Climbing down the mountain and off to Bled

Zivio!

Een hele goede morgen allemaal! Vanuit een koud slaapzaaltje, ergens bovenop een bergrug tussen nog hogere bergen, in het nationaal park van Slovenië. Besef; gisteren hebben we een berg beklommen. Emotie: niet te omschrijven. Hoe gaaf!! Lekker wakker worden hoor!! ^_^

Helaas niet super lekker geslapen vannacht; het was toch wel erg koud, omdat de dekens steeds van het bed afgleden. Misschien hadden we toch beter beiden in een eigen bedje kunnen slapen, maar ja, dat gaat niet hoor, als pasgetrouwd stel! Dan maar wat koud hebben, we kunnen ons nog de rest van het leven verhitte. En dat zal zeker nog vaak zat gebeuren ;-) .

Ruim voor de wekker (die op 7uur stond) al opgestaan en gauw aangekleed. Met weer een flinke laag kleding, was het al gauw weer een prima temperatuurtje. Muts ging nog even in de tas, maar die zouden we met het afdalen zeker en vast ook opzetten. Nadat we alle dekens weer netjes opgevouwen hadden, stapten we weer op; richting de eetzaal. Daar waren we niet de eerste en afgaande op de geluiden van afgelopen nacht, waren we bij verre na niet de eerste en waren er zeer vroeg in de ochtend al de nodige trekkers opgestapt. Je kunt de berghut nameijk vanaf verschillende kanten bereiken, vanaf verschillende paden die aan allerlei kanten van de bergen omhoog komen. Wij zijn van het westen af gekomen, maar vanuit alle windrichtingen lopen paden, de één wat moeilijker dan de ander. Wij hadden overigens de 'gemakkelijkste'. De meeste die vanaf dezelfde kant als ons kwamen, doen de trekking zoals wij; eerst de berg op, in de middag helemaal door naar de top en de andere dag weer naar beneden. Er zijn echter ook trekkers die de ene dag omhoog gaan tot de berghut, dan overnachten en de volgende dag pas door gaan naar de top om vervolgens dezelfde dag de gehele afdaling te doen. Marko gaf aan dat de indeling die wij deden, het beste was voor ons , omdat we dan nog de minste last van vermoeidheid en spierpijn zouden hebben. Iets wat niet handig is als je de top nog wilt bereiken. Ook is het lekkerder om de tweede dag een minder lange dag te hebben en weer een beetje op tijd terug op plaats van overnachting te zijn. Daar zijn wij het meer dan ook over eens. Wat betreft de spierpijn viel het vanmorgen allemaal nog reuze mee (we hadden ook heel braaf nog gerekt en gestrekt, zoals Marko ons had aanbevolen, voor we ons bed in doken gisteravond). Marko gaf aan dat hij dat sowieso echt moest doen, dat hij anders ook flinke spierpijn zou hebben. Als hij dat al heeft, zouden wij het helemaal krijgen en een ervaring zoals na de Colca Canyon (dat we de dag van de klim 's avonds niet eens meer de bus in of uit konden op een normale manier), probeerden we nu te voorkomen. Dus deden we braaf rekken en strekken en de ochtend na de klim, deze ochtend, merkten we er dan ook nog niets van.

Op tijd aan het ontbijt, nog voordat Marko er was, maar we wachtten uiteraard braaf op hem. Met een paar boterhammen en wederom een heerlijke thee achter de kiezen, pakketje sandwhiches klaargemaakt door de eigenaaresse van de hut en een nieuwe fles water, waren we weer startklaar voor de tocht omlaag. Eigenlijk moest ik bij opstaan plassen, maar die drang verdween weer snel nadat alle kleren aanwaren. Gelukkig maar, want het waren 3 houten hutjes achter de grote hut, buiten, met een gat in de grond. Renéetje was de avond er voor geweest voor de grote boodschap, maar had al aangegeven dat ik beter niet kon gaan. Niet alleen gezien de hygiene, maar je kont vroor er dicht, zo hard woei de wind door het houten hokkie. Ik had sinds de ochtend van de klim niet meer naar het toilet gehoeven (heel bizar) en nu verdween het gelukkig ook weer snel. We zweten al het overbodige vocht er wel uit.

Eenmaal buiten nog wat foto's van het schitterende uitzicht gemaakt en begonnen aan de afdaling. De wind woei onwijs sterk en de wind sneed werkelijk in je gezicht, dus de extra kapuchon en handschoenen (die ik tot dan toe nog niet aan had gehad) gingen toch wel rap aan. Het eerste stukje afdalen was gelijk afzien; zo super steil, belachelijk gewoon. Mogelijk denken veel mensen dat afdalen beter is als klimmen, maar geloof me; je knieën denken daar echt héél anders over. Doordat het zo belachelijk steil is, kun je niet echt vlot naar beneden stappen, omdat knieën dan veel te grote klappen krijgen, plus houd je je eigen gewicht gewoon niet. Je zult dus langzaamaan moeten, maar dat zorgt ook voor veel inspanning. Van de beste Marko kreeg ik zijn loopstokken, om extra steun te hebben en m'n knieën wat meer te kunnen ontlasten. Heel lief uiteraard en ik heb er zeker gebruik van gemaakt, maar 4 uur later stonden er - uiteraard - weer twee blaren op m'n poezelige handjes.. Hoe kon het ook anders. Ik heb er echter niets van gezegd, omdat die man echt het allerbeste met ons voor had.

Gelukkig ging het na dit belachelijk steile stuk een stuk beter en was het weer veel plezier met het geklauter over de rotsen. Nu mocht ik voorop en Renéetje erachter en zagen we waarempel zelf ook steeds een overduidelijk 'pad'. We worden nog eens échte bergbeklimmers :D. Het leukste was het eerste uur, toen het vooral veel geklauter was en nog weinig echt 'pad' afdalen. Na een uur en 15minuutjes waren we terug bij de eerste hut, waar we nu doorliepen. We stopten wel ongeveer elk uur verder, maar hadden net van te voren op een fantastisch gave berghelling gepauzeerd, dus dat was nu niet nog een keer nodig. Al was de thee wel héél aanlokkelijk. De mensen van de hut waren de windmolens overigens uit elkaar aan het halen (de windmolens die hen voorzien van alle energie die ze nodig hebben); ze zouden vandaag of morgen ook weer vertrekken van de helling en terug naar hun huizen in het dal gaan. Elk jaar verblijven ze een aantal maanden op de helling in de hut en verzorgen ze alle bergbeklimmers die langs komen. Nu is het het einde van het seizoen en sluiten ze de tent gedurende de winter. Het is anders ook niet te doen voor hun, zo met die vrieskou en het gevaar van lawines. Al eens eerder heeft een lawine hun halve hut omver geblazen, dus heel veilig is het ook niet. Zij gaan zelf met de helikopter op en neer, net zoals de voorraden gebracht worden. Een stukje terug waren we overigens ook een helikopter tegengekomen, die op weg was naar de hoogste hut, waar wij overnacht hadden. Er stond echter zeer veel wind en de eerste keer haalde hij het niet. Hij draaide met een flink boog, nam meer aanloop en probeerde het opnieuw. Wij vroegen ons af of ie het de tweede keer wel ging halen, want hij ging steeds langzamer de wolk in. We zagen hem echter niet nog een keer terug cirkelen, dus volgens ons is het toch wel gelukt. Toch ook wel een gevaarlijk baantje hoor..

Terug naar ons. We liepen voor op schema, bijna een half uur, dus we gingen goed! Vanaf nu kwam vooral het 'pad' wat echt alleen maar af ging lopen met vrijwel geen geklauter meer, dus we verwachtten weinig problemen. Oei, weer een foutje. Een uurtje afdalen gaat prima, maar bijna 4 uur lang op zo'n pad... daar gaat je lichaam tegenin. Wat waren onze knietjes toch blij dat we weer een uurtje verder waren en er gepauzeerd werd. Oei oei oei, wat hadden ze het zwaar. Gelukkig was het een mooie dag met een lekker zonnetje en liepen we aan de goeie kant van de berg met weinig wind, want anders was het toch nog even afzien geweest. Nu genoten we zoveel mogelijk nog van het uitzicht en probeerden we zo min mogelijk aan de knietjes te denken, maar naarmate de tijd vorderde, hoe lastiger dat werd. Daarbij moest je ook wel goed kijken waar je liep, omdat hier de losse en duizenden steentjes het pad weer erg glibberig maakten. Ook liep er op bepaalde stukken water van de bergwand af, maar was dat door de afgelopen nacht verandert in ijs, wat nog niet gesmolten was omdat de zon nog niet hoog genoeg stond. Daar ging ik ook bijna op m'n snufferd. Het was oppassen geblazen!
Wat wel heel stoer was, was dat we één stel inhaalden (hetzelfde stel wat we de dag eerder op de top hadden getroffen), en we hen ver voor bleven. Bij de Colca Canyon waren wij degenen die continue door iedereen ingehaald werden en de laatsten waren, maar nu waren we de één-na-laatsten voor ons gevoel. We worden beter :D . Ook al gaat het niet om de snelheid ofzo, jullie kennen Renéetje.. ;-)

Gedurende de afdaling van ruim 4,5 uur, kwamen we weer via de veranderende omgeving van enkel en alleen rotsen, naar rotsen met mos, rotsen met gras, rotsen met struikjes, langzaamaan meer bomen, in uiteindelijk het dal met bebossing en een helder snel stromend riviertje. Fantastisch wederom. Marko liep het laatste stuk vooruit en daar liepen we, het kersverse echtpaar, vermoeid, met pijnlijke knieën en 4 gevoelige grote tenen, blaren in de handen, maar met niets dan trots en rechte rug, de berg af, terug naar de auto.

Wauw. wat een fantastische tocht. Wederom schudde Marko ons hartelijk en bewonderingswaardig de hand en feliciteerden ons met de voltooiing van onze tocht. Heel knap vond hij het, voor een jong stel met vrijwel geen klimervaring, weinig tot geen voorbereiding maar met een ijzeren wil en doorzettingsvermogen. Zo dan :D .

Nog in een waas van vermoeidheid en trots, wisselden we weer van kleding en legden alles netjes geordend terug in de achterbak van de fijne Ford. We kropen heerlijk in de comfortabele stoelen en lieten ons naar het dorpje Trenta terugbrengen. Daar dronken we nog een laatste drankje met onze meer dan fantastische gids en deelden contactgegevens uit. Tijdens de moeilijkste stukken van de tocht konden we zelf geen foto's maken, maar heeft Marko dit zeker wel gedaan. Ook wij hadden met onze camera op onze beurt nog een paar gave foto's van hemm op de top kunnen maken, dus we moesten zeker contact houden en deze uitdelen. We kregen ook zijn visitekaartje, die we zeker en vast kenbaar maken aan een ieder die nog eens naar Slovenië gaat. Een betere gids kun je je echt niet wensen. We hebben ons niets dan op ons gemak en serieus genomen gevoeld, fantastische man!!

Marko bracht ons vervolgens terug naar de camping waar we dan écht afscheid namen. Op de weg ernaar toe, vertelde hij nog dat hij sebiet nog een klimcursus ging geven; daarvoor was ie op de berg nog gebeld en ach, dat kon ie nog wel even gaan doen (die man is niet normaal). We kwamen toen toevallig ook net langs een basisschool met aan de ene buitenmuur ook een klimwand. Ohja, daar gaf hij elke week ook les aan de kleintjes van de eerse paar klassen; 9 leerlingen in totaal omdat er niet meer kinderen van die leeftijd in het dorp zijn. Maar even serieus; hoe gaaf is dat; gewoon in het lessenpakket van de basisschool KLIMLES! Dat zouden ze bij ons ook moeten doen :D Nou ja, klimmen is wellicht niet zo heel passend, maar dan maar schaatsen of het schoolzwemmen opnieuw invoeren. Iets van onze Nederlandse trots! :-)

Na een klein half uurtje bereikten we de camping en namen we afscheid. Zelf sprongen we daarna direct in de douche; HOE GODDELIJK kan een douche toch zijn!!! Echt, op dat soort momenten leer je dat pas te waarderen hoor. Na weer heerlijk fris te zijn, besloten we tijdens de lunch dat we eigenlijk nog wel door konden naar onze volgende bestemming. We voelden ons eigenlijk nog fit genoeg en hier in Bovec hadden we het wel gezien, dus waarom niet?! Dus zo bedacht, zo gedaan. Spullen opruimen, auto inladen en na een uur zaten we alweer op de weg voor de volgende bestemming; Bled wel te verstaan. We hadden wel even gekeken naar de weersverwachting, omdat we in Bled veel buitenactiviteiten willen doen en we met regen beter eerst naar Postojna kunnen gaan. Het zou echter droog blijven en de temperatuur zou min of meer hetzelfde blijven, dus kozen we voor Bled.

We bedankten en betaalden de camping-eigenaar welke ons ook nog allerlei tips mee gaf, en gingen weer op weg!

Hemelsbreed is Bled helemaal niet zo ver van Bovec, zo'n 60km, maar met de wegen die hier door en langs het nationaal park lopen, was het sneller om via Italië, via het Noorden en langs de grens met Oostenrijk te gaan; in kilometers verrrr om, maar in tijd vele malen sneller. Het was zelfs sneller dan dat we over de Vrsic-pas (waar we op de heenweg overheen waren gegaan) zouden gaan; een half uur zelfs! Dus ja, dan maar even omrijden via Italië, omdat we ook wel voor het donker op de volgende camping wilden staan, klaar en al.

Tegen half 6 kwamen we uiteindelijk aan op camping Sobec, in een dorpje nabij het wereldberoemde Bled. Dit blijkt een gigantische camping te zijn, met ook nu nog her en der kampeerders. Het was er echter nog heel erg leeg en we mochten gaan staan waar we wilden. We kozen veldje drie, waar de kleinere plekken waren - wij denken alleen voor tenten - naast het meertje van de camping. Een schitterende plek vinden wij zelf. Net onze kampeerplaats helemaal ingericht en gedaan en zo een lekker Nederlands potje koken.

Terugkijkend op vandaag was het wederom een knotsgekke dag; vanmorgen stonden we nog op een bergplateau op 2400 meter hoogte, zijn we in 4,5 uur afgedaald, hebben we alles opgeruimd en zijn we via een flinke omweg naar de volgende camping gegaan. En nu zitten we hier. Gekkewerk, maar precies zoals wij het graag doen. Dit is pas vakantie !!