Spot die kwal!
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
23 Augustus 2021 | Denemarken, Bryrup
Goddag!
Vandaag zoals gezegd een reisdag. Helaas geen goede dag voor de zwangere mama; de laatste dagen neemt de rugpijn toe en vandaag was echt waardeloos. En dan moesten we juist vandaag veel zitten, dat hielp ook niet erg mee. Balen, omdat het zoveel dubbele gevoelens gaf vandaag. Zo ontzettend blij met de dikke buik die er eindelijk mag zijn, maar hij zat vandaag ook wel echt in de weg en door de forse rugpijn zat er eigenlijk weinig in om met de grote jongen te ondernemen. Gelukkig is daar papa die alles liefdevol overneemt, maar balen doet deze mama dan wel heel erg. Deze vakantie was tuurlk ook heel erg voor de grote jongen en dan voel je je toch wel erg beperkt als het zo’n dag fysiek zo tegenzit. Gelukkig was het pas de eerste echte dag en gaan we er vanuit dat het de komende dagen weer beter gaat.
Vandaag moesten we voor het eerst de wekker gebruiken want we moesten echt om kwart voor 9 in de auto zitten. En jawel hoor, we zeiden het nog lacherig gisteraaf; ‘dan zal Noah nu net uitslapen’… en quess what…. Daar wordt je toch simpel van… Onze wekker ging om kwart voor 7, de grote jongen sliep nog ff gestaag door tot een uur of half 8.. Als ie dat nou op alle komende dagen zou doen…. in plaats van die 6 uur die ie gemiddeld klaarwakker is en als een raptop op ons bed springt…
Als een gesmeerd team alles vanmorgen weer ingepakt, opgeruimd, schoongemaakt en ingeladen en jawel, om 8.40uur zaten we volledig klaar in de auto voor vertrek. De eerste etappe ging via binnenwegen naar het stadje Middelfart, in het noord-oosten van Funen, net voor de oversteek naar het grote Jutland. Hier moesten we ons om iets voor half 11 melden bij het kleine haventje, om op bootexcursie mee te gaan op de Mira III met Lillebælt Waters; op zoek naar bruinvissen; een zoogdier wat valt onder de kleinsoortige walvissen. Het beestje kan maximaal 1,80m worden en weegt maximaal 60kg. Hier in de Lillebælt (Kleine Belt) is het schijnbaar één van de beste plekken om het dier in het wild te zien, al komt ie ook veel voor in de Noordzee. De Lillebælt is de zeestraat tussen Jutland en Funen en is ongeveer 50 kilometer lang en 800 tot 25 kilometer breed, met een maximale diepte van 75 meter. Door deze diepte voert de straat 10% van het water van de Oostzee naar het Kattegat af.
We hadden het stadje iets na 10 uur bereikt en gelukkig was ook de haven niet al te ingewikkeld te vinden. Wel was onze wegenkaart net te groot voor de precieze straatjes en klopte de navigatie in de auto blijkbaar niet meer, waardoor Renéetje toch zijn grote vriend GoogleMaps even om hulp heeft gevraagd. Altijd ideaal en zo was het zo gepiept. Even plassen, en op naar de pier. Het bootje zat al ver vol (jawel, de gebruikelijke nationaliteiten) en wij kozen ervoor om achterop plaats te nemen, onder het dakje. Aan de zijkant kon je alsnog mooi in de zon zitten, maar wel met iets minder wind. Fijn! Met ons zaten er nog 5 oudere Duitsers en verder was er ruimte zat. Na een kleine tien minuutjes vertrok de boot en kwam de dame die soort van gids was ons vragen om even naar de voorkant te komen, zodat ze haar verhaal maar 1x in het Engels hoefde te houden. Oh jot. Alleen het was niet echt goed te verstaan wat ze zei (terwijl de meeste Denen wel echt keurig Engels spreken is onze beleving tot dusver) en ze bleef haperen in haar verhaal, dus na eventjes afgewacht te hebben, maar ze toch stil bleef, zijn we maar weer naar achteren gegaan. Even later kwam ze daar haar verhaaltje in het Duits doen en daar kregen we ook wel voldoende van mee. Onder andere dat dit bootje al 106 jaar oud was… gelukkig door de jaren heen wel regelmatig gerenoveerd, maar je kon wel zien dat het een oud beestje was. We checkten nog een keertje extra waar en of de zwemvesten er lagen, just in case. En toen was het vooral genieten van het stralende weer, de schitterende omgeving en de vrolijke jongen die vooral op kwallenjacht was, in plaats van op bruinvissenjacht. Het stikte echt van de vieze lelijke grote kwallen die naar mijn idee heel vaak op grote gebakken eieren leken in het water. We legden de grote jongen uit dat die rotbeesten flink kunnen steken en mocht ie het ooit meemaken, dat je er dan overheen moest plassen tegen de pijn. Hier had hij direct hele beelden bij en de rest van de trip (2uur) was het hét gespreksonderwerp. Zelf zochten we wel actief naar bruinvissen en op enige afstand hebben we er diverse keren een groepje van gezien. Nou ja zien, je zag ze soms met boogjes bovenkomen, zoals dolfijnen dat zo typisch doen met hun snuitjes en rugvinnen. Veel meer zag je er niet van en jammer genoeg niet héél dichtbij de boot. Het gros van de opvarenden ging als een malle tekeer met het fototoestel en sommigen kwamen van de voor- naar de achterkant gehold om nog net wat meer foto’s te kunnen maken. Renéetje en ik keken elkaar eens aan en beseften ons opnieuw hoe stinkend verwend we al zijn met onze ervaringen. Tuurlk hebben we ook fotootjes geschoten, maar het was geen wereldse ervaring meer. Op de terugweg schoven we gauw naar de andere kant op het achterdek, zodat we ook op de terugtocht lekker in het zonnetje zaten. Heerlijk! De omgeving was ook echt fantastisch mooi. Heuvelachtig, heel veel groen, schitterend water met her en der wat bootjes en twee bruggen die de twee eilanden met elkaar verbond. Noah had het prima naar z’n zin met de kwallen en had nu geen enkele moeite om twee keer op de boot te gaan plassen want; ‘lekker op die kwallen plassen’. Een succesvol boottochtje.
Na twee uurtjes zetten we weer voet aan wal en stapten we terug de auto in. Er volgde een kort ritje van zo’n 20 minuutjes iets meer terug landinwaarts, maar nu meer naar het oosten en de kustlijn volgend. Op naar het visrestaurant Baring skov in Asperup waar mijn grote nicht Mirella werkt. We hadden gehoopt bij haar in het restaurant te kunnen lunchen, maar helaas serveerden ze geen lunch, enkel buffetdiner. Ze was wel de hele dag al druk bezig met de voorbereiding en gaf aan dat we prima alsnog ff langs konden wippen. Bij aankomst kwam de gigantische vislucht je al tegemoet en kwam ze ons vrolijk tegemoet gelopen. Een dikke knuffel en we werden uitgenodigd even bij de keuken te komen zitten. Ze kon ongeveer een half uurtje pauze nemen dus kletsen we wat over Denemarken, de taal en wat wij zoal al gezien hadden. Noah vond het stikspannend en was de gehele tijd stil. Hij keek wel nonstop vol fascinatie naar een Deense man die de grote visbakken aan het schoonspoelen was. Mirella vertelde dat het een zwerver is (zo zag ie er totaal niet uit) en dat hij iedere dag deze klusjes kwam doen in ruil voor een maaltijd ’s avonds. Goede deal! Na een half uurtje moest ze weer aan de bak en moesten wij dus ook weer afscheid nemen. Kort maar krachtig en leuk om elkaar weer eens te zien, zeker hier in Denemarken en zeker in een veel vrolijkere setting dan de laatste paar keer in Nederland. We houden nog even contact, want mogelijk kunnen we elkaar nog eens in Ribe treffen volgende week, waar ze dan ook is met haar vriend. Nog even een fotootje voor het restaurant met het schitterende uitzicht op het water en opnieuw terug de auto in.
We reden terug naar het havenstadje Middelfart op advies van Mirella om daar te genieten van een lunch. Die ongelooflijke vent van mij reed er zonder kaart of navigatie naartoe (alsof ie er dagelijks kwam) en we parkeerden een klein stukje voor het haventje waar we vanmorgen gratis hadden gestaan. We zochten een plekje op het terras uit bij Café Razz en genoten van een voortreffelijke lunch (de broodjes waren vanmorgen opgegaan en we hadden echt nog teveel honger om tot vanavond te wachten – en Renéetje zei wijselijk tegen Noah; ‘nooit een zwangere vrouw honger laten leiden’). Noah kreeg een heerlijk kinderbord met kipnuggets, aardappeltjes, salade en als toetje een kindersurprise, papa had moeite om een vol bord heerlijke pasta weg te krijgen en de wrap van mama was binnen no time verorberd. Allen zaten we wel bommetje vol. Het uitzicht tijdens de lunch was geheel in stijl; zicht op het water waar we vanmorgen hadden gevaren, op het eiland Jutland en op beide bruggen. En dat met een heerlijk warm zonnetje. We hadden het zeker slechter kunnen treffen.
Na de lunchpauze terug naar de auto. Ditmaal de laatste etappe alweer; op naar midden-Jutland. Op de planning hadden we nog een eventueel bezoek aan Fredericia staan en eventueel een kort bezoek aan Jelling, maar grotendeels vanwege mijn rug besloten we beiden over te slaan en direct naar de camping te rijden (een andere reden was dat Mirella aangaf dat Fredericia op het moment compleet overhoop lag met wegwerkzaamheden en bij Jelling waren er grafheuvels en een kerkje te bezichtigen; beiden hadden we niet heel veel behoefte aan omdat we deze ook al eerder hadden gezien) Een tocht van zo’n 90km via weer heerlijke binnendoorweggetjes waardoor we er zo’n 1,5 uur over deden. Noah vermaakte zich kostelijk met de film IceAge en gierde het een aantal keer zo hard uit dat we bang waren dat ie daardoor in z’n broek zou plassen, maar niets van dat alles; hij had de grootste lol en presteerde het om de gehele dag kurkdroog te blijven. Kanjer! Mama de navigator moest een aantal keer flink aan de bak met de kaart, want sommige weggetjes zijn wel écht piepklein en niet allemaal even helder aangegeven en het ging in Fredericia dan ook even mis. Ach, dan toch wat meer sightseeing; uiteindelijk zaten we weer op de goeie weg en genoten we van schitterende uitzichten en flinke op en neer wegen; van de achterbank klonk het dan ook; ‘het lijkt hier wel een achtbaan!’. Vooral het uitzicht van de oude brug van over de Lillebælt was echt magnifiek te noemen; echt schitterend en een aanrader voor iedereen die er langs moet. Ga vooral níet over de nieuwe snelweg en de nieuwe brug, maar pak de oude route; zo’n ontzettend gaaf uitzicht op beide havendorpjes (Fredericia op Jutland en Middelfart op Funen), de kustlijnen en de grote hangbrug van de snelweg. Echt héél mooi.
Na zo’n 90 minuten kwamen we aan in Bryrup waar we op de super, super leuke Bryrup Camping (hoe origineel) verblijven in een super leuk en cosy huisje. Er is hier weer van alles te doen en je zou hier met gemak een volle week kunnen doorbrengen met iedere dag iets anders aan activiteit. We kwamen hier rond een uur of 4 aan en mama besluit even helemaal niets meer te doen. Spullen uitladen, huisje inrichten en de 1,5 uur daarna plat op de bank om de rug bij te laten komen. Dat hielp gelukkig wel. Noah en papa verkenden de camping, met name de speeltuin en haalden bij een winkeltje iets verderop brood, broodjes en fruit voor morgen. De komende 3 nachten verblijven we hier en de planning is vooral een volle dag genieten van het avontuurlijke merengebied in deze regio en een volle dag plezier in Legoland. Voor morgen ziet het weer er prima uit, dus Renéetje heeft vanavond voor morgenvroeg in ieder geval een rondvaartboot door het merengebied geboekt. De rest gaan we morgen wel zien. Voor nu, verder rustig bijkomen zodat we er morgen weer tegenaan kunnen.
Vi ses!
Vandaag zoals gezegd een reisdag. Helaas geen goede dag voor de zwangere mama; de laatste dagen neemt de rugpijn toe en vandaag was echt waardeloos. En dan moesten we juist vandaag veel zitten, dat hielp ook niet erg mee. Balen, omdat het zoveel dubbele gevoelens gaf vandaag. Zo ontzettend blij met de dikke buik die er eindelijk mag zijn, maar hij zat vandaag ook wel echt in de weg en door de forse rugpijn zat er eigenlijk weinig in om met de grote jongen te ondernemen. Gelukkig is daar papa die alles liefdevol overneemt, maar balen doet deze mama dan wel heel erg. Deze vakantie was tuurlk ook heel erg voor de grote jongen en dan voel je je toch wel erg beperkt als het zo’n dag fysiek zo tegenzit. Gelukkig was het pas de eerste echte dag en gaan we er vanuit dat het de komende dagen weer beter gaat.
Vandaag moesten we voor het eerst de wekker gebruiken want we moesten echt om kwart voor 9 in de auto zitten. En jawel hoor, we zeiden het nog lacherig gisteraaf; ‘dan zal Noah nu net uitslapen’… en quess what…. Daar wordt je toch simpel van… Onze wekker ging om kwart voor 7, de grote jongen sliep nog ff gestaag door tot een uur of half 8.. Als ie dat nou op alle komende dagen zou doen…. in plaats van die 6 uur die ie gemiddeld klaarwakker is en als een raptop op ons bed springt…
Als een gesmeerd team alles vanmorgen weer ingepakt, opgeruimd, schoongemaakt en ingeladen en jawel, om 8.40uur zaten we volledig klaar in de auto voor vertrek. De eerste etappe ging via binnenwegen naar het stadje Middelfart, in het noord-oosten van Funen, net voor de oversteek naar het grote Jutland. Hier moesten we ons om iets voor half 11 melden bij het kleine haventje, om op bootexcursie mee te gaan op de Mira III met Lillebælt Waters; op zoek naar bruinvissen; een zoogdier wat valt onder de kleinsoortige walvissen. Het beestje kan maximaal 1,80m worden en weegt maximaal 60kg. Hier in de Lillebælt (Kleine Belt) is het schijnbaar één van de beste plekken om het dier in het wild te zien, al komt ie ook veel voor in de Noordzee. De Lillebælt is de zeestraat tussen Jutland en Funen en is ongeveer 50 kilometer lang en 800 tot 25 kilometer breed, met een maximale diepte van 75 meter. Door deze diepte voert de straat 10% van het water van de Oostzee naar het Kattegat af.
We hadden het stadje iets na 10 uur bereikt en gelukkig was ook de haven niet al te ingewikkeld te vinden. Wel was onze wegenkaart net te groot voor de precieze straatjes en klopte de navigatie in de auto blijkbaar niet meer, waardoor Renéetje toch zijn grote vriend GoogleMaps even om hulp heeft gevraagd. Altijd ideaal en zo was het zo gepiept. Even plassen, en op naar de pier. Het bootje zat al ver vol (jawel, de gebruikelijke nationaliteiten) en wij kozen ervoor om achterop plaats te nemen, onder het dakje. Aan de zijkant kon je alsnog mooi in de zon zitten, maar wel met iets minder wind. Fijn! Met ons zaten er nog 5 oudere Duitsers en verder was er ruimte zat. Na een kleine tien minuutjes vertrok de boot en kwam de dame die soort van gids was ons vragen om even naar de voorkant te komen, zodat ze haar verhaal maar 1x in het Engels hoefde te houden. Oh jot. Alleen het was niet echt goed te verstaan wat ze zei (terwijl de meeste Denen wel echt keurig Engels spreken is onze beleving tot dusver) en ze bleef haperen in haar verhaal, dus na eventjes afgewacht te hebben, maar ze toch stil bleef, zijn we maar weer naar achteren gegaan. Even later kwam ze daar haar verhaaltje in het Duits doen en daar kregen we ook wel voldoende van mee. Onder andere dat dit bootje al 106 jaar oud was… gelukkig door de jaren heen wel regelmatig gerenoveerd, maar je kon wel zien dat het een oud beestje was. We checkten nog een keertje extra waar en of de zwemvesten er lagen, just in case. En toen was het vooral genieten van het stralende weer, de schitterende omgeving en de vrolijke jongen die vooral op kwallenjacht was, in plaats van op bruinvissenjacht. Het stikte echt van de vieze lelijke grote kwallen die naar mijn idee heel vaak op grote gebakken eieren leken in het water. We legden de grote jongen uit dat die rotbeesten flink kunnen steken en mocht ie het ooit meemaken, dat je er dan overheen moest plassen tegen de pijn. Hier had hij direct hele beelden bij en de rest van de trip (2uur) was het hét gespreksonderwerp. Zelf zochten we wel actief naar bruinvissen en op enige afstand hebben we er diverse keren een groepje van gezien. Nou ja zien, je zag ze soms met boogjes bovenkomen, zoals dolfijnen dat zo typisch doen met hun snuitjes en rugvinnen. Veel meer zag je er niet van en jammer genoeg niet héél dichtbij de boot. Het gros van de opvarenden ging als een malle tekeer met het fototoestel en sommigen kwamen van de voor- naar de achterkant gehold om nog net wat meer foto’s te kunnen maken. Renéetje en ik keken elkaar eens aan en beseften ons opnieuw hoe stinkend verwend we al zijn met onze ervaringen. Tuurlk hebben we ook fotootjes geschoten, maar het was geen wereldse ervaring meer. Op de terugweg schoven we gauw naar de andere kant op het achterdek, zodat we ook op de terugtocht lekker in het zonnetje zaten. Heerlijk! De omgeving was ook echt fantastisch mooi. Heuvelachtig, heel veel groen, schitterend water met her en der wat bootjes en twee bruggen die de twee eilanden met elkaar verbond. Noah had het prima naar z’n zin met de kwallen en had nu geen enkele moeite om twee keer op de boot te gaan plassen want; ‘lekker op die kwallen plassen’. Een succesvol boottochtje.
Na twee uurtjes zetten we weer voet aan wal en stapten we terug de auto in. Er volgde een kort ritje van zo’n 20 minuutjes iets meer terug landinwaarts, maar nu meer naar het oosten en de kustlijn volgend. Op naar het visrestaurant Baring skov in Asperup waar mijn grote nicht Mirella werkt. We hadden gehoopt bij haar in het restaurant te kunnen lunchen, maar helaas serveerden ze geen lunch, enkel buffetdiner. Ze was wel de hele dag al druk bezig met de voorbereiding en gaf aan dat we prima alsnog ff langs konden wippen. Bij aankomst kwam de gigantische vislucht je al tegemoet en kwam ze ons vrolijk tegemoet gelopen. Een dikke knuffel en we werden uitgenodigd even bij de keuken te komen zitten. Ze kon ongeveer een half uurtje pauze nemen dus kletsen we wat over Denemarken, de taal en wat wij zoal al gezien hadden. Noah vond het stikspannend en was de gehele tijd stil. Hij keek wel nonstop vol fascinatie naar een Deense man die de grote visbakken aan het schoonspoelen was. Mirella vertelde dat het een zwerver is (zo zag ie er totaal niet uit) en dat hij iedere dag deze klusjes kwam doen in ruil voor een maaltijd ’s avonds. Goede deal! Na een half uurtje moest ze weer aan de bak en moesten wij dus ook weer afscheid nemen. Kort maar krachtig en leuk om elkaar weer eens te zien, zeker hier in Denemarken en zeker in een veel vrolijkere setting dan de laatste paar keer in Nederland. We houden nog even contact, want mogelijk kunnen we elkaar nog eens in Ribe treffen volgende week, waar ze dan ook is met haar vriend. Nog even een fotootje voor het restaurant met het schitterende uitzicht op het water en opnieuw terug de auto in.
We reden terug naar het havenstadje Middelfart op advies van Mirella om daar te genieten van een lunch. Die ongelooflijke vent van mij reed er zonder kaart of navigatie naartoe (alsof ie er dagelijks kwam) en we parkeerden een klein stukje voor het haventje waar we vanmorgen gratis hadden gestaan. We zochten een plekje op het terras uit bij Café Razz en genoten van een voortreffelijke lunch (de broodjes waren vanmorgen opgegaan en we hadden echt nog teveel honger om tot vanavond te wachten – en Renéetje zei wijselijk tegen Noah; ‘nooit een zwangere vrouw honger laten leiden’). Noah kreeg een heerlijk kinderbord met kipnuggets, aardappeltjes, salade en als toetje een kindersurprise, papa had moeite om een vol bord heerlijke pasta weg te krijgen en de wrap van mama was binnen no time verorberd. Allen zaten we wel bommetje vol. Het uitzicht tijdens de lunch was geheel in stijl; zicht op het water waar we vanmorgen hadden gevaren, op het eiland Jutland en op beide bruggen. En dat met een heerlijk warm zonnetje. We hadden het zeker slechter kunnen treffen.
Na de lunchpauze terug naar de auto. Ditmaal de laatste etappe alweer; op naar midden-Jutland. Op de planning hadden we nog een eventueel bezoek aan Fredericia staan en eventueel een kort bezoek aan Jelling, maar grotendeels vanwege mijn rug besloten we beiden over te slaan en direct naar de camping te rijden (een andere reden was dat Mirella aangaf dat Fredericia op het moment compleet overhoop lag met wegwerkzaamheden en bij Jelling waren er grafheuvels en een kerkje te bezichtigen; beiden hadden we niet heel veel behoefte aan omdat we deze ook al eerder hadden gezien) Een tocht van zo’n 90km via weer heerlijke binnendoorweggetjes waardoor we er zo’n 1,5 uur over deden. Noah vermaakte zich kostelijk met de film IceAge en gierde het een aantal keer zo hard uit dat we bang waren dat ie daardoor in z’n broek zou plassen, maar niets van dat alles; hij had de grootste lol en presteerde het om de gehele dag kurkdroog te blijven. Kanjer! Mama de navigator moest een aantal keer flink aan de bak met de kaart, want sommige weggetjes zijn wel écht piepklein en niet allemaal even helder aangegeven en het ging in Fredericia dan ook even mis. Ach, dan toch wat meer sightseeing; uiteindelijk zaten we weer op de goeie weg en genoten we van schitterende uitzichten en flinke op en neer wegen; van de achterbank klonk het dan ook; ‘het lijkt hier wel een achtbaan!’. Vooral het uitzicht van de oude brug van over de Lillebælt was echt magnifiek te noemen; echt schitterend en een aanrader voor iedereen die er langs moet. Ga vooral níet over de nieuwe snelweg en de nieuwe brug, maar pak de oude route; zo’n ontzettend gaaf uitzicht op beide havendorpjes (Fredericia op Jutland en Middelfart op Funen), de kustlijnen en de grote hangbrug van de snelweg. Echt héél mooi.
Na zo’n 90 minuten kwamen we aan in Bryrup waar we op de super, super leuke Bryrup Camping (hoe origineel) verblijven in een super leuk en cosy huisje. Er is hier weer van alles te doen en je zou hier met gemak een volle week kunnen doorbrengen met iedere dag iets anders aan activiteit. We kwamen hier rond een uur of 4 aan en mama besluit even helemaal niets meer te doen. Spullen uitladen, huisje inrichten en de 1,5 uur daarna plat op de bank om de rug bij te laten komen. Dat hielp gelukkig wel. Noah en papa verkenden de camping, met name de speeltuin en haalden bij een winkeltje iets verderop brood, broodjes en fruit voor morgen. De komende 3 nachten verblijven we hier en de planning is vooral een volle dag genieten van het avontuurlijke merengebied in deze regio en een volle dag plezier in Legoland. Voor morgen ziet het weer er prima uit, dus Renéetje heeft vanavond voor morgenvroeg in ieder geval een rondvaartboot door het merengebied geboekt. De rest gaan we morgen wel zien. Voor nu, verder rustig bijkomen zodat we er morgen weer tegenaan kunnen.
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
