In de voetsporen van HC Andersen!
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
22 Augustus 2021 | Denemarken, Odense
Goddag!
Zoals gisteren al aangekondigd stond vandaag geheel in het teken van een bezoek aan de hoofdstad van dit eiland; Odense! Deze plaats is net iets groter dan ons mooie Breda, en deed ons er ergens ook erg aan denken met zijn gezellige pleintjes en warme uitstraling. Het is een stad genoemd naar de Noorse God Odin en het is één van de oudste steden van Denemarken met veel veranderingen. In de middeleeuwen was het een druk handelscentrum en vanaf de 12e eeuw was het een pelgrimsbestemming, voordat het in de 19e eeuw veel meer een grote havenstad werd. De hele stad heeft een rijke cultuur en is tegenwoordig bovenal geliefd vanwege die beroemde schrijver H.C. Andersen. Toevallig begon vandaag de jaarlijkse festivalweek in het teken van deze schrijver en de beschrijving ervan deed mij denken aan het jazzfestival in Breda waarbij er ook op diverse plekken in de stad iets in dat thema te doen is en het volledig bruist van de gezelligheid. Zoals de beschrijving was; “In deze week biedt het festival ‘fairy tales, imagination, adventure and wonder. And much more than that. It will be a week of cabaret, concerts, parades, artistic experiences and tents around the city's major squares’”. Helaas kregen we daar niet heel veel van mee, op een trommeloptocht en één stukje straattheater na. Waarschijnlijk toch net te vroeg deze eerste dag, want in de diverse parken waren de voorbereidingen van een evenement duidelijk in volle gang.
Goed, terug naar vanmorgen; we vertrokken op tijd omdat we echt de hele dag in de stad wilden kunnen vertoeven. Uiteraard hadden we ook wel de nodige planning gemaakt van wat we wilden zien, en we wilden ook tussendoor kunnen relaxen waar gewenst. In eerste instantie wilden we met de auto gaan, maar na het parkeerfiasco in Kopenhagen heroverwogen we de opties. We kwamen uit op een autoritje van een half uur naar het kleine dorpje Arslev waar een super schetig stationnetje was en we de auto konden parkeren op een klein, en gratis parkeerplaatsje. Er stond nog één andere auto en volgens Renéetje stond die auto ook op GoogleMaps en ook nog eens op dezelfde plaats, dus wellicht een trouwe gebruiker van deze parkeerplek. We kochten een kaartje naar de stad en binnen een kwartiertje stapten we hartje centrum uit. Kijk, das nog eens ideaal. Dit keer was de trein haast identiek aan thuis; ook Arriva en eigenlijk gewoon dezelfde sprinters als die wij hebben, alleen veel korter hier ingezet en het leek wel dat ze hoger waren.
We stapten uit op een mooi station waarbij de lucht van heerlijke verse broodjes direct je neusgaten binnenboorden. Mmmm. De trappen af en zo de stad in. We vroegen ons nog wel even af hoe de binnenstad er qua straten bij zou liggen, want er was nogal een verschil tussen het kaartje wat in het capitoolgidsje stond en dat van de stadsplattegrond die bij de wegenkaart zat. Uiteindelijk won het capitoolboekje en bleek het stadscentrum nu nog in vol onderhoud te zijn waarbij er veel straten verwijderd of ondergronds gemaakt waren en er alle ruimte was gekomen voor meer groen en veel meer voetgangersdomein. Fantastisch!
We zetten koers naar het centrum om te starten bij het Andersens Hus om vanaf daar de ruim 3km durende route dwars door de stad te volgen waarbij je de voetsporen van H.C. Anderson (letterlijk) kon volgen en zo op alle voor hem belangrijke plekken kwam en diverse musea aan kon doen. We waren wel benieuwd of het museum open was, want bij het plannen van deze reis, in mei, was het nog gesloten wegens grondige renovatie. We liepen door het park en kwamen al snel bij het museum uit. Spiksplinter nieuw en naar het leek volledig van hout gemaakt. Super modern uiterlijk en gigantisch groot naar ons idee. Dat bleek ook wel te kloppen toen we er doorheen liepen. We kochten een kaartje aan de balie waar ons werd verteld dat het door de COVID-19 pandemie helaas flinke vertraging had opgelopen met de verbouwing en het dus nog lang niet af was. Ze wilden echter niet nog langer dicht blijven voor publiek, dus wat af was, was al te bewonderen, maar wel met de notitie dat het dus nog lang niet perfect was. Ook kostte het kaartje maar de helft van de prijs. Leuke was dat je door dit kaartje ook direct bij 2 andere musea in de stad naar binnen kon, zonder opnieuw te hoeven betalen. Goeie deal!
Goed, het Andersens Hus was eigenlijk het geboortehuis van de beroemdste schrijver van Denemarken. Van een huis is alleen totaal niets meer terug te zien door de extreem gemoderniseerde verbouwing. Eerst al in 2005, toen ter ere van Andersens 200ste verjaardag en nu wederom. We zijn er doorheen gelopen en het was zeker bijzonder te noemen, maar veel te modern en artistiek nu vormgegeven naar onze smaak. Als je van moderne kunst houdt in combinatie met zijn sprookjes en leven, vindt je dit wel echt fantastisch vermoeden wij. Ik vind het lastig om het gebouw goed te omschrijven. Het zijn eigenlijk diverse losse zalen, waar je stukken van zijn leven en zijn sprookjeswerken soort van kunt zien. Tot dusver stond alles eigenlijk alleen nog in het Deens aangegeven met een beperkte vertaling naar het Engels in een boekje wat we meekregen. Er komt nog een audioguide naar het Engels, maar die was nu dus nog niet beschikbaar. In diverse (voornamelijk ronde ruimtes) kon je in glazen bakken tal van zijn originele manuscripten zien en was er o.a. een ruimte met diverse standbeelden van hem te bewonderen, groot en klein. Op de muren waren regelmatig simpele tekeningen van delen van zijn leven (volgens mij) te zien, maar zonder echt goede uitleg snapten wij er bar weinig van en weten gewoon veel en veel te weinig van de man om er ook maar iets van te maken. Het is wel gaaf te zien dat ze gebruik maken van diverse vormen van kunst; ook met interactieve dingen. Ze pakken het zeker grondig aan. Uiteindelijk kwamen we ook bij een grote hal met diverse ronde afscheidingen waarin een aantal van zijn beroemdste sprookjes uitgebeeld werden. Zo was er het Meisje met de Zwavelstokjes (alhoewel de Efteling hier de meest zielige en indrukwekkende uitvoering van toont), de Chinese Nachtegaal, de Prinses op de Erwt en het Tinnen Soldaatje. Noah was hoe dan ook erg onder de indruk van het meisje met de zwavelstokjes, maar omdat mama daar emotioneel van raakt, besloten we het bij 1 keer kijken te laten. De nodige lol hadden we met een soort van spiegel waarin hele gekke koninklijkachtige kleding voor je werd weergegeven als je op een bepaalde plek ging staan. Volgens mij is het ook van een sprookje, maar ik kon het zo gauw niet bedenken welke dan. We wandelden rustig door het hele museum en na een ruim half uur waren we weer buiten. Van de medewerker aan de balie hadden we ook een foldertje gehad met de route van de voetstappen en erop aangegeven welke andere musea we nu gratis konden bezoeken en we besloten vanaf hier de route van de voetstappen op te pakken. Het is zo’n route zoals in de Klundert te vinden is, met witte voetstappen, alleen hier waren het hele grote (maat 47 had de beste heer!!) en bruine gekleurde voetstappen die een heel spoor vormden (dus niet af en toe een witte stap zoals in de Klundert. Je zou denken dat je ze makkelijk ziet en kunt volgen, maar dat viel nog vies tegen. De kleur was vooral het grootste probleem; die viel niet zo super goed op dus soms was het echt even zoeken. Het hielp ook niet mee dat er dus behoorlijk wat gewijzigd is in de straten en dat nog niet overal de voetstappen waren vervangen. Maar goed, Noah onze speurneus nam zijn rol als gids keurig op zich en ervaarde het als een hele leuke taak om steeds het spoor weer terug te vinden als we het even kwijt waren. Uiteindelijk hebben we er zo’n 3,5 km dwars door de stad mee gelopen en kwamen we langs alle voor hem ooit belangrijke locaties die met plaquettes in de straat waren aangegeven. Ook zijn we langs zo’n 13 beelden gekomen, die ofwel hemzelf, ofwel één van zijn sprookjes uitbeelden. De leukste van het stel vond ik het ‘papieren bootje’ wat in het water van het mooie park ‘Eventurhaven’ te aanschouwen was.
Na een kleine eerste wandeling kwamen we uit bij Møntergården en Børneuniverset. Dit waren twee musea die we nu gratis konden bezoeken en betroffen diverse exposities voor zowel kinderen als volwassenen. We bezochten eerst twee etages van de expositie ‘Funen – at the centre of the universe’ waar een kris-kras-samenstelling te zien was van historische voorwerpen van dit deel van Denemarken. Er kwam werkelijk van alles voorbij; van een oudste mensenschedel tot aan de eerste robots waar Funen zo trots op is omdat ze op dat gebied nog altijd ver vooruit lopen op de rest van de wereld. Maar ook waren er allerlei voorwerpen uit de oudheid, schilderijen van latere tijden, maar ook voorwerpen uit de Tweede Wereldoorlog en huishouddingen als de eerste koelkast van deze regio en oude poepdozen. Je kunt het zo gek niet bedenken en er was wel een voorwerp van te vinden. Het was heel leuk vormgegeven en je kon een duidelijke route volgen met her en der de nodige tekst en uitleg (maar nooit teveel, altijd ideaal in formaat). Daarna vervolgden we onze weg naar een expositie voor kinderen; het Histotorium een huisje op de achterplaats van het museum waar alles op kinderen gericht was en in elke kamer van het huisje wel iets anders te ontdekken was. Beneden bij binnenkomst werd onze aandacht meteen getrokken door een Deense vrouw in labjas bij een stapel botten. Hier kon je een bot uitkiezen en onderzoeken door diverse tafels af te gaan. Noah was erg verlegen maar wilde heel graag ook een botje onderzoeken. We kregen een vel mee en liepen één voor één de onderzoekstafels af met het zelfgekozen bot van Noah; iets met tanden (brrrr). We tekende het na, maten het op, onderzochten het onder een vergrootglas en microscoop en zochten aan de hand van diverse tekeningen op van welk dier en welk onderdeel van het dier het kon zijn geweest. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het een kaak van een koe moest zijn geweest (al was het nog even zoeken naar het verschil tussen de tanden van een koe en een schaap). De doodsoorzaak konden we niet goed achterhalen. Was het geslacht voor het voedsel? Geofferd? Of wellicht aangereden langs de kant van de weg? Allemaal opties die we niet boven tafel konden krijgen. Uiteindelijk mochten we het botje op de uitstaltafel leggen met zo’n leuk bruin kaartje eraan met daarop onze belangrijkste bevindingen. Noah vond het allemaal reuze spannend en deed ontzettend goed z’n best. Na dit avontuur begaven we ons naar de eerste verdieping van het huisje, waar we in elk kamertje iets anders konden ontdekken. Noah vermaakten zich met poppetjes uit verschillende tijden (steentijd, vikingentijd, middeleeuwen en nu) die je bij de juiste corresponderende huisjes en juiste kledingstijl moest matchen terwijl papa en mama zich vermaakten met een hoekje met ‘oude spullen’ waarbij op een bordje stond dat de kinderen het maar aan papa en mama moesten vragen wat het waren. Er lag bijvoorbeeld een casettebandje en een oude toetstelefoon…. We worden oud… Ook bekeken we aandachtig een grote boom waarbij je je eigen stamboom kon noteren. In het Deens is het een bijzondere vertaling voor opa (vadervader of vadermoeder) en oma (moedervader of moedermoeder). Het klonk voor ons gewoon niet helemaal logisch ofzo. Verder waren er kamertjes met spelletjes waarbij je op interactieve en spelenderwijs kon ontdekken wat de dagbesteding was van kinderen in iedere tijdszone en wat ze nodig hadden voor het eten, maar ook wat ze toen zoal aten. Super interessant allemaal, al was het voor Noah (en ons) soms niet helemaal duidelijk omdat het meeste in het Deens aangegeven stond en de Engelse opdrachten vaak wel erg kort waren. Maar goed, we vermaakten ons er prima. Na een klein uurtje had Noah het wel weer gezien en begaven we ons naar ‘The Children’s Backyard’, achter het huisje. Hier was een binnenpleintje van het huisje met allerlei voorwerpen waar kinderen vroeger mee speelde. We legden het Noah uit en die zei als eerste; ‘niet veel’. Er was eerlijk gezegd genoeg naar ons idee, alleen allemaal simpel en weinig kleurrijk. Er waren stenen om mee te bouwen, houten kegeltjes en balletjes, houten stelten om op te lopen, een soort wiel/hoepel om achteraan te rennen e.d. Kinderen mochten hier met alles spelen wat ze vonden, maar Noah hield het bij de stapel stenen en ook daar was hij vrij snel klaar mee. Ondertussen verkenden papa en mama om de buurt nog een huisje aangrenzend aan het pleintje, helemaal in stijl van hoe de Deense bevolking zo’n 50 jaar geleden leefde.
Inmiddels was het over 1’en gelopen en besloten we nog wat meer van de stad te willen verkennen aan de hand van de voetstappenroute. Noah was ook helemaal voor en pakte zijn taak als spoorzoeker weer super serieus op. We liepen kriskras door het centrum, de grote maat volgend. We kwamen door tal van schetige keienstraatjes met overal van die pastelgekleurde vakwerkhuisjes. Wat een ontzettend leuke stad is dit! En ineens stonden we in het park Eventyrhaven; een mooi park achter de Sankt Knuds Kirke wat voor de Denen een zeer populaire picknickplek is. Ook nu bleek dat overduidelijk; overal mensen met kleedjes en lekkernijen. Jonge gezinnen, maar ook zakenmannen die even op een kleedje neerstreken om hun lunch te nuttigen voor ze weer terug aan het werk gingen. Wat heerlijk om te zien. Er is een watertje met een eiland wat in de zomer blijkbaar bebouwd wordt met een kasteel waar diverse sprookjes tot leven worden gebracht. Nu was er wel een oud kasteeltje te zien, vlakbij een klein speeltuintje, maar helaas geen sprookjesfiguren. Wat ook heel gaaf was, was een bruggetje naar het eilandje toe, met een soort van nevelboog. Eens in de zoveel minuten spoot het ding een hele nevelwolk van koud water waar de meeste kinderen en volwassenen vol plezier doorheen dartelden om even af te koelen. Nouuuu dat moeten ze in Breda (of beter; Klundert!!) ook ergens maken. Het is niet alleen super ideaal met heel warm weer, maar het had ook ergens iets magisch midden in zo’n park met het zonnetje er op. Onze grote vent vond er natuurlijk iets heel anders van en wilde absoluut niet ‘zeiknat’ worden…. We zijn even gaan zitten op één van de vlondertjes bij het water op het eiland, waar we onze broodjes en wat fruit nuttigden. Na een korte pauze stapten we weer op en vervolgden we de route. Overal in de stad kwamen we kleine speeltuintjes tegen en overal mocht de grote jongen even uitrazen. We merkten al snel dat dat ideaal werkte, zo bleef iedereen tevreden en vrolijk.
We vervolgden onze route en kwamen op een gegeven moment langs het laatste (gratis) museum; het H.C. Andersens Barndomshjem, oftewel z’n ouderlijk huis soort van war hij vrijwel zijn hele jeugd woonde. Het was pieperdepiep klein; een huisje waar blijkbaar drie gezinnen woonde (niet voor te stellen) en waar hij met zijn ouders woonde in 2 kleine kamertjes. We wandelden er heel eventjes doorheen, want lang verblijven ging ook gewoon niet; zo klein was het. Er was weinig echt te zien, behalve een idee van hoe zo’n piepklein huisje ingedeeld was en op de muren van de buren fragmenten uit zijn autobiografie over zijn jeugd.
Hierna begonnen we aan het laatste gedeelte van de route en besloten nog even heerlijk op een terrasje in de zon plaats te nemen voor een koud drankje en ijsje. Toen we eenmaal zaten, merkten we op dat er naast ons een grote fertiliteitskliniek was. Een traject wat we hopelijk nu echt achter ons kunnen laten; en beiden zaten we stralend (ik met dikke dikke buik) daar gewoon te zitten. (L) Wederom bestelde we een kinderijsje voor Noah en zelf bestelden we een bord nacho’s en een Belgische wafel met ijs voor eigen versnapering, naast een ijskoud biertje en knaloranje sapje van wortels. We zijn nu tot de conclusie gekomen dat we dat gewoon niet meer moeten doen en dat een kinderijsje een dessertbord oplevert waar we prima met z’n drieën van kunnen doen. Niet normaal hoeveel we kregen! Renéetje had een complete avondmaaltijd (het was echter pas 4 uur) met z’n nacho’s en ik moest mijn wafel zien te ontdekken onder 4-5 grote bollen ijs en een flinke dot slagroom daar weer bovenop…. Oké, vanavond vast geen avondeten meer nodig als we dit op krijgen… Nou ik kan je zeggen, we kregen het niet op en Renéetje heeft zelfs z’n laatste beetje bier laten staan want dat was inmiddels lauw geworden. En Noah, die was niet eens op de helft gekomen van z’n bord ijs. Wel kliederde hij flink met een aantal bramen die er bij lagen en waren ditmaal z’n handjes volledig rood gekleurd. Nog zoiets ideaals trouwens; we merken hier ontzettend veel speeltuintjes op, wat logisch was in en nabij het park wellicht, maar hier midden in de stad, naast het terrasje waar wij zaten, hadden ze óók gewoon een kleine speeltuin aangelegd naast een fontein. Super top want al die kids vermaakten zich prima, terwijl alle papa’s en mama’s super chill even van een koud drankje konden genieten. Dat ze dat niet ook op veel meer plaatsen in Nederland doen zeg!
Terwijl we hier naar toe liepen, kwamen we trouwens langs het kleine straattheatertje wat we eerder al noemde; een gast in een ontzettend warm bizonachtig pak en een vrouw en een man in sprookjesachtige kleding die houten zwaardjes een kinderen uitdeelden. De kids mochten dan tegen de bizon vechten die – uiteraard – keer op keer missloeg met zijn grote hamer en uiteindelijk verloor van de kinderen die dan bovenop hem mochten staan met 1 voet voor een stoere foto. De arme Deense jongen die in het pak zit ging op een gegeven moment kapot van de hitte, maar bleef vol overgave zijn rol uitvoeren. We hebben even staan kijken en Noah kreeg ook een zwaard aangeboden, maar die vond het allemaal veel te eng en durfde er eigenlijk niet eens langs te lopen, zonder de stevige handen van papa en mama om zijn handjes heen. Wat ist toch een scheet.
En toen we lekker op het terrasje zaten (een poging te doen al dat eten op te krijgen), kwam er een hele stoet kinderen met her en der een volwassene ertussen voorbij getrommeld. De kids hadden allemaal een emmer ondersteboven aan hun broek hangen waar ze heel ritmisch met houten stokken op sloegen. De volwassenen hadden net wat meer ingewikkelde trommelachtige dingen voor zich hangen en zongen er flink luid een tekst bij. Een gezellige bedoeling die ons tweemaal passeerden en waarvan Noah steeds vroeg wanneer ze nu weer terug kwamen.
Uiteindelijk kozen we ervoor de restanten ijs en drinken maar te laten staan en stapten we weer op voor het laatste stukje van de route. We merkten al snel dat we heel dichtbij het station waren en ongelooflijk, we liepen een heel stuk hetzelfde als vanmorgen, maar toen hadden we de voetstappen totaal niet opgemerkt. We liepen door tot we terug waren bij het eerste musea, zodat we echt alles hadden gehad en keerden daarna terug naar het station.
Na een kort ritje met de trein en aansluitend autoritje kwamen we na een lange dag slenteren (in totaal wel ruim 13km!) weer terug aan bij ons appartementje. Even wat drinken en spullen wegzetten en hop, zwemtas mee en naar het zwembad. Noah wilde héél graag nog even zwemmen met papa en mama. We doken in het kinderbadje binnen (de rest vond ik toch echt te koud) en genoten daar nog ruim een uur van de rust van het zwembad voor ons helemaal alleen. En nu; helemaal niets meer, voetjes omhoog. Morgen weer een nieuwe reisdag op de planning, maar we moeten er nu wel serieus op uur en tijd voor onderweg zijn, omdat we om half 11 op een boot verwacht worden om op zoek te gaan naar bruinvissen!
Vi ses!
Zoals gisteren al aangekondigd stond vandaag geheel in het teken van een bezoek aan de hoofdstad van dit eiland; Odense! Deze plaats is net iets groter dan ons mooie Breda, en deed ons er ergens ook erg aan denken met zijn gezellige pleintjes en warme uitstraling. Het is een stad genoemd naar de Noorse God Odin en het is één van de oudste steden van Denemarken met veel veranderingen. In de middeleeuwen was het een druk handelscentrum en vanaf de 12e eeuw was het een pelgrimsbestemming, voordat het in de 19e eeuw veel meer een grote havenstad werd. De hele stad heeft een rijke cultuur en is tegenwoordig bovenal geliefd vanwege die beroemde schrijver H.C. Andersen. Toevallig begon vandaag de jaarlijkse festivalweek in het teken van deze schrijver en de beschrijving ervan deed mij denken aan het jazzfestival in Breda waarbij er ook op diverse plekken in de stad iets in dat thema te doen is en het volledig bruist van de gezelligheid. Zoals de beschrijving was; “In deze week biedt het festival ‘fairy tales, imagination, adventure and wonder. And much more than that. It will be a week of cabaret, concerts, parades, artistic experiences and tents around the city's major squares’”. Helaas kregen we daar niet heel veel van mee, op een trommeloptocht en één stukje straattheater na. Waarschijnlijk toch net te vroeg deze eerste dag, want in de diverse parken waren de voorbereidingen van een evenement duidelijk in volle gang.
Goed, terug naar vanmorgen; we vertrokken op tijd omdat we echt de hele dag in de stad wilden kunnen vertoeven. Uiteraard hadden we ook wel de nodige planning gemaakt van wat we wilden zien, en we wilden ook tussendoor kunnen relaxen waar gewenst. In eerste instantie wilden we met de auto gaan, maar na het parkeerfiasco in Kopenhagen heroverwogen we de opties. We kwamen uit op een autoritje van een half uur naar het kleine dorpje Arslev waar een super schetig stationnetje was en we de auto konden parkeren op een klein, en gratis parkeerplaatsje. Er stond nog één andere auto en volgens Renéetje stond die auto ook op GoogleMaps en ook nog eens op dezelfde plaats, dus wellicht een trouwe gebruiker van deze parkeerplek. We kochten een kaartje naar de stad en binnen een kwartiertje stapten we hartje centrum uit. Kijk, das nog eens ideaal. Dit keer was de trein haast identiek aan thuis; ook Arriva en eigenlijk gewoon dezelfde sprinters als die wij hebben, alleen veel korter hier ingezet en het leek wel dat ze hoger waren.
We stapten uit op een mooi station waarbij de lucht van heerlijke verse broodjes direct je neusgaten binnenboorden. Mmmm. De trappen af en zo de stad in. We vroegen ons nog wel even af hoe de binnenstad er qua straten bij zou liggen, want er was nogal een verschil tussen het kaartje wat in het capitoolgidsje stond en dat van de stadsplattegrond die bij de wegenkaart zat. Uiteindelijk won het capitoolboekje en bleek het stadscentrum nu nog in vol onderhoud te zijn waarbij er veel straten verwijderd of ondergronds gemaakt waren en er alle ruimte was gekomen voor meer groen en veel meer voetgangersdomein. Fantastisch!
We zetten koers naar het centrum om te starten bij het Andersens Hus om vanaf daar de ruim 3km durende route dwars door de stad te volgen waarbij je de voetsporen van H.C. Anderson (letterlijk) kon volgen en zo op alle voor hem belangrijke plekken kwam en diverse musea aan kon doen. We waren wel benieuwd of het museum open was, want bij het plannen van deze reis, in mei, was het nog gesloten wegens grondige renovatie. We liepen door het park en kwamen al snel bij het museum uit. Spiksplinter nieuw en naar het leek volledig van hout gemaakt. Super modern uiterlijk en gigantisch groot naar ons idee. Dat bleek ook wel te kloppen toen we er doorheen liepen. We kochten een kaartje aan de balie waar ons werd verteld dat het door de COVID-19 pandemie helaas flinke vertraging had opgelopen met de verbouwing en het dus nog lang niet af was. Ze wilden echter niet nog langer dicht blijven voor publiek, dus wat af was, was al te bewonderen, maar wel met de notitie dat het dus nog lang niet perfect was. Ook kostte het kaartje maar de helft van de prijs. Leuke was dat je door dit kaartje ook direct bij 2 andere musea in de stad naar binnen kon, zonder opnieuw te hoeven betalen. Goeie deal!
Goed, het Andersens Hus was eigenlijk het geboortehuis van de beroemdste schrijver van Denemarken. Van een huis is alleen totaal niets meer terug te zien door de extreem gemoderniseerde verbouwing. Eerst al in 2005, toen ter ere van Andersens 200ste verjaardag en nu wederom. We zijn er doorheen gelopen en het was zeker bijzonder te noemen, maar veel te modern en artistiek nu vormgegeven naar onze smaak. Als je van moderne kunst houdt in combinatie met zijn sprookjes en leven, vindt je dit wel echt fantastisch vermoeden wij. Ik vind het lastig om het gebouw goed te omschrijven. Het zijn eigenlijk diverse losse zalen, waar je stukken van zijn leven en zijn sprookjeswerken soort van kunt zien. Tot dusver stond alles eigenlijk alleen nog in het Deens aangegeven met een beperkte vertaling naar het Engels in een boekje wat we meekregen. Er komt nog een audioguide naar het Engels, maar die was nu dus nog niet beschikbaar. In diverse (voornamelijk ronde ruimtes) kon je in glazen bakken tal van zijn originele manuscripten zien en was er o.a. een ruimte met diverse standbeelden van hem te bewonderen, groot en klein. Op de muren waren regelmatig simpele tekeningen van delen van zijn leven (volgens mij) te zien, maar zonder echt goede uitleg snapten wij er bar weinig van en weten gewoon veel en veel te weinig van de man om er ook maar iets van te maken. Het is wel gaaf te zien dat ze gebruik maken van diverse vormen van kunst; ook met interactieve dingen. Ze pakken het zeker grondig aan. Uiteindelijk kwamen we ook bij een grote hal met diverse ronde afscheidingen waarin een aantal van zijn beroemdste sprookjes uitgebeeld werden. Zo was er het Meisje met de Zwavelstokjes (alhoewel de Efteling hier de meest zielige en indrukwekkende uitvoering van toont), de Chinese Nachtegaal, de Prinses op de Erwt en het Tinnen Soldaatje. Noah was hoe dan ook erg onder de indruk van het meisje met de zwavelstokjes, maar omdat mama daar emotioneel van raakt, besloten we het bij 1 keer kijken te laten. De nodige lol hadden we met een soort van spiegel waarin hele gekke koninklijkachtige kleding voor je werd weergegeven als je op een bepaalde plek ging staan. Volgens mij is het ook van een sprookje, maar ik kon het zo gauw niet bedenken welke dan. We wandelden rustig door het hele museum en na een ruim half uur waren we weer buiten. Van de medewerker aan de balie hadden we ook een foldertje gehad met de route van de voetstappen en erop aangegeven welke andere musea we nu gratis konden bezoeken en we besloten vanaf hier de route van de voetstappen op te pakken. Het is zo’n route zoals in de Klundert te vinden is, met witte voetstappen, alleen hier waren het hele grote (maat 47 had de beste heer!!) en bruine gekleurde voetstappen die een heel spoor vormden (dus niet af en toe een witte stap zoals in de Klundert. Je zou denken dat je ze makkelijk ziet en kunt volgen, maar dat viel nog vies tegen. De kleur was vooral het grootste probleem; die viel niet zo super goed op dus soms was het echt even zoeken. Het hielp ook niet mee dat er dus behoorlijk wat gewijzigd is in de straten en dat nog niet overal de voetstappen waren vervangen. Maar goed, Noah onze speurneus nam zijn rol als gids keurig op zich en ervaarde het als een hele leuke taak om steeds het spoor weer terug te vinden als we het even kwijt waren. Uiteindelijk hebben we er zo’n 3,5 km dwars door de stad mee gelopen en kwamen we langs alle voor hem ooit belangrijke locaties die met plaquettes in de straat waren aangegeven. Ook zijn we langs zo’n 13 beelden gekomen, die ofwel hemzelf, ofwel één van zijn sprookjes uitbeelden. De leukste van het stel vond ik het ‘papieren bootje’ wat in het water van het mooie park ‘Eventurhaven’ te aanschouwen was.
Na een kleine eerste wandeling kwamen we uit bij Møntergården en Børneuniverset. Dit waren twee musea die we nu gratis konden bezoeken en betroffen diverse exposities voor zowel kinderen als volwassenen. We bezochten eerst twee etages van de expositie ‘Funen – at the centre of the universe’ waar een kris-kras-samenstelling te zien was van historische voorwerpen van dit deel van Denemarken. Er kwam werkelijk van alles voorbij; van een oudste mensenschedel tot aan de eerste robots waar Funen zo trots op is omdat ze op dat gebied nog altijd ver vooruit lopen op de rest van de wereld. Maar ook waren er allerlei voorwerpen uit de oudheid, schilderijen van latere tijden, maar ook voorwerpen uit de Tweede Wereldoorlog en huishouddingen als de eerste koelkast van deze regio en oude poepdozen. Je kunt het zo gek niet bedenken en er was wel een voorwerp van te vinden. Het was heel leuk vormgegeven en je kon een duidelijke route volgen met her en der de nodige tekst en uitleg (maar nooit teveel, altijd ideaal in formaat). Daarna vervolgden we onze weg naar een expositie voor kinderen; het Histotorium een huisje op de achterplaats van het museum waar alles op kinderen gericht was en in elke kamer van het huisje wel iets anders te ontdekken was. Beneden bij binnenkomst werd onze aandacht meteen getrokken door een Deense vrouw in labjas bij een stapel botten. Hier kon je een bot uitkiezen en onderzoeken door diverse tafels af te gaan. Noah was erg verlegen maar wilde heel graag ook een botje onderzoeken. We kregen een vel mee en liepen één voor één de onderzoekstafels af met het zelfgekozen bot van Noah; iets met tanden (brrrr). We tekende het na, maten het op, onderzochten het onder een vergrootglas en microscoop en zochten aan de hand van diverse tekeningen op van welk dier en welk onderdeel van het dier het kon zijn geweest. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het een kaak van een koe moest zijn geweest (al was het nog even zoeken naar het verschil tussen de tanden van een koe en een schaap). De doodsoorzaak konden we niet goed achterhalen. Was het geslacht voor het voedsel? Geofferd? Of wellicht aangereden langs de kant van de weg? Allemaal opties die we niet boven tafel konden krijgen. Uiteindelijk mochten we het botje op de uitstaltafel leggen met zo’n leuk bruin kaartje eraan met daarop onze belangrijkste bevindingen. Noah vond het allemaal reuze spannend en deed ontzettend goed z’n best. Na dit avontuur begaven we ons naar de eerste verdieping van het huisje, waar we in elk kamertje iets anders konden ontdekken. Noah vermaakten zich met poppetjes uit verschillende tijden (steentijd, vikingentijd, middeleeuwen en nu) die je bij de juiste corresponderende huisjes en juiste kledingstijl moest matchen terwijl papa en mama zich vermaakten met een hoekje met ‘oude spullen’ waarbij op een bordje stond dat de kinderen het maar aan papa en mama moesten vragen wat het waren. Er lag bijvoorbeeld een casettebandje en een oude toetstelefoon…. We worden oud… Ook bekeken we aandachtig een grote boom waarbij je je eigen stamboom kon noteren. In het Deens is het een bijzondere vertaling voor opa (vadervader of vadermoeder) en oma (moedervader of moedermoeder). Het klonk voor ons gewoon niet helemaal logisch ofzo. Verder waren er kamertjes met spelletjes waarbij je op interactieve en spelenderwijs kon ontdekken wat de dagbesteding was van kinderen in iedere tijdszone en wat ze nodig hadden voor het eten, maar ook wat ze toen zoal aten. Super interessant allemaal, al was het voor Noah (en ons) soms niet helemaal duidelijk omdat het meeste in het Deens aangegeven stond en de Engelse opdrachten vaak wel erg kort waren. Maar goed, we vermaakten ons er prima. Na een klein uurtje had Noah het wel weer gezien en begaven we ons naar ‘The Children’s Backyard’, achter het huisje. Hier was een binnenpleintje van het huisje met allerlei voorwerpen waar kinderen vroeger mee speelde. We legden het Noah uit en die zei als eerste; ‘niet veel’. Er was eerlijk gezegd genoeg naar ons idee, alleen allemaal simpel en weinig kleurrijk. Er waren stenen om mee te bouwen, houten kegeltjes en balletjes, houten stelten om op te lopen, een soort wiel/hoepel om achteraan te rennen e.d. Kinderen mochten hier met alles spelen wat ze vonden, maar Noah hield het bij de stapel stenen en ook daar was hij vrij snel klaar mee. Ondertussen verkenden papa en mama om de buurt nog een huisje aangrenzend aan het pleintje, helemaal in stijl van hoe de Deense bevolking zo’n 50 jaar geleden leefde.
Inmiddels was het over 1’en gelopen en besloten we nog wat meer van de stad te willen verkennen aan de hand van de voetstappenroute. Noah was ook helemaal voor en pakte zijn taak als spoorzoeker weer super serieus op. We liepen kriskras door het centrum, de grote maat volgend. We kwamen door tal van schetige keienstraatjes met overal van die pastelgekleurde vakwerkhuisjes. Wat een ontzettend leuke stad is dit! En ineens stonden we in het park Eventyrhaven; een mooi park achter de Sankt Knuds Kirke wat voor de Denen een zeer populaire picknickplek is. Ook nu bleek dat overduidelijk; overal mensen met kleedjes en lekkernijen. Jonge gezinnen, maar ook zakenmannen die even op een kleedje neerstreken om hun lunch te nuttigen voor ze weer terug aan het werk gingen. Wat heerlijk om te zien. Er is een watertje met een eiland wat in de zomer blijkbaar bebouwd wordt met een kasteel waar diverse sprookjes tot leven worden gebracht. Nu was er wel een oud kasteeltje te zien, vlakbij een klein speeltuintje, maar helaas geen sprookjesfiguren. Wat ook heel gaaf was, was een bruggetje naar het eilandje toe, met een soort van nevelboog. Eens in de zoveel minuten spoot het ding een hele nevelwolk van koud water waar de meeste kinderen en volwassenen vol plezier doorheen dartelden om even af te koelen. Nouuuu dat moeten ze in Breda (of beter; Klundert!!) ook ergens maken. Het is niet alleen super ideaal met heel warm weer, maar het had ook ergens iets magisch midden in zo’n park met het zonnetje er op. Onze grote vent vond er natuurlijk iets heel anders van en wilde absoluut niet ‘zeiknat’ worden…. We zijn even gaan zitten op één van de vlondertjes bij het water op het eiland, waar we onze broodjes en wat fruit nuttigden. Na een korte pauze stapten we weer op en vervolgden we de route. Overal in de stad kwamen we kleine speeltuintjes tegen en overal mocht de grote jongen even uitrazen. We merkten al snel dat dat ideaal werkte, zo bleef iedereen tevreden en vrolijk.
We vervolgden onze route en kwamen op een gegeven moment langs het laatste (gratis) museum; het H.C. Andersens Barndomshjem, oftewel z’n ouderlijk huis soort van war hij vrijwel zijn hele jeugd woonde. Het was pieperdepiep klein; een huisje waar blijkbaar drie gezinnen woonde (niet voor te stellen) en waar hij met zijn ouders woonde in 2 kleine kamertjes. We wandelden er heel eventjes doorheen, want lang verblijven ging ook gewoon niet; zo klein was het. Er was weinig echt te zien, behalve een idee van hoe zo’n piepklein huisje ingedeeld was en op de muren van de buren fragmenten uit zijn autobiografie over zijn jeugd.
Hierna begonnen we aan het laatste gedeelte van de route en besloten nog even heerlijk op een terrasje in de zon plaats te nemen voor een koud drankje en ijsje. Toen we eenmaal zaten, merkten we op dat er naast ons een grote fertiliteitskliniek was. Een traject wat we hopelijk nu echt achter ons kunnen laten; en beiden zaten we stralend (ik met dikke dikke buik) daar gewoon te zitten. (L) Wederom bestelde we een kinderijsje voor Noah en zelf bestelden we een bord nacho’s en een Belgische wafel met ijs voor eigen versnapering, naast een ijskoud biertje en knaloranje sapje van wortels. We zijn nu tot de conclusie gekomen dat we dat gewoon niet meer moeten doen en dat een kinderijsje een dessertbord oplevert waar we prima met z’n drieën van kunnen doen. Niet normaal hoeveel we kregen! Renéetje had een complete avondmaaltijd (het was echter pas 4 uur) met z’n nacho’s en ik moest mijn wafel zien te ontdekken onder 4-5 grote bollen ijs en een flinke dot slagroom daar weer bovenop…. Oké, vanavond vast geen avondeten meer nodig als we dit op krijgen… Nou ik kan je zeggen, we kregen het niet op en Renéetje heeft zelfs z’n laatste beetje bier laten staan want dat was inmiddels lauw geworden. En Noah, die was niet eens op de helft gekomen van z’n bord ijs. Wel kliederde hij flink met een aantal bramen die er bij lagen en waren ditmaal z’n handjes volledig rood gekleurd. Nog zoiets ideaals trouwens; we merken hier ontzettend veel speeltuintjes op, wat logisch was in en nabij het park wellicht, maar hier midden in de stad, naast het terrasje waar wij zaten, hadden ze óók gewoon een kleine speeltuin aangelegd naast een fontein. Super top want al die kids vermaakten zich prima, terwijl alle papa’s en mama’s super chill even van een koud drankje konden genieten. Dat ze dat niet ook op veel meer plaatsen in Nederland doen zeg!
Terwijl we hier naar toe liepen, kwamen we trouwens langs het kleine straattheatertje wat we eerder al noemde; een gast in een ontzettend warm bizonachtig pak en een vrouw en een man in sprookjesachtige kleding die houten zwaardjes een kinderen uitdeelden. De kids mochten dan tegen de bizon vechten die – uiteraard – keer op keer missloeg met zijn grote hamer en uiteindelijk verloor van de kinderen die dan bovenop hem mochten staan met 1 voet voor een stoere foto. De arme Deense jongen die in het pak zit ging op een gegeven moment kapot van de hitte, maar bleef vol overgave zijn rol uitvoeren. We hebben even staan kijken en Noah kreeg ook een zwaard aangeboden, maar die vond het allemaal veel te eng en durfde er eigenlijk niet eens langs te lopen, zonder de stevige handen van papa en mama om zijn handjes heen. Wat ist toch een scheet.
En toen we lekker op het terrasje zaten (een poging te doen al dat eten op te krijgen), kwam er een hele stoet kinderen met her en der een volwassene ertussen voorbij getrommeld. De kids hadden allemaal een emmer ondersteboven aan hun broek hangen waar ze heel ritmisch met houten stokken op sloegen. De volwassenen hadden net wat meer ingewikkelde trommelachtige dingen voor zich hangen en zongen er flink luid een tekst bij. Een gezellige bedoeling die ons tweemaal passeerden en waarvan Noah steeds vroeg wanneer ze nu weer terug kwamen.
Uiteindelijk kozen we ervoor de restanten ijs en drinken maar te laten staan en stapten we weer op voor het laatste stukje van de route. We merkten al snel dat we heel dichtbij het station waren en ongelooflijk, we liepen een heel stuk hetzelfde als vanmorgen, maar toen hadden we de voetstappen totaal niet opgemerkt. We liepen door tot we terug waren bij het eerste musea, zodat we echt alles hadden gehad en keerden daarna terug naar het station.
Na een kort ritje met de trein en aansluitend autoritje kwamen we na een lange dag slenteren (in totaal wel ruim 13km!) weer terug aan bij ons appartementje. Even wat drinken en spullen wegzetten en hop, zwemtas mee en naar het zwembad. Noah wilde héél graag nog even zwemmen met papa en mama. We doken in het kinderbadje binnen (de rest vond ik toch echt te koud) en genoten daar nog ruim een uur van de rust van het zwembad voor ons helemaal alleen. En nu; helemaal niets meer, voetjes omhoog. Morgen weer een nieuwe reisdag op de planning, maar we moeten er nu wel serieus op uur en tijd voor onderweg zijn, omdat we om half 11 op een boot verwacht worden om op zoek te gaan naar bruinvissen!
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
