Vandaag: WAUW (geen andere woorden voor... )

Hola!

Vanmorgen ging de wekker alweer om 5uur. Vroeg zou je zeggen, maar lang leve de jetlag die nog altijd aanwezig lijkt te zijn, want ik was alweer om 4uur klaarwakker. Het moet nu toch echt niet gekker worden hoor... Maar lekker op tijd gaan douchen en spullen verder ingepakt. Om 5.00uur kwam het ontbijt op bed (oh nee, aan de kamer, maar wij hebben het lekker in Japanse stijl op bed opgepeuzeld). Tis dat er geen stokjes bij zaten (ook geen bestek overigens), dan was het helemaal compleet geweest. Maar zonder mes en vork hebben we de broodjes dus maar met onze handen open'gesneden' en wat kaas er tussen gepropt. Smaakte overigens gewoon prima :D

We zouden om 6.00uur opgehaald worden en met een transfer naar het busstation gebracht worden, dus wij gedacht er prima op tijd te zijn als we om 10 voor 6 naar beneden gingen. Maar nee, de transfer was er al. Ik snap er werkelijk waar niets meer van. Wat lullen ze nou dat die Peruanen altijd te laat zijn... ? Wij merken er anders helemaal niets van. Ze zijn altijd ruim op tijd! Zelfs eerder als ons!
Met de transfer - zonder licht - naar het busstation gegaan. Eerst dachten we nog dat de beste man zich er niet van bewust was, dat zijn licht uitstond, maar even later zette hij hem alsnog ff aan. Niet veel later ging het ook weer gewoon uit. Terwijl het echt nog pikkedonker was...... Er stonden genoeg lantaarns, dus licht genoeg (hebben wij maar ingevuld... )
Na opnieuw een dollemans rit - zonder licht - na twintig minuutjes aangekomen bij het station. Godzijdank ging daar de chauffeur even mee naar binnen, want zonder was het nog leuk geworden denken we :P Hij vroeg om een voucher, dus ik gaf de voucher die we tot nu toe hadden gebruikt. De vrouw aan de balie begreep er echter geen zak van en ze kon de boeking totaal niet vinden... Leuk dacht ik bij mezelf.. Maar heb dat uiteraard maar ff niet tegen de rest gezegd.. Komt vast allemaal wel goed. ;) En ja hoor, ineens bedacht ik me dat we nog een boekje met vouchers hadden gehad, speciaal voor de busreizen. En ja hoor, toen was alles in orde en konden we doorlopen naar de bagageclaim. Vanaf daar hebben we het weer zelf gedaan. Eerst de backpacks en koffers ingecheckt, daarna nog even gewacht tot we de bus in konden. Hier weer ons immigratiepapiertje laten zien, paspoorten en de tassen werden gecontroleerd. Nou ja, gecontroleerd, de beste man die er stond keek even in elke rugzak, schoof met één vinger hetgeen wat bovenop lag opzij, en ja hoor het was prima. Ook nog ff met een metaaldetector gescand, maar alles was uiteraard prima. Nou ja, behalve bij ons pa, want die moest weer van alles uit z'n zakken halen. Gelukkig had ie dit keer geen bananen bij. Anders stond ie ook hier weer int zwarte boek...... :P

Wij de bus in; stoelen 1 tot en met 4. Joehoee, bovenin en dan helemaal vooraan bij het raam. Konden we alles prima zien! :D Renéetje had weer de tijd van zijn leven, want hij was de eerste minuten eventjes de chauffeur. Althans, hij speelde het. Achja, het blijft een manneke he.. ;)

Toen het volgende bijzondere punt; net voor vertrek kwam een Peruaanse sjappie met een camera om ons even allemaal te filmen. Check wie waar zat ofzo. En daarna kwam er een Peruaans vrouwke met een lijst ter controle waar we er uit moesten. Netjes allemaal hoor!
Om 7uur vertrokken we dan uit Lima, op naar Pisco. Het duurde niet lang voordat we dan de echte krottenwijken van Lima zagen. Op zich viel het nog mee, want ze hadden allemaal stenen muren.. Alleen ja, dat was ook het enige fatsoenlijke. Geen echte ramen of deuren, en geen fatsoenlijk dak. Wat wij althans een dak noemen..
Na enige tijd rijden veranderde het landschap al snel in een saai, dor landschap met veel zand en stenen. We werden meteen aan Chilli herinnerd. Zo nu en dan kwam er een dorpje langs, waar het dan even wat groener was, maar zodra je daar doorheen was, waren het zand en stenen weer terug.

We hebben ook een stukje over de snelweg gereden. Nou, wat je daar dan allemaal weer ziet.. Vrachtwagens met zakken vol (vraag me niet wat... ) en dan zitten er drie Peruanen achterop, beetje koud te lijden. Of wielrenners of hardlopers.. OP DE SNELWEG...... En van regels hebben ze ook op die wegen nog nooit gehoord... Continue links rijden.. rechts, oh nee, links, oh nee toch maar rechts inhalen.. En oh ja, er staken regelmatig mensen over. Drie banen de ene kant, drie banen de andere kant over.. Tuurlk. Kan gewoon. Maakt niet uit...... :|

Na 3,5 uur rijden kwamen we aan in Pisco, een dorpje waar we al snel weer doorheen waren. Zoiets als Langeweg zeg maar. Alleen de huisjes waren echt drie keer niets... nog minder dan de krotten die we in de buitenwijken van Lima zagen... Nu waren er ook maar tig huisjes zonder één steen in het hele huis.. De huisjes die we hier zagen bestonden uit van alles en nog wat wat ze maar konden vinden op straat.. Verschrikkelijk.. :( Dan waardeer je toch maar weer des te meer ons luxe leventje in Nederland..

Nou ja, toen kwam de mevrouw van de bus ons zeggen dat we er zo uit moesten... Juist ja.. in dit dorp.. waar de huizen van ellende uit elkaar vallen... ?! :| Ook nu werden we weer even aan Chilli herinnerd.. toen we net de grens over waren gekomen en ook in zo'n dorp uitkwamen... Niet veel later als dat de vrouw het gezegd had, stopte de bus langs de kant van de weg, bij een mini busstation. De bus kon zelfs maar net op het parkeerplaatsje... Uitgestapt en voor ik om me heen had kunnen kijken, had mama onze transfergids al opgemerkt. Opnieuw met een bordje met MIJN naam :D Voel je je toch wel goed door ;). Die vertelde ons dat we snel de tassen en koffers moesten halen, omdat we over 15 minuten al opgehaald zouden worden bij ons hotel, om naar het Paracas Nationaal Reservaat te gaan. Weer een verwondering! Zo snel en gehaast..?! We snappen niets meer van die Peruanen ;) Nou goed, wij snel de tassen gefikst, op naar het hotel. Ook nu werden we weer aan ons avontuur in Chilli herinnerd, want ook nu werden we afgezet bij een super mooi hotel: hotel Posada Emanciopador, al was de rest van het dorp weinig belovends. Daar heel even snel de kamer bekeken. Dat zag er héél goed uit; weer een giga bed, jacuzzi en een balkon met uitzicht op zee! Toeee maaaar! :D Renéetje en ik wisten al waar we na de excursie in zouden duiken: de jacuuuuzzie! :D

Maar nu eerst snel terug naar de voorkant van het hotel; op naar het Reservaat! De bus en de gids stond ook nu alweer klaar. Ongeveer tien minuutjes later stonden we bij de ingang van het reservaat. Braaf kaartjes halen en allereerst naar een klein museumpje over de geschiedenis van het reservaat. Toen begon het echte avontuur; al snel verlieten we de verharde weg, en kozen we voor een heerlijke weg met kuilen, hobbels, zand en weer heel veel zand..... Nou ja, daar kozen wij uiteraard niet voor, wij zaten in het busje en hadden gewoon weinig keus ;) Maar was wel weer heerlijk, lekker schudden en hobbelen. Grappig als je achterin zit, en je kijkt naar alle hoofdjes die synchroon alle kanten op wiebelen. :D :P
Zo ver je kijken kon was het alleen maar zand, heuvels en héél véél stenen. Er was een 'pad' bestaande uit wit geverfde stenen langs de 'weg'. Nou ja, weg.. in de gigantische woestijn die overal exact hetzelfde was, met overal evenveel stenen en zand, hadden ze gewoon wat witte stenen gelegd, en daar reden dan alle auto's en busjes overheen.. Dus of je het dan een weg noem...
Na enige tijd heen en weer hobbelen en zandhappen stopten we bij het uitkijkpunt 'La Catedral'. Vraag ons niet waarom het dan speciaal zo heet, want er was geen enkele Kathedraalafbeelding of weet ik wat in de bergen te herkennen... Doet er verder ook niet toe, want het was echt SCHITTEREND!!!!!!!!! Wat een uitzicht! Het is een rotsformatie die gevormd werd door het eeuwenlange gebeuk van zeewinden en getijden. Je keek uit over de Grote Oceaan, staande op de rand van de afgrond; letterlijk! Torenhoge kliffen die echt retestijl waren! Uiteraard hebben we er een hele reeks schitterende foto's van gemaakt, maar die volgen nog. Het zicht benam je in ieder geval volledig alle adem! Echt SCHITTEREND!!
Onze derde stop was bij 'Playa Roja'; het enige rode strand in heel Peru. Hier dachten we dat het wel wat leuke foto's zou opleveren als we wat dichterbij het water stonden. Nou ja, dat was vast en zeker, maar voor ik het doorhad stond het water tot mijn enkels... :P Ook hier waren weer schitterende rotsformaties, zij het lang niet zo hoog als bij onze vorige stop. Maar ook hier hebben we weer een aantal mooie plaatjes geschoten. Uiteraard :D.
Hierna reden we verder tot een kleine inham waar verschillende restaurantjes stonden. Tijd voor lunch! Voor we uitgestapt waren, werden we al half verschillende restaurantjes ingetrokken. Het leek even heel erg op Turkije. .. Fijn is anders maar goed, wat doet je eraan. We zijn maar het restaurantje ingegaan die de gids aanbeval. Hier hebben we heerlijk in het zonnetje onze lunch op; ikke een lekkere kaasomelet (want al die vis is toch nog altijd niet mijn ding....) en Renéetje, mama en papa een soort van paella. Smaakte voortreffelijk als ik ze mocht geloven! Maar je had daar ook zoveel vis, dat het daar niet anders als de specialiteit kon zijn.
Na de lunch nog een half uurtje de tijd gehad om rond te wandelen, en daar hebben Reneetje en ik gretig gebruik van gemaakt. Er was een hoge, stijle berg, waar bovenop een aantal mensen liepen. Nou, dat kunnen wij dan toch ook. Uiteraard de meest stijle route gekozen, want al heel snel voelden we onze beentjes op verschillende plaatsen protesteren... ;) Maar we kwamen er, en WAT EEN UITZICHT! Opnieuw SCHITTEREND! Vanaf boven hadden we een schitterend uitzicht op kleine eilandjes waar verschillende soorten vogels zaten; Jan van Genten, Chillipelikanen, Aalscholvers en nog een paar waar ik de naam absoluut niet van weet. Komt vast allemaal goed als ik het boekje er naast houd ;) Nou, de eilandjes waar ze op zaten waren volledig ondergescheten. Godzijdank stonk het niet zo! Na een paar mooie picca's gingen we weer naar beneden, maar uiteraard via de meest mooie - en dus de meest stijle - route. Ons pa was het er niet zo over eens, maar ach, dat kennen we toch allemaal zelf prima ;) Renéetje moest een stukje op zijn billen naar beneden glijden, omdat ie het toch wel érg stijl vond. Nou, ik kon het gewoon af met beetje door de knietjes gaan. Kom op, beetje spanning op zo'n tocht mag best! :D
Nu ik dit type, zegt Renéetje dat hij dat gewoon leuk vond. Was niet noodzakelijk, maar hij vond het 'gewoon leuk'......... Dus... :D ;)
Miauw!
Eenmaal weer beneden, konden we heel dichtbij nog wat vreemde vogels komen, dus daar kroop ik uiteraard behoedzaam naartoe. Heel zachtjes over de rotsen, want ik wilde ze tuurlk niet weg jagen. Maar die beesten waren heel wat gewend denk, want bleven gewoon rustig zitten kijken hoe ik over de rotsen klauterde. Ook hier volgen tuurlk de foto's van! :D

Om kwart voor 3 was het weer tijd om terug te gaan naar het kleine dorpje Piscoen het hotelletje. Na een uurtje hobbelen en zandhappen en lachen om de synchroon gaande hoofdjes voor ons, werden wij als eerste afgezet. Op de terugweg werd ons pa nog wel ff half gelanceerd; er was een drempeltje of kuiltje in de weg ofzo.. ;)

Terug in het hotel zijn we nog eventjes door het dorpje gelopen. Een mooi piepklein boulevardje met een mooi strand. Veel winkeltjes met souvenirtjes die - uiteraard - allemaal hetzelfde verkopen. Op de terugweg nog wat bier en fris gekocht, voor 's avonds op ons balkonnetje.

Eenmaal weer terug in het hotel hebben Renéetje en ik de zwemkleding aangetrokken en wilden wij vol moed in het zwembadje springen. Maar na 1 minuut proberen met mijn voetjes in het water, hebben we het zwemmen toch maar eventjes uitgesteld. Was toch wel erg koud..... We moeten tuurlk niet vergeten dat het hier winter is.... ;)
Al is het hier toch 20 graden, met volle bak zon overigens! Een stuk beter als in Lima, waar het blijkbaar ook slechts maar 3, à 4 maanden zonnig is, en de rest van het jaar is het zoals wij het hebben meegemaakt; bewolkt en schommelend tussen de 15 en 20 graden. Ook niet koud (al liepen ze ook daar gewoon met mutsen en handschoenen), maar hier is het toch wel fijner! Renéetje is zelfs helemaal verbrand in zijn nek en ik op één arm.

Nou ja, dat zwemmen werd het hem dus nog even niet, dus alternatief: de jacuuuuzzie in! :D Wij aangezet, biertje er bij en derin. Duurde wel ff voor dat ding vol was, en ja, ik heb niet zo heel veel geduld, dus moest ik ff iets als tijdverdrijf vinden. Renéetje lag al te ontspannen met zijn oogjes dicht, dus ik zag een mooie kans; de jacuuzzie kan alvast wel aan! :P Nou, nu heb ik onze Tijger Miep wel eens hoog zien opspringen toen ze schrok, maar Reneetje sprong zo ongeveer tegen het plafond! :D Hahahahahaha, we liggen nu weer flink dubbel. Zag er toch zo prachtig uit. :D :P Daarna ben ik lief geweest hoor, en hebben we fijn samen gebubbeld, zonder verdere vervelende tussenkomsten. ;)

Zo, nu zitten we lekker op het balkonnetje, dit prachtige verhaal te typen :D, onder het genot van een biertje. We gaan nu zo maar eens afsluiten, en nog een lekker avondmaal zoeken.

Allemaal weer een fijne dag en tot het volgende avontuur!

Adios amigos!