Regenachtig Venetië
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
06 Oktober 2015 | Italië, Venetië
Live vanuit Italië, vanaf camping Continental aan het Gardameer, daar zijn wij weer! Vanmorgen ging het wekkertje om 6 uur, omdat we om uiterlijk kwart over 7 toch wel in de auto op weg naar Venetië wilden zijn. Dat was toch zeker nog wel 2 uur rijden en we wilden ook op ons gemakje vandaag Venetië kunnen ontdekken, alvorens we door moesten rijden naar het Gardameer. En dus ging het wekkertje om 6 uur 's ochtends. Eerst even douchen (in een onwijs meurend douchegebouw, alsof er non stop chemische toiletjes werden geleegd) en een Sloveens-Nederlands ontbijtje naar binnen. Gauw ons tentje opgeruimd, dat helaas nog niet helemaal droog was, maar veel langer konden we echt niet wachten. En ja hoor, met een topsnelheid zaten we om kwart over 7 weer in de auto.
We waren Portoroz nog niet uit, of het begon helaas weer te regenen. Nou ja, misschien wel een gelukje dat het niet tijdens het opruimen van de tent was :-). Helaas zag het er donker uit en werd het maar niet lichter. Na een klein half uurtje bereikten we de grens met Italië al en hoopten we op beter weer, maar het bleef het zelfde miezerige, soms wat harder door regende weertje. Na een uurtje moesten we een nieuwe kaart hebben, omdat de kaart van Slovenië hier toch echt ophield. Een veel te dure kaart bij een tankstation gekocht, waar we gelijk nader kennis maakten met de Italiaanse 'gastvrijheid'; een hoop gechagrijn vonden wij het maar. Maar goed, dat kon natuurlijk nog verbeteren. De wegenkaart was helaas lang niet zo specifiek als die van Slovenië en dat was toch wel ff wennen. Daarbij de Italiaanse drama van het aangeven op de weg – of beter het níet aangeven – en het zorgt voor de nodige frustraties. Gelukkig was Venetië nog wel redelijk goed te vinden. Renéetje had van te voren opgezocht waar we in Venetië konden parkeren en geheel volgens planning parkeerden we aan de rand van de stad en stapten we vervolgens middels een kort treinritje van nog geen 10 minuutjes uit in het autovrije centrum. Bijzonder als je je bedenkt dat Venetië slechts één toegangsweg heeft en de rest enkel en alleen gebeurd met boten. In Venetië zijn ook geen wegen; enkel en alleen maar kleine, smalle straatjes (even voor de beeldvorming). Bij een klein informatiehokje kochten we een kleine citymap en begonnen we aan onze wandeling.
We hadden geen boekje of iets van Venetië of Italië, dus geheel op de willekeurige piloot en middels het volgen van wat bordjes met bezienswaardigheden die in de stad aangegeven stonden, baanden we ons een weg door deze altijd toeristische stad.
Venetië, wie kent het niet. De beroemde oude stad gelegen op eilanden in een lagune. Venetië, de stad met enkel transport via het water of de benenwagen. Venetië; de stad met diens honderden gondels. Venetië, voor velen een stad die je ooit in je leven aangedaan moet hebben. Zo ook zeker voor ons een stad die nog op het lijstje stond. En nou we het toch vrijwel passeerden op de terugweg van Slovenië, een uitgelezen kans om het eens aan te doen. Renéetje was er als jong jochie al eens geweest en herinnerde zich nog een aantal grote bezienswaardigheden, maar voor mij was alles nieuw. Zoals velen werden we beiden geraakt door de talloze bruggetjes en het doolhof van kleine straatjes en overal water. De oude huizen, die naar ons idee toch vaak op instorten door het vele rotten stonden, maar die voor zo'n oude, bijzondere sfeer zorgden. Heerlijk om daar rond te struinen.
Helaas was het nog altijd nat; soms miezer, soms toch echt ff regen. We hadden de paraplu bij, maar die konden we in veel kleine steegjes gewoon niet opzetten. Was het niet doordat het simpelweg te smal was, dan was het wel door de drukte van alleen maar toeristen. En dus werden we langzaam steeds wat natter. Helaas zorgde het bedrukte en sombere weer ook voor een meer naargeestige sfeer en stemming in de mooie oude stad. Het straalde minder romantiek en minder warmte uit en de vast zo stralende mooie steegjes en grote rivieren in de zon, waren nu een stuk somberder. Sommige steegjes waren zeker heel charmant, zeker wanneer er de nodige kleurige huizen in stonden en er veel groen hing, maar het kreeg niet de kracht die de zon toch vaak uitstraalt.
Desalniettemin lieten we ons niet zo maar uit het veld slaan en volgden we de grote stoet mensen in eerste instantie naar de beroemde Rialto brug. De eerste grote brug over de levensader van Venetië; Canal Grande. Het was inmiddels kwart over 11 geworden en tijd voor wat lekkers; mijn echtgenoot had honger! En dus zetelden wij ons aan de grote rivier, onder een heerlijke heater en bestelden een pizza; wat kun je beter bestellen in Italië was de gedachte. Met daarbij twee cola moesten we uiteindelijk €27,- uitrekenen. Gelukkig smaakte de pizza heerlijk. We legden €30,- weg voor de over en wilde in eerste instantie bij terugkomst zeggen dat ie de €3,- ook wel mocht houden, maar dat idee had ie zelf al en hij kwam dus niet meer terug. Euh ok, dan krijg je dus geen cent fooi als je zo doet en we maakten aan een hoofdober duidelijk dat we nog geen wisselgeld hadden gehad. Die gaf vervolgens de andere ober flink op z'n falie en nog geen minuut later hadden we ons wisselgeld. Zo en geen cent fooi; als je zo doet. Alsof het nog niet duur genoeg is! Stelletje chappies.
We vervolgden onze weg, de zo beroemde brug over, maar eerlijk gezegd vond ik het een beetje tegenvallen. Zo mooi was ie nou ook weer niet. Mogelijk dat het ook meespeelt dat het half in de steigers stond voor renovatiewerkzaamheden (en waarschijnlijk ook deels het nog altijd slechte weer), maar dan nog vonden we het niet heel spectaculair.
Hierna volgden we de bordjes naar het eveneens beroemde San Marcoplein. Helaas vonden we dit ook erg tegenvallen. Zeker een gigantisch plein met aan de topkant de zeker wel schitterende San Marco Basiliek. Helaas vonden we het verder allemaal veel te gelijk en kolossaal. Veel liever zien we pleinen met het soort schitterende gebouwen zoals de basiliek, maar dan meer divers; niet alles, het hele plein bijna rond, exact hetzelfde; dezelfde bogen, dezelfde daken, dezelfde kleuren. Dit maakte het naar ons idee minder mooi. We hadden het er dan ook vrij snel gezien en liepen al snel naar onze laatste echte 'bestemming'; de Brug der Zuchten; de beroemde brug tussen het paleis en de gevangenis. Hier moesten vroeger de veroordeelden overheen lopen, alvorens ze in de kille en vochtige kerkers werden opgesloten. Via de raampjes van de brug zagen de gevangen dan voor de laatste keer het daglicht en de naam van de brug refereert dan ook naar hun zucht op weg naar hun laatste bestemming. Het was niet heel moeilijk te raden waar de brug was, want daar was het nog het allerdrukst tot dusver. Helaas viel ook dit een beetje tegen, al was het zeker wel een leuk bruggetje. De betekenis erachter doet nog het meeste.
Zo, dat waren onze bestemmingen eigenlijk al in Venetië. Zo schiet het wel een stuk sneller op, zo zonder reisboekje en wensenlijstje wat vooraf is opgesteld. Zeker en vast was er nog veel meer te zien en te ervaren in de stad, maar hier hadden we door het gebrek aan meer informatie weinig zicht op. We wilden ook niet teveel uitgeven in de stad – omdat het zo belachelijk duur is – dus besloten we vooral nog wat door de heerlijk kleine pittoreske straatjes met hun tientallen bruggetjes rond te dwalen. En ja, natuurlijk namen we halverwege onze dwaling ook deel aan een gondeltochtje. Véél te duur uiteraard, maar dat konden we niet overslaan hier in Venetië. Dit was zeker wel een hele leuke ervaring, ook nog steeds met de regen. We genoten er vooral van door de piepkleine waterstraatjes te varen en de zinkende stad vanaf de 'echte weg' te bekijken. En hoe bijzonder is het toch om te zien dat werkelijk álles hier via de waterweg gebeurd; een groenteboer met bootje vol groentewaar, iemand die net een IKEA-keuken had gekocht kwam voorbij en we zagen zelfs een aantal 'bouwbootjes' waar de timmerlui hard aan het werk waren om alles van de bootjes naar het betreffende pand te krijgen. Op het bootje werd er ondertussen cement gedraaid. Heel bijzonder!
Uiteindelijk zijn we zo'n 4 à 5 uur in de zinkende stad geweest en zijn we blij dat we het gezien hebben, maar zeker en vast moet de ervaring 10x beter zijn met een zonnetje. Mogelijk dat we het nog eens aandoen als we met de auto in de buurt zijn, want het is zeker wel een heel bijzondere ervaring. Eentje die we ook zeker wel aanraden om eens in je leven op te doen, zeker omdat de stad steeds verder zinkt en onzeker is hoe lang het nog 'goed' toegankelijk is.
In de middag vervolgden we onze weg naar het Gardameer, waar we uiteindelijk na weer bijna 2 uur rijden aankwamen. Inmiddels met de nodige frustraties vanwege de Italianen die absoluut niet kunnen autorijden en niets fatsoenlijk aan kunnen geven (zelfs knooppunten staan niet fatsoenlijk aangegeven..!). Na een tijdje langs het meer gereden te hebben, stopten we bij Camping Continental en mochten we een plekje uitzoeken. Dit is van onze hele vakantie de drukste tot dusver; vol met Duitse campers. We kozen een mooi plekje nabij het water en haalden de auto op. Net toen we bezig waren met de tent, begon het wederom te regenen (het was het laatste uurtje droog geweest). Nee.... herinneringen aan een regenachtige avond in Polen kwamen weer terug, waarin ons hetzelfde overkwam. Helaas, niets aan te doen, dus zo snel mogelijk zorgen dat de tent stond.
's avonds hebben we ons maar verwend met een etentje in het nabije dorpje Bardolino; een ruime kilometer verderop langs het meer. Een super schattig klein dorpje, waar we maar al te graag aanschoven in een warm restaurantje en genoten van de luxe van uit eten gaan. We werden heerlijk verwend met prosecco van het huis en heerlijke aperitiefjes. We lieten het allemaal toe en genoten van wederom een pizza (Renéetje) en een pasta met vis (Coby). Zo, even heerlijk laten verwennen, want na weer een dag vol regen, hadden we het wel eventjes gehad...
-
11 Oktober 2015 - 09:26
Carla:
Nog maar eens terug naar een zonnig Venetie dan. Varend er naar toe met een speedboot vanaf Punta Sabione zo mooi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley