Hiking in Abisko!
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
05 Februari 2014 | Zweden, Abisko
Hallå!
Vandaag hadden we een dagje zelf ingepland met een aardig wandeltochtje! Redelijk op tijd ons bedje uit, een stevig ontbijt en even wat inslaan voor onderweg. We rekenden op wel een paar uurtjes lopen. Abisko Nationaal Park is een 77 km² groot nationaal park, omringd met verschillende bergen en bevat het grote Tornetäskmeer. Het is erg in trek in zowel de zomer als winter, voor de schitterende natuur. Na een dagje rondgestruind te hebben, begrijpen we dat volkomen! Het is hier echt schitterend, echt fantastisch mooi. Een schitterend stukje natuur tussen de bergen en een groot meer. Door het gehele landschap gaat een enkel spoorlijntje waar zo nu en dan trein over heen sjokt. En combineer dat alles in gedachten maar eens met een dik pak sneeuw. Precies; een schitterend tafereel is het resultaat!
We vertrokken rond een uur of 9, kwart over 9 vanuit het Turiststation, staken de weg weer over, onder de treinrails door en zo het wandelpad op. We hadden van Machiel en Roeland al meegekregen welke twee paden een schitterende tocht opleverde en welke richting we het beste konden volgen. Dit braaf aangehouden en daar hebben we zeer zeker geen spijt van gekregen. Wauw, echt een fantastische route! Het eerste stuk liepen we vooral langs de rivier (al zie je, noch hoor je die) en was het een schattig wintersachtig paadje tussen de bomen door zigzaggend. We kregen het al wel behoorlijk snel warm, omdat het flink losse sneeuw was en er nog niet bijster veel sporen voor ons uit waren gemaakt. Je liep daardoor geregeld in de nog volkomen losse sneeuw wat behoorlijk zwaar liep. Maar ach, we hadden genoeg truien aan dus al snel kon er wel een laagje uit en gingen de muts af en handschoenen uit. Veel lekkerder! Al lijkt het wel wat bizar als je erover nadenkt en je bedenkt dat het nog steeds stevig vroor.. Langzaam maar zeker liep het paadje steeds wat meer omhoog tot we uiteindelijk meer dan 600 meter gestegen waren. Dit was met vlagen een pittig klimmetje, maar zeker de moeite waard. Langzaam maar zeker kregen we zo namelijk ook meer zicht op de bergen om ons heen en werd elke klim weer beloond met een nog schittender uitzicht. Wauw, echt weer winterwonderland. Zo ver je kijken kon, sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Alles, de gehele wereld, leek wel bedenkt te zijn onder een dik sneeuwtapijt. Zo fabelachtig mooi. En dan die opkomende zon er de gehele tijd licht op schijnend! Dat gaf helemaal een schitterend uitzicht! Voor ons gevoel liepen we urenlang in de opkomende zon (of ondergaande zon, tis maar net hoe je het wil bekijken) en bestreken de zonnestralen steeds maar bepaalde gedeelten van het uitzicht. De zon komt hier natuurlijk sowieso niet erg hoog aan de hemel, maar met de vele bergen om ons heen, had ie er nóg meer moeite mee om zijn zonnestralen overal te doen geraken. Het gaf in ieder geval wel een fantastisch mooi uitzicht. Toegegeven moet wel worden dat het wel een heerlijk gevoel gaf als je een stukje in de warme zonnestralen kon lopen. Dat gaf je toch weer net een iets groter geluksgevoel. Al bereikte je dat ook door gewoon te stoppen en om je heen te kijken. Echt waar, het is hier zo sprookjesachtig!
Een aantal keer weken we wel van het pad af (nou ja ‘pad’, soms zakte je op het pad net zo ver in de sneeuw als wanneer je ver van het pad af ging, want zoveel mensen hadden er nog niet opgelopen (zeg maar alleen Machiel en Roeland de dag ervoor – vermoeden wij aangezien we het gros van de tijd slechts twee menselijke voetsporen konden ontdekken) en beklommen we een heuveltje voor een nog mooier uitzicht. Dat was wel extra spannend hoor, want ik bedacht me steeds ‘als ik maar niet op een slapende beer trap in zijn hol of iets dergelijks, dan hebben we echt een probleem’.. :P En je ziet natuurlijk helemaal niets met die dikke laag sneeuw, dus het is vaak maar op de gok waar je loopt en of er nog wel een stevige ondergrond is. Zeker als er geen boompjes te zien waren of takken van struikjes net boven de sneeuwlaag uitkwamen, zeker dan was het extra spannend. Maar ach, dat maakt zulke wandelingen juist het leukst :D En het levert de leukste ervaringen en herinneringen op! Genieten hoor ^^!
Ook gingen we raden welke dierensporen we zoal tegenkwamen, want allemachies, met zo’n dikke laag sneeuw merk je pas hoeveel wild er rond loopt! Héél veel minispoortjes van boom naar boom zagen we, vermoedelijk van eekhoorntjes (die hadden we eerder in het wild gezien bij het dorpje Jukkasjärvi en lieten – naar ons idee – zo’n spoortje achter zich). Ook zagen we wat grote sporen, waarvan we eerder dachten aan een vos of iets dergelijks. En we kwamen een heel stuk hondensporen (denken we) tegen, die een heel eind over het pad liepen, maar ineens weer de wildernis in verdwenen. Het is echt heel leuk om zo met de natuur bezig te zijn. Ook wel spannend, want je ziet nu wel heel goed dat er echt héél veel wild rondloopt en ja, er zijn ook gewoon gevaarlijke dieren zoals wolven en lynxen die hier vrij rondlopen. Maar ja, niet teveel over na denken en je moet maar zo denken; spinnen zijn ook banger voor ons dan wij voor hen, dat geldt vast ook voor deze dieren. ;-) Jammer genoeg hebben we vandaag zelf geen dieren in het wild gezien, al stopten we er wel geregeld voor. Wat op die stops ook zo fantastisch was, was dat je werkelijk niets hoorde. Een enkele keer heel in de verte een stel husky’s die waarschijnlijk op sledetocht waren en moesten wachten en een andere enkele keer heel in de verte een sneeuwscooter. Maar verder was het absolute stilte. Zo bizar en zo mooi. Echt schitterend!!
Na ruim 5 uur wandelen kwamen we uiteindelijk weer terug bij de weg. Op onze route waren we slechts twee mensen tegengekomen; die de route andersom deden en middels langlaufen. Zij hadden toch ook beter andersom kunnen doen bedachten we ons later, want het laatste stuk betrof enkele zeer steile hellingen die voor ons naar beneden gingen (en waar we dan ook steeds vrolijk als een kind glijdend van af gingen), maar die zij dus steeds met de langlaufs hadden moeten beklimmen… Een voordeel; ze hebben het onmogelijk koud gehad!
Eenmaal weer terug bij de weg, staken we de rivier weer over en zagen we bij de tunnel waar de rivier vervolgens door onder de spoorlijn stroomde, een aantal mensen ín de rivier staan. Die bevroren was uiteraard. Aanvankelijk dachten we ‘das niet erg veilig, sebiet zak je er doorheen’, zeker omdat we het water ergens diep onder het ijs nog konden horen stromen, maar vervolgens dachten we; ‘dat gaan wij ook eens proberen; wat zij kunnen, kunnen wij ook’. En dus klommen wij ook de rivierbedding in en beklommen we het ijs met het daaronder stromende water. De tunnel in ging aardig goed, ook al hoorde ik van alles onder m’n voeten kraken, maar ik zag weinig nats en dus ook geen water en ook geen scheuren. Ging dus prima! Het was in de tunnel ook echt schitterend; hele watervalletjes waren dichtgevroren wat echt een super tof beeld gaf! Gewoon grote ijspilaren van water; briljant! Op de terugweg zag ik nu echter dat er wel degelijk een laagje water op het ijs stond waar ik zojuist over heen gelopen was; niet erg veilig bedacht ik me toen. Maar goed, niets tegen Renéetje zeggen voor ie in paniek raakt en gewoon zachtjes terugklauteren. En dat ging prima hoor. We zijn allen (ook twee Aziatische jongens) veilig en droog weer boven gekomen! :D
Na onze flinke wandeling hebben we ons even opgewarmd bij de kachel binnen in het Turiststation en een eerste deel van ons reisverslag getypt. Het was buiten niet té koud, maar -10 haalden we wellicht wel. In ieder geval bevroor onze cola in de flesjes en moest je de chocolade en de koekjes en cakejes die we bij ons hadden, wel eerst even wat opwarmen, zodat je niet je tanden af zou breken. Overigens merkte ik nu we thuis waren, dat er zich wel ineens een gigantisch gat (voor mijn gevoel dan) bevond in één van mijn tanden. Waarschijnlijk ben ik toch een vulling of iets dergelijks verloren door het te koude eten. Ik kan me anders geen reden bedenken.
Het Abisko Turiststation is een gigantisch groot gebouw stammend uit 1986. Het lijkt van buiten meer op verschillende oude fabriekshallen, die met elkaar verbonden zijn door korte gangen. We konden echter nergens terugvinden dan dat het ooit ergens anders als voor de huidige setting is gebruikt. Wel een wat gekke indeling, maar het heeft ook wel wat. Overal heb je zitjes en verschillende kamers met gezellige, knusse hoekjes om te relaxen, te lezen, te internetten of gewoon bij het kampvuur te genieten van het knapperende haardvuurtje. Ook hangen overal oude foto’s en schitterende canvassen van foto’s van de Aurora (Noorderlicht) en de omgeving. Ook heb je in verschillende kamers gigantische en van die heel oud uitziende kaarten van de omgeving en het natuurprak hangen. Het geeft je wel echt een mooi, relaxed gevoel. Verder heb je verschillende gangen en verdiepingen waar de kamers zijn en tussendoor heb je dan nog wel eens een sauna of een reeks wc’tjes. Het geeft vooral het idee van met je hele school op kamp zijnde ofzo. Hoe dan ook; tis wel relaxed! Zeker ’s avonds, wanneer het bijna etenstijd is en het buiten al lekker donker is. Overal zie je dan mensen zitten lezen of een drankje en praatje met elkaar maken. Dit is gezelliger dan allemaal in één grote ruimte vinden we toch wel. Dus ondanks dat het een geweldig groot gebouw is waar elke dag tientallen, misschien wel honderd mensen tegelijk aanwezig zijn of wisselen, krijg je helemaal niet het idee dat het zo inmens is. Goed gedaan dus!
Het avondeten was vandaag typisch Zweeds; een bijzonder taartje met haring en een vreemde yoghurtachtige substantie met bovenop soort van oranje kaviaar als voorgerecht, een goed stuk vlees wat erg op ons draadjesvlees leek met een soort van erg kruidloze aardappelpuree als hoofdgerecht en als toetje een wekpotje met yoghurt, soort van stracciatella en een flinke portie bosbessen (uiteraard). Het hoofd- en nagerecht waren prima, maar dat voorgerecht kregen we echt geen van beide weg. We probeerden het echt, want we wilden niet ondankbaar of als typische boeren overkomen, maar nee, het smaakte echt te .. Gelukkig kon de serveerster er wel om lachen en gaf al aan dat het iets typisch Zweeds was en echt een typische smaak was. Ze kwam daarna ook al heel snel met het hoofdgerecht, waar we haar erg dankbaar om waren.
Ons avondprogramma was verder rustig, al hadden we gehoopt dat dat niet zo zou zijn. Om 21.00uur liepen we zo’n 20 minuutjes naar de stoeltjeslift die ons ruim een kilometer hoger naar het Aurora Skystation zou brengen; dé beste plek voor de Aurora’s (het Noorderlicht). Een beeeeeeeeeeeeeeeetje spijtig dat het vandaag echt onwijs mistig was en er een dikke laag bewolking hing die maar niet weg wilde gaan. Iets wat zeer uitzonderlijk voor hier is, omdat juist deze plaats bekend staat als ‘the blue hole’ omdat door de hoge bergen juist de bewolking zeer plaatselijk zeer snel wegtrekt, als die er al is. We hebben uiteindelijk de gehele avond boven gezeten en af en toe naar buiten gelopen om naar boven te kijken, maar helaas; het bleef bewolkt en mistig waardoor we de Aurora’s onmogelijk konden zien. Als het helder was geweest en er was veel effectiviteit geweest, dan moet het vanaf daarboven wel echt S-C-H-I-T-T-E-R-E-N-D zijn! Je hebt dan het mooiste uitzicht op de Aurora’s van de hele wereld, wordt beweerd en dat geloven wij maar al te graag. Omdat je je dan op het hoogste punt van de hele omgeving bevindt, kun je dan dus onmenselijk ver kijken en zul je de Aurora’s ook echt op wonderbaarlijke manier kunnen zien voorbijdansen. Zo, zo, zó ontzettend jammer dat net nu het dus zo ontzettend mistig was. Je kunt elke avond wel omhoog, maar aangezien het kaartje per persoon bijna €100,- kost en je geen 100% garantie hebt, is dat een beetje een te grote gok. Misschien dat we ooit nog hier terugkomen als we stinkend rijk zijn, dan is het uiteraard geen probleem om die gok te wagen.. ;-)
De rit naar boven was overigens wel erg spannend! Nou ja, vooral het weer naar beneden gaan was spannend, laat ik het zo zeggen. Aanvankelijk dachten we dat het niet zo lang zou duren, want tot waar we de lichtjes van de lift konden zien, was het allemaal niet zo spannend en stijl. Dit dachten we ook nog toen we er daadwerkelijk in zaten (een piepklein liftje want we zaten met z’n tweeën al muurvast en de medewerkster moest ons helpen met de tassen weer vast te kunnen houden over de beugel heen), maar toen we bij het heldere punt kwamen waarvan wij de hele tijd al dachten dat dat het eindpunt was, was er praktisch niets te zien en verdwenen de kabels de mist in, super stijl omhoog. De mist/wolk was hier ineens zo sterk, dat we het volgende karretje voor ons niet eens konden zien; we konden alleen de zo nu en dan flitsende lampjes aan de karretjes waar mensen in zaten onderscheiden in de dikke mist/wolk voor ons, maar ook lang niet altijd. De kabels verdwenen binnen 2, 3 meter volledig en het enige wat je kon zien, was dat ze flink stijl omhoog gingen. Nu was dat op de heenweg al spannend, maar op de terugweg was het exact hetzelfde, plus het feit dat je nu de diepte veel beter in kon schatten, recht naar beneden. We bedachten ons dat het voor mensen met claustrofobie en/of hoogtevrees, toch echt wel eens voor zeer vervelende situaties kon leiden. Zeker omdat niemand je op iets dergelijks had voorbereid of gewaarschuwd had… Niet heel handig leek het mij, maar als psycholoog gezien is het wel meteen een goede exposure.. Zo lang je maar niet in je paniek uit de lift wil stappen althans…. Gelukkig hebben wij geen van beide van geen van beide angsten last en was het enige wat voor vooral Renéetje vervelend was, het feit dat we vrij vaak moesten stoppen en dat wanneer dat stoppen gebeurde, ver van een paal, dat voor flink heen en weer zwiepen zorgde op de verticale manier. Naar ons idee gingen we wel met 1, 1,5 meter op en neer en euh ja, voor degenen die de ervaring uit Nazca, Peru nog kennen; Renéetje heeft dan niet zo’n heel sterke maag. Al snel zei ie dat het niet zo goed ging en dat ie onmogelijk over de beugel heen kon leunen als er toch iets uit moest… Euh… dat zou erg vervelend zijn… Maar godzijdank werd het niet veel erger en kwam het einde snel in zicht, waarna de misselijkheid ook gauw weer verdween. Je zou zeggen; het is maar 20 minuutjes, maar de ervaring leert dat 20 minuutjes in een piepklein vliegtuigje al meer dan genoeg kan zijn…. Gelukkig was dat nu niet het geval en stapten we niet veel later bovenaan de berg weer zonder narigheid uit.
Binnen was er een hal waar je al je spullen op kon hangen (voor ons alleen de gigantische over-overall die je echt nodig had voor de warmte in de stoeltjeslift) en een soort kantine met een barretje waar je verschillende dranken kon bestellen. Verder stond de ruimte vol met twee bankstellen en een hele hoop houten tafels en bankjes. In een hoek was een klein kamertje ingericht voor de ‘rondleiding’ waar veel informatie over de Aurora’s werd gegeven. Zoals eerder verteld worden de Aurora’s veroorzaakt door zonnedeeltjes die de ruimte in geslingerd worden en die uiteindelijk bij onze polen terechtkomen door de magnetische werking van deze polen. De zuur- en stikstofatomen in de atmosfeer zorgen vervolgens voor de elektriciteit die vervolgens de kleuren veroorzaakt. Afhankelijk van welke atomen en op welke hoogte zien we dus het groene, rode of paarse licht dat door de lucht lijkt te dansen. Het rode licht is overigens erg lastig met het menselijk oog te zien, maar het groene des te makkelijker. Dit is ook nog een reden dat het groene Noorderlicht dus het meest voorkomend wordt geacht. We kregen een kleine ‘rondleiding’ door dit kleine hokje en buiten het Skystation van de Zweedse gids Matthias. Hij vertelde nogmaals wat de Aurora’s nou precies zijn en dat er naast het Noorderlicht (Aurora Borealis) ook het Zuiderlicht (Aurora Australis) is, wat op dezelfde wijze tot stand komt. Echter, omdat in het Noorden, waar het Noorderlicht zichtbaar is, veel meer mensen wonen en het veel toegankelijker is als dezelfde graden in het Zuiden, is het Noorderlicht veel populairder. Het Zuiderlicht is vooral voor pinguins en enkele extreme wetenschappers, aldus Matthias. Ook vertelde hij wat meer interessante feitjes over de ideeën van onze voorvaderen over het Noorderlicht en over de precieze geschiedenis. Het Noorderlicht bestaat waarschijnlijk al zo lang als men kan heugen en de oudste grottekening van het Noorderlicht is afkomstig uit 10.000 jaar voor Christus. Heel opvallend was dat deze grottekening in Frankrijk is gevonden! Het Noorderlicht moest toen zeer ver gereikt hebben. Ten tijde dat men de Bijbel schreef, moeten er ook al verschillende mensen het Noorderlicht hebben gezien, want ook in de Bijbel wordt er over geschreven, in de zin van een groen vuur in de lucht. Wat wij vooral grappig vonden, waren de oude ideeën en geloven over het Noorderlicht. (Uiteraard) dacht men vroeger dat het iets bovennatuurlijks had. Zo werd er in Zweden zelf gedacht dat het geesten waren die nog niet klaar waren voor hun overtocht naar de andere wereld. Ze geloofden dat je de geesten kon oproepen met muziek. Maar je moest goed oppassen! Je mocht niet te luid en niet te lang muziek maken, want dan zouden ze helemaal naar beneden, naar aarde komen en je meenemen! Een Zweedse vrouw die wij in de trein zagen, hoorden we op onze heenreis ook zeggen dat ze tegenwoordig het Noorderlicht nog steeds gebruiken om kinderen bang te maken. Zo zou je er niet te lang onder mogen liggen, want dan zouden ze je ook komen halen. Buiten Zweden (we zijn vergeten waar precies) had men ‘vroeger’ ook een bijzonder ander idee over het Noorderlicht; daar werd gedacht dat het de Goden waren die met een schedel aan het voetballen waren. Steeds wanneer ze er tegen trapten, schoten er groene vuurflitsen uit zijn ogen die dus op aarde zichtbaar waren. Ik vind het altijd weer fascinerend hoe mensen het onbekende verklaren en met wat voor ideeën ze komen. Één ding is zeker; de mens is altijd al zeer spiritueel en fantasierijk ingesteld geweest!
Matthias vertelde verder dat sommige mensen hedendaags beweren het Noorderlicht ook ‘gehoord’ te hebben. Wetenschappers beweren dat dit onmogelijk is en de gidsen hebben het vaak zelf nog nooit gehoord. Het zou klinken als een soort ketting die tegen iets metaals klettert (in de ruimte hingen dergelijke kettingen die het geluid moesten weerbootsen). Matthias vertelde het grappige voorval dat hij het nog nooit gehoord had, maar altijd wel in zijn verhaal aan de toeristen vertelde. Hij was er altijd wat skeptisch over. Totdat hij enkele weken geleden, na een avonddienst bovenop de berg met zijn collega midden in de nacht terug naar beneden ging met de stoeltjeslift. Plotseling hoorden ze beiden het geluid waarvan men beweerde dat dat het Noorderlicht is. Direct keken zij naar boven, maar er was geen Noorderlicht te zien; het was net als vanavond erg mistig en bewolkt. Waar kwam dat geluid dan vandaan.. ?! Later, toen ze wat verder beneden waren, hoorden ze het opnieuw. Ook nu was er geen Noorderlicht te zien.. Maar wel zagen zij een trein langsracen en zagen ze tegelijkertijd met het geluid, flitsen van het spoor afkomen; een combinatie van de elektriciteit en de bevroren draden…. De conclusie over het ‘geluid van het Noorderlicht’ liet Matthias verder in het midden..
Nog een laatste feitje over de geschiedenis van het Noorderlicht was over de heftigheid ervan. Het lijkt weinig kwaad te kunnen als je er op een mooie avond naar kijkt, maar het kan wel degelijk ‘gevaar’ opleveren. In 1989 was er een erg heftige uitwerping van zonnedeeltjes wat voor erg veel elektriciteit zorgde. Het was zo’n grote heftigheid dat het Noorderlicht op een avond tot in HAWAÏ te zien was geweest! Hawaï beste mensen! Dat is een héél eind uit het Noorden! Het was dezelfde gasexplosie van de zon waardoor er in het Noorden van Canada en Scandinavië verschillende dorpen in complete duisternis gehuld werden doordat alle elektriciteit verbroken werd; veroorzaakt door het Noorderlicht. In de meeste gevallen wanneer het erg aanwezig is, worden signalen van de televisie en radio wel wat verbroken of ontstaat er ruis, maar dat de gehele elektriciteit weg viel, is – als we het goed begrepen – slechts tijdens die ene gigantische explosie in 1989 voorgekomen.
Na de ‘rondleiding’ binnen, volgende we Matthias nog even mee naar buiten, naar een plateautje waar je – op heldere avonden – vast een schitterend uitzicht moet hebben. Hier vertelde hij over de grote populariteit van het Aurora Skystation vanwege de hoogste kans op het Noorderlicht en over het gebruik van hoofdlampjes in het donker. Dit hadden ze ons al eerder uitgelegd, maar nog niet eerder hadden we het toegelicht; het blijkt zo te zijn dat je ogen een half uur nodig hebben om aan het donker te wennen en een goede nachtvisie te hebben. Wanneer je de felle, gebruikelijke hoofdlampjes gebruikt om ’s avonds te zien, beginnen je ogen steeds keer op keer wanneer je het lampje uitklikt, bij 0 met het gewenningsproces (wat dus steeds een half uur duurt). Wanneer je echter rode lampjes gebruikt, heb je dat probleem niet. Die kun je zoveel en zo vaak je wilt aan- en uitklikken, je ogen hoeven dan niet steeds een half uur te wennen; het gewenningsproces wordt er niet of amper door aangetast. Dus; een wijze les voor ook in het verdere leven, wie weet waar het nog goed van pas bij kan komen!
Zoals gezegd hadden we vanavond weinig tot geen succes vanwege de bewolking en/of de mist. We wilden het niet te snel opgeven en zijn wel tot na 12 uur ’s nachts gebleven. Gelukkig hadden we beiden een boek bij (die ook beiden uit zijn nu), waarmee we de tijd een beetje konden doden, net zoals de meeste andere mensen boven deden. Maar helaas, het mocht niet baten. Om 1 uur lagen we uiteindelijk terug in bed, ietwat teleurgesteld, maar goed. Morgen hebben we nog een kans en kom op, drie keer is toch scheepsrecht?!
Vandaag hadden we een dagje zelf ingepland met een aardig wandeltochtje! Redelijk op tijd ons bedje uit, een stevig ontbijt en even wat inslaan voor onderweg. We rekenden op wel een paar uurtjes lopen. Abisko Nationaal Park is een 77 km² groot nationaal park, omringd met verschillende bergen en bevat het grote Tornetäskmeer. Het is erg in trek in zowel de zomer als winter, voor de schitterende natuur. Na een dagje rondgestruind te hebben, begrijpen we dat volkomen! Het is hier echt schitterend, echt fantastisch mooi. Een schitterend stukje natuur tussen de bergen en een groot meer. Door het gehele landschap gaat een enkel spoorlijntje waar zo nu en dan trein over heen sjokt. En combineer dat alles in gedachten maar eens met een dik pak sneeuw. Precies; een schitterend tafereel is het resultaat!
We vertrokken rond een uur of 9, kwart over 9 vanuit het Turiststation, staken de weg weer over, onder de treinrails door en zo het wandelpad op. We hadden van Machiel en Roeland al meegekregen welke twee paden een schitterende tocht opleverde en welke richting we het beste konden volgen. Dit braaf aangehouden en daar hebben we zeer zeker geen spijt van gekregen. Wauw, echt een fantastische route! Het eerste stuk liepen we vooral langs de rivier (al zie je, noch hoor je die) en was het een schattig wintersachtig paadje tussen de bomen door zigzaggend. We kregen het al wel behoorlijk snel warm, omdat het flink losse sneeuw was en er nog niet bijster veel sporen voor ons uit waren gemaakt. Je liep daardoor geregeld in de nog volkomen losse sneeuw wat behoorlijk zwaar liep. Maar ach, we hadden genoeg truien aan dus al snel kon er wel een laagje uit en gingen de muts af en handschoenen uit. Veel lekkerder! Al lijkt het wel wat bizar als je erover nadenkt en je bedenkt dat het nog steeds stevig vroor.. Langzaam maar zeker liep het paadje steeds wat meer omhoog tot we uiteindelijk meer dan 600 meter gestegen waren. Dit was met vlagen een pittig klimmetje, maar zeker de moeite waard. Langzaam maar zeker kregen we zo namelijk ook meer zicht op de bergen om ons heen en werd elke klim weer beloond met een nog schittender uitzicht. Wauw, echt weer winterwonderland. Zo ver je kijken kon, sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Alles, de gehele wereld, leek wel bedenkt te zijn onder een dik sneeuwtapijt. Zo fabelachtig mooi. En dan die opkomende zon er de gehele tijd licht op schijnend! Dat gaf helemaal een schitterend uitzicht! Voor ons gevoel liepen we urenlang in de opkomende zon (of ondergaande zon, tis maar net hoe je het wil bekijken) en bestreken de zonnestralen steeds maar bepaalde gedeelten van het uitzicht. De zon komt hier natuurlijk sowieso niet erg hoog aan de hemel, maar met de vele bergen om ons heen, had ie er nóg meer moeite mee om zijn zonnestralen overal te doen geraken. Het gaf in ieder geval wel een fantastisch mooi uitzicht. Toegegeven moet wel worden dat het wel een heerlijk gevoel gaf als je een stukje in de warme zonnestralen kon lopen. Dat gaf je toch weer net een iets groter geluksgevoel. Al bereikte je dat ook door gewoon te stoppen en om je heen te kijken. Echt waar, het is hier zo sprookjesachtig!
Een aantal keer weken we wel van het pad af (nou ja ‘pad’, soms zakte je op het pad net zo ver in de sneeuw als wanneer je ver van het pad af ging, want zoveel mensen hadden er nog niet opgelopen (zeg maar alleen Machiel en Roeland de dag ervoor – vermoeden wij aangezien we het gros van de tijd slechts twee menselijke voetsporen konden ontdekken) en beklommen we een heuveltje voor een nog mooier uitzicht. Dat was wel extra spannend hoor, want ik bedacht me steeds ‘als ik maar niet op een slapende beer trap in zijn hol of iets dergelijks, dan hebben we echt een probleem’.. :P En je ziet natuurlijk helemaal niets met die dikke laag sneeuw, dus het is vaak maar op de gok waar je loopt en of er nog wel een stevige ondergrond is. Zeker als er geen boompjes te zien waren of takken van struikjes net boven de sneeuwlaag uitkwamen, zeker dan was het extra spannend. Maar ach, dat maakt zulke wandelingen juist het leukst :D En het levert de leukste ervaringen en herinneringen op! Genieten hoor ^^!
Ook gingen we raden welke dierensporen we zoal tegenkwamen, want allemachies, met zo’n dikke laag sneeuw merk je pas hoeveel wild er rond loopt! Héél veel minispoortjes van boom naar boom zagen we, vermoedelijk van eekhoorntjes (die hadden we eerder in het wild gezien bij het dorpje Jukkasjärvi en lieten – naar ons idee – zo’n spoortje achter zich). Ook zagen we wat grote sporen, waarvan we eerder dachten aan een vos of iets dergelijks. En we kwamen een heel stuk hondensporen (denken we) tegen, die een heel eind over het pad liepen, maar ineens weer de wildernis in verdwenen. Het is echt heel leuk om zo met de natuur bezig te zijn. Ook wel spannend, want je ziet nu wel heel goed dat er echt héél veel wild rondloopt en ja, er zijn ook gewoon gevaarlijke dieren zoals wolven en lynxen die hier vrij rondlopen. Maar ja, niet teveel over na denken en je moet maar zo denken; spinnen zijn ook banger voor ons dan wij voor hen, dat geldt vast ook voor deze dieren. ;-) Jammer genoeg hebben we vandaag zelf geen dieren in het wild gezien, al stopten we er wel geregeld voor. Wat op die stops ook zo fantastisch was, was dat je werkelijk niets hoorde. Een enkele keer heel in de verte een stel husky’s die waarschijnlijk op sledetocht waren en moesten wachten en een andere enkele keer heel in de verte een sneeuwscooter. Maar verder was het absolute stilte. Zo bizar en zo mooi. Echt schitterend!!
Na ruim 5 uur wandelen kwamen we uiteindelijk weer terug bij de weg. Op onze route waren we slechts twee mensen tegengekomen; die de route andersom deden en middels langlaufen. Zij hadden toch ook beter andersom kunnen doen bedachten we ons later, want het laatste stuk betrof enkele zeer steile hellingen die voor ons naar beneden gingen (en waar we dan ook steeds vrolijk als een kind glijdend van af gingen), maar die zij dus steeds met de langlaufs hadden moeten beklimmen… Een voordeel; ze hebben het onmogelijk koud gehad!
Eenmaal weer terug bij de weg, staken we de rivier weer over en zagen we bij de tunnel waar de rivier vervolgens door onder de spoorlijn stroomde, een aantal mensen ín de rivier staan. Die bevroren was uiteraard. Aanvankelijk dachten we ‘das niet erg veilig, sebiet zak je er doorheen’, zeker omdat we het water ergens diep onder het ijs nog konden horen stromen, maar vervolgens dachten we; ‘dat gaan wij ook eens proberen; wat zij kunnen, kunnen wij ook’. En dus klommen wij ook de rivierbedding in en beklommen we het ijs met het daaronder stromende water. De tunnel in ging aardig goed, ook al hoorde ik van alles onder m’n voeten kraken, maar ik zag weinig nats en dus ook geen water en ook geen scheuren. Ging dus prima! Het was in de tunnel ook echt schitterend; hele watervalletjes waren dichtgevroren wat echt een super tof beeld gaf! Gewoon grote ijspilaren van water; briljant! Op de terugweg zag ik nu echter dat er wel degelijk een laagje water op het ijs stond waar ik zojuist over heen gelopen was; niet erg veilig bedacht ik me toen. Maar goed, niets tegen Renéetje zeggen voor ie in paniek raakt en gewoon zachtjes terugklauteren. En dat ging prima hoor. We zijn allen (ook twee Aziatische jongens) veilig en droog weer boven gekomen! :D
Na onze flinke wandeling hebben we ons even opgewarmd bij de kachel binnen in het Turiststation en een eerste deel van ons reisverslag getypt. Het was buiten niet té koud, maar -10 haalden we wellicht wel. In ieder geval bevroor onze cola in de flesjes en moest je de chocolade en de koekjes en cakejes die we bij ons hadden, wel eerst even wat opwarmen, zodat je niet je tanden af zou breken. Overigens merkte ik nu we thuis waren, dat er zich wel ineens een gigantisch gat (voor mijn gevoel dan) bevond in één van mijn tanden. Waarschijnlijk ben ik toch een vulling of iets dergelijks verloren door het te koude eten. Ik kan me anders geen reden bedenken.
Het Abisko Turiststation is een gigantisch groot gebouw stammend uit 1986. Het lijkt van buiten meer op verschillende oude fabriekshallen, die met elkaar verbonden zijn door korte gangen. We konden echter nergens terugvinden dan dat het ooit ergens anders als voor de huidige setting is gebruikt. Wel een wat gekke indeling, maar het heeft ook wel wat. Overal heb je zitjes en verschillende kamers met gezellige, knusse hoekjes om te relaxen, te lezen, te internetten of gewoon bij het kampvuur te genieten van het knapperende haardvuurtje. Ook hangen overal oude foto’s en schitterende canvassen van foto’s van de Aurora (Noorderlicht) en de omgeving. Ook heb je in verschillende kamers gigantische en van die heel oud uitziende kaarten van de omgeving en het natuurprak hangen. Het geeft je wel echt een mooi, relaxed gevoel. Verder heb je verschillende gangen en verdiepingen waar de kamers zijn en tussendoor heb je dan nog wel eens een sauna of een reeks wc’tjes. Het geeft vooral het idee van met je hele school op kamp zijnde ofzo. Hoe dan ook; tis wel relaxed! Zeker ’s avonds, wanneer het bijna etenstijd is en het buiten al lekker donker is. Overal zie je dan mensen zitten lezen of een drankje en praatje met elkaar maken. Dit is gezelliger dan allemaal in één grote ruimte vinden we toch wel. Dus ondanks dat het een geweldig groot gebouw is waar elke dag tientallen, misschien wel honderd mensen tegelijk aanwezig zijn of wisselen, krijg je helemaal niet het idee dat het zo inmens is. Goed gedaan dus!
Het avondeten was vandaag typisch Zweeds; een bijzonder taartje met haring en een vreemde yoghurtachtige substantie met bovenop soort van oranje kaviaar als voorgerecht, een goed stuk vlees wat erg op ons draadjesvlees leek met een soort van erg kruidloze aardappelpuree als hoofdgerecht en als toetje een wekpotje met yoghurt, soort van stracciatella en een flinke portie bosbessen (uiteraard). Het hoofd- en nagerecht waren prima, maar dat voorgerecht kregen we echt geen van beide weg. We probeerden het echt, want we wilden niet ondankbaar of als typische boeren overkomen, maar nee, het smaakte echt te .. Gelukkig kon de serveerster er wel om lachen en gaf al aan dat het iets typisch Zweeds was en echt een typische smaak was. Ze kwam daarna ook al heel snel met het hoofdgerecht, waar we haar erg dankbaar om waren.
Ons avondprogramma was verder rustig, al hadden we gehoopt dat dat niet zo zou zijn. Om 21.00uur liepen we zo’n 20 minuutjes naar de stoeltjeslift die ons ruim een kilometer hoger naar het Aurora Skystation zou brengen; dé beste plek voor de Aurora’s (het Noorderlicht). Een beeeeeeeeeeeeeeeetje spijtig dat het vandaag echt onwijs mistig was en er een dikke laag bewolking hing die maar niet weg wilde gaan. Iets wat zeer uitzonderlijk voor hier is, omdat juist deze plaats bekend staat als ‘the blue hole’ omdat door de hoge bergen juist de bewolking zeer plaatselijk zeer snel wegtrekt, als die er al is. We hebben uiteindelijk de gehele avond boven gezeten en af en toe naar buiten gelopen om naar boven te kijken, maar helaas; het bleef bewolkt en mistig waardoor we de Aurora’s onmogelijk konden zien. Als het helder was geweest en er was veel effectiviteit geweest, dan moet het vanaf daarboven wel echt S-C-H-I-T-T-E-R-E-N-D zijn! Je hebt dan het mooiste uitzicht op de Aurora’s van de hele wereld, wordt beweerd en dat geloven wij maar al te graag. Omdat je je dan op het hoogste punt van de hele omgeving bevindt, kun je dan dus onmenselijk ver kijken en zul je de Aurora’s ook echt op wonderbaarlijke manier kunnen zien voorbijdansen. Zo, zo, zó ontzettend jammer dat net nu het dus zo ontzettend mistig was. Je kunt elke avond wel omhoog, maar aangezien het kaartje per persoon bijna €100,- kost en je geen 100% garantie hebt, is dat een beetje een te grote gok. Misschien dat we ooit nog hier terugkomen als we stinkend rijk zijn, dan is het uiteraard geen probleem om die gok te wagen.. ;-)
De rit naar boven was overigens wel erg spannend! Nou ja, vooral het weer naar beneden gaan was spannend, laat ik het zo zeggen. Aanvankelijk dachten we dat het niet zo lang zou duren, want tot waar we de lichtjes van de lift konden zien, was het allemaal niet zo spannend en stijl. Dit dachten we ook nog toen we er daadwerkelijk in zaten (een piepklein liftje want we zaten met z’n tweeën al muurvast en de medewerkster moest ons helpen met de tassen weer vast te kunnen houden over de beugel heen), maar toen we bij het heldere punt kwamen waarvan wij de hele tijd al dachten dat dat het eindpunt was, was er praktisch niets te zien en verdwenen de kabels de mist in, super stijl omhoog. De mist/wolk was hier ineens zo sterk, dat we het volgende karretje voor ons niet eens konden zien; we konden alleen de zo nu en dan flitsende lampjes aan de karretjes waar mensen in zaten onderscheiden in de dikke mist/wolk voor ons, maar ook lang niet altijd. De kabels verdwenen binnen 2, 3 meter volledig en het enige wat je kon zien, was dat ze flink stijl omhoog gingen. Nu was dat op de heenweg al spannend, maar op de terugweg was het exact hetzelfde, plus het feit dat je nu de diepte veel beter in kon schatten, recht naar beneden. We bedachten ons dat het voor mensen met claustrofobie en/of hoogtevrees, toch echt wel eens voor zeer vervelende situaties kon leiden. Zeker omdat niemand je op iets dergelijks had voorbereid of gewaarschuwd had… Niet heel handig leek het mij, maar als psycholoog gezien is het wel meteen een goede exposure.. Zo lang je maar niet in je paniek uit de lift wil stappen althans…. Gelukkig hebben wij geen van beide van geen van beide angsten last en was het enige wat voor vooral Renéetje vervelend was, het feit dat we vrij vaak moesten stoppen en dat wanneer dat stoppen gebeurde, ver van een paal, dat voor flink heen en weer zwiepen zorgde op de verticale manier. Naar ons idee gingen we wel met 1, 1,5 meter op en neer en euh ja, voor degenen die de ervaring uit Nazca, Peru nog kennen; Renéetje heeft dan niet zo’n heel sterke maag. Al snel zei ie dat het niet zo goed ging en dat ie onmogelijk over de beugel heen kon leunen als er toch iets uit moest… Euh… dat zou erg vervelend zijn… Maar godzijdank werd het niet veel erger en kwam het einde snel in zicht, waarna de misselijkheid ook gauw weer verdween. Je zou zeggen; het is maar 20 minuutjes, maar de ervaring leert dat 20 minuutjes in een piepklein vliegtuigje al meer dan genoeg kan zijn…. Gelukkig was dat nu niet het geval en stapten we niet veel later bovenaan de berg weer zonder narigheid uit.
Binnen was er een hal waar je al je spullen op kon hangen (voor ons alleen de gigantische over-overall die je echt nodig had voor de warmte in de stoeltjeslift) en een soort kantine met een barretje waar je verschillende dranken kon bestellen. Verder stond de ruimte vol met twee bankstellen en een hele hoop houten tafels en bankjes. In een hoek was een klein kamertje ingericht voor de ‘rondleiding’ waar veel informatie over de Aurora’s werd gegeven. Zoals eerder verteld worden de Aurora’s veroorzaakt door zonnedeeltjes die de ruimte in geslingerd worden en die uiteindelijk bij onze polen terechtkomen door de magnetische werking van deze polen. De zuur- en stikstofatomen in de atmosfeer zorgen vervolgens voor de elektriciteit die vervolgens de kleuren veroorzaakt. Afhankelijk van welke atomen en op welke hoogte zien we dus het groene, rode of paarse licht dat door de lucht lijkt te dansen. Het rode licht is overigens erg lastig met het menselijk oog te zien, maar het groene des te makkelijker. Dit is ook nog een reden dat het groene Noorderlicht dus het meest voorkomend wordt geacht. We kregen een kleine ‘rondleiding’ door dit kleine hokje en buiten het Skystation van de Zweedse gids Matthias. Hij vertelde nogmaals wat de Aurora’s nou precies zijn en dat er naast het Noorderlicht (Aurora Borealis) ook het Zuiderlicht (Aurora Australis) is, wat op dezelfde wijze tot stand komt. Echter, omdat in het Noorden, waar het Noorderlicht zichtbaar is, veel meer mensen wonen en het veel toegankelijker is als dezelfde graden in het Zuiden, is het Noorderlicht veel populairder. Het Zuiderlicht is vooral voor pinguins en enkele extreme wetenschappers, aldus Matthias. Ook vertelde hij wat meer interessante feitjes over de ideeën van onze voorvaderen over het Noorderlicht en over de precieze geschiedenis. Het Noorderlicht bestaat waarschijnlijk al zo lang als men kan heugen en de oudste grottekening van het Noorderlicht is afkomstig uit 10.000 jaar voor Christus. Heel opvallend was dat deze grottekening in Frankrijk is gevonden! Het Noorderlicht moest toen zeer ver gereikt hebben. Ten tijde dat men de Bijbel schreef, moeten er ook al verschillende mensen het Noorderlicht hebben gezien, want ook in de Bijbel wordt er over geschreven, in de zin van een groen vuur in de lucht. Wat wij vooral grappig vonden, waren de oude ideeën en geloven over het Noorderlicht. (Uiteraard) dacht men vroeger dat het iets bovennatuurlijks had. Zo werd er in Zweden zelf gedacht dat het geesten waren die nog niet klaar waren voor hun overtocht naar de andere wereld. Ze geloofden dat je de geesten kon oproepen met muziek. Maar je moest goed oppassen! Je mocht niet te luid en niet te lang muziek maken, want dan zouden ze helemaal naar beneden, naar aarde komen en je meenemen! Een Zweedse vrouw die wij in de trein zagen, hoorden we op onze heenreis ook zeggen dat ze tegenwoordig het Noorderlicht nog steeds gebruiken om kinderen bang te maken. Zo zou je er niet te lang onder mogen liggen, want dan zouden ze je ook komen halen. Buiten Zweden (we zijn vergeten waar precies) had men ‘vroeger’ ook een bijzonder ander idee over het Noorderlicht; daar werd gedacht dat het de Goden waren die met een schedel aan het voetballen waren. Steeds wanneer ze er tegen trapten, schoten er groene vuurflitsen uit zijn ogen die dus op aarde zichtbaar waren. Ik vind het altijd weer fascinerend hoe mensen het onbekende verklaren en met wat voor ideeën ze komen. Één ding is zeker; de mens is altijd al zeer spiritueel en fantasierijk ingesteld geweest!
Matthias vertelde verder dat sommige mensen hedendaags beweren het Noorderlicht ook ‘gehoord’ te hebben. Wetenschappers beweren dat dit onmogelijk is en de gidsen hebben het vaak zelf nog nooit gehoord. Het zou klinken als een soort ketting die tegen iets metaals klettert (in de ruimte hingen dergelijke kettingen die het geluid moesten weerbootsen). Matthias vertelde het grappige voorval dat hij het nog nooit gehoord had, maar altijd wel in zijn verhaal aan de toeristen vertelde. Hij was er altijd wat skeptisch over. Totdat hij enkele weken geleden, na een avonddienst bovenop de berg met zijn collega midden in de nacht terug naar beneden ging met de stoeltjeslift. Plotseling hoorden ze beiden het geluid waarvan men beweerde dat dat het Noorderlicht is. Direct keken zij naar boven, maar er was geen Noorderlicht te zien; het was net als vanavond erg mistig en bewolkt. Waar kwam dat geluid dan vandaan.. ?! Later, toen ze wat verder beneden waren, hoorden ze het opnieuw. Ook nu was er geen Noorderlicht te zien.. Maar wel zagen zij een trein langsracen en zagen ze tegelijkertijd met het geluid, flitsen van het spoor afkomen; een combinatie van de elektriciteit en de bevroren draden…. De conclusie over het ‘geluid van het Noorderlicht’ liet Matthias verder in het midden..
Nog een laatste feitje over de geschiedenis van het Noorderlicht was over de heftigheid ervan. Het lijkt weinig kwaad te kunnen als je er op een mooie avond naar kijkt, maar het kan wel degelijk ‘gevaar’ opleveren. In 1989 was er een erg heftige uitwerping van zonnedeeltjes wat voor erg veel elektriciteit zorgde. Het was zo’n grote heftigheid dat het Noorderlicht op een avond tot in HAWAÏ te zien was geweest! Hawaï beste mensen! Dat is een héél eind uit het Noorden! Het was dezelfde gasexplosie van de zon waardoor er in het Noorden van Canada en Scandinavië verschillende dorpen in complete duisternis gehuld werden doordat alle elektriciteit verbroken werd; veroorzaakt door het Noorderlicht. In de meeste gevallen wanneer het erg aanwezig is, worden signalen van de televisie en radio wel wat verbroken of ontstaat er ruis, maar dat de gehele elektriciteit weg viel, is – als we het goed begrepen – slechts tijdens die ene gigantische explosie in 1989 voorgekomen.
Na de ‘rondleiding’ binnen, volgende we Matthias nog even mee naar buiten, naar een plateautje waar je – op heldere avonden – vast een schitterend uitzicht moet hebben. Hier vertelde hij over de grote populariteit van het Aurora Skystation vanwege de hoogste kans op het Noorderlicht en over het gebruik van hoofdlampjes in het donker. Dit hadden ze ons al eerder uitgelegd, maar nog niet eerder hadden we het toegelicht; het blijkt zo te zijn dat je ogen een half uur nodig hebben om aan het donker te wennen en een goede nachtvisie te hebben. Wanneer je de felle, gebruikelijke hoofdlampjes gebruikt om ’s avonds te zien, beginnen je ogen steeds keer op keer wanneer je het lampje uitklikt, bij 0 met het gewenningsproces (wat dus steeds een half uur duurt). Wanneer je echter rode lampjes gebruikt, heb je dat probleem niet. Die kun je zoveel en zo vaak je wilt aan- en uitklikken, je ogen hoeven dan niet steeds een half uur te wennen; het gewenningsproces wordt er niet of amper door aangetast. Dus; een wijze les voor ook in het verdere leven, wie weet waar het nog goed van pas bij kan komen!
Zoals gezegd hadden we vanavond weinig tot geen succes vanwege de bewolking en/of de mist. We wilden het niet te snel opgeven en zijn wel tot na 12 uur ’s nachts gebleven. Gelukkig hadden we beiden een boek bij (die ook beiden uit zijn nu), waarmee we de tijd een beetje konden doden, net zoals de meeste andere mensen boven deden. Maar helaas, het mocht niet baten. Om 1 uur lagen we uiteindelijk terug in bed, ietwat teleurgesteld, maar goed. Morgen hebben we nog een kans en kom op, drie keer is toch scheepsrecht?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
