Bunkers en fjorden

Goddag!

We zijn nu overtuigd dat onze grote jongen het expres doet; uitslapen als we er op tijd uit moeten… Terwijl papa en mama al in de weer waren met alles klaarzetten en inpakken, sliep onze jongen dus nog even lekker zijn dutje en werd tegen half 8 eens wakker. Kan ie zeggen dat ie zelfs nu al 2x heeft uitgeslapen op vakantie.. Ja, niets aan gelogen.. deed ie het alleen maar op dagen dat we er niet vroeg uithoefden…

Tegen 9 uur waren we weer zover en checkten we uit bij dit leuke vakantiepark waar we het ook weer prima naar ons zin hebben gehad. Op terug naar het zuiden! We reden het eerste stuk min of meer dezelfde weg als op de heenweg, maar stopten ditmaal bij het dorpje Furreby, iets ten noorden van het iets grotere Løkken. Renéetje had ontdekt dat hier een behoorlijke kustbatterij uit de Tweede Wereldoorlog te vinden was, en aangezien het toch volledig op de route lag, zou het onzin zijn om er aan voorbij te rijden. We hadden wel wat moeite om het gebeuren te vinden, iets wat we bijzonder vonden, want verder staat hier alles wel prima aangegeven vanaf de grotere wegen. Maar nee, niets wat ook maar enigszins in de richting van een kustbatterij of iets met de Tweede Wereldoorlog te linken was, konden we terugvinden op de kaart, evenmin op de borden. Dan maar via GoogleMaps. We reden op goed geluk het dorpje Furreby in en reden zo ver we konden naar de kust. Dat was weer een bijzondere ervaring want al heel snel hield de verharde weg op en reden we over piepkleine grindpaadjes zoals je ze eigenlijk alleen op de camping hebt in Nederland. Waar we reden had daar ook veel van weg; al was het gebied vooral bezaaid met vakantiehuizen (zoals het leek) en het stikte er van de Duitsers. Op den duur reden we een smal, doodlopend paadje in, wat eindigde in een grasveld voor een gigantisch mooi kusthuis. En jawel, een dikke Duitse porsche stond voor de deur geparkeerd. Hoe kon het ook anders. Maar.. nog altijd geen enkel teken van de kustbatterij.. Renéetje keek nog eens op GoogleMaps; ja hier moest het toch écht zijn.. Nou ja, dan maar even de duin op om wat verder te kunnen kijken. De jas was hier wel nodig, want het waaide flink en gewapend met camera liep Renéetje een klein duinpaadje op. Na een 10 minuten kwam ie terug; ‘ja hoor, gevonden. Ik heb nog nooit zoveel beton bij elkaar gezien, het lijkt wel een combinatie van Arromanches en Longues-sur-Mer in Normandië!’. Hij kwam zich weer opwarmen in de auto, maar ik wilde ook wel even kijken. Noah vond het wel best en wilde liever blijven zitten. Oké, dan ik m’n jas aan en ook datzelfde duinpaadje op… even goed opletten want dat losse zand is verraderlijker dan je zou denken en toen kwamen we de duin over… Woooooow, wat een bunkers! Zo ver het oog kon reiken op dit stuk strand zag je de gigantische bunkers liggen. HOEZO STAAT DIT NERGENS AANGEGEVEN?! Ook hier op het strand zelf nergens een bord of ook maar iets. Het is ons nog altijd een raadsel waarom niet. Schamen ze zich? Willen ze geen toerisme? Wij vinden het maar gek en proberen onszelf de gezichten voor te stellen van de mensen die hier zonder iets te weten een vakantiehuisje huren en de duin overlopen om lekker op het strand te gaan liggen… je staat toch ff raar te kijken met zoveel historie pal voor je neus… Via Google zoeken we dan toch maar wat informatie op, want het hele gebeuren roept wel vragen op. Vooral; waarom liggen die dingen op het strand?? Dat is toch niet handig?? We komen er achter dat het een kustbatterij was welke in januari 1943 operationeel gemaakt was omdat de Duitsers bang waren voor een invasie van de geallieerden op dit punt van Denemarken. In eerste instantie had de batterij 4 Deense 12cm kanonnen met een range van 9km. Deze kanonnen werden echter vervangen in februari 1944 door Duitse 12.7cm kanonnen die maar liefst 17.4km (laat dat even op je inwerken…!!) konden halen. Ook werden er in totaal 36 bunkers gebouwd met muren en daken van maar liefst 2 meter dik (!!). Op zijn max, in de eerste helft van 1943, werkten er maar liefst 123 mensen bij deze kustbatterij. Na de oorlog is de hele batterij in verval geraakt en door erosie heeft de zee sinds 1954 reeds 90 meter van de lustlijn afgebroken waardoor alles zo’n circa 20 meter naar beneden, van de duinen af is gedonderd en nu zo overduidelijk, maar ook gek op het strand is komen te liggen. Aha, dat verklaart het één en ander. Ik heb wat om de eerste bunker heen geklauterd, maar er echt in kon je niet (dat leek me ook veel te gevaarlijk). Op de meeste zit graffiti wat ik wel enorm jammer vind. Net als dat er dus helemaal niets van te lezen valt. Het lijkt me toch een belangrijk stuk geschiedenis.. Tussen de bunkers door staan bandensporen en als ik terug de duin opklauter, komt er ook auto aangereden. Dat is hier in Denemarken vrij gebruikelijk overigens; op veel stranden mag je met je eigen auto rijden. Ons lijkt het overigens niet erg aan te raden voor het welzijn van je auto, maar het wordt hier dus veel gedaan.

Eenmaal terug in de auto warm ook ik me even fijn op (er stond echt veel wind) en vervolgen we onze lange route. We zigzaggen tussen de vakantiehuizen vol Duitsers door en komen al snel weer op de ‘grote’ weg. Vandaag zitten we uiteindelijk bijna 5 uur in de auto en wisselen Renéetje en ik elkaar op den duur even af; het is echt een lange rit. Het is niet de meest gerichte rit, maar ook niet bijster veel om en we stoppen verder nergens (op 2 plas- en strek-je-benen-pauzes na) dus het is gewoon ook een flinke afstand die we moeten overbruggen. We rijden in het noorden het grootste stuk om het Limfjord heen, in de hoop er wat van mee te pakken. Het Limfjord is het grootste binnenwater van Denemarken met tal van kleine eilandjes en waterwegen waar je ook een prima vakantie kunt besteden. Je hebt er volle bak gelegenheid om op je gemak vele zeevogels te spotten, op zoek te gaan naar oude fossielen of te genieten van de vele fietspaden en door charmante dorpjes te struinen.
Het was ooit een erg belangrijke streek, wat je terug kunt zien door de vele bronstijdgrafheuvels, kerken en kastelen waarmee het landschap bezaaid is. Uiteraard is ook van dit gebied weer een leuke legende; men zegt dat God eerst een proefmodel maakte voor hij Jutland schiep. Dat was zo perfect dat Hij besloot het midden in de Limfjord te plaatsen; dit is het grote eiland Mors. De weg de we hier in Noord-Jutland volgen, gaat rond het fjord en is gemarkeerd als een groene route met zeker een aantal hele mooie stukken. Helaas zijn er nergens echt uitkijkpunten en waait het hier nog zo hard, dat we er ook tijdens de plas-en-strek-je-benen-pauzes weinig voor voelen om even een stukje te wandelen om meer te kunnen zien.

We zakken verder af naar het zuiden en passeren dan Nissum Bredning; de meest westelijke bron in de Limfjord, gelegen tussen het Thyborøn-kanaal, waardoor de fjord is verbonden met de Noordzee, en Oddesund met de Oddesund-brug. Deze bron is ongeveer 200km² groot en de diepte is maximaal 6 meter. Vanwege de tijd besluiten we er aan de oostzijde omheen te rijden en dus de brug te nemen, omdat je via de kustweg (die ons wel heel gaaf leek) afhankelijk bent van een veerbootje bij het dorpje Thyborøn. Aangezien het ding blijkbaar zo klein is, dat er maar een handvol auto’s op kunnen, waren we bang voor te veel oponthoud en zeker gezien de lange afstand van vandaag, besloten we dus maar de brug te nemen. Kort hierna verlieten we Noord-Jutland en kwamen we weer terug in Zuid- en Midden-Jutland waar we de mooie kustroute van de 181 oppakte en een hele poos langs het Ringkøbingfjord reden. Deze weg ligt op een strook land van zo’n 1km breed en scheidt de Ringkøbingfjord van de Noordzee. Wat een gave route was dit! Een golvende weg met een duin aan de ene kant en een schitterend stukje natuur aan de andere kant. Oprecht genieten! Dat de Ringkøbingfjord populair is bij windsurfers is duidelijk te merken; voor een hele poos zie je ze aan het werk en nog lang zie je de kites in de lucht fladderen.

Uiteindelijk komen we in de buurt van onze laatste overnachtingsbestemming. Het laatste stuk rijdt ik en navigeert Renéetje. Na de kustroute wil ie ons binnendoor, de meest gerichte weg laten nemen. We volgen uiteraard de kaart en Renéetje beslist een paars gestippelde route te nemen. Dat had ik nog nooit gedaan en ik ben blij dat ik dat niet deed, want al snel staan we voor een doodlopende weg (na al een heel stuk op weer zo’n grindweggetje te hebben gereden) en blijkt het alleen toegankelijk te zijn voor fietsers en brommers e.d. Was ik ff blij dat ik het niet was… We draaien om en volgen dan de ‘veilige’ weggetjes op de kaart in het wit en geel. Via wederom een hele gave route (veeeeel weilanden, golvend landschap, schitterende huizen, schattige dorpjes) komen we uiteindelijk om stipt 15.00uur aan bij onze laatste overnachtingsbestemming in het kleine dorpje Ho. Perfect op tijd, want vanaf 15.00uur mag je ook pas in het huisje.

We checken in en mogen een klein stukje verder rijden waar een hele rij kleurige huisjes (a la Nyhavn) staat en waar we de één-na-laatste van hebben toegewezen gekregen. Het is wederom een stikleuk huisje en ditmaal ook echt groot. Er kunnen met gemak 6 volwassenen vertoeven en alles is ruim opgezet. Als we de achterdeur open zetten, kijken we uit op een heel groot speelveld met o.a. speeltuin, springkussen (recht voor de deur!) en voetbalgoals. Noah kan zijn plezier niet op en rent direct het springkussen op. Wij pakken rustig uit en pakken samen een heerlijk koud drankje waarmee we op het gazon plaatsnemen. Even heerlijk bijkomen in de zon na zo’n lange rit. En het weer is hier ook heerlijk; 22 graden en zonnig. Genieten dit.

Tegen 5 uur wandelen we even naar het kleine centrumpje; er is een zwembad, bowlingbaan en soort van minijoepie. We maken Noah blij dat we dat de komende dagen ook kunnen gaan doen na ons dagprogramma. Daar heeft de grote jongen wel oren naar. Vandaag is alles echter dicht want het is zondag. Voor een vakantiepark vinden wij het wat vreemd, maar vooruit, het zal er wel aan liggen dat het naseizoen is. We eten buiten op het gazon waarna er twee Duitse families gaan voetballen met kinderen rond de leeftijd van Noah. Na een hele poos gekeken te hebben en meerdere malen uitgenodigd te zijn, durft Noah het aan om mee te gaan doen, als papa ook maar mee gaat. De rest van de avond was het dikke pret. Er kwamen steeds meer kinderen mee doen bij 3 papa’s en iedereen had het reuze naar zijn zin. Mama genoot van het zonnetje naast het voetbalspel en genoot van de grote jongen die het zo enorm naar zijn zin had.

Vi ses!