Flinke indruk van het échte Peru!

Hola!

Vanmorgen zoals we gisteravond in slaap gewiegd werden, ook weer wiegend gewekt. Rond een uur of zeven sprongen wat lampjes aan en werd - geheel int Spaans, en niet in een andere taal, ondanks dat 90% van de bus, zij het niet 100%, buitenlands was - omgeroepen dat we zo ontbijt zouden krijgen. Al snel kwam ons broodje ham met een plakje cake en een lekker bakje thee (we hebben een lekker bakje thee gedronken jongens ;)) en werd de tv gestart met een nieuwe film die de rest van de tijd doodde. We zouden volgens schema om 7 uur aankomen, maar dit was pas 9.00uur. Gelukkig stond de tijd van de tour van vandaag nog niet vast, en konden we dat alsnog mooi vanmiddag inplannen. We werden weer netjes opgevangen door iemand van Peru Planet en met twee auto's naar het hotel Tierra Sur gebracht. We zijn overigens nu in Arequipa, op 2325m. Dit oude koloniale stadje ligt wel in het dal in een vallei aan de voet van de met sneeuw bedekte El Misti vulkaan (die 5822m hoog is). Onze koffers pasten niet allemaal in het autootje dat ons ophaalde, dus hielden we nog maar een taxi aan, zodat we allemaal en alles ook mee kon (nee Sjon, er paste nu echt GEEN 4 personen en 4 fietsen in.....;)).
Het viel ons al meteen op dat het verkeer hier veel minder toetert als in de andere plaatsen waar we tot nu toe zijn geweest. Ook is het veel duidelijker wie hier de taxi is en wie niet; de taxi's hebben namelijk een groot bord bovenop het dak. Je hoeft dus hier niet te raden bij wie je wel en niet in moet stappen. Best handig. Ze rijden overigens wel nog steeds als compleet gestoorden zonder regels.

Na onze kamer te hebben gekregen - eindelijk een kamer op de begane grond, met een fantastisch mooi binnenpleintje voor de deur, met een schommelstoel :D - even gekeken hoe en wat het zit met de komende dagen. Er was wat onduidelijkheid, dus hebben we maar even gebeld met Peru Planet. Heel ver kwamen we echter niet, omdat ik eerst geen verbinding kreeg, met het andere nummer iemand aan de telefoon kreeg die alleen maar Spaans sprak en de derde keer wel iemand sprak die Engels kon, maar die ik amper kon verstaan omdat de lijn zo vreselijk ruiste. Gelukkig stuurden ze van daaruit nogmaals het meisje dat ons vanmorgen op had gehaald, om het één en ander te verduidelijken. Maar goed ook dat we dat hebben gedaan, want het stond dus geheel verkeerd in de programma's die we hadden gehad (uiteindelijk drie verschillende versies, en geen één klopte er.... *zucht), maar nu is het wel goed duidelijk. Fijnnnnn. :D

Na een uur lichtelijke stress om dit alles en voor alles geregeld was, dan eindelijk kunnen douchen en een was in de badkuip gegooid. Toen even een snelle hap (en echt waar, een snelle hap, want het was er binnen half uur). Dat moest overigens ook wel, want we hadden ook echt maar een half uur, en dat hadden we dan ook maar even voor de handigheid gemeld van te voren ;). Om 13 uur werden we opgehaald door Miquel, een Peruaan die behoorlijk veel Nederlandse woorden kon, en zijn verhaal dan ook in Nederlands-Engels deed. Met hem zijn we 3 uur lang door de stad gegaan, met een busje, op plekken waar de meeste toeristen niet komen. Hij heeft deze tour 15 jaar geleden opgezet, en heeft het de Reality Tour genoemd. En dat is ook de meest ideale naam ervoor; de realiteit van Peru, hoe het voor de meeste Peruanen is: zeker 60% van de bevolking. We zijn richting de vulkaan gegaan, schuin de berg op, buiten de stad. Hier hadden we onze eerste stop. Onderweg vertelde hij van alles over het loon en de vreselijke corruptie die er in dit land heerst. Er heerst hier ook echt nog een klassenstelsel; de lage klasse, de middenklasse en de rijken. Om een idee van het loon en de scheve verdeling te krijgen; de lage klasse verdienen zonder ervaring (de eerste drie jaar) 400 SOl per maand (dat is ongeveer 100 euro), met ervaring verdienen ze 700 SOL (ongeveer 250 euro per maand). De middenklasse beginnen met 700 en na 3 jaar ervaring zitten ze op 1500 SOL. De rijken ten slotte, beginnen met 1500 en na drie jaar gaan ze over de 2500 SOL....
En de corruptie is zo erg dat het de harde waarheid is dat er in de wijken tegen de berg aan, waar de lage klasse mensen wonen, geen vuilnis opgehaald wordt (omdat het te ver rijden is en teveel benzine kost) en dat als je de politie belt wanneer er ingebroken wordt bij je thuis, zij doodleuk zeggen dat ze niet komen, tenzij je hun ervoor extra betaalt, plus de benzine, want ja, het is toch wel ver.......
En ohja, als je hier maar rijk bent komt het goed; dan kun je naar de universiteit, ook al kun je totaal niet leren en ben je zo stom als een ezel.. Dan wordt je diploma gewoon gekocht.... Ben je heel slim maar arm, kun je het vergeten, want je zult nooit dat diploma halen....

Onze eerste stop was bij een speciaal gemaakt restaurantje, mede mogelijk gemaakt door de Reality Tour. Hier kwamen de lage klasse moeders en kinderen om 's middags en 's avonds te eten, en tussen deze maaltijden door konden de kinderen 'les' krijgen van een leraar die hun de basisbeginselen meegaf, zoals lezen en schrijven en rekenen. De kosten voor de maaltijden en de leraar was 3 SOl per dag. Wanneer je echt te arm bent, is 1 SOL voldoende, en betaalt de Reality Tour de overige 2. Eis is in al hun projecten (zo steunen ze ook een steengroeve en een soort crèche), dat ze niets voor niets krijgen. De moeders moeten altijd iets bijdragen, anders gaat het feest niet door. Heel wijs vinden wij, omdat je op deze manier de motivatie hoog houdt en anders juist omlaag brengt. Elke week koken er dan twee moeders, en die halen van het geld dat ze per dag binnen gehaald hebben, eten voor de volgende dag. De week erna, nemen twee andere moeders het over. En zo gaat het voort.
Zo nu en dan krijgen ze een extra storting van de Reality Tours, als ze met een goed initiatief voor het geld komen. Zo hebben ze recentelijk een nieuwe keuken deels gekregen, en - zoals de eis - deels zelf betaald. Er ligt nu een soort tegelvloer, welke hygiënischer was als het zand voorheen, en er is een aanrecht gekomen en een nieuw gasstel. Een stuk veiliger als de oude manier met kerosine...

Onze tweede stop was bij de crèche: Wawa Wasi. Hier werden kinderen opgevangen van éénoudergezinnen, eigenlijk altijd met nog een moeder. De moeder ging dan vaak de hele dag in de stad werken, om geld binnen te krijgen, en de kinderen werden hier dan zo lang opgevangen, totdat ze oud genoeg zijn om naar school te kunnen. Ook hier geld de eis; deels zelf meebetalen. Vreselijk was om hier die kleine kids te zien, en te horen dat 25% van hen verkracht en misbruikt wordt... de moeders weten er allemaal van, maar durven niet bij hun nieuwe vent weg te gaan, uit angst dat die in de bak eindigt en ze dan helemaal geen inkomen meer krijgen. Een vrouw verdient immers nog veel minder als een man...

Onze derde stop was bij één van de begraafplaatsen van deze lage klasse. Zoals met alles, scholen, ziekenhuizen, markten, wordt er ook onderscheid gemaakt in begraafplaatsen tussen de klassen. Deze begraafplaats was verder opgedeeld in vakken. In het eerste vak lagen de mensen die niet gedoopt waren. De meeste waren dan ook nog hele jonge kindjes, die daar nog te jong voor waren geweest.. Het tweede vak graven betrof de mensen die overleden zijn door toedoen van een ander. Door moord, of door een ongeval of een ongeluk. Maar wel door de schuld van de ander... Het derde vak was vervolgens dood door een ongeluk of ongeval door eigen toedoen, maar NIET zelfmoord. Hier lagen dus de mensen die zichzelf dood hebben gereden of zichzelf onder stroom hebben gezet of iets dergelijks. De zelfmoorden was een apart geval en die lagen in een 4e vak. Het zijn niet de zelfmoorden die wij kennen. Hier zijn het zelfmoorden voor de familie.. Vooral ook oude mensen boven de 65 die ziek worden, kanker krijgen, een ongeluk krijgen en verlamd raken etc. Met andere woorden, die veel geld nodig gaan hebben om beter te worden. Geld dat er niet is. Ze willen hun familie dan niet de problemen in helpen, kopen een zakje rattengif, mengen dat met water en drinken het op.... :( Het waren er héél veel in dat vak.... :(
En ten slotte was er nog een laatste vak waar de 'natuurlijke dood' mensen lagen.

De mensen hier brengen nooit bloemen naar een graf van een dierbare, maar juist eten en drank die ze lekker vonden. Ze graven dan een kuiltje waar het in past, leggen en gieten het erin, en proosten zo met de dierbare. De mensen geloven dat de overledene met God kan praten, en dat ze dus goed moeten zijn voor de overledene, zodat die soort van 'een goed woordje' voor hen kan doen. Dan ontvangen ze meer geluk in hun leven. Als ze de overledene slecht behandelen, zal hen problemen ten deel vallen.

Hierna gingen we naar een steengroeve. Om de steengroeve heen stonden vele stenen kamertjes, waar blijkbaar de hele familie van een arbeider in verbleef. De huisjes waren niet groter dan onze bijkeuken.. :( De arbeiders werken 12 uur per dag, 7 dagen per week in de steengroeve. Zwaar en gevaarlijk werk. En dat voor 4 euro per dag...... Ze moeten wel 7 dagen per week, 10 maanden per jaar werken, omdat ze direct uitbetaald krijgen, per steen die ze per dag goed klaarmaken. Daar kunnen ze dan eten voor de volgende dag voor kopen. Wanneer ze een dag niet werken, hebben ze de volgende dag dus ook geen eten... Twee maanden per jaar werken ze niet, omdat het dan veel regent hier en de rotsblokken afbreken en naar beneden rollen. Het is dan echt veel te gevaarlijk. Om die twee maanden door te komen, worden ze gesteund door Reality Tours. Maar opnieuw niet volledig, omdat ze dan afhankelijk worden en gedemotiveerd om daarna weer te gaan werken.
Helaas sterven vele arbeiders al vroeg aan stoflongen (door de steenruis die de longen aantast, zoiets als TBC) of door ongevallen.

Op weg naar de laatste stop, vertelde Miquel ons dat de meeste Peruanen niet tegen melk kunnen. Althans, de lage klasse niet. Koningin Juliana had destijds een paar koeien geschonken, juist aan de armere mensen. Maar, omdat juist deze mensen hoger op de berg wonen, en niet in de vallei waar er gras is, konden ze de koeien niet gebruiken, en pikten de rijken ze in. Zij kunnen dus wel (beter) tegen melk, maar de armere niet.
Verder blijkt Cocaïne hier een groothandel te zijn. De regering weet ervan, maar doet niets, omdat het juist de spil is van de economie....

Onze laatste stop was bij een markt van de lage klassen. Er lag heel veel fruit en zodra we uit het busje stapten, kwam de rottigheid je tegemoet. Ongelooflijk dat ze dat nog verkopen en kopen en opeten.... Maar de mensen die hier hun fruit kopen, hebben ook maar één keer per week vers water wat met een tank wordt gebracht.. Ze slaan het dan voor een week op in tanks... stilstaand water in de volle zon van overdag 25 graden (nu althans)... Denk je maar in wat er mee gebeurd na een week.... :(
Er waren ook hele spirituele kraampjes, waar we helaas geen foto's of filmopnamen mochten maken, omdat dat de werking zou beslechten. Als je hier een mooi pakketje maakte, met wat je wilde (een huis, geld, een auto etc.) en dat met een foetus van een dier wat bij jou past aan de goden presenteert, dan zou je wens uitkomen... Ik vind het een mooie gedachte en hoop oprecht dat het voor die mensen werkt...

Na 3 uur rondrijden werden we weer bij het hotel afgezet. Nu zitten we lekker in ons binnenpleintje even te relaxen. Over een uurtje nog wat eten en dan lekker op tijd weer ons bedje in. Renéetje en mama hadden toch bijster slecht geslapen in de bus, dus die zijn wel echt helemaal op. Hopen dat het hier goed toeven is vannacht zodat we er morgen weer volle bak tegenaan kunnen! :D

Hasta Mañana amigos!

PS: Echt ontzettend leuk om jullie reacties te lezen ! Maakt het schrijven nog leuker! :D