Bijkomen op Koh Trong
Door: Coby
Blijf op de hoogte en volg Coby
01 Maart 2013 | Cambodja, Kratié
Soek sabaai!
Goededag, geheel vanuit Cambodja!
Na jammer genoeg wederom niet zo’n denderende nacht, stond ik om 6uur maar op om allereerst een bezoek aan de badkamer te brengen. Helaas ging het nog steeds niet beter. Omdat voor vanmorgen weer een aardige reis op de planning stond, maar weer noodtabletjes genomen. Hopelijk is het voldoende.
Het hotel waar we overnachtte, zag er nog erg nieuw uit en Renéetje zei dat ze nog met het (ver)bouwen bezig waren. Wonderlijk vonden we het des te meer dat er geen gelegenheid tot ontbijt was in het hotel.. Daarvoor moesten we weer het dorpje in en had onze gids, Som, aangeraden dit bij hetzelfde guesthouse als gisteravond te doen. En dus liepen we daar om 7uur ’s ochtends naar toe. Het was toen gelukkig (nog) niet zo warm als de avond er voor, maar het was ook alles behalve koud of fris te noemen. De Cambodjanen dachten er echter toch wat anders over denk ik, want geen uitzondering had een dik vest of een trui aan…
We zetten ons neer aan hetzelfde tafeltje als gisteren en bestelden een simpel ontbijtje; een baquette met ei en thee en water. We hadden net zo goed één portie kunnen bestellen want wat we vervolgens kregen was haast een heel brood. Dat kregen we dus ook niet helemaal op, maar we vulden onze buik er wel prima mee.
Net voordat we ons ontbijt kregen, stopten Som recht voor de deur met zijn auto (een Lexus terreinwagen; erg fijn!) Hij stapte uit (en liet zijn auto gewoon recht voor de deur staan…) en kwam na een kort praatje met naar het leek bekenden, bij ons zitten. Doe vooral rustig aan, zo’n druk programma hebben we niet (waarom zitten we in godsnaam al om 7uur aan het ontbijt dachten wij in koor, maar goed :P). We vermoeden dat het iets met de ondraaglijke warmte tussen 13.00uur en 15.00uur te maken heeft. Som maakten wederom zijn excuses voor de kamer die we hadden afgelopen nacht (wij vonden het meer dan prima; het was schoon (op de ene soort van kakkerlak na dan die ik midden in de nacht op de badkamer gezelschap hield) en we hebben prima geslapen. Hij had zich gister ook al bij Renéetje geëxcuseerd en het bleek dat degene bij wie Namasté onze reservering had gedaan, plotseling vertrokken was en het niet goed afgehandeld had. We hadden nu blijkbaar erg geluk dat we überhaupt nog een kamer hadden afgelopen nacht. Nu hadden we er één met twee losse éénpersoonsbedden en dat stond niet zo in ons overzicht en daar maakte Som zich nu zo druk om. Wij vonden het allemaal best en probeerden dat hem ook duidelijk te maken. Hopelijk is het een beetje doorgekomen, die man maakte zich echt onterecht zo druk vonden wij… :P
Na het ontbijt moesten we bij hem in de auto stappen (je kon er ook moeilijk omheen hoor) en hij bracht ons terug naar het hotel. Dat echt nog geen 2 minuten lopen was maar goed. We hadden praktisch geen keus :P. Daar haalden we onze backpacks en laadden alles weer in. Op naar het opkomende stadje Kratie, een heel eind ten zuiden van Stung Treng. Een vrij slaperig stadje, wat een steeds belangrijker knooppunt wordt voor zowel toeristen als voor de lokale handel.
Het zou uiteindelijk een autorit van ongeveer 3 tot 3,5 uur worden, maar met een tussenstop in het iets noordelijker gelegen dorpje Kampie. Hier bezochten we de grootste dolfijnen poel van de Mekong Delta; het natuurlijke leefgebied van de bedreigde Irrawaddy dolfijn. Juist, de dolfijn die we nog nooit in ons leven hadden gezien tot vier dagen geleden en nu drie dagen op rij al op zoektocht naar zijn geweest en ook al meerdere keren hebben gezien :P. We gaven aan Som aan dat we ze dus al twee dagen achter elkaar hadden gezien, eerst in Laos, toen in Cambodja (wat in feite hetzelfde stukje Mekong-rivier was maar goed) en dat we het dus wellicht wel over konden slaan. Daar wilde Som echter niets van weten. Nee we zouden ze nu veel beter en er veel meer zien en hier waren er ook twee kleintjes, dus dit konden we echt niet overslaan. Oké prima, dan gaan we nog een keer met een vissersbootje (welke een heel stuk stabieler leek te zijn dan de eerdere die we gehad hebben – en dat zijn er overigens al heel wat.. :P) de Mekong op, op zoek naar deze bijzondere dolfijn (want dat blijft ie uiteraard wel :)).
Eer we bij het dorpje Kampie waren, reden we langs een mooie, goede weg, langs verschillende dorpjes. Het valt ons op dat er hier veel meer kleur aanwezig lijkt te zijn; in de kleding, in de huizen, op straat etc. Ook lijken de huizen groter en degelijker te zijn, dan we over het algemeen in Laos hebben gezien, als we ons tussen dorpjes en steden verplaatsten. Ze zijn allemaal wel van hout, maar er lijkt veel minder gebruik gemaakt te worden van bamboe en meer van balken en planken (die dan alleen weer niet allemaal gelijk zijn, maar oké). De huizen hier staan ook allemaal op hoge palen, net zoals in Laos veel het geval was, maar ze lijken hier niet zo onder hun huis te leven. Soms hangen er wel hangmatten en kun je zien dat er wel eens gezeten wordt, maar veel vaker lijkt dit niet het geval te zijn.
Ook kwamen we verschillende bruiloftsvoorbereidingen en éénmaal een overlijdensfeestvoorbereiding. De bruiloftlocaties hebben eveneens veel kleur, met name geel en roze. Vaak worden er erg veel gasten verwacht, tegen de 400! Onze gids Som vertelde ook over hoe bruiloften hier in zijn werk gaan. Je wordt er naar ons idee vrij gemakkelijk voor uitgenodigd en je bent verplicht, als je komt, geld mee te nemen. Som vertelde dat ie in de maand januari maar liefst 28 uitnodigingen voor bruiloften had. Hij is er naar veel niet geweest, omdat ie dat simpelweg niet kan betalen. Degenen die vrij dichtbij waren, daar ging ie vaak wel heen, omdat het hem dan alleen de ‘entree’, het gegeven geld kost. De bruiloften veel verder weg, daar ging hij vaak niet aan, omdat die hem veel te veel kosten opleverden, met name gezien de benzine. Hij vond het echter heel moeilijk om bruiloften af te zeggen; je wordt daar echt op aangekeken. Iets wat wij wel bizar vinden, want als je zo gemakkelijk wordt uitgenodigd, gaat het dan niet meer om de hoeveelheid gasten en daarmee de hoeveelheid geld die je ontvangt (omdat iedereen dus 20dollar moet betalen), in plaats van om de echte gewenste aanwezigheid van de specifieke gast..? Hij zei dat ie dan ook altijd een leugentje om bestwil uitte. Hij zei dan dat ie geen uitnodiging had gehad ofzo. Mm, wij vinden het maar vreemd maar het is hier erg normaal naar het schijnt.
Bizar was ook dat we op nog geen 100 meter van elkaar eerst een bruiloftsvoorbereiding passeerden en kort daarna een overlijdensfeest (een laatste kenmerkend door de kleuren zwart en wit). Hoe tegenstrijdig en zo kort op elkaar..
Halverwege stopte Som ook plotseling en excuseerden hij zich. Hij liep snel met een wc rol het weiland in. De arme man had ook last van zijn maag. Als we de wc-rol hadden gemist, hadden we wel even in spanning geweest hoe en wat er gebeurde denk ik, maar nu was het vrij duidelijk.. :P Eenmaal terug in de auto verexcuseerde hij zich weer en bedankte hij ons dat hij van ons had mogen stoppen (euh ja, wat anders?:P). Hij vroeg kort daarna of we het goed vonden als hij even later ook even zou stoppen en iets van kruiden bij een lokale dokter op zou halen voor zijn buik. Prima hoor, maakt ons het uit. Ook hier was ie ons weer erg dankbaar voor. Ik vraag me af of er wel eens toeristen zijn die daarover echt moeilijk doen (het kost maar één minuut van de tijd en als die man moet poepen, dan moet ie poepen toch..), dat ie zich daarom zo verontschuldigde de gehele tijd of dat dat gewoon Cambodjaans eigen is.. Hoe dan ook vonden wij het verder geen punt.
Op een gegeven moment sukkelde ik wat in slaap, tot Renéetje mij aantikte met de mededeling dat Herman van Veen op stond… Hè? En jawel, Som zijn zoon had voor hem een aantal internationale nummers gebrand of op stickje ofzo gezet en die kwamen nu voorbij. Zijn zoon dacht dat het Russisch was, maar het was dus Herman van Veen met onder andere het voor ons zo overbekende liedje van Alfred Jodokus Kwak. Het moet toch niet gekker worden…. :P Ook kwam het liedje ‘Opzij opzij opzij, maak plaats maar plaats maar plaats, we hebben ongelooflijke haast’ voorbij. Som vond het wel een interessante melodie en vroeg wat ze zongen. Binnen no time had ie zichzelf een aantal Nederlandse woorden bij geleerd en zei ie steeds breed glimlachend ‘opzij opzij’ als er weer eens iets op straat liep of iemand reed, die naar zijn idee niet voldoende aan de kant ging :P. Ook had ie het woord ‘misschien’ binnen no time onder de knie. Echt bizar! De man is al bijna 60, maar leek vrijwel zonder moeite enkele Nederlandse woorden over te nemen en te onthouden. ‘Misschien’ kunnen zelfs onze Oosterburen niet eens fatsoenlijk zeggen! Maar hij doet het maar ff! :D
Nou, na een weloverwogen rit zoals jullie merken, kwamen we aan in het dorpje Kampi en betraden vissersbootje nummer 6, op zoek naar de bedreigde Irrawaddy dolfijn. Al gauw zagen we er een aantal, verspreid van elkaar en hebben er weer even tevreden naar gekeken en foto’s gemaakt. Het lijkt alsof de dieren hier veel trager zwommen dan op de grensstreek tussen Cambodja en Laos. Van de kleintjes konden we helaas weinig ontdekken. Na een half uurtje begon mijn maag weer te rommelen en vroegen we de vismeneer terug naar de wal te gaan.
Het laatste stukje was maar heel kort en binnen 20 minuten stopten Som bij een hotel voor. De naam kwam ons helemaal niet bekend voor, maar misschien was er een wisseling opgetreden. Nee, het bleek dat dit zijn hotel was en wij naar het eilandje Koh Trong zouden gaan; wederom een eiland in de Mekong. We staken de straat over en wachten even met enkele lokale Cambodjanen tot we de ferry over het water aan zagen komen. We liepen naar beneden en namen plaats in de redelijke maat ferry. Met ons gingen er verder alleen een handjevol locals mee, die ons en onze tassen erg nieuwsgierig gadesloegen. Som babbelde een hoop met ze en steeds keken ze ons nieuwsgierig aan en lachten dan. We kregen het gevoel flink uitgefeest te worden! :P Op dat moment had ik echter geen fut of iets om een gesprek op gang te brengen en het uit te zoeken, want voelde me alles behalve goed. Het leek ook wel steeds erger te worden met mijn buikje. Blij was ik dan ook toen we even later vertrokken en koers zette naar het eiland. Ondertussen hadden we toch een klein gesprekje op gang gebracht en werden onze leeftijden geraden. Nog behoorlijk goed. De locals deden het een stuk beter met onze leeftijden dan wij met de hunne. Bij één vrouw ging het nog wel oké (slechts één jaar er boven), bij de ander was het 6 jaar erboven (oeps.. ik gok echt niet meer). De mensen hier zien er allemaal zo’n stuk ouder uit, het is echt zo lastig een leeftijd goed in te schatten. Behalve onze gids overigens, die hadden we nog geen 50 gegeven, maar blijkt dus al bijna 60 te zijn…
Na een korte overtocht klauterden we de ferry uit met onze bagage en werden we vrijwel direct daarna naar een scooter verwezen. De backpacks werden uit handen genomen en we moesten bij een Cambodjaan achterop een scooter plaatsnemen. De backpack ging tussen de benen van de betreffende bestuurder. En hoppa, daar gingen we al meteen; het losse zand door, met zijn drieën achter elkaar aan. Ik schaamde me behoorlijk, toen bleek dat wij als toeristen dus meteen opgehaald werden en nog geen stap hoefde te zetten, maar de locals met al hun spullen door het mulle zand moesten klauteren.. Oh, wij verwende westerlingen.. Aan de andere kant vond ik het ook een fijn idee om nu snel bij een wc te zijn, maar toch, het geeft je wel een beschaamd gevoel hoor.. We zijn ook nog eens zo jong.. dat stukkie hadden we echt wel even kunnen lopen.. :$
Na het mulle zand volgde een aantal losse planken die schots en scheef op elkaar overliepen. Als ze ze nou gewoon recht achter elkaar legde.. maar nee, en God mag weten waarom niet. Het gleed in ieder geval minder weg als het mulle zand, dus dat was dan weer wel fijn. Al had ik daar niet zoveel weet van, maar Renéetje des te meer. Zijn chauffeur kon blijkbaar ook maar net over zijn grote backpack heen kijken en de weg zien.. :P Arm manneke. Mijn backpack is niet zo groot dus dat scheelde weer voor mijn chauffeur. Na een doldwaze rit (die kort na de planken verder ging op een betonnen pad) van ongeveer 4 km kwamen we uiteindelijk tot stilstand bij een SCHITTEREND guesthouse. Het zag er meer uit als een resort, maar goed. Een check in met meteen een restaurantje, een ZWEMBAD (we hoorden wel een pomp maar het water was groen jammer genoeg) en allemaal bungalows op palen met daaronder hangmatten. We checkten in, spraken een tijd af voor morgen met Som en volgden een medewerker over een stenen paadje naar onze bungalow voor de nacht. Allemaal hout met expres scheve ramen en deuren. Een niet hele grote, maar comfortabele kamer met een bed met een grote klamboe er over, een kleine, schone super leuke badkamer en een veranda die we moeten delen met onze buren (die we tot nu toe overigens maar heel kort hebben gezien). Alles was pikdonker, maar de medewerker gooide al meteen alle luiken open. Wat leuk! :D Er is alleen overdag geen stroom; pas na 18.00uur. ‘We werken met een generator’. Prima hoor :). Ook stond op een melding in de badkamer dat het soms wel wat tijd nodig heeft eer je warm water hebt. Gemiddeld 5min, maar het kan ook wel langer duren. Hoe dan ook krijg je altijd warm water is de belofte. Het moet dan alleen ergens ver vandaan komen ofzo :P
Helemaal happy met onze super leuke kamer, namen we plaats op de veranda. Kort daarna volgde echter om de beurt bezoekjes aan de badkamer en helaas voelde ik me alles behalve goed. We bestelden een lunch maar daar kreeg ik haast niets van weg. Zodra ik wat water dronk, kon ik nog steeds naar de wc rennen.. Er leek geen verbetering in te zitten. Omdat het nu al 3 dagen aan de gang is en er geen verbetering in te ontdekken valt, bedachten we maar om voor de zekerheid even een dokter te bellen. Met name omdat ik hier niet tegenop kan drinken. Ik ben al zo’n slechte drinker, maar dit is helemaal niet bij te houden. Na twee uur kwam de plaatselijke dokter, die helaas geen woord Engels leek te kunnen (op ‘bye bye’ na). Gelukkig was er een medewerker van het guesthouse bij, die alles voor ons in goed Engels vertaalde. Ik heb nu antibiotica gehad waarmee het binnen enkele dagen over moet zijn. Daar gaan we dan ook maar vanuit. :)
We bedankten de dokter en de medewerker van onze fijne guesthouse en brachten de rest van de middag luierend op de veranda door. We hebben ons ondertussen ingelezen in Cambodja met zijn verschrikkelijke geschiedenis, maar ook met zijn magisch mooie plekken (zoals de boeken doen geloven). ’s Avonds hebben we weinig bijzonders meer gedaan en duiken we op tijd ons bedje in onze mooie bungalow in. Op naar wederom een paar hele mooie dagen; morgen is het namelijk op naar Siem Reap!
Liefs van ons
Goededag, geheel vanuit Cambodja!
Na jammer genoeg wederom niet zo’n denderende nacht, stond ik om 6uur maar op om allereerst een bezoek aan de badkamer te brengen. Helaas ging het nog steeds niet beter. Omdat voor vanmorgen weer een aardige reis op de planning stond, maar weer noodtabletjes genomen. Hopelijk is het voldoende.
Het hotel waar we overnachtte, zag er nog erg nieuw uit en Renéetje zei dat ze nog met het (ver)bouwen bezig waren. Wonderlijk vonden we het des te meer dat er geen gelegenheid tot ontbijt was in het hotel.. Daarvoor moesten we weer het dorpje in en had onze gids, Som, aangeraden dit bij hetzelfde guesthouse als gisteravond te doen. En dus liepen we daar om 7uur ’s ochtends naar toe. Het was toen gelukkig (nog) niet zo warm als de avond er voor, maar het was ook alles behalve koud of fris te noemen. De Cambodjanen dachten er echter toch wat anders over denk ik, want geen uitzondering had een dik vest of een trui aan…
We zetten ons neer aan hetzelfde tafeltje als gisteren en bestelden een simpel ontbijtje; een baquette met ei en thee en water. We hadden net zo goed één portie kunnen bestellen want wat we vervolgens kregen was haast een heel brood. Dat kregen we dus ook niet helemaal op, maar we vulden onze buik er wel prima mee.
Net voordat we ons ontbijt kregen, stopten Som recht voor de deur met zijn auto (een Lexus terreinwagen; erg fijn!) Hij stapte uit (en liet zijn auto gewoon recht voor de deur staan…) en kwam na een kort praatje met naar het leek bekenden, bij ons zitten. Doe vooral rustig aan, zo’n druk programma hebben we niet (waarom zitten we in godsnaam al om 7uur aan het ontbijt dachten wij in koor, maar goed :P). We vermoeden dat het iets met de ondraaglijke warmte tussen 13.00uur en 15.00uur te maken heeft. Som maakten wederom zijn excuses voor de kamer die we hadden afgelopen nacht (wij vonden het meer dan prima; het was schoon (op de ene soort van kakkerlak na dan die ik midden in de nacht op de badkamer gezelschap hield) en we hebben prima geslapen. Hij had zich gister ook al bij Renéetje geëxcuseerd en het bleek dat degene bij wie Namasté onze reservering had gedaan, plotseling vertrokken was en het niet goed afgehandeld had. We hadden nu blijkbaar erg geluk dat we überhaupt nog een kamer hadden afgelopen nacht. Nu hadden we er één met twee losse éénpersoonsbedden en dat stond niet zo in ons overzicht en daar maakte Som zich nu zo druk om. Wij vonden het allemaal best en probeerden dat hem ook duidelijk te maken. Hopelijk is het een beetje doorgekomen, die man maakte zich echt onterecht zo druk vonden wij… :P
Na het ontbijt moesten we bij hem in de auto stappen (je kon er ook moeilijk omheen hoor) en hij bracht ons terug naar het hotel. Dat echt nog geen 2 minuten lopen was maar goed. We hadden praktisch geen keus :P. Daar haalden we onze backpacks en laadden alles weer in. Op naar het opkomende stadje Kratie, een heel eind ten zuiden van Stung Treng. Een vrij slaperig stadje, wat een steeds belangrijker knooppunt wordt voor zowel toeristen als voor de lokale handel.
Het zou uiteindelijk een autorit van ongeveer 3 tot 3,5 uur worden, maar met een tussenstop in het iets noordelijker gelegen dorpje Kampie. Hier bezochten we de grootste dolfijnen poel van de Mekong Delta; het natuurlijke leefgebied van de bedreigde Irrawaddy dolfijn. Juist, de dolfijn die we nog nooit in ons leven hadden gezien tot vier dagen geleden en nu drie dagen op rij al op zoektocht naar zijn geweest en ook al meerdere keren hebben gezien :P. We gaven aan Som aan dat we ze dus al twee dagen achter elkaar hadden gezien, eerst in Laos, toen in Cambodja (wat in feite hetzelfde stukje Mekong-rivier was maar goed) en dat we het dus wellicht wel over konden slaan. Daar wilde Som echter niets van weten. Nee we zouden ze nu veel beter en er veel meer zien en hier waren er ook twee kleintjes, dus dit konden we echt niet overslaan. Oké prima, dan gaan we nog een keer met een vissersbootje (welke een heel stuk stabieler leek te zijn dan de eerdere die we gehad hebben – en dat zijn er overigens al heel wat.. :P) de Mekong op, op zoek naar deze bijzondere dolfijn (want dat blijft ie uiteraard wel :)).
Eer we bij het dorpje Kampie waren, reden we langs een mooie, goede weg, langs verschillende dorpjes. Het valt ons op dat er hier veel meer kleur aanwezig lijkt te zijn; in de kleding, in de huizen, op straat etc. Ook lijken de huizen groter en degelijker te zijn, dan we over het algemeen in Laos hebben gezien, als we ons tussen dorpjes en steden verplaatsten. Ze zijn allemaal wel van hout, maar er lijkt veel minder gebruik gemaakt te worden van bamboe en meer van balken en planken (die dan alleen weer niet allemaal gelijk zijn, maar oké). De huizen hier staan ook allemaal op hoge palen, net zoals in Laos veel het geval was, maar ze lijken hier niet zo onder hun huis te leven. Soms hangen er wel hangmatten en kun je zien dat er wel eens gezeten wordt, maar veel vaker lijkt dit niet het geval te zijn.
Ook kwamen we verschillende bruiloftsvoorbereidingen en éénmaal een overlijdensfeestvoorbereiding. De bruiloftlocaties hebben eveneens veel kleur, met name geel en roze. Vaak worden er erg veel gasten verwacht, tegen de 400! Onze gids Som vertelde ook over hoe bruiloften hier in zijn werk gaan. Je wordt er naar ons idee vrij gemakkelijk voor uitgenodigd en je bent verplicht, als je komt, geld mee te nemen. Som vertelde dat ie in de maand januari maar liefst 28 uitnodigingen voor bruiloften had. Hij is er naar veel niet geweest, omdat ie dat simpelweg niet kan betalen. Degenen die vrij dichtbij waren, daar ging ie vaak wel heen, omdat het hem dan alleen de ‘entree’, het gegeven geld kost. De bruiloften veel verder weg, daar ging hij vaak niet aan, omdat die hem veel te veel kosten opleverden, met name gezien de benzine. Hij vond het echter heel moeilijk om bruiloften af te zeggen; je wordt daar echt op aangekeken. Iets wat wij wel bizar vinden, want als je zo gemakkelijk wordt uitgenodigd, gaat het dan niet meer om de hoeveelheid gasten en daarmee de hoeveelheid geld die je ontvangt (omdat iedereen dus 20dollar moet betalen), in plaats van om de echte gewenste aanwezigheid van de specifieke gast..? Hij zei dat ie dan ook altijd een leugentje om bestwil uitte. Hij zei dan dat ie geen uitnodiging had gehad ofzo. Mm, wij vinden het maar vreemd maar het is hier erg normaal naar het schijnt.
Bizar was ook dat we op nog geen 100 meter van elkaar eerst een bruiloftsvoorbereiding passeerden en kort daarna een overlijdensfeest (een laatste kenmerkend door de kleuren zwart en wit). Hoe tegenstrijdig en zo kort op elkaar..
Halverwege stopte Som ook plotseling en excuseerden hij zich. Hij liep snel met een wc rol het weiland in. De arme man had ook last van zijn maag. Als we de wc-rol hadden gemist, hadden we wel even in spanning geweest hoe en wat er gebeurde denk ik, maar nu was het vrij duidelijk.. :P Eenmaal terug in de auto verexcuseerde hij zich weer en bedankte hij ons dat hij van ons had mogen stoppen (euh ja, wat anders?:P). Hij vroeg kort daarna of we het goed vonden als hij even later ook even zou stoppen en iets van kruiden bij een lokale dokter op zou halen voor zijn buik. Prima hoor, maakt ons het uit. Ook hier was ie ons weer erg dankbaar voor. Ik vraag me af of er wel eens toeristen zijn die daarover echt moeilijk doen (het kost maar één minuut van de tijd en als die man moet poepen, dan moet ie poepen toch..), dat ie zich daarom zo verontschuldigde de gehele tijd of dat dat gewoon Cambodjaans eigen is.. Hoe dan ook vonden wij het verder geen punt.
Op een gegeven moment sukkelde ik wat in slaap, tot Renéetje mij aantikte met de mededeling dat Herman van Veen op stond… Hè? En jawel, Som zijn zoon had voor hem een aantal internationale nummers gebrand of op stickje ofzo gezet en die kwamen nu voorbij. Zijn zoon dacht dat het Russisch was, maar het was dus Herman van Veen met onder andere het voor ons zo overbekende liedje van Alfred Jodokus Kwak. Het moet toch niet gekker worden…. :P Ook kwam het liedje ‘Opzij opzij opzij, maak plaats maar plaats maar plaats, we hebben ongelooflijke haast’ voorbij. Som vond het wel een interessante melodie en vroeg wat ze zongen. Binnen no time had ie zichzelf een aantal Nederlandse woorden bij geleerd en zei ie steeds breed glimlachend ‘opzij opzij’ als er weer eens iets op straat liep of iemand reed, die naar zijn idee niet voldoende aan de kant ging :P. Ook had ie het woord ‘misschien’ binnen no time onder de knie. Echt bizar! De man is al bijna 60, maar leek vrijwel zonder moeite enkele Nederlandse woorden over te nemen en te onthouden. ‘Misschien’ kunnen zelfs onze Oosterburen niet eens fatsoenlijk zeggen! Maar hij doet het maar ff! :D
Nou, na een weloverwogen rit zoals jullie merken, kwamen we aan in het dorpje Kampi en betraden vissersbootje nummer 6, op zoek naar de bedreigde Irrawaddy dolfijn. Al gauw zagen we er een aantal, verspreid van elkaar en hebben er weer even tevreden naar gekeken en foto’s gemaakt. Het lijkt alsof de dieren hier veel trager zwommen dan op de grensstreek tussen Cambodja en Laos. Van de kleintjes konden we helaas weinig ontdekken. Na een half uurtje begon mijn maag weer te rommelen en vroegen we de vismeneer terug naar de wal te gaan.
Het laatste stukje was maar heel kort en binnen 20 minuten stopten Som bij een hotel voor. De naam kwam ons helemaal niet bekend voor, maar misschien was er een wisseling opgetreden. Nee, het bleek dat dit zijn hotel was en wij naar het eilandje Koh Trong zouden gaan; wederom een eiland in de Mekong. We staken de straat over en wachten even met enkele lokale Cambodjanen tot we de ferry over het water aan zagen komen. We liepen naar beneden en namen plaats in de redelijke maat ferry. Met ons gingen er verder alleen een handjevol locals mee, die ons en onze tassen erg nieuwsgierig gadesloegen. Som babbelde een hoop met ze en steeds keken ze ons nieuwsgierig aan en lachten dan. We kregen het gevoel flink uitgefeest te worden! :P Op dat moment had ik echter geen fut of iets om een gesprek op gang te brengen en het uit te zoeken, want voelde me alles behalve goed. Het leek ook wel steeds erger te worden met mijn buikje. Blij was ik dan ook toen we even later vertrokken en koers zette naar het eiland. Ondertussen hadden we toch een klein gesprekje op gang gebracht en werden onze leeftijden geraden. Nog behoorlijk goed. De locals deden het een stuk beter met onze leeftijden dan wij met de hunne. Bij één vrouw ging het nog wel oké (slechts één jaar er boven), bij de ander was het 6 jaar erboven (oeps.. ik gok echt niet meer). De mensen hier zien er allemaal zo’n stuk ouder uit, het is echt zo lastig een leeftijd goed in te schatten. Behalve onze gids overigens, die hadden we nog geen 50 gegeven, maar blijkt dus al bijna 60 te zijn…
Na een korte overtocht klauterden we de ferry uit met onze bagage en werden we vrijwel direct daarna naar een scooter verwezen. De backpacks werden uit handen genomen en we moesten bij een Cambodjaan achterop een scooter plaatsnemen. De backpack ging tussen de benen van de betreffende bestuurder. En hoppa, daar gingen we al meteen; het losse zand door, met zijn drieën achter elkaar aan. Ik schaamde me behoorlijk, toen bleek dat wij als toeristen dus meteen opgehaald werden en nog geen stap hoefde te zetten, maar de locals met al hun spullen door het mulle zand moesten klauteren.. Oh, wij verwende westerlingen.. Aan de andere kant vond ik het ook een fijn idee om nu snel bij een wc te zijn, maar toch, het geeft je wel een beschaamd gevoel hoor.. We zijn ook nog eens zo jong.. dat stukkie hadden we echt wel even kunnen lopen.. :$
Na het mulle zand volgde een aantal losse planken die schots en scheef op elkaar overliepen. Als ze ze nou gewoon recht achter elkaar legde.. maar nee, en God mag weten waarom niet. Het gleed in ieder geval minder weg als het mulle zand, dus dat was dan weer wel fijn. Al had ik daar niet zoveel weet van, maar Renéetje des te meer. Zijn chauffeur kon blijkbaar ook maar net over zijn grote backpack heen kijken en de weg zien.. :P Arm manneke. Mijn backpack is niet zo groot dus dat scheelde weer voor mijn chauffeur. Na een doldwaze rit (die kort na de planken verder ging op een betonnen pad) van ongeveer 4 km kwamen we uiteindelijk tot stilstand bij een SCHITTEREND guesthouse. Het zag er meer uit als een resort, maar goed. Een check in met meteen een restaurantje, een ZWEMBAD (we hoorden wel een pomp maar het water was groen jammer genoeg) en allemaal bungalows op palen met daaronder hangmatten. We checkten in, spraken een tijd af voor morgen met Som en volgden een medewerker over een stenen paadje naar onze bungalow voor de nacht. Allemaal hout met expres scheve ramen en deuren. Een niet hele grote, maar comfortabele kamer met een bed met een grote klamboe er over, een kleine, schone super leuke badkamer en een veranda die we moeten delen met onze buren (die we tot nu toe overigens maar heel kort hebben gezien). Alles was pikdonker, maar de medewerker gooide al meteen alle luiken open. Wat leuk! :D Er is alleen overdag geen stroom; pas na 18.00uur. ‘We werken met een generator’. Prima hoor :). Ook stond op een melding in de badkamer dat het soms wel wat tijd nodig heeft eer je warm water hebt. Gemiddeld 5min, maar het kan ook wel langer duren. Hoe dan ook krijg je altijd warm water is de belofte. Het moet dan alleen ergens ver vandaan komen ofzo :P
Helemaal happy met onze super leuke kamer, namen we plaats op de veranda. Kort daarna volgde echter om de beurt bezoekjes aan de badkamer en helaas voelde ik me alles behalve goed. We bestelden een lunch maar daar kreeg ik haast niets van weg. Zodra ik wat water dronk, kon ik nog steeds naar de wc rennen.. Er leek geen verbetering in te zitten. Omdat het nu al 3 dagen aan de gang is en er geen verbetering in te ontdekken valt, bedachten we maar om voor de zekerheid even een dokter te bellen. Met name omdat ik hier niet tegenop kan drinken. Ik ben al zo’n slechte drinker, maar dit is helemaal niet bij te houden. Na twee uur kwam de plaatselijke dokter, die helaas geen woord Engels leek te kunnen (op ‘bye bye’ na). Gelukkig was er een medewerker van het guesthouse bij, die alles voor ons in goed Engels vertaalde. Ik heb nu antibiotica gehad waarmee het binnen enkele dagen over moet zijn. Daar gaan we dan ook maar vanuit. :)
We bedankten de dokter en de medewerker van onze fijne guesthouse en brachten de rest van de middag luierend op de veranda door. We hebben ons ondertussen ingelezen in Cambodja met zijn verschrikkelijke geschiedenis, maar ook met zijn magisch mooie plekken (zoals de boeken doen geloven). ’s Avonds hebben we weinig bijzonders meer gedaan en duiken we op tijd ons bedje in onze mooie bungalow in. Op naar wederom een paar hele mooie dagen; morgen is het namelijk op naar Siem Reap!
Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
