Ontdekkingen en Kamelen!
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
19 Augustus 2021 | Denemarken, Kopenhagen
Goddag!
Vandaag stond in eerste instantie 1 activiteit op de planning; een bezoek aan Experimentarium City in Hellerup, in het noorden van Kopenhagen, maar we wilden ook nog héél graag naar Tivoli, met name voor de grote jongen, dus die hielden we als optie voor de middag. Omdat we sowieso een geslaagd uitstapje wilden, wat níet afhankelijk was van het weer, besloten we eerst naar het noorden van de stad af te reizen en ons onder te dompelen in het ontzettend gave wetenschapsmuseum wat Experimentarium dus is. Gaandeweg de dag zouden we nog wel zien hoe of wat.
We besloten dat het handigste was om met de auto te gaan, omdat we niet goed wisten hoe ver het station van het museum af was. Met de auto was het ook zo gepiept; de snelweg op en binnen 20 minuten waren we aan de andere kant van de stad (dat is zelfs voor Breda nog een prestatie en ik geloof toch echt dat Kopenhagen vele malen groter is..). We konden pal naast het pand parkeren, in een shopping mall en waren de allereersten. We moesten nog een kleine 15minuten wachten tot het open ging, wat prima vertoeven was met een voorzichtig zonnetje.
En toen was het; ontdekken maar! Wat een super, SUPER leuk wetenschapsmuseum is dit. Een absolute must do als je in Kopenhagen of de regio bent, helemáál als je met kids bent. Het is overduidelijk dat ontdekken hier centraal staat en voor iedereen is er wat wils. Je kunt door middel van allerlei verschillende gebieden en exposities heel interactief leren over transport, magnetisme, windenergie, waterenergie, sluizen, het menselijk lichaam met al zijn spieren, botten en zintuigen en nog veel meer. Voor de allerkleinsten (van 0-5 jaar) is er een miniverse waar door middel van spel in een stimulerende omgeving ook diverse aspecten verkend kunnen worden, maar ook is er zeker aan de volwassen bezoekers gedacht en is er een heel gebied binnen het menselijk lichaam-onderdeel waar je met een team allerlei activiteiten kunt doen waar je flink voor aan de bak moet en de competitie echt van start gaat. Wij vormden team Loki (daar we inmiddels gemerkt hebben dat de Denen echt weg zijn van onze achternaam ‘Lokers’ en dat heel erg linken aan de Noorse God Loki) en hadden vooral de grootste lol met een badkamervariant op ‘the floor is lava’ waar je in een badkameromgeving via grote handdoeken en leidingen tal van lampjes moest uitmeppen zonder daarbij de vloer te raken. Toch jammer dat die 6-maanden-buik dan net wat te vaak in de weg zit, anders hadden we zeker de topscore kunnen verslaan; we zaten er niet ver vandaan namelijk. En ook Noah deed ontzettend goed mee, al keek ie volgens mij vooral z’n ogen uit over hoe fanatiek papa en mama waren in dit spelletje. Noah was zelf vooral fan van de grote ballenbaan waarbij wereldwijd transport nagebootst werd. Je kon op verschillende punten ballen uit een bak halen en in je houten scheepje laden. Die vervoerde je dan over de vloer naar een startpunt (waar er ook circa 10 van waren) en dan moest je de juiste symbolen op de juiste manier zien te vervoeren; dat kon per schip, per vliegtuig of per vrachtauto. Via een soort van lift takelde je de ballen dan omhoog, waarna ze in een soort van hele grote knikkerbaan losgelaten werden en kriskras door de ruimte naar het betreffende aankomstpunt gingen. Uiteindelijk kon je allerlei soorten dingen vervoeren van Denemarken naar Singapore, Kenia en Pakistan. Echt ontzettend gaaf gedaan. Het was het eerste wat we tegenkwamen en waar we na een half uur Noah echt vandaan moesten plukken. Als het aan hem lag, hadden we daar gerust de hele dag doorgebracht. Gelukkig niet, want er was nog zoveel meer te zien wat Noah ook fantastisch vond. Wat er zeker niet aan onder deed, was het watergedeelte waar er diverse verkenningsbakken waren om te ontdekken hoe sluizen werken, hoe je efficiënt een dam kunt bouwen, hoe waterkolken werken, waarom golven in de zee gevaarlijk zijn voor mensen, hoe je ervoor kan zorgen dat je bij een schipbreuk lang genoeg voldoende lichaamstemperatuur behoudt om gered te kunnen worden en ga zo maar door. Er kwam maar geen eind aan. Wat ik zelf ook een heel gaaf onderdeel vond, was het menselijk lichaam. Specifiek had je een paal staan met daarin een hart wat bloed spoot. Als je je handen op twee meetpunten hield, werd jouw specifieke hartslag gemeten en paste dat hart in die buis zich daarop aan en ging dus langzamer of sneller kloppen, overeenkomend met de straal bloed ie er dus uit spoot. Fascinerend! En waar Noah en papa zich nog kosteloos mee hebben vermaakt, was helemaal onderin, bij het Miniverse, het ziekenhuisonderdeel. Je kon er voor een scherm gaan staan en dan kwam je skelet in beeld en dat correspondeerde dus met jouw eigen bewegingen. Noah was een piepklein ventje en papa een groot papa-skelet. Als mama er voor ging staan klopte er toch iets niet helemaal, want de baby werd niet opgemerkt. Toch wel heel leuk gedaan en Noah had er de grootste lol mee. Én waar Noah (maar ook zeker papa) heel veel plezier hadden, was in het bouwgedeelte. Ook daar had je twee kleinere knikkerbanen die een beetje op dezelfde manier werkte als met het vrachtvervoer, maar je had er ook allerlei onderdelen waarbij je zelf een baan kon maken en er dan een grote houten bal doorheen of vanaf kon laten gaan tot een bepaald eindpunt. Je moest dan alleen dus zelf een baan maken. De ene was een schuinaflopende tafel met gleufjes waar je naar eigen inzicht soort van plastic schijfjes in kon plaatsen. De bal liet je dan bovenaan los en via de schijfjes rolde de bal dan links, rechts, net hoe jij het had gemaakt, naar beneden. Een andere baan was tegen de muur en moest je via allerlei diverse vormen met magneten een baan maken waardoor de bal van linksboven naar rechtsonder kon komen, zonder tussendoor op de grond te vallen. Papa deed het samen met Noah, maar volgens mij vond papa het stiekem nog het leukst. Nu ben ik vooral bang dat ons huis straks ook dergelijke onderdelen krijgt….
Het was een meer dan geslaagd uitstapje wat we absoluut iedereen aanraden die er een beetje in de buurt komt. Echt super leuk, én leerzaam. Ook echt voor het hele gezin. We hebben niet eens alles kunnen zien, maar op een gegeven moment liep het tegen half 3 en besloten we terug te gaan naar de stad, zodat we toch nog even naar Tivoli konden. Het weer bleef wisselend, maar wel droog, dus we wilden het toch graag nog even gaan proberen. We reden in 20 minuutjes terug naar treinstation Glostrup, waar we de dag eerder ook waren opgestapt voor het centrum. Handig dat we nu precies de weg en het hoe en wat van de trein wisten, dit verliep nu op rolletjes. Binnen no time zaten we in de trein en na 5 haltes stapten we ditmaal uit bij Københavns H. We stapten de trein uit en volgden de massa mensen het grote centrale stationsgebouw in. Gaaf station, mooi en luxe en tal van kraampjes. Renéetje wilde heel graag even een vers broodje, dus we kozen een kraampje uit en genoten van een heerlijk vers belegd Deens broodje, mede in de veronderstelling dat we toch nog wel even moesten lopen. Maar niets was minder waar; we liepen het station uit en direct aan de overkant van de straat was één van de ingangen van Tivoli! Nohhhhh. Hoe dan?! Als dit geen hartje centrum is, wat dan wel? We staken over en kochten een toegangskaartje.
Voor jullie beeld; Tivoli werd in 1843 geopend, met slechts 2 attracties; een carrousel getrokken door paarden en een achtbaan. Tegenwoordig is het veel en veel meer dan dat; het is deels pretpark, deels kermis, deels cultuurlocatie en deels sprookjespark en bestaat al ruim 175 jaar. Het is één van de beroemdste plekken van Denemarken en is zeer geliefd bij de Denen, die het als hun nationale trots beschouwen. En we begrijpen nu ook wel waarom. Het is super compact en het eerste deel waar we doorheen wandelen doet ons het meest aan een combinatie van een pretparkje en kermis denken qua attracties en opzet. Je betaald een toegangskaartje en als je nog ergens in wil, betaal je ook nog een losse entree. Overal op het park staan kaartautomaatjes om deze extra kaartjes af te halen. We halen er eerst 10, omdat ik toch niet in veel dingen kan, en bedenken dat Renéetje dan samen met Noah in een aantal dingen kan. We komen er dan pas achter dat je voor sommige dingen 1 kaartje per persoon moet overhandigen, maar voor de wat grotere en meer spannendere dingen, je al gauw 2 of zelfs 3 kaartjes per persoon moet overhandigen. Ja, zo schiet het wel op met die dingen. Toen de kaartjes bijna op waren, besloten we het anders aan te pakken en kocht Renéetje twee polsbandjes. Eentje voor Noah zodat die overal in kon wat zijn lengte toe liet, en één om één volwassene met hem mee te laten gaan. Zo konden we om de buurt met hem mee en als we een keertje met z’n drietjes wilden, deden we dat met nog de losse kaartjes. Goeie deal en uiteindelijk de best betaalbare oplossing zo bleek. We kwamen binnen via een zijingang naar het bleek later en liepen direct in een super compact en onwijs schattig en mooi opgezet straatje met tal van kraampjes en kermisachtige tentjes zoals schieten, hengelen e.d. Het waren hoge, kleurrijke en fraai aangeklede pandjes die me sterk aan een gebied in Europapark deden denken. We hoorden een achtbaan jengelen en Noah riep vol goede moed dat ie daar in wilde. Wij opgezocht waar de ingang was, die bleek om de hoek van dit straatje en Renéetje en Noah in de rij. Nou dat was een ervaring direct. Het ding was blijkbaar zo oud, dat er in halverwege het achtbaantreintje een medewerker mee moest, om het ding te besturen…. Dat ging nog met de hand… Het was ook echt een schokervaring, à la Pegasus van de Efteling. Noah gaf achteraf aan dat ie het toch niet zó leuk had gevonden en koos daarna wat meer rustige attracties uit. Maar het moest ook weer niet té rustig zijn, anders was het ook niet goed. We deden o.a. een bootjesattractie die erg mooi opgezet was en waarbij je op lampjes moest schieten en later een rondje in ‘de Vliegende Koffer’ waarbij je langs diverse sprookjes van H.C. Andersen kwam. De rit kon je het beste vergelijken met een zeer goedkope mix van Droomvlucht en Carnaval Festival waarbij het idee echt heel leuk was, maar de uitvoering toch echt aan een serieuze vernieuwing toe was. Ach voor Noah maakte het niet uit, die wilde er heel graag nog een keer in. Eigenlijk gold dat voor alles; overal minimaal twee keer in, zowel met papa als met mama en als het ff kon daarna ook nog met z’n drietjes. Is allemaal goed hoor vent, hij had echt de tijd van z’n leven. We kwamen ondertussen ook nog flink stoere attracties tegen; van gave achtbanen tot palen die je op en neer schoten, als ook naar het leek ontzettend misselijkmakende draaidingen. Dus ook voor volwassenen is dit een prima plek voor vermaak. En alles even dicht op elkaar, wat juist ook absoluut z’n charmes had. Tussendoor meer dan voldoende eettentjes en serieuze restaurants en overal tussendoor ook kermisachtige dingen zoals de eerder genoemde schiet- en trektenten e.d. Een hele mix. Op een gegeven moment kwamen we bij een klein soort achtbaan, de Kamelen genoemd. Het was een achtbaankarretje wat om een bergje heen reed. Serieus niet meer dan een ovaal. En dat deed ie dan 2-3 keer voordat de volgende groep mensen erin mocht. Hij ging niet bijster hard en Noah mocht erin. Eerst durfde die niet, maar na een keertje gekeken te hebben, wilde hij toch wel met papa. Is goed hoor vent. Omdat het zo rustig was, gingen ze wel gelijk 5x. Iets wat voor Renéetje niet persé had gehoeven want kennelijk kreeg je er wel de nodige hoofdpijn van. Noah was weer door het dolle heen en wilde nog een keer, maar gelukkig voor Renéetje konden we hem overtuigen eerst nog de rest van het park te zien voordat we nog een keertje gingen. Vanaf dit punt veranderde het park ineens in veel meer tuin, met prachtige bloemen, bomen en een meer. Ook kwamen we een luxe restaurant boven het water tegen en naarmate we weer wat verder liepen, zagen we een festivalterrein waar klaarblijkelijk vanaaf iets te doen zou zijn, want de jongelui druppelde gestaag binnen. Aan de kant was ook de hoofdingang. Ahhh, dit bedoelden ze dus met cultuurlocatie! We lieten ons ook vertellen dat er in totaal wel bijna 1000 bomen groeien in het hele park en dat er in de zomer wel 400.000 bloemen bloeien. Dat moet echt fantastisch zijn! En ’s avonds, als het donker is, wordt het verlicht met talloze lampjes wat het park in z’n geheel, zeker in dit gedeelte, een magische aanblik geeft. Dat geloven we dan ook al te graag. Ja, we begrijpen heel goed dat dit de Deense trots is. Het is echt iets bijzonders. We liepen verder en kwamen terug bij het punt waar we gestart waren. Noah wilde heel graag nog een aantal attracties nog een keer doen (en bleef het meest vragen naar de Kamelen-achtbaan), dus we kozen ervoor even iets op het park te eten bij één van de vele restaurantjes, om daarna nog een rondje te doen voor de kleine heer. Hij was zo in z’n nopjes, alles was best. Hij zou straks vast wel in de trein in slaap vallen.. Het was helaas voor ons etenstijd en overal was het erg druk. Duidelijk werd ons nu ook dat er dus ook genoeg mensen zijn die gewoon alleen voor dat ene restaurant naar Tivoli komen om te eten en wellicht daarna nog een wandeling door het groene gedeelte te doen. Wat een bijzonder park. Uiteindelijk vonden we een burgertentje waar het niet zo druk was (wel toen wij weg gingen dus goeie timing) en genoten we van een simpel dinertje. Voor Noah duurde het allemaal erg lang en stond te springen om weer terug naar de kamelenachtbaan te gaan. Nou let op; wij daar terug naar toe, de heren in de rij, mochten als eerste gaan zitten en kozen het eerste karretje. De beugels gingen dicht, klaar voor vertrek en…. Noah raakte compleet in paniek. Niemand weet waarom, maar hij was het en kreeg het voor elkaar zich onder de beugel door te wurmen en de achtbaan uit te stappen…. Renéetje lukte dat natuurlijk niet en gelukkig handelde de medewerkster snel zodat ook Renéetje er snel uit was. Huilend van paniek kwam de grote jongen naar mama, en we snappen nog altijd niet wat er nu gebeurde. Wellicht omdat ie vooraan zat en ineens bedacht dat dat enger was als achterin? Wie weet kan ie het nog eens vertellen. Voor dat moment was het genoeg geweest en hij wilde alleen nog in de rustige bootjes met zowel papa en mama. We liepen weer terug en namen nog een laatste keertje deel aan de bootjes in de mijn, waarna we weer terug naar het station liepen.
De treinrit verliep weer soepeltjes en ook de weg terug naar de camping was zonder problemen. Het was nog even spannend of we bij de auto konden komen, omdat het winkelcentrum inmiddels al gesloten was. Wij gokten er echter op dat het net zo zou zijn als enkele jaren terug in Parijs; dat de winkels wel dicht zijn, maar je er nog wel doorheen kunt en je auto kunt ophalen. Gelukkig was dat laatste waar en zonder problemen waren we binnen een uur weer terug in ons kleine, knusse, fijne huisje. En de grote jongen? Die was nog 100% energiek…… Onderweg bleef ie maar ratelen en dingen vertellen. Ondanks dat het al na achten was, vertoonde hij geen enkel teken van vermoeidheid. En dat terwijl papa en mama behoorlijk op waren van deze actieve dag….. Ik zal het nog gekker maken; bij thuiskomst plofte mama op de bank neer, maar Noah ging nog even voetballen, want daar had ie nog zoveel zin in. En ja hoor, pas na zeker 20 minuten kwam ie naar binnen. Ons voorstel om naar bed te gaan vond ie overigens ook geen enkel probleem, maar als het aan hem lag, had ie ook nog even met z’n nieuwe Lego en dino’s gespeeld…. Waar o waar haalt die jongen toch z’n energie vandaag…
Wij sloten de avond über relaxt af met een kleine versnapering en twee afleveringen van Friends (altijd goed) en vielen binnen no time in een perfecte diepe slaap na een heerlijk actieve dag waar we volop konden genieten van de grote jongen.
Vi ses!
Vandaag stond in eerste instantie 1 activiteit op de planning; een bezoek aan Experimentarium City in Hellerup, in het noorden van Kopenhagen, maar we wilden ook nog héél graag naar Tivoli, met name voor de grote jongen, dus die hielden we als optie voor de middag. Omdat we sowieso een geslaagd uitstapje wilden, wat níet afhankelijk was van het weer, besloten we eerst naar het noorden van de stad af te reizen en ons onder te dompelen in het ontzettend gave wetenschapsmuseum wat Experimentarium dus is. Gaandeweg de dag zouden we nog wel zien hoe of wat.
We besloten dat het handigste was om met de auto te gaan, omdat we niet goed wisten hoe ver het station van het museum af was. Met de auto was het ook zo gepiept; de snelweg op en binnen 20 minuten waren we aan de andere kant van de stad (dat is zelfs voor Breda nog een prestatie en ik geloof toch echt dat Kopenhagen vele malen groter is..). We konden pal naast het pand parkeren, in een shopping mall en waren de allereersten. We moesten nog een kleine 15minuten wachten tot het open ging, wat prima vertoeven was met een voorzichtig zonnetje.
En toen was het; ontdekken maar! Wat een super, SUPER leuk wetenschapsmuseum is dit. Een absolute must do als je in Kopenhagen of de regio bent, helemáál als je met kids bent. Het is overduidelijk dat ontdekken hier centraal staat en voor iedereen is er wat wils. Je kunt door middel van allerlei verschillende gebieden en exposities heel interactief leren over transport, magnetisme, windenergie, waterenergie, sluizen, het menselijk lichaam met al zijn spieren, botten en zintuigen en nog veel meer. Voor de allerkleinsten (van 0-5 jaar) is er een miniverse waar door middel van spel in een stimulerende omgeving ook diverse aspecten verkend kunnen worden, maar ook is er zeker aan de volwassen bezoekers gedacht en is er een heel gebied binnen het menselijk lichaam-onderdeel waar je met een team allerlei activiteiten kunt doen waar je flink voor aan de bak moet en de competitie echt van start gaat. Wij vormden team Loki (daar we inmiddels gemerkt hebben dat de Denen echt weg zijn van onze achternaam ‘Lokers’ en dat heel erg linken aan de Noorse God Loki) en hadden vooral de grootste lol met een badkamervariant op ‘the floor is lava’ waar je in een badkameromgeving via grote handdoeken en leidingen tal van lampjes moest uitmeppen zonder daarbij de vloer te raken. Toch jammer dat die 6-maanden-buik dan net wat te vaak in de weg zit, anders hadden we zeker de topscore kunnen verslaan; we zaten er niet ver vandaan namelijk. En ook Noah deed ontzettend goed mee, al keek ie volgens mij vooral z’n ogen uit over hoe fanatiek papa en mama waren in dit spelletje. Noah was zelf vooral fan van de grote ballenbaan waarbij wereldwijd transport nagebootst werd. Je kon op verschillende punten ballen uit een bak halen en in je houten scheepje laden. Die vervoerde je dan over de vloer naar een startpunt (waar er ook circa 10 van waren) en dan moest je de juiste symbolen op de juiste manier zien te vervoeren; dat kon per schip, per vliegtuig of per vrachtauto. Via een soort van lift takelde je de ballen dan omhoog, waarna ze in een soort van hele grote knikkerbaan losgelaten werden en kriskras door de ruimte naar het betreffende aankomstpunt gingen. Uiteindelijk kon je allerlei soorten dingen vervoeren van Denemarken naar Singapore, Kenia en Pakistan. Echt ontzettend gaaf gedaan. Het was het eerste wat we tegenkwamen en waar we na een half uur Noah echt vandaan moesten plukken. Als het aan hem lag, hadden we daar gerust de hele dag doorgebracht. Gelukkig niet, want er was nog zoveel meer te zien wat Noah ook fantastisch vond. Wat er zeker niet aan onder deed, was het watergedeelte waar er diverse verkenningsbakken waren om te ontdekken hoe sluizen werken, hoe je efficiënt een dam kunt bouwen, hoe waterkolken werken, waarom golven in de zee gevaarlijk zijn voor mensen, hoe je ervoor kan zorgen dat je bij een schipbreuk lang genoeg voldoende lichaamstemperatuur behoudt om gered te kunnen worden en ga zo maar door. Er kwam maar geen eind aan. Wat ik zelf ook een heel gaaf onderdeel vond, was het menselijk lichaam. Specifiek had je een paal staan met daarin een hart wat bloed spoot. Als je je handen op twee meetpunten hield, werd jouw specifieke hartslag gemeten en paste dat hart in die buis zich daarop aan en ging dus langzamer of sneller kloppen, overeenkomend met de straal bloed ie er dus uit spoot. Fascinerend! En waar Noah en papa zich nog kosteloos mee hebben vermaakt, was helemaal onderin, bij het Miniverse, het ziekenhuisonderdeel. Je kon er voor een scherm gaan staan en dan kwam je skelet in beeld en dat correspondeerde dus met jouw eigen bewegingen. Noah was een piepklein ventje en papa een groot papa-skelet. Als mama er voor ging staan klopte er toch iets niet helemaal, want de baby werd niet opgemerkt. Toch wel heel leuk gedaan en Noah had er de grootste lol mee. Én waar Noah (maar ook zeker papa) heel veel plezier hadden, was in het bouwgedeelte. Ook daar had je twee kleinere knikkerbanen die een beetje op dezelfde manier werkte als met het vrachtvervoer, maar je had er ook allerlei onderdelen waarbij je zelf een baan kon maken en er dan een grote houten bal doorheen of vanaf kon laten gaan tot een bepaald eindpunt. Je moest dan alleen dus zelf een baan maken. De ene was een schuinaflopende tafel met gleufjes waar je naar eigen inzicht soort van plastic schijfjes in kon plaatsen. De bal liet je dan bovenaan los en via de schijfjes rolde de bal dan links, rechts, net hoe jij het had gemaakt, naar beneden. Een andere baan was tegen de muur en moest je via allerlei diverse vormen met magneten een baan maken waardoor de bal van linksboven naar rechtsonder kon komen, zonder tussendoor op de grond te vallen. Papa deed het samen met Noah, maar volgens mij vond papa het stiekem nog het leukst. Nu ben ik vooral bang dat ons huis straks ook dergelijke onderdelen krijgt….
Het was een meer dan geslaagd uitstapje wat we absoluut iedereen aanraden die er een beetje in de buurt komt. Echt super leuk, én leerzaam. Ook echt voor het hele gezin. We hebben niet eens alles kunnen zien, maar op een gegeven moment liep het tegen half 3 en besloten we terug te gaan naar de stad, zodat we toch nog even naar Tivoli konden. Het weer bleef wisselend, maar wel droog, dus we wilden het toch graag nog even gaan proberen. We reden in 20 minuutjes terug naar treinstation Glostrup, waar we de dag eerder ook waren opgestapt voor het centrum. Handig dat we nu precies de weg en het hoe en wat van de trein wisten, dit verliep nu op rolletjes. Binnen no time zaten we in de trein en na 5 haltes stapten we ditmaal uit bij Københavns H. We stapten de trein uit en volgden de massa mensen het grote centrale stationsgebouw in. Gaaf station, mooi en luxe en tal van kraampjes. Renéetje wilde heel graag even een vers broodje, dus we kozen een kraampje uit en genoten van een heerlijk vers belegd Deens broodje, mede in de veronderstelling dat we toch nog wel even moesten lopen. Maar niets was minder waar; we liepen het station uit en direct aan de overkant van de straat was één van de ingangen van Tivoli! Nohhhhh. Hoe dan?! Als dit geen hartje centrum is, wat dan wel? We staken over en kochten een toegangskaartje.
Voor jullie beeld; Tivoli werd in 1843 geopend, met slechts 2 attracties; een carrousel getrokken door paarden en een achtbaan. Tegenwoordig is het veel en veel meer dan dat; het is deels pretpark, deels kermis, deels cultuurlocatie en deels sprookjespark en bestaat al ruim 175 jaar. Het is één van de beroemdste plekken van Denemarken en is zeer geliefd bij de Denen, die het als hun nationale trots beschouwen. En we begrijpen nu ook wel waarom. Het is super compact en het eerste deel waar we doorheen wandelen doet ons het meest aan een combinatie van een pretparkje en kermis denken qua attracties en opzet. Je betaald een toegangskaartje en als je nog ergens in wil, betaal je ook nog een losse entree. Overal op het park staan kaartautomaatjes om deze extra kaartjes af te halen. We halen er eerst 10, omdat ik toch niet in veel dingen kan, en bedenken dat Renéetje dan samen met Noah in een aantal dingen kan. We komen er dan pas achter dat je voor sommige dingen 1 kaartje per persoon moet overhandigen, maar voor de wat grotere en meer spannendere dingen, je al gauw 2 of zelfs 3 kaartjes per persoon moet overhandigen. Ja, zo schiet het wel op met die dingen. Toen de kaartjes bijna op waren, besloten we het anders aan te pakken en kocht Renéetje twee polsbandjes. Eentje voor Noah zodat die overal in kon wat zijn lengte toe liet, en één om één volwassene met hem mee te laten gaan. Zo konden we om de buurt met hem mee en als we een keertje met z’n drietjes wilden, deden we dat met nog de losse kaartjes. Goeie deal en uiteindelijk de best betaalbare oplossing zo bleek. We kwamen binnen via een zijingang naar het bleek later en liepen direct in een super compact en onwijs schattig en mooi opgezet straatje met tal van kraampjes en kermisachtige tentjes zoals schieten, hengelen e.d. Het waren hoge, kleurrijke en fraai aangeklede pandjes die me sterk aan een gebied in Europapark deden denken. We hoorden een achtbaan jengelen en Noah riep vol goede moed dat ie daar in wilde. Wij opgezocht waar de ingang was, die bleek om de hoek van dit straatje en Renéetje en Noah in de rij. Nou dat was een ervaring direct. Het ding was blijkbaar zo oud, dat er in halverwege het achtbaantreintje een medewerker mee moest, om het ding te besturen…. Dat ging nog met de hand… Het was ook echt een schokervaring, à la Pegasus van de Efteling. Noah gaf achteraf aan dat ie het toch niet zó leuk had gevonden en koos daarna wat meer rustige attracties uit. Maar het moest ook weer niet té rustig zijn, anders was het ook niet goed. We deden o.a. een bootjesattractie die erg mooi opgezet was en waarbij je op lampjes moest schieten en later een rondje in ‘de Vliegende Koffer’ waarbij je langs diverse sprookjes van H.C. Andersen kwam. De rit kon je het beste vergelijken met een zeer goedkope mix van Droomvlucht en Carnaval Festival waarbij het idee echt heel leuk was, maar de uitvoering toch echt aan een serieuze vernieuwing toe was. Ach voor Noah maakte het niet uit, die wilde er heel graag nog een keer in. Eigenlijk gold dat voor alles; overal minimaal twee keer in, zowel met papa als met mama en als het ff kon daarna ook nog met z’n drietjes. Is allemaal goed hoor vent, hij had echt de tijd van z’n leven. We kwamen ondertussen ook nog flink stoere attracties tegen; van gave achtbanen tot palen die je op en neer schoten, als ook naar het leek ontzettend misselijkmakende draaidingen. Dus ook voor volwassenen is dit een prima plek voor vermaak. En alles even dicht op elkaar, wat juist ook absoluut z’n charmes had. Tussendoor meer dan voldoende eettentjes en serieuze restaurants en overal tussendoor ook kermisachtige dingen zoals de eerder genoemde schiet- en trektenten e.d. Een hele mix. Op een gegeven moment kwamen we bij een klein soort achtbaan, de Kamelen genoemd. Het was een achtbaankarretje wat om een bergje heen reed. Serieus niet meer dan een ovaal. En dat deed ie dan 2-3 keer voordat de volgende groep mensen erin mocht. Hij ging niet bijster hard en Noah mocht erin. Eerst durfde die niet, maar na een keertje gekeken te hebben, wilde hij toch wel met papa. Is goed hoor vent. Omdat het zo rustig was, gingen ze wel gelijk 5x. Iets wat voor Renéetje niet persé had gehoeven want kennelijk kreeg je er wel de nodige hoofdpijn van. Noah was weer door het dolle heen en wilde nog een keer, maar gelukkig voor Renéetje konden we hem overtuigen eerst nog de rest van het park te zien voordat we nog een keertje gingen. Vanaf dit punt veranderde het park ineens in veel meer tuin, met prachtige bloemen, bomen en een meer. Ook kwamen we een luxe restaurant boven het water tegen en naarmate we weer wat verder liepen, zagen we een festivalterrein waar klaarblijkelijk vanaaf iets te doen zou zijn, want de jongelui druppelde gestaag binnen. Aan de kant was ook de hoofdingang. Ahhh, dit bedoelden ze dus met cultuurlocatie! We lieten ons ook vertellen dat er in totaal wel bijna 1000 bomen groeien in het hele park en dat er in de zomer wel 400.000 bloemen bloeien. Dat moet echt fantastisch zijn! En ’s avonds, als het donker is, wordt het verlicht met talloze lampjes wat het park in z’n geheel, zeker in dit gedeelte, een magische aanblik geeft. Dat geloven we dan ook al te graag. Ja, we begrijpen heel goed dat dit de Deense trots is. Het is echt iets bijzonders. We liepen verder en kwamen terug bij het punt waar we gestart waren. Noah wilde heel graag nog een aantal attracties nog een keer doen (en bleef het meest vragen naar de Kamelen-achtbaan), dus we kozen ervoor even iets op het park te eten bij één van de vele restaurantjes, om daarna nog een rondje te doen voor de kleine heer. Hij was zo in z’n nopjes, alles was best. Hij zou straks vast wel in de trein in slaap vallen.. Het was helaas voor ons etenstijd en overal was het erg druk. Duidelijk werd ons nu ook dat er dus ook genoeg mensen zijn die gewoon alleen voor dat ene restaurant naar Tivoli komen om te eten en wellicht daarna nog een wandeling door het groene gedeelte te doen. Wat een bijzonder park. Uiteindelijk vonden we een burgertentje waar het niet zo druk was (wel toen wij weg gingen dus goeie timing) en genoten we van een simpel dinertje. Voor Noah duurde het allemaal erg lang en stond te springen om weer terug naar de kamelenachtbaan te gaan. Nou let op; wij daar terug naar toe, de heren in de rij, mochten als eerste gaan zitten en kozen het eerste karretje. De beugels gingen dicht, klaar voor vertrek en…. Noah raakte compleet in paniek. Niemand weet waarom, maar hij was het en kreeg het voor elkaar zich onder de beugel door te wurmen en de achtbaan uit te stappen…. Renéetje lukte dat natuurlijk niet en gelukkig handelde de medewerkster snel zodat ook Renéetje er snel uit was. Huilend van paniek kwam de grote jongen naar mama, en we snappen nog altijd niet wat er nu gebeurde. Wellicht omdat ie vooraan zat en ineens bedacht dat dat enger was als achterin? Wie weet kan ie het nog eens vertellen. Voor dat moment was het genoeg geweest en hij wilde alleen nog in de rustige bootjes met zowel papa en mama. We liepen weer terug en namen nog een laatste keertje deel aan de bootjes in de mijn, waarna we weer terug naar het station liepen.
De treinrit verliep weer soepeltjes en ook de weg terug naar de camping was zonder problemen. Het was nog even spannend of we bij de auto konden komen, omdat het winkelcentrum inmiddels al gesloten was. Wij gokten er echter op dat het net zo zou zijn als enkele jaren terug in Parijs; dat de winkels wel dicht zijn, maar je er nog wel doorheen kunt en je auto kunt ophalen. Gelukkig was dat laatste waar en zonder problemen waren we binnen een uur weer terug in ons kleine, knusse, fijne huisje. En de grote jongen? Die was nog 100% energiek…… Onderweg bleef ie maar ratelen en dingen vertellen. Ondanks dat het al na achten was, vertoonde hij geen enkel teken van vermoeidheid. En dat terwijl papa en mama behoorlijk op waren van deze actieve dag….. Ik zal het nog gekker maken; bij thuiskomst plofte mama op de bank neer, maar Noah ging nog even voetballen, want daar had ie nog zoveel zin in. En ja hoor, pas na zeker 20 minuten kwam ie naar binnen. Ons voorstel om naar bed te gaan vond ie overigens ook geen enkel probleem, maar als het aan hem lag, had ie ook nog even met z’n nieuwe Lego en dino’s gespeeld…. Waar o waar haalt die jongen toch z’n energie vandaag…
Wij sloten de avond über relaxt af met een kleine versnapering en twee afleveringen van Friends (altijd goed) en vielen binnen no time in een perfecte diepe slaap na een heerlijk actieve dag waar we volop konden genieten van de grote jongen.
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
