Colca Canyon - Rusten mag, maar Opgeven NOOIT!

12 augustus

Vandaag zou ons grote avontuur naar de Colca Canyon beginnen! De planning was dat we om 8.00uur opgehaald zouden worden. Dit werd helaas al 8.20uur. Toen bleek echter dat het toch eigenlijk niet het idee was dat we met al onze spullen mee zouden gaan. Onze gids van deze en de volgende dag had begrepen dat we onze spullen in Arequipa zouden laten, en alleen onze dagtassen mee zouden nemen.. Nee, we komen hier niet meer terug dus we moeten alles meenemen.. Oh... Euh ja... Nou toen konden we eerst niet meer mee, en zouden ze een ander busje laten komen. Toen ineens ging het toch weer wel.. En hoe... Het was een 17 persoons-busje, en we waren uiteindelijk met 16, zónder achterbak of iets dergelijks. Met moeite konden er wel twee koffers achter de laatste rij stoelen geplaatst worden, maar meer ook niet. En aangezien er maar één stoel vrij zou zijn.. en we nog twee grote backpacks hadden plus vier maal handbagage.. ging het hem toch niet helemaal worden... Toen kreeg de chauffeur ineens een idee. Koffers er weer uit, backpacks plat erin, onder de stoelen douwen. Onze truien en jassen aan de zijkanten moesten er wel af, en dus hadden we nóg meer handbagage, maar goed, dan paste
de backpacks wel onder de laatste rij stoelen en konden de twee koffers er nog net achter zodat de deurtjes nog net dicht konden. Eis was wel dat wij met z'n vieren op de achterste rij stoelen moesten plaatsnemen. Ja prima, we waren al blij dat we gewoon mee konden en dat we weer een stap verder konden, in plaats van afwachten hoe en wat dan verder. Nou ja, nu zaten we alleen ook niet ideaal. De backpacks kwamen onder de stoelen uit, dus je had op twee plaatsen geen beenruimte. Daar gingen Renéetje en ik dan maar zitten, omdat wij nog wat soepeler zijn. Renéetje kon nog mooi in het gangpad met zijn benen, dus alleen ik had het wat lastig. Maar goed, ik ben klein, dus in feite was het in verhouding nog precies eerlijk verdeeld. De dagrugzakken en handbagage boven in gepropt en we konden vertrekken. Met dit alles liep de uitloop uiteraard nog verder op en dat wist de chauffeur denk, want die scheurde flink door Arequipa om de rest van de passagiers te halen.
Uiteindelijk waren we zoals gezegd met 16 man; wij vier, drie Australiërs, twee Nieuw-Zeelanders, twee Brazilianen, twee Spanjaarden (of sorry, uit Catalonië, das dus géén Spanje.. ;)) en drie Amerikanen. Na iedereen eindelijk opgehaald te hebben, vertrokken we dan eindelijk om 9.45uur uit de stad, op weg naar Chivay!

Vandaag stegen we behoorlijk, dus hadden we de nodige cocasnoepjes ingeslagen. Net buiten Arequipa stopten we ook nog om cocabladeren te halen. Dit zijn bladeren waar je op moet kauwen, of in je thee kunt doen - of dus de
snoepjesvariant kan nemen, al is die niet zo sterk als de bladerenvariant - die helpen tegen, of beter gezegd voorkomen, hoogteziekte. Later op de dag hoorden we dat deze bladeren een stof bevat die vrijkomt met kauwen of verhitten (in de thee) die zorgt dat je longblaasjes beter of sneller gaan werken waardoor je dus meer
zuurstof behoudt.
Na een behoorlijke klim naar zo'n 3000 meter mochten we de cocasnoepjes gaan zuigen. De bladeren hadden we later pas nodig.. aldus de gids. We maakten verschillende stops onderweg, met prachtige uitzichten. Op een gegeven moment kwamen we bij een heel groot reservaat, waar wilde vicuñas liepen; een wilde variant van de lama's en alpaca's, maar veel slanker en eleganter. Hun wol is echter de meest kostbaarste en fijnste ter wereld (800 Amerikaanse dollars per kilo). Helaas zijn deze beestjes met uitsterven bedreigd, en hopen ze dat ze met dergelijke reservaten zichzelf weer wat meer uit kunnen breiden.
Bij het passeren van de 4000 meter grens moesten we de cocabladeren gaan kauwen. Na een hele uitleg van kauwen en niet doorslikken probeerden wij het ook met ons zakje blaadjes. Ik hield het al gauw voor gezien want ik kreeg er spontaan braakneigingen van. Ik kon er niets tegen doen, maar ging vanzelf kokhalzen. Toch niet iets voor mij dus. Papa en Renéetje hielden het wat langer vol, maar na een stop wat later, hielden ook zij het maar voor gezien. Mama was de echte doorzetter, en hield het het langst vol. Helaas zonder het gewenste resultaat, want ze kreeg steeds meer hoofdpijn en druk in haar hoofd.. :(
Ohja, de gids vertelde ons dat de cocabladeren niets met cocaïne of een andere drug te maken hebben. Nee. Je mag ze alleen niet mee buiten het land nemen, en als je er een hele zak van op kauwt voel je geen pijn meer, heb je geen eetlust meer en voel je je übervrolijk. Oh en ze vormen alleen bij toeval een belangrijk ingrediënt voor cocaïne. Natuurlijk hebben ze er niets mee te maken........ ;-)

Op 4810 meter (das bijna 5 km he!!!:|) was onze laatste stop. Hier hadden we een prachtig uitzicht over besneeuwde bergtoppen en verschillende vulkanen, waaronder de Ampato, waar Juanita is gevonden. Het zag er echt geweldig uit!!! Helaas door de hoogte en de extreme stijging, hadden we allemaal wat last van hoofdpijn en begon het mij al snel te duizelen voor de ogen. Ik ben dus maar snel weer de bus in gekropen en gaan hopen dat we snel door konden naar wat lager gelegen terrein. De Nederlandse longen en hoofdjes kunnen toch niet zo heel goed tegen die extreme stijgingen en hoogtes, hoe mooi het allemaal ook is!

Gelukkig werd mijn wens gehoord en zetten we al snel onze tocht voort naar Chivay, wat een stuk lager ligt, namelijk op ongeveer 3500 meter! :D Bij een stop wat verder en al na een flinke daling heb ik een mooi felgekleurde lamamuts voor mezelf gekocht :D Lekker warme en nu hoor ik er dan toch ook helemaal bij! :D
Bij elke stop die we maakten, waren er tig kraampjes met steeds dezelfde spulletjes. Altijd met oudere vrouwtjes en moeders met kleine kinderen. Allemaal in klederdracht, wel prachtig om te zien! Heel veel kleur en leuke
hoedjes die aan de achterkant omhoog staan. Wit met verschillende kleuren erop geborduurd. Schitterend om te zien!

Het laatste stuk naar Chivay werd steeds aangenamer voor mij, papa en Renéetje omdat we flink daalden, maar mama bleef ontzettende koppijn houden.. We vreesden al het ergste. Maar eerst nog even wat eten en rustig afwachten, we waren er inmiddels bijna. In Chivay kregen we een buffet als lunch. Dat was lekker, maar het was een beetje jammer dat we weinig keus gelaten werd en het buffet uiteindelijk behoorlijk duur bleek. 5O sol per persoon!
Bij het restaurantje waar we deze lunch hadden, werden we nog opgewacht door een meisje in klederdracht met haar eigen kleine alpaca. Ze probeerden ook wat bij te verdienen door een sol per foto te vragen. Het zag er schattig uit, maar geen foto meegemaakt. Later deze en de volgende dag kwamen we er nog tig tegen. Allemaal even lief, schattig en mooi gekleed.

Na de lunch werden we allemaal in ons eigen hotelletje afgezet. Wij verbleven de nacht in Casa Andina, een tweede hotel van de grote keten. In Nazca waren we niet erg blij geweest met dit hotel, maar nu was het echt piccobello! Het leek wel een vakantiehuisjespark, met allemaal van die schattige huisjes. Het was niet groot, maar wel perfect. Gigantisch breed bed! Als mijn lief en ik beiden aan één kant gingen liggen moesten we elkaar nog zoeken ! De breedte was zelfs daadwerkelijk langer als de lengte... :P Een open kledingkast van bamboe en een klein, maar prima warme douche en wc'tje (jammer alleen dat die wc's altijd zo laag zijn hier, het lijken altijd wel kinderwc'tjes.. :P).
Wat ons wel meteen op viel was dat er dubbel glas in zat (nog nooit eerder gezien in Peru of Argentinië), er een kachel stond die al flink brandde en er driedubbele dekens op het bed lagen. Later op de avond kwam er ook nog iemand langs die een warme kruik voor in bed bracht... We wisten niet wat we meemaakten.. Zou het dan echt ZO koud kunnen worden hier...??
Op de deur hing overigens een hele uitleg over evacuatie. Bij de algemene problemen (geen idee wat we daar dan onder moeten verstaan), bij brand en bij aardbevingen. Bij de laatste stond er specifiek; niet gillen en niet gaan rennen. Tuurlijk, ik kan me al indenken dat het volledig rustig en stil is bij een aardbeving in een plaatsje vol toeristen die vaak zelf nog nooit eerder een aardbeving hebben meegemaakt.... :P Ach, het idee was
leuk :D.

We hadden nu wat tijd om te rusten en te wennen aan de nieuwe hoogte (1000 meter verschil met Arequipa). Eerst was het nog wel een hoop gedoe met het hotel. Het meisje dat de dag ervoor bij ons in Arequipa langs was geweest om deze drie dagen uit te leggen, had namelijk gezegd dat papa en mama twee nachten zouden blijven in Chivay, waar we nu net waren. Maar het hotel wist van niets en zat de volgende dag ook al helemaal vol... Handig... Ik gezegd dat ze het maar met Peru Planet moesten regelen, want ik was er al twee keer achteraan gegaan en snapte er nu werkelijk niets meer van. Ff later ging op onze kamer de telefoon; een meisje van Peru Planet. Al snel kreeg ik een gast, want met dat meiske kwam ik niet ver in het Engels. (Dan denk ik al, waarom geef je haar de telefoon.. maar goed). Na wat frustraties duidelijk te hebben gemaakt werd het dan toch duidelijk hoe het nu écht zat; met z'n vieren één nacht in Chivay, dan door naar Cruz del Condor, papa en mama door naar Cabanaconde en Renéetje en ik trekking. De volgende dag met zijn allen weer terug naar Chivay en dan door naar Puno. Oké. Zoals het originele idee was dus. WAAROM was het dan gister ineens zo anders??? En waarom wist onze gids van vandaag er ook niets van, en dacht die ook dat papa en mama twee nachten zouden blijven....?? Dat weet nog steeds niemand denk, maar het was nu in ieder geval duidelijker.

Mama voelde zich echter nog steeds niet goed, en na een uurtje op bed liggen was het nog steeds niet beter. Renéetje en ik zijn dus maar met zijn tweetjes naar de hotsprings nabij Chivay gegaan, want mama was echt niet in staat op dat moment om mee te gaan. En uiteraard bleef mijn lieve papa bij mama.
Met het busje vol gingen Renéetje en ik dan heerlijk even badderen. We kregen nog korte uitleg over het ontstaan van de hotsprings en werden de bron getoond. Oh oh oh wat rook het daar naar zwavel zeg! Het water was bij de bron ook meer dan 80 graden, maar door een hoop kanaaltjes en andere bakken was het tot 30 graden of zoiets teruggebracht zodat wij er lekker in konden relaxen.
Na een half uurtje aan de praat geraakt met het Nieuw-Zeelandse stel, erg aardige mensen die ook nog naar mama vroegen. Zij waren van dezelfde leeftijd, zij het niet iets ouder, en hadden er ook flink last van gehad. Maar door het vele reizen op hoogten waren ze er inmiddels gewend aan geraakt. De hoogteziektepillen hadden ze nu helaas niet bij...

Bij terugkomst bleek het met mama alles behalve goed te gaan. Ze hadden haar al zuurstof gegeven en cocathee laten drinken. Niets leek te helpen. Ja, dan moet er dus een dokter komen. Mama wilde in eerste instantie niet, maar ik ben hem toch maar gaan bellen. Binnen 15minuten was de beste man er al. Een aardige dokter, die goed Engels sprak en ons alles goed duidelijk maakte. Mama had wel degelijk de hoogteziekte te pakken. Na een spuit in de billen en een voorraadje pillen voor drie dagen zou het snel beter moeten gaan. Belangrijk was dat ze veel bleef drinken, als in meer dan drie liter per dag... :| (ik haal net 1,5 liter, met moeite!) en zoutarm voedsel eten. Daarnaast veel pasta's en rijst.
Het was inmiddels 8uur geweest, en we hadden nog niets gegeten, dus gingen we maar eerst naar het restaurantje in het hotel. Daar meegedaan aan het buffet. Na 1,5 uur waren we weer terug op de kamer met 7 flesjes water, zodat we vooruit konden ;). Helaas ging het nog steeds niet beter... :( Ik opnieuw de dokter gebeld, en hij was er weer binnen no time. Dit keer met assistent. Alles werd gecontroleerd en gelukkig sloeg de injectie en de pillen wel aan. De bloeddruk en hartslag waren al aan het verbeteren. Wat mama nu vooral voelde was flinke hoofdpijn, maar meer die ze altijd heeft, of althans, vaak, en niet als gevolg van de hoogteziekte. Ze kreeg nu nog iets speciaals voor die verschrikkelijke hoofdpijn. Gelukkig sloeg die wel aan, want toen we na een half uurtje wilde checken hoe het ging, moesten we er eerst wakker maken, dus dat was een positief punt :). De dokter hoefde niet meer gebeld te worden! :)

Al met al was het nu wel behoorlijk laat geworden, en waren we allemaal erg moe van de lange, pittige dag, en zijn we maar ons bedje in gedoken. De dag erna zou een erg pittige worden, maar het was even afwachten of het volgens planning zou kunnen gaan, nu mama zo ziek was....



13 augustus

Vanmorgen ging om 5.00uur de wekker. Eerst even kijken hoe het met mama ging. Gelukkig een heel stuk beter - al was het nog niet perfect - maar de planning kon voortgaan. Spullen gepakt, gegeten, en om 6.15uur opgehaald.

Pff wat was dat vroeg.. Maar goed, een drukke dag voor de boeg, dus gaan met die banaan! De belangrijkste stop was Cruz del Condor, twee uur rijden, een uitkijkpunt langs de Canyon waar 's ochtends vroeg tal van Condors rakelings langs de rotsen zouden scheren.
Omdat we gisteren plots de dokter op bezoek kregen en deze uiteraard moesten betalen, en daarnaast ook het dure buffet in het hotel hebben genomen, waren de centjes in een rap tempo uitgegeven. Aangezien we naar een veel kleiner dorpje gingen als Chivay (wat amper voor te stellen was, omdat Chivay al zo bar weinig voorstelde), wilden we eerst nog maar even pinnen, mocht er in Cabanaconde geen pinautomaat zijn. Omdat mama nog te zwak was gingen Renéetje en ik maar even, maar dat was ook niet zo'n succes... de pinautomaat deed het niet echt en even waren we heel erg bang dat de pinautomaat het pasje in zou slikken.. Zeker toen de gids zei: 'Oh ohhhh, your pas is inside?!' Maar godzijdank kwam die er toch nog uit en was er nog een ander pinautomaat, een klein stukje
verder. Daar dus heen gerend en gauw centjes gehaald. Toen kon de rit eindelijk beginnen!
Onderweg naar Cruz del Condor hadden we weer verschillende stops met steeds prachtige uitkijkpunten. Bij één stop konden we een bergwand zien met verschillende gaten erin, waarin de Inca's hun doden 'begroeven', gemummificeerd en al. Geen offers - die moesten nog veel hoger - maar gewoon, hun doden. Ze werden zo hoog in een bergwand begraven, omdat ze zo dichter bij het hiernamaals waren en dus makkelijker over konden steken. Uiteraard weer met allerlei goud en zilver.
De rit naar Cruz del Condor op zich was ook al een waar avontuur overigens. Twee uur lang een stoffige zandpad waar tig busjes en grote bussen elkaar continue inhaalden en deden. Uiteraard zonder vangrail of iets wat daarop lijkt, want dat is allemaal niet zo nodig ofzo... (vandaar de tientallen, zij het niet honderden kruisjes die we inmiddels langs de verschillende wegen hebben gezien...... :|). Ook moesten we 400 meter door een uitgehakte tunnel onder de berg door. En daar kon echt maar één auto tegelijk door.... Dus het was flink bidden dat we geen tegenligger zouden krijgen, want dat zou hem toch echt niet worden... Maar gelukkig, die kwam niet! :D

Na dik 2 uur rijden kwamen we dan eindelijk op punt van bestemming aan; Cruz del Condor! Ik ben eerst naar een stel vaten gerend een stuk verderop, want ik pieste bijna in me broek, zo erg moest ik plassen. Ik probeerde ook zoveel mogelijk te drinken, maar dat heeft ook zijn nadelen... Oh oh wat was ik blij met die paar vaten bovenop die reling bij de canyon! Het was ook niet nadenken over het gapend gat naast me, het enige wat er toe deed was mijn blaas legen.... :P
Na deze verlossing blij terug gehuppeld (nou dat niet, maar zo voelde het wel daarna :P) naar de rest en een mooi plekje gezocht om de Condors te kunnen zien. Na wat op en neer geloop toch plaatsgenomen op een muurtje en gewacht. En ja hoor, na een tijdje kwamen ze dan eindelijk! Jonkies nog, maar ook hele grote! Schitterend om te zien!! In eerste instantie kwamen ze echter niet echt heel hoog of dichtbij, en dus waren we wat teleurgesteld. Het was nog wel zo schitterend weer en nog kwamen ze niet heel dichtbij. Maar toen we net terug liepen naar het busje en de gids om te vragen hoe het verder zou gaan, kwam er ééntje over vliegen en dus renden we gauw terug naar de reling en ja hoor, met groepjes kwamen ze enkele meters boven onze hoofden over
gevlogen! SCHITTEREND!!! Het zijn vogels met de grootste spanwijdte ter wereld! Ik geloof wel drie meter dat het kan voorkomen, en ze vliegen soms wel 10km hoog... :| 10km he.. das vliegtuighoogte zowat!!! Het zijn ook niet echt roofdieren, al zien ze er wel zo uit met hun scherpe snavel en klauwen. Maar ze schijnen alleen dode dieren op te eten. Als ze die echter al dagen niet hebben kunnen vinden, willen ze nog wel eens een dier zelf doden, maar dat is dan puur voor overleving. Ze worden trouwens ook super oud; sommigen kunnen tot 70 jaar worden! Hun jonkies zijn ook lang 'jonkies', pas vanaf hun 8e jaar worden ze als volwassen gezien. En het schijnt ook dat ze de eerste twee jaar van hun leven niet kunnen vliegen! Dat vond ik dan toch wel weer bizar; een vogel die er twee jaar over doet om te leren vliegen! Het komt dan ook veel voor dat de jonkies uit het nest vallen wat hoog in de bergen is, en doordat ze nog niet kunnen vliegen, dus te pletter vallen. :( Arme beestjes :(!

Goed, na een half uurtje, uurtje daar rond te hebben gelopen en genoten, werd dan eindelijk een beetje duidelijk hoe en wat de rest van de dag zou gaan zijn voor ons. Tot op dat moment was dat namelijk ook nog de grote vraag, aangezien onze gids van die dagen ook niet beter wist dan dat papa en mama twee nachten in Chivay zouden blijven.. (heerlijk die onwetendheid.....) Gelukkig nam zij het voor ons op en belden zij en de chauffeur flink rond en hebben ze het verder voor ons geregeld. We konden met één van de andere busjes mee naar beneden, richting Cabanaconde. Niemand van dat busje ging trekken zoals Renéetje en mij, maar goed, alle andere busjes zaten vol en het was een beetje lang wachten op een geheel nieuw busje. Na een half uurtje rijden ongeveer stopten we, en moesten Renéetje en ik eruit, met onze trekkingtas en genoeg water; ons wandelavontuur ging beginnen! Mama en papa moesten blijven zitten en werden naar Cabanaconde gebracht, een klein dorpje een kleine stukje verder. Gelukkig konden zij alle tassen meenemen, zodat alle bagage bij elkaar bleef.

Renéetje en ik stapten uit en voegden ons bij een groepje die zich al aan het klaar maken was. De gids die aan ons voorgesteld was bij Cruz del Condor hadden we nog niet gezien, maar dat zou vast en zeker goed komen. Flink insmeren met zonnebrand, lange broek uit, korte broek aan, pet op, zonnebril op, watercheck ennnn yes; we zijn er klaar voor! :D En ja hoor op dat moment kwam ook onze gids aan lopen, net uit een ander busje gestapt (die had ook geen plaats meer ofzo in het juiste busje :P).
Met een groepje van 9 gingen we dan op pad; om 10uur 's ochtends na reeds een halve dag erop te hebben voor het gevoel. Vandaag zouden we zes uur gaan lopen, volgens planning. We dachten toen nog; ah dat zal wel meevallen......
We liepen eerst van de weg af, een stukje de berg op. Daar stond nog een klein kraampje waar je extra water kon halen, maar we hadden zoveel, dat was niet nodig. Daarnaast hadden we er ook geen plek voor in de tassen. We kregen uitleg over vandaag; het eerste stuk zou ongeveer 3 uur lopen zijn; dalen. Dan zouden we bij een brug aankomen, die over de rivier onderin de canyon ging. Daar moesten we op elkaar wachten. Dat eerste stuk mochten we op geheel eigen tempo lopen. De gids zou wat op en neer lopen en op een gegeven moment achter de laatsten aanlopen. Het tweede stuk zou ff een klim worden, de helling weer op, aan de andere kant van de rivier, en dan ouden we lunchen op een camping (camping???? :P) en daarna het laatste stuk; nog zeker 2 uur lopen, wat stijgend, maar vooral dalend tot de oase waar we zouden overnachten.
OKE dachten we... dat klinkt als een volle dag ! Laten we dan maar snel beginnen.. :P

Het eerste stuk ging voor mij prima. Het was in het begin zeer goed te doen; een goed looppad (soms wat smal, maar ach dat wende al heel snel) zonder grote stenen en niet heel erg steil. Maar na een half uurtje, werd het wat steiler en toen kwamen de stenen en rotsen waar je over heen naar beneden moest zien te klauteren. Dat was allemaal nog wel heel stoer en leuk en we deden lekker op ons eigen tempo. Zo nu en dan haalden we iemand in, en zo nu en dan werden we door anderen ingehaald. Maar het was wel echt gaaf en zo schitterend ! Op een gegeven moment zag je alleen heel in de verte degene die voor je liep lopen, en wist je waar het pad heen slingerde, maar zelf kon je maar een paar meter vooruit kijken, omdat het pad dan al weer weg draaide of steil omlaag ging.

We liepen deze hele ochtend in de volle zon, maar dat was eigenlijk prima te doen. Het zweet liep wel van je rug af, maar ach, zo nu en dan ff goed drinken, maar vooral ontzettend van het prachtige uitzicht genieten en genieten van het feit dat het leek alsof je geheel in je eentje (of met z'n tweetjes in ons geval) die berg af aan het gaan was. Wat een ontzettend gaaf en vrij gevoel was dat zeg!
Helaas, na 2 uurtjes begon het stil te worden, en kreeg mijn lieffie flink last van blaren. Ik probeerde hem nog wat moed in te spreken, door te zeggen dat het nog maar een klein stukje was, want de brug kwam al steeds dichterbij (alleen ja, die zagen we een uur daarvoor ook al liggen, maar nog steeds waren we er niet.. ;)).

Gelukkig bikkelde mijn mannetje door en na 2,5 uur dalen hadden we hem dan eindelijk bereikt! Yes, bijna op de helft! :D Alle anderen van onze groep waren er al. Sommigen zelfs al een uur (maar die waren echt bezeten...:|).
Na een korte adempauze en wat drinken, en ohja, onze namen, leeftijd en nationaliteit opgeven, gingen we weer verder. De brug over en toen retesteil omhoog. Mijn lieffie had het moeilijk gehad met dalen, toen zijn voeten vol met blaren kwamen, maar na 8 meter stijl omhoog op rotsen die mijn halve lengte hadden, was ik volledig buiten adem. Het was alsof ik 8 pakjes zware shag per dag rook, zo hijgde mijn adem. Niet normaal! Het begon ook flink te tollen, en aangezien het randje niet heel erg breed was en het gat naast het 'pad' heel erg diep, ben ik maar gauw gaan zitten. De gids was er al snel bij en gaf me een doekje met alcohol. Flink aan ruiken. Nou dat hielp wel! Op de één of andere manier krijgen je hersens dan een flinke stoot zuurstof door ofzo, waardoor het duizelen al snel ophoudt en je weer even bij kan komen. Een paar keer flink doorademen, en ja hoor, we konden weer. Een stukje althans... Tering wat was dat zwaar!! Thuis heb ik een prima conditie, en ben ik zelden echt compleet buiten adem, maar dit sloeg echt alles. En na serieus 7 of 8 meter al... Nou waren die rotsen nou ook niet bepaald normaal meer te noemen en met een zonnetje midden op de dag (het was inmiddels half 1) op je bolletje en al vanaf 5 uur op, denk ik dat er wellicht ook deze andere factoren een rol hebben kunnen spelen, maar dan nog. Ik kon er niet tegen dat de rest, en zelfs mijn lieffie met al zijn blaren er blijkbaar (nog) geen enkele moeite mee hadden... En ik viel zowat flauw! Maar ja, niets aan te doen. Doorbijten, ff ademen en doorgaan! Gelukkig was het een klim van 15 minuten, en konden we toen weer even bijtanken bij een overdekt tentje met wat koud drinken. Alleen ja, dan zit je daar lekker uit te puffen, kijk je een beetje om je heen in de bergen, zie je daar gewoon een Peruaan aan komen lopen, met een gigantische balk op z'n schouder.... En die loopt daar gewoon doodleuk mee over zo'n zelfde bergpad........ Totaal NIET buiten adem.... Ja, dan voel je je toch ook wel ff koosconditieloos hoor.. :P Ik hou het er maar op dat ik gewoon klein ben, en kleine longen heb en dus eerder uitgeteld raak zo in die hoge bergen met die ijlere lucht als dat we thuis gewend zijn..... ;-)

Nu was het nog maar een klein stukje tot de camping. Ja serieus, een camping op de berg... Het was wel geen camping met caravans en tenten (want er was geen weg en er reden dus geen auto's, brommers en zelfs geen fietsen), maar ééntje met huisjes waar je in kon verblijven. Hier konden we even bijkomen in de schaduw op een bankje terwijl de lunch klaar werd gemaakt. Renéetje deed zijn schoenen uit en jawel, een paar priemende blaren kwamen te voorschijn. Eerst maar eens een paar goede blaarpleisters op geplakt. Met de hoop dat het dan minder zeer zou doen de rest van de dag en morgen.... Want ja, we hadden nog wel een fikse wandeling voor de boeg...
Ik zat te kijken en te helpen toen ik ineens iets op me been voelde kriebelen.. Huh? Waaa een grote jakkiebah spin! Niet dat ik meteen ging gillen, maar het flitste wel door me hoofd dat ie misschien wel gevaarlijk kon zijn, hier zo in de Andes.. Dus ik met me hand dat beest een flinke lel verkocht zodat ie een paar meter verder int gras terecht kwam (hopelijk althans, ik heb hem niet gevolgd.. ;)).

Toen was het tijd voor lunch! Een prima lunch met heerlijke soep met stukjes aardappel en soort van rijst en daarna rijst, frietjes en stukjes vlees. Tijdens de lunch hebben we dan ook verder kennis gemaakt met de hele groep. Een Zuid-Koreaans meisje, Namhi, nam het voortouw. Zij was een jaar aan het rondtrekken voor haar werk. Ze was zelfstandig reis-essay-schrijfster. Ze reist de hele wereld over en schrijft dan een essay en dat verkoopt ze dan in boekvorm.... Ze was al in Azië, Australië, Afrika en nu Zuid-Amerika geweest. En ze had tot op heden al 8 boeken uitgegeven die prima verkocht werden! Hoe gaaf is dat! Ze reist gewoon heen waar ze zelf wil, schrijft - zoals ik - haar eigen ervaringen op en dat verkoopt ze vervolgens. Briljant gewoon! :D Mocht het met psychologie toch niets meer worden, heb ik misschien toch nog wat achter de hand... ;-)
Verder zat er een Duitser, Jan bij ons in groep, die gewerkt had, dat zat was, even 5 weken rond aan het trekken was en in oktober met een nieuwe studie zou beginnen. Dan nog een Australisch meisje, die al weken geen douche had gezien of gebruikt, omdat ze midden in de jungle in Zuid-Amerika woonde, waar ze mee hielp met een soort ontwikkelingsproject. Ze waste zich altijd onder een waterval in de jungle. HOE GAAF! :D En dan hadden we nog twee Franse stelletjes, vrienden/familie van elkaar. Slechts één stelletje kon eigenlijk een beetje Engels, waar we dus mee konden communiceren, maar verder wast niet zoveel. Geeft ook niet, want we hebben toch al niet zoveel met die Fransen, al lopen er hier echt meer dan genoeg... Met de lunch wat gekletst over wie wat deed en gewoon beetje kennis gemaakt. Jan vond dat Renéetje heel gaaf werk deed, dus die kon tuurlijk niets meer fout doen.. ;) De rest van de dag heeft ie ook met ons opgetrokken, wat gezellig was.

Na de lunch kregen we eerst een prima pad, wat niet echt omhoog ging of daalde, maar wat echt zo nauw was en kort langs de afgronden, dat het toch wel ff spannend was! Net zoals zo'n filmpje wat wel eens via de mail is verstuurd, dat je langs afgronden moet klauteren met alleen een touwtje! Zo voelde het ook echt. Één misstap en je donderde tientallen, zij het niet honderden meters naar beneden! En het ergste; dan liepen er ook gewoon ezels over dat pad, want je kwam steeds stront tegen.. Onvoorstelbaar. Want het was ECHT nauw! Op sommige stukken moest je gewoon de ene voet voor de andere zetten, want naast elkaar ging gewoon niet! We hebben er een paar mooie picca's van, hopelijk tonen ze ook de diepte een beetje. Het was wel ZO ontzettend gaaf! :D En ach, op dat moment dacht je ook niet heel erg meer na over die afgrond en een misstap, het was meer gewenning en het was vooral; gewoon blijven gaan, niet teveel nadenken, we moeten nog zo'n eind... ;) Maar het was wel GAAF! :D :P Zeker als je er achteraf op terug kunt kijken, lekker vanuit een heerlijk zacht, groot bed, in een warm hotelletje met een warme douche en bad... ;)

Na dat hele stoere, gave pad, werd het weer een stuk vlak. Nu werden we weer vrij gelaten en was het de witte pijlen volgen (net als Alice in Wonderland met het witte konijn :P) naar de oase. Al snel werd het weer heel veel dalen. Daar had ik gelukkig geen moeite mee, al gingen mijn knieën rond 4 uur wel echt zeer doen en dienst weigeren.. Maar mijn arme lieve Renéetje had het al veel eerder moeilijk en zodra we na de lunch moesten dalen werd het hem al erg zwaar met al z'n blaren. Gelukkig liep Jan nu bij ons, waar ie zowat continue mee heeft geouwehoerd, waardoor ie zijn gedachten toch op iets anders kon zetten. Gelukkig maar.
Op een gegeven moment zagen we weer een Peruaan met een balk hout op zijn schouder en nog één met een kruiwagen vol met hout. Die gingen gewoon volle vak ook dat steile stuk naar beneden af.. Ik was ff bang dat de beste man zijn kruiwagen niet zou kunnen houden en er zo mee de afgrond in zou schieten. Maar nee, natuurlijk gebeurde dat niet, en draaide hij prima op tijd (op het nippertje in onze ogen..) de bocht in en vloog ie dus niet de afgrond in.. Amai amai wat keek ik me ogen uit zeg...
We kwamen ook nog door een dorpje, wat we 's ochtends vanuit de bus en met het eerste stuk dalen aan de andere kant van de rivier, hadden zien liggen. Gek om daar nu zelf doorheen te lopen. Al leek het wel op een spookdorp, zo uitgestorven. De huizen waren wel van steen, maar vaak zonder dak.. ? Waarom begrijpen we nog niet. De gids zei alleen dat de mensen er wel woonden, maar nu aan het werk waren of iets. Maar in onze ogen was het vrij uitgestorven...

Het laatste stuk tot de oase was ook nog wel ff pittig. De knietjes deden steeds meer zeer en we raakten toch wel enigszins uitgeput. Gelukkig kwam de oase wel steeds sneller dichterbij en met het oog op een zwembad en een douche en bed, konden onze beentjes het toch nog opbrengen ons het laatste stukje te brengen. We kwamen nog over een derde bruggetje, en Renéetje en onze gids vonden het grappig om ff flink op dat ding te gaan springen... Namhi stond net foto's te maken, en schrok zich te pleuris. Ja, ik vertrouwde die brug ook niet, dus was al snel naar de andere kant gerend. We waren inmiddels weer beneden in de canyon, en dus ruim 1200 meter lager als de start, en dus konden mijn longen er ook wat beter tegen om ff wat meer inspanning te vertonen zoals rennen.. ;) De gids was trouwens ook niet zo'n held, want op de eerste brug, begonnen ze ook te springen, maar toen hield hij zich toch wel ff goed aan de brugreling vast :P
Achja, we waren gewoon blij er eindelijk te zijn (A)
Na nog een kleine stijging en daling kwamen we dan EINDELIJK aan! Na INDERDAAD zeker 6 uur gelopen te hebben, berg op en af, waren we eindelijk op plaats van bestemming!!!! Gauw kregen we onze kamer toegewezen en konden we het natuurlijke zwembad induiken. Nou ja, ik ging niet verder dan mijn middel op het trapje, want het was toch wel erg fris, en zeker nu de zon aan het verdwijnen was, maar dat was ook al erg fijn (A) Mijn lieffie, de Fransen en Jan zijn er helemaal ingedoken, de bikkels! :D

We lagen uiteindelijk op een driepersoonskamertje met Jan. Hij zou eigenlijk bij Namhi en Katherine (de Australische) liggen, maar dat durfde Nami niet aan, of ging niet in verband met haar cultuur of iets
dergelijks. Renéetje en ik hadden toch geen tweepersoonsbed meer, dus vonden het ook niet erg om dan met drie op één kamer te liggen. En zo sliep Jan dus bij ons. In een kamertje van steen, met rieten dak en een bamboe deur die je dicht moest trekken. En ja, geen lampje, geen kastje, niets, alleen drie hoge - echt hoge - bedden. Ze waren ook breed zat, dus Renéetje en ik zijn lekker in één bedje gekropen, paste makkelijk en zo lagen we lekker dicht tegen elkaar aan. Wat een verschil met het gigantische bed de nacht ervoor! :P
Na even wat opgefrist te hebben, in een KOUDE douche van volledige bamboe met nog een douche ernaast en aan de andere kant twee wc's - waar je dus gewoon doorheen kon kijken, erg fijn... :P - om 19.00uur diner met onze groep! Soep en spaghetti. Smaakte prima!! Het was best gezellig zo met ons groepje! :D En de gids zorgde heel goed voor ons.

Bij het avondeten viel ons wel iets heel grappigs op; er hing buiten de keuken (die overigens ook uit een
stenen muur en een rieten dak bestond, net zoals het aansluitende eetgedeelte) een mobiele telefoon aan een bamboetak. Om de zoveel minuten ging ie af, en dan sprintte er één van die Peruanen erheen, klom op een grote steen die eronder lag, en kon op die manier bellen. Blijkbaar was dat het enige punt waar bereik was :P Was echt briljant om te zien :P

Na een gezellig diner gingen we echter om 8.15uur al richting onze 'kamer' terug... Wat waren we moe van deze lange, maar geweldige dag!!!

WAUW! :D


14 augustus

Vanmorgen ging het avontuur weer héél vroeg van start. Om 5uur moesten we verzamelen voor vertrek, dus om 4.45uur ging de wekker.. Ik was helaas al om 4 uur wakker, waarschijnlijk te bang voor verslapen. Wel heerlijk geslapen, zo in één bedje met mijn liefje dicht tegen me aan hihi. Uit bed proberen te komen met spierpijn die je al voelde als je stillag :|, en eerst een slangen- en reptielencheck gedaan in de kleding en schoenen (gewoon voor de zekerheid.. het is toch Zuid-Amerika he... ;))
We kregen geen ontbijt - ik vermoed door de grote klim die we nog moesten maken - dus hadden we de wekker wel zo laat mogelijk gezet. Even aankleden - brr was koud! - langs de wc - van bamboe die niet meer doortrok omdat ie verstopt zat omdat er slimbo's waren geweest die het papier erin hadden gegooid in plaats van in het speciale bakje daarvoor ernaast -. Fijn hoor, zit je daar op een verstopte wc, met het licht van je telefoon in een wc'tje van bamboe waardoor iedereen je helemaal kan zien zitten..... :| Maar goed, liever op een wc dan ergens op een reling op de berg.. ;). Renéetje had zijn hoofdlampje bij, omdat het eerste uur toch nog erg donker zou zijn. De dag ervoor deed ie het nog.. maar op het moment dat je hem nodig hebt.. tuurlijk gaat ie dan kapot...... Hij had alleen nog de flikkerstand.. Jan noemde hem dan ook al de 'Lightingman'. Maar goed, het was in ieder geval iets van licht. En zo gingen we, om 10 over 5 's nachts, de berg op.... Godzijdank vertrokken we zo vroeg - vond ik later - omdat om 8uur de zon volledig op was, en je dus in de volle zon naar boven moest lopen. Tegen die tijd waren we er al bijna, dus daarin hebben we heerlijk geboft!
Maar zo ver waren we nog niet. Nog LANG niet. Het eerste stuk was een DRAMA! Mijn spiertjes - en van Renéetje net zo - waren zo stijf als een houten plank en waren het er echt niet over eens dat we weer zo flink aan de wandel gingen.. met pijn en moeite ze toch aan de praat geslingerd en de groep naar boven gevolgd. Het duurde helaas niet lang voor ik weer moet gaan zitten, weer volledig in ademnood. Allejezus wat was dat zwaar! Het was ook vooral heel veel klauteren en klimmen dat eerste stuk, en dat meteen bij het begin.. dat was ff iets teveel van het goeie... Het was overigens wel heel gaaf om alle lampjes de berg op te zien gaan. Schitterend! We hebben er helaas geen foto van, want daar had ik echt de puf noch energie meer voor. Ik kon niet eens meer miauwen.. kun je nagaan!! ;-). En dat eerste stuk! Allemachtig, je liep echt op een reling van 30cm breed, int pikkedonkere, met ademnood... één misstapje of wankeling en je donderde het hele eind alweer naar beneden... Maar goed, ook nu was de gedachte; niet over na denken, gewoon blijven stappen.. ;)
Na een goede adempauze konden we er weer ff tegenaan. Godzijdank was ik niet de enige die het zwaar had, want één van de Franse chicks ging nu toch ook niet zo snel meer als de rest. Voelde voor mij fijn te weten dat ik in ieder geval niet de enige was die het zo zwaar had, want in eerste instantie voelde ik me zo'n faalaap.. echt iedereen liep ons zomaar voorbij! (leek het dan he..) En mijn lieve Renéetje had ook geen last van zijn longen en had dat eerste uur ook veel harder vooruit gekund. Maar zo lief dat ie is, bleef ie natuurlijk bij mij.
Na een half uurtje begon het licht te worden, en hadden we de lampjes niet meer nodig. Ik heb toen nog wel een laatste goede stop gedaan, dat de gids weer even met zijn alcoholdoekje moest komen.. :$ Ik was echt bang flauw te vallen. Zo geen asem had ik meer! Gelukkig hielp dat wel en de rest van de dag heb ik het niet meer nodig gehad! :D

De twee uren daarna verliepen gestaag, maar ze gingen omhoog. Het enige wat ik kon denken was; gewoon blijven lopen, al ga je super langzaam, stapjes blijven zetten, dan kom je er uiteindelijk ook. En bij elke rotspartij die weer weer over moesten, soms wel 15 meter lang en allemaal omhoog, zuchtte ik eerst heel diep, nam veel adem en spoorde mijn beentjes aan om de grote stappen te zetten. En steeds een klein stukje verder vooruit kijken. Ah tot die vlag, dan zijn we op de helft. Ah tot die bocht, dan zijn we over de helft. Ah tot dat uitkijkpunt, dan zijn we op 3/4. En zo bleef ik mezelf aansporen. Praten deed ik al lang niet meer, alleen knikken en ahummen.. Ik kon echt niets anders meer opbrengen. Renéetje de schat maakte gelukkig nog wat foto's, en droeg de extra waterfles. Die had gelukkig iets meer longinhoud (want daar lag het aan volgens mij, remember ;)) en miauwde zo nu en dan nog wel.

En ja hoor, na 3 uur, kwam daar eindelijk de top in zicht. De finish, het einde! WOHOOO! Maar ja, die laatste loodjes he... juist, die wegen het zwaarst! En zeker als het allemaal rotsen zijn en geen stoffig kiezelpad zoals gehoopt.. Pff.. Maar wat dan wel weer een boost gaf, rond die tijd kwamen er steeds meer muilezels met toeristen naar boven die het opgegeven hadden om vandaag om hoog te lopen. In de oase kon je namelijk muilezels huren om je naar boven te brengen. En ja hoor, die kwamen nu allemaal voorbij. Hele groepen. En ik dacht; stelletje mietjes! Wel stoer naar beneden lopen, zeggen dat je dat allemaal gaat doen, maar als puntje bij paaltje komt en het echt pittig wordt, dan gauw opgeven en zo'n arm (maar super sterk beestje!) je naar boven laten brengen. Stelletje mietjeeeees! En ik was apetrots op mezelf en mijn Renéetje, want wij, wij doen het gewoon all the way ZELF! We zijn naar beneden gelopen, dus dan lopen we ook naar boven! Geen gezeik, geen geneuk, gewoon afmaken waar je aan begint! Tuurlijk doet het zeer, en tuurlijk heb ik ook maar tig keer gehoopt er bij de volgende vlag, bij de volgende bocht te zin en ja dan baalde ik weer als ik de volgende helling zag, maar goed, dan rusten we maar wat vaker en wat langer. Rusten mag; maar opgeven NOOIT! Geen gemiereneuk! Kom op! :D ZO! Wij zijn TROTS op onszelf!! Want wij hebben het maar wel ff mooi gedaan!! Al waren het wellicht de drie meest fysiek zware uren van mijn leven, we hebben het afgemaakt! :D YATA!

Ohja, nog iets van die muilezels met die mietjes erop; ik liep daar heel stoer (ahum) nog het laatste stukje naar boven, toen er plotseling flinke keien naar beneden kwamen vallen. Een ezeltje had die naar beneden geschopt blijkbaar, en die rolde honderden meters - over alle zigzaggende paden met de echte diehards - naar beneden. Het was net voor mijn voeten - ik denk minder dan een meter - dat ze voorbij kwamen vliegen. Achja, een beetje spanning houdt het ook leuk ;-)

Na drie uur waren we er dan eindelijk. Eindelijk bij de finish! Nou ja, na drie uur waren we de canyon uit.. toen was het nog een half uurtje lopen naar het dorpje Cabanaconde, waar we dan eindelijk ontbijt kregen en daarna papa en mama zouden zien ! Dit was echter niet erg, het was voornamelijk vlak, beetje langs de akkers lopen en uiteindelijk door het dorpje zelf. We kwamen in een piepklein restaurantje uit, aan het hoofdplein.
Daar een heerlijk ontbijtje met ei en brood EN MELK!!! (MMM) op en toen was het een klein uurtje wachten op het busje wat ons terug naar Chivay zou brengen.
We pikten papa en mama op bij hun eigen hotelletje (prachtig, kasteelachtig met blijkbaar een grote rots int midden van de kamer, omdat het op een rots gebouwd was en ze (denk ik) geen zin hadden om de rotsen weg te hakken). Na wat gekloot met de koffers (de achterklep ging niet open (snap ik best, want de zijdeur rammelde ook aan alle kanten en je kon continue door de kieren naar buiten kijken tijdens het rijden.... :|) en er
gingen plots nog twee mensen mee waardoor het busje vol zat en de tassen dus op schoot moesten) hebben we de twee uur durende terugweg naar Chivay overleefd. In Chivay werden we afgezet bij een restaurantje voor een lunchbuffet van 15 Sol per persoon, namen we afscheid van de gezellige trekkinggroep, bedankten we onze gids zeeeeeeeer voor al zijn hulp en aanmoediging (zeker deze ochtend) en vertrokken we met al onze spullen in een taxi naar het busstation van Chivay (ergens achter een stel huizen wat je dus nooit by yourself zou kunnen vinden... maar goed we werden afgezet door een taxi, godzijdank :P) waar we overstapten op de 4m bus naar Puno.

Dit werd een rit van 6,5 uur, met verschillende stops op de plekken die we op de heenweg vanuit Arequipa al hadden gezien en uiteindelijk bij een groot meer met flamingo's, die dan nog wel nieuw was voor ons. Onderweg genoten van het landschap, beetje bijgeslapen, en vooral de beenspieren rust gegund. De paar keer dat we de bus uit gingen, was zeer pijnlijk en duurde lang, aangezien het best een hoog trapje was met grote treden. De spiertjes gingen echt elke keer volle bak in protest kan ik je zeggen, waardoor wij er als twee oude wijven uit kwamen gekropen.... ;)
Op een gegeven moment, het laatste stuk, was het al wat donker aan het worden en reden we flink door. Nu is de rijstijl hier behoorlijk achterlijk, en dat bleek ook nu weer en zijn we zeer blij dat er geen gewonden zijn gevallen! Op een gegeven moment reden we - op een recht stuk nota bene! - en kwam er een vrachtwagen tegemoet. Alleen ja, de auto die erachter reed, dacht dat ie wel snel genoeg was om op tijd in te halen. Nou dat was dus NIET het geval. Met veel getoeter en geknipper met de lichten reed ie recht op onze bus af, en wij konden absoluut niet uitwijken. Dus wij vol op de remmen, de vrachtwagen vol op zijn remmen en de luxewagen extra gas.. zo kwam ie net op tijd weer op zijn goeie weghelft terecht... Goh, gek joh die kruisjes langs de weg......

Rond kwart voor 8 kwamen we dan eindelijk aan in Puno, de culturele hoofdstad van Peru. Hier slapen we vannacht in een 4 sterren hotel, wat aan alles af te lezen is, en morgen gaan we met zijn vieren op pad voor een tweedaagse excursie op het Titicatameer hier vlakbij; het hoogst bevaren meer ter wereld.

We hebben eerst gauw een wasje gedaan in onze badkuip, even Pizza gegeten in een overheerlijke pizzeria hier vlakbij en nu zit ik ons gehele Colca Canyon avontuur nog eens fijn te herhalen. Blij dat we het gedaan hebben, trots dat we het gehaald hebben, genoten van de tour, van de natuur, van de mensen, maar nu toch ook heel, heel blij dat het klaar is, dat we een heerlijk zacht bed hebben en een fijne douche. Mijn maag is helaas nog wel wat overstuur (ik vermoed dat zelfs mijn maag te lijden heeft gehad onder deze aanslag op mijn lichaam), maar hopelijk is dat morgen ook weer volledig bijgetrokken.
Godzijdank is mama weer volledig hersteld - naar het lijkt - en zal ze morgen haar laatste paar pillen slikken. We gaan morgen nog ietsjes hoger als nu, dus het is nog wel even spannend. Hopelijk is de hoogteziekte er klaar mee..

Nu ga ik eindelijk heerlijk slapen, en morgen begint het volgende (hopelijk) geweldige avontuur!

Hasta Mañana amigos!