van 200 decibel naar absolute stilte
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
31 Januari 2014 | Zweden, Kangos
Hallå!
W A U W ! Wat een absoluut MAGISCHE wereld is dit toch! Echt fantastisch!! Vandaag hebben we één van de meest fantastische ervaringen tot dusver in ons leven mogen meemaken; een 5 uur durende tocht met een troep fantastisch mooie dieren; husky’s! Er bestaan gewoonweg geen woorden voor zo’n schitterende ervaring; niet alleen de omgeving die al volkomen magisch en sprookjesachtig is, maar dan óók nog eens achter of in een slee die voortgetrokken wordt door 5 super mooie husky’s! Echt.. wauw. W-A-U-W!
Maar laten we even bij het begin beginnen . Vanmorgen moesten we ‘op tijd’ ons bed al uit, toch al wel om half 8. Wat een genot voor de vroege vogels die wij doorgaans op vakantie zijn :P Eerst heerlijk ontbeten met een breed keuze-aanbod en daarna in groepjes van vier kleding passen. We kregen een grote skibroek, grotere snowboots en een allergrootste jas. Als topping nog een heerlijk warme gevoerde muts en gigantische overwanten (nee geen ‘ovennnnwanten’). ‘Zo, ga alles maar aan doen en dan om 10 uur bij de kennel melden’. Wij wilden nog graag wat tijd van te voren bij de husky’s doorbrengen, dus gingen we ons meteen omkleden. Nou, serieus, binnen 10 minuten stonden we buiten. Niet omdat we van die super snelle mensen zijn, maar meer omdat we vergingen binnen. Allejezus wat een hitte. Buiten ging ook pas de muts op en de jas dicht. De overhandschoenen en de balaclava gingen pas een uur later aan en omhoog, toen we echt gingen vetrekken. Zo warm was de rest. Op dat moment althans. Daar kwam later vandaag nog wel verandering in.. :P
Vanmorgen wij dus eerst om een uur of 9 naar kennel. Daar aangekomen mochten we al vrij snel de kennel in en gewoon rondlopen. Wat een schattige beestjes zijn die husky’s! Sommigen zijn heel typisch, met van die spitse koppies en felblauwe oogjes. Anderen zijn weer heel anders. Ze waren er sowieso in allerlei kleuren en grootten. Zwarte, witte, bruin, mixen van dat alles. Het waren er ook héél veel! Er stonden al een aantal sledes klaar en twee verzorgsters (twee Duitse meisjes) waren bezig de honden er voor klaar te maken. Al gauw werd ons gevraagd of we eventueel wilde helpen. Graag uiteraard! Voor Renéetje hoefde het niet zo, maar die wilde wel foto’s maken. Ik stond echter al weer meteen in een hok met een tuigje in m’n handen. Na één keer voordoen hoe het aan moest – echt heel simpel – lukte het mij ook en mocht ik een aantal honden ‘aantuigen’ en bij de juiste slede zetten. Er gingen vijf honden per slee en op een bord hing met ronde fiches aangegeven welke hond bij welke slee en op welke plaats moest. De slimme leiders voorop, de jongere en de wat dommere krachten achterop. Twee leiders, 1 in het midden en 2 achterin. En zo vorm je dan je hondenteam. Uiteraard konden niet alle honden samen, dan werd het wel eens vechten, dus het was wel goed bedenken wie waar moest. Gezien zijn kracht en intelligentie, maar dus ook gezien karakter. Wanneer de honden aangelijnd waren, werden hun pootjes goed gecontroleerd op kloofjes of andere wondjes, die mogelijk konden gaan ontsteken door bevriezing. Wanneer dit het geval was, kregen ze een soort ‘sokje’ aan zodat ze beschermd waren. Na zo’n 50 minuten in de kennel doorgebracht te hebben, zijn we naar de andere kennel gelopen (er waren er twee) want de groep waar wij in ingedeeld waren, zou daar vertrekken. Hier maakten we kennis met ‘ons’ team van vandaag; echte en dreamteam aan husky’s! Wat een kanjers! De mensengroep bestond uit ons en nog twee Nederlandse koppels; één liefdeskoppel die de Pinetree Lodge als laatste stop hadden (die hadden de omgekeerde route van die wij volgen) en twee Nederlandse gasten uit Geertruidenberg die dezelfde route als wij volgen (Machiel en Roeland), maar die er net wat langer waren. Onze gids van vandaag was de Duitse 26-jarige Judy, een toffe chica die mij heel erg aan Dabis deed denken. Na een korte, maar belangrijke uitleg (hoe je op de slee blijft staan, hoe je remt en hoe je moet zorgen dat je er niet af dondert en je slee verliest omdat de husky’s zo fanatiek zijn en gewoon door blijven gaan), mochten we als duo ieder een slee kiezen en plaatsnemen. De één in de houten slede bak, de ander achter op de slee. De slee zelf was helemaal van hout en bestond uit twee houten latten, een houten bak, een houten boog die tot borsthoogte reikte waar de bestuurder zich aan vast moest houden en een grote veer waar de rem aan vast hing; de rem was een metalen staaf met daaronder twee grote ijzeren haken. Zodra je dus op de staaf ging staan, schoof die de sneeuw in en remde je af. Je moest goed doordrukken, met je volle gewicht, wilde je stoppen, want de husky’s wilden maar wat graag gewoon volle bak doorvliegen. Helemaal in hun element waren ze door die sneeuw vliegend! Voordat we vertrokken was er ook nog een extra rem, zodat je op je gemak in kon stappen. Ik mocht als eerste sturen, dus Renéetje kroop in de houten bak, onder een fleecedeken. Tussen z’n benen kreeg ie de extra rem (zelfde systeem maar dan aan een los touw, als een soort anker zeg maar) en onze rugzak met beide camera’s (één voor de foto’s, één voor de films). De deken er overheen en als topping een soort zwart zeil, om de sneeuw en meeste wind tegen te houden. De camera konden we niet continu standby houden voor mooie plaatjes, omdat in deze kou, de accu binnen no time leeg is (de extra accu moest je ook tegen je lijf warm houden, lang leve de BH) en daarnaast was het gewoon niet mogelijk omdat de lens en de gehele camera binnen no time begon te bevriezen. Nu is dat voor de buitenkant van de camera niet zo’n ramp, maar voor de lens is het alles behalve gunstig, dus was het continue camera in – uit – in – uit. En zodra ie er weer in zat, onder de fleecedeken en tussen je benen; was het vooral het hele ding weer warmwrijven zodat ie weer ontdooid en klaar was voor een volgende korte fotosessie. Misschien klinkt het niet zo ideaal, maar voor het warmblijven van je eigen lichaam – met name je handen en vingers – was dit JUIST ideaal. Want geloof ons maar, je kunt zelfs 10 lagen kleding aan hebben, als je in zo’n bakje stil moet zitten, vriezen je vingers en tenen er alsnog af. Dus je moet echt zorgen dat je ze blijft bewegen. Dus ja, dan is dat toch een prima oplossing? ^_^ Wonderbaarlijk bleef je achterop de slee wel behoorlijk warm. Je hoefde niet veel meer te doen als in de bak, maar waarschijnlijk omdat je toch steeds een beetje beweegt met je hele lichaam als je remt of over hobbels vliegt, bleef je als bestuurder een heel stuk beter warm. Op je wimpers en neus na wellicht. Zeker tegen het einde van de 5 uur. Zeker toen de zon begon te verdwijnen. Amai, op een gegeven moment waren m’n wimpers ook echt aan elkaar geplakt, gewoon bevroren. Het sneeuwde vandaag ook licht, dus alles wat op je wimpers viel, vroor er vrijwel meteen aan vast als je het er niet direct afveegde. Maar dat laatste ging niet zo simpel, omdat je niet zo maar die stang los kon laten en daarbij had je van die gigantische overwanten aan, die alles behalve praktisch zijn als het om fijne motoriek gaat. Anyways, conclusie; aan het einde van de dag was het gewoon een feit dat je wimpers bevroren waren. Punt. :P En je balaclava, daar adem je de godsganselijke dag in en aangezien je vrij snel gaat snotteren in die kou, komt dat óók in je balaclava en dat met de combinatie dat het de hele dag flink vriest… conclusie hiervan is dat aan het einde van de dag je balaclava één groot hard masker was geworden. Ook niet heel warm meer. Maar ach, dat was nog steeds beter dan de ijzig koude snijdende wind direct op je gezicht, dus dat je je wangen haast niet meer voelde, nam je er alsnog maar met enige liefde bij. Want, je moet je maar vooral bedenken, hoe erg zal het zijn geweest zónder dat ding er voor..? Juist. Daarom dus.
Nou een mooie beschrijving tot dusver :P Nu op naar de mooiste ervaring zelf! Rond 10 uur was het klaar om te vertrekken. We namen per duo een mooie slede met een topteam aan kanjers er voor. Iedereen klaar? Weet iedereen de tekens nog? Mooi; gaan dan! ZO! Wat een fanatieke KANJERS die troep van ons! Zodra je je voet van de rem haalde, KNALDE ze er echt vandoor! Zoef! Wat een kracht! Hier hoefde je echt niet te spreken van PK die je nodig had, no way, 5 HK was meer dan voldoende! Zo wat waren ze fanatiek! Alleen het mindere was dat wij als laatste van de rit zaten en voor ons Machiel en Roeland. Alleen de combinatie was bij hun niet ideaal. Aan het einde van de dag werd geconcludeerd dat het gewoon aan hun slee zélf lag, want tegen die tijd hadden ze echt het sterrenteam van honden bij elkaar, maar nog bleven ze erg traag en hadden de beestjes het lastig ze vooruit te krijgen in hetzelfde tempo als de rest van onze groep. Door de dag heen haalden ze steeds verschillende honden van de andere teams, wat dus uiteindelijk echt het sterkste team van de dag werd, maar nog steeds mocht het niet baten. Helaas niets aan te doen tuurlk, maar daardoor moesten wij ook wel steeds remmen en dat was jammer wanneer we net in een lekker vaartje gingen. Voor ons jammer, maar voor de honden een drama, zoals ze het iedere keer als we stopten deden voorkomen; wat een gejammer en gehuil steeds haha. Je zou misschien kunnen denken dat ze het niet leuk vinden en het misschien zelfs zielig vinden dat ze voor hondenslees worden gespannen, maar echt, dit moet je dan maar even zelf meemaken en met eigen ogen zien; ze zijn pas ongelukkig als ze níet mogen rennen! Zodra ze stil staan, worden ze al helemaal gek en gaan ze blaffen en huilen. En zodra je dan de rem loslaat en ze weer mogen, echt a la minute is het doodstil en lijken ze echt he-le-maal in hun element. Ze kijken wat rond, happen in de sneeuw en besnuffelen en vervelen zo nu en dan de husky die naast ze loopt als ze voor- of achteraan ingedeeld staan. Ze moeten ook een hoop schijten onderweg, vooral in het begin van de rit. Ze gaan dan gewoon in eens zitten en dan moet je tuurlk wel stoppen. Vind de rest van de troep niet leuk, maar ja, zelf is het ook fijn als je ff kan zitten als je moet poepen. Is niet handig als je dan door moet blijven rennen. Dus je moet als bestuurder ook steeds goed opletten of er ééntje moet of niet.
Dan de omgeving.. wauw. Echt zodra je de kennel verlaat, waan je je al in de the middle of nowhere. Je gaat zo snel (we hebben in 5 uur 40 km afgelegd, waarvan we echt vaak hebben gestopt en met een middagpauze van zeker 45minuten), dus we denken zeker wel een kilometer of 30/40 per uur met tijden (bergafwaarts zeker!). Eerst vooral zigzaggend tussen de boompjes door en dan ineens bevond je je op een groot uitgestrekte vlakte (waarschijnlijk een bevroren meer). Over het algemeen hadden we een vrij duidelijk en hard pad, maar we kwamen op een gegeven moment ook op totaal onontdekt terrein (leek dan zo voor ons) waar er nog helemaal geen pad was en we dus door de diepe sneeuw getrokken werden. Volgens ons waren er wel wat markeringen die een soort van pad aanduidde, maar het was duidelijk dat vandaag zeker nog niemand eerder voor ons er overheen was gekomen. Echt gaaf! En die beestjes, die zijn dan écht helemaal in hun element. Die stilte dan ook… Je hoort echt he-le-maal niets. Niets anders dan het gehijg van de husky’s en de sledes die voortgetrokken worden door de mulle sneeuw. Zo fantastisch. En dan kijk je om je heen en waan je je serieus in een stukje hemel. Zo schitterend, zo fantastisch mooi. Een groot naaldbos, met honderdduizende bomen, bedekt onder een hele dikke laag sneeuw. Zo nu en dan ging je rakelings langs bomen, grote en kleintjes en het was dan tuurlk heel leuk om met je hand langs de takken te gaan, zodat de dikke laag sneeuw die er op lag, er af viel. Op sommige stukken was het pad alles behalve breed en hadden de husky’s even een minder goed richtingsgevoel, dat je echt écht rakelings langs boomschors scheerde. Ook was het met tijden zo bedekt met overhangende takken dat je als het ware door poortjes van sneeuw suisde. Renéetje moest vaak bukken én zelfs ik een aantal keer! Dat zegt een hele hoop of niet dan? Maar echt zó gaaf! En we gingen ook op en neer, bergje op waar je vaak de honden even een beetje moest helpen met meerennen achter de slee (en dan vooral niet vergeten op tijd mee op te springen voor ze weer volle bak gas konden geven) of een beetje mee steppen. Maar ook bergje af; soms echt zó stijl dat je juist moest remmen, uit angst om te hard te gaan met de slee en dan de honden in te halen! Gaaf was het 300%!!!! De gehele dag, wauw echt een sprookje!
Rond 12 uur maakten we een stop op de lunchplek. We maakten de sledes vast met de extra anker-remmen en de honden kregen een lekkernij die de meeste binnen no time weg hadden gewerkt. De meeste husky’s gingen daarna lekker warm tegen elkaar aan liggen en even wat tukken, ze waren behoorlijk moe geworden toch wel. Wij namen plaats bij een kuil waar Judy al snel een kampvuurtje maakte en een grote pan soep tevoorschijn toverde. Deze werd op het vuur geplaatst en wij kregen de opdracht stokjes te zoeken om de broodjes mee op te warmen. Vrijwel alles was natuurlijk bevroren en nog niet echt eetbaar (al schijnt het helemaal leuk te zijn als het -30 is) dus was het vrijwel noodzakelijk om een vuurtje te hebben en een stok te hebben om vervolgens iets bóven dat vuurtje op te kunnen warmen. Renéetje ging met de mannen gelijk op zoek naar wat geschikte takjes. Ik moest eigenlijk naar de wc (wel een nadeel van die kou) en ‘gelukkig’ was er een wc aanwezig; een houten hokje waarvan de deur niet meer open en dicht kon wegens de meter sneeuw die er voor lag. Gelukkig stond ie voor de helft open, dus kon je je er wel langs wurmen. De wc zelf was een houten bak met een gat erin. Mét een rol wc-papier present, wat een luxe! Er was nog een meisje bij die ook naar de wc moest, dus om de buurt gingen we maar even voor de deur staan (die dus ook niet dicht kon) als de ander zich ontdeed van 3 lagen kleding om je broek los en naar beneden te kunnen doen. Ach, een houten hokje om je blote billen enigszins te weren tegen de ijskou is toch echt 10 keer beter dan buiten boven de sneeuw te moeten gaan hangen… Zelfs als er geen deur in zit of de deur niet dicht kan. Ja, ik was er oprecht blij mee. :P Na onszelf weer helemaal aangekleed te hebben – oh wat lekker om dan je trui en jas en muts en dubbele handschoenen weer terug aan te kunnen doen!! – gauw terug naar het vuur. Daar hadden de mannen inmiddels takjes gevonden en kregen we een bakje warm sap (soort bessensap en dan heerlijk warm). Judy had inmiddels de pan soep al opgewarmd welke we ook al snel kregen; gifgroene soep wat een mix van bloemkool en kerrie was met een pittig randje. Niet erg; konden we lekker warm worden. De broodjes waren vervolgens ook heerlijk en we lieten het ons erg goed smaken. Tot slot nog een toetje in de vorm van een mierzoet broodje, eveneens ontdooid en warm gemaakt boven ons kleine kampvuurtje. God wat leuk :D Zit je dan, net afgestapt van je eigen hondenslee met je eigen troep husky’s, geplast in een houten hokje bij -16 en nu opwarmen en lunchen op z’n holbewoners bij een minikampvuurtje midden in de sneeuw. Ja, echt, dat is toch puur genieten !! ^_^ En ja hoor, het was weer zo ver; er werd al snel gekletst en al heel snel kwamen de reisverhalen en de bekende opmerking; ‘once you start traveling, you can’t stop’. Zo ook met onze gids Judy; ze had enkele maanden een kantoorbaan gehad nadat ze Oceanië en Azië had rondgetrokken, maar nee, daar werd ze duidelijk niet gelukkig van. Dus nu deed ze steeds over de hele wereld maar wat nieuws en wat er op haar pad kwam; zoals nu een paar maanden leidster van huskytochten. Briljant gewoon! Kon zo’n leven maar gecombineerd worden met een schitterend huis en twee tijgers en kinderen.. *zucht* haha wat willen we toch weer alles. Onze metgezellen hadden ook al heel wat van de wereld gezien! Zuid-Amerika en Azië wederom favoriet. Ook Argentinië werd uitgebreid besproken. *zucht* Wanderlust. Een gevaarlijk iets!
Na een klein uurtje werden de husky’s weer wakker en hadden ze duidelijk genoeg van het stilzitten en maakten we ons weer klaar om verder te gaan. Mee kwam ook de scootergroep aan en moest we dus sowieso door. Gauw weer alles ingeladen en klaargemaakt en daar gingen we weer! Terug winterwonderland in!
Na de lunch was het duidelijk kouder geworden, vermoedelijk ook omdat de zon inmiddels ver gezakt was en de schemering al begon in te vallen, en de hele groep werd langzaam wat stiller (de husky’s overigens niet hoor, die bleven even fanatiek als daarvoor) en je zag steeds meer handen op en neer gaan om de vingers weer wat bloed te geven. De extra lampjes die we mee hadden gekregen moesten we alvast gereed houden, want het kon wel eens zo zijn dat we niet voor het donker terugwaren en dan moesten we wel verlichting bij hebben. Het wordt immers echt aardedonker hier zonder enige lichtbron in de buurt. Maar net voordat het écht nodig werd, kwamen we terug bij de kennel. De hele troep werd vrolijk begroet door de enkele tientallen honden die een rustdag hadden en al snel werd er teruggeblaft en teruggehuild.
Wij stapten met enigszins koude tenen en vingers af en uit en knuffelden onze kanjers nog even voordat ik met volle vaart richting de lodge terug liep omdat ik inmiddels weer heel erg naar de wc moest. Renéetje en enkele anderen bleven nog helpen de kanjers nog even af te tuigen en terug naar hun hok te begeleiden, waarna ook zij afscheid van hun namen. Ondanks de bevroren teentjes (toch wel ondanks de driedubbele laag sokken en snowboots), was het écht jammer dat het al voorbij was (zelfs na 5 uur). Het was echt ZO gaaf. Zo’n ontzettend wonderlijke ervaring. Stiekem zou ik morgen graag nog een dagje met de husky’s mee gaan in plaats van de sneeuwscootertocht, zo leuk was het! Maar ach, wie weet denk ik daar morgenavond ook weer anders over, na de sneeuwscootertocht haha. Hoe dan ook waren we ook blij dat we nu weer even op konden warmen met de fijne houtkachel, vloerverwarming en warme chocolademelk die de lodge ons te bieden had!
’s Avonds hebben we niet heel veel bijzonders meer gedaan. We hebben in de namiddag rustig aangedaan; eerst het grootste gedeelte van het reisverhaal getypt en daarna aangeschoven bij Machiel en Roeland voor een dobbelspelletje wat door een ander ‘kastje 5000’ werd genoemd; je moet met zes dobbelstenen gooien en door middel van bepaalde combinaties zo snel mogelijk 5000 punten zien te halen. Ik was er wonderbaarlijk beter in dan Renéetje :D Daarna hebben we ook nog maar een paar potjes ge-ezeld tot het etenstijd was. We bleven maar gezellig bij Machiel en Roeland zitten en vonden onze gedeelde hobby’s al snel in reizen, boeken en films. Zo was de avond zo voorbij. Het eten was vandaag overigens wederom heerlijk; een soort stoofpotje van moosvlees en als dessert cheesecake! Tis haast alsof we thuis zijn ;-)
Nu moe maar zeer voldaan van zo’n geweldig mooie dag, zo ons bedje maar eens opzoeken na nog even een ijzerdouche te hebben genomen. Het water is hier namelijk perfect drinkbaar, alleen smaakt het volle bak naar ijzer. Dit omdat er hier vlakbij, in Kiruna, een erg grote (de grootste van… ) ijzerfabriek staat, waardoor het water raar smaakt en een raar kleurtje heeft. Alle wc’s, wasbakken en douches hebben ook gele sporen van het ijzer wat er in zit. Je wordt er niet ziek van, maar het smaakt wel bijzonder. Dit is overigens prima op te lossen met een schijfje citroen er in. Met een beetje creativiteit kom je overal .
Weltrusten voor nu; dat dromenland maar net zo mooi en magisch mag zijn als het fantastische stukje natuur waar wij ons in realiteit in mogen begeven ^_^
W A U W ! Wat een absoluut MAGISCHE wereld is dit toch! Echt fantastisch!! Vandaag hebben we één van de meest fantastische ervaringen tot dusver in ons leven mogen meemaken; een 5 uur durende tocht met een troep fantastisch mooie dieren; husky’s! Er bestaan gewoonweg geen woorden voor zo’n schitterende ervaring; niet alleen de omgeving die al volkomen magisch en sprookjesachtig is, maar dan óók nog eens achter of in een slee die voortgetrokken wordt door 5 super mooie husky’s! Echt.. wauw. W-A-U-W!
Maar laten we even bij het begin beginnen . Vanmorgen moesten we ‘op tijd’ ons bed al uit, toch al wel om half 8. Wat een genot voor de vroege vogels die wij doorgaans op vakantie zijn :P Eerst heerlijk ontbeten met een breed keuze-aanbod en daarna in groepjes van vier kleding passen. We kregen een grote skibroek, grotere snowboots en een allergrootste jas. Als topping nog een heerlijk warme gevoerde muts en gigantische overwanten (nee geen ‘ovennnnwanten’). ‘Zo, ga alles maar aan doen en dan om 10 uur bij de kennel melden’. Wij wilden nog graag wat tijd van te voren bij de husky’s doorbrengen, dus gingen we ons meteen omkleden. Nou, serieus, binnen 10 minuten stonden we buiten. Niet omdat we van die super snelle mensen zijn, maar meer omdat we vergingen binnen. Allejezus wat een hitte. Buiten ging ook pas de muts op en de jas dicht. De overhandschoenen en de balaclava gingen pas een uur later aan en omhoog, toen we echt gingen vetrekken. Zo warm was de rest. Op dat moment althans. Daar kwam later vandaag nog wel verandering in.. :P
Vanmorgen wij dus eerst om een uur of 9 naar kennel. Daar aangekomen mochten we al vrij snel de kennel in en gewoon rondlopen. Wat een schattige beestjes zijn die husky’s! Sommigen zijn heel typisch, met van die spitse koppies en felblauwe oogjes. Anderen zijn weer heel anders. Ze waren er sowieso in allerlei kleuren en grootten. Zwarte, witte, bruin, mixen van dat alles. Het waren er ook héél veel! Er stonden al een aantal sledes klaar en twee verzorgsters (twee Duitse meisjes) waren bezig de honden er voor klaar te maken. Al gauw werd ons gevraagd of we eventueel wilde helpen. Graag uiteraard! Voor Renéetje hoefde het niet zo, maar die wilde wel foto’s maken. Ik stond echter al weer meteen in een hok met een tuigje in m’n handen. Na één keer voordoen hoe het aan moest – echt heel simpel – lukte het mij ook en mocht ik een aantal honden ‘aantuigen’ en bij de juiste slede zetten. Er gingen vijf honden per slee en op een bord hing met ronde fiches aangegeven welke hond bij welke slee en op welke plaats moest. De slimme leiders voorop, de jongere en de wat dommere krachten achterop. Twee leiders, 1 in het midden en 2 achterin. En zo vorm je dan je hondenteam. Uiteraard konden niet alle honden samen, dan werd het wel eens vechten, dus het was wel goed bedenken wie waar moest. Gezien zijn kracht en intelligentie, maar dus ook gezien karakter. Wanneer de honden aangelijnd waren, werden hun pootjes goed gecontroleerd op kloofjes of andere wondjes, die mogelijk konden gaan ontsteken door bevriezing. Wanneer dit het geval was, kregen ze een soort ‘sokje’ aan zodat ze beschermd waren. Na zo’n 50 minuten in de kennel doorgebracht te hebben, zijn we naar de andere kennel gelopen (er waren er twee) want de groep waar wij in ingedeeld waren, zou daar vertrekken. Hier maakten we kennis met ‘ons’ team van vandaag; echte en dreamteam aan husky’s! Wat een kanjers! De mensengroep bestond uit ons en nog twee Nederlandse koppels; één liefdeskoppel die de Pinetree Lodge als laatste stop hadden (die hadden de omgekeerde route van die wij volgen) en twee Nederlandse gasten uit Geertruidenberg die dezelfde route als wij volgen (Machiel en Roeland), maar die er net wat langer waren. Onze gids van vandaag was de Duitse 26-jarige Judy, een toffe chica die mij heel erg aan Dabis deed denken. Na een korte, maar belangrijke uitleg (hoe je op de slee blijft staan, hoe je remt en hoe je moet zorgen dat je er niet af dondert en je slee verliest omdat de husky’s zo fanatiek zijn en gewoon door blijven gaan), mochten we als duo ieder een slee kiezen en plaatsnemen. De één in de houten slede bak, de ander achter op de slee. De slee zelf was helemaal van hout en bestond uit twee houten latten, een houten bak, een houten boog die tot borsthoogte reikte waar de bestuurder zich aan vast moest houden en een grote veer waar de rem aan vast hing; de rem was een metalen staaf met daaronder twee grote ijzeren haken. Zodra je dus op de staaf ging staan, schoof die de sneeuw in en remde je af. Je moest goed doordrukken, met je volle gewicht, wilde je stoppen, want de husky’s wilden maar wat graag gewoon volle bak doorvliegen. Helemaal in hun element waren ze door die sneeuw vliegend! Voordat we vertrokken was er ook nog een extra rem, zodat je op je gemak in kon stappen. Ik mocht als eerste sturen, dus Renéetje kroop in de houten bak, onder een fleecedeken. Tussen z’n benen kreeg ie de extra rem (zelfde systeem maar dan aan een los touw, als een soort anker zeg maar) en onze rugzak met beide camera’s (één voor de foto’s, één voor de films). De deken er overheen en als topping een soort zwart zeil, om de sneeuw en meeste wind tegen te houden. De camera konden we niet continu standby houden voor mooie plaatjes, omdat in deze kou, de accu binnen no time leeg is (de extra accu moest je ook tegen je lijf warm houden, lang leve de BH) en daarnaast was het gewoon niet mogelijk omdat de lens en de gehele camera binnen no time begon te bevriezen. Nu is dat voor de buitenkant van de camera niet zo’n ramp, maar voor de lens is het alles behalve gunstig, dus was het continue camera in – uit – in – uit. En zodra ie er weer in zat, onder de fleecedeken en tussen je benen; was het vooral het hele ding weer warmwrijven zodat ie weer ontdooid en klaar was voor een volgende korte fotosessie. Misschien klinkt het niet zo ideaal, maar voor het warmblijven van je eigen lichaam – met name je handen en vingers – was dit JUIST ideaal. Want geloof ons maar, je kunt zelfs 10 lagen kleding aan hebben, als je in zo’n bakje stil moet zitten, vriezen je vingers en tenen er alsnog af. Dus je moet echt zorgen dat je ze blijft bewegen. Dus ja, dan is dat toch een prima oplossing? ^_^ Wonderbaarlijk bleef je achterop de slee wel behoorlijk warm. Je hoefde niet veel meer te doen als in de bak, maar waarschijnlijk omdat je toch steeds een beetje beweegt met je hele lichaam als je remt of over hobbels vliegt, bleef je als bestuurder een heel stuk beter warm. Op je wimpers en neus na wellicht. Zeker tegen het einde van de 5 uur. Zeker toen de zon begon te verdwijnen. Amai, op een gegeven moment waren m’n wimpers ook echt aan elkaar geplakt, gewoon bevroren. Het sneeuwde vandaag ook licht, dus alles wat op je wimpers viel, vroor er vrijwel meteen aan vast als je het er niet direct afveegde. Maar dat laatste ging niet zo simpel, omdat je niet zo maar die stang los kon laten en daarbij had je van die gigantische overwanten aan, die alles behalve praktisch zijn als het om fijne motoriek gaat. Anyways, conclusie; aan het einde van de dag was het gewoon een feit dat je wimpers bevroren waren. Punt. :P En je balaclava, daar adem je de godsganselijke dag in en aangezien je vrij snel gaat snotteren in die kou, komt dat óók in je balaclava en dat met de combinatie dat het de hele dag flink vriest… conclusie hiervan is dat aan het einde van de dag je balaclava één groot hard masker was geworden. Ook niet heel warm meer. Maar ach, dat was nog steeds beter dan de ijzig koude snijdende wind direct op je gezicht, dus dat je je wangen haast niet meer voelde, nam je er alsnog maar met enige liefde bij. Want, je moet je maar vooral bedenken, hoe erg zal het zijn geweest zónder dat ding er voor..? Juist. Daarom dus.
Nou een mooie beschrijving tot dusver :P Nu op naar de mooiste ervaring zelf! Rond 10 uur was het klaar om te vertrekken. We namen per duo een mooie slede met een topteam aan kanjers er voor. Iedereen klaar? Weet iedereen de tekens nog? Mooi; gaan dan! ZO! Wat een fanatieke KANJERS die troep van ons! Zodra je je voet van de rem haalde, KNALDE ze er echt vandoor! Zoef! Wat een kracht! Hier hoefde je echt niet te spreken van PK die je nodig had, no way, 5 HK was meer dan voldoende! Zo wat waren ze fanatiek! Alleen het mindere was dat wij als laatste van de rit zaten en voor ons Machiel en Roeland. Alleen de combinatie was bij hun niet ideaal. Aan het einde van de dag werd geconcludeerd dat het gewoon aan hun slee zélf lag, want tegen die tijd hadden ze echt het sterrenteam van honden bij elkaar, maar nog bleven ze erg traag en hadden de beestjes het lastig ze vooruit te krijgen in hetzelfde tempo als de rest van onze groep. Door de dag heen haalden ze steeds verschillende honden van de andere teams, wat dus uiteindelijk echt het sterkste team van de dag werd, maar nog steeds mocht het niet baten. Helaas niets aan te doen tuurlk, maar daardoor moesten wij ook wel steeds remmen en dat was jammer wanneer we net in een lekker vaartje gingen. Voor ons jammer, maar voor de honden een drama, zoals ze het iedere keer als we stopten deden voorkomen; wat een gejammer en gehuil steeds haha. Je zou misschien kunnen denken dat ze het niet leuk vinden en het misschien zelfs zielig vinden dat ze voor hondenslees worden gespannen, maar echt, dit moet je dan maar even zelf meemaken en met eigen ogen zien; ze zijn pas ongelukkig als ze níet mogen rennen! Zodra ze stil staan, worden ze al helemaal gek en gaan ze blaffen en huilen. En zodra je dan de rem loslaat en ze weer mogen, echt a la minute is het doodstil en lijken ze echt he-le-maal in hun element. Ze kijken wat rond, happen in de sneeuw en besnuffelen en vervelen zo nu en dan de husky die naast ze loopt als ze voor- of achteraan ingedeeld staan. Ze moeten ook een hoop schijten onderweg, vooral in het begin van de rit. Ze gaan dan gewoon in eens zitten en dan moet je tuurlk wel stoppen. Vind de rest van de troep niet leuk, maar ja, zelf is het ook fijn als je ff kan zitten als je moet poepen. Is niet handig als je dan door moet blijven rennen. Dus je moet als bestuurder ook steeds goed opletten of er ééntje moet of niet.
Dan de omgeving.. wauw. Echt zodra je de kennel verlaat, waan je je al in de the middle of nowhere. Je gaat zo snel (we hebben in 5 uur 40 km afgelegd, waarvan we echt vaak hebben gestopt en met een middagpauze van zeker 45minuten), dus we denken zeker wel een kilometer of 30/40 per uur met tijden (bergafwaarts zeker!). Eerst vooral zigzaggend tussen de boompjes door en dan ineens bevond je je op een groot uitgestrekte vlakte (waarschijnlijk een bevroren meer). Over het algemeen hadden we een vrij duidelijk en hard pad, maar we kwamen op een gegeven moment ook op totaal onontdekt terrein (leek dan zo voor ons) waar er nog helemaal geen pad was en we dus door de diepe sneeuw getrokken werden. Volgens ons waren er wel wat markeringen die een soort van pad aanduidde, maar het was duidelijk dat vandaag zeker nog niemand eerder voor ons er overheen was gekomen. Echt gaaf! En die beestjes, die zijn dan écht helemaal in hun element. Die stilte dan ook… Je hoort echt he-le-maal niets. Niets anders dan het gehijg van de husky’s en de sledes die voortgetrokken worden door de mulle sneeuw. Zo fantastisch. En dan kijk je om je heen en waan je je serieus in een stukje hemel. Zo schitterend, zo fantastisch mooi. Een groot naaldbos, met honderdduizende bomen, bedekt onder een hele dikke laag sneeuw. Zo nu en dan ging je rakelings langs bomen, grote en kleintjes en het was dan tuurlk heel leuk om met je hand langs de takken te gaan, zodat de dikke laag sneeuw die er op lag, er af viel. Op sommige stukken was het pad alles behalve breed en hadden de husky’s even een minder goed richtingsgevoel, dat je echt écht rakelings langs boomschors scheerde. Ook was het met tijden zo bedekt met overhangende takken dat je als het ware door poortjes van sneeuw suisde. Renéetje moest vaak bukken én zelfs ik een aantal keer! Dat zegt een hele hoop of niet dan? Maar echt zó gaaf! En we gingen ook op en neer, bergje op waar je vaak de honden even een beetje moest helpen met meerennen achter de slee (en dan vooral niet vergeten op tijd mee op te springen voor ze weer volle bak gas konden geven) of een beetje mee steppen. Maar ook bergje af; soms echt zó stijl dat je juist moest remmen, uit angst om te hard te gaan met de slee en dan de honden in te halen! Gaaf was het 300%!!!! De gehele dag, wauw echt een sprookje!
Rond 12 uur maakten we een stop op de lunchplek. We maakten de sledes vast met de extra anker-remmen en de honden kregen een lekkernij die de meeste binnen no time weg hadden gewerkt. De meeste husky’s gingen daarna lekker warm tegen elkaar aan liggen en even wat tukken, ze waren behoorlijk moe geworden toch wel. Wij namen plaats bij een kuil waar Judy al snel een kampvuurtje maakte en een grote pan soep tevoorschijn toverde. Deze werd op het vuur geplaatst en wij kregen de opdracht stokjes te zoeken om de broodjes mee op te warmen. Vrijwel alles was natuurlijk bevroren en nog niet echt eetbaar (al schijnt het helemaal leuk te zijn als het -30 is) dus was het vrijwel noodzakelijk om een vuurtje te hebben en een stok te hebben om vervolgens iets bóven dat vuurtje op te kunnen warmen. Renéetje ging met de mannen gelijk op zoek naar wat geschikte takjes. Ik moest eigenlijk naar de wc (wel een nadeel van die kou) en ‘gelukkig’ was er een wc aanwezig; een houten hokje waarvan de deur niet meer open en dicht kon wegens de meter sneeuw die er voor lag. Gelukkig stond ie voor de helft open, dus kon je je er wel langs wurmen. De wc zelf was een houten bak met een gat erin. Mét een rol wc-papier present, wat een luxe! Er was nog een meisje bij die ook naar de wc moest, dus om de buurt gingen we maar even voor de deur staan (die dus ook niet dicht kon) als de ander zich ontdeed van 3 lagen kleding om je broek los en naar beneden te kunnen doen. Ach, een houten hokje om je blote billen enigszins te weren tegen de ijskou is toch echt 10 keer beter dan buiten boven de sneeuw te moeten gaan hangen… Zelfs als er geen deur in zit of de deur niet dicht kan. Ja, ik was er oprecht blij mee. :P Na onszelf weer helemaal aangekleed te hebben – oh wat lekker om dan je trui en jas en muts en dubbele handschoenen weer terug aan te kunnen doen!! – gauw terug naar het vuur. Daar hadden de mannen inmiddels takjes gevonden en kregen we een bakje warm sap (soort bessensap en dan heerlijk warm). Judy had inmiddels de pan soep al opgewarmd welke we ook al snel kregen; gifgroene soep wat een mix van bloemkool en kerrie was met een pittig randje. Niet erg; konden we lekker warm worden. De broodjes waren vervolgens ook heerlijk en we lieten het ons erg goed smaken. Tot slot nog een toetje in de vorm van een mierzoet broodje, eveneens ontdooid en warm gemaakt boven ons kleine kampvuurtje. God wat leuk :D Zit je dan, net afgestapt van je eigen hondenslee met je eigen troep husky’s, geplast in een houten hokje bij -16 en nu opwarmen en lunchen op z’n holbewoners bij een minikampvuurtje midden in de sneeuw. Ja, echt, dat is toch puur genieten !! ^_^ En ja hoor, het was weer zo ver; er werd al snel gekletst en al heel snel kwamen de reisverhalen en de bekende opmerking; ‘once you start traveling, you can’t stop’. Zo ook met onze gids Judy; ze had enkele maanden een kantoorbaan gehad nadat ze Oceanië en Azië had rondgetrokken, maar nee, daar werd ze duidelijk niet gelukkig van. Dus nu deed ze steeds over de hele wereld maar wat nieuws en wat er op haar pad kwam; zoals nu een paar maanden leidster van huskytochten. Briljant gewoon! Kon zo’n leven maar gecombineerd worden met een schitterend huis en twee tijgers en kinderen.. *zucht* haha wat willen we toch weer alles. Onze metgezellen hadden ook al heel wat van de wereld gezien! Zuid-Amerika en Azië wederom favoriet. Ook Argentinië werd uitgebreid besproken. *zucht* Wanderlust. Een gevaarlijk iets!
Na een klein uurtje werden de husky’s weer wakker en hadden ze duidelijk genoeg van het stilzitten en maakten we ons weer klaar om verder te gaan. Mee kwam ook de scootergroep aan en moest we dus sowieso door. Gauw weer alles ingeladen en klaargemaakt en daar gingen we weer! Terug winterwonderland in!
Na de lunch was het duidelijk kouder geworden, vermoedelijk ook omdat de zon inmiddels ver gezakt was en de schemering al begon in te vallen, en de hele groep werd langzaam wat stiller (de husky’s overigens niet hoor, die bleven even fanatiek als daarvoor) en je zag steeds meer handen op en neer gaan om de vingers weer wat bloed te geven. De extra lampjes die we mee hadden gekregen moesten we alvast gereed houden, want het kon wel eens zo zijn dat we niet voor het donker terugwaren en dan moesten we wel verlichting bij hebben. Het wordt immers echt aardedonker hier zonder enige lichtbron in de buurt. Maar net voordat het écht nodig werd, kwamen we terug bij de kennel. De hele troep werd vrolijk begroet door de enkele tientallen honden die een rustdag hadden en al snel werd er teruggeblaft en teruggehuild.
Wij stapten met enigszins koude tenen en vingers af en uit en knuffelden onze kanjers nog even voordat ik met volle vaart richting de lodge terug liep omdat ik inmiddels weer heel erg naar de wc moest. Renéetje en enkele anderen bleven nog helpen de kanjers nog even af te tuigen en terug naar hun hok te begeleiden, waarna ook zij afscheid van hun namen. Ondanks de bevroren teentjes (toch wel ondanks de driedubbele laag sokken en snowboots), was het écht jammer dat het al voorbij was (zelfs na 5 uur). Het was echt ZO gaaf. Zo’n ontzettend wonderlijke ervaring. Stiekem zou ik morgen graag nog een dagje met de husky’s mee gaan in plaats van de sneeuwscootertocht, zo leuk was het! Maar ach, wie weet denk ik daar morgenavond ook weer anders over, na de sneeuwscootertocht haha. Hoe dan ook waren we ook blij dat we nu weer even op konden warmen met de fijne houtkachel, vloerverwarming en warme chocolademelk die de lodge ons te bieden had!
’s Avonds hebben we niet heel veel bijzonders meer gedaan. We hebben in de namiddag rustig aangedaan; eerst het grootste gedeelte van het reisverhaal getypt en daarna aangeschoven bij Machiel en Roeland voor een dobbelspelletje wat door een ander ‘kastje 5000’ werd genoemd; je moet met zes dobbelstenen gooien en door middel van bepaalde combinaties zo snel mogelijk 5000 punten zien te halen. Ik was er wonderbaarlijk beter in dan Renéetje :D Daarna hebben we ook nog maar een paar potjes ge-ezeld tot het etenstijd was. We bleven maar gezellig bij Machiel en Roeland zitten en vonden onze gedeelde hobby’s al snel in reizen, boeken en films. Zo was de avond zo voorbij. Het eten was vandaag overigens wederom heerlijk; een soort stoofpotje van moosvlees en als dessert cheesecake! Tis haast alsof we thuis zijn ;-)
Nu moe maar zeer voldaan van zo’n geweldig mooie dag, zo ons bedje maar eens opzoeken na nog even een ijzerdouche te hebben genomen. Het water is hier namelijk perfect drinkbaar, alleen smaakt het volle bak naar ijzer. Dit omdat er hier vlakbij, in Kiruna, een erg grote (de grootste van… ) ijzerfabriek staat, waardoor het water raar smaakt en een raar kleurtje heeft. Alle wc’s, wasbakken en douches hebben ook gele sporen van het ijzer wat er in zit. Je wordt er niet ziek van, maar het smaakt wel bijzonder. Dit is overigens prima op te lossen met een schijfje citroen er in. Met een beetje creativiteit kom je overal .
Weltrusten voor nu; dat dromenland maar net zo mooi en magisch mag zijn als het fantastische stukje natuur waar wij ons in realiteit in mogen begeven ^_^
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
