In the Jungle, the Mighty Jungle..!!

Sabaai dii!

Zo, even denken hoor, het is inmiddels alweer ruim 2 dagen geleden dat we vertrokken op onze grote jungle avontuur. Wauw, wat een avontuur was dat! We hebben echt ge-no-ten!!! Laos is zo schitterend!! Al denk ik dat het overal in de jungle gewoon geweldig moet zijn! Wauw… We hebben zoveel moois gezien, zoveel gaafs gedaan, ZO GENOTEN! Het gaat gewoon een onmogelijke taak worden om alles in woorden om te zetten… het was ZO gaaf! Uiteraard ga ik wel een goede poging wagen (A). Laten we dus maar bij het allerbegin beginnen, waar we de vorige keer geëindigd waren; 23 februari. We werden ’s ochtends om 5uur door onze gids en chauffeur opgehaald van ons schitterende hotel in Vientiane. We hadden de avond van te voren een ontbijtje bezorgd gekregen, maar dat ging er niet helemaal in op dat tijdstip.. allemachies wat was het vroeg. De spanningen sliepen ook nog, omdat we wisten dat we eerst nog moesten vliegen en tussendoor zeker en vast moesten wachten.. Vrij moeizaam was de opstart dus wel, maar goed. Daar kwam verandering in :P Nog voor half zes waren we op het internationale vliegveld van Vientiane… de hoofdstad dus je verwacht een behoorlijk vliegveld.. nou dat viel ff reuze tegen.. Er was één wachtruimte en het kon niet missen met inchecken. Er ging simpelweg maar één vlucht. Alle mensen die op dat tijdstip binnendrupten, moesten dezelfde vlucht hebben. Onze gids regelde alles voor ons, wij konden gewoon gaan zitten. Geweldig de service hier. Echt super! Na een half uurtje wachten en wakker worden konden we door de douane en konden we in de volgende ruimte plaatsnemen voor nog wat wachten. Even later kwamen de piloten en stewardessen langs en die liepen langs de enige deur die er was naar buiten, zo de startbanen op.. er stonden iets van 3 of 4 vliegtuigen, maar bij slechts brandde er licht. Nou dat was dus de onze, dat kon niet missen. Even later konden we dan ook boarden en moesten we over het vliegveld wandelen, tussen de vliegtuigen door en achterin instappen. Het blijft gewoon bizar hoe dat dat ook kan gaan.. we zijn zó verwend met Schiphol, belachelijk gewoon voor zo’n minilandje als we zijn! Na een vrij rustige vlucht, zij het op erg fijne turbulentie nabij het einde na dan (de Franse mevrouw naast me had het echt niet meer… en volgens mij was het ook wel de ergste turbulentie die ik tot zover heb meegemaakt), landde we precies op tijd in Pakse; de volgende bestemming. Onze volgende gids stond al klaar, maar het duurde even eer we onze beide backpacks hadden. Ook dat kon amper misgaan, aangezien er ook hier maar 1 vliegtuig per keer kon landen en er dus ook maar één bagageband was… (zo bizar, nog stééds!). Uiteindelijk hadden we dan al onze spullen en werden we warm onthaald door een erg goed Engelssprekende gids. Toffe vent, al hebben we hem dus maar héél even gezien tot zover. Hij bracht ons direct door naar het kantoor van Green Discovery; daar gingen ze al bijna vertrekken dus we konden meteen door. Hij had al met ze gebeld, dat we er aan kwamen dus dat zat verder wel goed. We hadden er al wel rekening mee gehouden dat we direct door zouden moeten, dus hadden we de daypacks voor de komende dagen al helemaal gereed. We moesten alleen nog de shampoo en andere gels enzo uit de flightbag halen, omdat die met het vliegen natuurlijk niet in de handbagage mocht. We waren wonder boven wonder zo klaar, terwijl enkele anderen (die later van onze groep bleken te zijn) nog druk bezig waren met kleren uit hun tassen te halen etc. Waren wij ff goed voorbereid! Dat vonden wij zelf althans haha. Meteen flink insmeren met zonnebrand en muggenspray, want de eerste beste dag beloofde al meteen een actieve dag te worden!

Kort daarna werden we bijeen geroepen door een gids, Phaung bleek zijn naam en werd onze groep zichtbaar; Een Duits stel (Anna en Hendrik), een Duits/Bulgaars stel (Christian en Suzana), een Australiër (Matthew), twee Australische dierenartsen (een Britse/Italiaanse, Vanessa en een van oorsprong Duitse, Anja), een Nederlander (Marcel) en wij. Marcel was in het kantoor al druk in de weer met babbelen met iedereen en we konden al meteen horen dat ie uit Nederland kwam :P. Goed, na een kort voorstelrondje stapten we een kleine minivan in, die té klein was, omdat we met één persoon teveel waren. Dit resulteerde in alle kleintjes op de achterbank, gezellig, lekker warm en plakkerig met zijn vieren tegen elkaar aan, en de grotere op de andere plekken. Het zou een rit van twee uur worden, dus we genoten intens van minuut 1 kan ik je zeggen.. :P Zeker met de bumbyroad in het verschiet, die na een uur goede weg zou volgen… Als een geluk bij een ongeluk kwam het niet zover; na goed een uur rijden kregen we een klapband. De chauffeur merkte al langer iets en was al eerder gestopt om te kijken, maar kon toen niets vinden (wellicht omdat ie bij het verkeerde wiel stond, zo bleek later.. :P). Na een uur kon het gewoon echt niet meer en bleek het dus een klapband.. We waren nog niet eens op de bumpyroad… Dat beloofde veel goeds dachten we nog :P We stapten allemaal uit en bleven vol spanning kijken hoe onze chauffeur zijn best deed de band los te krijgen. De beste man woog natuurlijk niets en sprong op een gegeven moment met heel zijn gewicht op een extra hefboom om er maar enigszins beweging in te krijgen. Gelukkig kwamen de bouten op een gegeven moment los en kon de band vervangen worden. Ondertussen schrokken we ons overigens rot, toen er een kudde buffels langs kwam en een achterop komende auto ze te laat zag of iets. Hij kon nog wel op tijd remmen, waardoor ie er slechts één ramde en die even vooruitschoof met één poot en hoef over het asfalt. Het beest liep even later weer gewoon verder met zijn kudde en er was gelukkig niets ernstigs, maar het was een behoorlijke klap! Arm dier. Buffels lopen hier overigens gewoon in kuddes over straat en steken over wanneer het hun uit komt. Al lijken ze wel even links en rechts te kijken (maar misschien hebben wij gewoon te lang zon gehad… ;-)). Kort na dit incident stopte er een busje, helemaal onder het stof, afkomstig van de richting waarin wij gingen en laadde een hoop spullen uit. Eten, drinken en klimtuigjes, helmen en slaapzakken. Oh, die hoort bij ons. Na alles op straat te hebben gegooid en even later in het minibusje waarin wij zaten, werd duidelijk dat we gingen wisselen. Ah geweldig, in dit tweede busje was er ook één zitplaats meer, dus hoefden de kleintjes (want jullie begrijpen vast wel waar ik zat… :P) niet langer opgepropt naast elkaar op de achterbank. Ik zat er overigens met Suzana, Vanessa en Hendrik. Al was het onduidelijk waarom Hendrik er moest zitten en niet Matt, omdat Matt echt nog haast een kop kleiner was dan Hendrik, maar goed.. :P Off we went again! Dit keer dus een stuk comfortabeler! :D We hadden ondertussen al wel veel kunnen ouwehoeren met elkaar en het werd al snel duidelijk dat dit allemaal mensen van het reizen waren; de één was op nog meer plaatsen geweest als de ander en weer een ander was nog vele malen langer onderweg als de één. Geweldig om al die verhalen te horen, al die reiservaringen.. zo heerlijk. Direct begon mijn bloed weer extra te stromen en direct kwamen alle reisverlangens weer in volle hevigheid terug. Het was nog niet zo erg geweest deze eerste twee weken, maar nu begon het weer razend snel door mijn aderen te stromen… Reizen is gewoon zo geweldig.. de wereld is ZO mooi en zo groot. In gedachten begonnen de reisplannen en reisbestemmingen alweer voorbij te schieten. Tijdens deze drie dagen is het alleen maar erger geworden en is het zelfs zo erg dat de eierstokken weer wat kalm zijn geworden… DILEMMA!

Goed, weer even terug naar onze heenreis. God wat komt er nog zoveel moois en geweldigs om over te schrijven en opnieuw over weg te dromen.. ^_^ Na nog een half uur op de goede weg, sloegen we plots rechtsaf; een zeer hobbelige zandpad op. Nou ik heb al veel slechte wegen in mijn leven gezien en overheen gereden, maar dit sloeg werkelijk weer ALLES. Het was een zandpad, maar onvoorstelbaar dat ze het een PAD durven noemen. Je zou er met geen enkel gemotoriseerd voertuig over moeten mogen! Niet normaal. Er zaten kuilen in… serieus, als er één wiel van een auto of ons busje in zou komen, dan zouden we geheid op onze kant vallen. Serieus. Die gaten, want het waren niet eens meer kuilen te noemen, waren zó gigantisch.. Te bizar voor woorden. Je moet op zijn minst een fourwheeldrive hebben om hier overheen te mogen! Uiteraard hadden we dat niet.. en dus reden we extreem zachtjes (nog een reden dat je er beter gewoon niet met auto’s of iets dergelijks kan komen en beter gewoon kan gaan lopen), dat lopen serieus nog sneller was gegaan.. Na haast nog een uur hobbelen en tegen het dak stuiteren stopten we dan eindelijk. God wat waren we blij dat we er uit konden. Amai. Zeker enkelen die snel wagenziek werden en de hele tijd onder de pillen zaten (blijkbaar). Arme zij. Daar hebben wij gelukkig totaal geen last van. Althans, zo lang we maar niet gaan lezen of iets dergelijks..

We waren aangekomen in een klein dorpje (hoe kan het ook anders met zo’n toegangsweg….) waar nog drie gidsen ons opwachten en de spullen in gereedheid werden gebracht. Wij konden in de tussentijd naar de wc (een gat in de grond en geen toiletpapier; een goed welkom en kennismaking met de naderende jungle dachten we :P). Wat later kregen we allen twee flesjes water de man; deze mochten we niet weggooien maar moesten we bewaren om bij te vullen in de jungle. Daar zouden geen nieuwe waterflesjes zijn. Okido, al was het een heel geprop om ze nog ergens in mijn volledig volgepropte daypack te krijgen. Vervolgens kregen we allen een uitrusting voor de komende dagen; een klimtuig, een oranje helm en een houten stokje met een koordje er aan zodat je hem om je pols kon houden of ergens aan vast kon binden. Per tuig twee klimhaken en een pouilly. Oké dat is alles wat we nodig hebben voor de komende dagen.. ! Ennnn, daar gingen we.

Onderweg was het nog een hoop geouwehoer, nadere kennismaking met iedereen. Uiteraard ging het veel over iedereens reizen. Al werd het langzaamaan ook meer van wat ze in hun thuisland deden etc. Het eerste uur was zo voorbij; het was ook vooral lopen, wat goed te doen was. Vrij plat, met soms wat omhoog en soms wat omlaag. Niets bijzonders. Na haast een uur (wat op de heenweg vele malen korter leek) de stoffige ‘weg’ gevolgd te hebben, liepen we onder een soort blauwe poort door en daar begon dan eindelijk het bos, oftewel de jungle! Vrijwel direct hield het duidelijke looppad op en liepen we verder achter elkaar aan, steeds dieper de jungle in. Ondanks het feit dat dit pad al vele malen gebruikt moet zijn door de vele groepen die naar de treehouses trekken, was het op slechts enkele stukken na volledig onduidelijk waar het ‘pad’ nu precies was. Je moest zorgen dat je bij bleef, want deed je dat niet (zoals ik één maal), dan liep je simpelweg verkeerd. Er was werkelijk waar het gros van de tijd geen pad. Ook het gelijkmatige lopen hield per direct op; nu was het steil omhoog, dan weer even recht om vervolgens weer flink steil te moeten klimmen. En met steil bedoel ik colcacanyondagtweesteil; echt flinke rotsblokken waar je geregeld je beide handen voor nodig had om op te klauteren. Althans, ik had dat nodig, want zulke hoge stappen kunnen mijn beentjes onmogelijk maken. Naast mij waren er nog enkele kleintjes, die het eveneens lastig vonden. Maar ach, who cares; hier kwamen we immers voor en we wilden zo diep en ver mogelijk de jungle in uiteraard! Dus niemand klaagde, we zagen het allemaal gewoon als één groot tof avontuur :D! Het bos begon met vrij normale bomen, maar hoe dieper we kwamen, hoe groter tot simpelweg gigantisch toe, de bomen werden. Echt, sommige bomen.. WAUW. Zo groot, zo breed! Ook kwamen er steeds meer ‘nieuwe’ bomen voor ons; bomen die je in Europa (volgens ons) niet hebt. Ook kwamen we hele stukken met bamboebos tegen; alleen maar bamboe. Dat was overigens evenwel een schitterend zicht. Vooral omdat wij dat simpelweg niet kennen denk ik. Zucht, wat is de wereld mooi ^_^.

Na bijna 1,5 uur klauteren en doen, kwamen we op een open stuk aan. Vrijwel geen schaduw maar onze gidsen vonden het een geweldige plek om te lunchen. Nou ja, wij waren al blij zat dat we even konden rusten (want het was behoorlijk warm, zeker met een zware daypack en extra tuig met veel te veel ijzer naar ons zin op dat moment). Wij werden even gelaten en zochten het beetje schaduw wat er was, met ons tienen op. Dan bleef het toch nog lekker warm en plakkerig :P. De vier gidsen zouden onze lunch gaan voorbereiden. Geen idee hoe of wat ze gingen doen, wachten we geduldig af. Na een klein half uurtje riepen ze en pakten we alleen onze flesjes water en desinfectieflesjes (die had bijna iedereen bij.. God, zijn we toch niet de enige die met eten erg voorzichtig zijn :)). De gidsen hadden enkele bananenbladeren op de grond gelegd (die zijn echt gigantisch voor degenen die het niet weten) en daarop hadden ze andere grote bladeren (zij het lang niet zo groot als de bananenbladeren, maar zo groot dat ze een soort kommetje vormden) gevuld met verschillende dingen. De één met sticky rijst, de ander met stukjes gedroogd vlees, de ander met stukjes gebakken vis, de ander met pittige saus en weer een ander met groenten. Bon apetit! Euh, oké, dat was even wennen, maar niemand zei iets en we gingen gewoon rond de bladeren zitten. De Lao zitten vrijwel altijd op hun hurken (anders als hoe wij op onze hurken zitten overigens, zij zitten vele malen dieper), maar dat ging niemand van ons volhouden dus wij ploften gewoon op onze billen neer. En proberen maar! Zo lang je niet te veel nadacht over hoe het precies hierheen was gekomen en hoe het opgediend werd (er liepen binnen no time mieren (hele gróte mieren) over de bladeren), smaakte alles prima. Ik heb alleen de vis niet geprobeerd (er zaten graten in dus no way), maar verder smaakte alles echt hartstikke goed! Achteraf vonden we het eigenlijk de perfecte manier van een lunch tijdens deze trekking. Gewoon perfect zoals het in de dag paste :). En daarbij smaakte het ook nog prima! Iedereen happy volgens mij :). Als kers op de taart kregen we als toetje nog banaantjes. Altijd super kleine banaantjes hebben ze hier, maar die werden dankbaar in ontvangst genomen. Ik bewaarde mijn portie overigens voor de volgende dag, maar dat komt nog :P.

Na de lunch brachten we ons weer in gereedheid en was het slechts een kleine hike tot de eerste echte activiteit; een canopy! Het was een vrij lange, zeer wiebelige hangbrug over de allereerste waterval in de jungle. Eerst kregen we uitgebreid uitleg over hoe we ons klimmateriaal moesten gebruiken. Uitleg over de twee klimhaken en de pouilly, al hadden we deze pas later, bij de ziplines nodig. Het kwam neer op hetzelfde als bij klimmen, wat Renéetje en ik enkele ween geleden nog met Dabis en Sjon hadden gedaan; dat zat er nog prima in en we waren er zo weer mee weg. Al hoeven de haken hier niet om-en-om (de één vooruit, de ander achteruit aan de kabel) bevestigd te worden. Dat vond ik zelf overigens wel een fijner idee, dus hield dat gewoon aan (goed onthouden hee Dabisje (A)). Na een duidelijke uitleg en enkele malen herhaling mochten we dan beginnen. Ik voorop direct achter de gids met Suzana kort achter me aan, wat voor flink wat wiebeling zorgde. Maar het ging prima! We gingen over een flink gat met de eerste waterval zoals gezegd en wauw, wat mooi! Ik was toen nog niet zo zeker en gewend aan alles, dat ik nog geen foto’s dorf te nemen, maar later die dag was die moed er wel snel hoor (A). Matt heeft vanaf activiteit één foto’s en filmpjes gemaakt en we gaan (als het goed is) met de groep een dropbox delen voor al onze foto’s, omdat we ook veel foto’s van elkaar hebben gemaakt, dus hopelijk upload Mattzijn foto’s van deze eerste canopy ook daarin. Dan kunnen jullie dat ook nog in beeldmateriaal zien :D.

Kort na de canopy kwamen we dan aan bij de allereerste zipline; de eerste van de acht van vandaag. Een mini-line was de eerste, maar dat was prima. Zo’n eerste is toch altijd wel extra spannend, hoe kort en laag boven de grond ie ook is. Na herhaaldelijk alles gecheckt te hebben, ging ik in mijn tuigje hangen en liet me naar de overkant suizen. Voor het eerst moest ik ook meteen mijn ‘rem’ gebruiken. Dat was overigens bij alle ziplines (op ééntje van de tweede dag na) nodig, anders kwam je veel te hard aan en gingen ze je niet opvangen :P. De rem was het stokje waar ik eerder over schreef, dat we ontvingen bij de rest van ons materiaal. Het was een tak, wat oorspronkelijk twee kleine vertakkingen waren, afkomstig van een grotere tak. Één van die vertakkingen werd na zo’n 10cm afgezaagd en de ander pas na zo’n 50cm. Het stukje vertakking tussen de twee takjes was in feite de rem. Als je moest remmen (dat schreeuwde ze wel en werd aangegeven met handbewegingen) moest je dat tussenstukje op de kabel houden en de kabel omlaag trekken. Dit moest je wel áchter je poullie doen uiteraard (voor de slimmeriken; anders kon het stukje hout tussen je pouily komen dan het gevolg daarvan wilde we toch zeer zeker voorkomen). Het stokje/de rem kon je overigens ook gebruiken om te draaien of om juist te voorkomen dat je ging draaien. Iets wat gemakkelijk gebeurde, zeker na een aantal keer ziplinen als je twee klimhaken wat om elkaar gedraaid raken. Maar goed, dat remmen was geheel nieuw en dus wel even spannend. Ging overigens prima, al waren er (met name Suzana) die veel te vroeg en te strak remde en daardoor de overkant niet haalde. En ja, dan glijd je dus achterover terug en kom je ergens in het midden stil te hangen. Uiteraard kun je dan je rem achter je pouilly steken, zodat je niet nog verder terugrolt, maar daar denkt niet iedereen direct aan, zeker niet als het voor de eerste keer gebeurd en je je met name druk maakt om wat er nu gaat gebeuren :P. Arme Marcel kwam overigens herhaaldelijk stil te hangen, de eerste keer op een vrij lange zipline (200m), op een vrij hoge hoogte boven een waterval. Een ideale plek als je relaxed bent en je van het uitzicht kunt genieten en foto’s kunt maken, maar niet erg fijn als je hoogtevrees hebt en je dus alles behalve relaxed op dat moment bent. Het gebeurde enkele keren bij verschillende mensen uit onze groep, dat ze stil kwamen te hangen en op die momenten kwamen onze gidsen nog meer in actie. Als aapjes vlogen ze razendsnel over de zipline naar de betreffende persoon toe, haakte de extra klimhaken aan elkaar, en trokken ze vervolgens naar de overkant, simpelweg met hun armen. Die Lao-mannetjes zijn allemaal zo klein en hun armen zijn allemaal zo smal, gewoon in verhouding met hun lichaam, dat je echt verbaast bent over de kracht die ze hebben. Zo bizar. Die mannen zo echt zo bizar sterk! Dat verbaasde ons iedere keer weer overigens, met alles wat ze de berg mee opzeulde en hoe snel ze iedere keer weer bij ons waren als er iemand stil kwam te hangen. Echt zo bizar! We hebben echt nog meer respect voor ze gekregen, iedere keer weer.

De eerste paar ziplines gingen wat langzaamaan, maar we kregen het steeds beter onder de knie en we werden allen steeds sneller en gewaagder. Matt en Chris waren al zeer snel erg gewaagd en sprongen al gauw gewoon de diepte in, met armen en benen lekker losbungelend en alle tijd om foto’s en video’s te maken. De rest had allemaal wat langer nodig, zeker Marcel en Suzana. Maar wauw, wat een respect heb ik voor die twee. Ze hadden allebei hoogtevrees (en nog wel denk ik :P) en waren echt zo bang, herhaaldelijk, maar deden alles! Ze zette zich er gewoon over heen, iedere keer weer en kregen er zelfs plezier in. Ook kregen beiden het voor elkaar om gewoon volle bak grapjes te blijven maken en te blijven lachen, hoe bang ze met momenten ook waren. Echt hoor, respect!

Tussen de ziplines door hadden we een aantal keer een soort abseilen; dan moeste ons door een gat in het platform ergens hoog in een boom (waar we met een zipline aangekomen waren) laten zakken en dan lieten de gidsen je omlaag zakken. Niet helemaal hoe echt abseilen gaat denk ik, want dan doe je alles zelf volgens mij en veer je steeds tegen een boom of muur aan, maar goed, dit was ook wel prima. Tussendoor moesten we ook een aantal keer hiken, soms flink steil, de andere keer wat minder steil, maar altijd op en neer. Nooit vlak. En altijd over rotsen en boomstammen en nog meer rotsen. Het meeste hiketen we door de jungle met gigantische bomen en veel mos. Deze dag kwamen we weinig bamboebos tegen. Het was zwaar, maar echt schitterend. We genoten zoveel mogelijk, ook al moest je goed je hoofd er bij houden met het hiken,omdat je echt moest opletten waar je je voeten zetten. Zoals gezegd was er 90% van de tijd echt géén pad te ontdekken. Maar wat gaaf!!! :D

Deze eerste dag deden we in totaal acht ziplines. We begonnen met wat kleintjes, maar nummer 6 en 7 waren behoorlijk lang; 210m was de langste daarvan. Beiden gingen over dezelfde waterval. W-A-U-W, dat was ZO gaaf!!!! Het is nu het droge seizoen, wat de waterval schitterend maakt, maar niet oorverdovend qua hoeveelheid water. Maar amai, in het regenseizoen moet het echt een oorverdovend kabaal zijn! En zeker weten dat je dan zeiknat wordt, dat kán niet anders! Op de website van TreeTops staat er ook een schitterende foto van deze betreffende zipline langs de waterval in het regenseizoen, indien interesse; zeker kijken! Onze ziplines over die waterval waren overigens ook echt SCHITTEREND! Het was een behoorlijk end en hoewel je de ene kant op nog wat bangig bent (ik althans want allemachies wat was dat hoog), geniet je de zipline de andere kant op in volle hevigheid. WAT EEN OMGEVING! Zo mooi! En wat een ervaring!!! Wauw!! Echt, dat waren de beste twee ziplines van die dag. ZO mooi!!
Na deze twee wachtte ons nog een kleine hike, lekker steil naar beneden, tot de laatste van de dag; eveneens een vrij lange die ons tot het platform in het TreeTopsHousesDorp bracht; recht boven de TreeHouse waar wij de komende twee nachten in zouden gaan slapen, al wisten we dat toen nog niet :P. De laatste oversteek was net zoals de eerste; per canopy-brug en toen zette we, na een lange en vermoeiende dag, rond 16.00uur voet op een houten looppad; leidend tot een restaurantje, douches, een wc en de vertrek- en aankomstplatforms voor de TreeHouses (want die waren uiteraard alleen per zipline te bereiken :P). Oh, bij de laatste zipline verloor ik overigens mijn rode veldfles (van Manoni eigenlijk :$). Godzijdank was het ergens aan het eind en kwam er een vriendelijke Lao deze al vrij snel brengen! Geweldig! :D Hij had hem zien vallen en was hem maar meteen even gaan halen. Onmogelijk midden in de jungle zou je toch denken! :P De overige ziplines zat ie overigens veilig en wel helemaal in mijn tas hoor Manoni (A).

We ploften moe maar voldaan van deze schitterende en spannende dag neer op één van de bankjes in het restaurantje. Er zat reeds een andere groep, die ook het 3-daagse programma deden en net terug waren van hun programma voor dag twee. Als we dag één al schitterend vonden, zouden we dag twee helemaal geweldig gaan vinden. Nou, dat beloofde wat dus! :P We hingen onze spullen op aan haakjes en praatten vermoeid na over deze geweldige dag. Helaas was er verder geen ander drinken dan water en bier (waarom wel bier en geen frisdrank bleef ons een groot raadsel maar goed, Renéetje vond het uiteraard niet erg.. al waas ik en vele met mij erg blij geweest met ene koud colaatje of iets dergelijks). Of koffie. Zelfgemaakte. Met een filter van een sok (vonden wij :P). Omdat ik toch wel erg veel behoefte had aan even een smaakje, anders dan water, probeerde ook ik de koffie. Met heel veel Laotiaanse melk (wat volgens de meeste meer op sperma leek dan iets anders) smaakte het overigens prima. God wat zijn we toch verwend was de conclusie wederom. Ook al besef je wel dat je midden in de jungle zit en dat je dus absoluut niet teveel moet verwachten van de voorzieningen en aanwezige voedsel en drank, toch snak je dan naar wat anders als water. Maar goed, je moet het er mee doen en dus deden we dat en stelden we ons een heerlijk koud colaatje in het vooruitzicht voor over twee dagen (en dan leer je overigens de smaak van frisdrank waarderen :P).

Onze gids Phaung vertelde dat we rond 19.00uur gingen eten. Tot die tijd konden we relaxen, bij de waterval kijken (daar kon je tot onder komen!!) of konden gaan douchen. Nu het nog licht was, besloten we eerst maar te gaan douchen. In het donker, midden in de jungle, dat leek ons niet zo’n strak plan :P. En dus gingen we op naar de douches. Warm water was er helaas toch niet en dus waren we zo klaar. Ik althans, want ik kan echt niet lang onder een koude douche staan (wederom; wat zijn we verwend! :$). Hendirk, Anna, Vanessa en Anja hadden die avond onder de waterval gedouched en aangezien het toch koud water was in de normale douche, besloten we maar meteen dat de volgende dag ook te doen :P. Maar ook hier; zo ver zijn we nog niet (A). Na de douche was het al vrij snel tijd voor diner en werden de bankjes en tafels naar ‘binnen’, onder het dak geplaatst. Er liepen inmiddels wat ratten rond en er begonnen vreemde beesten te landen op de tafels buiten…. Ik vond het dus wel prima :P. Ons diner bestond uit sticky rijst (uiteraard), kip, groenterolletjes en banaantjes als dessert.
Na het eten waren we allen behoorlijk moe en eigenlijk wilden we rond 8 uur allemaal al naar bed. Maar dat vonden we toch wel erg extreem, dat we het vol hielden om nog een uurtje te blijven zitten. Om negen uur poetsen we onze tanden, deden alle spullen weer aan, lieten het controleren en brachten verschillende gidsen ons naar de verschillende treehouses. Wij deelden onze boomhut met Chris en Suzana. Hendrik, Anna, Anja en Vanessa deelden de andere grote en Matt en Marcel deelden de kleinere boomhut. Marcel doopten hen meteen om tot de ‘spoonboys’, ze zouden ook fijn lepeltje lepeltje gaan liggen, zoals alle andere koppels :P Dit moesten we even aan Matt uitleggen, maar die had het liever niet willen snappen :P. Met zaklampjes vast en hoofdlampjes op suisden we over de allerlaatste zipline van de dag naar onze schitterende boomhut. HOE GAAF! Midden in de nacht, midden in de jungle (en daar is het DONKER!), tussen alle wilde dieren geluiden door, over een zipline naar een BOOMHUT. Zo gaaf! :D Hoe vaak maak je dat nou mee in je leven?! :D De gids die meegegaan was sloot ons poortje en suisde weer terug naar de andere kant. Daar waren we dan; voor ons gevoel helemaal alleen in de midden van de jungle :D Vier bedjes met muskietennetten en slaapzakken lagen al klaar. We kozen snel onze bedden en genoten nog kort van het uitzicht. Zoals een echte boomhut het beaamt, was er alleen een hekje en een dak, de rest was open. Aan de kant waar ik sliep kon je tussen de bergen doorkijken en had je echt een schit-te-rend uitzicht over de jungle. Zeker met flink wat maanlicht. Wauw.. dat was een mooi plaatje voor het slapen gaan. Zeer moe maar voldaan kropen we onze bedjes in en vielen al snel in slaap…. Wauw…

Dag 2: 24 februari 2013

Allereerst nogmaals gefeliciteerd lieve mama met uw 55e verjaardag!! Wonder boven wonder hadden we wel een (zij het dan wel zwak) telefoonbereik dus heb ik u gelukkig al wel kunnen feliciteren! ^_^

De eerste nacht in onze boomhut was bijzonder, maar helaas niet erg goed. Ik ontwaakte verschillende malen; had behoorlijk wat moeite met doorslapen. Waarom is onduidelijk, het was vrij rustig in de jungle; slechts een hoop vogelgeluiden, met name tegen het ochtendgloren. Wellicht kwam het door de vele bewegingen, je kon makkelijk ‘tree-sick’ worden (in plaats van carsick of boatsick ofzo); zo gauw er iemand ook maar zichzelf omdraaide, bewoog de gehele boomhut. Een andere optie was het zeer aanwezige maanlicht waardoor ik vaak wakker werd. Ik ben uiteraard absolute donkerte gewend op mijn eigen kamer, maar hier sliep ik haast onder de heldere maan waar bijzonder veel maanlicht vanaf kwam. Of wellicht hoorde ik verschillende malen de ratten, van wiens aanwezigheid we de volgende ochtend op de hoogte kwamen.. Hoe dan ook was mijn eerste nacht niet bijster goed. Oh, een laatste optie is wellicht simpelweg het feit dat we zo’n vermoeiende dag achter de rug hadden en we werkelijk midden in de jungle sliepen, wat voorkwam dat ik goed door kon slapen… :P Anyways, toen ik voor de zoveelste keer wakker werd en de vele vogels hoorde en het reeds licht was, keek ik eens op mijn horloge. Inmiddels was het al voorbij 7uur. Tijd om er eens uit te komen! Even uitrekken en rechtop gaan zitten en dan dat uitzicht… WAUW. Zo wil ik elke ochtend wel wakker worden!!! Temidden van schitterende hoge bomen, een bergwand en een uitzicht over de toppen van andere honderden, duizenden schitterende oerwoud/jungle bomen. Fantastisch gewoon!! Daar heb ik dan ook gewoon even heerlijk de tijd voor genomen en echt van genoten. Zo schitterend!

Even later hoorde ik ook de anderen ontwaken en kwamen we één voor één onder onze muskietennetten tevoorschijn. Al snel ontdekte we dat we een nachtelijk bezoek van ratten hadden gehad. Chris zei dat ie dat al dacht en dat ie ze had gehoord vannacht. Hij had ook met zijn zaklamp geschenen, maar door het muskietennet kun je dan haast niets zien. Zelfde effect al s groot licht bij mist zeg maar. Nu het licht was en we bij ons tafeltje in de boomhut stonden, ontdekten we grote gaten in de rugzak van Chris en Suzana. Ook hadden de ratten een flink gat in een shirt van Chris geknaagd en tot slotte hadden ze zich aan hun tandpasta en tandenborstels gewaagd. Hoogstwaarschijnlijk hadden ze dat geroken en waren ze daarna op zoek geweest. Heerlijk, ratten aan je tandenborstel.. bah. Die hebben ze dan ook maar meteen weggegooid. Aan geen van de andere tassen hadden ze (gelukkig) gezeten, alleen nog aan het kruidenpotje van Renéetje, die aan zijn tas bungelde (die hij van jullie heeft gehad, JP en Manoni.. :(). Klaarblijkelijk waren ze dol op kerry geweest, want daar hadden ze een gat in weten te bijten. Zout en peper was niet hun ding.. :P Jammer genoeg dus ook die weg moeten gooien.. :( Jammer, want het ding kwam zeker van pas!

Nadat we ons weer in gereedheid hadden gebracht, aangekleed, schoenen aan na een schoenencheck op rare beesten, de daypacks voor die dag hadden klaargemaakt (alleen waterflesjes, camera’s, paspoorten, geld en zwemkleding; heerlijk zo’n veel lichtere tas!!), tuigden we onszelf weer helemaal op en zoefden we onder begeleiding naar het platform aan de andere kant. De spoonboys waren inmiddels al een aantal keer zelf op en neer geweest; flink oefenen en Marcel kreeg er duidelijk meer plezier in! :D

Als laatste aangekomen bij het restaurant de spullen weer aan een haakje gehangen en aangeschoven voor het ontbijt. Ook nu weer en bakkie (sokfilter)koffie met veel melkcream. Het ontbijt was wonder boven wonder Europees met stokbroodjes, boter, tomaatjes, komkommer en geklutste eieren! Dat was dus even helemaal prima, wat een verwennerij! :)

Na het ontbijt vulden we de waterflesjes (drinkwater uit een grote kan), speelden we nog wat met de drie jonge puppies die er rondhuppelden (zo schattig, helemaal als ze super zielig gingen blaffen omdat ze het volgende opstapje nog niet konden maken :P) en tuigden we onszelf weer helemaal op. Rond half 10 was het zover; we gingen weer op pad! :D Eerst was het een flink eind omlaag, dwars door de jungle. We realiseerden ons meer dan éénmaal hoe bijzonder dat dat was, dwars door de jungle te banjeren, ergens in Azië.. Zo’n geweldige realisering.. Want wanneer kun je je dat nu realiseren.. ?! Geweldig gewoon.. Wauw. Na ongeveer 1 uur flink dalen kwamen we aan bij het eerset platform; de eerste van de vier ziplinen begon hoor. Na de enthousiaste verhalen van de vorige groep de dag ervoor, waren we zéér benieuwd. Dit was eerst een kleintje, van enkele meters tot het platform waar de grootste zipline was; meer dan 400 (!!!!!) meter! Waaaaaaaaaaaa!! Hoe gaaf. Eerst dus dat kleintje over (waar zeker de groten hun benen flink op moesten trekken want anders raakten ze de rotsen) en dan verzamelen bij het platform voor de BIG ONE! Nou en of dat ie groot was; we konden het einde niet eens zien!! Zoals altijd ging er weer één van de gidsen voorop. Totaal gestoord sprong ie van het platform af met armen en benen weid en duikelde een aantal rondjes ergens halverwege (die gasten doen het tuurlk meerdere malen per week dus vertrouwen hun spullen wel en weten precies hoe en wat wel en niet gaat.. zo gaaf! :D). we konden hem op een gegeven moment alleen nog ontdekken door zijn knalrode helm, te midden van al het groen in deze overweldigende wildernis. Nou, daar is het eind dus… oké.. :P Wie gaat er als eerste? Renéetje sprong al blij naar voren; hij was er helemaal klaar voor! “Oké, wel opletten want deze is erg lang en gaat aan het einde niet zo snel meer. De meesten zullen het de eerste keer niet halen. Geen paniek, blijven hangen en de gids aan de andere kant komt je dan halen, don’t worry”. Oh, oké.. “Je moet dus niet remmen en juist je benen optrekken zodat je je gewicht beter kunt gebruiken. Op die manier kom je het verste”. Oké, we nemen ook wel een aanloopje, dan komt het vast goed :D . En hop, daar ging Renéetje al, met een kleine sprong naar voren zoefde hij weg, weg de wildernis in. Na Renéetje ging iemand anders (ik weet alleen echt even niet meer wie het was), maar daarna was het mijn beurt! Een kleine jump en hoppaaaa daar gingen we! GI-GAN-TISCH GAAF! Over vele toppen zoefden je, op zeer grote hoogteen met een flinke vaart. Wauw, zo geweldig. Zoals gedacht ging ik het net niet halen, maar ik wilde uiteraard niet gehaald worden, dus zorgde dat ik mijn remstok klaar had en op het moment dat ik tot stilstand kwam (zo’n drie meter voor het platform) haakte ik mijn haakje voor me en trok mezelf zo naar het platform toe, tot de gidsen mijn stokje konden pakken. Net niet gehaald, maar wauw, wat was dat gaaf!!! De eerste keer haalde bijna niemand het verder, volgens mij buiten Renéetje alleen Hendrik.
Nadat iedereen er weer was, moesten we een klein ravijntje over met weer een kleine zipline (ook hier moest je je benen optrekken anders raakte je de rotsen), een klein stukje omhoog en daar was de volgende zipline; het hele eind weer terug! :D Oh, dit begint er op te lijken! Haha, deze was overigens iets korter, maar ging wel sneller. Hier moesten we dus ook weer remmen. Nou dat kwam wel goed. Binnen no time stonden we allemaal weer met een nieuw kapsel door de wind aan de andere kant, aan de kant waar we begonnen waren :D Waaaaa zoooo gaaf! Kunnen we nog een keer?! Tuurlk! Jaaaa! Om weer bij de eerste grote te komen, moesten we nog wel een stuk hiken en voornamelijk weer omhoog. Maar goed, met een schitterende rit in het vooruitzicht was dat prima te doen. Onderweg kwamen we nog een aantal eekhoorns tegen en gingen Vanessa en ik als in UP met de neus richting het beest: SQUIRREL! :P En binnen no time waren we weer bij grote zipline nummero 1. Dit keer wisten we wat ons te doen stond en wilden we het allemaal halen. De camera’s in de aanslag en met een flinke sprong, gooiden we onszelf de diepte ‘in’. Dat ging uiteraard niet zoals zo geschreven, want je bleef gewoon aan de kabel hangen, maar op die manier kregen we wel meer vaart. En ja hoor, de meesten haalden het nu. Arme Marcel… :P En ook de zipline terug zoefden we als gekken over. GE-WEL-DIG. Zeker deze tweede ronde zorgde voor een schitterende ervaring. Vooral omdat je wist wat komen ging en hoe het in zijn werk ging. Nu kon je extra goed genieten van de ervaring en het schitterende uitzicht. Echt, wauw.. geweldig gewoon!

Na de tweede keer was het (jammer genoeg) luchtijd; tijd om verder af te dalen, een frisse duik te nemen en wat eten in onze actieve magen te stoppen. We konden onze tuigjes en klimspullen bij het laatste platform laten, want we zouden hier na de lunch weer terugkomen. Dankbaar deden we de spullen af (dat weegt toch veel, al die ijzeren dingen eraan kan ik je zeggen, ook al is het in eerste instantie niets aan wicht..) en daalden we in rap tempo af. Met het nodige geklauter over en onder rotsen door kwamen we aan bij een riviertje en een kleine waterval. Nu in het droge seizoen was het erg ondiep en konden we niet zwemmen jammer genoeg. Wel konden we onszelf prima opfrissen in het koude water en koelden we prima af door onder de waterval te gaan zitten. Brrr dat hield ik niet zo lang vol (ik ben echt een mietje wat koud water betreft :P), maar zeer verfrissend was het absoluut.
Na het opfrissen werd onze lunch weer klaargemaakt en geserveerd op de gigantische bananenbladeren. Ook nu hadden we weer sticky rijst (uiteraard) en kip, groenten en hete saus, maar nu ook soort worstjes. We vulden onze maagjes weer en rustte daarna nog goed uit op de gigantische rotsen. Onze gidsen namen allen even een middagdutje en dus deden wij ook maar heerlijk rustig aan. Jammer genoeg was het inmiddels gaan betrekken en vielen er al snel enkele druppels. Als het door zou gaan zetten met regen, moesten we terug naar het kamp en konden we niet meer ziplinen, dat zou te gevaarlijk (te glad) worden. Godzijdank voor ons zette het niet echt door en konden we na de flinke steile klim terug naar het platform, toch nog een keertje op en neer het ravijn over :D. Hendrik en Anna vonden het wel best en bleven op ons wachten. Dat was voor ons ideaal, want zo hoefden we geen van allen onze tassen mee te sjouwen. Dat scheelde weer een hoop :D. Bij de eerste grote zipline haalden we het nu ALLEMAAL! De meesten moesten nu zelfs remmen! :P Wat overigens niet iedereen deed (met name Anja vergat het :P) door de grote verbijstering dat we het nu met gemak haalden. We namen nu bij de afsprong allemaal een flinke aanloop en gebruikten ons gewicht veel meer op de 400meter zoeven. Echt zo gaaf :D Dat konden we wel de hele dag blijven doen! :D Jammer genoeg was het inmiddels al later in de middag en moesten we aan onze terugweg beginnen. Het was voornamelijk bergop, met flinke steile stukken, wat ons zeker twee uur ging kosten.. Oh oké dan maar.. alle spullen weer op en aan en daar gingen we weer.. klauterend, af en toe SQUIRREL-kijkend, maar vooral nagenietend van de schitterende ziplines van vandaag.. De klim bleef echter duren en naarmate de tijd verstreek, werd ik steeds wankeler en voelde ik me steeds meer een vaatdoek worden. Al dat water en rijst levert niet echt veel energie op en al snel werd geconcludeerd dat ik maar wat suikers naar binnen moest werken. Gelukkig hadden Chris en Suzana nog wat nootjes met suiker die ik dankbaar aannam. Ook kreeg ik wat later van Anja en Vanessa een verkruimeld koekje met chocolade wat ik eveneens in alle dankbaarheid aannam. Deze hulp zorgde er voor dat ik weer helemaal boven kon komen, maar nog steeds voelde ik me bijzonder slap. Maar toen… toen was daar het magische recept tegen energieloosheid: banaantjes in een suikerbad. Wauw, dat werkt :P Drie banaantjes, flink ondergedompeld in suiker, maakte dat ik binnen no time weer energie voor een Coby had, eeuh voor 10 zeg maar ;). Ah heerlijk, dat had ik nou echt ff nodig. :D Na mij namen verschillende anderen het ook en ook zij leefden weer helemaal op. God, wat kan een banaan met suiker toch wonderen verrichten :P

Voor we echter aan het magische recept konden beginnen, moesten de klimspullen nog uit. Dit keer ging het alleen niet zo gemakkelijk. Zowel Marcel als mijn draaiding op de beveiligingshaak zat he-le-maal vast, er zat geen beweging in te krijgen. Maar godzijdank was daar Matt; die dat de dag er voor of eerder dezelfde dag al had ervaren en wist hoe je hem los moest krijgen; jezelf met de twee andere klimhaken aan een stevige boom of baal vastmaken en dan flink kracht zetten en achteroverleunen zodat er minder wrijving op het draaiding van de beveiligingshaak (ik heb werkelijk waar geen idee hoe dat ding officieel heet.. :P) en dan ging het gelukkig wel. Ah fijn! En wéér wat geleerd :P.

Nadat we weer helemaal los, fit en energievol waren, was het tijd voor een heerlijke douche. Aangezien het onder de douche even koud was als onder de waterval, was de keuze snel gemaakt; een heerlijke douche onder de waterval dus! Want zeg nou zelf, wanneer kun je nou zeggen dat je midden in de JUNGLE een heerlijke douche hebt gehad onder een WATERVAL?! Dat bedoel ik :D Dus daar gingen we; Renéetje en ik voorop, Chris kwam even later. Het was wel echt ijskoud (en glibberig dus oppassen was het wel), maar wat een fan-tas-tische ervaring! :D

Netvoor onze geweldige douche-ervaring zagen we een nieuwe groep arriveren; een tweedaagse tourgroep die net ziplinenend over de waterval aankwam. Op het moment dat wij gingen douchen, kwamen zij uitgeput het kamp binnen strompelen. We wisselden meteen van de ‘beginnerstafel’ naar de ‘gevorderentafel’ zoals de groep voor ons de dag er voor had gedaan. Haha bizar hoe snel je dat soort dingen doet :P

Na de heerlijke watervaldouche haalde Renéetje de speelkaarten te voorschijn. Binnen no time had ie Chris, Suzana en Anja ‘ezelen’ geleerd. En in welk land je ook bent, welke nationaliteit je ook hebt, dat spel uit zich altijd hetzelfde; in hard op tafel slaan en veel lachen :P Matt werd ook zeer nieuwsgierig en even later deden hij en Marcel ook maar mee. En zo zaten we dan, te ezelen in de jungle in Laos.. :P Na een paar rondjes werd het avondeten geserveerd. Dit keer sticky rijst, groenten met aardappelstukjes en pompoensoep. Laatste vond ik niet bijster lekker, maar in combinatie met de sticky rijst was het best te doen. En om op krachten te blijven, moet je toch goed blijven eten hee! :) Na het eten verhuisden we alle tafels en bankjes weer naar binnen en werd een een nieuw spel ‘ezelen’ begonnen. Onze gids Phaung kwam er ook bij zitten. Oh, misschien wil hij het ook wel leren? En ja hoor, ook Phaung deed binnen de kortste keren mee alsof ie het al jaren deed. Al was ie wel steeds de langzaamste, maar dat maakte niet uit. Hij had de grootste lol en dat maakte ons weer zeer content. Konden we toch iets terugdoen :D

Na een enerverende, schitterende dag (zij het iets minder energierovend als gisteren) doken we ook vandaag weer op tijd onze boomhutten in. Ik was bijster moe en kroop vrijwel direct onder mijn muskietennetje. De andere drie praatten nog wat na in onze toffe boomhut en zorgden dat er niets ratten-interesse-wekkend laag op de grond was. Alles wat enigszins ratten-interesse-wekkend zou zijn werd aan plastic zakjes opgehangen (het schijnt dat ze er dan niet bij kunnen komen) en met een hoopvol hart dat we dit keer rattenbezoekvrij zouden zijn, dommelden we allen vrij snel in slaap…

Dag 3: 25 februari 2013

De tweede nacht in de boomhut was jammer genoeg niet heel veel beter als de eerste. Ook nu werd ik weer herhaaldelijk wakker en lag ik veel te draaien. Dit keer was ik ’s ochtends ook weer op tijd wakker en heb ik een hele tijd simpelweg van het uitzicht vanuit mijn bedje genoten. Zo mooi. Dat went nooit denk ik.. Wauwie.

Dit keer konden we geen bezoek van ratten ontdekken aan onze tassen, al was de zeep in het kleine badkamertje (met een wc en een wastafeltje) wel spoorloos verdwenen.. Dit bleek later eveneens bij de anderen het geval te zijn geweest en het vermoeden rees dat de ratten dat dan maar hadden meegenomen nu ze geen heerlijke tandpasta en tandenborstels konden bereiken.. :P

Onze tassen weer volledig ingepakt (jammer genoeg weer lekker veel wicht maar het ergste was nog wel de lucht die er van af kwam… amai, dat wil je echt niet ruiken… :P) en met onze ochtendzipline naar het restaurantje gezoeft. Bizar gewoon hoe snel dit soort dingen ‘gewoon’ wordt… Ik probeerde er hoe dan ook nog echt even van te genieten. Waarschijnlijk ga ik op korte termijn niet nog eens een paar nachtjes in een boomhut midden in de jungle logeren…

Als ontbijtje kwamen we weer een heerlijk Europees ontbijt en om 9uur stonden we weer met volle bepakking klaar voor de volgende activiteit. De meeste spullen konden we nog in het kamp laten; we kwamen hier nog terug voor de lunch. Fijn!! Dus één rugzakje met de camera’s, paspoorten, geld en drinken ging maar mee. Dat scheelt echt zoveel.. onvoorstelbaar hoe zwaar je een paar kledingstukken binnen no time vindt aanvoelen.. Vanmorgen stond een abseil vanaf de waterval op het programma.. Ah, we vroegen ons al af waar die bizar steile kabel voor was… Maar om te kunnen abseilen moet je dus eerst omhoog.. een flink stuk.. en flink steil.. Godzijdank had ik de dag ervoor het magische recept van bananen met suiker op en kon ik er weer volle bak tegenaan :D Binnen 20 minuutjes stonden we bovenop het eerste stuk van de waterval. Bi-zar. In het regenseizoen kun je hier waarschijnlijk niet staan, maar nu konden we tot aan de rand komen en waren er slechts kleine stroompjes water (die desalniettemin vervolgens tientallen meters naar beneden storten). Oké, één voor één over de rand gaan hangen en dan laten wij je helemaal naar het restaurant terugzakken. Het enige wat je moet doen is zorgen dat je goed komt te hangen en dat je halverwege het touw overschakeld.. oké.. het zag er allemaal erg lastig en eng uit dus niemand stond echt te springen om als eerste te gaan. Vanessa en Matt namen het vervolgens maar op zich en gingen de rand over alsof ze het elke dag deden… :| Ook dit was helaas niet echt abseilen, op het eerste stukje na dan, maar goed. Het was wel gaaf om zo over de waterval naar beneden te komen :D. Na Matt ging Marcel. Arme, arme Marcel. Naar eigen zeggen sch**t ie zeven kleuren str*nt en dat was min of meer ook wel aan zijn gezicht af te lezen toen ie de rand over moest. Arme arme jongen. Maar wat een respect toen ie het dus wel weer mooi flikte hè! Echt hoor, echt bravo voor hem en Suzana die het eveneens doodeng vond. Ik vond het eerste stuk op zich nog wel gaan (ik ging na Marcel) maar vond de weg naar beneden niet zo fijn. Ik zat ook niet ideaal wat vast en zeker ook meespeelde, maar verder vond ik het gewoon geen fijn idee dat ik zelf niets van controle had. ik probeerde maar zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten, maar moet eerlijk zeggen dat ik zeer blij was toen ik weer met beiden benen op de grond stond… Dit was toch niet helemaal mijn ding; laat mij maar ziplinen dacht ik toen nog :P.
Renéetje kwam kort na mij (na Suzana) en die zat al helemaal niet fijn (inzake zijn mannelijk geslachtsorgaan), maar vond het verder niet eng of iets. Omdat het vrij langzaam ging, was er ook weinig actie aan te beleven overigens. Desalniettemin een toffe ervaring om zo over een waterval te gaan :). Nadat iedereen er weer was, gingen onze twee gidsen die nog boven stonden per zipline naar beneden en hadden wij ruim tijd om bij te komen, te chillen en te lunchen. Net voor de lunch kwam de andere groep terug van hun ochtendpgrogramma (twee keer de grote ziplines), helemaal gesloopt en rood. Na de lunch gingen we het hele eind terug naar boven en naar het dorp klimmen, we hadden erg veel medelijden met ze.. Wij hadden op zijn minst nog tijd zat om bij te komen nu..

Rond 12.30uur was het dan zo ver; alles moest nu mee en dus was het zaak alles zo strak mogelijk aan je lijf te binden zodat je er de minste last van hebt. En off we went again. Het hele eind weer omhoog, hetzelfde stuk wat we die ochtend ook hadden geklommen en nog verder. Het was echt een erg steile en flinke klim, maar wederom fantastisch om te realiseren dat je nog steeds ergens midden in de jungle liep. Ik heb er nog zoveel mogelijk van proberen te genieten, want wanneer doe je dat nou..
Op een gegeven moment kwamen we bij het platform van de tweede lange zipline over de waterval, waar we op dag één aangekomen waren. Hier rusten we even uit en toen viel op dat één van de gidsen de hele tijd met een doekje tegen zijn oog gedrukt liep. We hadden hem de avond er voor ook al met iets tegen zijn oog gezien, maar dachten dat ie gewoon even iets in zijn oog had of lenzen in en uit aan het doen was of iets dergelijks. Nu vertelde Phaung dat ie de dag er voor, bij één van de ziplines een insect tegen zijn gezicht had gekregen en die hem net onder zijn oog had gestoken. Arme vent. Maar godzijdank was daar Anja; die had wel een zalfje wat de meeste zwelling weg zou halen. De gids bleef super rustig staan en liet zich door haar insmeren. Het moet erg veel pijn hebben gedaan, het was zo’n dik oog!
Na een uurtje klauteren kwamen we bij een rotswand. Allemaal even uitrusten en dan maar eens omhoog kijken. Ah onze volgende activiteit; Via Ferretta! Voor degenen die niet weten wat dat is; dat zijn ijzeren pinnen of in dit geval u-vormige ijzers die in de bergwand bevestigd zijn. Je klimt er mee omhoog langs steile rotswanden. Uiteraard zit je steeds gezekerd aan een staalkabel, maar die moet je wel steeds zelf verzetten. Ik had het nog nooit gedaan (noch Renéetje) maar we hadden er veel zin in. Het leek me veel weghebben van klimmen en dat vond ik echt super gaaf. Hier was ik helemaal klaar voor! :D Zo enthousiast dat ik was, deed Phaung lachen. Hij dacht dat we nog even bij moesten komen van de klim, maar dat hoefde voor mij niet zo. Aangezien ik ook als één van de laatste boven kwam en de meeste dus al even gerust hadden, dacht ik; kom we gaan meteen door. ‘Oké, oké, daar gaan we dan’. Per gids gingen er drie van ons mee. Ik wilde graag als eerste (voor het beste uitzicht dacht ik zo! :D) en dus volgde ik de eerste gids. Achter mij aan kwam Vanessa en daar achter Chris. Hoe het precies verder ging weet ik niet, maar Renéetje was vrijwel als laatste, net voor Marcel, die een één op één begeleiding kreeg. Hij en Suzana vonden dit ook doodeng, maar wederom; respect voor hun!!! Ik vond het simpelweg geweldig. Dit had ik echt de hele dag wel willen doen!! Zo gaaf! Als een aapje zat ik binnen no time bovenin en volgde ik onze gids in razend tempo. Het eerste stuk was het pittigst, omdat je daar een flinke hoek om moest. Je kon haast niet zien waar de staalkabel heen ging en waar de volgende u-ijzers zaten. Het enige wat mij bezighield was het schitterende uitzicht wat je vanaf die hoeken en rotswand had…. W-A-U-W. Over de hele jungle leek je heen te kunnen kijken, met het neerstortende water van de waterval vlakbij. Het was ZO mooi… echt adembenemend gewoon.. Bij de volgende klim vond onze gids het wel best en mochten Vanessa en ik zelf verder omhoog klimmen. Alleen bij het allerlaatste stuk, waar er geen u-ijzers meer zaten, maar je je alleen via de staaldraad en boomwortels omhoog moest trekken, moesten we wachten en bleef hij er bij ter ondersteuning. Maar wauw, wat gaaf was dat! De gehele weg had ik geen last van mijn handen, armen of trillende of zwetende vingers gehad. Een teken dat ik er echt totaal geen last van leek te ondervinden en simpelweg van het schitterende uitzicht en de klim had genoten. Tien keer liever zo een berg op, dan te voet… eerlijk is eerlijk :$ Al waren enkelen dat zeer zeker niet met mij eens.. :P maar ach, zo heeft iedereen zijn eigen favoriet gehad deze drie dagen denk ik! :P Wauw, het was echt zó gaaf!!! Vanessa vond dit ook de tofste activiteit van de dingen de we hadden gedaan en vertelde dat er in Italië vele bergwanden waren met dit soort Via’s. Dus…. Als we eens een lang weekend vrij hebben… ;-) hihi Wauw. Echt zó tof!!!!

Alsof we nog niet genoeg schitterende uizichten hadden gehad, kwam binnen vijf minuten na het beëindigen van de via ferretta een absolute kers op een overheerlijke taart… na een vijftal minuten door een dichtbegroeid bamboebos te hebben gelopen (heerlijk vlak overigens!), kwamen we aan op de allertop van de waterval die we de laatste drie dagen hebben mogen bewonderen… He-le-maal bovenop bevonden we ons nu.. WAAA! Dat uitzicht sloeg werkelijk ALLES…. Daar werd je écht muisstil van… zó mooi… zó adembenemend mooi…
Uiteraard hebben we zoveel mogelijk foto’s gemaakt en uiteraard op zo bijzonder (en wellicht gevaarlijke) plekken bovenop de waterval, tussen het haast naar benedenstortende water.. (:$) maar wauw… dit uitzicht wilden we zó goed vastleggen.. het was zó mooi… echt zó mooi…
Jammer genoeg konden we niet lang blijven genieten, want we waren al wat laat en moesten vanaf nu nog 1,5 uur terughiken naar het dorp waar het grote avontuur 2,5 dag geleden was begonnen… Nee, dat wilden we echt nog niet.. we wilden hier echt blijven… het was zo’n schitterende plek… Maar uiteraard ging dat niet en werden we aangespoord om weer op pad te gaan.

We dachten inmiddels bovenop de berg te zijn en niet verder meer omhoog te kunnen, maar dat was schijn.. zeker nog een half uur ging de klim omhoog en werd het al snel weer een oerwoud met gigantische bomen. We lieten het bamboebos en het mooiste plekje van de afgelopen dagen (misschien wel van onze gehele reis tot dusver) achter ons en klauterden weer over en onder rotsen en boomstammen en –wortels door. Na een half uur rusten we even uit en vervolgden vervolgens onze weg tot aan het dorpje.. haast een uur later kwamen we daar zwaar uitgeput en naar mijn gevoel haast uitgedroogd aan. Het water was inmiddels op en alles deed inmiddels zeer. Het was niet eens zo’n lange hike meer en al helemaal niet steil meer. Het eerste stuk was een klim geweest, maar daarna was het vrij vlak geweest.. het was alleen onwijs heet en nu we steeds verder uit de jungle kwamen, werd de bebossing minder en kreeg de zon steeds meer de volle laag. Het was inmiddels 3 of 4 uur en dus scheen het zonnetje heerlijk fel op onze warme bolletjes, zeker met de helmen nog op. Ik had alleen geen fut om hem af te doen en zou het irritanter vinden om de helm steeds tegen m’n lijf te voelen botsen, dus liet ik hem maar zitten.. maar pff, dat was echt een zware terugtocht. Vermoedelijk omdat het einde er aan zat te komen, al het spannende achter de rug was en nu de vermoeidheid er min of meer in volle hevigheid uit begon te komen. Ook de spierpijn begon, met name tussen mijn ribben, van het krampachtig vasthouden aan de veiligheidslijnen (denk ik). Amai dat uurtje lopen was écht zwaar. Belachelijk eigenlijk, maar echt.. miss was dat nog wel het zwaarste van alles. Mezelf verheugend op een koud colaatje bij aankomst in het kleine dorpje, maakte dat ik wel aardig de pas er in kon houden. Ik liep immers ergens tussenin (zij het in mijn eentje omdat ik de eerste vier (Renéetje, Vanessa, Matt en Marcel) niet bij kon houden, maar wel degelijk sneller liep als de anderen (Chris, Suzana, Hendrik, Anna en Anja). Uiteindelijk liep ik (ik strompelde meer naar mijn idee.. :P) zwaar onder het stof, het restaurantje binnen waar de eerste reeds een koud drankje aan het bestellen waren. Snel aansluitend genoot ik vervolgens van een ijskoude cola. Zo, dat smaakt dan echt GOED. Wauw, we made it…

Het einde van onze geweldige excursie in de jungle zat er nu echt bijna op. Nadat iedereen aan was gekomen en bij was gekomen met een heerlijk koud drankje, gaven we alle spullen netjes terug en bedankten we onze vier supergidsen met een flinke fooi. Ze hebben echt supergoed voor ons gezorgd. Een minibusje werd weer voorgereden en uitgeput stapelde we ons er weer in. En ja, net zoals op de heenweg, propten we onszelf weer met zijn viertjes op de achterbank.

Na een uur hobbelen brachten we Marcel naar zijn gereserveerde resort (als beloning voor zichelf, die ie meer dan verdiend had was ons idee!) en namen we afscheid van deze toffe gozer. Een prachtvent, waar we veel mee gelachen hebben. Nu wat comfortabeler, allemaal op één stoel reden we vervolgens verder over de goede, verharde weg, terug naar Pakse, naar het kantoor van Green Discovery. Daar stond onze gids Pheng alweer te wachten met onze transfer (wát een topservice, echt!). We haalden onze backpacks en namen afscheid van Vanessa, Anja, Matt, Chris en Suzana. Hendrik en Anna waren al weggelopen, daar konden we verder geen afscheid meer van nemen. We gaven ieder een flinke knuffel en wensten elkander nog een goede reis. We moeten zeker weten contact met ze houden via facebook of iets. Echt, wat een geweldige mensen, wat een geweldige groep. We hebben echt geboft en echt genoten! Toffe mensen, stuk voor stuk ^_^.

Na een korte rit kwamen we bij het ziekenhuis aan voor mijn laatste Rabiësprik die ik er snel in liet zetten. In welke schouder? Oh dat maakt niet uit, spierpijn krijg ik nu toch wel.. :P Zo, dat hebben we maar weer mooi gehad. En nu; op naar een heerlijke douche, een koud drankje, een maaltijd en een BED! We arriveerden binnen no time in een super mooi hotel. Kort na ons arriveerden een stel uit de tweede groep, die ook zojuist weer terug in Pakse waren aangekomen. Ze hadden dit hotel ook op aanbevelen geboekt. We snapten al snel waarom; het was van een Fransman die ook jarenlang in Frankrijk een hotel had gehad. Er kwamen hier volle bak Europeanen naartoe, omdat alles volgens de Europese maatstaven was. Dat vonden we op dat moment even helemaal niet erg. We lieten ons goed verwennen. We gooiden alle smerige kleren (echt hoor.. hoe smerig kunnen kleren worden in één dagje jungle…. En die lucht… amai) op het balkon en stonden te genieten van een ondergaande zon op de Mekong toen twee bekende figuren onderaan het hotel voorbij liepen… ; Vanessa en Anja. Of we mee een biertje gingen doen? Oh, jot joh, waarom ook niet :P En dus volgden we hun even later en vonden ze al snel in een restaurantje aan de oevers van de Mekong. Na een drankje of twee liepen we met zijn vieren terug naar ons hotel voor een stevig diner (we hadden allevier behoorlijke honger) en hadden tot een uur of 9 nog een super gezellige tijd. Toen was het toch écht tijd voor afscheid en na weer een stevige knuffel, de beste verdere reiswensen en de belofte contact te houden (zelfs geopperd om volgend jaar met Marcel naar Patagonia te gaan – dat is 100% succesvol lachen gegarandeerd :D), was het dan echt gedaan voor ons topreisgezelschap. Wauw. Het was een schitterende excursie. Een schitterende paar dagen. Een toffe groep, volle bak genoten in het midden van de jungle, met super activiteiten en gewoon een fantastisch natuur. Het is onmogelijk dit alles in woorden te omschrijven. Het was gewoon zo gaaf, zo mooi, zo schitterend, serieus om sprakeloos van te worden….. Wauw…