Berg Triglav - Bergbeklimmers in de dop!!

Zivio!

WAT EEN FANTASTISCHE DAG!!!!!!!!!!!!!! Vandaag hebben we de hoogste berg van Slovenië beklommen; Triglav, met een hoogte van 2864 meter!!! We hebben er circa 7 uur over gedaan om van het begin (circa 1000 meter hoog) tot het uiterste topje van de Triglav te geraken. In totaal circa 1864 meter geklommen. Dat is dus circa 260meter per uur STIJGEN!! Of in minuten; bijna 5 meter per minuut... Bijna te gek als je er zo over nadenkt, vooral als je je beseft dat het niet ff een uurtje klimmen was, maar 7 uur lang. In totaal hebben we vandaag eigenlijk 9 uur gelopen, maar we stopten vrijwel elk uurtje kort en met de lunch zo;n 20minuten. Ook hebben we het laatste 1,5 uur weer omlaag geklauterd, terug naar de berghut, waar we zouden overnachten. Dat was dus niet meer klimmen, maar telt wel zeker mee met de activiteiten van vandaag. Maar laten we even bij het allerbegin beginnen...

Vanmorgen ging het wekkertje om 6uur. Gauw eruit, bammetjes voor onderweg smeren, tasjes pakken (spullen lagen al klaar) en op naar de ingang. Rond 10 voor 7 kwam Marco, onze fantastische gids eraan. Gelijk in de auto gesprongen, de kleren en materialen zouden we bij het begin van de route wel fiksen. Onderweg vertelde Marco al het één en ander over de komende 2 dagen en hoe en wat vandaag er uit zou gaan zien. Heel veel hebben we er niet van opgeslagen of het is alweer in ons geheugen weggezakt, overrompeld door de fantasische beelden en herinneringen die later die dag aangemaakt werden... !! ;-) Na zo'n 30 minuutjes stopten we vlakbij Trenta, om de sleutel voor een slagboom op te halen, om zo nog iets dichter bij het startpunt van het pad te kunnen geraken. Gelukkig had z'n vriend de sleutel klaargelegd, dat scheelde zeker een uur extra lopen. Eenmaal langs de slagboom, nabij het dorpje Trenta (waar wij eventueel zelf de andere route, naarde Triglav-meren hadden gelopen, als deze tocht niet door was gegaan), vervolgden we de route via een zeer slingerend weggetje tussen allerlei kleinere boerderijtjes. Wat moet het schitterend zijn om hier te wonen.. In de zomer althans, want in het najaar en gedurende de winter schijnt hier geen zon; dat haalt ie niet door de hoge bergen overal eromheen. Daarbij het is het wel schitterend, maar ook erg gevaarlijk. Het gebeurt regelmatig dat er lawines zijn; in de winter met sneeuw maar in de zomer en andere getijden ook met rotsen. En dat heeft al meerdere malen flink wat huizen beschadigd. Dat is de prijs van het wonen in zo'n fantastisch mooie omgeving..

Maar goed, we waren op weg. Na een korte tocht over deze slingerweg stopten we aan het eind ervan en parkeerde Marco de auto naast één andere die op het kleine parkeerplaatsje stond. Een ander bergbeklimmer, die hij goed kende; 'ah al vroeg op pad!'. Marco zelf en een aantal ervaren klimmers, schijnen de berg op een dag op en neer te kunnen..... Van te voren vonden we dat al gekkewerk, maar nu we de tocht zelf hebben gemaakt, vinden we het helemaal volslagen gekkewerk.. Dan ben je ff goed en in fantastische conditie!!! Respect! En respect zouden we nog veel meer krijgen gedurende deze tocht...

Geparkeerd, daar waren we. Oké, in alle vroegte (en koudte) uitstappen en eens kijken naar alle meegebrachte spullen. De achterbak van de grote Ford Mondeo ging open en hoppa, alles wat we nodig hadden kwam te voorschijn; Voor ons beiden een stikgoeie en mooie daypack; groter dan een normale rugzak, maar zeker veel kleiner als een backpack. Alleen leken ze wel het meest op laatstgenoemde. We kregen ook beiden een op maat-klimtuigje met helm (oké, het wordt dus écht serieus een berg beklimmen.....). Hij zelf had ook (bleek later) flink wat touw en klimhaken e.d. in zijn eigen daypack. Niet voor niets, zo zou later blijken. Oké die konden wat verder onderop, die zouden we pas vanmiddag nodig hebben. Check. Daarna diverse lagen kleding; thermobroeken, een stevige bergbeklimbroeg (niet echt een skibroek, maar het had er nog wel het meest van weg), zelf hadden we one thermoondershirts van Zweden gelukkig bij en aan, daarover kregen we een speciaal trekkingsvest (flink ademend en snel drogend), een speciale bodywarmer en daarover een windjacket (ook weer zo'n speciale en nonde die was lekker zeg!). In onze daypacks zaten verder nog handschoenen (Renéetje had heerlijke leren aan de buitenkant met fleecevoering aan de binnenkant, perrrfect!) en een dikke muts. Oké, we gingen het onmogelijk koud hebben. Kleding ook check. Daarna de tas verder vullen met broodjes, water en chocolade en zouten koekjes voor onderweg om alle benodigdheden voor je lichaam aan te kunnen vullen en natuurlijk wat schoon ondergoed en schone shirts. Mogelijk dat we wat gingen zweten... ;-) Tot slot ook - uiteraard - de camera, voldoende geld (bovenop zo'n berg kost alles het dubbele, daar het met helikopter gebracht moet worden), paspoorten en een telefoon, ICE. Marco nam daarbij dus ook nog de nodige meters en meters aan touw, een lading klimhaken en noodpakketjes van van alles en nog wat mee. Hij bleek ook een aantal jaren reddingswerker geweest te zijn op de bergen hier in Slovenië (gaf een rete veilig gevoel kan ik je zeggen), dus hij was wel zeer goed voorbereid op alles. Nou, alle spullen dus ook check. Klaar om te starten!!

07.45uur. Perfecte tijd. Op weg gingen we! Voor de duidelijkheid, vanaf meter 1 was het een omhoog gaande weg, met heel af en toe een aantal meters vlak of kleine stukjes naar beneden als je langs een soort dal of iets dergelijks kwam, wat je daarna uiteraard weer mocht 'herstellen' door extra steil of veel te klimmen. Het was gedurende de eerste 4 uur een zeer goed te doen pad; het hellingspercentage viel redelijk mee (10 a 15%), over het algemeen genomen dan. Het pad zelf was ook prima, al was het met momenten zeer glad. Het gehele pad was namelijk een steentjespad en met momenten veel losse stenen en veel losse kleine steentjes. Op die momenten moest je wel erg opletten, want daarop glijd je gemakkelijk uit. Het pad begon in het bos, waar we af en toe kleine stukjes met gras en zand hadden, wat overheerlijk liep (vergeleken bij de rest, en dit merkten we met name op, toen we de dag erna terug liepen en het een geschenk uit de hemel bleek om 'zacht' te kunnen lopen). Al snel werd het echt een steentjespad en veranderde de omgeving langzaam maar zeker. Eerst vooral bos en heide, daarna verdwenen langzaamaan de bomen en bleven er struiken over en uiteindelijk was er geen groen meer te bekennen, enkele en allen rotsen en stenen. Maar dat was pas na zo'n 3 à 4 uur. Dit veranderde uiteraard héél geleidelijk.Wat wel echt een fantastische ervaring was, om dat zo bewust te zien veranderen.

Na elk uurtje wandelen stopten we voor een korte pauze zogezegd. Even zitten, drinken, een chocoladekoekje en/of een tucje, en een paar happen brood. Niet teveel en zeker niet te lang blijven zitten, maar eventjes je lichaam laten herstellen, om er weer een uurtje tegenaan te kunnen. Heel bizar, maar naarmate we langer liepen, vloog de tijd echt steeds sneller voorbij en waren de stops steeds sneller, zo leek het. Al zat er toch echt wel steeds een uur tussen. Mogelijk ook omdat we naarmate de klim vorderde, de klim wat zwaarder werd en we steeds wat meer toch moesten gaan klauteren. Dan ineens leek het pad verdwenen, of was het ook werkelijk verdwenen door de afgelopen rotslawine of zware regenval en was het pad werkelijk weggespoeld. Er wordt geen nieuw pad aangelegd, maar de vele hikers vormen dan gewoon een nieuw pad eromheen, zodat je weer op het originele pad uitkomt. Het originele pad is overigens al vóór en ten tijde van de Eerste Wereldoorlog aangelegd, door soldaten en krijgsgevangenen. Op sommige plekken was dit nog zeer duidelijk terug te zien en stonden er in de muren ook jaartallen gekerfd. Ook een bruggetje langs de bergwand op veel de aardige hoogte van circa 1800m, was nog intact. Bizar dat zoiets ouds, nog altijd in 'prima' staat is en veelvuldig gebruikt wordt. Zéér veelvuldig, met name in de zomer blijkbaar, want dan is de top en berg ook overbevolkt met alle hikers van heinde en verre die de berg komen beklimmen. Eigenlijk hadden wij vet veel geluk dat we zo super laat in het seizoen gaan, want nu was het in heerlijk rustig. We kwamen zeker wel de nodige mensen tegen en uiteindelijk verbleven er in de berghut waar we overnachtten, ook tal van andere hikers, maar bij lange na niet zoveel als in het hoogseizoen.

Na zo'n 3 à 3,5 uur werd het pad een minder duidelijk pad en kwamen we steeds vaker een stuk tegen waarbij er toch wel wat geklauterd moest gaan worden over gigantische rotsblokken. Marko liep en klom op z'n dooie gemak alsof het ook het meest duidelijke pad ooit was, waar wij regelmatig moesten gniffelen omdat er echt geen pad te ontdekken viel, in onze optiek. Maar wij volgden braaf en hadden het meer dan naar ons zin. Op deze hoogte kwamen ook de steeds mooiere uitzichten tegen en begonnen we op de hoogte van andere bergwanden te komen. Steeds adembenemender werd het. Ook Marko genoot er elke keer weer zichtbaar van en gaf aan dat het nog altijd een geluksmomentje was als hij op deze hoogtes kwam, ook voor hem.

Goed, na 4 uur was ons eerste echte 'punt' bereikt; de eerste berghut waarvan we helaas de naam niet meer weten. Vanaf nu was het pad meer afwezig dan aanwezig (in onze optiek) en was het een vanaf nu dan ook meer klauteren dan wandelen. In de berghut hielden we een iets langere pauze en dronken we overheerlijke thee (echt een fantastische, wel mierzoette, maar echt heerlijke thee). Eigenlijk wilden Renéetje en ik direct onze jassen en truien uit doen, omdat het zweet ons nu wel echt uitbrak, in de warme hut, zeker met een warm bakkie thee. Dat raadde Marko ons echter zeer af; dan koel je namelijk veel te snel af en daarbij blijven je andere kleren vochtig van het zweet. Beter kon je een ander kledingstuk erover aandoen of je jas gewoon aanhouden, dan was alles zo droog en voorkwam je de sterke afkoeling. Oké, hij is de meest ervaren gids die we in jaren ontmoet hebben (zeker als je z'n visitekaartje ziet..!!) dus we deden braaf wat hij zei. Ook kregen we bij de thee een zakje magnesium; even laten smelten in je mond en dan rustig doorslikken. Goed voor de versteviging van je spieren. Oké, ook dat namen we direct aan voor waar en volgden we in z'n voetsporen. Ik denk als hij had gezegd dat naakt op je kop in de sneeuw gaan staan, goed was geweest om wat voor reden dan ook, we dat zelfs nog hadden geloofd.... :P

Anyway, naar weer wat opgewarmd te zijn, gingen we na zo'n 15minuutjes weer op pad. Op naar de volgende berghut, zo'n 1,5 à 2 uur verder. Dat zou ook onze overnachting worden, maar eerst zouden we nog de top van de Triglav gaan beklimmen vanuit daar. Maar zo ver waren we nog niet; eerst nog maar naar dit hut zien te komen. Oh, in de eerste hut lag een gastenboek, en uiteraard schreven we vol trots onze namen en nationaliteit op. Even bladeren, maar zo ver we terug bladerden, kwamen we geen andere Nederlanders tegen. Woehoeeee zijn wij ff stoer :D.

Oké, weer op pad, voor de komende 1,5 à 2 uur dus. Nou ja 'op pad'. Hier was het pad dus zoals gezegd vrijwel helemaal verdwenen en was het meer de rode streepjes en rood-witte rondjes volgen, waar iemand met veel fantasie een duidelijk pad voor ogen had. Van de ene rotspartij klommen we op de andere, en met handen en voeten klauterden we via de ene keer stalen pinnen, de andere keer via een stalen kabel de bergwand op. Hoger en hoger. En soms mochten we weer even over een 'echt' pad lopen met steentjes en vrij breed. Want met dat geklauter bevonden we ons gewoon 80% van de tijd op een bergwand of richel. Echt super cool :D Wel vroegen we ons af wat de laatste 1,5 uur zou zijn, als we hiervoor nog geen tuigje of helm op moesten en we ons hier nog niet hoefde te zekeren... Nou ja, dat snapte we later wel. Met veel geklim en geklauter, maar ook zeker met heel veel plezier, kwamen we steeds dichterbij de tweede hut; Dom Planinka, op 2400 meter. Op een gegeven moment moesten we een stukje berg opklauterden en zagen we op het topje een dal voor ons liggen; met ineens een heel mosachtig grasveldje. En daarin alleen meer namen en tekens en tekeningen, gemaakt van stenen. Flink grote stenen, want we stonden er op aardige hoogte boven. Een super tof uitzicht waar we uiteraard een foto van hebben gemaakt (hiernaast zijn er nog veel meer foto's gemaakt uiteraard, we hopen heel erg dat het 'pad' er goed op te zien is..!). Hierna was het alleen wel het dal in- (of af-)klauteren (hoe noem je het) waarna we dus ook weer een heel eind extra omhoog moesten. Maar goed, Planinka kwam steeds dichterbij en het laatste stuk was een vrij overzichtelijke berhhelling zonder grote rotsen waar een duidelijk pad in te onderscheiden was. 'Oh, we zijn er bijna! Nog ff die helling op!', was onze gedachte.. We hadden het niet fouter in kunnen schatten. Nonde, wat was dát steil! Om de zoveel meter moesten we echt stoppen, m'n longen trokken het echt niet. Opnieuw leek ik wel een zware roker vanaf mijn 14e.. (dat is niet hè, dus kun je nagaan!). Renéetje had er ook wel wat moeite mee, maar Marko ademede maar lichtelijk zwaarder als de rest van de tocht (bizarrrr..!!). Goed, na de nodige stops kwamen we dankij de NOAD-mentaliteit toch zeker wel boven en waren we heel erg blij dat we weer even warm binnen aan de thee konden en heel even konden bijkomen. Inmiddels beonden we ons dus al op 2400 meter! Nog 464 meter te gaan! Poepie-eindje hè, zou je denken. Maar daar zouden we nog ruim 1,5 uur over gaan doen....

Even stukje terug. We waren dus even aan het bijkomen in Planinka. Hier moesten we onze klimtuigjes en helmen tevoorschijn halen en de tassen herschikken. Marko haalde het extra touw tevoorschijn, van minimaal 8 meter en stopte alles nauwkeurig terug in z'n tas. De klimgordels gingen aan, klimhaken werden bevestigd en de helmen gingen op. Check. Klaar voor de laatste klim van vandaag; op naar de top!!!

Het eerste stukje vanaf de hut was redelijk overeenkomstig met de laatste 1,5 uur. Een redelijk herkenbaar pad, met veel losse en kleine steentjes met af en toe wat geklauter over grote rotspartijen. Toen het stenen-pad begon te verdwijnen en de rotsten echt definitief de plaats ervan innamen, moesten we stoppen en knoopte Marko ons behendig aan elkaar. Renéetje achteraan, ik in het midden en hij voorop. Met een aantal super stoere en handige knopen (die hij uitlegde, maar die ik echt niet na kan maken), zaten we binnen no time stevig aan elkaar. En ja hoor, daar gingen we, verder de berg op. In het begin was het een beetje gek en voelden we ons 2 stoute kindjes of kindjes die te snel afgeleid waren en afdwaalden (ik noem geen specifieke namen), zeker omdat wij de enige leken te zijn en we ook echt 'oudere' mensen tegen kwamen die weer van de top afkwamen, terug op weg nar de berghut. En dan waren het mensen van tegen of over de 60, die 'gewoon' ff de berg op- en af waren geklommen. Wij vragen ons echt heel erg af HOE in godsnaam! Als het voor jeugdigen al een pittig klimmetje is... We hebben zo ontzettend veel respect voor de Slovenen, voor wie de klim van de Triglav echt een traditie is, die je minimaal één keer in je leven gedaan moet hebben, maar die het naar ons idee allemaal veel vaker dan 1 keer doen. En dan op die leeftijd.... R e s p e c t!!!

Terug naar ons. Ons afzien haha. Op rij achter Marko aan, vervolgden we onze weg. Zoals gezegd in het begin wat onwennig en iedereen die we tegenkwamen (die 'gewoon' zelf even de berg op en af gingen), keek ons vriendelijk, maar toch ook wel geamuseerd aan, maar na een half uur waren we daar wel overheen en na een uur waren we er helemaal niet gegenereerd door, want áls we een misstapje of misgreepje hadden gedaan, hingen we in ieder geval aan Marko en elkaar vast én aan een stalen kabel (als we dan tenminste net op zo'n punt waren, maar dat was op de meeste punten wel hoor moeders en schoonmoeders ;-) ). Al heel snel gimg het klauteren over rotspartijen over in waar klimmen middels staalkabels, zekeren en heel veel handen- en voetenwerk. En over steeds smaller wordende richeltjes en langs steeds steilere hellingen. Hoger en hoger. Maar van angst was geen sprake, we genoten werkelijk waar van elke stap en elke klauterpartij. Want HOE gaaf was het besef, dat we gewoon EEN BERG an het beklimmen waren?! Wie kan dat nou zeggen?! Een echte berg, met alleen maar rotsen, geen begroeing en volle bak sneeuw op de top? Zo'n ding wat boven de wolken uitsteekt?! Ja, een echte BERG! Nou, heel weinig denken wij, en wij deden dat toch maar 'ff'. En daar zouden we van genieten ook!!! ^_^

Na zo'n uurtje klauteren, kwamen we aan op de eerste top, de kleine Triglav. Hier verschenen de eerste herdenkingsbordjes (ook die zijn er genoeg onderweg naar de top). Verschillende soorten helaas. Van mensen die getroffen werden door de bliksem tijdens de bergtocht en van mensen die gevallen zijn. Meer dan genoeg plaatjes kwamen we jammer genoeg tegen. Je beseft je dan ook wel hoe fout het kan gaan en hoe zeer je op elkaar en op je eigen passen moet letten. Maar van angst wonderbaarlijk écht geen sprake. Mogelijk door de spanning, mogelijk door het feit dat we aan Marko (zeer ervaren bergbeklimmer en reddingswerker) vastzaten of simpelweg omdat het niet kraakhelder was en je niet heel ver de diepte in kon kijken (al kon je toch tientallen meters omlaag kijken en zag je echt wel de steile hellingen onder je). Hoe dan ook, geen angst, alleen maar genieten! Bovenop de kleine Triglavtop, was het inmiddels rond het vriespunt en stonden we herhaaldelijk in de sneeuw. Dit was dan ook extra oppassen geblazen omdat het niet alleen op die plekken glad was, maar doordat de sneeuw onder je schoenen bleef plakken, ook je vervolgstappen extra glad waren en je dus voorzichter moest zijn. Dat met het feit dat we vanaf dat punt onszelf echt bovenop de bergrug bevonden en je op momenten echt een heel smal paadje had om te volgen (hier was vrijwel nonstop een taalkabel om je aan te zekeren) en je er niet naast moest stappen, omdat je dan zo een aantal tientallen meters omlaag zou glijden. Het was ook aardig koud geworden en de wind stak op. We beseften ons eigenlijk pas later dat we toen middenin de wolk zaten en het daarom ook een stuk donker was. Maarja, dat besef je je niet echt direct, als je het nog nooit zo hebt meegemaakt denk ik.. Héél bizar. Maar het werd nog bizarder zoals je later zult lezen.

Langzaam maar zeker vervolgden we onze weg over de bergrug, op naar de hoogste piek van de berg. We kwamen steeds minder mensen tegen en het leek erop dat wij de allerlaatste waren die naar boven gingen. We waren nog prima op tijd volgens Marko en we zouden ook zeker voor het donker weer terug in de hut zijn, dus geen reden voor zorgen. En ja hoor, langzaam maar zeker werd het hokje met de vlag op de top steeds zichtbaarder en na een laatste kleine klautertocht waren we er..... BOVENOP DE BERG, met beiden voeten in een dikke meter sneeuw! YATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!! We liepen naar de vlag en daar feliciteerde Marko ons heel hartelijk met onze allereerste bergbeklimming! We hadden het heel goed gedaan, super goed qua tijd en zonder klagen! Hij was zeer over ons te spreken!

WOEHOEEEEEEEEEEEEEEEEE we stonden bovenop de hoogste berg van Slovenië, hoger KONDEN we gewoon niet, er was niets meer !!! Hoe ontzettend gaaf is dat dan!!!!!!

Na onze topvreugde gevoelde en gedeeld te hebben, kalmeerden we wat en maakte de trots plaats voor rust. De laatste twee mensen die net voor ons vertrokken waren vanaf de berghut, maakten zich op om weer omlaag te gaan en we bleven met z'n drieën over. Op dat moment brak ook de zon ineens door en werd het kraakhelder. Boven de wolken wel te verstaan. En toen kwam de rust.

Een oase van rust.

We zetten ons neer op een rots en werden alledrie stil. Zo ver je kijken kon, niets dan wolken, met aan de rechterkant, heel in de verte, op zo'n 200km afstand, stak er nog een berg zijn kop boven het strakke wolkendek uit; één van de hoogste bergen in Oostenrijk (Oostenrijk.... besef je dat even...). Verder niets dan wolken. Zo ver je kijken kon. Wolken. En de zon. En stilte. Absolute stilte. Geen énkel geluid. Geen wind, geen dieren, geen mensen, geen zaken die geluid maken door de mens gemaakt. He-le-maal niets. Vaak heb ik gedacht op plekken; 'goh wat is het hier rustig en stil'. Nu besef ik me; dat was het niet. Er waren áltijd nog geluiden, mogelijk alleen van de natuur wat ook prachtig en rustgevend is, maar geen stilte. Zoiets als boven op berg Triglav heb ik het nog nóóit meegemaakt. Zo'n absolute stilte. Om emotioneel van te worden...




Na een geruime tijd genoten te hebben, hoorden we ineens stemmen. En ja hoor, vanuit de andere kant kwam er een jong stel (in korte broek, we maakten ons enigszins zorgen) de berg op. Voor ons een teken om zo maar weer eens op te stappen. We moesten ook zorgen dat we voor de schemer weer terug bij de hut waren. Niet alleen voor het duister (bedenk je eens hoe onwijs DONKER het wel niet zou zijn op zo'n bergrug...!), maar ook voor de kou. Het zou hier binnen no time onwijs afkoelen en dat heeft niet zo'n gunnstig effect op de vermoeide spieren en het conentratievermogen, waar we na zo'n lange dag klimmen toch al het nodige op in hadden moeten leveren. Dus; tijd om weer op te stappen. Marko raadde het andere stel aan om ook niet te lang meer te blijven vanwege die redenen en wij begonnen aan onze weg terug. We wilden nog wel even tekenen in het gastenboek op de berg, maar dit lag er helaas niet meer. Ontzettend jammer, want dan was het nóg echter geweest. Maar goed; voor ons is het meer dan echt en dat is voldoende.

De weg terug. Hoe bizar was dat! Boven op de berg was het heerlijk toeven in de zon. Ook al lag er flink sneeuw, toch had je het gevoel dat het er zo 20 graden had kunnen zijn (ook al hadden we de nodige lagen kleren aan, toch voelde het zo). Maar zodra we een aantal meters aan de afdaling begonnen waren, koelde het bizar hard af. Reden; de wolk waar de zon zijn warme stralen niet doorheen kreeg. We zakten in de wolk, zekerden ons aan de staalkabel en merkten direct dat die al helemaal bevroren was. Amai; opschieten dus. Maar wel héél voorzichtig. Dat de kabel bevroren was, betekende namelijk ook dat de bergwand al bevroren raakte en het dus spekglad zou zijn binnen nu en een heel korte termijn. Het eerste stuk van de afdaling was ook nog eens aan de kant van de wind, dus degenen met een beetje fantasie; je snapt hóe koud dat was ineens. Binnen no time waren onze brilglazen (van de zonnebril die je met de sneeuw boven écht nodig had), haren en wimpers bevroren. Heel kalm aan dan maar afzakken. Gelukkig ging het afdalen toch wel een stuk sneller dan het klimmen en wat waren we blij dat we op een gegeven moment aan de andere kant van de berg verder gingen met het pad. Weg wind en direct voelbaar een groot aantal graden warmer. Nog steeds niet écht warm hoor, maar alles beter als die vrieskou!

Na een korte afdaling kwamen we - te gek voor woorden - nóg een stel tegen die de klim naar de top aan het maken waren. Ze hadden al helemaal bevroren haren, zelfs hun kleding zag er wit door, maar toch wilden ze nog verder. Ze vroegen of het nog ver was en of er nog mensen waren en of de zon er scheen. Marko gaf keurig op alles antwoord, maar raadde hen sterk aan niet verder te klimmen, maar te gaan dalen. Ze luisterden niet naar hem en we hopen heel erg dat ze het gehaald hebben.. Marko was er duidelijk niet over te spreken dat ze door gingen, maar ze moesten het zelf bepalen... Hij vond het echter meer dan zeer onverstandig..

Zakken, zakken, zakken en misschien hebben we het verdrongen of hebben we het niet meer kunnen opslaan, veel sneller dan gedacht kwamen we de herkenbare stukken van de heenweg tegen en waren we weer terug bij de berghut Dom Planinka. Voor mijn lieve Renéetje leek het helemaal een waas, daar hij inmiddels onwijze hoofdpijn had gekregen en het laatste stuk op de automatische piloot heeft gedaan. Wat de reden uiteindelijk was, weten we nog niet; waarschijnlijk een combinatie van de spanning, vermoeidheid, opperste concentratie gedurende een aantal uur en de snijdende wind en kou. Mijn arme echtgenoot had het echter niet meer en was maar wat blij met de pijnstillers die ze in de berghut hadden voor hem. Gelukkig zakte toen de hoofdpijn vrij snel. Mijn arme mannetje toch.

Terug in de berghut kwamen we overigens vol trots binnen en alle andere klimmers die we eerder tegen waren gekomen keken naar ons idee ons met bewondering aan. Dat leek ons dan, of het was onze eigen trots dat we dat zo zagen; hoe dan ook; wij voelden ons de bom! Meer dan dat!! :D

Vermoeid maar onwijs voldaan ploften we neer en kregen nog een simpel maar prima bakje pasta met kaas. De berghut zou binnenkort sluiten dus veel keus in eten was er niet meer, maar dat deerde ook helemaal niet. We waren al blij dat we wat warms en smaakvols naar binnen konden werken. Net voordat we ons diner kregen, werd ik óók nog eens op de hoogte gebracht van het meer dan heugkijke nieuws dat we met de softbaldames KAMPIOEN zijn geworden!!!!!!!!!!!! Nonde kanonne, daar moet op gedronken worden!!! Dus zodra we een rustig moment terug beneden hebben, gaat die champagnefles KNALLEN!!! KAMPIOENUHHHH!!!!! :D

Nadat de hoofdpijn van Renéetje wat gezakt was, besloten we na één theetje ook ons bed op te gaan zoeken. Het was inmiddels een uur of 8 en dat was laat zat. Marko had voor ons een apart slaapzaaltje geregeld (er kunnen zo'n 100 klimmers overnachten in deze hut, op diverse slaapzaaltjes in diverse hutten), maar omdat het zo rustig en laat in het seizoen was, was het te regelen dat wij een apart zaaltje kregen, waar normaal 5 mensen kunnen slapen. De bedden waren niet heel breed, maar toch kropen we er samen in één. Elkaar warm houden leek ons een prima plan. We trokken de nodige extra dekens onder bed vandaan en kropen zeer, zeer, zéér voldaan tegen elkaar aan in het kleine houten bedje. Wat zouden er mooie dromen volgen.... wat een FANTASTISCHE dag was dit!!!!!