Fietsend door Vientiane!

Sabaai dii!

Zoals gezegd beloofde vandaag weer een reisdag te worden. Gelukkig bleef het maar bij een reisochtend en kwamen we om half 1 in de hoofdstad Vientiane aan! In het programma en in onze verschillende reisboekjes stond vermeld dat dit waarschijnlijk de meest dorpse hoofdstad van de wereld is, met slechts 400.000 inwoners. Wij hadden hierdoor een beeld gevormd van een groot dorp (misschien wel zoiets als Zevenbergen ofzo.. :P) waardoor het totaal niet overeenkwam met de werkelijkheid. Naar ons idee was het gewoon een grote stad, met veel drukte en lawaai en de gebruikelijke bezigheden en gebruikelijkheden in een grote stad, met name een hoofdstad. Wij vonden er verder niet veel dorps aan, maar wellicht was dat dus alleen inzake het inwonersaantal.. ;-) Wel werd al snel de grote Franse invloed uit de koloniale tijd duidelijk. Voor het eerst sinds ons verblijf in Laos zagen we straatnaamborden en hier beginnen ze vrijwel allemaal met “Rue”, typisch Frans dus. Ook veel oude panden en opbouw van straten duidt op de Fransen; wij vinden het wel wat hebben! Al is het toppunt van de Franse invloed wellicht nog wel de kleinere kopie van de Arc de Triompfe , midden in het centrum.

Nog even terug naar het begin van de dag, om de update een beetje chronologisch te houden :). We werden vanmorgen volgens het programma om half 10 opgehaald en zouden dan met een gedeelde minibus om 10uur vertrekken richting Vientiane. We waren gelukkig al op tijd klaar vanmorgen, want om kwart over 9 kwamen ze ons al halen; ons vervoer was er. Oké we stonden net gereed om naar buiten te gaan, dus dat was verder een prima timing. De man die onze chauffeur bleek te zijn, was nogal gehaast en gooide snel onze tassen achter in de minivan en gebaarde ons in te stappen. Er zaten al enkele toeristen in en onderweg naar het busstation haalden we er nog meer op. Onder andere twee oude Franse vrouwen (respect dat ze in Vang Vieng waren! Al vragen we ons af wat ze daar uiteindelijk gedaan hebben, aangezien je er vrijwel alleen actieve sporten kunt doen) en twee extreem lange backpackers (een Australiër en een Amerikaan) die echt zwaar opgevouwen achterin moesten zitten. Om half tien kwamen we al bij het busstationnetje aan, waar we dachten over te stappen. Maar nee, alleen de tickets werden opgehaald en de chauffeur scheurde weg! Hij had echt haast! Oh, oké… nou, dan maken we het ons maar zo comfortabel mogelijk, zo goed en kwaad als het ging in het kleine busje. Opnieuw was ik erg blij met mijn nu fijne lengte :). Je wilt niet weten hoe die Australiër en Amerikaan zaten….
Het was een mooie rit, wederom tussen de prachtige groene bergen. Gelukkig niet zo’n slingerdeslangerweg zoals we nu al meerdere keren hadden gehad, maar een goed geasfalteerde weg (we beginnen echt genoegen te nemen met geregeld kuilen.. dan zijn we al zo blij dat het niet een groot kuilenlaminaat is met af en toe wat asfalt.. :P) die vrij rechttoe, rechtaan was. De chauffeur was echt bezeten en scheurde echt als een gek. Gelukkig voor mij zaten we bijna helemaal achterin en kon ik het niet zien (alleen langs de zijraampjes), maar Renéetje kon over de hoofden van onze medereizigers turen en zag dat hij echt op de bizarste stukken inhaalden en regelmatig knipperende tegenlichten op zich af zag komen…. *zucht* ik denk niet dat dat ooit helemaal went.. Wat dat betreft heeft Nederland het ook super voor elkaar, want zelfs in Europa houd ik mijn hart soms vast hoe men in sommige andere landen rijdt.. :|
Op één stuk waren ze nog flink met de weg bezig en moesten we (net zoals Rick altijd moet doen met zijn auto bij bepaalde drempels.. :P) zo schuin mogelijk de asfaltlaag af en even later weer op. Onze chauffeur deed het echter niet zo goed als dat Rickert het doet, want de bumper (denken we) schraapten flink over de nieuwe asfaltlaag… Niet dat de chauffeur dat veel leek te kunnen schelen, maar goed.

Zoals gezegd kwamen we na zo’n 3 uurtjes rijden al in Vientiane aan; de hoofdstad van Laos! Uitgestapt op een plek wat het busstation zou moeten zijn (we zagen absoluut niets wat daar ook maar een beetje naar wees) en weer direct opgehaald door onze lokale gids (Mon) en chauffeur. Het was even wennen aan het eigenaardige accent van mr. Mon, maar hier hebben we een supergids aan. Hij verteld heel veel (ook veel herhaling, maar das niet zo erg) en is super aardig en geeft op al onze vragen (de paar die we maar hadden :P) erg duidelijke en volledige antwoorden. Ze brachten ons eerst naar ons hotel in Vientiane (een eerste echte hotel, tot dusver hebben we hostels en resorts gehad); een belachelijk luxe en grote kamer. Voor het eerst een bad (van marmer ofzo :|) en een douche zo ongeveer midden in de kamer. Wij vinden het wel lachen! :D Na ons even opgefrist en omgekleed te hebben weer naar beneden gelopen en op naar het centrum voor een kleine lunch. Mon zette ons af bij een restaurantje wat hij aanbeval en gaf aan over ruim een half uurtje terug te zijn. Prima! Goed, maar luchtig gegeten en ons weer even opnieuw ingelezen in de geschiedenis van Vientiane. Na een half uurtje was Mon er weer, met nieuw drinkwater. Wat een service. Dat krijgen we overigens al de gehele reis; steeds ruim voldoende drinkwater, elke dag weer. Ook staat er in elk hotel, resort, hostel gratis drinkwater, elke dag opnieuw voor je klaar. Super netjes vinden wij dat :). We liepen een paar straten en huurden een drietal fietsen. Even wat aanpassen (uiteraard moest het zadel van Renéetje een stuk omhoog, maar zelfs de hoogste stand was nog te laag.. het arme manneke) en daar gingen we weer; lekker op de fiets, dwars door een Aziatische hoofdstad! We hadden al snel door dat Mon niet zo vaak fietste en al helemaal niet als gids zijnde :P Hij werd door echt AL zijn collega’s uitgefeest :P Hij moest er zelf ook wel steeds om lachen, daar niet van, maar het was wel duidelijk haha. Ook was hij super voorzichtig (al was dat aan het einde van de middag wel minder; wij denken dat ie het fietsen een beetje zat was :P) en stopten super vroeg voor een stoplicht en reed echt belachelijk om als ie over moest steken. Maar goed, wij zijn brave toeristen die braaf onze gids bleven volgen. Al keken we elkaar af en toe wel niet-begrijpend aan hoor :P. We zijn zelf natuurlijk ook wel wat gewend, al is het fietsen in zo’n bezeten stad met zoveel scooters en tuktuks ook wel weer een heel andere ervaring.

Op het programma stonden twee tempels, een stoepa en de Arc de Triomfe. De eerste stop was bij Wat Si Saket, de oudste Wat (tempel) in Vientiane, die verwoesting door de Siamezen bespaard bleef toen deze de overige tempels in Vientiane in brand staken. De reden hiervoor is onduidelijk, Mon noemde ons drie mogelijke verklaringen waarvan wij de opvallendste vonden dat ze dit niet deden omdat hier meer dan 10.000 Boeddhabeelden in staan. Verwoesting hiervan zou een slecht karma opleveren.. Wij dachten; ‘oh en de verwoesting van al die andere tempels maakt dan verder niet uit, dat zou dan niet voor slecht karma zorgen..?’.. Ach, hoe dan ook is de tempel gespaard gebleven en is het dus nog de enige oorspronkelijke tempel. Al het andere is wel terug opgebouwd, maar is dus niet meer origineel, dat maakt deze tempel wel extra bijzonder, wat wij beaamden :). Wat Si Saket werd in 1818 gebouwd voor Koning Anouvong en op deze plaats zwoer de Laotiaanse adel trouw aan hem. Anouvong keerde zich tegen zijn bondgenoten, de Siamezen, een zet die hem zijn hoofdstad en zijn leven kostte.
Het unieke architectonische element van deze tempel is de kloostergang rondom de centrale sim. In de binnenmuren van de kloostergang staan meer dan 2000 Boeddhabeelden in symmetrische nisjes uitkijkend op de sim. Voor de nisjes staan nogmaals twee rijen dik veel grotere Boeddhabeelden, oplopend tot wel ruim boven de 10.000 dus! De sim zelf bezit een prachtige vijflagig dak, dat tweemaal door de Fransen werd gerestaureerd, resulterend in een plafond met een nogal Europese afwerking. De kloostergang hebben we uitgebreid op de foto gezet, maar de binnen kant van de sim helaas niet; dit is verboden. Het was wel een schitterend zicht!
Een hoogtepunt van deze tempel was tot slot een báang song nam pha, een trog met een naga(slangengod)-kop. Deze is origineel en staat nog altijd in de kloostergang. Hij werd (nu wordt een nieuwere versie) gebruikt tijdens het Laotiaanse Nieuwjaar om reinigend water over de Boeddhabeelden te gieten en bij de upgrading van novices en junior-monniken tot senior-monnik.

We hebben onze gids ook eens wat meer uitleg gevraagd over hoe het nu precies zit met het monnik-zijn. Tegenwoordig is het zo dat vrijwel elke jongen of man eens in zijn leven bij de monniken gaat leven. Dit is vaak tijdelijk, variërend van enkele dagen, weken of maanden tot jaren. Vaak gebeurd dat om naar school te kunnen gaan (dat is als monnikzijnde gratis) of om tegen een ziekte behandeld te worden (ook gratis voor monniken). Daarnaast zorgt het voor goed karma voor je ouders als je als man-zijnde een tijd bij de monniken doorbrengt. Zij hebben dan meer kans om naar de hemel te gaan. De meeste mannen brengen dus slechts enkele jaren bij de monniken door. De minimale tijd bedraagt 7 dagen dat je moet blijven (voorheen was het levenslang), de maximale tijd kun je zelf bepalen (al zit je wel aan een bepaald aantal termijnen vast, je kunt niet willekeurig weer opstappen). Op deze manier verblijven dus vrijwel alle mannen in Laos wel enige tijd in een tempel bij monniken. Veruit de meeste blijven een beperkte tijd, omdat het zo’n zwaar leven is. Je eet maar twee keer per dag (’s ochtends en ’s middags) en slechts het hoognodige. Ook moet je van alle deugden van het leven af zien. Het is een heel sober en vaak zwaar bestaan.

De tweede stop was iets verderop in de straat (al vond Mon het nodig om toch te fietsen, wat naar ons idee dus meer tijd kostte dan als we gewoon waren gaan lopen.. :P); bij Haw Pha Kaew; een tot tempel omgebouwd museum. Het originele gebouw werd in 1827 door de Siamezen verwoest, net zoals alle andere tempels – op de Wat Si Saket na – in de stad. Het werd herbouwd onder de supervisie van de Laotiaanse prins Souvanna Phouma, een in Frankrijk opgeleide ingenier en premier in de Franse koloniale tijd. Haw Pha Kaew was voorheen de exclusieve tempel van de koningen, maar dient tegenwoordig als nationaal museum met mooie boeddhistische kunst.
De originele naam is afgeleid van Pha Kaew (Groene Boeddha) een waardevol religieus kunstobject, dat hier echter niet meer staat. Het jaden beeld is als icoon net zo belangrijk als de Prabang in Luang Prabang. In 1779 werd het echter gestolen door de Siamezen en sindsdien staat het in de Wat Pha Kaew in Bangkok, Thailand.

Onze derde stop was een heel eind verder; voor ons gevoel aan de andere kant van de stad. We moesten er in ieder geval een flink eind voor fietsen, wat lekker lang duurde met de vele stops en voorzichtigheid die Mon nam :P. De derde stop was bij Pha That Luang; een belangrijk religieus monument, waarvan de naam ‘de Grote Stoepa’ betekent. Het is eveneens het symbool van de Laotiaanse natie. Bij opgravingen zijn hier Khmervondsten gedaan uit de 12e eeuw, lang voordat de Pha That Luang in zijn huidige vorm werd gebouwd. Eveneens werd een oorspronkelijke stoepa gevonden, welke slechts 8 meter hoog en 4 meter breed was. Deze zou stammen uit 400 jaar voor Christus. Koning Setthathirat gag de opdracht voor de bouw toen hij midden van de 16e eeuw de Laotiaanse hoofdstad van Luang Prabang naar Vientiane verplaatste. Hij liet de nieuwe stoepa, met de huidige afmetingen van 45 meter hoog (en wij schatten zo’n 70 meter breed) boven de oorspronkelijke stoepa bouwen. Nadat de Siamezen de stad in 1827 plunderden, werd de tempel verlaten. Later werd het gebouw verwoest door rovers op zoek naar goud en sieraden. De Fransen herbouwden hem in de jaren ’30 aan de hand van tekeningen van Franse ontdekkingsreizigers die het verlaten complex in 1867 bezocht hadden.

Onze laatste stop was bij een kleinere kopie van de Arc de Triomf. Hier hebben we eigenlijk weinig over te vertellen, alleen dat ie veel op de originele in Parijs lijkt, al is ie kleiner en staan er Boeddhistische tekeningen tegen het plafon geschilderd. :)

Het was ene interessante culturele middag dwars door Vientiane! We hebben weer veel moois gezien van het Boeddhisme en hebben weer een hoop nieuwe dingen gehoord en geleerd. Wat onze impressie van al deze tempels en stoepa’s wel is, is dat het allemaal zo gigantisch en kolossaal is. Het lijkt nooit groot genoeg te kunnen. Wij vragen ons dan wel weer af waarom dat dan moet, maar goed, dat is ook met vele andere geloven; kerken en moskeeën zijn vaak ook zo groot mogelijk. Anyways, het was een interessante en leerzame middag!

Het was inmiddels half 5 en we waren behoorlijk op. Wat we overigens wel wat vreemd vonden omdat we toch alleen maar vanmiddag echt wat actiefs hebben gedaan, maar goed. We brachten onze fietsen terug en werden weer met een minibusje naar ons hotel gebracht. Hier kregen we onze vliegtickets voor morgen en de mededeling dat we om 5 uur (amai..) opgehaald zullen worden. Ook kregen we nog een kleine vragenlijst om de gids en chauffeur te beoordelen. Eenzelfde zoals de vorige keer bij Jack in Luang Prabang. We vinden het wel een goed teken; ze nemen het in ieder geval allemaal erg serieus is ons idee :). Mon raadde ons aan lekker dichtbij het hotel wat te eten en op tijd te gaan slapen. Nou wees maar niet bang, dat was ook ons idee :P. We hebben dus eerst lekker gegeten, onze backpacks en onze daypacks in orde gemaakt en nu dan nog even onze update maken. De komende dagen zullen jullie even niets nieuws krijgen, omdat we de jungle in trekken! :D We vliegen morgenvroeg dus naar Pak se, in Zuid-Laos. Daar worden we opgehaald en direct naar het startpunt van onze driedaagse jungle-excursie gebracht van het Tree Tops programma. En ja, in de jungle heb je tuurlk geen internet .. :P Al hebben we daar dan denk ik ook geen energie meer voor hoor, het beloven drie hele toffe, maar zeker ook pittige dagen te worden. Uiteraard zal een verslag na afloop volgen :D Maar dat zal dus pas over 3 of 4 dagen zijn.

Voor nu; wederom bedankt voor al jullie leuke reacties en het volgen van onze mooie reis!

Tot over een paar daagjes!