Si Phan Don (4000 eilanden) verkennen!

Sabaai dii!

Na een rustige nacht warden we (naar ons idee :P) bruut gewekt door ontzettend veel, irritante blijvende telefoons.. Geen idee waar ze stonden alleen, maar irritant waren ze wel. En ze bleven maar gaan.. We hoorden ook een heel hoog geluid, waarvan Renéetje dacht dat het dolfijnen waren. Onze gids Pheng zei later echter dat dat onmogelijk was, omdat de dolfijnen die hier in de buurt leven, niet zo’n geluid maken en zeker niet zo dichtbij komen. Daar moesten we eerst de nodige kilometers voor fietsen.. Wat het dan wel was, geen idee.. We hoorden deze ochtend gewoon heel veel irritante geluiden denk ik… :P Midden in de jungle waren het alleen vele vogels en een soort kever..

We maakten ons op tijd gereed, wat maar goed was, want ik had een aantal bezoekjes aan de wc nodig. Arm buikje, iets was niet helemaal goed gegaan.. Maar goed, maar veel water drinken en even rustig aan met eten en de nodige ORS-zakjes tussendoor. We deden een simpel ontbijtje met alleen wat stokbrood en jam. Renéetje bestelde wel een geklutst ei, maar dat is nooit gekomen.. Ook hij had dus alleen wat stokbrood.. Maar goed, we zouden het wel met de lunch goedmaken en ik vond het op dat moment niet zo erg. Hoe minder er in ging, hoe minder er op dat moment weer uit kon. Ruim een half uur van te voren stond Pheng al klaar, maar we hoefden absoluut niet te haasten van hem. Geboeid keken we tijdens het ontbijt overigens toe hoe een lokale visser verdwaasd naar zijn volgelopen vissersboot stond te staren en probeerde de boot weer boven water te krijgen zodat ie hem kon gaan leegscheppen.. De volgende dag stond er overigens opnieuw een laag water in, zij het dat ie toen niet helemaal onder water was gelopen.. Arme vent.

Rond 8 uur waren we helemaal ready en stapten we op de witte (!!!) fietsen die Pheng al klaar had gezet. Ook hier waren ze weer veel te laag, maar ook hier zeiden we er niets van. Hogere waren er toch niet en Pheng had al zoveel moeite voor ons gedaan. Dus stapten we op en volgden hem over de zand/keienweg door het dorpje. We kwamen een zeer oud pand tegen, wat nog uit de Franse koloniaanse tijd stamde. Het was naar ons idee een keer uitgebrand en het was nu erg vervallen, maar ze lieten het zoals het was, ter herinnering aan de Franse kolonie.
Na een half uurtje fietsen, voornamelijk over de zandweg gevuld met keien waar vroeger de Franse spoorweg lag, kwamen we aan bij het meest zuidelijke puntje van Don Khon, het eiland waarop we zaten. Hier zetten we de fietsen weg (zonder slot of verder toezicht, wat overigens in geheel Laos zo gaat) en gingen aan boord van een lokaal vissersbootje om de zeldzame Irrawaddydolfijn te gaan spotten. Deze zoetwater dolfijnensoort komt voor in de Mekong tussen Don Khon en de grens met Cambodja en heeft een opvallend korte snuit. Geschat wordt dat er zo’n 14 in dit gebied zwemmen. Wat een geluk hadden wij! Eenmaal goed en wel op het water, zagen we al verschillende keren een snuit en een vin boven komen! Korte tijd later weer één, toen weer één en toen zelfs drie bij elkaar! Wauw, dat gebeurd niet zo vaak en wij hadden dan ook echt een goede dag te pakken! Wat een geluk! Deze dolfijnensoort springt jammer genoeg niet, maar komt slechts kort met zijn snuit en rug en/of rugvin boven om lucht te happen. Ook maken ze niet zoveel geluid. Je kunt ze alleen ontdekken door heel goed over het wateroppervlak te turen en te luisteren naar het proestende geluid als ze even boven komen. Renéetje heeft een paar mooie foto’s kunnen maken! Wat zijn we blij met onze camera; zo snel dat ie deze mooie, zeldzame beestjes toch op beeld weet te vangen!

Na een uurtje op het water legden we even kort aan bij de Cambodjaanse grond; hier moest een soort toegang tot het gebied betaald worden, waar ze onder andere de dolfijnen mee kunnen blijven beschermen. Wij gingen niet mee aan land, maar bleven in het vissersbootje zitten en probeerden alle vlaggen die er hingen, goed te raden. We wisten er behoorlijk wat! Een paar zouden ook super mooi op onze daypacks er bij passen is mijn mening… ;) :P

Eenmaal weer terug in Laoland namen we de tijd om de oude locomotief te bezichtigen die hier tentoongesteld werd. Begin 20e eeuw legden de Fransen op Don Khon en Don Det een 12 km lange spoorlijn aan, bedoeld om vrachtschepen even over land te verplaatsen, om ze zo langs de twee gigantische watervallen te loodsen. Deze watervallen versperden hen namelijk een verdere vaarroute. Via de 12km lange spoorweg konden de schepen over land er langs worden gebracht en via het eiland Don Det weer te water worden gelaten. De spoorweg is helaas helemaal weggehaald, maar de twee locomotieven die ooit gebruikt zijn, staan verspreid op Don Khon tentoongesteld. Met name Renéetje had hier veel interesse na. Ik had het met name druk met mijn buik dus was even iets minder geïnteresseerd jammer genoeg. Hier volgt nog een stukje nadere opgepikte informatie van Renéetje; de eerste locomotief was vrij klein en kon over een spoor van ongeveer 80cm breed. Na een aantal keer proberen lukte het pas om een boot uit het water, het spoor op het land op te trekken. Al snel staakten men het gebruik van deze locomotief, omdat ie niet in staat bleek grotere boten er op te trekken. Alles werd aangepast, totdat een tweede, zwaardere locomotief van circa 1 meter er wel in slaagde. Sindsdien konden er grotere boten van ongeveer 22 ton er overheen getrokken worden. Deze uiteindelijke spoorlijn en locomotief is echter maar enkele jaren gebruikt. Hij was niet lang nodig omdat er toen voldoende boten aan de andere kant waren, met name de belangrijke patrouilleboten om zo de Mekong in handen te kunnen houden. Kort hierna werd alles weer afgebroken; men had het ijzer nodig en dus raakte de twee locomotieven in verval en werden ze pas decennia later herontdekt door een Fransman, die ze terugvond, verlaten en vergroeid met de jungle.
Één bijzonder verhaal bleef ons beiden bij. In de tijd dat de spoorlijn functioneerde, vroegen de Fransen er belachelijk veel geld voor om anderen van het spoor gebruik te laten maken. Één avontuurlijke zakenman, de Noor Peter Hauff, had daar echter geen zin in. Hij laadde zijn boot helemaal vol, creëerden dammen en maakte gebruik van andere hulpmiddelen om zo binnen 7 dagen over de waterval te geraken. Hij is de enige met zijn crew die via de Mekong over de waterval is geraakt. Een zeer bijzondere prestatie!

Na deze interessante stop, fietsen we een stuk van de hobbelweg terug (niet ten gunste van mijn maag) en stopten we bij een strandje. Hier wachtte ik met name in de schaduw en heeft Renéetje met Pheng een ronde gelopen. Naar zijn idee was er weinig heel bijzonders aan. In het restaurantje waar ik wachtte zag ik echter wel iets bijzonders; een Laotiaanse jongevrouw met een jong zoontje. Dat is tuurlk niet zo bijzonder, maar wel toen ik zag dat het jochie een blanke huid en super blond haar had. Hij verstond haar echter perfect en leek zeer haar zoon te zijn. Toen Pheng en Renéetje terug kwamen, vertelde Pheng dat hier 5 maanden per jaar een Fransman met zijn Laotiaanse vrouw en zoon woont; precies de maanden dat het in Frankrijk winter is. Ze verblijven in Frankrijk wanneer het hier het regenseizoen is. Een prima regeling, zo klonk het!

We vervolgden onze reis per fiets naar de Li Phi waterval. Dit is één van de twee grootste watervallen in Zuid-Oost Azië. Het is niet zozeer dat de Pi Phi waterval nou zo gigantisch hoog is, maar wel héél erg breed en héél erg ruig. Het is ook echt super gevaarlijk, zo wild dat het water te keer gaat. Echt een donderend geraas. Maar wel schitterend om te zien!
We liepen terug naar onze fietsen, waar we er achter kwamen dat mijn fietsje nummer 8 verwisseld was. Ik nam daardoor van dezelfde eigenaar (ze hebben allemaal hun eigen kleur fietsen) een ander nummer en zo begonnen we weer aan onze terugweg naar het dorpje. Al snel werd de reden bekend dat mijn fiets ‘verwisseld’ was… deze had een lekke band.. We pompten hem op, maar al snel stond ie weer leeg. Ik moest toen op de fiets van Pheng verder en hij ging lopen. Het had niet echt veel zin om door te fietsen, we gingen die arme man tuurlk niet helemaal alleen dat eind laten lopen. Dus trapten we zo nu en dan eens rond, maar bleven we dicht bij hem hobbelen. Hij belde inmiddels naar een tuktuk service of de fietsenboer ofzo, want toen we bij de tweede locomotief kwamen, die we ook even nader onderzochten, werd per tuktuk een andere fiets gebracht en werd de kapotte opgeladen. Dat zag er overigens erg grappig uit :P. Na deze stop gingen we terug naar het hotel, waar mij snel naar onze kamer haastte. Fijn, weer even een schone wc. Het verdere programma werd wat uitgesteld omdat mijn maag nu echt even niet meezat. Pheng zou ons om half 4 weer opwachten voor het verdere programma. Helaas ging het in de tussentijd niet veel beter, ook niet toen ik wat gegeten en veel gedronken had. Besloten werd dat ik dichtbij een schone wc op een koele kamer bleef en Renéetje ging met Pheng per fiets naar het naastgelegen (party)eilandje Don Det. Van mijn middag valt verder weinig bijzonders te vertellen (het was voornamelijk herhaling.. :P) dus slaan we dat maar even over.. ;-) Hieronder wel het middagprogramma van mijn lief!

Renéetje:
We pakten de fiets om half 3 en reden over de brug naar Don Det waar we na een 20 minuten fietsen aankwamen bij een strandje, hier kon ik gaan zwemmen en dat was het dan.. nou dan doe ik dat ook maar! Maar na een kwartiertje te hebben gezwommen was ik het alweer beu. Hierop heb ik onze gids een biertje aangeboden en hebben we wat informatie uitgewisseld over hoe we wonen en wat voor cultuur wij hebben. Na een tijdje vertelde hij dat hij ook graag deed voetballen en petanque-en, waarop ik aanbood om dat nu te gaan doen. Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of we zaten alweer op de fiets terug naar ons hutje op de rivier. Na even gechecked te hebben hoe het met Coby ging, gingen we ervandoor naar het enigste plekje waar je dat kon doen, bij de fransman!
Daar gekomen speelde we 5 potjes en verloor ik met 2-3 van onze vriendelijke gids, alhoewel hij op dat moment niet echt vriendelijk was haha!
Na een uurtje spelen was het donker en tijd om naar huis te gaan!

’s avonds nadat Renéetje weer terug was van het jeu-de-boulen en het met mijn maag iet beter leek te gaan, zijn we weesten eten in het restaurantje naast ons hotel. We waren niet zo fan van het restaurant van het hotel (we vermoeden dat daar ook ergens iets mis is gegaan met het eten of wellicht met die duizend gore vliegen op het eten….) en dus zochten we iets anders lekkers. We kwamen terecht bij het restaurantje er naast. Zo bleven we ook dichtbij de fijne schone wc, indien nodig ;-). Het bleek een familierestaurantje te zijn, zoals zoveel in Laos. De kleinste kinderen speelden wat rond, maar een meisje van rond de 12 (schatten wij) hielp mee in de servering. Toch wel bizar om dat mee te maken.. dat zou bij ons in Nederland echt niet mogen. Het eten was verder lekker en de service was goed, ook al verstond naar ons idee alleen de vader van het gezin Engels. We hebben ze een mooie tip gegeven.

Na het voorzichtige, maar lekkere eten, liepen we weer spoedig terug naar ons hotel. We bleven nu maar niet zo lang hangen gezien mijn maag. Een goede nachtrust zou wellicht ook helpen dus we wilden voldoende uurtjes slaap pakken. Op de terugweg pakten we onze weer schone (jee!) was mee en toen hoorden we het… het bizarre geluid wat we ook in Luang Namtha hoorden en ook in VangVieng. Het bizarre geluid wat we nog steeds niet konden plaatsen. Nu ineens hoorden we het van bovenaf komen. Met een ruk draaiden we ons om en de hotelmedewerker moest lachen. “Ach, dat is maar een Gekko”… Ahaaaaa! Nu viel alles op zijn plaats. Dat bizarre geluid leek nu ook wel op het woord gekko… Nou ja, waren wij gelukkig toch zelf niet gek :P