Dag schitterend Laos, hallo nog onbekend Cambodja!

Sabaai dii!

Een kort verslagje dit keer! Vanmorgen voelde ik me helaas nog steeds niet beter en de nacht was nou ook niet ideaal te noemen geweest. Helaas voor mij kon ik vandaag niet rustig in een hotelkamer blijven om veel te drinken en regelmatig naar een schone wc te kunnen, want vandaag gingen we Laos verlaten en op naar Cambodja! En dat zou een hele dag bootje zitten worden… een vissersbootje wel te verstaan dus zonder wc-optie… Euh oké, dan toch maar even onze reisapotheek aanspreken, ook al hou ik daar echt niet van. De bacterie moet er toch uit.. Maar goed, het zij niet anders. Bij het ontbijt de nodige pilletjes genomen en daar gingen we; om 8.30uur verlieten we onze hotelkamer. Het ontbijt was vandaag niet veel beter als gisteren, ook al vond ik het ook nu niet zo erg. Renéetje had echter ook maar weinig trek en omdat er bizar weinig keus was (stokbrood met boter of jam of fruit, maar wat er al enige tijd lag en dus al honderden vliegen op zich had gehad..), was ook zijn ontbijtje karig te noemen. Dan onderweg maar wat pakken of hopen op een goede lunch. De man van gisteren was ook nu weer bezig met zijn bootje watervrij te maken, al was het, zoals gezegd, een stuk minder dramatisch als gisteren.. :P

Voordat we onze backpacks van de kamer haalden, liepen we nog even langs een vrouwelijke Gibbon in een kooi. Ze is schijnbaar al van kleins af aan in gevangenschap. Ik vind het maar sneu voor het dier, maar hier doen ze alsof het doodnormaal is en er niets ergs aan is.. Don’t worry trouwens, ik ben uit de buurt gebleven ;-). Een bijzondere soort wel, die Gibbons. Met extreem lange armen! Ze lijken (of deze althans) erg relaxed. Beetje rondbungelen, beetje hangen, beetje water uit een flesje drinken (ze schijnt niet anders te doen.. ).

We haalden de spullen, laadden ze weer in een vissersbootje en namen zelf er achter plaats. Na een korte rit door de Mekong met zijn mooie, dorpsige eilandjes, kwamen we weer aan bij het vaste land. Hier stond de chauffeur alweer te wachten en werden de tassen overgeladen in het minibusje. Net voordat we zelf vertrokken, zagen we trouwens een ark-van-Noad voorbij komen (voor de NAC’ers onder ons; een geel/zwarte vissersboot die Renéetje meteen heeft vereeuwigd op foto en bestempelde met de ‘Ark van NOAD’. … ). Het plaatsje waar we aanmeerden was trouwens overbevolkt met vissersbootjes. Er was eigenlijk ook gewoon geen plek, maar onze visser vond van wel en duwde zijn boot gewoon tussen wat andere vissersboten in. De twee vrouwen die er op zaten keken niet al te vrolijk, maar duwden de andere op zij (DE ARK VAN NOAD NOTA BENE!) zodat wij er tussen konden. Een andere vrouw was bezig haar mond te spoelen in het water, wat ze vervolgens bloedrood weer uittufte. Dit herhaalde ze en ik vraag me af wat het was en of het dus wel helemaal goed ging..

Na één minuut in de minibus stopten we bij een wisselkantoor en heeft Renéetje ons KIP-geld in dollars en Thaise Bath omgewisseld. Hij bewaarde alleen wat klein geld ter herinnering en een mooie tip voor de chauffeur en gids. Met name Pheng verdiende een aardige tip vonden wij, echt een super gids hebben we aan hem gehad! Na een ritje van zo’n 10 minuten kwamen we aan bij onze laatste toeristische stop in Laos: de spectaculaire Khone Phapheng watervallen. Dit zijn de allergrootste in volume in heel Indochina/Zuidoost Azië. Ook deze zijn, net zoals de Li Phi watervallen van gisteren, niet bijzonder hoog te noemen, maar wel gigantisch breed en bulderend. We hebben er de nodige foto’s van gemaakt. Hopelijk brengen ze het bulderende geraas enigszins in beeld.

We stapten weer in en na nog geen 5 minuten stopten we weer; we waren bij de Laotiaanse-Cambodjaanse grens. We stapten uit, namen onze spullen op de rug en gingen even zitten om nog een beoordelingsformulier voor Pheng en de chauffeur in te vullen. Uiteraard een goed tot super :). Vervolgens pakten we onze paspoorten en immigratiepapieren en werden deze afgestempeld als Laos-verlatende. We konden nu naar de Cambodjaanse kant. Eer je daar was, moest je wel zo’n 150 meter door niemandsland wandelen. Geen idee waarom die grenspoorten niet bij elkaar zitten maar goed. Nou, hier gingen we weer. Werkelijk waar, je moet hier niet teveel over nadenken, want dan wordt je echt nog eens gillend gek. Zo belachelijk wat je steeds aan PRECIES DEZELFDE informatie op moet geven…. *zucht* Maar goed; niet teveel over na denken en gewoon simpelweg alles invullen wat ze vragen..
Eerst kwamen we bij een soort gezondheidsinspectiepoortje. Hier stond een meneer met een soort doktersjas en daar moesten we een formulier invullen met onze hoofdgegevens (naam, geboortedatum, paspoortnummer, datum van inkomst etc.). Onderaan het formulier moest je aankruisen of je ergens last van had. Onder andere hoofdpijn, griep, koorts en jawel, diarree stond er bij. Ik ben zo eerlijk en vond het dus zo normaal om daar een kruisje bij te zetten. ‘Oh nee, dat moet je niet doen, dan mag je het land niet in. Hier, zet maar een kruisje bij none’. Vervolgens kreeg ik zo’n stift waarmee je het vakje weer wit kon maken, waar ik dus eerst een kruisje had gezet… Euh oké, loop ik nu niet de boel te bedriegen?? Bij binnenkomst van het land al…? Is dat wel helemaal een juiste gang van zaken..? Met de nodige vraagtekens deed ik maar wat van me gevraagd werd maar bizar vonden we het wel. Ook werd onze temperatuur opgenomen, via een meter in de nek… In de nek vonden we een zeer bijzondere plek maar het zal wel goed zijn. We hadden beiden exact 35.4. Mmm.. het zal wel… Nogmaals; niet teveel nadenken en vooral geen moeilijke vragen gaan stellen (dachten wij..). Oké, naar het volgende hokje. Maar eerst moesten we afscheid nemen van Pheng en de chauffeur, tot hier en niet verder voor hun. Onze nieuwe gids en chauffeur stond inmiddels al te wachten en de gidsen hadden elkaar enigszins op de hoogte gebracht van onze gesteldheid (mijn gesteldheid op dat moment met name en ons verdere programma). We bedankten Pheng en de chauffeur voor een goede verzorging de laatste dagen in Laos en gaven ze een mooie tip mee. We hebben het e-mailadres van Pheng gekregen, dus hopelijk kunnen we hem nog wat bijbrengen over ons bijzondere Nederland. Hij was overigens vanmorgen ook zeer verbaasd over de omgang met homo’s en lesbiennes in ons land. Hij was zelf benaderd door een homo de avond er voor en leek hier absoluut geen raad mee te weten. Toen wij vertelde hoe het bij ons gaat en hoe normaal het voor ons is, snapte die er helemaal niets meer van, leek het ons toe. Wat een verschillen bestaan er toch..
Maar goed, we waren bij onze bijzondere grensovergang :P. We werden na de medische soort van post doorgestuurd naar een blauw hokje aan de overkant. Nee niet de eerste die je tegenkwam, maar eentje een stuk omlaag, door de losliggende keien. Nee, niet direct hiernaar toe komen, maar omlopen. Over een ander stuk met losliggende keien.. (zo werd ons gebaard). Een paar norsogende mannen in uniform wenkten ons en we moesten plaatsnemen aan een tafel. Hier moesten we weer de bekende immigratiepapiertjes ofzo invullen. Oké prima, en we vulden weer hetzelfde in, wat we zojuist bij de medische post ook al hadden ingevuld. Oké goed. Nu met een pasfoto naar de balie voor een visum. Oké. Daar kregen we opnieuw een papiertje met DEZELFDE informatie en ook hier vulden we alles maar weer in. Oké, visum in je paspoort erbij en nu moet je naar dat andere blauwe hokje. Dat waar we net voorbij kwamen? Ja die ja. En niet er direct heen lopen, nee eerst terug over dat stuk met die losliggende keien… Nogmaals; niet nadenken, maar gewoon maar doen. Bij het derde hokje legden we onze paspoorten weer neer en jawel, weer een formulier invullen. Ik kan hier echt zo simpel van worden hè… maar nee, gewoon invullen en geen vragen stellen… En dus vulden we alles voor de tigste keer in en nadat we onze paspoorten terug hadden, was het snel weg naar de auto… Oké we worden niet nageroepen; prima. Instappen en wegwezen! Zo, dat was weer een soepele grensovergang.

We maakten kort nader kennis met onze nieuwe gids en meteen chauffeur maar dat was maar kort. Hij zou ons nu eerst naar de rivier brengen, waar we met Chi (de man die er al bij in zat) per boot naar Stung Treng (onze volgende bestemming) zouden gaan. Hij zou zelf met de auto rijden (een uurtje) en onze bagage afgooien bij ons hotel en ons in de middag weer opwachten. Oké. Beide heren waren op de hoogte van mijn gesteldheid op dat moment en wij konden aangeven of we dingen van het programma wilden overslaan of niet, naargelang het zou gaan of niet bijvoorbeeld. Dat was een fijn idee en dus begonnen we maar met het programma, om zo te zien wat wel en niet ging. Voorlopig ging het prima, de pilletjes deden hun werk :).

We reden een kleine 10 minuten en kwamen aan bij de rivier. Hier stapten we weer in een lokaal vissersbootje en zetten koers naar de eerste stop. Bizar genoeg was dit op EXACT dezelfde plek als waar we gisteren waren; de plek van de dolfijnen! We gaven aan dat we hier gister ook al waren geweest en de dolfijnen gezien hadden. We bleven nu dan ook niet heel lang meer en zetten koers naar de Cambodjaanse kant, waar we dus ook gister kort aangemeerd lagen (dat met de vlaggen). Nu was het echter de bedoeling dat we omhoog gingen en een rondje zouden fietsen. Aangezien dat gister niet bijster goed leek te zijn voor mijn maag, hebben we het met lopen afgedaan en deden we een rondje door het dorp. Het was erg klein en er woonden maar iets van 100 gezinnen. Hier werden housestays aangeboden, waar niet heel vaak gebruik van werd gemaakt naar het schijnt. Het viel ons wel op dat de meeste huizen behoorlijk groot waren.
Na een niet al te groot rondje kwamen we terug bij het begin en stond er een lunch gereed. Heerlijk! Rijst met ei en stukjes varken, maar alles netjes afgedekt! Kijk, zo kan het ook :). Na ons buikje weer gevuld te hebben lazen we ons wat verder in in dit nieuwe land en na een uurtje vetrokken we weer richting ons vissersbootje. En daar zaten we de rest van de dag op… Amai, dat duurde even een heel stuk langer dan gedacht.. Pas tegen 5 uur stapten we er weer uit, in Stung Treng. Helemaal gaar en Renéetje behoorlijk verbrand (maar nee, hij heeft geen zonnebrand nodig, want hij verbrand niet meer.. mhm..). Ik was ook wel wat verband, maar gelukkig niet zoveel als hij. Vanavond maar goed insmeren hoor mijn lief! We willen geen Salou2009taferelen meer.. Eigenwijs drolleke dat het ook kan zijn.. *zucht*.
Op deze lange boottocht hebben we overigens weinig anders gedaan als gezeten, rondgekeken en geslapen (dat doe je vanzelf als je moe en gaar bent en het warm is). Het was gelukkig wel een mooie, natuurlijke tocht langs vele eilandjes en vele ondergelopen bossen. We zijn, vrij aan het begin van onze tocht, ook gestopt bij een eilandje van een bosje wat in het regenseizoen niet bestaat. Er stonden hier zulke enorme en schitterende bomen! Daar moesten we wel even van dichtbij naar kijken. Omdat de Mekong in het regenseizoen vele malen hoger en woester wordt, komen al deze eilandjes en bosjes in die maanden volledig onder water te staan. De mensen die er nu tijdelijk wonen, wonen dan ook in zeer basale hutjes, meer soort tentjes (geen idee wat ze in het regenseizoen doen overigens..). Alle bomen die er staan, zijn bizar groot en hebben wortels, allemachies zo gigantisch! En allen staan helemaal scheef, exact met de stroming van de rivier mee. Zo bijzonder om te zien! Sommigen hebben bovenin hun kruinen van alles hangen of steken, zoals andere halve boomstammen of grote takken. Die zijn er met het regenseizoen ingekomen en nu blijven steken. Ook dat geeft een bizar gezicht hoor. Want het zijn zeer zeker geen kleine boompjes..! Na wat rondgelopen en Renéetje wat rondgeklommen te hebben bij zeer nieuwsgierige tijdelijke bewoners, stapten we weer in ons bootje en kwamen er dus pas tegen 5 uur weer uit…

Onze gids stond al te wachten en godzijdank was ons hotel recht tegenover het punt waar we de oevers opklommen. Fijn, want een wc was inmiddels welkom! Onze gids ziet er overigens niet echt uit als een gids, hij droeg een hemd en heeft een erg dikke buik er over hangen. Heel wat anders als de gidsen die we tot zover gewend waren. Maar ach, dat is puur het uiterlijk. Hij is tot dusver aardig en goed verstaanbaar dus dat gaan we verder vanzelf wel merken hoe en wat. We namen afscheid van onze tijdelijke gids van vandaag, Chi, en gingen richting onze kamer waar we na enkele dagen eindelijk weer internet hadden en dus een verslag konden uploaden :). Onze gids gaf aan dat we in het hotel hier geen restaurant hebben en dat we het beste naar een guesthouse iets verder in het dorpje konden gaan voor een diner en voor het ontbijt morgenvroeg (om 7uur.. amai lekker op tijd!).
Hier gingen we dan ook vrij snel daarna heen en aten wat Europees. Ik wil echt even dat mijn maag tot rust komt en durf nog even geen Aziatisch eten aan met het gevaar iets pittigs te bestellen.. Voor even kan dat ook best vinden wij :). We schoven aan bij een Canadees die hier al 6 maanden werkt en een beetje aan het doordraaien was, zo kwam ie op ons over. Een vreemde vogel. Niet onaardig maar wel echt vreemd. Een bepaalde problematiek leek zeker niet uitgesloten, gezien alles wat ie in het korte tijdsbestek vertelde.. Ook kwam er een Oostenrijker bij zitten die een stuk ‘normaler’ oogde en op doorreis was; eveneens door Thailand, Laos en Cambodja, al ging ie net de andere kant op. Een gezellige babbel gehad tijdens een simpel dinertje en daarna weer terug naar ons hotelkamertje. Er is hier bar weinig te doen en dus reizen we morgenvroeg al door naar onze volgende bestemming; Kratie. Omdat dat dus zeer vroeg gaat zijn, duiken we nu ook al ons bedje in en hopen op een goede en met name gezonde nachtrust. En hopelijk ook geen gekko’s die midden in de nacht gek gaan doen.. :P

Tot het volgende verslag; volledig uit Cambodja!