Een magische wereld

Zivio!

Na het spannende avontuur vannacht, was het vanmorgen weer vroeg opstaan. Vandaag werden we om 9 uur verwacht bij de Krizna-grot, de nodige kilometers ten oosten van Postojna. Niet dat het zo ver weg was, maar rekening houdend met de bergweggetjes waar ze hier dol op zijn, was het toch wel 45 minuten rijden. Daarbij dat we er iets van te voren moesten zijn en het feit dat we zeker niet te laat wilden komen, wilden we dus om uiterlijk half 8 in de auto zitten. Dus om half 7 ging het wekkertje; ik wilde nogmaals de strijd met de douche aan; overtuigd dat ik nu echt ging winnen! En jawel hoor, de aanhouder wint en uiteindelijk, na drie maal proberen (3 maal is vast niet voor niets scheepsrecht), stond ik een een heerlijk warme douche. Ditmaal liet ik mij niet meer foppen met mogelijke natte kleren, dus alles liet ik gewoon in het halletje van alle douches liggen. Je zou wel heel zot en wanhopig zijn om mijn vieze stinkende kleren mee te nemen. Vanmorgen moesten we ons niet te bijzonder, maar vooral warm aankleden wat inhield een goede warme broek, hemmeke, shirt, Seven Hills trui en later nog de grote NAC-trui van Renéetje erover en het belangrijkste; 2 paar dikke sokken. We zouden het koud kunnen gaan krijgen! Drie paar vonden we wel wat overdreven, maar later was ik maar wat blij dat ik alsnog een derde paar aan had gedaan...

Na de nodige bammetjes op, zaten we op tijd in de auto en waren we om half 9 al op plaats van bestemming. Het was direct overduidelijk dat dit geen toeristische trekpleister was; we kwamen er alleen via een klein hobbelig zandweggetje, dwars door het bos voor ons gevoel. Met een flinke stortbui zou dit weggetje al een heel avontuur zijn; gezien de nodige modderstromen die dan vast en zeker mogelijk zijn. Gelukkig voor ons was het een droge dag en konden we over een droog paadje de grot bereiken. Aan het einde van het weggetje reden we tegen een rotswand aan met erin een behoorlijk groot gat met een groot hekwerk ervoor wat op slot zat; duidelijk niet voor iedereen toegankelijk. Er was een klein soort van zanderig parkeerplaatsje, voor een houten soort van huisje met zelfgebakken kleine pannetjes op het dak, een rek met een hoop folders en een aantal kaarten van het gebied aan de buitenmuren en een paar houten bankjes ervoor. Boven het houten huisje hing een groot houten bord met daarop; 'Krizna jama'. We waren dus op het juiste adres. Alleen waren we de enigen. Oh nou ja, we waren ook wel vroeg, dus we wachten geduldig af.

Niet veel later kwam er een auto met Sloveens kenteken het kleine parkeerplaatsje oprijden en we gingen er vanuit dat het de eigenaren waren. Een wat ouder echtpaar stapten uit en gedroegen zich min of meer hetzelfde als ons en bekeken het houten huisje en het folderrek nauwkeurig. Oké dit waren dus niet de eigenaren maar waarschijnlijk de andere 2 toeristen die samen met ons de excursie vanmorgen zouden doen. We maakten kennis en jawel; het was een Israëlisch echtpaar dat hier een weekje op vakantie was en met een huurauto wat door het land trok. Bijzonder toch wel om te horen dat zij op een aantal van dezelfde locaties als wij waren geweest, maar allemaal dus vanuit een hotelletje in Ljubljana... Ja, zo doen de meesten het in Slovenië dachten wij al; alles is toch wel redelijk op reisafstand met de auto. Tis dat wij gewoon zoveel mogelijk diversiteit willen meemaken, dat we lekker van camping naar camping trekken, maar dat is niet het meest gebruikelijke denken we.

Na eventjes met deze lieve mensen gepraat te hebben, kwam er wederom een auto met Sloveens kenteken het parkeerplaatsje op. Dit moest dan wel de eigenaar dan wel gids van het gebeuren zijn. Jawel, dit was een correcte gedachte. Een vriendelijke lange jongeman met een zacht gezicht stapte uit en stelde zich voor als Gasper. 'Like the friendly ghost, but with a G'. Hij had een hoop spullen bij zich in de auto, die hij even moest uitladen en in het huisje moest opruimen. Hij zou dat even doen en gelijk het kacheltje in het huisje aanmaken, zodat het er sebiet lekker warm zou zijn. Wij moesten maar eventjes buiten wachten. De nodige spullen kwamen voorbij; helmen, lampjes, accu's, laarzen en overalls. Nadat hij alles netjes op had geborgen (alles was weer schoon gewassen en schoongemaakt concludeerden wij), nodigde hij ons binnen uit en kregen we van hem allemaal een stel extra sokken (we moesten er persé 3 aan van hem), een stel mooi paar laarzen (jawel, van die groene) (wel een maat groter, wat echt niet anders kon met al die sokken aan), een schitterende overall (een knalrode) en een rode helm met daarop een hoofdlampje. Aan het lampje zat een oranje draadje naar een accu die je in je borstzakje moest doen. Zo, na alles aan en op gezet te hebben, puften we gauw naar buiten, want in het eerst zo heerlijk behaaglijke huisje was het met al die lagen kleding een saunaatje geworden. Buiten was het pas een graad of 10, maar nu heerlijk. We maakten eerst een paar foto's van onze gruwelijke sexy-outfits en vertrokken daarna naar de grot!

Gasper haalde een groot hangslot van het het hekwerk af en liet ons één voor één voorgaan; een stenen trap af de duisternis in. Ook al was het gat van de grot behoorlijk groot (meter of 4 hoog toch wel), al snel verloor het zonlicht het van de duisternis en hadden we onze lampjes nodig. Zeker bij het naar binnen gaan; daar onze ogen nog totaal niet gewend waren. Via het stenen trappetje kwamen we uit op een plateautje; hier hing een groot bord met daarop een plattegrond van de Krizna grot en hier legde Gasper ons eerst even het één en ander uit. Ik zal het op mijn beurt even aan jullie doen :-).

De Krizna grot is een 8km lange WATERgrot. Het bestaat uit in totaal 22 meren, die worden gevoed door ondergrondse waterbronnen in het Bloke- en Cerknicaplateau. De meren zijn van elkaar gescheiden door rotsformaties welke worden gevormd door minerale afzettingen; beter bekend als kalksteenformaties. In de grot kun je 3 soorten rondleidingen nemen; van 1, van 4 en van 7 uur. Bij die van 1 uur daal je in de grot af, loop je door de Berengang(waar die naam vandaan komt, wordt zo duidelijk) met diens grote zalen, en langs het eerste ondergrondse riviertje tot je bij het eerste meer aankomt. Hier stap je dan in een vrij grote boot (voor maximaal 20 gasten) en vaar je met de gids het eerste meertje over in zo'n 10 minuutjes. Bij de rondleiding van 4 uur (die wij dus deden), deed je hetzelfde, maar stap je aan de andere kant van het eerste meer over op een andere boot en doe je nog 12 andere meren aan. Je vaart uiteindelijk tot het 13e meertje, waarna je ook weer dezelfde weg terug neemt. Bij de langste rondleiding, die van 7 uur waar slechts een maximaal van 100 mensen per jaar aan mogen deelnemen, vaar je helemaal tot het einde van de 22 meren, waarna je ook weer dezelfde route terugneemt. De grot kent maar één ingang en dat is dus tevens ook altijd de uitgang.

Gasper vertelde ons zo ongeveer hetzelfde en gaf aan dat hij verderop in de grot, wanneer we bij het water uit zouden komen, hij nog meer uitleg zou geven; over hoe we dieper in de grot met dit stukje moeder aarde moesten omgaan. In hoe hij dit aangaf, met duidelijke klem, maar ook zeker passievol, merkte je al dat dit niet zo maar een gids was; niet zo maar iemand die het puur voor 't geld, als zijn werk doet, om mensen een verhaaltje te vertellen wat hij elke dag doet. Nee dit was een gids met passie, met niets dan passie voor hetgeen hij met ons zou gaan delen. Dit werd later deze ochtend nog vele malen meer duidelijk.

Eerst moesten we hem volgen, het pad verder, dieper en dieper de grot in. Het 'pad' was hier aangegeven met niets dan enkele witte linten los op de vloer. Met de hoofdlampjes was het goed bij schijnen waar je moest lopen, want ander licht was er al heel snel niet meer. Via de nodige rots(klim)partijen (waar we onze stabiele en zekere bergschoenen die op dit soort reizen onze beste vrienden zijn – toch wel erg misten) kwamen we bij de 'Grote Hal'. Dit was een – zoals de naam doet vermoeden – erg hoge hal(zo'n 15 meter hoog zeker wel; besef je even dat we ons in een GROT bevonden hé...) waar een glazen kist met lamp stond. Gasper klikte de lamp (op batterijen) aan en nonde, daar lag me toch een schedel! Van de – inmiddels uitgestorven – Cave Bear (Holenbeer) met als vergelijking een schedel van de nu nog levende Bruine Beer. Ter beeldvorming; die was 10x zo klein.... De schedel van de Cave Bear was zeker wel 60cm lang en 40cm breed...!!! Nonde, dat was een ding!! Je zal hem tegen zijn gekomen in de ijstijd........ Nou was dat niet zo'n ramp, want men zegt dat hij vegetarisch was, maar toch. Ik denk dat ik liever een hoekje om had gelopen. Als z'n schedel al zo groot was... Bedenk dan even de rest van het lijf.... :| Deze beer leefde hier in de ijstijd en kwam in deze grot klaarblijkelijk overwinteren. Er zijn veel en veel meer skeletten gevonden (die wonderbaarlijk goed bleven, doordat ze helemaal ingekapseld raakten door het latere water en kalksteen) en ze denken daarom dat dit tevens een plek was voor de beren om te sterven. In de ijstijd en de tijd dat zij hier leefden, stond er echter nog geen water in de grot. Alles was modderig of droog en dat verklaarde ook dat de beren behoorlijk diep wisten te komen in de grot. Bedenk wel dat het toen al net zo pikdonker was als nu en dat de beren alles op de tast deden. Dit is tevens ook terug te zien aan de rotsen; de beren klommen elk jaar eenzelfde route door de grot, waardoor de scherpe rotszijden gepolijst werden door hun vacht en huid; doordat ze altijd weer over dezelfde rotsen klauterden. Precies hetzelfde gebeurt nu met de laarzen van de bezoekers; die polijsten ook de rotsen waar het pad over gaat. Dit wordt overigens nauwkeurig bijgehouden met meetapparatuur dat geregeld in het pad ingebouwd zit. Maar heel bizar om bepaalde rotsen te zien, waarvan de kanten dus helemaal afgesleten zijn, doordat er blijkbaar eeuwen geleden elk jaar een gigantische beer overheen klom.... Even zo'n wauw-momentje... dat wij hier nu dezelfde weg min of meer afleggen als zo'n wonderlijk dier uit de ijstijd.. fantastisch..!!

Bij het glazen kastje lag ook een stuk rots op een plaat, die aan de bovenkant er uit zag als de rotsgrond waar wij ons over begaven. Her en der een stalacmietje en verder een laagje kalksteen. Echter, Gasper draaide de plaat om en waarempel, daaronder lagen nog de gigantische nagels en een gigantisch stuk bot uit een achterpoot van de holenbeer; maar nog in opperste staat! Hiermee toonde Gasper de werking van de kalksteenformaties aan; doordat na de ijstijd er een rivier en meren zijn ontstaan en doordat er mineralen in het water en in de rotsen zaten (en nog altijd zitten) die op den duur ook sterflocaties van de beren bedekten, zorgden deze hele combinatie er voor dat de skeletten van deze beren keurig behouden bleven. Vermoedelijk zijn er daardoor nog tientallen, mogelijk honderden andere skeletten in de bodem van de grot bewaard gebleven, maar zijn die (nog) niet ontdekt en mogelijk worden die ook nooit ontdekt. De onderzoekers die met deze fantastische grot van doen hebben, zijn namelijk zeer voor het behoud van de grot en waken er met allerlei meetapparatuur maar al te goed over. Wat in de bodem is beland (wat er ooit zo hoorde te belanden), zal er ook altijd blijven als het aan hen ligt.

Deze mooie houding had tevens onze gids van vandaag. Dat bleek al eerder, maar toen we na een half uurtje bij het water uitkwamen, nog veel meer. Gasper hield ons staande en dwong ons – zij het op zeer vriendelijke manier – om echt met de volle aandacht te luisteren en te kijken. Hij toonde het eerste riviertje aan en de diverse plekken in het water. Je had de randen en de poeltjes daartussen. Ook had het riviertje diverse kleuren. Donkerbruin kwam vooral aan de randen voor en was hard en stevig. Hier mochten we op lopen. Lichtbruin en wit was zeer fragiel en bevond zich vooral in de poeltjes en water verder van de harde randen. Hier mochten we absoluut NIET op lopen. Dit zou het direct beschadigen en dan zou het minimaal 50 jaar nodig hebben om weer op de oude kracht terug te komen. En dat mocht absoluut niet gebeuren. In het verleden is dat gebeurt en soms letten gasten niet goed op en stappen per ongeluk op het verkeerde stuk en beschadigen daarmee de grot. Ik denk niet dat Gasper ze uit zou kafferen of wat dan ook, ik denk dat ie dan nog altijd heel vriendelijk en beleefd zou blijven, maar ik denk ook dat er dan een stukje van z'n ziel sterft. Op zo'n manier en met zoveel passie en liefde praatte hij en bewandelt hij de grot; haast zíjn grot, alsof hij hem zelf mede gecreëerd heeft. Dus met heel héél veel voorzichtigheid bewandelden we de gehele verdere grot, en bij de riviertjes waren we helemaal extreem voorzichtig. Helemaal niet erg, want je merkt aan alles hoe deze mensen met dit bijzondere stukje natuur omgaan, en dat ze dat met niets dan liefde doen, zoveel anders als bij bepaalde andere locaties op de wereld, en zeker zoveel anders als bij de oh zo beroemde Grotten van Postojna. Tienduizend keer liever bewandeld en bewonder ik deze kleinere, maar minstens zo mooie grot, zij het niet veel en veel gaver met al die riviertjes en meren, maar ook alleen al door de houding en de passie die je meekrijgt. En het feit dat het gewoon niet om het geld gaat. Ja tuurlk willen deze mensen ook wat verdienen en ja tuurlk laten ze ook toeristen toe. Maar wel zeer beperkt en met heel veel waardigheid en voorzichtigheid. Niets dan lof voor deze mensen en deze grot.

Maar nog eventjes terug naar die verschillende soorten kleuren en dikte en sterkte in de riviertjes en bij de meertjes. Een bijzonder gegeven is dat door het water, er bepaalde mineralen en kalksteen meegevoerd komen. Op plekken waar het water stroomt en ondiep is, worden de mineralen en kalksteen sneller aan de rotsen afgegeven en hecht dit aan de rots. De randen waar het water overheen stroomt, groeien op deze manier 'vrij hard'; 1cm per 10 jaar. De poeltjes echter, waar het water niet over de rotsen (op de bodem dus) stroomt, hechten de mineralen en de kalksteen zich beduidend minder snel waardoor dit ook veel minder snel groeit; te weten maar 1cm per 100 jaar. Het gevolg hiervan is dat de verschillen steeds groter worden; de randen worden steviger en worden steeds hoger, terwijl de poeltjes gedurende een veel langere tijd zwak blijven en veel minder snel groeien.
Een ander bijzonder gegeven is dat het waterpeil over het gehele jaar genomen, elk jaar stijgt. Er zal een dag komen, dat de grot niet meer toegankelijk is, omdat deze helemaal vol met water is komen te staan. Elk jaar gebeurt dit al tijdelijk, wanneer er veel regenval of smeltwater de grot in komt, en zijn er geen rondleidingen mogelijk. Het water staat dan simpelweg te hoog. Meestal kan de 1-uur durende rondleiding nog wel doorgaan, omdat je dan enkel het eerste meer op gaat, maar de andere rondleidingen zijn dan niet mogelijk, simpelweg omdat je dan door sommige passages niet kan omdat je dan tegen het dak zit. In november (waarom dan precies was ons onduidelijk) gebeurt het eigenlijk standaard dat de langere rondleidingen niet doorgaan; de bootjes liggen dan echt tegen het plafond van de grot aan; en dat is op sommige plekken in de grot echt bizar om te bedenken, daar het op sommige plekken inhoudt dat het waterpeil maar liefst 6 meter hoger staat als op dit moment!! Gasper vertelde dat een paar jaar geleden het héél bizar was en dat ook de 1-uur durende rondleidingen niet door konden gedurende een aantal dagen, omdat de Grote Hal, in de Berengang, óók al helemaal vol water stond!!! Dat is echt een meter of 15!!! Dit gebeurde maar héél sporadisch gaf hij al aan, maar het gebeurt dus wel eens. Wij boffen dus maar weer!!!

Oké, terug naar onze excursie! Na alle uitleg gehad te hebben, mochten we in een vrij grote roeiboot stappen. Veel te groot voor ons 5-jes, maar het was dan ook alleen maar om het eerste meer over te gaan. Dit eerste meer was niet heel bijzonder (het went zo snel en we worden zo ontzettend verwend :$) en we waren dan ook heel blij dat we de 4-uur hadden gekozen :-). Aan de andere kant van het meer stapten we weer uit (op uiterst voorzichtige manier!) en liepen achter Gasper aan een aantal rotsformaties over. In het tweede meertje werd er niet gevaren, daar het daar te ondiep was en ze bang waren met de onderkant van de bootjes iets te beschadigen. Hier liepen we dus met uiterste voorzichtigheid en op alle aanwijzingen van Gasper (die dat overigens de gehele excursie keurig en heel helder deed) langs, waarna we bij het derde meertje bij een ander bootje aankwamen. Deze was al een stuk kleiner en heel wiebelig. Gasper gaf aan wie waar moest zitten (van te voren hadden we onze gewichten al door moeten geven, er is ook een maximaal gewicht toegestaan) en met Renéetje achterop, ikzelf met de Israëlische dame in het midden, de Israëlische man daar voor en Gasper op z'n knieën in het puntje voorop, vaarden we het derde meertje over. De onderkant van de boot was van plastic, waardoor je ook elke rots die we aanraakten kon voelen. Op sommige punten was dat wel spannend en moesten we ons gewicht precies verdelen, zodat we langs de ondiepere stukken konden, zonder het bootje uit te stappen. Dat is iets wat we vooral bij de eerste 8 à 9 meren héél veel moesten doen; uitstappen, stukje wandelen, tilde Gasper de boot erover en moesten we weer één voor één op bepaalde volgorde weer instappen. Maar later in de grot konden we op twee punten met de goede balans ook met z'n allen in het bootje blijven en zo langs de ondiepere stukken varen. Dat klonk wel spannend en ik moest er stiekem bij aan de Titanic denken, toen die de ijsberg aan de schraapte... De watertemperatuur deed me er eveneens al aan denken.. mogelijk dat ik daarom daar extra alert op was... Het water was namelijk maar een paar graden... brrrrrrrr.

Na het derde meertje, moesten we opnieuw uitstappen en een stukje klauteren; écht even klauteren, met de nodige kabels aan de muur, om uiteindelijk dan wel in het vierde meertje in ons bootje voor de rest van de tocht te stappen. :-) Zoals gezegd moesten we tot het 8e à 9e meertje nog flink regelmatig de bootjes in en uit bij de overgang van de meertjes, maar dat ging erg goed en vlot; we hadden echt een puike gids aan Gasper. Na het 9e meertje werden de meren groter en konden we steeds langer blijven zitten. Het 12e meer was het grootste van onze tocht en was maar liefst 350meter lang.

Onderweg zagen we wederom de mooiste kalksteenformaties en allerlei bijzondere vormen (met wat fantasie uiteraard). Zo kwamen we de Poort van Venetië tegen, een Piratenschip met bovenop een aantal Piraten en een gigantische paddestoel. Deze hing volledig boven het water en zat enkel aan de zijkant aan de grotwand vast. De hele roeispaan van Gasper kon eronderdoor en door het maken van golven, klotsten die flink onder de paddestoel en kwamen er heerlijk zwaar klotstende geluiden van terug. Ook zagen we een gigantisch ijsje (een héle grote stalactiet) en was er een orgel! Een échte haast! Dit was een hele rits 'gordijnen'; soort van stalactieten (die van het plafond naar beneden hangen), maar die allemaal aan elkaar zijn geplakt, alsof het echt gordijnen zijn. Net als de stalactieten zijn deze gordijnen hol en kon Gasper er met een stokje van een klokkenspel echt diverse tonen uit krijgen. Het was bijna een hele toonladder! Heel bijzonder :D.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het 13e meertje, bij Kalvarija; een bos van stalactieten en stalagmieten en een klein watervalletje ertussen. Het is dat je wéét dat je je in een grot bevindt, maar anders zou je echt kunnen geloven dat het gewoon nacht is en je je in een heel bijzonder bos bevindt. Zo bizar gewoon.
Hier maakten Gasper van ons een aantal leuke foto's en haalde hij een klein brandertje te voorschijn voor thee of koffie! En dus, na 2,5 uur in een grot te wandelen en te varen, bevonden we ons meer dan 100 meter onder de oppervlakte in een heel bijzonder, fantasie-achtig bos een lekker bakje thee te drinken! Hoe gek kun je het bedenken...?! :| We werden weer wat warm en na een leuke pauze, keerden we weer terug naar het startpunt van vandaag.
Op de terugweg roeide Renéetje mee waardoor we een heel stuk sneller gingen. Ook waren we inmiddels gevorderd in het in- en uitstappen en voelden we Gasper steeds beter aan. Alsof we niets anders deden ;-). Op de terugweg noemde Gasper nog wel alle mooie dingen die we tegenkwamen, maar maakten we geen foto's meer en genoten we vooral nog even van al dit bijzonders en deze hele bijzondere wereld.

Na een klein uurtje kwamen we weer terug bij het startpunt en liepen we in een goed tempo omhoog, terug naar het daglicht. Halverwege de boottocht, als wel als tijdens de wandeltocht terug de grot uit, vroeg Gasper ons even alle lampjes uit te doen en onze handen op de accu's te houden (daar kwam anders een klein rood lampje vandaan). En ja, dan gewoon eens even te ervaren wat dat met je doet. Héék bizar want je wacht eigenlijk tot je ogen aan het donker gewend zijn en je vormen gaat zien. Alleen ja, dat kwam niet. Omdat er gewoon écht geen enkel straaltje licht de grot bereikt. Zeker niet op de diepte en verte dat wij op een gegeven moment zaten. Maar gewoon al heel snel bij het afdalen niet meer. Het is werkelijk waar té bizar hoe dieren hun weg vinden in deze grot. Want de meeste dieren hebben net als wij ogen die alleen functioneren met een lichtbron. Hoeveel respect krijg je dan toch weer voor het dierenrijk in deze wereld.... Tuurlk overwinteren hier ook diverse vleermuissoorten (hele kolonies elk jaar, we waren nog nét voor het seizoen, anders hadden we dat ook mee kunnen krijgen!! :D), maar die hebben hun echolalie, net als bepaalde vlindersoorten die we ineens in de grot tegenkwamen. Maar ja, de meeste andere dieren hebben dat toch niet..
Toen we op het bootje zaten en alle lampen uit gingen, raakte ik binnen no time ook alle gevoel van richting kwijt. Blijkbaar waren we een heel eind rondgedraaid, maar ik wist echt niet meer wat voor en wat achter was. Je bent zo op zoek naar ergens een straaltje van licht, alsof je hele lichaam daar ook van afhankelijk is; wat uiteraard ook wel zo is natuurlijk, maar die ervaring ineens hebben, is héél raar kan ik je vertellen..
Doodstil was het trouwens niet; je hoorde steeds wel ergens (zij het in de verte) water druppelen of zachtjes klotsen. Nee, de absolute stilte op berg Triglav zullen we waarschijnlijk niet snel weder ervaren..

Maar goed, na ruim 4 uur zagen we uiteindelijk het daglicht weer en kwamen we vermoeid, maar met heel veel geluk en ervaring rijker, weer boven de grond. Wauw, wat een ontzettend gave ervaring!!! Wij raden echt IEDEREEN deze rondleiding aan; het is zoiets unieks. Een grot tientallen en tientallen meters afdalen en dan met een boot vervolgens kilometers over smaragdgroen en belachelijk helder water dieper en dieper moeder aarde in varen... Echt, moeder natuur is zo godsgruwelijk fantastisch en fascinerend!! Een absolute must do!!

Nadat we weer boven waren, was het even een hele opgave om alle kleding weer uit te krijgen en was je heel blij dat je weer wat minder lagen kleding uiteindelijk aan had. Boven was het ineens gewoon warm! In de grot is er altijd de constante temperatuur van 10 graden, maar door het stilzitten in het bootje (zeker bij de grote meren), koelde je behoorlijk snel af. Vandaar dus al die lagen sokken, waar ik dan ook zeer dankbaar voor was. :-)

We bedankten Gasper meer dan eens en evenwel onze leuke groepsgenoten. We wisselden nog e-mailadressen uit, want Isaac (de Israëlische man) stond er op om ons wat filmpjes te sturen, die zij gemaakt hadden gedurende de hele grottocht. Wij op onze buurt beloofden hen onze foto's te sturen; omdat we toch graag wat terug willen doen. Ze hadden zelf ook wel de nodige foto's gemaakt, maar ja, we willen wel iets terug doen en dit is het enige wat we nu konden bedenken.

Hierna namen we afscheid en reden terug naar onze camping. Na een rustige luncht ruimden we ons hele kampement op (helaas in de regen) en wilden naar de kust vertrekken. Echter kwamen we er toen achter dat ik mijn jas vergeten was bij de grot... En als het nu een oude versleten jas was, had het niet zo uitgemaakt, maar dit is wel echt een fijne jas die ik al de gehele vakantie gebruikt heb, dus toch maar even terug gereden. Wel de verkeerde kant op, maar vooruit. Uiteindelijk waren we toch wel 1,5 uur aan het rijden daarna (dus eerst naar het oosten, daarna naar de kust)... Wat is Slovenië toch heerlijk klein. Haha.

Bijna de gehele weg was het bagger weer en het ging steeds harder regenen.. :( Todat we ineens uit een tunnel nabij Koper kwamen en in de verte een klein zonnetje scheen. Daar moeten we naartoe!! En jawel, het geluk was aan onze zijde want in Porotoroz, helemaal in het westen van Slovenië, aan de Adriatische zee, scheen een fantastisch zonnetje! Halleluja! We gooiden de tafel en stoelen eruit, zetten ons binnententje op en hingen een zelfgefabriceerde waslijn op. Zo, alle natte zooi kon drogen! Na zo'n 2 uurtjes begon het in de verte te onweren (wat een fantastisch plaatje opleverde), maar waarna we ook maar besloten de rest van ons tentje op te zetten en klaar te maken. En dat was maar net op tijd, want het kwam me er toch een partij uit vallen..! Kanonnen!

Onder onze hele grote (gelukkig maar) paraplu zit ik nu ons reisavontuur te schrijven, en we hopen heel erg dat het sebiet ophoudt, anders wordt het onder tafel wat knakworsten oppeuzelen denk ik..... Nou ja, gelukkig hadden we veel geluk met het opzetten van ons tentje, anders hadden we wellicht wel een waterbed gehad... ;-)