Kloven(zoek)tocht en Ljubljana

Zivio!

Allereerst; lieve papa en mama Pijpers van harte proficiat met jullie 32-jarig huwelijk!!! Hopelijk hebben jullie een mooie dag gehad, net als 32 jaartjes geleden. ^_^ <3

Wij hebben in ieder geval een prima dagje gehad, zij het dat het niet zo heerijk zonnig was als destijds (alsof ik er bij was... ;-), maar naar de verhalen gehoord te hebben, is dit het idee). Vannacht hebben we het niet koud gehad; dankzij de extra dekentjes en heerlijk warme kruik. Wel weer waren we weer heerlijk op tijd wakker (zo rond 7 uur) en besloten we er maar weer op tijd uit te gaan. Het is wat als je op tijd je bed in duikt; dan ben je uiteraard ook op tijd weer wakker. Nou ja, ik dan, mijn lieve echtgenoot heeft daar minder moeite mee. Bij het naar buiten steken van ons hoofd uit ons warme tentje bleek het niet zo'n mooie zonnige dag als gisteren te worden; bewolking bedekte de hemel. Nou ja, je kunt ook niet altijd geluk hebben. Zo lang het maar droog blijft is er niet heel veel aan de hand. Helaas bemerkten we tijdens het ontbijt toch de nodige spetters (zij het in miezervorm, maar nat wordt je er nog steeds van), en was het even twijfelen wat we zouden doen; nu alles al opruimen of eerst nog even wat gaan wandelen. Na de weersverwachting gecheckt te hebben, besloten om toch maar eerst te gaan wandelen. Het zou wel mee vallen met de regen. Prima!

Na ons ontbijtje dus weer op weg gegaan; op naar de Vintgar-kloof; de volgende toeristische trekpleister die we toch niet over wilde slaan. We gingen expres in de ochtend gelijk op pad, in de hoop dat er dan nog de minste toeristen waren. Helaas; het was er al behoorlijk druk. We zijn dan maar wat blij dat we hier niet in het hoogseizoen zijn; dan kun je naar ons idee werkelijk over de hoofden lopen...

Maar goed; een gelukje; het is nu naseizoen en dus moeten we niet zeuren. Voor jullie beeldvorming; de Vintgarkloof is een 2 km lang ravijn, dat door de rivier Radovna werd uitgesleten in de rotsen. in 1891 werd de kloof eigenlijk per toeval ontdekt toen het waterpeil abnormaal laag was en er nader onderzoek gedaan werd. Overvallen door de schoonheid ervan, werd al snel besloten de kloof voor veel breder publiek toegankelijk te maken en al snel volgden er houten paden. Direct vanaf het begin was het daardoor al een toeristische trekpleister.

Terug naar het heden; er is geen woord gelogen over de absolute schoonheid van deze kloof. Het is bijzonder jammer dat er zoveel toeristen komen, want hoe gaaf zou het zijn als je hier in je eentje - of samen met je zielsmaatje zoals je kersverse echtgenoot - doorheen zou kunnen struimen. Een wandeling door de kloof is een wandeling over houten looppaden, soms op de nodige meters boven de rivier, met aardige steile klifjes met onder je bruisende stroomversnellingen en draaikolken. Met momenten kruis je middels houten bruggetjes de rivier en weer terug. Je loopt vrijwel alle tijd langs de steile rotswanden, waar je soms ook goed op moet letten - zeker als je wat groter bent - dat je er niet je hoofd aan stoot, omdat de rotsen behoorlijk overhellen. Combineer dat gezicht met het bruisende typische blauw-groene, maar altijd belachelijk heldere water en je hebt een meer dan fantastische wandeling!! Wij hebben er dan ook meer dan van genoten!! Aan het einde van de kloof steek je nog een laatste maal de rivier over middels een houten brug, waar onder je dan het water van de 16 meter hoge waterval Sum naar beneden klettert om daar verder te stromen, de vallei in. In sommige reisboekjes en folders wordt dit het hoogtepunt van de kloof beschouwd, maar naar ons idee was dat meer de wandeling daar naar toe, door de kloof middels de houten paden. Maar, ieder zijn ding natuurlijk. Hoe dan ook was het geheel fantastisch. We zijn zelf ook nog even naar beneden gewandeld, naar onder de waterval, om die ook in zijn volle glorie te kunnen aanschouwen. Onze kuiten waren het daar lichtelijk niet mee eens (als ze konden praten, zouden ze me behoorlijk uitgefoeterd hebben denk ik), daar ze nog herstellende waren van onze bergexcursie.. Wij vonden het echter al wel lang genoeg geweest, en tijd voor weer wat nieuws ;-).

We zijn weer hetzelfde pad terug de kloof uitgelopen, wederom genietend van het wonderlijks wat moeder natuur ons biedt op deze nog altijd verwonderlijke wereld. Terug boven nam mijn echtgenoot nog een lekker ijsje (ik snap niet waarom met ee temperatuur van slechts 15 graden) en bekeken we de kaart voor de volgende kloof van vandaag; de Pokljukakloof. Dit is een tweede kloof nabij Bled, eveneens 2 km lang, maar een stuk minder toeristisch. Deze hadden we om deze reden expres voor de middag bewaard; zodat we daar ook lekker van konden genieten en onze tijd konden nemen. In het reisboekje stond al dat het een minder begaanbare kloof was en je zeker je bergschoenen nodig hebt. Om deze reden dus ook vrijwel niet toeristisch. We denken dat we er uiteindelijk geweest zijn en het is ons in ieder geval overduidelijk waarom het niet toeristisch was.... Maar daar zo meer over..

Allereerst was het een kleine zoektocht met de auto. Vanaf Bled stonden er al borden met daarop de kloof, dus eigenijk verwachtten we geen problemen. Totdat dan de borden ineens ophielden... Euh oké. Dan maar zelf goed kijken want we wisten ongeveer wel waar de ingang moest zijn. We reden gelukkig niet hard omdat het - zoals tot nu toe overal in Slovenië - we tussen de bergen reden en het flink wat bochten bevatte. Ineens zag ik in een flits een bord met daarop de kloof. Even terug en jawel; dit zou de ingang moeten zijn. Het was nog één kilometer het pad op en dan zou daar de ingang zijn. Wij het 'pad' op, wat naar ons idee meer de achteringang van een boer naar z'n schuur of weiland was.. We kwamen langs een krap paadje tussen een huis en een schuur waar tientallen, misschien wel honderd oude ski's opgestapeld stonden. Een beetje een raar gezicht, maar goed. We reden wat verder en kwamen op een pad wat steeds minder duidelijk een pad werd.. Renéetje bleef maar doorrijden; we zouden wel goed zitten. Ondertussen kwamen we langs onwijs vergane glorie skiliftjes. Sleepliftjes, die er nog hingen, maar die helemaal vergaan waren. Het huisje waar je altijd op stapt, was ingestort en een ander huisje waar je kaartjes had kunnen kopen, was verwilderd. Onder de skilift en oude skipiste, stonden de koeien ons maar raar aan te kijken; alsof ze hier niemand anders meer zagen als hun eigen boer... Oké, nu begonnen we wel wat meer te twijfelen.. Klopt het toch wel? Ja, toch wel, het bord stond er ook en er stond ook duidelijk dat er tot uiterlijk 6 uur 's avonds stroom was... Nou ja, dan nog maar wat verder rijden. Nou ja, heel even maar dan, want het 'pad' begon steiler af te lopen en ik vertrouwde het echt niet; dat ging hem echt niet worden. Renéetje geloofde me maar en wilde keren, maar ook dat ging niet zonder slag of stoot.. De achterwielen maakten overuren en polletjes gras vlogen op de voorruit... Gelukkig slaagde het autootje van de andere dhr. en mw. Lokers er toch in grip te krijgen en ons in z'n achteruit de helling op te krijgen. Dan maar hier parkeren en te voet verder. Het moest hier gewoon zijn. Wij uitgestapt te voet verder. En waarempel, je gelooft het niet, daar stond een bordje met pijltje naar het betreffende pad voor de kloof. Wij dat maar gaan volgen. Eerst een stukje over een weiland, daarna haaks het bos in. Al snel was het bergaf, en flink ook. Lekker zacht lopen was het wel, over de zachte bosgrond met wel de nodige wortels. Lekker wandelen, soms wat voorzichtig de berg af dan. Tot ineens het pad weg was. Mijn lief had het gelukkig zo weer gevonden en met het nodige geklauter dwars door het bos, kwamen we weer op het goede pad terecht. Dalen dalen en dalen maar. Ondertussen kwamen we meer en meer omgevallen bomen tegen; omgevallen met wortels en al, alsof het graspolletjes waren die er door een reus uitgerukt waren. Even dachten we aan het zwarte rookmonster uit LOST, maar toen bedachten we ons dat het waarschijnlijk een lawine is geweest in eerdere winters, daar het hele golven van bomen betrof. Het kan hier dus flink tekeer gaan was onze conclusie.. We hadden dit gezicht al eerder gezien, in onder andere de Vintgar-kloof en onderweg.. Een behoorllijk breed gebied dus. De bomen hingen op de meeste plekken prima over het 'pad' heen, waar je wel moest bukken om er onderdoor te kunnen, en soms wat moest klimmen om er overheen te gaan. Op heel enkele plekken waren de stammen doorgezaagd, omdat ze in vol ornaat op het pad terecht waren gekomen. Na de nodige tientallen meters afgedaald te zijn (en nog een maal het pad 'kwijt' geraakt te zijn, kwamen we dan eindelijk onderaan in de kloof uit. Nou ja, naar ons idee was dit dus onderaan in de kloof. Zeker weten deden we het nog altijd niet, daar er wel bordjes met de naam van de kloof her en der stonden en we braaf die peiltjes volgden, maar we hadden nog altijd niet zo'n duidelijk startbord of iets dergelijks gezien. Op deze wijze wandelden we enige tijd door de kloof, klimmend en klauterend over de rotsen en de omgevallen of omgeknakte bomen. Voor ons was het inmiddels overduidelijk waarom dit niet toeristisch was; niet allen vanwege het zeer avontuurlijke pad, maar meer vanwege de zeer onduidelijke weg er naar toe; of beter gezegd; geen enkele duidelijkheid omtrent de start van de kloof. Na de nodige tientallen meters in de kloof beneden gelopen te hebben, vroegen we ons wel echt hardop af of we nu goed zaten of niet en hoe of wat verder. Na enige twijfel besloten we maar onze avontuurlijke excursie af te breken en dezelfde weg terug naar de auto te nemen. We waren te bang dat we toch niet op de goeie weg zaten en we misschien nog de nodige kilometers moesten klauteren eer we bij de échte ingang zouden uitkomen. Vooral omdat in het reisboekje en de folders toch echt stond dat er een parkeerplaats en duidelijke start zou moeten zijn... Achteraf gezien denken we dat we toch wel goed hebben gezeten, maar helaas, dat is achteraf. Ook meegespeeld zal zeker hebben dat onze spieren nog behoorlijk vermoeid waren van de afgelopen paar dagen en we ook nog dezelfde middag door wilde reizen naar Ljubljana en daar ook weer niet té laat uit wilde komen. Al met al was het reden om onze trip af te blazen en terug te gaan naar de auto. Dat maakte het er echter niet minder spannend op en we hebben alsnog een goeie dosis humor en avontuur gehad op dit zeer bijzondere pad :D.

Eenmaal weer boven, vonden we de weg gelukkig snel terug en genoten van een heerlijke vleesvolle lunch op de camping. Dit was het vlees wat we gisteren hadden gekocht voor het avondeten, maar door onze belachelijk grote lunch in Radovljca hadden we 's avonds laat alleen nog wat knakworstjes op. En omdat we vanmiddag door gingen naar de hoofdstad en onszelf een luxe avond en nacht in een hotel gunde, moest het vlees toch echt wel genuttigd worden. Zodoende hadden we een meer dan volle lunch! Hierna ruimden we in sneltreinvaart - alsof we al maanden niets anders meer doen - onze kampeerplek op en zaten we binnen 45minuten alweer in de auto; op naar de volgende bestemming; Ljubljana!

Binnen een uurtje waren we er al. Het land is echt zo belachelijk klein dat je echt overal binnen no time bent, helemaal wanneer je de snelweg kan pakken. Onderweg weinig bijzonders kunnen zien, omdat we dus juist over de snelweg gingen. Tot dusver hadden we juist heel veel binnendoorweggetjes en bergweggetjes gehad en ook veel weggetjes die dwars door stadjes en dorpjes kwamen. Het valt ons echt op hoe schetig Slovenië en de plaatjes hier zijn opgezet; zeker in de stadjes en dorpjes heb je hele kleine straatjes, die ooit gelegd zijn en daar zijn huizen omheen gebouwd, maar met de komst van het toerisme hebben ze gewoon alles zo gelaten en zijn de 'belangrijke' wegen, zeg maar waar veel toeristen overheen komen, gewoon niet aangepast en zo klein en schetig gebleven. Al meer dan eens kwamen we tegen dat een straatje simpelweg te nauw was voor twee auto's en er met behulp van meerdere spiegels ingeschat moest worden wie er eerst doorheen kan of wie moet wachten. Dit hebben we ook al op de meer toeristische plekken, zoals Bled, gezien. Wij vinden het fantastisch, omdat het juist zoveel schoonheid geeft. En juist niet het praktische, zoals in veel andere Europese landen het geval is. Dat alles maar voor de massa aangepast dient te worden. Heerlijk dat het hier zo anders lijkt te zijn. Verder is ons opgevallen dat de huizen buiten de echt grote steden allemaal gigantisch lijken te zijn en ze allemaal hun eigen flinke voorraad hout bij de deur hebben. Ook langs de bergwegen liggen soms hele stapels hout, die nog opgehaald of kleingezaagd moeten worden. Oh, wat zouden Renéetje, mijn beiden broers en lieve papa zich hier toch kunnen uitleven met het stoken.... En met hen vast en zeker nog veel meer mannen..

Nu weer terug naar vandaag; naar de 'grote' stad. Zoals gezegd waren we er gelukkig al vrij snel en reden we ook al snel 'in' de stad. Wat een ontzettend grauwe en grijze bedoeling... Totaal niet wat we verwacht hadden. We hadden juist gelezen over het hele kleine, pitoreske en elegante sfeertje wat de stad zou hebben, maar dit leek er in de verste verte niet op. Gelukkig betrof deze beschrijving niet het deel waar wij ons op dat moment bevonden, maar dat wisten wij uiteraard toen nog niet. Vol goede moed bleven we het centrum aanhouden en hopen dat het beter werd. Op een lijstje hadden we een aantal kleinere hotels geschreven, waar we graag wilden verblijven. Allemaal ver boven het budget van de campings tot dusver, maar voor één nacht wilden we ons dat gunnen; even wat meer luxe in de hoofdstad. We hadden uiteindelijk een hele duidelijke route uitgestippeld en zouden er binnen no time zijn, toen we steeds dichter bij het centrum kwamen. Helaas ging plan A niet door; de weg waar we eigenlijk in moesten volgens ons idee, was enkel en alleen voor bussen. Hé bummer. Dan maar een andere route razendsnel uitstippelen en weer proberen. Ineens reden we in het hartje van de stad en reden we middels een tunnel onder de heuvel door, die echt het hart van de stad symboliseerde. Oké we zijn dus wel echt op het juiste adres. Onder de heuvel door zouden we dan naar rechts en weer rechts moeten en daar zouden we dan bij het eerste gewenste hotel zijn. Euh, helaas, ook plan B ging niet door; wegwerkzaamheden en de hele straat lag open. Onmogelijk om er door te komen. Nonde kannonne, oké plan C; dan maar de parkeerplaats die nabij gelegen was en te voet verder. En jawel, driemaal raden; ook dat plan ging in rook op; die parkeerplaats was ook niet toegankelijk en we bevonden ons ineens op een andere opengebroken weg met éénrichtingsverkeer waar we ook niet meer af konden komen. Een geluk! Ineens was er rechts van ons een tijdelijke noodparkeerplaats!! Hoppa, daar als een gek op en parkeren. Zo, klaar met dat autorijden in een vreemde stad die ook nog eens open ligt (hoe erg hebben toeristen het afgelopen zomer wel niet in Breda gehad, flitsten door ons hoofd...). We parkeerden de auto naast een Belg met tevens dakkoffer die er allerlei digitaal materiaal voor de ramen had liggen. De gedachte was dat ze - als ze kwaad wilden - dan in ieder geval eerst die Belg zouden pakken en dan pas aan onze rommelcampingspullen-auto zouden beginnen.. Want een heel veilig gevoel hadden we niet echt daar.. Maar het idee was; snel naar het hotel en vragen waar we de auto veilig kwijt konden. Dus snel op pad dan maar!

Inmiddels liep het tegen het einde van de middag en waren we wel echt toe aan een hotelletje om even te relaxen en op bed te ploffen. Gelukkig hadden we het eerste gewenste hotelletje dan ook redelijk snel gevonden. Wel een vreemde omgeving; soort van appartementencomplex en op de 3e verdieping dan het hotel.. Oké, we hebben gekker gezien. Al die trappen op en naar de balie.. 'Nee, sorry', was het antwoord; volgeboekt. Oké geen probleem, pakken we de volgende. We kregen gelukkig een klein gedetailleerd kaartje mee met daarop alle hotels. De mevrouw met de meest volgespoten lippen die ik ooit heb gezien was zo vriendelijk 2 aanbevelingen te doen die ook nog eens redelijk dichtbij waren. Eerst die maar proberen dus! Maar helaas.. bij beiden was er ook geen plek meer... Het was wel érg druk in de stad kregen we het idee... Bijzonder.. Dan maar naar het hotelletje van ons eigen lijstje, wat ietsje verder, maar nog steeds in het centrum was. Opnieuw hetzelfde antwoord... Alles helemaal vol.... Oké, nu werden we wel wat zenuwachtig.. Zouden we toch nog wel érgens terecht kunnen..... Of werd het toch weer de auto in, op zoek naar een camping..? We besloten nog één poging te doen; bij Hotel Cubo, wat tegenover de parkeerplaats stond. We deden aarzelend de deur open; dit zag er wel héél chique uit en de lobby was bomvol... Toch maar even checken.. Nee ook hier; geen plaats, alles zit al vol... Wij teleurgesteld weer naar buiten; dan maar op zoek naar een camping. We waren bijna bij het stoplicht om over te steken, toen het vriendelijke kleine vrouwtje van de lobby ons aantikte; als we het oké vonden dat we pas om 9 uur vanavond op de kamer terecht konden, hadden ze nog wél een mogelijkheid. Oh, NATUURLIJK vinden we dat goed!! Met een hele brede grimas en dankbare ogen liepen we achter deze dame aan terug naar binnen. Nog niet nadenkend over de prijs... Bij de lobby werden we ontvangen door een lange blonde Sloveense meneer, keurig in pak die ons uitlegde dat er momenteel een speciale fotoshoot in de kamer werd gehouden, maar dat ze daar om 9 uur klaar waren en de kamer dan ook weer netjes was en klaar voor gebruik. Als we dit niet erg vonden, konden we er dan terecht. We mochten ook direct meelopen om de kamer ernaast even te bekijken, om te oordelen of we het wat vonden... Heel bijzonder, maar tuurlk, we lopen wel mee. De vriendelijke meneer ging ons voor en toonde ons een kamer.... Teringjantje... direct gingen de alarmbellen af; hoe duur zou dit grapje ons wel niet gaan kosten? Zouden we vannacht toch niet alsog op een camping staan... Want nonde, wat een fantastisch mooie kamer!! Een heerlijk groot bed, mooie wandtekening en een geheel glazen badkamer die je kon afschermen met houten panelen die je ervoor kon schuiven (geen idee waarom, maar goed). In de badkamer alles van glas (Jan zou dit zeker wel wat vinden ;-) ) en alles even supersonisch schoon en blinkend. Nou, de kamer was sowieso goedgekeurd hoor, we maakten ons nu alleen wel zorgen om de prijs...
We volgden de vriendelijke heer weer naar de lobby waar hij ons vertelde dat de normale prijs €300,- euro per nacht was........... Dat wordt hem dus niet vreesden we. Maar, zo ging hij verder, wegens de omstandigheden (dat we er pas na 9 uur op konden) werd het de helft voor ons en kregen we een all inclusive ontbijt erbij. Oké, daarmee gingen we direct akkoord. Hoe graag wilden we nu even de luxe die ons zo heerlijk voor ogen was getoond ook in daden omgezet zien. Het feit dat we maar liefst 50% korting kregen en de overvriendelijkste gastvrijheid, maakte dat we eigenlijk direct ja zeiden. We hadden onszelf al in het bed en in de douche gezien; de cognitieve dissonantie kon daar niet meer tegenop. En zo geschiedde het; we boekten een kamer in een belachelijk luxe 4-sterren hotel, hartje Ljubljana op het allerlaatste moment voor de helft van de prijs. Bofkonten dat we zijn!!

De vriendelijke gastheer gaf vervolgens aan dat we de auto alvast veilig achter het hotel konden laten parkeren en dat we reeds onze bagage in het hotel konden achterlaten. Zij zouden dan zorgen dat alles om 9 uur netjes op de kamer kwam te staan (nou ja, de bagage dan hè, niet de auto.. ;-)). Dat zagen we ook wel zitten; zodat de auto veilig zou staan. Wij dus snel naar de parkeerplaats en één extra tas (onze gele turkentas) klaargemaakt met extra spulletjes die we nodig hadden die niet in de koffer zaten (daarin zitten echt alleen maar kleren). Bij het hotel voor stopten we netjes en was het even wachten op de betreffende vriendelijke heer. Tijdens het wachten kwam er nog wel een gek voorbijgescheurd die bijna de spiegel van de auto afreed en waar Renéetje de nodige adrenaline van ervoer, maar gelukkig bleef het bij 'bijna'. Na een korte tijd kwam de heer van het hotel naar buiten en hielp hij met de koffers. Hoe belachelijk zag dat er uit.. Zo'n overkeurige chique meneer in pak die met onze knalgele kanariekoffer - vol met stickers voor de herkenning op drukke luchthavens - en een nog gelere turkentas van het Kruidvat, een overdeluxe 4-sterrenhotel in loopt. Wij met lichte schaamte op onze bergschoenen erachteraan. Nou, dat moet wel een hilarisch zicht zijn geweest... :P. Achja, zij verdienen er wat aan en wij konden onszelf even onderdompelen in luxe. Win-winsituatie dus! ^_^

Nadat we opgelucht weer buiten stonden, gingen we met een kaartje met tips toch nog even de stad in. We liepen wat door het oude centrum; wat precies de sfeer had die overal beschreven werd; oud, authenthiek en elegant. Het oude centrum is echt maar heel klein en daarmee is het pitoreske deel van de stad ook maar heel klein. Zodra je daar vandaan liep, werd het al snel minder warm en authentiek en al heel snel grauw en kil. We besloten daarom eigenlijk al heel snel dat we alleen vanavond wat rond zouden wandelen (we hadden nu toch de tijd) en morgen weer gelijk verder zouden gaan. In het reisboekje hadden we ook weinig bijzonderheden wat we wilden doen in de stad; het is niet helemaal ons ding, buiten wandelen in het oude centrum. Voor achitectuur en kunst is het hier wel fantastisch denken we; er zijn tal van galerijen en conventies; ook zijn er tal van verschillende stijlen te zien (zoals we lezen in de boekjes), maar wij zijn daar te weinig in thuis en hebben er te weinig interesse naar, dat het voor ons met een bezoek aan het oude centrum voldoende is. Zo liepen we wat rond langs het water en over de oevers met grote groene wilgen en diverse bruggen. Uiteraard stopten we wat langer bij de meer bekende 'Drie bruggen' en de 'Drakenbrug'. De 'Drie Bruggen' zijn in 1929 ontworpen toen de architect de opdracht kreeg om de ene brug die er lag, uit te breiden voor het groter wordende publiek. Hij wilde echter de authentieke brug behouden in de staat die het was en dus ontwierp hij er twee gelijkende bruggen aan weerszijden naast. Zo ontstonden er drie bruggen wat een bijzonder zicht geeft als je er langs en overheen loopt; tal van leuningkjes waar niet altijd gelijk duidelijk te zien is wat nou bij welke brug hoort. Bijzonder! De Drakenbrug ligt een stukje verder en was het eerste grote Jugendstillproject in de stad. De brug is in 1901 gebouwd ter ere van de 60e verjaardag van de Oostenrijks-Hongaarse koning Frans Jozef I. De brug dankt zijn naam aan de bronzen draken die aan de uiteinden op wacht staan. De legende is dat de legendarische reizigers Jason en de Argonauten met een draak vochten in het moeras ten zuiden van Ljubljana.

Na deze korte oude stad wandeling, besloten we de heuvel in de stad te beklimmen, waar we eerder met de auto onderdoor waren gereden. Volgens het reisboekje en de internetreacties, was het een fantastisch uitzicht over de stad, zeker met zonsondergang. Daar het bijna zover was, dachten we dat een prima tijd zou zijn en dus liepen we (met protest van de kuiten) langzaam omhoog. We konden ook wel de kabelspoorbaan nemen, maar dan moesten we weer betalen en ach, zo zagen we hopelijk ook nog wat meer van de stad zelf. Via een leuk, schetig, maar behoorlijk steil paadje kwamen we steeds hoger op de heuvel waar het pad jammer genoeg aan het einde overging in een houten pad met treden die een irritante afstand en hoogteverschil hadden. Voor mij eigenlijk perfect, maar voor mijn lieve echtgenoot was het zwaar irritant. Twee treden tegelijk lukte niet omdat ze te breed waren, maar steeds één tree was een te klein hoogteverschil. Nou ja, hij moest het er maar mee doen, maar irritant was het duidelijk. Onderweg naar boven en boven aangekomen hadden we niet echt een mooi uitzichtpunnt; overal stonden bomen of palen die het zicht zwaar belemmerde. Misschien aan de andere kant van de heuvel dachten we en we liepen eerst wat om het kasteel heen, maar overal bleef het uitzicht beperkt. Nou ja, misschien bedoelen ze dan vanaf het kasteel, dan sta je wat hoger. En zeker ook met nacht of schemer, als de lampjes aan gaan in de stad. En dus betrokken we het kasteel. Een heel oud kasteel, stammend uit de 11e eeuw maar liefst! Het kasteel heef verschillende functies gekend, onder andere ook een kazerne, armenhuis en gevangenis. Tegenwoordig is het omgebouwd in verschillende stijlen en is het eigenlijk alleen nog maar een toeristische attractie zonder eenheid. Iets wat wij heel jammer vonden, omdat we graag het oude kasteel terug hadden willen zien en daar iets over hadden willen leren. Het hele kasteel was echter verbouwd in verschillende onlogische lagen waar je gemakkelijk verdwalde. Overal was glas en ijzer, en soms ineens een oud stukje kasteel met een klein informatiebordje. Zo kwamen we bij toeval uit bij een oude gevangeniscel waar nog eeuwenoude tekeningen in de muur (die gevangen hadden uitgekrabt) te zien waren, en later valkbij de toren oude cellen uit vermoedelijk de gevangenistijd. Verder waren het vooral zalen voor diverse doeleinden (conferenties, trouwerijen e.d.) en bood het ons weinig voldoening. we hebben in een luxe koffiebar in het kasteel even gewacht op zonsondergang, zodat we vanuit de toren het beloofde mooie uitzicht hadden, maar daar bleek dat we maar liefst €7,50 per persoon moesten betalen.. Dat hadden we toch niet over voor een uitzicht en enkele foto's, dus hebben we het maar zo gelaten. We vragen ons ook echt wel af of dat daar dan het beloofde uitzicht te zien was.. Eigenlijk denken we dat dat ook wel mee valt, maar we zullen het nooit weten nu.. ;-)

We liepen weer terug naar het oude centrum en bezochten een restaurantje met typisch Sloveens eten die het hotel ons aanbevolen had. Juist net achter het middencentrum aan het water, omdat je daar meer betaalde voor het uitzicht dan voor de echte Sloveense keuken. Dus bevonden we ons er een straatje achter, in een klein, schitterend restaurantje waar we een aantal specialiteiten bestelden. Vooraf kregen we een mandje brood met een klein kannetje met soort olie en pompoenzaden. Zo, dat was ff lekker! Nog beter dan kruidenboter!! Als voorgerechtje kregen we een pannetje goulash aan een hanger boven een kaarsje om het warm te houden. Dit deelden we heel romantisch en het smaakte eveneens voortreffelijk!! We dachten dat dit enkel voor Hongarije de specialiteit was, maar hier smaakte het eveneens verrukelijk!! Als hoofdgerecht hadden we beiden een kalkoengerecht; ik met champignons en gefileerd wat wederom een perfecte keus bleek te zijn. Renéetje had het gefrituurd en zonder saus en dat was helaas een tegenvaller. Het was net schitzelf en zonder saus niet echt goed weg te krijgen. Heel jammer van het hoofdgerecht van Renéetje, want verder was het echt een onwijs goed diner. We hebben de vriendelijke ober die wat in de war was met onze nationaliteit doordat Renéetje het Argentijnse voetbalshirt aan had, toch een mooie fooi gegeven.

Onderweg terug naar het hotel deden we nog één stop bij een klein cocktailbarretje, omdat het nog geen negen uur was en hebben we onszelf beziggehouden met lieve woordjes naar elkaar en proefde Renéetje nog wat van het nationale bier. Net na 9 uur waren we weer terug in ons 4-sterren hotel en ploften we overdankbaar op het heerlijk zachte bed! Sebiet heerlijk warm douchen en een hele goede nachtrust tegemoet. Het was een zeer gevarieerde, leuke, maar ook vermoeiende dag. We vinden het voldoende zo, trusten allemaal!!!!