Schitterend stukje moeder natuur

Zivio!

Vannacht heerlijk geslapen in ons eigen tentje met slechts 1 extra deken. Mijn husband Renéetje had het daar nog warm mee zelfs, dus de nachten zijn hier gelukkig een stuk minder koud als in het hogere Kranjska Gora. Gisteravond lukte het helaas niet om het vuur aan te krijgen; maar we hebben inmiddels aanmaakblokjes, dus vanavond gaat dat zeker en vast wél lukken!

Maar eerst even terug naar vanmorgen. Na een prima nacht heerlijk relaxed opgestaan en ons ontbijtje genuttigd met gebakken eitjes. Een beetje te vroeg werden we echter al door de eigenaar van de camping geroepen, omdat de bus van de excursie er al was. Oké, in vlot tempo dan maar even alles in de afwasteil gedonderd en wat warms en onze wandelschoenen aangetrokken. De ziplines beginnen op een behoorlijke hoogte, dus het idee was dat we zeker en vast ook wat klimwerk moeten doen. In de bus gearriveerd zaten er ook onze medecampinggenoten, het Duitse echtpaar in. Nu vernamen we pas dat ze hier al meerdere dagen stonden, maar dus steeds met hun camper op pad waren geweest. Vandaag gingen ze raften en wij kregen klaarblijkelijk een privé-excursie ziplinen! In het dorpje bij de receptie van de excursies, maakten we kennis met onze gids van vandaag; Andreas. Van hem kregen we een tuigje en een helm. Heel fijn vond ie het dat we wandelschoenen aan hadden. Veel later vanmorgen snapten we waarom; toen bleek dat ie enkele weken terug twee zeurende Belgen begeleid had bij het ziplinen, die het op slippers deden... Waren ze boos dat ie daar stomme grappen over maakten en de flipflops met ducktape aan hun voeten had vastgemaakt... Ja.. wat dachten ze nu zelf... Nou ja, wij waren in ieder geval iets beter voorbereid, al vond ie het hilarisch dat ik mijn gewone jas bij had... Ik zou de meest chique dame zijn die ging ziplinen. Dat in combinatie met mijn fantastische bruidsnagels zeker en vast... Oké dat ging hem dus niet worden dus liet ik m'n jas maar uit. Het was toch niet zo heel koud vonden we. Echter ging hem dat ook niet worden en kreeg ik de jas van de chauffeur. Nu was ik net als 'one of the guides'. Vet cool.

Na enig gescheur de berg op over toch wel redelijk goede wegen, zij het zonder vangrail, stapten we uit en kleedden we ons volledig aan. We weten inmiddels redelijk hoe die tuigjes aanmoeten, dus stapten we er alvast in. Dat viel natuurlijk op en we gaven aan dat we ook het ziplinen al wat vaker hadden gedaan. Scheelde weer wat uitlegwerk dacht ie, maar in Laos ziplinen ze toch net ff wat anders als hier hoor... Dus de uitleg was meer dan welkom. Na een korte wandeling kwamen we bij de baby-wire voor de uitleg. We kregen nu geen stokje om te remmen, maar moesten het met onze speciale handschoenen doen. Dat was voor mevrouw Lokers ff wennen, omdat je nu je hand achter de carabine op de kabel moest houden en de kabel licht naar beneden moest trekken. Dit alles wel in een continue beweging, dus niet met schokjes of tikjes op de draad. In Laos met de houten rem moest dit wel, anders zou het stokje te heet worden en dan had je binnen no time geen brake meer. Nou ja, het klinkt heel logisch, en dat is het uiteraard ook, maar toch moest dit kleine ding driemaal op de babywire op en neer om het goed onder de knie te krijgen; of meer letterlijk 'in de vingers'. Dhr. Lokers deed het - zoals met de meeste dingen - in één keer perfect.
Een andere behoorlijke afwijking in de uitleg van hier met die in Laos (eigenlijk was alles compleet anderd), was dat je ook beide handen óp de poulie moest houden, de gehele rit, tenzij je moest remmen uiteraard, daar had je dan ook een hand voor nodig. Dit zorgde er echter ook voor dat je niet echt een aanloopje kon nemen en kon springen, waar dat in Laos wel met gemak kon, zeker toen we er al wat handiger in werden. Daar moest je de poulie namelijk aan de onderkant strak naar beneden trekken (wat prima ging, omdat je ook met je gewicht er aan hing). Maar hier ging dat dus niet, en moest je van begin af aan al in 'vlieg'positie zitten (en dus kon je geen extra vaart maken..).
Maar goed, alles was duidelijk, dus hop, daar gingen we.

Het waren in totaal 5 ziplines, kriskras dezelfde kloof over, met steeds hetzelfde uitzicht. Jullie zullen het al wel lezen; dat was iets wat teleurstellend. De snelheid was prima hoor en de afstanden ook (de langste was 700 meter en daarop kon je zo'n 75km per uur halen), maar ja, toch steeds datzelfde uitzicht hee.. Dat was in Laos wel ff anders, maar goed, het was alles behalve saai hoor, ook omdat mevrouw Lokers het remmen met de handen niet héél relaxed vond. Ook haalde mevrouw Lokers de overkant tot tweemaal toe niet; het ding was te klein en daardoor te licht met te weinig vaart. Zucht. Dus tot tweemaal tot was het blijven hangen, op tijd de eigen rem erop, omdraaien en jezelf omhoog trekken naar de kant. Niet zo erg, maar als je zo'n 20meter te vroeg stil hangt, is dat nog een behoorlijk eindje trekken. Dus als een aapje ging ze tweemaal het laatste stukkie kloof over. Gelukkig hebben we totaal geen hoogtevrees en konden we ondertussen wel van het toch wel prima uitzicht genieten. Dhr. Lokers had nergens last van en suisde alle keren met meer dan voldoende vaart de kloof over. Wat overigens wel een toffe toevoeging was, was dat we bij de tweede kabel, in tandem gingen; dus aan elkaar vast. Lekker knus als pasgetrouwd stel de kloof over op een paar honderd meter en met de nodige tientallen kilometers per uur. ^^

Tussen de ziplines door maakten Andreas de nodige grappen en was het soms de vraag of ie nou serieus was of niet. In de meeste gevallen niet. Voor ons was het wat aftasten, zeker in het begin, maar hij had het volgens on prima naar z'n zin. Ook hebben we steeds naar bepaalde paddestoelen gezocht, die blijkbaar goddelijk lekker moeten zijn. Helaas was iemand hem voorgeweest en waren ze nergens meer te bekennen. We kwamen wel tientallen andere soorten tegen, maar die waren óf giftig of niet lekker genoeg. Helaas kon hij niet krijgen wat ie wilde, maar leerden wij een hoop bij.

Op de terugweg was ie wel lichtelijk teleurgesteld dat we het ziplinen van vandaag 'maar' een 9 gaven (het was toch niet helemaal wat we gehoopt hadden - ja we weten het, we zijn verwend :$ ;-) ), maar hielp ie ons al snel weer super erg, door een gids te bellen die eventueel met ons de berg op wilde. We gaven aan dat we heel graag de 2-daagse excursie berg Triglav op wilde doen, maar dat dat niet ging i.v.m. de sneeuwval. Hij beaamde het en tijdens het telefoongesprek met de andere gids, bleek ook dat die dat ook had gehoord. Deze ging echter morgen de berg op en verder kijken wat de omstandigheden waren en of we eventueel met wat meer uur, toch de klim konden maken. We gaven wel direct aan dat we dan wel extra kleding en dergelijke nodig zullen hebben, omdat we niet verwacht hadden dat het al zou sneeuwen nu. Dat zou niet het probleem zijn gaf ie aan, dus we hopen nu heel erg dat het toch nog gaat lukken. Super tof van Andreas dat ie dat wilde regelen, we moeten hem er zeker nog een dikke fooi voor geven. Morgenavond komt de andere gids op de camping langs en dan horen we meer.. Spannend!!
Verder gaf Andreas de tip om nog te gaaf raften en te canyoing, van de hoogste en gevaarlijkste waterval. Die schijnt het allertofst te zijn. Dat was dan ook zeker de planning! Helaas bleek bij terugkomst op de camping dat door de vele regenval, het canyoing ook niet mogelijk was op het moment. Eigenlijk was alleen het raften en het kanoën voor gevorderen mogelijk. Dat laatste zijn wij niet, dus besloten we toch maar te gaan raften. Iedereen steekt daar ook zo over af, dat we het eigenlijk niet kunnen overslaan op schijnbaar de beste en mooiste raftplek van Europa. En door juist de vele regen, is het waterpeil voor het raften juist extra gunstig. Dus daar maken we dan maar dankbaar gebruik van :D.

Bij terugkomst deden we eerst onze verlate afwas en was het tijd voor een lekkere luch. Het Sloveense brood smaakt goed en zorgt dat je zo vol zit! Met volle magen besloten we even later weer op pad te gaan; even rondtouren naar nog wat volgens de reisgids, mooie plekken.

De eerste stop was bij Slap Boca, een waterval zo'n 6km ten zuiden van Bovec. Het zou de spectaculairste waterval van Slovenië zijn, die van uit een rots vrijwel direct 106m de diepte in klettert. Na een korte klim kwamen we uit bij het plateautje waarvandaan je de waterval het beste kon zien, maar wij vonden het persoonlijk erg tegenvallen. Die mening werd bekrachtigd aan het einde van de middag, maar daar komen we nog. Het is zeker wel een mooie waterval, met een hard geluid van het water dat naar beneden klettert, maar om het nu spectaculair te noemen... dat ging ons een beetje ver. Desalniettemin was het een prima stop en is het zeker wel een mooi stukje natuur te noemen.

Onze tweede en gelijk laatste stop van vandaag was in het plaatsje Kobarid, nog verder te zuiden van Bovec. Het plaatsje staat bekend om de Italiaanse invloeden, maar wij vonden ook dat wel een beetje meevallen. Nu zeg ik eerlijk dat ik van Italië enkel Rome heb gezien, dus mogelijk moet ik gewoon zwijgen, maar toch. De Italiaanse invloeden zijn in ieder geval gekomen doordat het plaatsje lange tijd bezet is geweest door de Italianen; vanaf de Eerste tot de Tweede Wereldoorlog. Niet de minste tijd dus. Er is dan ook een groot museum over deze tijd en over het dorpje tijdens de beiden Wereldoorlogen. Omdat we liever de natuur in doken, over een route die langs de resten van deze tijden liep, hebben we het museum even gelaten voor wat het was. We hadden wel een perfecte parkeerplaats overigens; pal naast het museum en wat even later bleek, precies op het startpunt van de historische wandelroute die we wilden lopen. :D Dat wisten we toen echter nog niet, dus doken we de souvenierwinkel van het museum in, om nader informatie over het historische wandelpad - genaamd Kobariska zgodovinska pot) - te verkrijgen. Daar werden we zeer vriendelijk geholpen en kregen we een gratis kaart met daarop de wandelroute met extra informatie. De route betrof 5km, maar ons werd verteld dat we er zo'n 2,5 à 3 uur over zouden gaan doen. Nou, zez heeft niet gelogen, want 3 uur later kwamen we inderdaad pas weer terug bij de auto.... Moeten jullie raden waardoor we er zo lang over gedaan hebben.. over eigenlijk zo'n klein stukkie.... Nee nee, niet verdwaald, maar juist, bergje op, bergje af, bergje op, bergje af, en dat nog een aantal tientallen keren... En ja, uiteraard hebben we bij enkele stops ook wat langer gewacht omdat het er zo godsgruwelijk schitterend was, dat we er de nodige foto's van moesten maken. Maar ook dat, komt spoedig.

Zoals gezegd konden we direct de route op en liepen we binnen no time het stadje uit. Al snel bevonden we ons bij het eerste mooie uitzicht; de Napoléonbrug over rivier Soca, die inmiddels al behoorlijk heftig was geworden. De brug an sich was al een waar geschenk van vadertje geschiedenis, maar dat in combinatie met het belachelijk bijzonder gekleurde water van de Soca rivier, maakte het een plaatje uit de hemel. Wauw. Echt onvoorstelbaar mooi. We waren ons nog aan het vergapen aan het prachtige uitzicht, tot achter ons een horde toeristische ouderen opdoemde. Oh jee, snel de brug op voor wat foto's zónder toeristen (nou ja wij dan..) en aan de andere kant ons maar even verder vergapen, al was die kant minder mooi als het eerste aanzicht. De Napoléonbrug was echter niet meer de brug van origine, die eigenlijk stamt uit 1750, al was ie inmiddels wel zo gerestaureerd dat het er veel op doet lijken, klaarblijkelijk. In mei 1915 werd de oorspronkelijke brug opgeblazen door de Oostenrijkse soldaten, om het de Italianen moeilijker te maken. De Italianen bouwden later een nieuwe brug, die eerst van hout en later van staal was.

We vervolgden onze weg, en lieten daarmee gelukkig de oudere toeristen achter ons. We bevonden ons niet veel later een aardig eindje boven de rivier, maar wel pal ernaast. Dat was een prima wandelpad met steeds een fantastisch uitzicht. Zo liepen we de nodige honderden meters, waarna we bij een vrij steil pad omhoog kwamen, wat naar de Italiaanse verdedigingslinie voer, wat ten tijde van de Eerste Wereldoorlog opgezet is. Hier vonden we diverse bunkers, uitkijkposten en locaties voor afweergeschut. Ook waren er in de bergen diverse bunkers uitgegraven, die door de jaren heen ingestort zijn en van waar er nog vele tientallen meer waren ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Precies aan de andere kant van de rivier, bevonden zich eveneens uitkijkposten en bunkers. Een prima verdedigingswerk dus!
Wij staken de rivier echter nog niet over (er was wel een vette hangbrug!!), maar vervolgden onze weg eerst nog dieper het bos in, naar de Kozjak Waterfalls. Via een rustig maar prima bospad met de nodige 'groot uitgevallen kiezels' kwamen we bij een steeds heftiger vallend water uit. Eerst via een brug en daarna met steeds meer helder blauwe poeltjes en kleine watervalletjes. Het geluid werd steeds krachtiger en de keien in de stroom werden steeds groter. Via diverse fantastische leuke houten bruggetjes en spekgladde paadjes over gigantische stenen, kwamen we bij een gigantische komvormige hal-achtige grot, waar het water zo'n 15 meter naar beneden bulderde en terecht kwam in meerdere blauw-groenige poeltjes waar het dan weer met een rotgang uitstroomde om in het volgende blauwe of groenige poeltje terecht te komen, and so on. Het beste uitzicht op de waterval had je als je via een prima, maar wat glibberig houten hangbruggetje tegen de wand de hal 'in liep'. En wauw wauw wauw! We hebben al de nodige watervallen gezien, maar deze haalt ook zeker de top 5!!! Onvoorstelbaar mooi! En ook de gehele tocht er naar toe, het is zo spannendopbouwend, zo verbluffend mooi, het is één waar avontuur! Echt meer dan fantastisch en een absolute must do voor wie ooit in Slovenië komt!!!!

Na onszelf toch zeker wel zo'n 20 minuten vergaapt en verwonderd te hebben aan weer een fantastische creatie van moedertje natuur, stapten we - haast met tegenzin - weer op en liepen we terug naar de Italiaanse verdedigingslinie. Hier staken we dan de hangbrug over (waar je met maximaal 10 personen tegelijk op mocht, wat wel wat zegt vonden wij), en kwamen we aan de andere kant van de Soca kloof terecht in de rest van de Italiaanse verdedigingslinie. Na een korte wandeling bevonden we ons temidden van échte loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog en verwonderden we ons over hoe groot en diep deze toch nog zijn geweest. Onvoorstelbaar! Wie weet wat zich hier allemaal heeft afgespeeld.. Onwijs interessant. We konden ons niet heugen dat we ooit eerder in een échte loopgraaf hebben gestaan en dit was dan ook een bijzonder interessante ervaring. Als die muren toch konden babbelen...

Na weer het bos betreden te hebben, kwamen we na het nodige klimwerk bij de weg uit, waar we enkele uren eerder nog overheen kwamen. Aan de andere kant was niets dan rotswand, dus we vroegen ons even af hoe of wat. Volgens de kaart zou er aan de andere kant van de weg een trap zijn.. Oké.... we vonden hem al spoedig... maar dit was niet normaal.. voor de filmliefhebbers onder ons die ook van Lord of the Rings houden.... als ze zeggen dat hier de scene met de trap naar de tunnel is opgenomen, geloof ik het meteen.. Ik voelde me direct Frodo met de ring (die nonde ook nog 's echt op m'n vinger zit .. ) die die belachelijke klim moet maken. Het was echt onwijs recht, echt super super stijl.. De "Oh my God stairs" van de Incatrail zullen er zeker niet aan onder doen!!! Nou ja, daar sta je dan, maar met staan en staren kom je niet boven. Dus hop, haren in een staart, trui achter op de tas en gaan maar. NOAD-houding aan en gaan! En ja hoor, uiteindelijk viel het tuurlk allemaal mee, maar dat doet het altijd, als je eenmaal boven bent en je longen weer hun normale activiteitsniveau terug hebben..... Wel super tof zo'n trap :D De gek die dat heeft gemaakt...
Eenmaal boven was het tijd voor een korte pauze en werd het waterpeil weer bijgewerkt. Net voordat we weer op pad gingen, kwam er één of andere belachelijk fanatieke Duitser ons vrolijk en naar het leek slechts lichtelijk vermoeid, voorbij gestapt............... Ik voel me dan altijd zo'n faalaapje... haha nou ja, klein maar dapper, en we komen ook altijd boven. De beste man vroeg nog wel ff of wij enig idee van de route hadden, want hij was maar aan het pad begonnen zonder te weten hoe of wat. Na de kaart getoond te hebben, bedankte hij ons weer vriendelijk en stapte weer vrolijk door. Wij ook natuurlijk, want wij zijn ook niet zo maar met één trapje klein te krijgen! Korte tijd later bevonden we ons dan eindelijk op de top, waar een oude Romeinse nederzetting nagebouwd was. Niet heel spectaculair en overduidelijk nep, dus hier wachten we maar eventjes en keken we niet bijzonder veel meer rond. Dat had ook wel te maken met het latere tijdsstip waarop we ons bevonden (we waren pas om 3 uur 's middags aan de tocht begonnen), en we wilden toch eigenlijk wel voor het donker weer terug in het dorp zijn. Wetende dat we op straten nog niet één lantaarnpaal hadden ontdekt, leek ons verlichting midden in een bos al helemaal onwaarschijnlijk. Dus met een vlotte gang begonnen we aan het laatste stuk, wat voor ons geluk, vooral afdalen en redelijk plat wandelen betrof, zij het met de nodige obstakels van wat groot uitgevallen kiezelstenen zo nu en dan. Onderweg nog wel één avontuur, daar we een riviertje over moesten steken. Enigszins glibberend en haast tot de enkels in het water, bereikten we toch nog droog de overkant. Wat zijn wij toch blij met onze wandelschoenen. Nondekanonnen wat een goeie dingen!!

Het verdere pad was verder geen groot avontuur meer en opgelucht dat we ver voor het donker het bos uit kwamen, liepen we vrolijk, moe maar zeer voldaan terug naar het dorpje en de auto van de andere dhr. en mevrouw Lokers. Onderweg nog even gestopt bij een winkeltje waar de beste werkelijk alles leek te verkopen, voor wat aanmaakblokjes. Vanavond ging dat kampvuur dus zeker wel gebeuren!!

En ja hoor, nu zit mevrouw Lokers braaf dit verhaaltje te typen, met een volle buik en in de geur van een heerlijk knapperend kampvuurtje waar dhr. Lokers zijn derde biertje van de avond inmiddels tevreden zit te nuttigen, onder het extra genot van zijn pistachenootjes...