Nazca Lines, Échte mummy's en veel wachten...

Gisteravond na het douchen op zoek gegaan naar een lekker, goedkoop restaurantje. Van onze reisagent Dirk van Peru Planet kregen we de tip om naar Huarango te gaan; een lekker, goedkoop restaurantje. We hadden na onze uitgebreide lunch van de middag niet veel honger meer, dus iets kleins en dan goedkoop leek ons wel wat. Achter de tip stond wel dat je er wel geduld voor moest hebben... Nou, vooruit, laten we eens gek doen. Wij op naar het desbetreffende restaurantje met de kaart in de aanslag. Na wat vragen (lang leve mijn Spaans wat lang niet meer zo goed is als het was - en dat was ook echt nog lang niet alles - maar wat ons toch voldoende vooruit helpt en verstaanbaar maakt) kwamen we na een aantal blokken lopen uit bij de plaats van bestemming. We moesten nog wel ff een dubbele trap op klauteren, buiten, met treden die het dubbele zijn van wat wij gewend zijn. Ongelooflijk eigenlijk, want die Peruanen zijn echt maar kleine mensjes! Ik ben hier zelfs groot ! :D Dus kun je na gaan... Na wat geklauter aangekomen in een leeg restaurant. De ramen waren dichtgemetseld, maar er hing een mooi rood gordijn voor en de tafeltjes hadden kleedjes die nog nooit gewassen waren en we moesten plaatsnemen op houten stoeltjes zonder kussentjes of iets dergelijks.. MAAR! Het eten was HEERLIJK! En goedkoop!! Tot nu toe het goedkoopst van alles. We hadden allemaal tomatensoep vooraf, want dat was de specialiteit volgens Dirk. Nou, en dat was me toch een partij lekker! En een volle kop dat je kreeg! We moesten er wel meer dan een uur op wachten (want de vader en moeder van de gastvrouw gingen de keuken in na onze bestelling en kwamen zo nu en dan nog wat groente en vlees halen uit de koelkast en vriezer die in het restaurant zelf stond), maar het was echt de moeite waard! Een ware aanrader (mits je genoeg geduld en tijd hebt ;)).

Na een goede nacht (samen in 1 bedje met mijn lief, omdat we echt niet los van elkaar wilden slapen!), om 7uur weer aan het ontbijt. Om 8 uur werden we vervolgens opgehaald door de transfer die ons naar het vliegveldje in Nazca bracht, om de wereldberoemde Nazcalijnen te gaan bekijken vanuit de lucht. De chauffeur zei ons dat het wel eventjes kon duren, maar dat we maar regelmatig moesten vragen wanneer we aan de beurt waren. We waren er om iets voor half 9. Om iets na 11 gingen we dan eindelijk de lucht in.... De mensen die mij kennen zullen weten dat ik tegen die tijd niet heel erg vrolijk meer was.. Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan wachten. Zeker zo lang zonder enig idee hoe lang het nog duren kan! Maar goed, dan moest het maar heel goed zijn, dan was het zo weer vergeven en vergeten... Nou, en dit bleef ons bij hoor.... !

Allereerst moesten we door een soort douane, voor de zoveelste keer paspoortcontrole en door een metaaldetector. Bij ons pa rammelde ie uiteraard flink, bij de rest niet.. We raken er inmiddels aan gewend.. ;) Even later werden onze namen door een piloot opgeroepen. Met een vijfde toerist (een Canadese vrouw) mochten we mee naar buiten en stapten we in een klein rammelvliegtuigje. Precies zo één als waarmee ik mijn allereerste vlucht van mijn leven maakte toen ik in Gilze ging parachutespringen. Kom maar op dacht ik! Dit wordt leuk! :D Wij ingestapt en ingedeeld naar gewicht. Ik zat helemaal achterin in me uppie, mama met de Canadees voor mij, dan papa en Renéetje en helemaal vooraan de piloten (toch ook wel zo fijn ;)). Na wat tests werd het groen licht gegeven en ja hoorrrr, daar gingen we! :D

We waren nog niet goed en wel op hoogte en ja hoor, me buik begon al te protesteren. Het vliegtuigje zoefde ook van links naar rechts en helde flink over naar links en dan weer naar rechts. Toen we bij de eerste tekening aankwamen, vreesde ik zelf al dat het nog wel eens een lange 30 minuten kon gaan worden... :| Maar goed, langzaam in en uitademen, en maar gewoon buiten kijken, op zoek naar de Nazcalijnen. De rest zien we dan vanzelf wel. 's Moeder was eerst aant filmen, maar gaf de camera na twee tekeningen al door aan ons pa. Ze zag toch al wel wat bleekjes. Even later zag ik mijn liefste voorover zitten en mijn pa keek me aan met de blik die verder geen vragen behoefde.. mijn arme manneke was nu al flink ziek. Niet veel later werd ook ons mam vrienden met het zakje voor haar in de stoel, alhoewel het bij haar nog mee viel.
Ikzelf wist mijn maagje weer enigszins rustig te krijgen en ik kon zo toch nog alle tekeningen mee krijgen. Jammer dat mijn lief en mams dat niet zo voor elkaar hadden gekregen. sPap heeft verder alles ook gefilmd, dus ik hoop dat het er een beetje goed op is gekomen, zodat ze het alsnog goed kunnen bekijken.
Want mooi was het wel!! De Nazcalijnen zijn tekeningen, uitgehouwen in het gesteente in de grond in de woestijn van Nazca. Ze stellen verschillende dingen voor; zo is er een spin, een kolibrie, een hond, een astronaut, een aap, een Condor, een stel driehoeken en nog meer. Ze zijn zo gigantisch groot (al is de één groter dan de ander), met een doorsnede van ongeveer 50 tot 60 meter. Ze liggen er al honderden jaren, en er is al die tijd al onderzoek naar gedaan, maar nog altijd blijft onduidelijk waarom ze in godsnaam zijn gemaakt, met welk doel. Wel is duidelijk dat ze door het volk Nazca zijn gemaakt, een volk wat zo'n 300 jaar voor Christus zich hier gevestigd heeft en wat rond 400 na Christus verdreven is door een ander volk, genaamd de Wari die later weer door de Inca's verjaagd zijn. De grote vraag blijft echter ook waarom in godsnaam ze elkaar verjoegen, want het is hier een hel door een gebrek een water en een gebrek aan voedsel (het regent hier hooguit 2 uur PER JAAR), zeker in die tijd. Nazca is ook een woord uit één van de inheemse talen, wat 'land of suffering' betekend. Nou niet bepaald een plaatsnaam die mij aan zou trekken om er te gaan wonen.. laat staan met een heel volk....
Vanuit een vliegtuig heb je het mooiste zicht op de lijnen, dus vandaar dat deze vluchten aangeboden worden. Jammer van de misselijkheid, maar verder is het echt een gigantische aanrader!!!

Op de terugweg merkte de piloot op dat het vooral met mijn lieve Renéetje toch ff niet zo goed ging, en heeft ie - blijkbaar - de hulptroepen op de grond opgeroepen. Deze stonden namelijk geheel paraat, met rolstoel en al, om mijn lieve schatje op te vangen. Gelukkig ging het toen al wat beter, en zette de piloot, zodra we de grond raakten, een raampje open, zodat er flink wat frisse lucht naar binnen kon. De rolstoel vond ie zelf toch echt wat te ver gaan, en hij liep zonder hulp terug naar de parkeerplaats. Zijn zakje heeft ie uiteraard wel eerst gedeponeerd in de daarvoor bestemde bak waar er al meer in zaten... ;) Liefje toch, geeft niet hoor!
Na even wat water in het gezicht te hebben gegooid en wat zoute chips te hebben gegeten, ging het toch al wel wat beter, al was het tegen de avond eer hij echt opgeknapt was. Mijn mopje toch.

De terugweg was overigens niet heel veel rustiger als de vliegtrip en haalde onze chauffeur ook maar ff 3 auto's en een shovel rechts in, omdat ze niet snel genoeg gingen (en ook niet konden inhalen omdat er continue tegenliggers aankwamen). Maar hij had in ieder geval overduidelijk geen zin om daaraan mee te doen, en reed dus gewoon over een stuk zand en stenen, tussen hele grote keien door, rechts langs de rij auto's en shovel. Net op tijd kon hij weer de verharde weg op, voor er weer 'huisjes' op zijn pad kwamen.. Flink loco zijn ze hier....

Na deze fijne ochtendexcursie hebben we het dan ook maar rustig aan gedaan tot de volgende uitstap. In het centrumpje een leuk restaurantje opgezocht, waar we boven op het terras konden zitten met uitkijk op straat. Dan zie je nog eens wat leuks :P Zo stond er een hele fijne taxi op de hoek van de straat, die maar geen klanten kreeg en dus maar de godganselijke tijd aan het toeteren bleef. Nu toeteren ze hier toch al continue om alles - en volgens ons is de enige regel die ze hier hebben; degene met de mooiste toeter heeft voorrang - maar die sjappie sloeg alles... We waren haast in staat z'n motorkap open te maken en ze toeter los te trekken. Allemachies wat een constante herrie. Ook zagen we een stel op een motor met een baby achterop bij moeders. En ja, die trok gewoon der trui omhoog, kind aan de tiet en rijden maar weer.... Kan allemaal tegelijk ... heerlijk veilig.... En zo kwamen er nog heel wat mooie creaties en bizarre gebeurtenissen voorbij.. We hebben in ieder geval onze ogen weer uitgekeken! :P

Hierna hadden we nog 1,5 uurtje totdat we voor de volgende excursie opgehaald zouden worden, dus hebben we nog even door het park gelopen en heb ik nog wat zitten lezen op een bankje in de zon, met mijn lief slapend (en snurkend) tegen me aan. Romantisch he... ;)

Om 15.00uur werden we dan opgehaald om met een privé chauffeur naar de Begraafplaats van Chauchilla te gaan; een eeuwenoude begraafplaats van de oorspronkelijke inwoners van Nazca die al hun doden mummificeerden en begroeven. Eerst bezochten we een klein museumpje waarin een echte mummy was opgeborgen, nog geheel intact en in dezelfde houding als dat ze zo'n 2000 jaar geleden hier in de grond was begraven. NIET NORMAAL zo gaaf!! Gewoon echt helemaal intact he! Met haren en kleding en al! Ontzettend cool! Helaas lag er naast ook een complete mummy, alleen van een baby'tje, dat was toch wel een beetje schrikken zeg. Zo'n klein mensje, ook nog helemaal intact wel, maar ook gemummificeerd. Wel heel mooi om te zien.
Hierna gingen we naar buiten, langs de tombes/graven. Helaas zijn er in de jaren '50 tot jaren '80 grafrovers geweest, die alles flink hebben geruïneerd. Alle graven waren open gemaakt, de mummy's die erin zaten eruit gesmeten, waardoor alles vernield werd. En dat alleen maar voor de keramiekschalen die er bij lagen.... Archeologen hebben in de jaren '90 deze plaats ontdekt en sindsdien is het beschermd en hebben ze een aantal graven gereconstrueerd. Buiten zitten er helaas geen echte mummy's meer, maar skeletten, en zijn ze een beetje bij elkaar geraapt en terug gezet. De mummy's keken altijd naar het oosten, en hadden verschillende aardewerken bij om de overtocht te kunnen maken.

Om een duidelijker beeld te krijgen van deze keramische aardewerken, zijn we aansluitend langs een pottenmakerij gegaan. Hier liet een man stap voor stap zien hoe deze werken tot stand kwamen. Eerst werd de speciale klei 20 dagen in het water gelegd, waarna hij goed werkbaar was. Dan werd er een vorm van gemaakt met altijd twee gaten zodat de hitte eruit zou kunnen bij het bakken, en het dus niet zou exploderen. Daarna werd het een uur in de zon gezet om een eerste droging te ondergaan. Vervolgens werd de keramiek erop aangebracht. Eerst de basislaag, even drogen en dan de specifieke vormen en lijnen. Wanneer alles af was, werd het als geheel gebakken. Ten slotte werd het schaaltje afgepolijst; dit doen ze door met een steentje langs het gezicht te wrijven, en vervolgens over het aardewerk. Meteen daarna was het geheel glad!
Deze manier van maken, stamt nog geheel uit de tijd van de Nazca's. Mooi dat ze de kennis in leven houden!

Hierna werden we weer teruggebracht naar het hotel waar we even een uurtje op de bank in de rustkamer gewacht waarna Renéetje en ik naar een voordracht in het Planetarium zijn vertrokken, in een hotel een stukje verder in de straat. Ook dit hotel was helemaal gewijd aan de Nazca lijnen. Er stond hier ook een grote maquette van de Nazcalijnen, wat ons nogmaals een mooi overzicht gaf. Nu kon mijn lieffie ook alles ff goed - zonder misselijkheid - overzien ;).
Na weer eens een half uur wachten (het liep flink uit), werden we met een grote groep toeristen naar een telescoop gebracht. Één....... Voor zeker 30 man... Na een verhaaltje over de Grote Beer (die je hier dus wél kunt zien....) en de Schorpioen, werd ons duidelijk dat we nu één voor één naar de maan en wat sterren konden kijken... Nou, daar zaten we nou niet bepaald op te wachten.. Dus na de maan gezien te hebben, zijn we er maar tussenuit geknepen met zijn tweetjes. Gauw weer terug naar het hotel en op naar een leuk pizza-/pastatentje wat we onderweg hadden gezien. We hadden inmiddels flink honger gekregen!

Om half 10 's avonds werden we dan eindelijk opgehaald door de transfer die ons naar het busstation bracht. Hier zou onze bus om half 11 vertrekken, maar uiteindelijk werd het over 12 uur..... *zucht* Het was echt een dag vol wachten..... Godzijdank hadden we wel een CAMA bus, met halve bedden, zodat je nog enigszins kon slapen.... Diep dankbaar dat ik was dat de bus er EINDELIJK was, vond ik snel onze stoelen/bedjes en viel ik al zeer snel wiegend door de bus in slaap...

Hasta mañana !