Drama....

Sawadee!

Daar zijn we weer, terug in Thailand. Helaas op dit moment niet erg blij en al helemaal niet relaxed, zoals het plan was. God allemachtig wat een dramadag met reizen was dit! We zijn er ook echt helemaal gaar door, dus dit wordt vast niet zo’n groot verslag als doorgaans.. :P

Vanmorgen begon het al; de transfer die ons naar de grens zou brengen, was een drie kwartier te laat. We hadden al gebeld (of beter gezegd; laten bellen door de vriendelijke receptioniste die ons met alle liefde te woord stond) en het bleek dat de chauffeur bij het andere Pappillon hotel in het stadje stond… Ja, tis ook niet handig als er twee hotels met dezelfde namen zijn.. maar als chauffeur zijnde weet je dat toch? Dan zorg je toch dat je zeker weet bij welke je moet zijn…? (Denken wij dan…) Maar goed, uiteindelijk was ie er en al snel waren we dan op weg.
Na een rustige rit van zo’n 2,5 uur kwamen we aan bij het grensplaatsje Poipet. Dit staat overigens bekend om de vele casino’s tussen de twee landen in; waar het dus volgens Renéetje legaal is, waar het in Thailand, noch in Cambodja mag. We stapten uit en werden meteen bedolven onder de verschrikkelijk irritante mensen die onze tassen wilde dragen. Met zijn vieren stonden ze nota bene bij de kofferbak, we konden er zelf amper bij! Dat vonden we echt alles behalve fijn; we hadden helemaal geen hulp nodig. We zagen de douane nota bene al! Slechts een paar meter lopen! En dan willen ze daar zeker naar toe rijden met hun karretje en daar ook nog geld voor vangen..?! Nou amehoela, ik draag me tas zelf wel die paar meter. Als ik hulp nodig heb, vraag ik het wel. Zo dacht Renéetje er net zo over, dus we wurmden ons tussen de irritante mannekes en pakten onze tassen en baanden ons een weg naar de douanepost. Daar sloten we aan in de lange rij backpackers die de grens over ging. Na lang wachten (we vragen ons echt af waarom dat in deze landen steeds zo belachelijk lang duurt..) waren we dan eindelijk aan de buurt. Wederom een foto, maar nu ook alle vingerafdrukken.. Euh oké? Nou ja, ik heb niets gedaan of te verbergen dus het maakt verder niet uit, maar we stonden er wel even verbaasd van.

Na het officiële vertrek uit Cambodja moesten we dus nog een heel eind lopen door niemandsland wat je beter Casinoland kan noemen; het stond er echt vol mee. We volgden de stoet backpackers maar en konden een heel eind verder aansluiten in de rij voor de inkomst in Thailand. Ook hier duurde het echt eeuwen (serieus haast een uur). Wederom de grote vraag? Waarom duurt het zo lang? Ze kijken even in je paspoort, bekijken je immigratiepapiertje (laten we die vooral niet vergeten; die moesten we tuurlk weer volle bak invullen met de informatie die we inmiddels wel kunnen dromen) en douwen er een stempel bij. Nou, dat is toch een werk….. *zucht* Maar we hebben geleerd je zo min mogelijk druk te maken, zo gaat het nu eenmaal hier en ze gaan er echt niet sneller door werken als je je wel opwindt..

Op naar de doorgang in Thailand. Na nog een aantal scans van de tassen (wat echt niets voorstelde…) en een drugscontrole (waar we gewoon doorheen konden lopen zonder ook maar iets te laten zien of fouilleren..) kwamen we aan in Thailand. Oké en dan.. Er zou een transfer klaar staan maar dit keer geen bordje met onze naam of de naam van het reisbureau… Euh oké, nou we volgen de stoet maar en kwamen terecht bij een overkoepeld stukje met stoelen waar we onze voucher er maar eens bij pakten. Oh, daar staat op dat we om 10 uur (het was door de vertraging inmiddels voorbij 11uur dus enigszins stress ontstond) bij een bank met een groen logo opgehaald zouden worden. Nou wij op zoek naar de bank en daar snel heen. Maar niemand om ons op te halen… De tassen op een stoep gedropt en Renéetje ging eens rond de bank lopen, op zoek naar onze transfer. Niemand… Nou, dan maar even bellen. In een toeristenkantoortje mogen bellen maar de vrouw van het reisbureau zei dat we pas om 12 uur opgehaald zouden worden, niet om 10uur.. Nou ‘gelukkig’ waren we dus verlaat, anders hadden we helemaal lang kunnen wachten… Dan maar even wachten tot 12 uur.. Maar dat werd het, en het werd kwart over 12 en toen half 1 maar nog altijd geen transfer. Wel potver.. we (sorry, met name ik met mijn Pijpersgenen :$) begonnen ons nu echt op te vreten.. Nog maar een keer bellen… Maar toen kwam net iemand met een bordje met daarop ‘Mr/s Spijper’ aanlopen ‘is this your name?’ Euh ja, niet helemaal, maar denk dat ik het ben ja.. Ook hallo… ‘Come with me’. Euh oké.. nou even Renéetje gewenkt dat de transfer er dus eindelijk was en we volgden de zeer onvriendelijke en onbehulpzame man naar een busje, vlakbij de grensovergang waar we ruim een uur eerder ook gestaan hadden. ‘Get in this van’. Euh oké.. we worden steeds vriendelijker.. En de deur ging dicht en we vertrokken.. Alles behalve een veilig en prettig gevoel kreeg ik er door, maar toch blij dat we eindelijk weer onderweg waren en we nu nog maar even te gaan hadden tot onze paar relaxdaagjes.. Not dus…
Na een uur stopten we bij een benzinestation en moesten we eruit. ‘Go to that van’; en de chauffeur wees naar een busje verderop, waar verschillende Europeanen in zaten. Oh oké, de tassen maar weer op de rug en naar het busje gelopen. Daar moesten we de spullen naast het busje zetten.. Verder geen informatie.. Dan maar even wat drinken en eten halen (we hadden inmiddels flinke trek maar hadden nog nergens kunnen of mogen eten). Moeten we dan hier bij instappen? Dit busje zit al behoorlijk vol… En mee dat we dat dachten begonnen de nieuwe en eerste chauffeur de koffers van de mensen in het busje waar wij in moesten, uit te laden en in het eerste busje van ons te laden… Euh, wat doen jullie? Vroeg een meisje uit vermoedelijk Kroatië of Polen ofzo.. Geen antwoord en ze gingen gewoon door. Ze vroeg aan ons of wij het wisten maar wij wisten net zoveel als haar. Waar gaan jullie heen? Wij naar Koh Chang. Oh, daar komen wij vandaan, wij gaan naar Cambodja. Oh, daar komen wij vandaan. Ahaa, we zullen wel van busje ruilen en dan rijden de beide chauffeurs weer terug.. Fijn dat ze ons dat ook vertellen…. :S Nou dat bleek dus inderdaad het geval; we moesten wisselen. Eenmaal overgeladen gingen we dan weer.. Nou, eindelijk het laatste stukje dachten we blij. Het meisje had gezegd dat zij ongeveer 1,5 uur onderweg waren geweest, dus dat betekende dat we er nu bijna waren! :)

Een grote vergissing.. :( We hadden het niet eens in 2 uur gehaald als de chauffeur niet de 5 stops had gemaakt die ie maakte.. Echt, na elk half uur, drie kwartier stopte die wel ergens voor. De ene keer voor eten, de andere keer voor drinken, de andere keer.. geen idee.. dan bleef ie maar gewoon een half uur weg zonder iets te zeggen… We hadden het totaal niet fijn en we voelden ons alles behalve prettig zo zonder informatie en duidelijkheid.. Ook de rijstijl van deze chauffeur was echt levensgevaarlijk. Rijden met een kapotte versnelling, ondertussen bonen en sprinkhanen eten, ook nog even bellen en oh ja, ook nog autorijden en het liefst steeds zoveel en gevaarlijk mogelijk inhalen.. Amai wat hadden we het rot en wat raakten we steeds meer gefrustreerd bij elke stop die tie maakte… Hier hadden we absoluut niet voor betaald.. Als ie dan nog vriendelijk was en uitlegde waarom ie steeds stopte (miss had ie ook wel diarree ofzo, dat kan, ook prima begrip voor, maar dan moet ie het wel vertellen en ons niet steeds zo maar een half uur achterlaten…!!), maar hij was alles behalve vriendelijk en leek geen woord Engels te kunnen.. Wat waren we blij toen we eindelijk, na vele uren, de ferry zagen naar het eiland Koh Chang. EINDELIJK!
We konden gelukkig gelijk mee en kort daarna vertrokken we naar de overkant. Een ruim half uurtje varen en we stapten weer in voor écht het allerlaatste stukje van vandaag. In het donker kwamen we dan eindelijk aan en stapten gauw uit. We werden helaas niet geholpen met onze tassen, wat we op zijn minst wel hadden verwacht voor het grote, luxe resort waar we terecht waren gekomen… Normaal gesproken is dat allemaal niet erg en hoeft dat ook lang niet altijd van ons, maar na deze dag was een beetje hulp zéér welkom geweest. De receptioniste sprak ook niet bijster goed Engels, waardoor we nu ook niet een heel goede eerste indruk hebben, maar goed, we beseffen ook dat we moe en gefrustreerd zijn en gewoon op tijd ons bedje in moeten zodat we morgen met een heldere blik dit nieuwe plaatsje kunnen bewonderen. Dat is dus ook wat we nu gaan doen; lekker eten (dat hopen we althans..), lekker samen douchen en dan gauw ons bedje in. Morgenochtend staat op het programma: UITSLAPEN!!! :D