Ice ice baby!

Hallå!

Vandaag stond er wat spannends op het programma! Dabis weet het al; die had ik van te voren nog even om de nodige ‘tips & tricks’ gevraagd :P Vandaag gingen we namelijk IJSKLIMMEN! Om tien uur was het pas verzamelen, dus we konden weer heerlijk rustig aan doen (echt, we hebben nog nooit zó’n relaxte ‘reis’ gehad! :P). Ook nu onszelf weer voorzien van een stevig ontbijt, omdat we wel de verwachting hadden dat deze activiteit de nodige kracht van ons ging vragen. En dat bleek volledig te kloppen hoor.. we kunnen nu al niet wachten tot de spierpijn morgen of overmorgen..! :P Maar HOE GAAF was dit zeg!!! :D

Om 10 uur was het dan verzamelen en de groep van vandaag bestond uit twee meisjes uit Hong Kong, één Zweedse uit Stockholm (die eveneens serveerster is in het restaurant hier) en wij. Een mooi klein groepje dus wat ons prima beviel. Eerst kregen we alle nodige spullen mee; andere bergschoenen, een klimtuigje, een fantastisch chique helm (precies dezelfde als in Laos bij de tree Tops volgens ons, tis alleen dat deze rood was en ze daar oranje waren :P) en hele stoere spikes voor onder je schoenen om mee het ijs in te kunnen boren. Renéetje en ik waren gewend met de klimtuigjes en de helmpjes, dus stelden alles al op de juiste maat in en deden het nodige al aan. Zo hoefden we alleen nog de spikes buiten aan te doen, wat ons (hopelijk) een hoop koude vingers scheelde. We hielpen de anderen alvast met hun helmen afstellen, wat ook hun wat tijd buiten zou schelen. Nadat onze gids, Maya, haar hele outfit had opgehaald, maakten we een kleine wandeling naar onze klimplek; een canyon met verschillende bevroren watervallen aan de andere kant van de tunnel waar Renéetje en ik gisterenmiddag al ingeklauterd waren. Deze kant had duidelijk stromend water en niet het hele riviertje was bevroren. Het was dus uitkijken geblazen en belangrijk dat je aan de zijkanten van het deels bevroren riviertje bleef. Bovenaan de canyon kregen we verdere uitleg over de helmpjes (die iedereen gelukkig al op had in de juiste maat), de tuigjes en de spikes. De spikes waren nog een klus om goed aan te doen. Alleen Renéetje was het gelukt; ik had ze net verkeerd om mijn enkel gedaan, als wel als één Chinees meisje, maar het andere Chinese meisje en de Zweedse kregen het helemaal niet voor elkaar. Gelukkig hielp Maya ons allemaal toen ze terug kwam van de touwen vastmaken en naar beneden gooien en controleerde ze iedereen nog eens extra. Fijn die extra veiligheid, kan nu even geen kwaad . Op naar de tocht de canyon in dan! Een klein, zéér smal en zéér stijl paadje, volle bak glad en besneeuwd, volle bak langs de super stijle rand van de canyon, leidde ons vervolgens naar helemaal onder in de kleine canyon. Er hing een soort van ijzerdraad waar je een beetje steun aan kon hebben, maar liever bleef ik dicht tegen de rotswand. Als je uitgleed of een misstap deed, donderde je zo enkele meters naar beneden en zou je lelijk hard terecht kunnen komen op dik bevroren rivier.. Mm, ik ben niet gauw bang of angstig, maar dit, vooral met die sneeuw, bezorgde me toch enigszins wat adrenalinestoten. Wat overigens ook juist wel lekker is van tijd tot tijd :D . Goddank hadden we onze spikes onder de schoenen, wat voor héél veel grip zorgde; dat was duidelijk te merken. Dat gaf dan ook wel meer zekerheid, want met normale (berg)schoenen had ik het denk ik niet gedaan. Dan had je echt te weinig grip gehad. Nu zette je je voet ergens neer, en voelde het alsof je ergens in vast klikte en er niet zo maar uitkon. Een fijn, zeker gevoel; goeie spikes! :D

Na een korte tocht naar beneden kwamen we aan bij de rivier en was het voorzichtig, één voor één langs de kant lopen om vervolgens ook één voor één de blokken ijs op te klauteren om zo bij het plateau onder aan de waterval te komen welke we gingen beklimmen. Een compleet bevroren waterval van zeker 12 meter hoog. Het was niet súper hoog, maar zeker hoog zat voor een eerste keer ijsklimmen! Oké, wie wilt er eerst? Das uiteraard geen lastige vraag; ik melde me al vrij snel vooraan toen iedereen bleef twijfelen. Mooi! Even aangesnoerd worden en ik kreeg ook twee ijshakbijlen (of hoe moet je ze noemen) aan m’n polsen vastgemaakt. Over het klimmen zelf kregen we eigenlijk weinig uitleg; alleen over het gebruik van de bijlen. Je moest ze hard, maar niet met geweld in het ijs hakken. Vaak zou je eerder gebruikte putjes tegenkomen, waar je meteen gebruik van zou kunnen maken en dus zelf niet meer hoefde te hakken. Nou, dat was het. Oké, dat gaat lukken.

Aanvankelijk had ik gedacht dat het zwaar zou zijn, maar wel veel weg zou hebben van ‘normaal’ wandklimmen. Daarin zaten we toch enigszins abuis. Allejezus wat was dit zwaar! Het punt is vooral dat je bij ijsklimmen je voeten minder goed kunt gebruiken. Vooral de eerste keer, zonder enig voorbeeld, kreeg ik het amper voor elkaar ze fatsoenlijk neer te zetten of in het ijs te boren. Ondanks de grote ijzeren spikes die eronder uitstaken. Gevolg; ik klom voornamelijk met mijn armen aan de bijlen; gevolg; binnen no time ben je uitgeput als je nooit enigszins krachttraining doet aan je armen. Nu bof ik dat ik nooit heel zwak in mijn armen ben geweest, maar tering, wat was dat zwaar! Bij ‘normaal’ wandklimmen heb je ook lastige routes, routes die voor mij ook zeer zeker (nog) onbegaanbaar zijn, maar fijne daaraan is wel dat je ZIET waar je je voeten neer KAN zetten of je handen omheen KAN plaatsen. Het lastige bij ijsklimmen is dat je dat echt onmogelijk altijd goed in kan schatten. Allés is wit en ijzig en lijkt hetzelfde. Je ziet soms wel gaten, maar vaak alleen als je er met je neus bovenop zit of als je er bij toeval in hakt als je een punt voor je haak aan het zoeken bent. Het is zó lastig om dat goed in te schatten en te ZIEN waar je heen kúnt. Dat is dan ook wel weer het mooie aan moedernatuur en het fantastische aan zo in de buitenwereld klimmen; je moet het echt allemaal zelf maar uitzoeken. Geeft ook wel weer een heerlijke kick hoor, daar niet van! Tis alleen wel ook het lastige aan dit alles.

De eerste keer kwam ik nog behoorlijk hoog; zo’n 7 meter denk ik. Toen vond ik het wel welletjes en omdat ik het toen nog niet voor elkaar kreeg dat ik even op mijn voeten en benen kon rusten om mijn armen even bij te laten komen en weer even met extra bloed kon laten doorstromen, wilde ik wel weer naar beneden. De Zweedse volgde mij, daarna één van de Chineese meiden, toen Renéetje en tot slot het andere Chineese meisje. Allemaal kwamen we tot op ongeveer dezelfde hoogte, maar door steeds meer mensen te zien klimmen, werd het ons allemaal steeds wat duidelijker waar en hoe je het beste kon klimmen. Het was vooral belangrijk dat je ferm, maar niet te hard met je ijsbijl een goed plekje in het ijs timmerde. Je kon het beste hierbij je arm tegen de ijswand laten rusten en vooral vanuit je pols slaan. Zo spaarde je de meeste energie. Ook was het belangrijk dat je de spikes voorop je schoenen stevig en hard in de ijswand hakte. Dit moest je een beetje schuin naar beneden doen, omdat de spikes niet recht zijn. Om een goede grip te krijgen, moest je dus precies op de juiste hoek het ijs inhakken. Door het veelvuldig kijken naar anderen en zien hoe zij het deden of juist niet deden, konden we zelf ook een beter plan in ons hoofd krijgen. Hierom ging het de tweede keer vast en zeker vele beter. Voor mij was het vooral een heel grote vooruitgang dat ik nu veel meer gebruik maakte van mijn voeten. Ik knalde de spikes veel vaker stevig in de wand, waardoor ik geregeld even kon pauzeren en de bloeddoorstroom in mijn armen weer op gang kon brengen. Het eerste stuk ging een stuk sneller en voor mijn gevoel ging het een stuk makkelijker. Al gauw (voor mijn gevoel van tijd althans, naar gevoel van mijn armen was het niet veel sneller) bereikte ik het punt waar ik de vorige keer aangaf dat het wel genoeg was. Dit keer was dat nog lange na niet; nee zeker niet; ik ging die top halen! Nadat ik de eerste keer beneden was gekomen, had Maya aangegeven dat niemand zich gepusht moest voelen om niet van elkaar onder te doen; het was geen competitie. Hierop gaf ik aan dat het voor Renéetje en mij toch vaak bij dit soort dingen wel een competitietje was. Volgens Renéetje was dit echter totaal niet zo voor hem; het maakt hem niet uit of ie wint of verliest van mij…. Tuuurlk schatje. Laten we het aan onze lezers voorleggen… wat vinden jullie? Hoe dan ook, voor mij was het wel een extra boost om nu sowieso die top te gaan halen. Ik bedoel, kom op, tis maar 12 meter hoor…. En dus was het verstand op 0 tot dat we die top bereikt hadden. Dat ging aardig goed. Het tweede stuk was veel vaker gebruikt (omdat ze voorheen halverwege begonnen), waardoor er al veel goede inhaakplaatsen waren voor de haken. Als je eenmaal zo’n diepe te pakken had, merkte je meteen dat je goed vast zat en kon je sneller door. Verder naar beneden had je vaak wel een goede inhaak te pakken, maar was die niet heel diep, amper 2 cm. Vaak was dat wel goed genoeg, maar voor je gevoel was zo’n diepe toch veel beter en had je meer zekerheid dat je niet los zou schieten. Dit was veel voorkomender naarmate je meer naar boven geraakte en dat zorgde voor een extra kick. Uiteraard haalde ik de top en kon ik bovenop de waterval kijken. Fantastisch! Al was ik ook blij dat ik me vervolgens kon laten hangen en zeer relaxed terug naar beneden kon. Ik kreeg er een high-five voor! :D

Iedereen die volgde, haalde overigens ook de top! Wat waren wij een topteam. Ook heel moedig zei Maya, want niemand van ons was bang of liet dat blijken indien dat wel het geval was. Ze had vaak groepjes met wel één of meerdere die echt bang waren en waarvan ze zich vaak afvroeg waarom ze zich op hadden gegeven. Maar wij niet, wij waren geen van allen bang en vonden het allemaal even kicken. Renéetje en de Zweedse ging het evenwel super goed af de tweede keer. Met name Renéetje zat binnen no time ook aan de top! Wat een kanjer hee! Misschien helpt het dat ie zo lang is, dan ga je wel een stuk sneller uiteraard, maar zeker ook heeft ie veel geleerd van het naar elkaar kijken en het veel meer gebruik maken van zijn benen en voeten. Mijn liefjediefje deed het super goed!

De Chinese meisjes hadden het er echter toch flink pittig mee. Ze waren beiden binnen no time al uitgeput hadden – in onze optiek – niet heel veel technisch inzicht. Ook leken ze niet heel erg naar onze aanwijzingen te luisteren, maar vooral naar die van elkaar. Maar! Wat we echt moeten zeggen; wat een die hards zijn dat! Dit zijn echt meiden die never nooit niet op zullen geven! Ze waren beiden echt helemaal uitgeput en hingen verschillende keren aan het tuigje omdat al hun grip weg viel, maar ze gaven niet op en wilden dat ook absoluut niet. Maya vroeg verschillende keren of ze naar beneden wilden, maar nee hoor, doorgaan! En beiden haalden ze eveneens de top! Ééntje bijna, maar toen was de tijd wel echt op en vond Maya het veiliger om te stoppen, maar ze was er wel echt bijna. Wel echt knap hoor!

Na tweemaal op en neer gegaan te zijn, liepen we me zeer vermoeide armen weer terug de canyon uit (wat ook meteen nog een behoorlijk verzoek deed van onze kracht in de beentjes en conditie), gaven we alle spullen weer netjes terug en bedankten we Maya hartelijk voor de super leuke activiteit! Het was echt supergaaf!!! En Dabis, thnx voor de tips! We vertrouwden het ijs en onszelf! :D Echt super C O O L! Letterlijk én figuurlijk haha!

Eenmaal terug in het Turiststation, hebben we snel onze tassen gepakt met wat lekkers en zijn we op weg gegaan naar het dorpje Abisko Östra; zo'n 2km verderop. We konden een pad volgen wat langs de weg en het spoor liep, dus dat was prima. Zo hoefden we niet zo op te letten en konden we vooral van het mooie winterse plaatje genieten. Het eerste stuk liep prima, maar op een gegeven moment moesten we de weg oversteken en toen was het min of meer toch even zoeken naar het juiste pad. We volgden uiteindelijk een pad wat vooral voor sneeuwscooters bedoel was, gezien de sporen, maar goed, dat zou er vast ook wel komen. Uiteindelijk kwamen we in het dorpje terecht. Nog kleiner dan we gedacht hadden. We volgden de bordjes met restaurant, wat uiteindelijk een dood spoor leek te zijn. We kwamen aan bij een Hostel, waar de eigenaar ons vertelde dat we niet helemaal op de juiste plaats waren voor een restaurant. Hij stuurde ons naar het (blijkbaar) enige restaurantje in het dorpje; vlaknaast we de weg, waar we dus eerder vlak langs waren gelopen. We begrepen niet waarom er dan toch deze kant de bordjes op stonden, maar goed, de beste man zal het wel weten. Weer terug gelopen en het enige restaurantje wat er was gevonden. Het dorpje was echt super klein en heeft niet echt een dorpskern zoals wij kennen. Dat hadden we bij het dorpje Jukkasjärvi overigens ook net zo ervaren; er staan alleen wat losse huizen en er is een winkeltje en een kerkje. In het geval van Abisko Östra was er dan ook nog een hostel, een guesthouse en aan restaurantje. Gelukkig hoefde Renéetje ook niet meer te gaan ijsvissen, anders hadden we toch nog flink moeten zoeken naar een tentje waar je dat zou kunnen doen, of waar je überhaupt spullen zou kunnen huren. Voor ons was dit wel wennen, want naar ons idee heb je juist op van dergelijke toeristenplaatsjes, veel meer verschillende eet- en souvenierstentjes en vaak verschillende tentjes waar je activiteiten kan doen. Zweden is sowieso heel anders dan we tot nu toe ervaren hebben qua reizen, dus het is ook wel weer een leuke nieuwe ervaring! :-)

Eerst maar even wat eten in ons buikje verkregen. In het restaurantje waren we de enige gasten en kon je kiezen uit een buffet of een hamburgermenu. Het buffet was min of meer hetzelfde als in onze overnachtingsplek, dus gingen we voor het hamburgermenu, even weer wat anders. Een veel te grote portie, maar Renéetje kreeg hem bijna helemaal op! Je krijgt ook wel honger van ijsklimmen en vervolgens een half uur stevig doorstappen in de sneeuw bij -8! Na de lunch brachten we nog een bezoekje aan de supermarkt van het kleinde dorpje; de COOP. Al snel concludeerden we dat Zweden van ZOET houden. Het was een supermarkt, maar het had net zo goed een gigantische snoepwinkel kunnen zijn! Niet normaal hoeveel zoetigheid, chips, koekjes, chocolade en vooral een gigantische hoeveelheid schepsnoep er was! Voor de terugreis hebben we maar een bakje met snoepjes bij elkaar geschept en nog heerlijk zoete kaneelkoekjes die we verschillende malen in de Pinetree Lodge kregen, ingeslagen. Lekker om nog even thuis na te kunnen genieten! En opnieuw, voor de zoveelste keer, concludeerden we dat Zweden écht niet zuinig zijn; ze hebben hier bij vrijwel alle artikelen een elektronisch display om de prijs aan te geven!

Omdat er verder in het dorpje niet echt iets te doen leek en het wederom uitgestorven leek, zijn we weer op ons gemakje teruggesjokt naar het Turiststation. Avondeten voor lekker laat gereserveerd, zodat het hopelijk wat rustiger was (vooral gezien bepaalde totaal niet opgevoedde kinderen) en maar eens een bezoekje aan de sauna gebracht. Overal hebben we al sauna's gehad, maar ik had er tot dusver nog nooit echt zin in gehad. Nu was ik er wel aan toe. Lovely! De hele sauna ook gewoon voor mezelf; ik zeg; prima! Na de sauna samen met mijn lieveling een plekje bij de haard gezocht en opnieuw genoten van het ijsklimmen met een paar zeer gave foto's! Wat een goede fotograaf is mijn lief toch! :D Is het weer op een topmanier vastgelegd! Ook alvast wat van het reisverslag getypt en genoten van een wijntje en een biertje (Renéetje dan uiteraard ;-)).

Het avondeten was wederom typisch Zweeds, maar dit keer hadden we er duidelijk meer mee; geen rare haringcakejes met vreemde bekruiding in ieder geval. Na het eten ons voor de laatste keer ( :( :( NIET LEUK!) lekker warm aangekleed en voor de laatste keer op zoek naar het Noorderlicht. Helaas was de verwachting niet bijster goed, maar de bewolking begon wel net weg te trekken. We hadden echter twee avonden terug niet helemaal goed opgelet welk pad naar het meer te nemen, en eindigden op een zeer klein paadje dwars door het bos. We kwamen uiteindelijk wel op het meer terecht, maar buiten ons was er niemand en had ik het er niet zo op, omdat we én helemaal alleen waren én ik het ijs hier niet echt vetrouwde. Geen hele veilige combinatie dit keer, zo laat en ver van het 'goede' pad. We zijn ook maar even gebleven, maar omdat we ook geen enkel teken van de Aurora's zagen, zijn we na een korte tijd maar weer aan onze terugweg begonnen. Wellicht telt het ook mee dat we beiden behoorlijk moe waren van vandaag (heel gek).. Op de terugweg keken we nog wel geregeld naar boven, maar nog steeds zonder succes. Toch geen 'drie keer is scheepsrecht' voor ons in Abisko. Nota bene de plaats met de grootste kans op de Aurora's.. ! Nou ja, de volgende dag hoorde Renéetje wel mensen over de Aurora's praten.. waarschijnlijk waren ze veel later op de avond toch nog even zichtbaar geweest.... Daar denken we maar niet teveel over na, want dat geeft weer zo'n baalgevoel.. Gelukkig hebben we het in Kangos wel gezien en was het één van de actiefste van de laatste 1 à 2 maanden! Dus geluk hebben we wel degelijk gehad :-).

Na ons korte avonduitstapje hebben we echt niets meer gedaan en zijn we snel weer gaan slapen. Dromend over de fantastisch mooi dingen die we hebben gezien en gedaan de afgelopen week in een fantastisch en schitterend mooi sprookjesachtig winterwonderland...