de motorboot, en hadden we dus niet bij de hand, maar papa en mama hadden ze wel bij en hebben dus een mooie, uniek Uros-stempel erbij! :D :P

Na deze korte pauze was het weer verzamelen en vaarden we naar ons overnachtingseiland; het rotseiland Amantani; drie uur varen. Pff dat duurde lang zeg! Niets gek ook, want die motorboot ging ZO langzaam. Als we gingen roeien waren we nog sneller... Nou ja, dat is wellicht ook weer overdreven, maar het ging echt LANGZAAM!
Maar goed, daar doe je niets tegen, dus we hebben maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om even wat bij te slapen. De spiertjes hadden nog steeds de nodige moeite met hoge opstappen, dus die vonden het niet heel erg ;)

Bij aankomst op het eiland Amantani werden we opgewacht door een meisje van onze familie; Magda. Zo, die was klein! Zeker 1,5 kop kleiner als mij! En nee, das geen grapje, de foto's volgen nog wel als bewijs! Maar ze was retesterk! Ze trok zo de motorboot mee aan de kant! Klein maar sterk dus he!

We sliepen met ons 4 en nog een Frans stel (uiteraard... ) bij haar familie. We volgde haar de berg op en liepen zo een aardig stuk over het eiland. Wat hadden ze daar veel schapen zeg! En veel lammetjes! Kai liefff! :D Aangekomen bleek het echt een mooi pand te zijn! Een piepklein keukentje en ruimte om te eten met zijn allen, maar het was zo schattig. We hadden verschillende kamers en per stel sliepen we op een eigen kamer met losse bedden en een tafeltje met spiegel. Alles wat je nodig had (op de douche na dan ;)). We hadden het ons veel primitiever voorgesteld, dus dit was echt geweldig. Maar de sfeer was sowieso super, en het uitzicht! Wauw! Bij aankomst kregen we al snel de lunch bestaande uit een soepje van de zaadjes van een bepaalde plant (die Renéetje en ik ook in de oase ophadden) en een bordje met verschillende soorten aardappelen, komkommer, tomaatje en een soort geitenkaas. We hebben alles op en het smaakte prima! Het was allemaal hier op het eiland gemaakt. Toch bijzonder.

Hierna maakte we kennis met de hele familie; moeder, vader, broer met vrouw en kindje van 1 (ahhhh zo liefff!) en zus. Magda en haar zus pakten toen eerst een stapel lamamutsen en sjaals, waar papa en mama er twee van gekocht hebben. Ze hadden er zoveel zorg en aandacht aan besteed, dat konden we niet afslaan.

Om 16.00uur was het toen tijd om te verzamelen op het hoofdplein, voor een wandeltocht naar de zonnetempel, boven op de berg van het eiland. Renéetje en ik zijn echter niet meegegaan. Ik had echt zoveel buikpijn steeds, en durfde het niet aan om een heel eind te gaan lopen met het risico dat ik niet naar de wc zou kunnen.. We baalden wel, omdat het een mooie tocht beloofde te worden. Achteraf hoorden we van papa en mama dat het ook echt wel mooi was, al was het wel een hele klim geweest. Maar wij waren toch maar blij dat we niet gegaan waren, want ik had toch een aantal keer de wc nodig gehad (die overigens helemaal speciaal voor de toeristen aangelegd was, en zelf gebruikte ze een aftands ander wctje).

Na de wandeltocht was het alweer tijd voor het avondeten. Renéetje en ik zaten al in het huisje aan tafel, waar ik cocathee kreeg tegen de buikpijn. Het kleine manneke Joël (van 1) was er ook en was met zijn papa met blokjes aan het spelen. Zodra mijn vader hem in de smiezen had, was ie er niet meer bij weg te slaan. Oons pa en kleine kinderen.. :D En het manneke vond het allemaal wel best. Hij keek zijn ogen uit :D We hebben er een hoop foto's van gemaakt en van zijn papa hun adres gehad, zodat we een aantal foto's op kunnen sturen. Zij hebben uiteraard geen camera, en dus geen of weinig foto's en vooral met zo'n kleintje is dat toch wel leuk. Dus we gaan het proberen met de post! Al is het wel een beetje gek om naar een eiland te schrijven, in plaats van een specifiek adres.. ;)

Als diner kregen we weer soep (iets andere) en rijst met groenten. En uiteraard weer cocathee! In het begin was het niet zo lekker, maar inmiddels ben ik er goed aan gewend. En het schijnt niet alleen tegen de hoogte te helpen, maar ook tegen buikpijn en koorts. Ach, ik vind het inmiddels gewoon ook lekkere thee :D.

Na het diner kregen we de plaatselijke klederdracht aan! Deze kleding leek een beetje op die van de Uros eilanden, maar was toch net weer wat anders. Hier kregen we een soort hoofddoek op, en een grote riem om de rok heel hoog op te houden. Uiteraard zijn ook hier weer foto's van:D. De mannen moesten een poncho aan en een lamamuts op. We waren een hele grote, bonte familie :P
Toen was het tijd voor FIESTA! Achter Magda aan de donkerte in (godzijdank had ik nu mijn hoofdlampje bij, die het nog wél deed ;)) en op naar de feestzaal waar het feest al in volle gang was! Daar dronken en dansten we met onze familie op Peruaanse muziek, typisch van daar. Was een erg gezellige boel, maar we waren wel zeer snel buiten adem. Want ja, je zit toch tegen de 4000m aan... :| Om 21.30uur zijn we dan ongeveer ook weer terug gegaan en zijn we moe, maar zeer voldaan van een erg leuke dag, ons bedje in gedoken. Uiteraard weer gewoon saampjes in één bed, met 4 dikke dekens. Het kon hier nog wel eens flink vriezen...

16 augustus

Vanmorgen waren we om 6.00uur alweer wakker. Ik had prima geslapen, maar mijn liefje een stuk minder. Blijkbaar had ik alle dekens steeds afgepakt, en lag mijn moppie in de kou. Aaah, het mopke toch he! Om 7.00uur gingen we met onze familie ontbijten; pannenkoekjes en brood met jam. En de thee niet te vergeten ! :D Jammie! Al was het wel beetje weinig, maar goed, we passen ons gewoon aan.
Na het ontbijt hebben we nog een paar mooie familiefoto's gemaakt, ook voor op te sturen, zodat ze een mooie gezinsfoto hebben. Uiteraard ook ééntje met ons erbij. Daarna afscheid genomen van de familie en ze heel erg bedankt, waarna Magda en haar broer ons naar de haven terug brachten. Daar nog even het adres met de gids gecheckt, want ik wil echt dat de foto's goed aankomen! Dat klopte allemaal dus toen ook definitief afscheid genomen van Magda en haar broer.

Onze motorboot zette vervolgens koers naar het eiland Taquille; een uurtje verderop. Dit is een groot, uitgerekt eiland met circa 2000 inwoners. Het is ongeveer 6km lang en 2km breed. Ook ging het flink de hoogte in. Eerst gingen we een mooie wandeling maken, op naar het hoofdplein; bovenop de berg. Het was ongeveer een uurtje lopen volgens de gids. Nou, kom maar op dachten mijn lief en ik, de spiertjes kunnen het vast wel weer aan.. ;) Maar dit was maar een rustige wandeling, en binnen een half uurtje waren we er al. Nu liepen wij eens voorop! :D Het eerste stuk was wel een flinke klim en moest ik wel weer ff flink hijgen, maar daarna ging het goed en liep het gestaag naar boven, wat we goed aankonden. Het was een mooie wandeling, zo langs de kustlijn, steeds verder omhoog.
Dit eiland staat bekend om de breiende mannen, maar helaas hebben we er maar één gezien. We hebben er geen foto van, want daar vroeg ie 1 Sol voor. Ja, kom nou. Wel kwamen we een hoop mannen en vrouwen in de klederdracht van daar tegen. Weer heel anders als op de andere eilanden; hier met heel veel kleur. En hier waren het de mannen waar je aan hun mutsen kon herkennen of ze bezet of single waren; rood/wit wees op single en rood met kleurtjes wees op bezet. Rood was een kleur die verder in de hele kleding veel terugkwam. Een mooie stijl!

Na een bezoek te hebben gebracht aan het hoofdplein, zetten we de wandeling voort naar de top van het eiland waar ons een lunch wachtte. Hier kregen we ook wat meer informatie over het eiland zelf. Zoals dat het vroeger in de tijd van Spanjaarden, gebruikt werd als een gevangenenland, zoals Alcatraz. Één van die gevangenen zou later echter president worden; toch een goede stap voorwaarts vonden wij ;). Tegenwoordig wonen er alleen mensen die er echt al heel erg lang wonen en mogen er geen mensen van het vasteland een stuk grond kopen. Wanneer je het koopt, moet je er verplicht komen wonen. Op die manier houden ze de cultuur en de gebruiken zoveel mogelijk in stand. Er is verder geen politie, zoals ook op de andere eilanden niet was, omdat er een zeer vredige sfeer hangt. De inwoners helpen hier elkaar; de ene dag werken ze bij de één op het land, de andere dag helpen ze mee in de winkel van de ander. Zo gaat het al jaren, en tot op heden gaat dat goed.

Bij de lunch kregen we broodjes met chili (heerlijk!), daarna soep, daarna vis of een tortilla (omelet) met rijst en groenten en daarna nog een pannenkoek als postre. Erg uitgebreid en allemaal erg lekker! Rond 12uur was het weer tijd om te gaan en zijn we via een erg steile rotstrap naar een andere haven gelopen. Hier werden we door onze motorboot weer opgepikt en terug naar het vasteland in Puno gebracht.

In Puno zijn we weer naar hetzelfde hotel als twee dagen geleden gebracht waar we naar een heerlijke douche en diner ons nu weer klaar kunnen gaan maken voor onze reis naar onze laatste stop in Peru: Cusco, de Hoofdstad van de Inca's!

Ciao Amigos!