Journey to the Center of the Earth

Zivio!

Als allereerste; hieper de piep hoeraaaaaa, mijn omaatje is vandaag maar liefst 90 lentes jong geworden!!! Wat een knaller van een leeftijd!! Helaas beseft ze zich de laatste 10 jaar niet echt meer, door de verschrikkelijke ziekte van Alzheimer, maar naar de ervaring van mijn moeder, had ze vandaag een 'goede' dag en herkende ze haar broer en grotendeels van de tijd ook haar kinderen. Een mooier moment voor een 'goede' dag had ze niet kunnen kiezen. Gelukkig maar!! Oma; nog van harte gefeliciteerd!!! Hopelijk heeft u een leuke dag gehad! ^_^

De nodige honderden kilometers verderop in Europa, bevinden wij ons, in het mooie, magische Slovenië, ditmaal helemaal in het westen, aan de Adriatische zee. Vannacht heeft het nog flink geonweerd en geregend en alles was nog zeiknat vanmorgen. Maar op tijd ons bedje uit gerold en de ontbijttafel en stoelen afgedroogd om toch even op het gemakje aan tafel te kunnen ontbijten. Onze stappers weer aan en op weg naar de Skocjankske jame; een stukje terug het land in. Een bezoek aan de grotten van Skocjan was één van de laatste dingen die nog op ons lijstje stonden, en we zijn van mening dat we één van de mooiste ervaringen voor het laatst bewaard hebben. Je zou kunnen denken; alwéér een grot? En ja, dat dachten we zelf ook een beetje, maar vanwege de beschrijvingen (iemand sprak over Indiana Jones- en LotR-achtige ervaringen) én het feit dat het op de Unesco-lijst staat, wilden we het er toch nog op wagen. En hoe blij zijn we dat we hiervoor gekozen hebben, want wat een meer dan fantastische ervaring is het geweest!!!

Ter info: de grotten van Skocjan liggen net buiten het stadje Divaca in een heuvelachtig gedeelte van Slovenië. De gangen en hallen zijn geheel uitgesleten het bulderende natuurgeweld van de Reka rivier. Deze rivier vindt zijn oorsprong aan de voet van het Sneznik karstplateau en stroomt zo'n 55km aan de oppervlakte. Dan snijdt de rivier zich dieper in het oplossende kalksteen om vervolgens na 4km (vlakbij het stadje Skocjan) te verdwijnen in de onderwereld. Pas vlakbij de Golf van Trieste (in Italië), komt de rivier uiteindelijk weer naar boven.
De grotten vormen naar men zegt één van de spectaculairste karstformaties van Slovenië en zijn door diens 'uitzonderlijke schoonheid' al in 1986 opgenomen op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Dit in tegenstelling tot de eerdere grotten die we bezocht hebben. In 1999 werden de grotten toegevoegd aan de lijst Ramser Directory of Wetlands of International Importance en in 2004 werden ze nog ingeschreven in het wereldnetwerk van biosfeerreservaten, genaamd MAB; 'De mens en de biosfeer'. Tot op heden is het labyrint van zalen en gangen het grootste ondergrondse netwerk ter wereld, en nog altijd is men het aan het verkennen en verwacht men dat er nog tientallen kilometers onontdekt zijn. Voor de rondleidingen zijn circa 3 km aan gangen beschikbaar gesteld voor een bezoek van circa 90 minuten.

Wij waren er 's ochtends om kwart voor 10, om deel te kunnen nemen aan de rondleiding van 10 uur. Voor ons stond het pleintje van het startpunt vol met kinderen van de basisschool; allemaal op excursie (dat zijn nog eens leuke schoolexcursies...!!!). Bijzonder om te zien was ook dat vrijwel alle kinderen, hoe klein en jong ook, ze vrijwel allemaal al bergschoenen hadden. Ja.. dat is hier ook wel nodig, maar dat mag toch ook wel wat kosten met die nog hard groeiende voetjes..! Deze groepen kinderen vertrokken als eerste en na nog zo'n 10 minuten wachten, werden de overgebleven bezoekers opgehaald door een Engelssprekende gids. In totaal waren we met zo'n 25 man, een groep die er nog net mee door kan voor één gids.
Na een korte wandeling die al snel afdaalde, kwamen we bij het startpunt van de daadwerkelijke grot. Hier bleek dat we echt met alleen maar toeristen waren; dus Engels was de voertaal. Bij de ingang hingen de nodige verbodsbordjes en héél, héél jammer; we mochten geen foto's maken. Ook hier waren ze zeer zuinig op hun natuurwonder, zij het in minder passievolle mate als bij de Kriznagrot. Geen foto's, nergens aankomen en dicht bij elkaar blijven. Even later bleek dat er een duidelijk pad aangelegd was en dit met hekketjes aangegeven was en het pad ook verlicht werd door naar beneden schijnende lampen. Deze gingen echter na de laatste bezoeker weer uit, om zo min mogelijk licht in de grot te laten zijn, zodat er de minste beschadiging op zou treden aan de kalksteenformaties. Er was verder ook maar sporadisch een mooie formatie goed verlicht (ook tijdelijk steeds), en je ogen moesten hier zelf veel harder werken om toch iets meer te zien van de verdere grot. Helemaal niet erg, want we waarderen het juist dat ze hier met veel respect met de natuur omgaan en dat toeristen er ook van mogen genieten, maar slechts in beperkte mate.
Het eerste deel van de grot was als de andere grotten; droog en met veel mooie stalactieten en stalagmieten die ook hier weer bijzondere vormen aannamen. We kwamen langs kleinere gangen, maar ook langs in onze ogen al een gigantische ruimte van zeker wel 20 meter hoog en nog vele malen groter in lengte. We genoten opnieuw van deze bijzondere ervaring, maar waren niet echt opnieuw onwijs overdonderd. We genoten er van en volgden de gids die de inmiddels herkenbare informatie over de groei e.d. gaf. Op een gegeven moment kwamen we bij de scheiding van de eerste 'Stille Grot' genaamd, en de tweede grot, waarvan we helaas de naam niet meer kunnen herinneren. Het was in ieder geval een naam die verwees naar het water wat er in stroomde en wat voor een altijd aanwezig geluid zorgde. De scheiding van deze twee grotten is pas vele jaren later ontdekt; in eerste instantie was alleen de grot met de stromende Reke-rivier bekend. Waarom deze Stille Grot pas veel later werd ontdekt, was ons niet helemaal duidelijk, maar mogelijk had het te maken met het soms zeer hoog staande water van de grot. Op het moment dat wij er waren, stond het zeer laag en betrof het een riviertje op de bodem van de grot die wel flink stroomde, maar niet heel kolossaal in volume. Maar ook weer samenhangend met de jaargetijden, kan de rivier vele malen meer water hebben en kan het water tot wel 8 meter stijgen. En dat is héél bijzonder, als je de gigantische grootheid van de grot voor ogen hebt....

We kwamen van de Stille Grot voor het eerst in ervaring met de 'tweede' grot. Van bovenaf de Stille Grot.... Een werkelijk waar magische ervaring... We hadden heel veel geluk dat het nu niet mistig was (wat in de meeste gevallen wel het geval is), waardoor je de werkelijke diepte van de kloof kon zien.. Niet dat je het kon bevatten hoor.. dat was onmogelijk.. We liepen in eerste instantie, maar zodra je de kloof en de rivier op de bodem zag, verstomde je volledig.. je gehele lichaam.. Niets werkte meer omdat álles met volledige verbazing lamgeslagen werd..... Wat we hier zagen, was werkelijk onbeschrijfelijk...
Een poging wil ik wagen, maar wij raden iedereen aan om hier ABSOLUUT ooit in je leven zelf naar toe te gaan... het is een magische beleving die het dichtsbij 'a journey to the center of the earth' lijkt te komen.... Niet voor niets spreekt men in dit gedeelte van de grot over natuurwonderen...

Wat wij zagen was de 500m lange ondergrondse rivierkloof, een kloof die op sommige punten meer dan 100 meter diep is. Wij bevonden ons aan de bovenkant van de zijkant van de hal met daarin de kloof, een hal met een totale doorsnede van 12.000 m2 en een volume van 2.2 miljoen m3.... Het is denk ik onmogelijk, maar probeer je je zo'n hal eens voor te stellen.... Een volume gelijk aan zeg maar 1,5x voetbalstadion de Kuip wanneer je deze volledig met water zou vullen.... Wij stonden er en keken deze hal in, maar zelfs toen was het gewoon niet te beseffen.... En helemaal onmogelijk leek het om je daarbij dan ook nog te beseffen dat je je IN EEN GROT bevond.... Onder de grond... Hoe bizar.. Hier kunnen complete gebouwen in geplaatst worden, voetbalstadia, kerken.... Niet voor te stellen, echt niet. Niet voor niets voelde wij ons op een magische reis naar het middelpunt van de aarde.. want hoe anders kun je dit verwoorden. Zo'n ontzettend gaaf natuurwonder... Hoe kán dit op onze mooie wereld bestaan.. Het moest haast wel magie zijn...

Met heel veel verbazing schuifelden we uiteindelijk verder de grot in, achter ons steeds weer het licht dovend. Geheel langs de zijkanten van de grot schuifelden we langs de muren, ons altijd maar vergapend aan de schoonheid. We staken een hangbrug (Cerkvenikbrug) over(een hangbrug in een grot....) die dus zo'n 100meter boven de bodem hing. Geen angst, maar alleen maar verbazing was hetgeen we ervaarden. We kwamen langs een aantal fantastische bergroutes (hoor mij nou; 'berg'routes IN EEN GROT, gewoon omdat dit het eerste woord is wat je te binnen schiet), die enkel en alleen door gespecialiseerde grotontdekkers begaan mochten worden. Maar hoe gaaf zou dat dan wel niet zijn; 'bergbeklimmen' en op ontdekking in een grot!!! Via een prima pad bereikten we de andere kant en liepen we uiteindelijk weer steeds verder naar boven, terug naar de oppervlakte. Onderweg kwamen we langs stukken die volledig overdekt waren gemaakt, omdat in bepaalde seizoenen hier ware watervallen (nog altijd in een GROT) naar beneden komen kletteren en je niet veilig over het pad kan wandelen. Dat moet ook wel een fantastische ervaring zijn denken we! Al heb je dan niet het magische overzicht wat wij hebben, omdat dan alles mistig is. Maar goed, mogelijk dat we toch nog wel eens een tweede bezoek komen brengen aan dit wonder der natuur... ^_^
Na ruim 1,5 uur kwamen we weer bij het daglicht uit en doofden alle lichten achter ons. Weg wonder der natuur. Maar voor altijd in onze herinnering..

Wauw.

We gingen via een leuk bergpaadje weer terug naar de oppervlakte, lopend langs de zijkanten van de buitenkloof. Onderweg kwamen we nog een slang tegen; die lag daar als een uit de kluiten gegroeide worm te chillen op 'zijn' pad en keek iedereen die passeerde woest en klaar voor de aanval aan. Tuurlk even bestudeerd en een foto van gemaakt (dat mocht nu weer). Via een liftje a la Budapest kwamen we uiteindelijk weer een stuk verder bovenaan de kloof, nabij de parkeerplaats. Eerst liepen we echter nog zo'n 200meter omhoog, voor een mooi uitkijkpunt over het dorpje aan de andere kant van het 'zinkhole', de Velika Dolina (Grote Vallei); ooit ook deel van de grot geweest, maar tientallen jaren geleden ingestort door diens eigen gewicht en doordat de Reka rivier teveel grond eronder had weggespoeld. Op de klif van het gat stond het kerkje van Skocjan wat een fantastisch plaatje opleverde.

Na ons weer met beide voeten op de grond te hebben gekregen, terug uit de droomwereld, merkten we dat het inmiddels een prima temperatuurtje was geworden (zeker 18 a 19 graden) en stapten we snel in de auto, terug naar de kust. Met de volle overtuiging dat het daar dan écht heerlijk zomerweer moest zijn! ^^

En jawel; terug aan de kust bleek het inderdaad fantastisch weer te zijn! Zonnig en een heerlijk warme temperatuur van zeker over de 20 graden! Oh wat waren we hier aan toe zeg. We hadden wel even genoeg regen, onweer en kou gehad. We reden gelijk door naar het stadje Piran op een klein schiereiland, de zuidelijkste van een aantal kustplaatsjes van Slovenië. Het wordt omschreven als een vrolijk doolhof met pastelkleurige huizen en als één van de mooiste kuststeden van Slovenië. We parkeerden de auto op een parkeerplaatsje voor toeristen en trokken een aantal zomerkleren uit de koffer (toch handig om altijd alles bij te hebben). Even gauw de benen scheren en hoppa, korte broek en een shirtje aan. Heerlijk om de jassen en truien eindelijk vol overtuiging in de auto te kunnen laten. Zonnebril op en gaan!

Hand in hand en in opperste stemming liepen we naar beneden, naar het schiereilandje en het inderdaad schattige plaatsje. We liepen een eindje langs de haven en op een mini boulevardje met niets dan (vis)restaurantjes, kozen we een plekje in de zon. Dat bleek al snel wel érg warm, maar we zouden zeker de zon meepakken vandaag. Al snel kwam er een Italiaans-ogende snelle macho-man van in de vijftig naar ons toe en nam onze bestelling op. We zitten hier ook stikdichtbij Italië en dat is aan alles al te merken. Piran was ook tot 1954 nog deel van Italië, dus heel gek is het ook niet. Renéetje genoot van spaghetti met diverse zeevruchten en ikzelf nam een heerlijke pasta met zalm. Toch iets van vis, want daar ontkwam je echt niet aan en ik denk dat het zelfs een schande zou zijn als je hier iets van vlees zou bestellen. Ook volgde nog een sorbet, maar die zijn hier net ff wat anders als thuis en heel vies; enkel een zeer zuur gesmoltenijsachtige massa die amper weg te krijgen was. We zijn echter netjes opgevoed, dus alles werd genuttigd. Na onze buikjes vol gegeten te hebben, weer op pad gegaan en Piran nader verkend.

Een stukje verder op de kleine boulevard namen we een heerlijk (Italiaans) ijsje van een jongen met belachelijk blauwe ogen, en genoten we van het heerlijke zomerweer en het verfrissende briesje van de Adriatische zee. Via een paadje liepen we het eilandje rond en liepen we een heuvel op, naar de Sint Joriskathedraal. Een mooie kerk stammend uit 1641. Om de kerktoren in te mogen, moesten we weer flink dokken, wat we de moeite niet vonden, zeker omdat er ook een stadsmuur was, die een stuk verder op de heuvel lag en daarmee boven de kerktoren uit kwam. We vervolgden onze wandeltocht, een belachelijk steile weg op, op naar de oude stadsmuur. Hier mochten we voor 1 euro, via een soort van parkeerautomaat en een draaideur al op. De stadsmuur stamt uit 1470 (!!) en was zo'n 200 meter lang. Door middel van de gehele stadsmuur had je fantastische uitzichten over het stadje en konden we mogelijk zelfs Italië zien liggen. Hier genoten we van het weer, het mooie uitzicht en uiteraard elkaar. <3

De weg terug het centrum in, deden we via de piepkleine, pitoreske straatjes, een stratenplan stammend uit de Middeleeuwen. We genoten van het kleurige doolhof en kwamen uiteindelijk uit op het Prvomajski plein. En wie zagen we daar...? Onze Israëlische metgezellen van de Kriznagrot! We liepen er vrolijk p af en na enige twijfeling herkenden ze ons dan toch ook. Ze hadden vanmorgen eveneens de Skocjan grotten bezocht en wilden nu nog even een kustplaatsje aandoen. Helemaal uit Ljubljana kwamen ze weer en moesten ze vanavond weer terugrijden. Wij gaven tips over het plaatsje wat wij inmiddels weer helemaal bewandeld hadden en namen na wederom een gezellige samenkomst afscheid.

We wandelden (Renéetje met nog een Italiaanse ijsje) terug naar boven naar de parkeerplaats en reden terug naar onze camping in Portoroz; Camp Lucija. Gister was het een hele zoektocht om het te vinden (ze worden hier écht steeds meer Italiaans), maar mijn slimme echtgenoot weet gelukkig na éénmaal ergens rond te hebben gereden, precies het stratenplan uit z'n hoofd en nu waren we er zo. We kookten weer een lekker Nederlands potje bruine bonen en wilden van de zwoele avond genieten. Helaas crashte onze minilaptop wat voor enigszins teleurstelling en stress zorgde, daar we daar alle reisverhalen op hadden staan, die nog niet allemaal online gezet waren... En ja, die waren we echt kwijt. Zelfs Renéetje lukte het niet ze terug te halen, maar is daar wel de gehele avond mee zoet geweest. Uiteindelijk dan maar samen knuffelend in slaap gevallen, om de volgende dag uitgerust en met nieuwe moed aan de 'terug'reis te beginnen, met een aantal tussenstops in Italia!