Een dagrit naar Siem Reap!

Soek sabaai!

Daar zijn we al weer. Als het goed is, gewoon op schema met het uploaden, want gelukkig hebben ze hier in het hotel (een belachelijk schitterend hotel overigens) een aggregaat die ze vroeg in de avond een kort aantal uurtjes aanzetten. Maar voor het zover is; eerst de rest van de dag maar weer eens doornemen :).

Vannacht een prima nacht gehad, eindelijk! Wel wat kort voor ons doen, maar we hebben wel prima geslapen. Alleen bleek later op de dag dat de klamboe vermoedelijk toch niet zo heel goed was, want we hebben beiden de nodige muggenbulten opgelopen :(. De muggenspray was op en niet verkrijgbaar op het eilandje, maar omdat we zo’n grote klamboe hadden, dachten we dat het voor één nachtje geen kwaad kon. Vanmiddag dus maar eerst weer nieuwe DEET gehaald.
We hoefden er geen van beiden vannacht of vanmorgen met spoed uit voor een toiletbezoek, daar waren we beiden al erg blij om. Na het nodige ingepakt te hebben, zaten we om 7uur stipt weer aan het ontbijt. De twee medewerkers van de dag ervoor, die ons zo goed hadden geholpen met het bezoek van de dokter en alles er omheen, vroegen bezorgd hoe het nu ging. Gelukkig konden we zeggen dat het inmiddels beter ging! :) We kregen een ontbijtkaart en kort daarna stond er een warme pot thee voor ons neus, heerlijk sinaasappelsap (wat Renéetje maar wat lekker vind hier), jam, toast en geklutste eitjes. Jammie!
Na het ontbijtje haalden we onze spullen, want om half 8 zouden we opgehaald worden, wederom per scooter. Stipt om half acht kwamen er ook daadwerklijk twee scooters aanrijden en wij en zij dachten in eerste instantie dat ze voor ons kwamen, maar dat bleek niet zo te zijn. Één of andere hogere pief van het guesthouse belde met onze gids en daaruit bleek dat onze pick-ups nog op het strand stonden. We moesten daar maar even op wachten. Ook de twee Cambodjanen met hun scooters bleven wachten. Erg vreemd vonden wij, want wij waren de enige die klaar stonden om opgehaald te worden. Een aantal minuten later kwam die één of andere hogere pief weer terug en zei dat we maar met hen mee moesten rijden; zij zouden ons naar de ferry brengen… Oké… Nog steeds denken we dat zij gewoon voor ons kwamen op de één of andere manier, want er was echt niemand anders… Maar goed wat maakt het verder uit. Beide mannen namen een backpack van ons tussen de benen en wij moesten met onze daypacks achterop klimmen. Het mannetje die Renéetje zijn backpack had, had hem rechtopgezet en kon er niet eens over heen kijken (zoiets als de dag er voor met komen.. :P). Mijn meneer had mijn backpack tussen hem in gelegd, zodat ie prima er overheen kon kijken. Waarom die ander dat niet deed, bleef ons een raadsel maar hij vond het zo wellicht beter… Renéetje en ik moesten wel wisselen, dat was beter voor het wicht ofzo. Prima, wat maakt ons het uit. Tis toch één groot avontuur :P. Renéetje stapte op en weg waren ze. Dat ging vrij soepel. Ik stapte op, maar dat duurde even. De Cambodjaan bij wie ik achterop zat was nota bene kleiner dan mij en kon echt níet over die tas heenkijken.. een beetje vasthoudend en er langs kijkend gingen we dan op pad…. Erg wiebelig reden we achter de anderen aan.. Eerst over het zandpaadje en toen gelukkig al snel over het betonnen stuk. Dat ging een stuk stabieler, maar super ontspannen voelde het niet.. Voor ons staken een kip met kuikens het betonnen paadje over. De man bij wie Renéetje achterop zat, remde en kon de beestjes net ontwijken. Mijn chauffeurtje had ze niet gezien denk ik en het was geen ‘tractor broem’, ‘maar scooter broem, scooter broem en kuiken oh oh’… Ahhhh we reden er gewoon overheen! Ik vond het echt vet zielig maar mijn chauffeur keek niet op of om. Ik denk écht dat ie ze niet heeft gezien (dat hoop ik dan nog het meeste denk ik :$). Arm beestje.. :( . Na een stuk wiebelen kwamen we bij het strandje aan en moesten we het fijne betonnen pad verlaten en verder over het klapzand. Dat ging echt voor geen meter. Ik stapte ook maar af en mijn chauffeurtje bedacht dat het wellicht handiger was om de tas ook plat te leggen…. Nu kon ie er alleen niet meer met zijn benen en voeten bij… En dat zorgde voor nog meer instabiliteit! Ik bood aan om de tas op mijn rug te nemen maar nee dat mocht niet. Ik bood aan om verder te lopen, maar nee ook dat kon absoluut niet. Ik moest gewoon weer gaan zitten en dan reed hij naar de ferry-opstapplaats.. over die kriskrasliggende planken in het klapzand.. mhm.. Nou daar gingen we en ik hield mijn hart vast.. Super wiebelig, met zijn benen wijd omdat ie die dus niet kwijt kon, maar waardoor ook de tas heen en weer en er bijna af schoof (!!), reden we verder over het strand.. God wat was ik blij dat we er waren! Het mannetje denk ik ook en volgens mij bibberde hij zelf nog na. Amai, dat was al een heel avontuur op de vroege morgen! :P

We liepen met onze tassen naar de ferry-opstapplaats en daar kwam Som ons al tegemoet met al zijn excuses. De jongens die ons gister hadden weggebracht hadden het blijkbaar niet begrepen en stonden dus inderdaad gewoon nog op het strand, terwijl ze ons juist op hadden moeten halen. Nou ja, het is ook goed gekomen, ons maakte het verder niet zoveel uit. Arme Som vond het wel echt erg en bleef zich verontschuldigen. Na even gewacht te hebben en het inmiddels vol stond met vele oudere toeristen, kwam de ferry aan. We zagen nu eigenlijk pas dat de ‘bemanning’ een soort familie was die dus vermoedelijk hier hun geld aan verdienden en dus de gehele dag, waarschijnlijk zeven dagen per week, op en neer varen.. Amai.. dat lijkt ons toch ook geen wereldbaan.. We klauterden weer aan boord en namen plaats. Dit keer was het erg druk en moesten er veel staan. Gelukkig was het maar een klein stukkie.

Aan de andere kant liepen we weer omhoog en haalde Som de auto. We laadden alles in en het was op naar het veelbelovende Siem Reap! Het was een lange rit, van zo’n 6 uur. We hebben er uiteindelijk zeker 7 uur over gedaan, met de nodige pauzes en noodzakelijke stops.
We hadden gister veel gelezen over de verschrikkelijke en zeer gewelddadige geschiedenis van Cambodja, welke pas vrij recentelijk beëindigd is. Omdat onze gids al bijna 60 is, moet hij er veel van meegemaakt hebben en daar waren we eigenlijk wel nieuwsgierig na. Voorzichtig vroegen we dan ook wat hij voor het gidsen gedaan heeft. Hij vertelde vlot over zijn tijd bij het leger vanaf 1979; de oorlog tegen de Vietnamese bezetting. Hij vertelde dat hij tegen hen vocht door eerst naar Thailand te vluchten en zich daar bij het Cambodjaanse leger aan te sluiten. Na enige jaren pakten ze hem op en werd hij voor 5 jaar opgesloten. Hij zei dat ze hem in die tijd goed behandelden, omdat ze hem zagen als een soort spion, met name omdat hij zo goed Engels sprak. Wat wij er van begrepen is dat hij aangaf dat ze hem goed behandelden en niet mishandelden, uit angst voor wat hij daar vervolgens over kon doorsluizen (ofzoiets). Hij gaf wel aan dat het eten niet altijd goed was en hij sindsdien ook veel lichamelijke klachten heeft, die hij nog steeds ervaart. Omdat het schrikbewind van de Rode Kmer van 1975 tot en met 1979 was en hij pas vanaf 1979 vertelde, toen de Vietnamezen de Rode Khmer verslagen hadden, vroegen we ons af hoe het daarvoor was en wat hij in die tijd had gedaan. We waren even ‘bang’ dat hij bij de Rode Khmer had gezeten, een gedachte die we snel weg drukten omdat we echt zoveel verschrikkelijke dingen hadden gelezen die de Rode Kmer dus heeft gedaan (het ergste blijft me bij dat ze baby’s tegen een boom doodsloegen en dwangarbeiders na hun werk in een kuil lieten gaan liggen om er vervolgens met een bulldozer heen en weer overheen te rijden tot ze dachten dat ze allemaal dood waren……). Indien onze vriendelijke gids dus inderdaad bij de Rode Khmer had gezeten, wisten we echt niet hoe of wat te doen. Maar gelukkig was dit niet het geval; hij was toen ze kwamen 19 of 20 jaar en heeft veel dwangarbeid moeten verrichten. Hij vertelde er vrij luchtig over en zei verder alleen dat ze hadden gezegd dat het voor 3 dagen zou zijn, dat ze de steden moesten verlaten om op het land te werken, maar dat het dus uiteindelijk 3 jaar en 8 maanden werd. Verder vertelde hij alleen dat ze geen geld meer kregen, maar eten in ruil voor hun arbeid. Dat was alles.. We hadden ons voorbereid op het ergste van het ergste, maar Som liet het daar bij en vertelde daarna weer over hele andere dingen. Toen we aangaven er al veel over gelezen te hebben en we ons ook afvroegen hoe het nu met de vervolging van de vele Khmer officieren zat, gaf hij aan dat alleen de baas die het systeem ontworpen had, vervolgd moest worden (die is inmiddels door overigens, zonder proces). Alle anderen hadden geen blaam en zo zag hij (en vele landgenoten met hem) dat ook niet. Dat ging er echt ff niet in bij mij… Tuurlk konden er vast vele ook weinig aan doen en werden ze ook gedwongen (net zoals het bij de Duitse soldaten bij ons in de Tweede Wereldoorlog ging), maar als je dergelijke dingen op je geweten hebt zoals ik hierboven schreef.. dan dien je gewoon vervolgd te worden voor oorlogsmisdaden…. Toch?! Ik kan het echt niet rijmen dat ze hier zo vredesgezind daarover zijn.. ongelooflijk vind ik het.. zulke gruwelijkheden en dan alleen de grote baas er de schuld van geven… We hielden het hier verder ook bij. Onze ideeën en gedachten en culturen verschillen gewoon veel te erg om hier op één lijn over te komen denk ik..

De rest van de ochtend was weinig bijzonders. We keken uit het raam en verwonderden ons niet langer over alle bizarre dingen die we zagen. Een gegeven wat ons dan weer wel verwonderden. We raken zo snel gewend aan alles wat we hier zien en meemaken, dat het niet eens meer ‘opvallend’ of ‘verwonderlijk’ is te noemen.. De ontzettend veel los lopende buffels die maar lukraak oversteken en midden op de weg stil blijven staan en dat al het verkeerd voor hen moet wijken (en dat ook daadwerkelijk doet.. :P). Het straatbeeld wat gedomineerd wordt door honderden scooters. De bemanning van de scooters; gemiddeld is gewoon 3 man. Bij één vraag je je af waar de ander(en) is/zijn. De bepakkingen die ze op scooters meezeulen.. Hele huisraden gaan er mee, vismateriaal, oud ijzer, een fiets, ontzettend lange stokken die niet aangegeven zijn met een lintje of iets dergelijks dus wat lekker gevaarlijke situaties oplevert (vinden wij).. De houten paalhuizen met hun hangmatten, de verschillen tussen de houten en stenen huizen. De vele mensen die zich midden op de dag in de Mekong wassen of hun scooter, auto of tuktuk een wasbeurt geven. De vele mensen die even later hun neus leegsnuiten in dezelfde Mekong en weer een stukje verder mensen die hun was staan te doen… Het is allemaal niet vreemd meer.. Dat we er zo snel aan wennen, dat is toch juist vreemd..? Als we dit soort dingen in Nederland zouden meemaken.. dan staan we toch zeer zeker wel echt heel vreemd te kijken.. :P

Rond half 12 waren we bij een oversteekplaats van een ferry. We parkeerden de auto (ik bevrijdde een paard wiens touw vast zat om een rots terwijl de mannen er over ‘dachten’ hetzelfde te doen) en wachten geduldig op de aankomst van de ferry die we aan de andere kant konden zien liggen. Som vertelde dat we de auto hier echt moesten zetten, omdat de ferry dan eerder zou komen. Uiteraard gaat die niet op uur en tijd; hij vaart gewoon op en neer wanneer ie vol genoeg zit. Som haalde een flesje koud water tevoorschijn en een yoghurtje. Waaa lekker! ‘Oh neem maar hoor, ik heb genoeg’. Zeer dankbaar nam ik het aan en heb echt genóten van de yoghurt. Wauw, van zoiets simpels en zoiets kleins kun je na enkele weken zó genieten. Dat is pas bizar te noemen.. :P haha.
Na een klein half uurtje arriveerden de ferry (een ijzeren) en nadat ie helemaal leeggestroomd was, parkeerden we er de auto op en namen zelf plaats op de ijzeren bankjes. Al snel vulden de ferry zich gestaag met scooters en individuele mensen. Opvallend was dat we nu in een Islamstreek waren; waar er geregeld moskeeën stonden en we op straat vele burkhadragende vrouwen tegenkwamen. Amai, die moeten het pas warm hebben gehad; helemaal in het zwart bij ruim 35 graden… Som keek ze ook erg verbaasd aan want hij had ze ook nog maar zeer zelden gezien. Moslima’s wel, maar niet zo geheel in een burka gekleed. Hij leek vrij verbaasd te horen dat de Islam in Nederland ook sterk vertegenwoordigd is en dat wij dergelijke vrouwen wel vaker gezien hadden.

Aan de overkant aangekomen kochten we bij een kraampje twee koude cola’s waar we van Som crackers bij krijgen. Na een kleine twee uur zouden we pas stoppen voor een lunch, omdat we eerder geen ‘goed’ restaurant tegen zouden komen. De beste man wilde echt steeds het beste voor ons. We hadden ook nog niet echt honger, dus we vonden het best. Hij vertelde overigens eerder die dag al dat er enkele dagen geleden in Siem Reap een flink ongeluk was gebeurd met een vrachtwagen en een elektriciteitsnetwerk waardoor er al enkele dagen geen stroom in Siem Reap was. Omdat hij daardoor liever niet in het hotel in de stad wilde verblijven, maar liever terug naar zijn huis in Phnom Penh wilde rijden, vroeg hij of we het goed vonden als zijn zoon vanaf het stadje waar we zouden lunchen, mee mocht rijden. Zijn zoon zou dan ’s avonds na zonsondergang rijden, omdat hij zelf niet in het donker kan rijden. Oh prima hoor, we hebben toch plek zat. We moesten het we zeker weten, want we hadden tuurlk een privéauto en als we het niet wilden, ging ie gewoon met de bus. Nee joh, laat die jongen gewoon meerijden, geen punt.

Na een kleine 2 uur arriveerden we in Kâmpông Thon. We stopten voor een hotel/restaurant en bestelden wat te eten. We hadden hier toevallig gratis wifi en besloten maar even een aantal updates te posten, omdat we al achter liepen en we dus de komende dagen vermoedelijk ook geen stroom en dus geen internet zouden hebben. Maar gelukkig hebben we dat dus nu blijkbaar wel :D Geluk bij een ongeluk; want dan lopen we in ieder geval weer helemaal bij :P. Ook pinden we voor de zekerheid in dit stadje, eveneens met het oog op mogelijk niet werkende ATM’s in Siem Reap.

De zoon van Som sloot zich bij ons aan en al spoedig vertrokken we voor het laatste stukje van onze reis. Een kleine twee uur en we arriveerden in Siem Reap. Het was te laat om een eerste bezoek aan de stad te brengen, maar dat komt de komende dagen vast meer dan goed. We bedankten Som voor al zijn goede gidsing en chauffering en al het andere eromheen en wensten hem en zijn zoon een goede terugreis naar hun huis in Phnom Penh.

We werden hartelijk ontvangen in een stroomvrij, super mooi gelegen hotel. Het oogde niet groot, maar dat was maar schijn. We kregen een welkomstdrankje, verfrissingsdoekjes en vulden de nodige papieren even in. Vervolgens kregen we een boek over het oude Angkor wat we tijdens ons verblijf mogen lenen en een aantal folders met plattegronden van het stadje Siem Reap en het gigantische tempelcomplex van Angkor. Ook een folder waarin de kledings- en gebruiksvoorschriften stonden. Allemaal zeer netjes vonden wij. En toen de kamer…. Niet normaal! Wat een luxe!! Nou, hier willen we wel drie nachtjes blijven en elke avond bijkomen hoor. Dat komt helemaal goed. Alles was wel pikkedonker maar na 6 uur zou dat even anders zijn. We hadden op de weg naar onze kamer (het is een hotel, middenin een botanische tuin) een zwembad gespot, dus na verkenning van de kamer was het snel omkleden en het zwembad in! Niet te diep, maar heerlijk water en een heerlijke verfrissende duik volgde al snel! Jammer dat de stroom het niet deed, anders hadden we ook nog een toffe waterval in het zwembad :D.

We frissen ons nu één op en gaan dan kijken voor ene lekker hapje. Morgen belooft een actieve en zeer interessante dag te worden dus we willen goed uitgerust zijn! :D

Liefs van ons !