Romantisch Verona

Ciao!

Hallelujah!! Vannacht was het gewoon WARM en hebben we alleen onder ons slaapzakje gelegen. En jawel; vanmorgen was het gewoon ZONNIG!!!! Oh zonnetje wat was je welkom!!!! Heerlijk! We gingen er vlot uit en trokken onze fantastische zomerkleren aan! Er werd zelfs getwijfeld of een pet noodzakelijk was vandaag; de gevoelstemperatuur kon volgens buienradar namelijk wel eens op gaan lopen tot 26 graden!!! WOEHOE! Wat een genot! Uiteindelijk lieten we het petje in de auto, maar in vol zomerse outfit vertrokken we vanmorgen naar het romantische Verona; het Verona van Romeo en Juliet! <3

Ook nu was het wel weer even frustrerend met de Italiaanse manier van rijden en bewegwijzering, maar vooruit, na niet te veel omgereden te hebben kwamen we aan in Verona en parkeerden we wederom op een prima plekje nabij het hart van de oude stad.

Een klein stukje info: Verona is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in Noord-Italië. Het ligt tussen Milaan en Venetië en staat sinds 2000 op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Dit is met name te danken aan de vele bouwwerken stammend uit de Romeinse tijd. Na Rome is Verona dan ook de stad met de meeste bouwwerken stammend uit deze bijzondere tijd. Het was sedert de Romeinse tijd al een belangrijke stad en de stad werd toen met name gebruikt als uitvalsbasis voor de veldtochten naar het noorden, over de Alpen. Door Verona stroomt de rivier de Adige en middels diverse – soms echt prachtige bruggen – kun je de oude binnenstad bereiken.

Ook nu hadden we geen wensenlijstje met dingen de we wilden zien, en ook nu ontbrak een reisboekje ons met nadere informatie. Dus ook vandaag lieten we ons gewoon meeslepen door de stad en besloten we per direct wat we wilden zien. We werden vrijwel direct geraakt door de authentieke en romantische uitstraling van de stad. Wauw, onwijs veel oude gebouwen met geregeld eeuwenoude gebouwen, direct herkenbaar als Romeinse stijl. Fan-tas-tisch. Overal kleine steegjes en straatjes en we waanden ons al snel in een andere tijd (als we even geen toeristen zagen). Heerlijk. We dwaalden wat door de gangetjes en kwamen uit bij een hele mooie kerk, wat de Kathedraal van Verona (Duomo) bleek te zijn; dé belangrijkste kathedraal van de stad, stammend uit de 12e eeuw. Werkelijk waar een schitterende kathedraal. Hierachter kwamen we bij een parkeerplaats uit, welke echter gelegen was in een oud Romeins gebouw. Wat het geweest moest zijn, konden we niet ontdekken, maar gezien de muren die sterk verstevigd waren met houten balken, was het duidelijk dat het wel uit die tijd stamde. We dwaalden verder en gingen de Ponte Pietra brug over; een Romeinse brug stammend uit de 1e eeuw voor Christus (hoe bizar dat zo'n brug al zo oud is en nog altijd vol in gebruik..!). Hier kwamen we bij het oude Teatro Romano; een Romeins theater, eveneens uit de 1e eeuw voor Christus. Het was behoorlijk in verval geraakt, maar nog altijd kon je wel duidelijk uithalen waar zich wat had bevonden. Momenteel waren ze het aan het restaureren, wat we zeker steunen! We klauterden de stenen trappen op, om helemaal bovenaan het oude theater, een schitterend uitzicht over de stad te verkrijgen. Werkelijk waar, een fantastisch uitzicht. En heel typerend; allemaal rode daakjes die super dicht op elkaar stonden. Heel typerend voor die oude stadjes met de van oorsprong kleine en nauwe straatjes. Een super leuk zicht!

We klommen weer naar omlaag en vervolgden onze route naar het Piazza del Signori; een plein ontwikkeld in de bloeiperiode van Verona en wat omgeven is door historische, monumentale gebouwen en kerken. In het midden van het plein staat een beeld van Dante; één van de grootste dichters en schrijvers uit de Middeleeuwen, met name bekend om zijn “La Divina Commedia”. We gingen onder één van de fraaie poorten door en kwamen uit op een binnenpleintje waar een fantastische mooie hoektrap tegen de geven stond. Wauw, echt een super gave en romantische trap. Je zou daar maar met je trouwjurk af mogen kommen!! ^^. We liepen een volgend poortje onderdoor en kwamen uit bij het Piazza Erbe; een middeleeuws pleintje nu vol met restaurantjes en op het moment dat wij er uit kwamen een plaatselijke markt. Inmiddels was het rond het middaguur en besloten we hier wat te lunchen. Jammer genoeg was het wederom de chagrijnigheid die onze ervaring met de Italianen voedde en was het vrij lang wachten op onze lunch, die niet zo heel bijzonder was. We namen beiden een voorgerechtje (wat meer dan genoeg was als hoofdlunch) in de vorm van pasta met vis. Het was wederom erg smaakvol en met een volle maag konden we na ruim een uurtje weer op pad.

We vervolgden onze weg naar het beroemdste binnenpleintje van Verona; het pleintje met het huis van 'Giulieta', oftewel Julia. Hier was hét balkonnetje te zien (waar je vast voor veel te veel geld ook op kon) met ervoor een bronzen beeld van haar. We zagen allerlei mannen om de buurt op de foto gaan met het beeld waarbij ze steeds haar rechterborst stevig vasthielden. Eerst dachten we aan oversekste mannen, maar later dachten we dat het toch wel iets van een legende moest zijn (de borst was ook al helemaal kaal). We zochten het op en jawel; het verhaal gaat dat als je haar borst aan raakt, je liefdesleven geluk zal kennen. Renéetje vond het maar gênant, maar ik ben er ook even naast gaan staan en heb ook even aan haar borsten gevoeld. Zo vaak maak je dat nou natuurlijk ook weer niet mee. Overigens wel een bijzonder gegeven, dat Shakespeares beroemde 'Romeo en Julia' zich hier in Verona af speelt en het personage van Julia ook echt op een echte vrouw is gebaseerd, maar dat Shakespeare zelf nooit in Verona is geweest...

Na het overvolle pleintje weer te hebben verlaten (er was ook een museum van het huis van Julia, maar dat sloegen we verder ook maar over; we lezen liever het werk van Shakespeare om ons mee te laten voeren in de romantiek), voerde onze wandeling ons naar het Romeinse Amfitheater gebouwd in de 1e eeuw na Christus. Deze Arena is het op 2-na grootste amfitheater in de wereld en enkel het Colosseum in Rome en het amfitheater in Capua zijn groter. Dit theater was ook een proefversie van het latere Colosseum in Rome en dat is er meer dan uit te halen. Fantastisch feit is dat dit theater nog in prima staat is en enkel de buitenste ring er af is. Ook heeft het een uitstekende akoestiek dat per ongeluk ontdekt werd in 1913 toen een operazanger wilde oefenen op zijn rol als Radames in Aida. Sindsdien wordt er elk jaar in de zomer het Operafestival Verona gehouden. Ook nu hingen er door de hele stad flinke posters met aankondigen voor dit festival. De Arena biedt plaats aan ongeveer 20.000 toeschouwers. De onderste ringen zijn aangepast met stoelen, maar als je plaatsen hebt op de bovenste ringen, zit je nog met je moderne kont op de originele stenen uit de Romeinse tijd. Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat?! Hoe gaaf is dat dan?!!!! Hoe ontzettend gaaf zou het zijn om een opera of wat voor muzikaal iets dan ook in dit amfitheater mee te mogen maken?!! Dat zou ons echt een meer dan uitzonderlijke ervaring lijken!!!
Voor €10,- mochten we ook het theater nader ontdekken, maar dat was toch wel een beetje duur voor hetgeen toegankelijk was. Je kon op de verschillende ringen komen en in de grote gangen rondlopen, maar slechts tot de helft. De achterste helft was afgezet omdat ze bezig waren met op- of afbouw van een decor. Ook onder de grond, waar de verblijven waren van de gladiatoren en wilde dieren (het programma uit de Romeinse tijd in dit theater was gelijk aan dat van het Colosseum), kon je niet komen. Erg jammer, want we hadden eigenlijk gedacht dat we in dit theater meer konden zien van hoe het oorspronkelijk was dan dat in het Colosseum mogelijk is (vooral omdat dat in slechtere staat verkeerd). Desalniettemin was het een toffe ervaring hoor!!

We liepen verder even over het Piazza Bra waar de Arena staat en liepen daarna onder het genot van een heerlijk Italiaans ijsje (oh wat zullen we aankomen, gelukkig blijven we hier maar een paar daagjes...) naar het Castelvecchio; een 14-eeuws kasteel en de daaraan vastzittende Ponte Scaligero. Het Castelvecchio is strategisch heel handig gelegen (aan de rivier) en was in eerste instantie bedoeld om de macht van de familie Scaligeri te tonen. Later heeft het kasteel meerdere functies gehad om uiteindelijk het Museo d'Arte te huisvesten; een museum van kunst uit de 14e tot de 18e eeuw (met veelal een religieus karakter) waar wij niet echt iets mee hebben. We hebben er dan ook maar heel kort doorheen gewandeld en waren veel meer onder de indruk van de Ponte Scaligero. Later lazen we op internet dat in het kasteel ook een hele grote wapencollectie uit de Middeleeuwen getoond werd... een beetje jammer want dat was toch wel erg interessant geweest. Maar goed, zonder boekje wisten we dat niet en in eerste instantie leek het echt alleen maar kunst te huisvesten... Anyway, de Ponte Scaligero; een bug die wij fantastisch vonden en die bleek te stammen uit de 14e eeuw. Hij is vernoemd naar eveneens de Scaligeri familie die lange tijd over Verona heerste. De brug vormt een onderdeel van de verdedigingswerken van het Castelvecchio. Vaak wordt het ook als onderdeel van het kasteel gezien en het wordt daarom ook vaak de Ponte Castelvecchio genoemd. De brug is ruim 48 meter lang en bestaat grotendeels uit rode bakstenen. Tegenwoordig is het slechts nog toegankelijk voor voetgangers, voor wie de brug ook een mooi uitzicht biedt over de Adige-rivier en het kasteel. Op de brug waren diverse verhogingen waar je met enige moeite ook op kon klauteren en waar we dan ook zeker genoten van de romantische uitzichten.

Eenmaal weer aan de overkant van de rivier, vonden we het weer prima geweest en wandelden via het water terug naar de parkeergarage waar de auto gelukkig nog altijd op ons wachtte. Langs het water stonden een paar flinke witte stenen palen, die ieder zo z'n eigen (paar) hagedisjes had. Die zaten daar heerlijk te chillen in de zon en schoten alle kanten op, op het moment dat wij voorbij kwamen. Dit kregen we echter zo door en dus vertraagden we onze pas en liepen op een gegeven moment heel stilletjes op de tenen naar zo'n paal. Het zal wel een hilarisch zicht zijn geweest van een afstandje, bedenken we ons nu.. Maar ach, zo konden we deze mooie beestjes ook eens van dichterbij bekijken.
Na even gezocht te hebben naar het parkeerautomaat (waarom aangeven en waarom logisch wegzetten...) reden we weer terug naar onze Duitse camping aan het Gardameer. We genoten daar eventjes van de rust, alvorens we weer te voet naar het nabije centrum van Bardolino liepen voor weer een heerlijk diner. We vonden dat we dat wel verdiend hadden en zo met de heerlijke temperatuur (het was zelfs met de schemering nog niet koud of sterk aan het afkoelen) wandelden we weer romantisch langs het water naar het oude stadscentrum. Nu het warmer was, was het overduidelijk ook vele malen drukker in het stadje; de terrasjes waar we langs liepen zaten bijna allemaal vol en we konden nog net een plekje tussen de Duitsers bemachtigen. Het is werkelijk waar echt niet normaal hoeveel Duitsers hier zijn.. De obers van vanavond dachten dat wij ook Duitsers waren, en bleven maar stug in het Duits tegen ons praten, ondanks dat wij in het Engels bleven communiceren, *zucht*. Het is wellicht wat schaamtelijk, dat ik werkelijk waar amper Duits meer terug kan praten :$ Al versta ik het wel allemaal vrij goed.. Na wederom twee heerlijke pastagerechten sloten we af met heerlijke chocoladetoetjes. Weer veel te machtig natuurlijk, maar ja, het is ook zo lekker (A).

Gearmd onder onze grote paraplu (het onweerde wederom flink) liepen we terug. Nu vonden we het niet erg meer; we hadden een fantastische dag gehad en het was nog steeds heerlijk zwoel buiten. Laat het vannacht maar klappen. Wij zijn samen <3