A Castle Like No Other

Zivio!

Na wederom een prima nachtje in ons eigen vertrouwde tentje, opgestaan en proberen te genieten van een lekkere douche. Helaas, missie gefaald. Nu was dat na de dag ervoor wellicht ook een wat lastige opgave, maar toch wilden we het graag proberen. Helaas helaas. De douche kwam niet erg in de buurt; een koude douche, met een sensor die niet helemaal met mijn eigen ideeën op één lijn zat (ging uit als ik er net 'lekker' onder stond en ging aan tijdens het aankleden; gevolg; kleding zeiknat) en een putje wat naar vermoeden helemaal verstopt zat waardoor het water het hele hokje besloeg en ik heel blij was dat m'n kleding aan een haakje hing (het gebeurd ook nogal eens dat ik alles gewoon op de grond leg maar nu was dat gelukkig niet het geval). Anyway; het was een moeizame start; maar zo waren we gelijk wel weer helemaal terug in het campingsfeertje. We moeten tuurlk niet verwend raken.

Terug bij de tent ons ontbijttafeltje klaargemaakt en mijn lieve echtgenoot geroepen. Zitten we net lekker te ontbijten, begint het te regenen... *zucht* oké even improviseren en dus om de buurt met de paraplu (onze gigantische Just Married paraplu gelukkig) boven de tafel, zodat we beiden toch droog onze boterhammetjes konden oppeuzelen. Ach, het had ook wel weer wat. Al waren alle andere gasten op de camping ons bijzonder aan het gade slaan (en sommigen waren ons zeker en vast ook wel aan het uitfeesten maar ach).

Omdat het toch regende, besloten we maar er gelijk weer op uit te trekken. Eigenlijk hadden we hier wat rust willen pakken (vermoedelijk is onze drukke reisleventje ook mede oorzaak voor Renéetje z'n hoofdpijnen), maar met regen kun je ook zo weinig. Er is op de camping wel een restaurantje, maar daar kun je alleen tussen 17.00uur en 21.00uur terecht. En om nou in het wc-gebouwtje de dag door te brengen... Leek ons nou ook niet zo'n succes. En zo geschiedde het dat we weer de auto instapten en een uitje ondernamen. We wilden het wel rustig aan doen, dus wilden we alleen een bezoek brengen aan de beroemde Grotten van Postojna. Dat hebben we geweten.. Totaal niet ons ding en we zullen het ook zeker niet snel aanraden.. Maar goed, hier toch onze ervaring.

De Grotten van Postojna zijn de populairste natuurlijke bezienswaardigheid van Slovenië. Ze vormen het grootste ondergrondse netwerk van het land, met meer dan 20km aan zalen en gangen. De grotten ontstonden doordat het water van de rivier de Pivka en de zijrivieren door de bodem sijpelde en in de loop van 3 miljoen jaar gangen en zalen uitsleet. In de gehele grot zijn er miljarden stalactieten en stalagmieten te bewonderen. De grotten werden in 1819 voor het bredere publiek geopend en trekken jaarlijks zo'n half miljoen bezoekers waarmee ze één van de populairste attracties van Europa zijn.
We hebben al veel toeristische attracties in de wereld aangedaan, maar dit staat toch wel ver bovenaan. Pff wat ontzettend jammer. In alle foldertjes (en we kregen er veel in onze handen gedrukt) staat met grote letters hoe geweldig het wel niet moet zijn omdat ze al meer dan 36 miljoen bezoekers hebben gehad. En dat is werkelijk waar ook het enige waar het om lijkt te draaien; geld geld en meer en meer bezoekers. Het gaat werkelijk waar niet meer om de grotten en de ooit zo bijzondere schoonheid ervan, want ze verpesten het meer en meer. Tijdens de rondleiding - waar je met een vééééél te grote groep door de grotten wandelt en rijdt met een overtoeristisch treintje - wordt er vertelt dat er door het licht in de grot, de stalactieten en stalagmieten aangetast worden en dat er mos- en algenvorming ontstaat. Maar ach, dan zet je toch de gehele dag tientallen bouwlampen aan, omdat je anders niet de fantastische schoonheid kan tonen aan je bezoekers? En natuurlijk zet je de lampen dan ook de complete dag aan, zodat je zoveel mogelijk mensen kunt rondleiden. Dat je met de rondleidingen ook slechts 30% van je groep dingen uit kan leggen, omdat de rest nog te ver is of simpelweg te ver achteraan staat om iets van je verhaal mee te krijgen, dat maakt niet uit, ze hebben toch al betaald.... En wat ze met het geld doen... Geen idee, maar in ieder geval zeker weten géén onderhoud en zorg voor BEHOUD van de grot zoals ie ooit geweest moet zijn. Ook irriteer ik me dan mateloos aan die belachelijke toeristen die persé mee moeten op zo'n rondleiding, maar niets dan lopen te zeiken op van alles en nog wat, overal aan zitten (terwijl er overal duidelijke bordjes staan dat je overal met je fikken af moet blijven) en volle bak foto's met flits maken (ook dat wordt meerdere malen duidelijk aangegeven dat je dat absoluut niet moet doen omdat het zo ontzettend schadelijk is voor de grot).
Zucht, het moge duidelijk zijn; dit was een uitstapje waar we erg veel spijt van hebben. En we raden het absoluut niemand aan. Oh, het zien van zulke gigantische grotten met al die duizenden stalactieten en stalagmieten is werkelijk wel bijzonder hoor, zeker als je zoiets nog nooit gezien hebt, maar door de hele manier hoe er met dit stukje schitterende natuur wordt omgegaan (respectloos in onze optiek), wordt die schoonheid teniet gedaan. Heel, heel jammer.

We zijn er verder ook niet lang gebleven; we wilden er geen cent meer uitgeven en begaven ons terug naar onze camping waar het inmiddels droog en zelfs zonnig was geworden. We vulden onze magen en gingen vervolgens op pad voor een tweede uitstapje; het Predjama kasteel, in het dorpje Predjama zo'n 10km verderop. Bij het kopen van het kaartje voor de Postojna grotten, werden ons ook diverse pakketjes aangeboden en kozen we voor een combinatieticket met dus ook een bezoek aan dit kasteel. We waren nu echter wel een beetje bang dat het eveneens zo'n 'fantastische ervaring' als bij de grotten zou zijn, maar goed, we hadden het kaartje nou al en met een lekker zonnetje wilden we het toch nog wel proberen.

Na een korte rit kwamen we aan bij het kleine dorpje en hadden we het kasteel zo gevonden; een werkelijk waar fantastisch kasteel tegen en deels in de rots gebouwd. Het deed heel erg denken aan de vesting in de tweede LOTR-films (niet qua stijl hoor, dat helemaal niet, maar wel het idee van hoe dat dan gebouwd was). Een super handige vesting uiteraard, die je vrijwel niet in kon nemen. Ze haalde simpelweg de brug op en daar stond je dan; aan de andere kant van een kloof, tegen de gigantische steile rotswand en wanden van het kasteel aan te kijken. Zie dan maar eens binnen te komen! Een heel knap staaltje bouwwerk!

Bij de ingang stond een kraampje en was een klein souvenierswinkeltje. Bij het kraampje lieten we ons ticket zien en kregen we een audiogids; zo'n kastje waar je steeds het betreffende nummer kon intikken en dan als een soort telefoon de uitleg kon beluisteren. Ook hier kozen we voor Engels (voor ons prima), maar ook hier gaven ze aan dat ze volgend jaar ook de rondleiding in het Nederlands zouden verzorgen. Achja, we redden ons wel hoor.
We liepen de kleine ophaalbrug over en bevonden ons in het laatst (in de 16e eeuw) bijgebouwde deel van het kasteel. We moeten toegeven, de beschrijvingen van het kasteel komen zeer overeen met onze ervaring; het is zeker spectaculair gelegen en het straalt macht en mysterie uit. Terecht dat het 'A castle like no other' wordt genoemd! Heel benieuwd waren we naar de verdere ervaring en we vervolgden onze weg met de audioguide. Bij binnenkomst werden we jammer genoeg wel weer gelijk op de foto gezet (net zoals bij de grotten) wat ons wel weer even deed twijfelen. Mar gelukkig bleef het daar bij en was het verdere kasteel echt fantastisch gaaf. Precies zoals wij altijd hopen dat een oud kasteel weergegeven wordt; zoals het was! Het kasteel is door de eeuwen heen door vele eigenaars bewoond geweest en het is tevens een aantal malen vergroot en uitgebouwd, maar wat er nu weergegeven was, was grotendeels uit Middeleeuwen en uit de tijd van Erasmus Lueger, de koene, eigenzinnige en opstandige ridder die ook veel gezien wordt als de Robin Hood van Slovenië; een romantisch en mooi verhaal. Deze ridder was in afkomstig uit Triëst (Italië) en werd in 1478 eigenaar van het kasteel. Nadat hij een familielid van de keizer had gedood, kwam hij in aanvaring met de autoriteiten en gebruikte hij het kasteel als uitvalsbasis voor zijn aanvallen op het omliggende gebied. Hij viel echter niet zo maar mensen aan; maar meer de rijke en verdeelde zijn buit dan onder de gewonere mensen; vandaar de link met Robin Hood. In 1484 bezette baron Ravbar van Triëst het kasteel in Predjama ruim een jaar in een poging Erasmus uit te hongeren en te dwingen tot overgave. Echter, wat hij en vele anderen niet wisten, was dat er door de rotsen achter het kasteel een geheime weg naar de andere kant van de berg leidde en vanwaar Erasmus voedsel naar binnen smokkelden. Erasmus en zijn mannen bekogelden de soldaten van Ravbar met verse kersen en besjes wat aan hun kant van de berg nog lang niet rijp kon zijn. Hierdoor geloofden ze dat Erasmus over donkere en duistere krachten beschikte, tevens ook omdat hij voor ruim een jaar niet verzwakte, ondanks het gebrek aan eten (dachten zij). Maar helaas, Erasmus kwam tragisch aan zijn eind; één van de bedienden werd omgekocht door de soldaten van Ravbar en hij seinde de soldaten toen Erasmus zich op de enige zwakke plek van het kasteel bevond; de latrine. Net toen hij zich neerhukte, werden er kanonskogels afgevuurd en werd het hokje verpletterd, met Erasmus erin. Tragisch tragisch, want wat een mooi verhaal. De geliefde van Erasmus liet hem uiteindelijk begraven bij een kerkje en liet er een lindenboom planten. Deze boom staat er nog altijd, maar helaas is ie recent door een stel achterlijke in de brand gezet waardoor hij het maar ternauwernood overleefd heeft. Met veel moeite proberen ze de boom weer zo vol en mooi te krijgen hoe deze was, maar dat zal de nodige jaren in beslag nemen. Gelukkig hebben ze er in ieder geval nog iets van kunnen maken, want hoe zonde zou het zijn als er helemaal niets meer van over zou zijn.

Oké terug naar tegenwoordige tijd. Het kasteel was een waar avontuur; hoe gaaf zeg! Via het laatst bijgebouwde deel kwamen we binnen en liepen we een stenen trap op. Op de eerste verdieping was er een groot vertrek waar de nodige schilderijen van de vroegere bewoners hingen met hun wapenschilden. Hier maakten we via de audioguide ook kennis met de legende van Erasmus. Een verdieping hoger was nog een vertrek en waren er nisjes van waar met bestormingen de inwoners olie en stenen naar beneden gooiden, bovenop de belagers. Het waren kleine nisjes, recht naar beneden op de brug, waardoor de bewoners prima zicht hadden en zeker vaak doel troffen, maar het voor de belagers extra moeilijk was om de bewoners te raken met wat dan ook. Super slim natuurlijk!
Via de eerste verdieping konden we middels een tweede ophaalbrug vervolgens het oudere kasteel in en zag je duidelijk de kasteelwand, door de mens gemaakt en de wand van de rots; groen uitgeslagen van de algen. Een eerste vertrek was de verhoorkamer, waar het 'recht' geschiedde. Ernaast was in de rots de folterkamer en een cel. Brr, de koude rillingen liepen over onze rug. Het verhaal gaat dat er 's nachts nog altijd onverklaarbare geluiden uit deze kamers te horen zijn... Ieder z'n ding, maar ik zou niet snel een nachtje in het kasteel willen overnachten om deze reden, al zou dat op alle andere fronten wel een fantastisch gave ervaring zijn!!! Wat een avontuur!!

Een stukje verder was er een gigantische kamer; dit was de familiekamer of ook wel de eetzaal; de kamer was met hout tegen de wanden bekleed en in de ramen zat er nu glas. Destijds was dat natuurlijk niet en in de koude maanden of met veel wind, werden er houten schotten voor gezet en/of huiden. Als het even ging, waren de ramen gewoon open en zaten de bewoners van het kasteel met extra kleden heerlijk voor het raam (er waren speciale bankjes uitgehouwen) om van de warme zonnestralen iets mee te kunnen pikken en tevens van het leven buiten het kasteel wat te zien. Want het kasteel was dan wel de veiligste plek, erg warm of behaaglijk was het er totaal niet. Juist, koud, klam en vochtig. Maar in deze ruimte maakten de bewoners er wat van. Nu stonden er wat houten meubelen uit de 16e eeuw en waren er een aantal wassen beelden met kleding uit dezelfde tijd tentoongesteld. Halverwege de kamer was er een grote doorgang in de rotswand. Waarschijnlijk was dit een vroegere gang voor de bedienden geweest, zodat die snel bij de kamer konden zijn.
In het verlengde van deze kamer was een klein keukentje; half rots, half aangebouwd kasteel. Door middel van een gigantisch rond gat, van zo'n 10 meter diep, werd er toen al gebruik gemaakt van een koelkast. Hier werden de koud te bewaren spullen middels touwen omlaag getakeld en daar bewaard. Een perfecte, door de natuur gegeven koeling! Ook was er een wasbak uitgehakt en was het putje een gat in het midden waar het water vanzelf naar toe liep en vanwaar het de diepte van de klif in stortte.

Terug door de eetkamer en daarna het hoekje om en een stenen trappetje op. Hier vonden we een kleiner vertrek wat vermoedelijk een gastenverblijf was, maar waar nu allerlei wapens uit die tijd uitgestald waren. Gigantische speren, schilden en knotsen. Bizar zwaar moeten die dingen zijn geweest, dat je daar niet alleen al van uitgeput raakte tijdens een gevecht. Hiernaast was een lange overdekte gang, waarmee je op een uitkijkpunt uitkwam, over de vallei. Hier zaten de bewoners ook graag wanneer het zonnetje warm scheen. Ook wanneer het warm was, maar het regende, konden de bewoners hier doorbrengen; door de overhangende rots was er hier geen dak nodig en bleef je altijd droog. Hieraan grenzend was de beruchte latrine nagebouwd, waar Erasmus zo tragisch aan zijn eind zou zijn gekomen. Via een stenen uitgehakte trap in de rots, kon je vanaf hier vervolgens naar een tweede terras, waar je een nog mooier panoramisch uitzicht over de vallei had. Het was een wat glibberig trappetje, maar daar deinsen wij al lang niet meer voor terug.

Weer terug op de vorige verdieping, bekeken we het volgende lange vertrek, wat de volle lengte had van het kasteel en de overdekte doorgang zojuist beschreven. Dit was de echte leefkamer van het hoofdgezin; hier werd verder alles gedaan. Ook deze kamer was met hout bekleed, maar was verder helemaal leeg. Aan de oostzijde van de kamer was er een raam met daarvoor een bankje. Naast het raam was een deur die leidde naar de kleine St. Annakapel waar iedere dag een dienst werd gehouden. Vanuit de houten kamer, waar tevens vuur gemaakt werd zodat het daar warm werd, kon de familie via het raam de dienst bijwonen. Verder was alleen de kapelaan en de mistdienaar bij de dienst aanwezig; meer ruimte was er niet. In het kapelletje stond een mooi stenen beeld (piëta naar het schijnt) uit 1420, met daarop moeder Maria en in haar armen de stervende Jezus. Het kapelletje was klein, maar sierlijk en eenvoudig. Verder waren er enkel een houten kruis en een houten kerkbankje aanwezig.
De kamer ernaast was de Kapelaanskamer; ingericht naar de maatstaven tegen het einde van de 16e eeuw. Hier was ook een stuk van de muur 'blootgelegd', zodat je kon zien hoe de dubbele muren hier en op vele andere plaatsen in het kasteel fungeerden. Eerst had je de rotswand zelf, dan een ruimte en dan de door de mens gemaakte kasteelmuur. Op deze manier probeerden de mensen destijds ook al iets van isolatie te bewerkstelligen. Via de kapelaanskamer kon je nog naar een heel kleine ruimte daar weer achter, wat ooit de toegang was geweest tot het kasteel. Toen in latere tijden er een deel bij gebouwd werd, werd de toegang een verdieping verlaagd en werd deze doorgang gesloten. Vanuit deze ruimte kon je - typisch - nog wel van bovenaf de folterkamer in kijken..

Terug naar de trap waar we op deze verdieping gekomen waren, en daar bevond zich een vervolgtrap, verder omhoog. Op deze 4e verdieping waar zich wederom een langgerekte, met hout beklede kamer bevond, maar deze was ook nog bekleed met tapijten; voor meer isolatie. Achter één van deze tapijten was er een gat in de rots, waar waarschijnlijk de kostbare familiebezittingen werden bewaard. In deze grote kamer was nu een opstelling met een bed en wat stoelen, dus vermoedelijk was dit de slaapkamer, maar heel duidelijk lukt het ons niet meer om de precieze aard van iedere kamer uit elkaar te houden.
Na het verlaten van deze kamer, waren er nog 2 vertrekken die weinig bekleed waren en waar een oud soort van kanonnetje stond en een bel hing. De bel was de alarmbel maar de legende gaat nu dat wie een wens uit het diepst van zijn hart doet en vervolgens de bel luidt, deze wens uit zal komen. Drie maal raden wat wij vervolgens deden, met heel veel liefde in elkaars ogen :-) <3.
Via wéér een trap kwamen we tenslotte uit bij het vertrek van de bedienden; zij sliepen op de plaats waar de rots weinig bescherming van bovenaf gaf en er een houten dak nodig was. Het betrof een gigantisch vertrek, maar waarschijnlijk hadden hier in vroegere tijden meer scheidingsmuren gestaan. Ook was er een heel oude gotische opening in de rots te zien, waaruit bleek dat de etage vroeger iets hoger moet hebben gelegen. De opening is verder dicht, mogelijk ingestort, maar mogelijk was dit ook een kortere route voor de bedienden naar één van de andere kamers.

Je zou denken dat je er dan ongeveer doorheen bent, maar warempel nee; wij werden ook keer op keer weer verrast. Via een derde houten ophaalbrug kwamen we uiteindelijk via tevens een gotische opening in de rots, IN de rots zelf uit. Hier was je uiteindelijk boven het gebouwde kasteel uitgekomen en had je eveneens een fantastisch uitzicht over de vallei. In de rots is het moeilijk reconstrueren geweest, maar op verschillende plaatsen zijn er muurtjes gevonden en is de gedachte dat er minimaal 2 verdiepingen in de gigantische ruimte die het nu is, moeten zijn geweest, waarvan één ook een oude keuken moet zijn geweest, gezien de resten die zijn gevonden. Waarschijnlijk was dit in het allerbegin van het allereerste kasteel op deze plaats, ook de allereerste ruimte die gebruikt is. Echt fantastisch! Bij het verder de grot zelf in klauteren (er was wel een pad), kwamen we uiteindelijk bij het einde; een duister pad ging verder de grot in en betrof het beruchte pad van Erasmus, die via deze route zijn bestormers ruim een jaar te slim af bleef, Hier mag je echter niet meer overheen, enkel met een bijzondere excursie (en die hadden we niet geboekt, wat we toch stiekem wel heel erg jammer vonden, want wat voor een avontuur moet dat dan wel niet zijn geweest!!! :D In de voetsporen van een echte Robin Hood...!!) Hier boven de grot was er ook nog een ander ingenieus ding; een groot waterreservoir waarmee ze het regenwater wat via de grot naar beneden drupten, opvingen. Op die manier wisten ze altijd 100% zeker dat ze schoon drinkwater hadden, wat onmogelijk vergiftigd kon zijn. Nonde, ze dachten destijds aan alles hè!!

Via de nodige trappetjes gingen we weer helemaal naar beneden en kwamen beneden nog een laatste verrassing tegen; de kelder waar nu een heerlijk ruikende souveniershop was. Pas halverwege de 20e eeuw zijn hier nog restanten gevonden van familieschatten die door de laatste bewoners in haast moeten zijn begraven. Mogelijk moesten ze haastig vluchten en vonden ze dit de beste en veiligste plek om hun schatten achter te laten, waarschijnlijk in de veronderstelling om ze ooit ook weer op te halen. Bizar dat dit pas zo veel jaren later is ontdekt... Bij ons gaat dan direct het radartje draaien wat er wel niet nog meer onontdekt is gebleven in deze tijd.... Dit kasteel is werkelijk waar fantastisch en heeft vast en zeker meer dan enkele geheimen...!!!

Zeer gelukkig en in ons sas liepen we na zo'n 2 uur weer naar buiten en gaven vol dank de audioguides weer terug. Wat een fantastisch bezoek was dit!! In een restaurantje aan het begin van de vallei namen we nog wat lekkers te drinken, werkten we onze wegenkaart bij (net zoals we in Polen deden moeders; zo precies mogelijk aangeven waar we zijn geweest ^^) en genoot Renéetje van onze aangeschafte souvenier. De beste jongen is uitermate in zijn sas en heeft het ding al meerdere malen uit de tas gehaald en nauwkeurig bekeken, dus aan jullie om te raden wat we hebben gekocht.. ;-)

Nu zijn we net weer op de camping en hebben bij de Lidl (die hebben ze hier behoorlijk veel!) wat vleesjes en voor mijn lief een volle zak pistachenootjes gekocht. Dhr. Lokers gaat zo lekker bakken en koken en mw. Lokers vermaakt zich zoals altijd met het uitwerken van onze reiservaringen zodat jullie ook een beetje mee kunnen genieten ;-). Een fijne avond nog allemaal en op naar weer een dag zoals deze!