Hallo Noorderlicht!

Hallå!

Zo, wat een dag was dit ook weer! Briljant! Vanmorgen was het wederom een heerlijk relaxte tijd om op te staan; half 9 ging het wekkertje! Ontbijten, uiteraard met knäckerbröd! En toen was het op naar de sneeuwscootertocht! Volle bak dik bepakt (met nóg een extra paar sokken aan vandaag) stonden we buiten te wachten, tot iedereen één voor één verzameld was. Kwam Roeland als één van de laatste naar buiten met de mededeling dat je je binnen wel nog even in moest schrijven.. Oké, in een vliegend tempo puffend van de hitte toch weer om de beurt even naar binnen om in te schrijven en te tekenen zodat je ze niet aan kan klagen als er een ongeluk of iets dergelijks gebeurd. Weer gauw naar buiten en op de gids van vandaag, Victor wachten. Kwam die beste man even later met de mededeling dat we weer naar binnen moesten om een helm te passen.. *zucht* oké, wederom in een rap tempo puffend en al naar binnen om met helm op gauw weer naar buiten te gaan. Nu waren we dan toch wel echt helemaal klaar voor de tocht!

Vandaag hadden we een flinke groep; de 8 Belgen en ons zestal van gisteren; het Nederlandse stel (Jan-Willem en Lenny), Machiel en Roeland en wij. In totaal dus 7 sneeuwscooters, plus de gids dan nog, wat uiteindelijk een flinke sliert vormde! We kregen allereerst uiteraard de nodige uitleg over het bakbeest van een yamaha dat voor ons klaar stond. Als passagier moest je je achterop goed vasthouden en je voeten binnen de rails houden. En zeer belangrijk; meeleunen met de bestuurder zodat je zou voorkomen dat je om zou kieperen. Als bestuurder had je een rem en een gas; de rem was een handrem maar die hoefde je bijna niet te gebruiken omdat zodra je de gas losliet, hij al erg snel afremde op de motor. De gas was min of meer een knop die je met je duim moest indrukken. Niet meteen volle bak, want dan zou je er geheid af liggen, zoveel power had dat ding. Maar heel rustig aan beginnen en dan naderhand flink doorknallen zodat je een lekkere snelheid kon pakken. Nou ja, de durfals onder ons dan (A). En verder ook hier het belangrijkste; goed leunen – tegenovergesteld van de bocht uiteraard – zodat je niet met scooter en al om zou kieperen. Verder was het belangrijk om minimaal 20 meter afstand te houden van je voorganger en was het verboden om tijdens het rijden – ook voor de passagier – foto’s te maken. De beste man had het al meerdere malen meegemaakt dat er zo ongelukken gebeurde doordat mensen teveel met andere dingen bezig waren en zo op hun voorganger knalde of zelfs tegen een boom.. Wij vragen ons echt af hoe je dat voor elkaar krijgt, maar goed, blijkbaar op die manier.. Nou genoeg geluld; het was tijd om te gassen! :D

Wij pakten de derde scooter, achter Machiel en Roeland; dat waren we inmiddels gewend. Achter ons aan de 8 Belgen. Oh, nog een belangrijke instructie was dat de passagier op elke scooter, regelmatig achterom moest kijken, om te kijken of de rest nog volgde. Als dat niet was, moest je stoppen, zodat er een kettingreactie ontstond en de gids het in de gaten kreeg. We waren namelijk met veel te veel voor hem om het allemaal zelf in de gaten te kunnen houden. Het bleek al snel een prima constructie te zijn…

Net zoals gisteren, ging ik als eerste als bestuurder en dat was lachen! Het was wel even wennen met sturen want het stuurt behoorlijk zwaar. De scooter heeft voor twee ski’s en achter een soort brede rupsband. Met de ski’s moest je sturen en de rups zorgde voor de aandrijving. In ieder geval was het sturen behoorlijk zwaar en ik moest bij sommige bochten wel echt m’n hele gewicht gebruiken. Renéetje had er iets minder moeite mee, maar vond het ook wel pittig. Eigenlijk was het makkelijker als je door de losse sneeuw reed, dan over de harde, uitgevlakte paden. Maar logischerwijs was dat niet echt toegestaan, omdat we behoorlijk wat over bevroren meren en rivieren zijn geracet vandaag en vooral daar was het gevaarlijk om van het pad te raken, omdat je dan in een wak zou kunnen geraken. Dus we volgden zoveel mogelijk braaf het pad.

Het was heel afwisselend rijden; de ene keer door kleine paadjes door het dichte bos, net zoals de paadjes die we met de husky’s hadden genomen. De andere keer racete we een heel meer of rivier over en was het vooral één lange sperd gas geven. En oh, dat vond Renéetje toch heerlijk. Ik vond het heel stoer van mezelf dat ik tijdens mijn eerste ritje al meteen de 50km aan had weten te tikken. Geloof me, dat gaat ook echt al héél hard voor je gevoel! Maar uiteraard wilde Renéetje daar overheen, zeker toen we van Machiel en Roeland hoorde dat zij de 60km/uur hadden weten te halen. En ja hoor, net voor het einde van de dagtour, tikte Renéetje op 1km na, de 70km/uur aan!!! Teringjantje, dat ging me een partij H A R D ! De sneeuwscooters kunnen 120km/uur, maar ik vond 70 meer dan voldoende hoor .. ! Al kan ik goed inkomen dat je dat met gemak kunt halen hier op die uitgestrekte vlaktes van bevroren meren en rivieren! Renéetje vond vooral dat het gaafst, ik was meer van de kleine bospaadjes waar je goed moest blijven opletten en je steeds moest bukken om onder de takken door te kunnen gaan. In de namiddag hadden we ook een hele gave route wat het ‘liefdespaadje’ wordt genoemd; een heel iel bospaadje met heel veel overhangende takken. De sneeuwscooter past er zelf echt maar net doorheen, degenen die er op zitten krijgen ongetwijfeld takken en een hele hoop sneeuw die daar vervolgens van af viel, in het gezicht, in je nek en gewoon over je hele wezen heen. Maar ook daar was het echt heel gaaf om dan juist met een aardig vaartje er doorheen te vliegen. We hebben het gefilmd, hopelijk geeft het de juiste impressie van een heel gave ervaring :D

Rond 12 uur hadden we er 2 uur opzitten en stopten we voor de lunch. Ook hier was een vaste plek met een gat voor een kampvuurtje. Victor toverde brandhout, een hoop rendierhuiden en een bak met eten en drinken te voorschijn en binnen no time zaten we weer heerlijk ‘back to basics’ om het warme kampvuurtje bijeen. Dit keer hadden we een flinke pan chilli sin carne, maar verder dezelfde broodjes, koekjes en warm sap. Het is zo simpel, maar het is zó leuk! Dat geeft zoveel sfeer! Zit je daar in the middle of nowhere, een beetje warm te worden door chili sin carne te smullen uit een simpel etensbakje met een houten lepel, komend uit een grote simpele pan die boven het vuur aan een tak gekookt werd. Ik voelde m’n tenen lichtelijk koud worden, dus gooide m’n snowboots lekker dicht tegen het kampvuur aan. Wel oppassen, want het zou niet de eerste keer zijn dat er snowboots op deze manier smolten, maar allejezus wat lekker. Een uur later gloeide m’n voetjes nog!

Tijdens de lunch vertelde Victor een hoop over de omgeving en de dieren die er leven. Hij is een Zweed uit het midden van Zweden en is hier vrijwel het hele jaar rond. In de winter doet hij bijna dagelijks sneeuwscootertochten of meerdaagse trekkingen en in de zomer helpt hij met het bouwen van cabins. Komend jaar willen ze ook meer activiteiten in de zomer gaan aanbieden (want het wordt hier ook gewoon 20 graden) dus daar gaan ze wat meer op in spelen en een aantal nieuwe cabins bij bouwen. Ook één voor het personeel, want dat moet nu elders slapen, een uur lopen hier vandaan. In de zomer lopen hier ook veel beren rond, maar die houden nu hun winterslaap dus daar hoefden we niet bang voor te zijn. Wel zijn er veel wolven, vossen en lynxen en uiteraard rendieren en mooses. Later vandaag zagen we ook weer verschillende rendieren. Wel bijzonder want we hadden gedacht dat ze juist uit de buurt zouden blijven als ze de sneeuwscooters hoorden, maar nee hoor, verschillende malen zagen we ze van vrij dichtbij!

Na de lunch staken we een rivier over, maar daar ging het even goed mis. Één van de Belgenparen ging op de één of andere manier helemaal op z’n kant, toen we de rivierbedding in gingen vanaf de kant. Het was ook een bijzonder stijl stuk (wat we op de terugweg ook niet zelf op mochten rijden – dat deed Victor voor ons om de beurt), maar toch vonden wij het bijzonder hoe je daar op je kant kon geraken. Het was echter wel even schrikken want als je dat ding op je krijgt, kun je je lelijk verwonden. Hetzelfde stel was al vroeg op de tocht, ook al vast komen te zitten, toen ze het pad kwijt waren geraakt. De rest van de dag raakten de hele groep Belgen ook steeds ontzettend ver achter wat op den duur wel irritant begon te worden, ook al snapten we het wel als ze bang waren geworden of iets dergelijks. Maar ja, daardoor moesten wij ook steeds vaart minderen en stoppen, om te kijken of ze nog wel kwamen of dat er weer wat gebeurd was. Nou ja, Renéetje maakte van ons verplichte wachten steeds maar gretig gebruik om dan daarna maar flink gas te kunnen geven om weer bij de rest te kunnen komen. Kon ie mooi steeds ruim de 50km/uur aantikken. Van elk nadeel moet je maar je voordeel maken zie je maar ;-). Gelukkig liep het allemaal goed af hoor, er was niemand echt gewond geraakt, op de sneeuwscooter na dan. Die had flink wat schade opgelopen na de laatste val, maar dat is gelukkig materiaal.

Na de oversteek van de rivier kwamen we korte tijd later bij één van de super luxe trekkershutjes die bedoeld zijn voor de meerdaagse trekkingen. Degene waar wij stopten, was super luxe en ook wel één van de luxte. Het leek net een klein dorpje. Één grote met een woonkamer en eetkamer met een klein keukentje en een bankstel en grote tafel. Ook een slaapkamer met speciale extra warme slaapzaken al klaar. Buiten had je dan een sauna en nog een paar slaapkamertjes en een houten hokje voor de wc (net zoals gisteren). Alles was van hout en er was geen elektriciteit of gas. Als je wilde koken, moest je eerst een vuurtje maken en dan kon je aan de slag. Overal hingen kleine lampionnetjes met waxinelichtjes die je aan kon steken zodat je licht had. Geweldig of niet dan?! Dat lijkt me nou ook echt zo tof, om gewoon zo’n trekking te doen en dan daar aan te komen ’s avonds en zo je eigen ding te kunnen doen. Lekker basics! Heerlijk. Ik vind de manier van leven hier echt heel mooi. Heel bijzonder!
Inmiddels had ik wel behoorlijk koude vingers gekregen (Renéetje had al die tijd inmiddels gereden en die had wel warme handen, omdat de handvaten verwarmd waren) en was ik nog even warm aan het worden. Victor vroeg of ze echt héél koud waren en nou ja, eigenlijk wel, dus kwam ie ze zelf even opwarmen. Allemachies, die man is een lopende kachel! Echt, zijn handen en vingers leken wel kleine kooltjes zo gloeiend heet! Nou, daar zei ik geen nee tegen, want ik m’n arme vingertjes waren echt binnen no time weer op temperatuur! :D

Na de rivier overgeracet te zijn, kwamen we korte tijd later bij het liefdespaadje waar ik even doorheen mocht scheuren. Daar eenmaal weer uit maakten we nog een laatste stop van vandaag op een grote vlakte waar we ons uit mochten leven in de sneeuw. Renéetje ging even liggen chillen, maar werd daardoor binnen enkele seconden volledig bedekt door een dikke laag sneeuw, mede mogelijk gemaakt door Machiel en Roeland waar ie even later als een sneeuwmonster uit te voorschijn sprong. Toen iedereen uitgespeeld was, vervolgend we ons laatste stukje van de rit, waar we nog wel een korte stop maakten omdat er rendieren te zien waren die Victor probeerde naar voren te jagen, maar helaas zonder succes.

Ruim 5 uur later en bijna 50km verder, kwamen we uiteindelijk weer bij de lodge terug aan. Over dezelfde weg overigens die onze bus de eerste dag had gereden; wat we nu echt niet voor konden stellen omdat er helemaal geen sprake was van een WEG alleen maar een sneeuwpad! En dat hadden we dus ook zonder sneeuwkettingen of wat dan ook gedaan! De bussen hebben hier gewoon elke winter nieuwe sneeuwbanden die ze in de zomer afrijden als zomerbanden (het profiel is er dan toch al bijna helemaal vanaf)... De privé-auto’s gebruiken overigens ook geen sneeuwkettingen, maar hebben een soort doppen op hun banden, waarmee ze wel iets beter grip hebben. God oh god wat zijn we in Nederland dan toch weer een stelletje stumpers hee.. Als er al 1 cm sneeuw ligt, blijft iedereen al thuis omdat het ‘zo gevaarlijk op de weg’ is… *zucht*

Zoals je merkt was het vandaag vooral om snelheid te doen, waar het gister vooral om de hele ervaring met de husky’s en de natuur te doen was. De natuur waar we vandaag doorheen racete was nog steeds wonderbaarlijk mooi en sprookjesachtig, maar we hadden er minder oog voor omdat je echt op moest blijven letter waar je reed en of de persoon achter je er nog wel was. Het was een inspannende, maar wel hele leuke dag, zeker weten! Vandaag was het kouder dan gisteren, maar wonderbaarlijk hadden wij het zelf minder koud. Desalniettemin waren we erg blij met de warmte van de lodge binnen hoor en hebben we ons weer lekker opgewarmd met een warme chocomelk en verwenden de mannen zich met een Laplands’ koud biertje. Het eerste stuk van ons reisverslag heb ik zelf toen eerst maar geschreven terwijl de mannen (Renéetje, Machiel, Roeland en Jan-Willem) een potje kolonisten van Catan zijn gaan spelen. Oh ja, dat hebben we bij, we hadden toch nog plek zat in de backpack (A).

Na de dag beschreven te hebben en de foto’s en filmpjes van dusver gebackupt te hebben, hebben Renéetje en ik voornamelijk nog geouwehoerd met Machiel en Roeland. Victor kwam er ook nog even bij en deed zijn merkwaardige pinguïndans nog éénmaal voor. Deze dans had ie eerder vandaag voor Machiel en Roaland en Jan-Willem en Lenny gedaan, om te zorgen dat iedereen weer wat warmer werd; met name Lenny had erg last van haar voeten gehad. Wij hadden het nog niet echt meegekregen maar het zag er echt hilarisch uit; eerst doe je de beweging na alsof je een gat in het ijs boort, dan doe je alsof er een hele fontein aan water uit omhoog spuit en dan doe je een heel gek dansje met je armen op en neer; tadaa de pinguïndans! :P Om 19.00uur konden we dan eindelijk weer aanvallen (het is toch wel een lange zit van 3 tot 7) met vandaag zalm op het menu. Dit viel eerlijk gezegd wel een beetje tegen; smaakte eigenlijk hetzelfde als in Nederland. Natuurlijk ligt de vis hier ook maar gewoon in de vriezer sinds de zomer, maar toch hadden we er wat meer smaak aan verwacht. Desalniettemin smaakte hij wel prima hoor! Als toetje kregen we vandaag een ministukje bessentaart. Dit maakte dat we toch weer aan de Volvoreclame dachten; ‘Zweden zijn zuinig’, nu dan toch weer even wel.. :P

Na het eten was het even haasten om alles weer aan te trekken en om 9 uur buiten klaar te zijn voor de snowshoe-walk op zoek naar het Noorderlicht. En toen gebeurde het… We stonden net goed en wel buiten te proberen de sneeuwschoenen (soort brede miniski’s met klapschoenidee) onder onze snowboots te prepareren toen jawel… daar plots recht boven ons hoofd het Noorderlicht verscheen! W A U W ! Een hele gloed groen licht trok over onze hoofden heen en zwierde sierlijk op en neer. Wij hadden onze camera niet zo snel in gereedheid, maar Machiel had een eerste schitterende foto al te pakken. Helaas was het tegen de tijd dat wij klaar waren, met ons statief (anders lukt het je nooit), was het weer verdwenen. Balen balen balen, maar oh wat was dat mooi om zelf te zien. En dat gewoon middenin het bos! En dat met een 3 (van de 9) op de Aurora Borealis weersverwachting!!!! (een aparte weersverwachting voor het Noorderlicht). Normaal gesproken zie je het Noorderlicht niet zo maar, zeker niet in een bebost gebied. Vaak moet je op een open vlakte of op een bergtop staan, zodat je ver kan kijken. Maar nee hoor, dat was vanavond even niet nodig; het verscheen gewoon ineens! Als gids voor de wandeling hadden we Eve, dezelfde gids die ons van de luchthaven in Kiruna op had gehaald. Zij gaf aan dat het Noorderlicht niet zo maar verdween en dat we naar de open plek zouden lopen en we daar zeker nog meer van het licht te zien zouden krijgen. Ze zei ook dat dit één van de duidelijkste en mooiste Noorderlichtverschijningen was van de hele winter die zij hier al was. Wat een bofkonten zijn wij dus!

Nadat iedereen zich helemaal paraat had gemaakt, trokken we het bos in, als een lange sliert mieren achter elkaar aan door de dikke laag sneeuw. Die sneeuwschoenen liepen nou niet echt comfortabel en wij hadden niet bepaald het idee dat ze zoveel hielpen tegen de losse sneeuw, in de trant van dat je minder weg zou zakken of iets dergelijks. Maar ach, je bent weer even bezig en je maakt weer wat mee. Na een korte wandeling door het dichte bos - waar het Noorderlicht opnieuw verscheen ver boven onze hoofden !!! – kwamen we aan bij een grote vlakte. En ja hoor, hier hadden we plek en tijd zat om ons op te stellen en om het Noorderlicht te aanschouwen.

Even een klein kennisuitstapje Het Noorderlicht heeft te maken met de werking van de zon. De zon slingert continu zonnedeeltjes de ruimte in. Van tijd tot tijd zijn dit er zoveel, dat het zonnevlammen worden genoemd. Wanneer deze zonnedeeltjes het magnetisch veld van de aarde raken, worden de deeltjes afgebogen. Net zoals een bolletje ijzer wat langs een sterke magneet rolt; dat bolletje ijzer zal dan ook afbuigen. En zoals we allen weten, heeft onze aarde ook een magneetveld met – net als een magneet – een Noord- en Zuidpool. Wanneer de zonnedeeltjes gevangen raken in het magneetveld van de aarde, worden ze afgebogen en gaan ze de magneetlijnen volgen. Dit maakt dat ze uiteindelijk allemaal op de Noord- of Zuidpool terecht komen. En wanneer de zonnedeeltjes vervolgens botsen met de deeltjes in de atmosfeer, krijg je een heel apart soort licht. Deeltjes die met elkaar in botsing komen, zorgen namelijk voor het vrijkomen van een specifieke kleur. En het is precies dit effect dat bekend staat als het Noorderlicht. Meestal is het Noorderlicht groen, maar soms is het ook rood of paars. Zuurstofatomen zorgen voor het groene en soms ook rode Noorderlicht en stikstofatomen zijn verantwoordelijk voor het paarse Noorderlicht.

Vanavond hebben wij alleen de groene dansende golven van het Noorderlicht gezien. Afgewisseld door de hele lucht; eerst links, toen rechts, daarna in het midden, daarna echt overal. Het was ook afwisselend bewolkt, wat voornamelijk veroorzaakte dat we het wel of niet zagen. Wat voor mij persoonlijk wat tegenviel, was dat het niet zo fel is als je op de foto’s altijd ziet. Het Noorderlicht is wel schitterend vast te leggen met een onwijs lage sluiterstijd, waardoor je dus vervolgens die schitterende foto’s krijgt. Maar met het blote oog is het veel minder fel en soms niet eens heel erg zichtbaar. Je ziet overigens wel continue de groenige gloed hoor, die is zeer zeker wel goed waar te nemen met het blote oog. Als ook de golvende en dansende bewegingen van het licht! En het is wel echt absoluut de moeite waard. Vele van onze groep gingen ook gewoon plat op hun rug in de sneeuw liggen; puur genieten van de hemelshow die de zon voor ons opvoerde. Echt schitterend, absoluut. En zo ontzettend magisch. Perfect passend in het reeds magische plaatje van Zweeds-Lapland tot dusver. Wat een bofkonten zijn wij toch, dat we het nu al, zo duiden hebben mogen aanschouwen!

Ondertussen maakte Eve voor ons een kampvuurtje aan en liep ze rond met warm sap en cakejes. Er wordt continue goed voor ons gezorgd! En wij maar genieten. Tegen half 12 was het echter wel goed geweest (we stonden inmiddels twee uur naar boven te staren) en inmiddels werd het kouder en kouder (uiteindelijk -24), dus ons lichaam vond het ook meer dan goed geweest. Na een actieve ochtend en middag en schitterende avond, sloten we de dag met een zeer tevreden glimlach af; wauw, wat is Lapland toch mooi !