'Een Porsche is toch ook geen Fiat?!'
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
16 Augustus 2021 | Denemarken, Nykøbing Falster
Goddag!
Oh bah, wat een treurig uitziende dag vandaag. Vannacht ging het hier ook flink te keer met onweer en heel veel regen en wind. Noah heeft echter nergens iets van gemerkt; die was toch wel moe denk ik. En wat een feest; hij mocht samen met papa boven op het kleine kamertje slapen. Maar ook vandaag; waarom zou je uitslapen als je om 6uur toch je dag kan starten?
We zijn rustig opgestart en zijn met jassen en paraplu’s gewapend de auto in gestapt. Vandaag stond een bezoekje aan het Middelalder-Centret gepland, een klein uurtje rijden naar het meer zuid-westelijk gelegen eiland Lolland. Het Middelaldercentret is een gereconstrueerd middeleeuws dorp dat een idee geeft hoe het leven hier was in de 14e eeuw. Medewerkers in middeleeuwse kledij demonstreren er oude ambachten en de plaatselijke herberg serveert middeleeuwse gerechten (hebben we helaas niet getest, wel amandelkoekjes naar een recept uit die tijd!). In de haven ligt een replica van een oud zeilschip en een houten blijde staat op scherp (géén katapult zoals het Capitoolboekje beweerde en zoals Renéetje mij geschokt uitlegde met de toelichting; 'een Porsche is toch ook geen Fiat?!’)(oh en ook géén ‘kattenkut’ zoals Noah vragend herhaalde onderweg er naar toe). In de zomer worden er regelmatig riddertoernooien gehouden, maar dikke pech voor ons; we zitten nét buiten het seizoen. Wel kunnen we er leren boogschieten wat Noahtje overslaat maar wat zowel papa en mama prima afgaat. Wat een gaaf wapen en wat kun je ver schieten als je het ff door hebt! Noah vermaakt zich wel prima met houten zwaardjes en weet papa een aantal keer flink op z’n vingers te raken.
Het is eigenlijk gewoon Archeon maar dan in het klein. Ook hier wordt alles ter plaatse vervaardigd, waarbij zoveel mogelijk gebruik wordt gemaakt van authentieke werkwijzen en gereedschappen. En ook hier gedragen de bewoners (medewerkers in vaste dienst, vrijwilligers en mensen met een werkervaringsplek) zich alsof ze in de middeleeuwen zijn. Bij de ingang staat ook een bord waarop staat aangegeven dat ze volledig in hun rol zitten en je ze dus niets kan vragen over tegenwoordige dingen; daar hebben ze geen idee van. Alle bewoners gaan in middeleeuwse kledij gehuld en houden zich bezig met zo authentiek mogelijk uitgevoerde ambachten, gevechtsoefeningen, koken, en dergelijke. Dagelijks wordt er dus een blijde (dat is blijkbaar een Nederlands woord voor een trebuchet) afgevoerd en daar hebben we natuurlijk bij gekeken. Wat een gigantisch en gaaf ding zeg! En wat een zoef komt er vanaf als ie afgevuurd wordt. Een bewoner vertelt in het Deens (waar echt he-le-maal niets van te maken valt dus gelukkig voor ons herhaalt hij het nog eens in het Duits) wat over de blijde. Een houten vaartuig van zeker wel 20 meter hoog (als de arm z’n hoogste punt haalt) en van wel 21 ton. Op dit moment kon hij z’n lading tot wel 300 meter ver afvuren, met een snelheid van zeker 90km/per uur en daarbij een hoogte halend van 80 meter. Als hij op volle kracht zou gaan, haalt ie met gemak 400 meter, maar dan eindigt de lading aan de andere kant van het water, waar de buren niet zo blij mee zijn. Dus ze hebben hem nu minder zware ballast gegeven (6 ton ipv 10), zodat de reikwijdte minder ver is en alles wat afgevuurd wordt in het water Guldburg Sund terecht komt. Nu schieten ze eigenlijk alleen maar met grote zware ballen van circa 17kg, en als het donker is steken ze die in de hens zodat het lekker fikt met een gaaf effect, maar vroeger was de munitie lekker divers; stenen en vuurballen ook toen, maar verder deden ze er ook wel eens ladingen teer in, hoofden van gevangen of levende spionnen (nou ja, op het moment van afvuren). Iedere dag rond het middaguur vuren ze het ding af wat een gave vertoning is. Kort ervoor werden we opgehaald door een bewoner en erop gewezen en met veel plezier hebben we staan kijken.
Het is er vandaag absoluut niet druk en zeker bij aankomst zijn we nog de enige gasten (ik vermoed door het vroege tijdsstip, het weer én het feit dat het buiten het seizoen is). Voordeel is dat we lekker de tijd kunnen nemen om alle huisjes en bewoners die met hun arbeid bezig zijn rustig te bekijken. Zo nemen we de tijd bij een smid en krijgen we perfecte Nederlandse uitleg van een Deen die beide talen (en later blijkt ook Engels) vloeiend en perfect spreekt. Later die ochtend vertelt hij ons ook nog een hele hoop meer over de blijde die dan net is afgevuurd en waarna de paar gasten die er vandaag zijn weer uitwaaieren. Wij bleven juist nog even staan kijken, want we wilden wel zien hoe ze hem opnieuw zouden spannen. Dat ging echter pas de volgende ochtend gebeuren en nu in de coronatijd niet op de authentieke wijze, omdat er dan 2 man sterk in elk rad moet lopen, om de arm omlaag te kunnen krijgen. En ja, 2 man zo dicht naast elkaar met zoveel fysieke inspanning mag blijkbaar niet… Daar vonden de bewoners van het park zelf ook duidelijk wat van, maar het is niet anders, dus nu doet een trekker het zware werk. Maar normaal gesproken wordt het dus ook gewoon op mankracht gedaan. Hop, 4 mannetjes in een rad als een hamster en lopen maar gullie. Bij een beetje fitte, krachtige mensen kon het ding weer binnen 12 minuten gespannen staan, maar bij de iets minder fitte of ervaren krachten kon die ruim een kwartier duren. Het is ook nogal een wicht wat je omlaag moet lopen.
Na een kleine 3 uur hadden we twee keer het hele parkje gehad en besloten we weer terug te rijden. Op de terugweg stopten we nog wel even bij de Elmelunde Kirke: een kerkje uit 1075 en daarmee gelijk ook één van de oudste stenen kerken van Denemarken. De fresco’s in de kerk dateren uit de 14e en 15e eeuw en werden in 1970 gerestaureerd. Ze tonen onder meer Christus en de heiligen, maar ook felle demonen in een vurige hel. De meeste worden toegeschreven aan de productieve Meester van Elmelunde. De fresco’s dienden om de Bijbelverhalen te vertellen aan de ongeletterde boeren en worden gekenmerkt door statische figuren met emotieloze gezichten (en met emotieloos bedoel ik écht emotiesloos, een beetje eng). Het is een bijzonder kerkje en de fresco’s zien eruit alsof ze er pas net een paar jaar op staan. Keurig bijgehouden. Ik ben wel de enige die het kerkje bezoekt, daar Noahtje toch een beetje moe was en ff een tukkie deed in de auto.
De rest van de middag en avond hebben we niet zoveel meer gedaan, lekker rustig aan in ons kleine huisje. Het weer laat het helaas ook niet toe om buiten in de speeltuin op de camping nog wat te spelen. Gelukkig hebben we wat spelletjes en kleurtjes bij zodat we ons toch vermaken. Morgen rijden we door naar onze volgende bestemming; via Køge naar Kopenhagen!
Vi ses!
Oh bah, wat een treurig uitziende dag vandaag. Vannacht ging het hier ook flink te keer met onweer en heel veel regen en wind. Noah heeft echter nergens iets van gemerkt; die was toch wel moe denk ik. En wat een feest; hij mocht samen met papa boven op het kleine kamertje slapen. Maar ook vandaag; waarom zou je uitslapen als je om 6uur toch je dag kan starten?
We zijn rustig opgestart en zijn met jassen en paraplu’s gewapend de auto in gestapt. Vandaag stond een bezoekje aan het Middelalder-Centret gepland, een klein uurtje rijden naar het meer zuid-westelijk gelegen eiland Lolland. Het Middelaldercentret is een gereconstrueerd middeleeuws dorp dat een idee geeft hoe het leven hier was in de 14e eeuw. Medewerkers in middeleeuwse kledij demonstreren er oude ambachten en de plaatselijke herberg serveert middeleeuwse gerechten (hebben we helaas niet getest, wel amandelkoekjes naar een recept uit die tijd!). In de haven ligt een replica van een oud zeilschip en een houten blijde staat op scherp (géén katapult zoals het Capitoolboekje beweerde en zoals Renéetje mij geschokt uitlegde met de toelichting; 'een Porsche is toch ook geen Fiat?!’)(oh en ook géén ‘kattenkut’ zoals Noah vragend herhaalde onderweg er naar toe). In de zomer worden er regelmatig riddertoernooien gehouden, maar dikke pech voor ons; we zitten nét buiten het seizoen. Wel kunnen we er leren boogschieten wat Noahtje overslaat maar wat zowel papa en mama prima afgaat. Wat een gaaf wapen en wat kun je ver schieten als je het ff door hebt! Noah vermaakt zich wel prima met houten zwaardjes en weet papa een aantal keer flink op z’n vingers te raken.
Het is eigenlijk gewoon Archeon maar dan in het klein. Ook hier wordt alles ter plaatse vervaardigd, waarbij zoveel mogelijk gebruik wordt gemaakt van authentieke werkwijzen en gereedschappen. En ook hier gedragen de bewoners (medewerkers in vaste dienst, vrijwilligers en mensen met een werkervaringsplek) zich alsof ze in de middeleeuwen zijn. Bij de ingang staat ook een bord waarop staat aangegeven dat ze volledig in hun rol zitten en je ze dus niets kan vragen over tegenwoordige dingen; daar hebben ze geen idee van. Alle bewoners gaan in middeleeuwse kledij gehuld en houden zich bezig met zo authentiek mogelijk uitgevoerde ambachten, gevechtsoefeningen, koken, en dergelijke. Dagelijks wordt er dus een blijde (dat is blijkbaar een Nederlands woord voor een trebuchet) afgevoerd en daar hebben we natuurlijk bij gekeken. Wat een gigantisch en gaaf ding zeg! En wat een zoef komt er vanaf als ie afgevuurd wordt. Een bewoner vertelt in het Deens (waar echt he-le-maal niets van te maken valt dus gelukkig voor ons herhaalt hij het nog eens in het Duits) wat over de blijde. Een houten vaartuig van zeker wel 20 meter hoog (als de arm z’n hoogste punt haalt) en van wel 21 ton. Op dit moment kon hij z’n lading tot wel 300 meter ver afvuren, met een snelheid van zeker 90km/per uur en daarbij een hoogte halend van 80 meter. Als hij op volle kracht zou gaan, haalt ie met gemak 400 meter, maar dan eindigt de lading aan de andere kant van het water, waar de buren niet zo blij mee zijn. Dus ze hebben hem nu minder zware ballast gegeven (6 ton ipv 10), zodat de reikwijdte minder ver is en alles wat afgevuurd wordt in het water Guldburg Sund terecht komt. Nu schieten ze eigenlijk alleen maar met grote zware ballen van circa 17kg, en als het donker is steken ze die in de hens zodat het lekker fikt met een gaaf effect, maar vroeger was de munitie lekker divers; stenen en vuurballen ook toen, maar verder deden ze er ook wel eens ladingen teer in, hoofden van gevangen of levende spionnen (nou ja, op het moment van afvuren). Iedere dag rond het middaguur vuren ze het ding af wat een gave vertoning is. Kort ervoor werden we opgehaald door een bewoner en erop gewezen en met veel plezier hebben we staan kijken.
Het is er vandaag absoluut niet druk en zeker bij aankomst zijn we nog de enige gasten (ik vermoed door het vroege tijdsstip, het weer én het feit dat het buiten het seizoen is). Voordeel is dat we lekker de tijd kunnen nemen om alle huisjes en bewoners die met hun arbeid bezig zijn rustig te bekijken. Zo nemen we de tijd bij een smid en krijgen we perfecte Nederlandse uitleg van een Deen die beide talen (en later blijkt ook Engels) vloeiend en perfect spreekt. Later die ochtend vertelt hij ons ook nog een hele hoop meer over de blijde die dan net is afgevuurd en waarna de paar gasten die er vandaag zijn weer uitwaaieren. Wij bleven juist nog even staan kijken, want we wilden wel zien hoe ze hem opnieuw zouden spannen. Dat ging echter pas de volgende ochtend gebeuren en nu in de coronatijd niet op de authentieke wijze, omdat er dan 2 man sterk in elk rad moet lopen, om de arm omlaag te kunnen krijgen. En ja, 2 man zo dicht naast elkaar met zoveel fysieke inspanning mag blijkbaar niet… Daar vonden de bewoners van het park zelf ook duidelijk wat van, maar het is niet anders, dus nu doet een trekker het zware werk. Maar normaal gesproken wordt het dus ook gewoon op mankracht gedaan. Hop, 4 mannetjes in een rad als een hamster en lopen maar gullie. Bij een beetje fitte, krachtige mensen kon het ding weer binnen 12 minuten gespannen staan, maar bij de iets minder fitte of ervaren krachten kon die ruim een kwartier duren. Het is ook nogal een wicht wat je omlaag moet lopen.
Na een kleine 3 uur hadden we twee keer het hele parkje gehad en besloten we weer terug te rijden. Op de terugweg stopten we nog wel even bij de Elmelunde Kirke: een kerkje uit 1075 en daarmee gelijk ook één van de oudste stenen kerken van Denemarken. De fresco’s in de kerk dateren uit de 14e en 15e eeuw en werden in 1970 gerestaureerd. Ze tonen onder meer Christus en de heiligen, maar ook felle demonen in een vurige hel. De meeste worden toegeschreven aan de productieve Meester van Elmelunde. De fresco’s dienden om de Bijbelverhalen te vertellen aan de ongeletterde boeren en worden gekenmerkt door statische figuren met emotieloze gezichten (en met emotieloos bedoel ik écht emotiesloos, een beetje eng). Het is een bijzonder kerkje en de fresco’s zien eruit alsof ze er pas net een paar jaar op staan. Keurig bijgehouden. Ik ben wel de enige die het kerkje bezoekt, daar Noahtje toch een beetje moe was en ff een tukkie deed in de auto.
De rest van de middag en avond hebben we niet zoveel meer gedaan, lekker rustig aan in ons kleine huisje. Het weer laat het helaas ook niet toe om buiten in de speeltuin op de camping nog wat te spelen. Gelukkig hebben we wat spelletjes en kleurtjes bij zodat we ons toch vermaken. Morgen rijden we door naar onze volgende bestemming; via Køge naar Kopenhagen!
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
