Steile rotsen, joekels van kiezelstenen
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
15 Augustus 2021 | Denemarken, Møn
Goddag!
Onze grote jongen was natuurlijk niet moe van de reisdag gisteren en was om 05.30uur al klaar wakker (en klaar om te gaan trampolinespringen). Wij vonden daar wat anders van en hebben het nog een uurtje kunnen rekken (lang leve de geprinte dino’s). Toen was de dag toch wel écht al heel lang begonnen volgens de kleine heer dus zijn we allemaal maar opgestaan. Na een goed meegebracht ontbijtje van thuis (het dagelijks leven is hier nogal wat duurder) en een kort bezoek aan de lokale supermarkt voor de essentiële (verse) dingen, begon ons toeristisch dagprogramma.
We wilden vandaag heel graag de beroemde krijtrotsen van Møns Klint bezoeken, zeker omdat het morgen de hele dag verwacht wordt te regenen, en wilden de eerste kennismaking daarmee doen vanaf de zee. We hadden in het voorwerk vernomen van voorgangers dat het vanaf de zee absoluut een meerwaarde heeft, zeker ’s ochtends als de zon er op schijnt, dus wij als eerste naar Klintholm Havn vanwaar de Discovery bootexcursies verzorgt. Dit haventje was ontzettend pittoresk en klein. Wij jassen aan en op zoek naar de vetrekplek. Helaas konden we geen boot vinden, maar stond er wel een bord met de excuses dat de excursie niet door kon gaan i.v.m. ‘ingine’ problemen. Ai dat zag er niet goed uit. Even op zoek naar een alternatief; dat is er vast wel. Na even rondgelopen te hebben, vonden we een toeristisch infohuisje met een heel vriendelijke Deense vrouw (die perfect Engels sprak) die ons uitlegde dat het wel echt de enige aanbieder was en dat het waarschijnlijk nog tot halverwege deze week zou duren eer hij weer zou kunnen varen. Oh jammerrr. Ze gaf ons een hoop foldertjes mee en uitleg over wat we allemaal wel konden doen en wat ook voor Noah leuk was. Gelukkig was veel van wat ze zei ook al in onze eigen planning opgenomen. Dan maar op naar de kliffen vanaf boven.
Na een kort ritje over de meest kleine weggetjes dwars door de graanvelden, kwamen we aan bij het Geocenter Møns Klint. Het is het bezoekerscentrum van de witte krijtrotsen en je kunt er alles over de ontstaansgeschiedenis van dit gebied leren. We komen stipt om 10uur aan, als het centrum net open gaat. We kopen een kaartje en krijgen een geel bandje zodat we alles kunnen doen wat we er willen. We besluiten eerst aan de wandel te gaan. Op het kaartje wat we meekrijgen zien we dat je een heel stuk door het bos kan lopen, bovenlangs de steile krijtrotsen. Op 6 plekken is er een lange trap naar beneden naar het strand. We kijken op het kaartje wat ons wel te doen lijkt met mijn 6-maanden-zwangere buik en Noah’s kleine beentjes en besluiten ongeveer 1 km bovenlangs door het bos te lopen en zo te kunnen genieten van de uitzichten naar beneden en dan trap #4 te nemen naar beneden om dan over het strand terug te kunnen lopen en daar de lange trap bij het centrum weer omhoog te nemen.
Het eerste stuk was direct een flinke trap omhoog, maar prima te doen. Daarna was het een beetje op en neer over heerlijke bospaadjes en had je om de zoveel meter formidabele uitzichten. Overal stond een hek, maar we leerden al snel dat de krijtrotsen steeds verder slijten, dus ze zullen eens in de zoveel tijd de hekketjes ook moeten verzetten. Normaal gesproken durven we nog wel eens op een hek of er net overheen te gaan hangen of klimmen, voor net die ene gave foto, maar daar waagden we ons dit keer toch maar niet aan.
Na zo’n 800 meter lasten we eventjes een pauze in en genoten we van een broodje, wat drinken en het prachtige uitzicht. Echt spierwitte rotsen die vrijwel kaarsrecht naar beneden liepen met heel in de verte piepkleine mensen die over het strand liepen naast een heldere en smaragdgroene zee. Bizar was hoe goed je de mensen daar heel ver beneden kon horen lopen over het steenstrand; 143meter naar beneden. Het was één grote geluidswal. Tijdens onze kleine pauze viel het oog op een grote witte paddenstoel bij een boom en Noahtje wilde dit graag verder onderzoeken. Onder de wortels van de boom bewoog er iets, alsof de boomwortels een krokodillenoog had, maar ook na lang turen konden we het niet plaatsen. Toen we ons rustig van de boom af bewogen, zagen we ineens wel wat het was; een kikker die tevoorschijn sprong maar ook direct weer terug sprong toen ie besefte dat we nog niet helemaal weg waren.
Een kleine 200meter verder zagen we de langverwachte trap naar beneden. Even later stonden we er voor en werden we ervan weerhouden om er ook maar één stap op te zetten want de trap was afgesloten ivm houtrot. Erop stond een bordje met; de volgende trap is 2km verder of 1km terug. Bummer. Hele even overwogen we naar de volgende trap te lopen, maar omdat we beneden weinig tot geen mensen meer zagen en het ook maar de vraag leek of je daar überhaupt wel kón lopen, besloten we toch maar terug te lopen en bij het centrum de trap af te dalen. Noahtje deed het alle tijd heel erg goed en heeft maar heel eventjes op papa’s nek gezeten. De rest van de dag heeft hij alles zelf gelopen en geklommen. Óók de trap naar het strand van 500 treden naar beneden en weer 500 treden naar boven. Wat een kanjer.
Op onze terugweg kwamen we inmiddels veel meer mensen tegen. Heul veul Nederlanders (allemaal gezinnen met avontuurlijke kids), een paar Duitsers en Denen. Op onze heenweg dachten we dat we echt de enige waren en vroegen we al af waar dat aan lag, maar nu concludeerden we dat het simpelweg aan het vroege tijdsstip lag. Want eenmaal terug bij het centrum was het bomvol. Terwijl mama even het damestoilet op zocht voor het legen van de blaas, kroop Noah door het zand en in en op grote dino-eieren die daar verspreid lagen. Hij vroeg ons vandaag waarom we hem toch steeds Noah noemen, want hij is een dino en hij wil dat we hem raptor noemen…. Het wordt langzaam een echte dino vrees ik… Even een drankje en een koekje en toen was het op naar het strand. Ruim 500 treden naar beneden (Renéetje heeft het weer geweten met z’n knieën), maar dan ben je er ook direct; er is werkelijk waar niets anders, je stapt de trap af en met een beetje pech heb je ook gelijk natte voeten. Met een beetje acrobatiek bereik je zonder nat te worden de stenen van het strand. En nu moet je niet denken, wat leuk, een paar kiezelsteentjes. Nee, het waren allemaal gigantische stenen. Direct trokken we de conclusie; wat een wijs besluit om niet naar de volgende trap te lopen, want je wil echt niet 3km over dergelijke stenen moeten lopen; dat gaan je voeten en je rug echt níet waarderen. Een klein stukje van zo’n 100 meter was al ver genoeg en we streken neer om even een pauze in te lassen. Het was ramvol op het strand, dus het was even een plekje zoeken, maar toen was het ook prima.
Noah genoot volop van de duizenden stenen en hij had direct het superieure idee om álle stenen in de zee te gooien. Papa moest wel helpen op een gegeven moment, want het waren 'er toch wel veel’. Mama genoot ondertussen van het zonnetje wat hier toch wel verrassend warm was, en van de honden en andere kinderen die van het water en de stenen genoten. Vanaf het strand was het ook weer een fantastisch uitzicht; metershoge, kraakwitte rotsen waar je amper naar kon kijken als de zon erop scheen. En dan helemaal bovenin boompjes die niets voor leken te stellen, maar aangezien we daar de uurtjes daarvoor hadden gelopen, wisten we wel beter.
Na een half uur besloten we weer op te stappen en begonnen we aan de klim naar boven. Papa en Noah gingen voorop, mama nam iets meer pauzes tussendoor. Gelukkig hield Noah mama goed in de gaten. En gelukkig telde Noah steeds hardop alle treden, tot vele glimlachen van de medeNederlanders die we op de trap tegenkwamen als gevolg. Eenmaal terug boven beloonden we ons met een lekker ijsje, voordat we het Geocentrum binnengingen. Er was een 3Dfilm over dino’s, maar omdat Renéetje dat niet meer kan zien met z’n oog, besloten we die maar over te slaan. We daalden de trap af in het bezoekerscentrum, en gingen zo ook gelijk terug in de tijd, tot 70 miljoen jaar geleden. Er was van alles te lezen over het ontstaan van de rotsen en de vele fossielen die er (nog altijd) worden gevonden. Helaas vond Noah het allemaal niet zo boeiend en wilde hij liever spelen tussen de grote mieren en vlinders die op een bepaald plek te zien waren. We lieten hem maar even razen en probeerden zelf nog wat mee te pikken van de vele uitleg die we tegenkwamen. Of nou ja, ik dan, Renéetje zette een VR-bril op en was zo’n 10minuten een vogel die over de kliffen scheerde… Er was nu ook een dinoexpositie over de eerste dino ooit gevonden. We dachten dat we de grote jongen hier dan wel echt blij mee konden maken, maar ook dit was een beetje een tegenvaller voor de grote kleine man. Het was immers geen T-Rex of Raptor..
Na zo’n 4 uur hier besteed te hebben, besloten we weer op te stappen. Ja, zonder bootexcursie hadden we ineens 2 uur over.. Omdat het morgen slecht weer zou worden, besloten we vandaag alvast wat van de planning van morgen op te pakken en brachten we met de auto een bezoek aan Kong Asgers Høj, de Klekkendehøj en Grønjaegers Høj, alledrie grafheuvels en gelegen in het westen van het eiland. Kong Asgers Høj is het enige wat over is van het grootste neolithische graf van Denemarken. Het stelde voor ons verder niet veel voor; een duidelijke heuvel met een gang en een vrij grote grafkamer. Het was er pikkedonker, dus de zaklamp op de telefoon kwam goed van pas. Het was er ook erg laag; zelfs ik moest bukken om er doorheen te komen. Gelukkig was de gang niet heel lang. Noah had even nodig om er ook in te durven, maar kwam uiteindelijk toch ook eventjes kijken. Iets verder naar het zuiden ligt de Klekkendehøj; eenzelfde soort grafheuvel, maar met twee ingangennaast elkaar. Je kon de heuvel vanaf de weg zien liggen, maar je vroeg je wel af hoe je er in godsnaam moest komen; het lag namelijk midden in een graanveld. Na even gekeken te hebben, konden we een paadje door het graan ontwaren en mochten we de grote jongen volgen (maar zeker niet inhalen, want 'ik liep toch voorop!’). We zijn nu de kamers niet ingegaan, omdat we dachten dat ze vast hetzelfde zouden zijn als de vorige. Later in het boekje lazen we dat deze volledig gerestaureerd en verlicht waren…. Oh… We besloten op pad te gaan naar de laatste van de drie; de 4000 jaar oude Grønjaegers Høj. Dit graf is klaarblijkelijk één van de grootste van Denemarken en bestaat uit 134 zware stenen in een ovale opstelling. Volgens een lokale legende is het de laatste rustplaats van koningin Fane en haar echtgenoot Grøn Jager. Hier kon je niet in, maar alleen maar overheen lopen. Je moest ook wel goed kijken, anders zou je er zo aan voorbij gaan. Nou goed, we hebben er even rondgekeken, maar omdat het ons verder ook niet echt iets zei – en we toch wel aan het einde van de dag kwamen – besloten we na een niet te lange stop, weer huisjeswaards te keren.
Vanavond een rustige avond en niet te laat naar bed. Vooral nagenieten van de schitterende steile krijtrotsen van Møns Klint wat zeker het hoogtepunt van vandaag was en een fantastische eerste nadere kennismaking met Denemarken!
Vi ses!
Onze grote jongen was natuurlijk niet moe van de reisdag gisteren en was om 05.30uur al klaar wakker (en klaar om te gaan trampolinespringen). Wij vonden daar wat anders van en hebben het nog een uurtje kunnen rekken (lang leve de geprinte dino’s). Toen was de dag toch wel écht al heel lang begonnen volgens de kleine heer dus zijn we allemaal maar opgestaan. Na een goed meegebracht ontbijtje van thuis (het dagelijks leven is hier nogal wat duurder) en een kort bezoek aan de lokale supermarkt voor de essentiële (verse) dingen, begon ons toeristisch dagprogramma.
We wilden vandaag heel graag de beroemde krijtrotsen van Møns Klint bezoeken, zeker omdat het morgen de hele dag verwacht wordt te regenen, en wilden de eerste kennismaking daarmee doen vanaf de zee. We hadden in het voorwerk vernomen van voorgangers dat het vanaf de zee absoluut een meerwaarde heeft, zeker ’s ochtends als de zon er op schijnt, dus wij als eerste naar Klintholm Havn vanwaar de Discovery bootexcursies verzorgt. Dit haventje was ontzettend pittoresk en klein. Wij jassen aan en op zoek naar de vetrekplek. Helaas konden we geen boot vinden, maar stond er wel een bord met de excuses dat de excursie niet door kon gaan i.v.m. ‘ingine’ problemen. Ai dat zag er niet goed uit. Even op zoek naar een alternatief; dat is er vast wel. Na even rondgelopen te hebben, vonden we een toeristisch infohuisje met een heel vriendelijke Deense vrouw (die perfect Engels sprak) die ons uitlegde dat het wel echt de enige aanbieder was en dat het waarschijnlijk nog tot halverwege deze week zou duren eer hij weer zou kunnen varen. Oh jammerrr. Ze gaf ons een hoop foldertjes mee en uitleg over wat we allemaal wel konden doen en wat ook voor Noah leuk was. Gelukkig was veel van wat ze zei ook al in onze eigen planning opgenomen. Dan maar op naar de kliffen vanaf boven.
Na een kort ritje over de meest kleine weggetjes dwars door de graanvelden, kwamen we aan bij het Geocenter Møns Klint. Het is het bezoekerscentrum van de witte krijtrotsen en je kunt er alles over de ontstaansgeschiedenis van dit gebied leren. We komen stipt om 10uur aan, als het centrum net open gaat. We kopen een kaartje en krijgen een geel bandje zodat we alles kunnen doen wat we er willen. We besluiten eerst aan de wandel te gaan. Op het kaartje wat we meekrijgen zien we dat je een heel stuk door het bos kan lopen, bovenlangs de steile krijtrotsen. Op 6 plekken is er een lange trap naar beneden naar het strand. We kijken op het kaartje wat ons wel te doen lijkt met mijn 6-maanden-zwangere buik en Noah’s kleine beentjes en besluiten ongeveer 1 km bovenlangs door het bos te lopen en zo te kunnen genieten van de uitzichten naar beneden en dan trap #4 te nemen naar beneden om dan over het strand terug te kunnen lopen en daar de lange trap bij het centrum weer omhoog te nemen.
Het eerste stuk was direct een flinke trap omhoog, maar prima te doen. Daarna was het een beetje op en neer over heerlijke bospaadjes en had je om de zoveel meter formidabele uitzichten. Overal stond een hek, maar we leerden al snel dat de krijtrotsen steeds verder slijten, dus ze zullen eens in de zoveel tijd de hekketjes ook moeten verzetten. Normaal gesproken durven we nog wel eens op een hek of er net overheen te gaan hangen of klimmen, voor net die ene gave foto, maar daar waagden we ons dit keer toch maar niet aan.
Na zo’n 800 meter lasten we eventjes een pauze in en genoten we van een broodje, wat drinken en het prachtige uitzicht. Echt spierwitte rotsen die vrijwel kaarsrecht naar beneden liepen met heel in de verte piepkleine mensen die over het strand liepen naast een heldere en smaragdgroene zee. Bizar was hoe goed je de mensen daar heel ver beneden kon horen lopen over het steenstrand; 143meter naar beneden. Het was één grote geluidswal. Tijdens onze kleine pauze viel het oog op een grote witte paddenstoel bij een boom en Noahtje wilde dit graag verder onderzoeken. Onder de wortels van de boom bewoog er iets, alsof de boomwortels een krokodillenoog had, maar ook na lang turen konden we het niet plaatsen. Toen we ons rustig van de boom af bewogen, zagen we ineens wel wat het was; een kikker die tevoorschijn sprong maar ook direct weer terug sprong toen ie besefte dat we nog niet helemaal weg waren.
Een kleine 200meter verder zagen we de langverwachte trap naar beneden. Even later stonden we er voor en werden we ervan weerhouden om er ook maar één stap op te zetten want de trap was afgesloten ivm houtrot. Erop stond een bordje met; de volgende trap is 2km verder of 1km terug. Bummer. Hele even overwogen we naar de volgende trap te lopen, maar omdat we beneden weinig tot geen mensen meer zagen en het ook maar de vraag leek of je daar überhaupt wel kón lopen, besloten we toch maar terug te lopen en bij het centrum de trap af te dalen. Noahtje deed het alle tijd heel erg goed en heeft maar heel eventjes op papa’s nek gezeten. De rest van de dag heeft hij alles zelf gelopen en geklommen. Óók de trap naar het strand van 500 treden naar beneden en weer 500 treden naar boven. Wat een kanjer.
Op onze terugweg kwamen we inmiddels veel meer mensen tegen. Heul veul Nederlanders (allemaal gezinnen met avontuurlijke kids), een paar Duitsers en Denen. Op onze heenweg dachten we dat we echt de enige waren en vroegen we al af waar dat aan lag, maar nu concludeerden we dat het simpelweg aan het vroege tijdsstip lag. Want eenmaal terug bij het centrum was het bomvol. Terwijl mama even het damestoilet op zocht voor het legen van de blaas, kroop Noah door het zand en in en op grote dino-eieren die daar verspreid lagen. Hij vroeg ons vandaag waarom we hem toch steeds Noah noemen, want hij is een dino en hij wil dat we hem raptor noemen…. Het wordt langzaam een echte dino vrees ik… Even een drankje en een koekje en toen was het op naar het strand. Ruim 500 treden naar beneden (Renéetje heeft het weer geweten met z’n knieën), maar dan ben je er ook direct; er is werkelijk waar niets anders, je stapt de trap af en met een beetje pech heb je ook gelijk natte voeten. Met een beetje acrobatiek bereik je zonder nat te worden de stenen van het strand. En nu moet je niet denken, wat leuk, een paar kiezelsteentjes. Nee, het waren allemaal gigantische stenen. Direct trokken we de conclusie; wat een wijs besluit om niet naar de volgende trap te lopen, want je wil echt niet 3km over dergelijke stenen moeten lopen; dat gaan je voeten en je rug echt níet waarderen. Een klein stukje van zo’n 100 meter was al ver genoeg en we streken neer om even een pauze in te lassen. Het was ramvol op het strand, dus het was even een plekje zoeken, maar toen was het ook prima.
Noah genoot volop van de duizenden stenen en hij had direct het superieure idee om álle stenen in de zee te gooien. Papa moest wel helpen op een gegeven moment, want het waren 'er toch wel veel’. Mama genoot ondertussen van het zonnetje wat hier toch wel verrassend warm was, en van de honden en andere kinderen die van het water en de stenen genoten. Vanaf het strand was het ook weer een fantastisch uitzicht; metershoge, kraakwitte rotsen waar je amper naar kon kijken als de zon erop scheen. En dan helemaal bovenin boompjes die niets voor leken te stellen, maar aangezien we daar de uurtjes daarvoor hadden gelopen, wisten we wel beter.
Na een half uur besloten we weer op te stappen en begonnen we aan de klim naar boven. Papa en Noah gingen voorop, mama nam iets meer pauzes tussendoor. Gelukkig hield Noah mama goed in de gaten. En gelukkig telde Noah steeds hardop alle treden, tot vele glimlachen van de medeNederlanders die we op de trap tegenkwamen als gevolg. Eenmaal terug boven beloonden we ons met een lekker ijsje, voordat we het Geocentrum binnengingen. Er was een 3Dfilm over dino’s, maar omdat Renéetje dat niet meer kan zien met z’n oog, besloten we die maar over te slaan. We daalden de trap af in het bezoekerscentrum, en gingen zo ook gelijk terug in de tijd, tot 70 miljoen jaar geleden. Er was van alles te lezen over het ontstaan van de rotsen en de vele fossielen die er (nog altijd) worden gevonden. Helaas vond Noah het allemaal niet zo boeiend en wilde hij liever spelen tussen de grote mieren en vlinders die op een bepaald plek te zien waren. We lieten hem maar even razen en probeerden zelf nog wat mee te pikken van de vele uitleg die we tegenkwamen. Of nou ja, ik dan, Renéetje zette een VR-bril op en was zo’n 10minuten een vogel die over de kliffen scheerde… Er was nu ook een dinoexpositie over de eerste dino ooit gevonden. We dachten dat we de grote jongen hier dan wel echt blij mee konden maken, maar ook dit was een beetje een tegenvaller voor de grote kleine man. Het was immers geen T-Rex of Raptor..
Na zo’n 4 uur hier besteed te hebben, besloten we weer op te stappen. Ja, zonder bootexcursie hadden we ineens 2 uur over.. Omdat het morgen slecht weer zou worden, besloten we vandaag alvast wat van de planning van morgen op te pakken en brachten we met de auto een bezoek aan Kong Asgers Høj, de Klekkendehøj en Grønjaegers Høj, alledrie grafheuvels en gelegen in het westen van het eiland. Kong Asgers Høj is het enige wat over is van het grootste neolithische graf van Denemarken. Het stelde voor ons verder niet veel voor; een duidelijke heuvel met een gang en een vrij grote grafkamer. Het was er pikkedonker, dus de zaklamp op de telefoon kwam goed van pas. Het was er ook erg laag; zelfs ik moest bukken om er doorheen te komen. Gelukkig was de gang niet heel lang. Noah had even nodig om er ook in te durven, maar kwam uiteindelijk toch ook eventjes kijken. Iets verder naar het zuiden ligt de Klekkendehøj; eenzelfde soort grafheuvel, maar met twee ingangennaast elkaar. Je kon de heuvel vanaf de weg zien liggen, maar je vroeg je wel af hoe je er in godsnaam moest komen; het lag namelijk midden in een graanveld. Na even gekeken te hebben, konden we een paadje door het graan ontwaren en mochten we de grote jongen volgen (maar zeker niet inhalen, want 'ik liep toch voorop!’). We zijn nu de kamers niet ingegaan, omdat we dachten dat ze vast hetzelfde zouden zijn als de vorige. Later in het boekje lazen we dat deze volledig gerestaureerd en verlicht waren…. Oh… We besloten op pad te gaan naar de laatste van de drie; de 4000 jaar oude Grønjaegers Høj. Dit graf is klaarblijkelijk één van de grootste van Denemarken en bestaat uit 134 zware stenen in een ovale opstelling. Volgens een lokale legende is het de laatste rustplaats van koningin Fane en haar echtgenoot Grøn Jager. Hier kon je niet in, maar alleen maar overheen lopen. Je moest ook wel goed kijken, anders zou je er zo aan voorbij gaan. Nou goed, we hebben er even rondgekeken, maar omdat het ons verder ook niet echt iets zei – en we toch wel aan het einde van de dag kwamen – besloten we na een niet te lange stop, weer huisjeswaards te keren.
Vanavond een rustige avond en niet te laat naar bed. Vooral nagenieten van de schitterende steile krijtrotsen van Møns Klint wat zeker het hoogtepunt van vandaag was en een fantastische eerste nadere kennismaking met Denemarken!
Vi ses!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
