Verdwalen in Kastelen, Doolhoven en Boomtoppen
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
21 Augustus 2021 | Denemarken, Faaborg
Goddag!
Vandaag een eerste ontdekking van het eiland Funen. Wat hebben we er van genoten!!
Funen is het op één na grootste eiland van Denemarken (in het midden van het land) en heeft werkelijk een prachtig en gevarieerd landschap zoals we gisteren ook al opmerkte. Volgens het Capitoolboekje is het nog diverser en zijn er op dit eiland ook nog brede zandstranden als ook steile kliffen te bewonderen. Dat is dan niet helemaal in ons gebied, want waar wij zitten is het vooral erg groen en glooiend, met zeker een mooi strand maar niet ontzettend breed. Bijna de helft van alle inwoners van Funen woont in Odense, de hoofdstad van het eiland en ook de geboorteplaats van Hans Christian Andersen, je weet wel, van die sprookjes. En omdat vanaf morgen het jaarlijkse terugkerende Hans Christian Andersen Festival in deze stad plaatsvindt gedurende 7 dagen, besloten we daar dus pas morgen heen te gaan. Vandaag stond geheel in het teken van een bezoek aan Egeskov Slot; een renaissancekasteel dat omgeven is door een slotgracht. Dankzij het feit dat het eiland ontsnapt is aan de meeste oorlogen die het land voerde met andere naties, zijn er op Funen veel historische paleizen en gebouwen bewaard gebleven. En de bekendste daarvan is het Egekskov Slot.
We reden er een klein stukje voor terug naar het noord-oosten; op de heenweg waren we er zelfs langs gekomen. Ditmaal kozen we tuurlk wel een andere route en reden we zo’n 20minuten door een schitterend bos met steile weggetjes en scherpe bochten. We kwamen praktisch niemand tegen en het was echt genieten. Dubbel omdat er vandaag een stralende zon aan de hemel stond en die een sprookjesachtig gevoel gaf aan deze bostocht door de vele fijne zonnestraaltjes die door het bladerdek heen reikte en alles in een schitterende groene waas bedekte.
Rond kwart voor 10 kwamen we op het slot aan en konden bijna helemaal vooraan parkeren. Dat was best een geluk te noemen, als je zag hoeveel parkeerplekken er waren. Het kan hier dus behoorlijk druk zijn.. We moesten nog eventjes wachten, want het gehele gebeuren ging pas om 10 uur open. Met ons wachten een stel Denen en hee, een stel Belgen. Die hadden we nog niet gezien. Stipt om 10 uur gingen de poorten open en konden we naar binnen. Last minute (al op de parkeerplaats) bedacht ik me dat het 20 Deense Kronen per kaartje scheelde als je ze online bestelde, dus dat had Renéetje nog even gedaan. Scheelde nu mooi geld én een rij, we konden zo naar binnen.
Even door een klein winkeltje en dan kom je toch op een terrein….. Het meest deed het ons nog denken aan het paleis van de zonnekoning in Frankrijk, hoe heet die sjappie ook al weer…oh ja Lodewijk XIV en z’n paleis en tuinen van Versailles. Maar dit terrein was zoveel meer als paleis en tuinen…
Maar eerst even wat achtergrondinfo: Het Egeskov Slot is een kasteel met 66 kamers en 200 ramen wat halverwege de 16e eeuw werd gebouwd. Het kasteel dankt zijn naam aan de legende dat er een heel eikenbos (= egeskov) nodig zou zijn geweest voor de fundering. Een fundering van eikenbomen welke volledig in een grote vijver is aangelegd waarna het kasteel er bovenop is gebouwd. In de loop der eeuwen is Egeskov meerdere keren verbouwd en uitgebouwd. Tegenwoordig is het een van de best bewaarde waterburchten van Europa. De slotgracht is intact gebleven en is op sommige plekken wel 5 meter diep. Het kasteel wordt nog steeds deels bewoond (we zijn de huidige bewoners niet tegengekomen), een ander deel (van enkele kamers en een zeer fraaie zolderverdieping) is sinds 1986 te bezichtigen. In de 18e eeuw werd het park met zijn tuinen aangelegd, welke sinds 1960 opengesteld werden voor het bredere publiek. In het gedeelte wat is opengesteld voor bezichtiging (hoe raar is het idee dat er dus achter de gesloten deuren een volledig gezin met bedienden woont…?!) was van alles te bewonderen waaronder vooral veel jachttrofeeën zoals geweien en huiden (Noah vond de tijger die van z’n jas was ontdaan ontzettend zielig – en mama ook), hoofdtooien maar ook sieraden en wapens (met name uit Afrika), harnassen, kleding en serviesgoed van vroeger. In één van de kamers is er ook een enorm poppenhuis te bewonderen; ‘het Paleis van Titania’. Een vader bouwde dit gigantische poppenhuis voor zijn dochter in 1907 omdat ze een mooi huis wilde voor de elfjes die ze in de tuin had gezien. Hij had er uiteindelijk 15 jaar voor nodig en dat is te snappen. Het is echt gigantisch en super gedetailleerd. Je kunt er helemaal omheen lopen om de 3000 (!!!!) voorwerpen van over de hele wereld te bekijken die in het interieur zijn verwerkt. En dan was er nóg een verdieping; helemaal bovenop de zolder. Wij lange Nederlanders (of nou ja alle gebruikelijke grote Nederlanders) hadden het er wat lastig met lopen want het was niet bijster hoog. Ik kon er nét rechtop staan en zonder problemen lopen. Renéetje daarentegen… jullie raden het vast wel… De hele zolder was een expositie van oud speelgoed weergegeven in glazen bollen ter bescherming. Je kwam er van álles tegen. Oude treintjes, vliegtuigjes, autootjes, maar ook poppetjes en dergelijke. Het bizarste stuk speelgoed was echter een mysterieuze houten pop op een stel kussens. Die schijnt daar altijd te moeten blijven liggen, anders stort het kasteel op kerstavond in de slotgracht…. Och kastelen en hun verhalen… Jarenlang werd er blijkbaar zelfs voor de zekerheid maar helemaal geen Kerstmis gevierd op het kasteel. Tegenwoordig zetten de bewoners een bordje rijstepap bij deze ‘houten man van Egeskov’ neer, om hem tevreden te stellen. En natuurlijk zorgen ze ervoor dat hij nooit verplaatst wordt.
Even terug naar onze chronologische dagvulling want nu gaat er wat mis; het kasteel bewonderden we namelijk pas ver aan het einde van de dag, we volgden eerst een aangegeven route om alles van het gehele terrein te kunnen bewonderen. Immers, zoals gezegd, was dit gebeuren wel veel meer dan enkel een kasteel en kasteeltuinen… Nee het herbergt ook vele exposities en speeltuinen.
Goed, toen we aankwamen, kregen we (godzijdank) een foldertje met plattegrond en daarop dus een aangegeven route. Als vrijwel de enige bezoekers sloegen we direct rechtsaf bij binnenkomst om de route te volgen en eerst de vele tuinen en de buitenkant van het kasteel te kunnen bewonderen. Er zijn maar liefst 17 (!!) aangelegde tuinen te bewonderen, super divers in soort en grootte. De mooiste vond ik de Dahliatuin, omdat het er zo schitterend uit zag met al zijn kleuren. En heel gaaf vonden we beiden het Oude Labyrint (stammend uit 1730!!!). Deze ‘tuin’ kon je alleen via een trapje van bovenaf bewonderen, omdat het al jaren geleden gesloten werd voor publiek om doorheen te lopen, omdat de oude planten en heggen niet bestemd waren tegen zoveel voeten en handen. Het schijnt altijd een hit geweest te zijn bij de gasten van de bewoners van het kasteel; een middagje vertier. Andere tuinen waren onder andere de kruidentuin, een fuchsiatuin, de Engelse tuin, een rozentuin en een witte tuin. De meeste tuinen lagen vlakbij het kasteel, met een enkele wat verder weg of aan de andere kant van de grote vijver en slotgracht. De route die we liepen bracht je overal langs en doorheen en was echt genieten. Ondanks dat het uiteindelijk hartstikke druk was, merkte je daar bizar weinig van tijdens de route door de tuinen. Het was er heerlijk wandelen en genieten. Waar we beiden zeer van onder de indruk waren, waren de GIGANTISCHE heggen bij de tuinen aan de voorkant van het kasteel. En met gigantisch bedoel ik 8 meter in hoogte en zeker 1,5 meter breed. En ohja, de langste heg is 7km (!!!!!) lang. En het waren er véél…. Je zou ze maar moeten snoeien… ben je wel ff mee zoet hoor… Het schijnt dat deze heggen al bijna 300 jaar meegaan (ontworpen tussen 1722 en 1740). Noah vond het vooral genieten omdat hij zich overal kon verstoppen en papa en mama kon laten schrikken. Hij deed het keurig en herhaalde de gehele ochtend; ‘eerst voor papa en mama dingen zien, dan voor mij de speeltuin en het doolhof’. Gaandeweg de route door de tuinen kreeg je een steeds beter zicht op het kasteel zelf en had je op verschillende plekken enorm mooie fotolocaties om het imposante gebeuren mooi vast te leggen. En wat boften we vandaag met het weer daarvoor! Zo’n blauwe lucht met her en der een wolkje geeft een nog mooier plaatje vonden wij toch zelf.
Eenmaal door de meeste tuinen heen, kwamen we via de andere kant van de vijver uit bij verschillende oud bijgebouwen. We vermoeden dat het oude stallen o.i.d. zijn geweest. En dat was weer een nieuwe beleving want ze stonden allemaal vol met exposities. We kwamen door grote zalen vol met oldtimers in allerlei soorten en maten, met daarboven oude vliegtuigen en helikopters. Wat een ontzettend GAVE wagens stonden daartussen zeg! De ene nog mooier dan de ander. Het meest vergaapten we ons aan een hele reeks oude Cadillacs; oh oh oh wat gaaf. Maar van alles stond er hoor; Rolls Royces, Astin Martins, Citroëns, BMW’s, Ferrari’s, Fiats en ga zo maar door. En kwamen we in het volgende zaaltje; stond dat helemaal vol met oude brommers, keurig op merk gesorteerd. Halverwege was er een oud winkeltje nagebouwd. Waarschijnlijk met veel herkenbare producten voor ons pa en ons ma en zeker voor onze opa’s en oma’s. Geinig om daar rond te kijken. Alleen ja, het was wel weer frappant dat we een blik tegenkwamen wat ook gewoon bij ons pa en ons ma in de kast staat en nog dagelijks wordt gebruikt voor de koekjes….. Dat is de tweede keer dat ik in een museum een voorwerp tref wat mijn ouders nog dagelijks gebruiken.. Ons pa trok dan ook de juiste conclusie toen ik een foto ervan doorappte; ‘wij wonen ook in een museum’..
Via een deurtje konden we weer naar buiten en was het eventjes Noah-tijd; hij zag een skelterbaan en wilde daar natuurlijk heel graag even met papa op. Tuurlk vent; eten we ook even een broodje en fruit, en kunnen jullie je even uitleven. Daarna mochten we van hem nog even ons papa-en-mama-rondje afmaken en traden we de een-na-laatste ruimte in… En dat was helemaal genieten voor Renéetje; de hele hal hing vol met motoren uit alle jaren. Hij keek zijn ogen uit en maakte natuurlijk her en der een foto van. De laatste hal betrof een expositie van de Falck; voornamelijk de brandweer en enkele oude ambulancewagens. Noah was het meest onder de indruk van de gigantische ambulance van Lego die er ook gepositioneerd stond, met lampjes en al.
Na een hele ochtend wandelen en exposities kijken voor papa en mama, was het dan nu echt eindelijk Noah-tijd. We waren inmiddels aan de andere kant van het terrein aangekomen; dat wat het speelparadijs voor kinderen is. Eerst kwamen we een klein grasveldje met allerlei soort van muziekinstrumenten tegen; buizen in allerlei maten waar je allerlei soorten klanken uit kon laten komen. Het leek mij geen normale toonladder, het was meer een allegaartje van klanken, maar Noah had er natuurlijk de grootste pret mee. Daarna zag hij het doolhof en wilde hij daar met papa en mama in. In eerste instantie dacht ik dat het meer een labyrint was en appeltje-eitje, maar daar kwamen we wel van terug. Het was echt een gigantisch doolhof (circa 30x30m) en meerdere malen moesten we terugcirkelen omdat we niet verder konden. Uiteindelijk vonden we het midden en konden we de treden van het huis op palen beklimmen zodat je over het hele doolhof uit kon kijken. Wij hielden overigens goed voet bij stuk en bleven proberen, maar een hoop anderen gaven het gaandeweg op en kozen de ‘short-cut’ door via de grote poorten direct naar het midden en dus het huisje te gaan. Deuren die volgens mij alleen bedoeld waren voor ouders om hun kind te ‘redden’ als het verdwaald was geraakt. We klommen omhoog en keken nog eens verwonderd om ons heen. Echt een goed doolhof! Ook voor ons volwassenen. Nou ja, voor Renéetje stelde het natuurlijk weer niets voor, maar voor mama was het ook een heel spannende attractie. En toen het leukste; via een glijbaan sjoefde je zo het doolhof weer uit. En hard! Met een kleine lancering kwamen we in de zandbak terecht. Genieten hoor dit!
Direct buiten was één van de grote speeltuinen in zicht voor de grote man en sprintte hij er volle bak op af. Papa en mama zetten zich neer op een picknicktafel naast de speeltuin en bestelde een soort van Deense hotdog die prima smaakte. Noah zocht een grote heerlijk zoete lollie uit waarvan z’n lippen de rest van de dag knalblauw kleurde. Na een klein uurtje vertier (inmiddels in diverse speeltuinen en op een groot klimnet waar de grote jongen steeds handiger in wordt) besloten we de hoogte op te zoeken door een wandeling door de boomtoppen te maken. Jawel, er was nog meer. Via een draaitrap klommen we naar zo’n 10 meter hoog, waarna we via enkele erg wankele touwbruggen (volledig omringd door netten) door de boomkruinen konden bewegen. Het waren er diversen en de langste was ongeveer een meter of 20. Lekker wiebelen en de grote jongen deed het helemaal zelf en helemaal perfect. Aan de andere kant klommen we weer een trap af en begaven we ons nog even naar het kasteel om toch ook dit nog te kunnen bewonderen. Nou, zie het eerste stukje over het kasteel wat we daar zoal hebben gezien. Het laatste uurtje was vervolgens nog voor de grote jongen en besteedden we in weer een andere grote speeltuin met, tadamdam, een groot springkussen waar Noah met twee grotere Deense jongens de dino uithing. Hij vermaakte zich kostelijk en papa en mama genoten op een bankje van de zon. Even lekker liggen; dat vond mama’s rug wel erg fijn. Het is toch best wat, elke dag zoveel km wandelen (gemiddeld halen we per dag 11km) met zo’n dikke buik voorop. Helaas werd ons bezoekje toch wat abrupt gestopt, toen Noah voor de tweede keer vandaag in z’n broek had geplast…. Ondanks de vele keren vragen en hem erop attenderen… Het is toch wat… Hij kan het zo goed.. maar zodra hij volle bak in z’n fantasiewereld zit, vergeet ie het echt compleet. Inmiddels was het ook al tegen een uur of 4 gelopen, dus op zich wel prima, maar toch jammer. We willen ook niet te streng zijn, maar zoveel broekjes hebben we niet bij voor hem en het is toch eigenlijk wel te zot voor woorden.. 2x op een dag als je bijna 5 bent..
We reden op ons gemakje terug naar ons appartementje in Faaborg en onderweg viel de grote kleine jongen in slaap (verrassend). Op de terugweg nog paar kleine boodschapjes gehaald en bij ons appartementje even alles opgeruimd. Daarna nogmaals de benenwagen gepakt en zo’n half uurtje heeeerlijk langs de zee (Lille Baelt) gewandeld en genoten van het warme zonnetje. Een bezoekje aan dit stadje stond niet persé op de planning, maar het was zo lekker weer en aangezien het door ons capitoolboekje aangeraden werd, besloten we daar lekker te gaan eten op een terrasje. En daar kregen we zeker geen spijt van! Faaborg is een schilderachtig dorpje met tal van keienstraatjes en vakwerkhuizen (daar zijn ze hier toch wel groot fan van hebben we inmiddels geleerd. Waar wij in NL juist al dergelijke straatjes opruimen, maken ze hier juist weer nieuwe straatjes met keien, en wat straalt dat een warmte uit naast die vele zachtpastelgekleurde huisjes!). We wandelen op het gevoel richting centrum (altijd makkelijk een kerktoren) en dompelden ons onder in een waar schilderijte. We wandelen door de kleine straatjes en kwamen uit op het stadspleintje met diverse terrasjes.
We zochten een plekje uit in de zon en genoten van een prima diner van pasta en vis. De grote jongen kreeg twee kleine pannenkoeken die binnen no time verorberd waren. Met overvolle buiken wandelden we weer terug langs het water, waar Noah en papa vrijwel elk steigertje besprongen. Ook kwamen we een grote tijger tegen waar Noah een oudere Deense dame vrijwel vandaan duwde, om hem zelf even goed te kunnen aaien. We maakten nog wat mooie foto’s van dit heerlijke wandelingetje en kwamen zeer voldaan (maar ook behoorlijk moe) uiteindelijk weer terug aan in ons appartementje waar we na een lange dag eindelijk neerploften op de bank.
Wat was het genieten vandaag!
Vi ses!
Vandaag een eerste ontdekking van het eiland Funen. Wat hebben we er van genoten!!
Funen is het op één na grootste eiland van Denemarken (in het midden van het land) en heeft werkelijk een prachtig en gevarieerd landschap zoals we gisteren ook al opmerkte. Volgens het Capitoolboekje is het nog diverser en zijn er op dit eiland ook nog brede zandstranden als ook steile kliffen te bewonderen. Dat is dan niet helemaal in ons gebied, want waar wij zitten is het vooral erg groen en glooiend, met zeker een mooi strand maar niet ontzettend breed. Bijna de helft van alle inwoners van Funen woont in Odense, de hoofdstad van het eiland en ook de geboorteplaats van Hans Christian Andersen, je weet wel, van die sprookjes. En omdat vanaf morgen het jaarlijkse terugkerende Hans Christian Andersen Festival in deze stad plaatsvindt gedurende 7 dagen, besloten we daar dus pas morgen heen te gaan. Vandaag stond geheel in het teken van een bezoek aan Egeskov Slot; een renaissancekasteel dat omgeven is door een slotgracht. Dankzij het feit dat het eiland ontsnapt is aan de meeste oorlogen die het land voerde met andere naties, zijn er op Funen veel historische paleizen en gebouwen bewaard gebleven. En de bekendste daarvan is het Egekskov Slot.
We reden er een klein stukje voor terug naar het noord-oosten; op de heenweg waren we er zelfs langs gekomen. Ditmaal kozen we tuurlk wel een andere route en reden we zo’n 20minuten door een schitterend bos met steile weggetjes en scherpe bochten. We kwamen praktisch niemand tegen en het was echt genieten. Dubbel omdat er vandaag een stralende zon aan de hemel stond en die een sprookjesachtig gevoel gaf aan deze bostocht door de vele fijne zonnestraaltjes die door het bladerdek heen reikte en alles in een schitterende groene waas bedekte.
Rond kwart voor 10 kwamen we op het slot aan en konden bijna helemaal vooraan parkeren. Dat was best een geluk te noemen, als je zag hoeveel parkeerplekken er waren. Het kan hier dus behoorlijk druk zijn.. We moesten nog eventjes wachten, want het gehele gebeuren ging pas om 10 uur open. Met ons wachten een stel Denen en hee, een stel Belgen. Die hadden we nog niet gezien. Stipt om 10 uur gingen de poorten open en konden we naar binnen. Last minute (al op de parkeerplaats) bedacht ik me dat het 20 Deense Kronen per kaartje scheelde als je ze online bestelde, dus dat had Renéetje nog even gedaan. Scheelde nu mooi geld én een rij, we konden zo naar binnen.
Even door een klein winkeltje en dan kom je toch op een terrein….. Het meest deed het ons nog denken aan het paleis van de zonnekoning in Frankrijk, hoe heet die sjappie ook al weer…oh ja Lodewijk XIV en z’n paleis en tuinen van Versailles. Maar dit terrein was zoveel meer als paleis en tuinen…
Maar eerst even wat achtergrondinfo: Het Egeskov Slot is een kasteel met 66 kamers en 200 ramen wat halverwege de 16e eeuw werd gebouwd. Het kasteel dankt zijn naam aan de legende dat er een heel eikenbos (= egeskov) nodig zou zijn geweest voor de fundering. Een fundering van eikenbomen welke volledig in een grote vijver is aangelegd waarna het kasteel er bovenop is gebouwd. In de loop der eeuwen is Egeskov meerdere keren verbouwd en uitgebouwd. Tegenwoordig is het een van de best bewaarde waterburchten van Europa. De slotgracht is intact gebleven en is op sommige plekken wel 5 meter diep. Het kasteel wordt nog steeds deels bewoond (we zijn de huidige bewoners niet tegengekomen), een ander deel (van enkele kamers en een zeer fraaie zolderverdieping) is sinds 1986 te bezichtigen. In de 18e eeuw werd het park met zijn tuinen aangelegd, welke sinds 1960 opengesteld werden voor het bredere publiek. In het gedeelte wat is opengesteld voor bezichtiging (hoe raar is het idee dat er dus achter de gesloten deuren een volledig gezin met bedienden woont…?!) was van alles te bewonderen waaronder vooral veel jachttrofeeën zoals geweien en huiden (Noah vond de tijger die van z’n jas was ontdaan ontzettend zielig – en mama ook), hoofdtooien maar ook sieraden en wapens (met name uit Afrika), harnassen, kleding en serviesgoed van vroeger. In één van de kamers is er ook een enorm poppenhuis te bewonderen; ‘het Paleis van Titania’. Een vader bouwde dit gigantische poppenhuis voor zijn dochter in 1907 omdat ze een mooi huis wilde voor de elfjes die ze in de tuin had gezien. Hij had er uiteindelijk 15 jaar voor nodig en dat is te snappen. Het is echt gigantisch en super gedetailleerd. Je kunt er helemaal omheen lopen om de 3000 (!!!!) voorwerpen van over de hele wereld te bekijken die in het interieur zijn verwerkt. En dan was er nóg een verdieping; helemaal bovenop de zolder. Wij lange Nederlanders (of nou ja alle gebruikelijke grote Nederlanders) hadden het er wat lastig met lopen want het was niet bijster hoog. Ik kon er nét rechtop staan en zonder problemen lopen. Renéetje daarentegen… jullie raden het vast wel… De hele zolder was een expositie van oud speelgoed weergegeven in glazen bollen ter bescherming. Je kwam er van álles tegen. Oude treintjes, vliegtuigjes, autootjes, maar ook poppetjes en dergelijke. Het bizarste stuk speelgoed was echter een mysterieuze houten pop op een stel kussens. Die schijnt daar altijd te moeten blijven liggen, anders stort het kasteel op kerstavond in de slotgracht…. Och kastelen en hun verhalen… Jarenlang werd er blijkbaar zelfs voor de zekerheid maar helemaal geen Kerstmis gevierd op het kasteel. Tegenwoordig zetten de bewoners een bordje rijstepap bij deze ‘houten man van Egeskov’ neer, om hem tevreden te stellen. En natuurlijk zorgen ze ervoor dat hij nooit verplaatst wordt.
Even terug naar onze chronologische dagvulling want nu gaat er wat mis; het kasteel bewonderden we namelijk pas ver aan het einde van de dag, we volgden eerst een aangegeven route om alles van het gehele terrein te kunnen bewonderen. Immers, zoals gezegd, was dit gebeuren wel veel meer dan enkel een kasteel en kasteeltuinen… Nee het herbergt ook vele exposities en speeltuinen.
Goed, toen we aankwamen, kregen we (godzijdank) een foldertje met plattegrond en daarop dus een aangegeven route. Als vrijwel de enige bezoekers sloegen we direct rechtsaf bij binnenkomst om de route te volgen en eerst de vele tuinen en de buitenkant van het kasteel te kunnen bewonderen. Er zijn maar liefst 17 (!!) aangelegde tuinen te bewonderen, super divers in soort en grootte. De mooiste vond ik de Dahliatuin, omdat het er zo schitterend uit zag met al zijn kleuren. En heel gaaf vonden we beiden het Oude Labyrint (stammend uit 1730!!!). Deze ‘tuin’ kon je alleen via een trapje van bovenaf bewonderen, omdat het al jaren geleden gesloten werd voor publiek om doorheen te lopen, omdat de oude planten en heggen niet bestemd waren tegen zoveel voeten en handen. Het schijnt altijd een hit geweest te zijn bij de gasten van de bewoners van het kasteel; een middagje vertier. Andere tuinen waren onder andere de kruidentuin, een fuchsiatuin, de Engelse tuin, een rozentuin en een witte tuin. De meeste tuinen lagen vlakbij het kasteel, met een enkele wat verder weg of aan de andere kant van de grote vijver en slotgracht. De route die we liepen bracht je overal langs en doorheen en was echt genieten. Ondanks dat het uiteindelijk hartstikke druk was, merkte je daar bizar weinig van tijdens de route door de tuinen. Het was er heerlijk wandelen en genieten. Waar we beiden zeer van onder de indruk waren, waren de GIGANTISCHE heggen bij de tuinen aan de voorkant van het kasteel. En met gigantisch bedoel ik 8 meter in hoogte en zeker 1,5 meter breed. En ohja, de langste heg is 7km (!!!!!) lang. En het waren er véél…. Je zou ze maar moeten snoeien… ben je wel ff mee zoet hoor… Het schijnt dat deze heggen al bijna 300 jaar meegaan (ontworpen tussen 1722 en 1740). Noah vond het vooral genieten omdat hij zich overal kon verstoppen en papa en mama kon laten schrikken. Hij deed het keurig en herhaalde de gehele ochtend; ‘eerst voor papa en mama dingen zien, dan voor mij de speeltuin en het doolhof’. Gaandeweg de route door de tuinen kreeg je een steeds beter zicht op het kasteel zelf en had je op verschillende plekken enorm mooie fotolocaties om het imposante gebeuren mooi vast te leggen. En wat boften we vandaag met het weer daarvoor! Zo’n blauwe lucht met her en der een wolkje geeft een nog mooier plaatje vonden wij toch zelf.
Eenmaal door de meeste tuinen heen, kwamen we via de andere kant van de vijver uit bij verschillende oud bijgebouwen. We vermoeden dat het oude stallen o.i.d. zijn geweest. En dat was weer een nieuwe beleving want ze stonden allemaal vol met exposities. We kwamen door grote zalen vol met oldtimers in allerlei soorten en maten, met daarboven oude vliegtuigen en helikopters. Wat een ontzettend GAVE wagens stonden daartussen zeg! De ene nog mooier dan de ander. Het meest vergaapten we ons aan een hele reeks oude Cadillacs; oh oh oh wat gaaf. Maar van alles stond er hoor; Rolls Royces, Astin Martins, Citroëns, BMW’s, Ferrari’s, Fiats en ga zo maar door. En kwamen we in het volgende zaaltje; stond dat helemaal vol met oude brommers, keurig op merk gesorteerd. Halverwege was er een oud winkeltje nagebouwd. Waarschijnlijk met veel herkenbare producten voor ons pa en ons ma en zeker voor onze opa’s en oma’s. Geinig om daar rond te kijken. Alleen ja, het was wel weer frappant dat we een blik tegenkwamen wat ook gewoon bij ons pa en ons ma in de kast staat en nog dagelijks wordt gebruikt voor de koekjes….. Dat is de tweede keer dat ik in een museum een voorwerp tref wat mijn ouders nog dagelijks gebruiken.. Ons pa trok dan ook de juiste conclusie toen ik een foto ervan doorappte; ‘wij wonen ook in een museum’..
Via een deurtje konden we weer naar buiten en was het eventjes Noah-tijd; hij zag een skelterbaan en wilde daar natuurlijk heel graag even met papa op. Tuurlk vent; eten we ook even een broodje en fruit, en kunnen jullie je even uitleven. Daarna mochten we van hem nog even ons papa-en-mama-rondje afmaken en traden we de een-na-laatste ruimte in… En dat was helemaal genieten voor Renéetje; de hele hal hing vol met motoren uit alle jaren. Hij keek zijn ogen uit en maakte natuurlijk her en der een foto van. De laatste hal betrof een expositie van de Falck; voornamelijk de brandweer en enkele oude ambulancewagens. Noah was het meest onder de indruk van de gigantische ambulance van Lego die er ook gepositioneerd stond, met lampjes en al.
Na een hele ochtend wandelen en exposities kijken voor papa en mama, was het dan nu echt eindelijk Noah-tijd. We waren inmiddels aan de andere kant van het terrein aangekomen; dat wat het speelparadijs voor kinderen is. Eerst kwamen we een klein grasveldje met allerlei soort van muziekinstrumenten tegen; buizen in allerlei maten waar je allerlei soorten klanken uit kon laten komen. Het leek mij geen normale toonladder, het was meer een allegaartje van klanken, maar Noah had er natuurlijk de grootste pret mee. Daarna zag hij het doolhof en wilde hij daar met papa en mama in. In eerste instantie dacht ik dat het meer een labyrint was en appeltje-eitje, maar daar kwamen we wel van terug. Het was echt een gigantisch doolhof (circa 30x30m) en meerdere malen moesten we terugcirkelen omdat we niet verder konden. Uiteindelijk vonden we het midden en konden we de treden van het huis op palen beklimmen zodat je over het hele doolhof uit kon kijken. Wij hielden overigens goed voet bij stuk en bleven proberen, maar een hoop anderen gaven het gaandeweg op en kozen de ‘short-cut’ door via de grote poorten direct naar het midden en dus het huisje te gaan. Deuren die volgens mij alleen bedoeld waren voor ouders om hun kind te ‘redden’ als het verdwaald was geraakt. We klommen omhoog en keken nog eens verwonderd om ons heen. Echt een goed doolhof! Ook voor ons volwassenen. Nou ja, voor Renéetje stelde het natuurlijk weer niets voor, maar voor mama was het ook een heel spannende attractie. En toen het leukste; via een glijbaan sjoefde je zo het doolhof weer uit. En hard! Met een kleine lancering kwamen we in de zandbak terecht. Genieten hoor dit!
Direct buiten was één van de grote speeltuinen in zicht voor de grote man en sprintte hij er volle bak op af. Papa en mama zetten zich neer op een picknicktafel naast de speeltuin en bestelde een soort van Deense hotdog die prima smaakte. Noah zocht een grote heerlijk zoete lollie uit waarvan z’n lippen de rest van de dag knalblauw kleurde. Na een klein uurtje vertier (inmiddels in diverse speeltuinen en op een groot klimnet waar de grote jongen steeds handiger in wordt) besloten we de hoogte op te zoeken door een wandeling door de boomtoppen te maken. Jawel, er was nog meer. Via een draaitrap klommen we naar zo’n 10 meter hoog, waarna we via enkele erg wankele touwbruggen (volledig omringd door netten) door de boomkruinen konden bewegen. Het waren er diversen en de langste was ongeveer een meter of 20. Lekker wiebelen en de grote jongen deed het helemaal zelf en helemaal perfect. Aan de andere kant klommen we weer een trap af en begaven we ons nog even naar het kasteel om toch ook dit nog te kunnen bewonderen. Nou, zie het eerste stukje over het kasteel wat we daar zoal hebben gezien. Het laatste uurtje was vervolgens nog voor de grote jongen en besteedden we in weer een andere grote speeltuin met, tadamdam, een groot springkussen waar Noah met twee grotere Deense jongens de dino uithing. Hij vermaakte zich kostelijk en papa en mama genoten op een bankje van de zon. Even lekker liggen; dat vond mama’s rug wel erg fijn. Het is toch best wat, elke dag zoveel km wandelen (gemiddeld halen we per dag 11km) met zo’n dikke buik voorop. Helaas werd ons bezoekje toch wat abrupt gestopt, toen Noah voor de tweede keer vandaag in z’n broek had geplast…. Ondanks de vele keren vragen en hem erop attenderen… Het is toch wat… Hij kan het zo goed.. maar zodra hij volle bak in z’n fantasiewereld zit, vergeet ie het echt compleet. Inmiddels was het ook al tegen een uur of 4 gelopen, dus op zich wel prima, maar toch jammer. We willen ook niet te streng zijn, maar zoveel broekjes hebben we niet bij voor hem en het is toch eigenlijk wel te zot voor woorden.. 2x op een dag als je bijna 5 bent..
We reden op ons gemakje terug naar ons appartementje in Faaborg en onderweg viel de grote kleine jongen in slaap (verrassend). Op de terugweg nog paar kleine boodschapjes gehaald en bij ons appartementje even alles opgeruimd. Daarna nogmaals de benenwagen gepakt en zo’n half uurtje heeeerlijk langs de zee (Lille Baelt) gewandeld en genoten van het warme zonnetje. Een bezoekje aan dit stadje stond niet persé op de planning, maar het was zo lekker weer en aangezien het door ons capitoolboekje aangeraden werd, besloten we daar lekker te gaan eten op een terrasje. En daar kregen we zeker geen spijt van! Faaborg is een schilderachtig dorpje met tal van keienstraatjes en vakwerkhuizen (daar zijn ze hier toch wel groot fan van hebben we inmiddels geleerd. Waar wij in NL juist al dergelijke straatjes opruimen, maken ze hier juist weer nieuwe straatjes met keien, en wat straalt dat een warmte uit naast die vele zachtpastelgekleurde huisjes!). We wandelen op het gevoel richting centrum (altijd makkelijk een kerktoren) en dompelden ons onder in een waar schilderijte. We wandelen door de kleine straatjes en kwamen uit op het stadspleintje met diverse terrasjes.
We zochten een plekje uit in de zon en genoten van een prima diner van pasta en vis. De grote jongen kreeg twee kleine pannenkoeken die binnen no time verorberd waren. Met overvolle buiken wandelden we weer terug langs het water, waar Noah en papa vrijwel elk steigertje besprongen. Ook kwamen we een grote tijger tegen waar Noah een oudere Deense dame vrijwel vandaan duwde, om hem zelf even goed te kunnen aaien. We maakten nog wat mooie foto’s van dit heerlijke wandelingetje en kwamen zeer voldaan (maar ook behoorlijk moe) uiteindelijk weer terug aan in ons appartementje waar we na een lange dag eindelijk neerploften op de bank.
Wat was het genieten vandaag!
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
